หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

จร๊ะ ความแค้น มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

[kimjuy_o]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ตามอ่านสามวันกว่าจะทัน อิอิ
พี่หมอขา นี่แค้นหรอคะ? ถ้ารักนี่จะขนาดไหนคะ นึกไม่ออกเลยจริงๆ
น้ำฝนก็น่าสงสาร เหมือนของเล่นที่เต็มใจให้พี่หมอ
คู่นี้จะยังไงน่าคิดจริงๆ
จะติดตามตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Mouse2U]

ไม่เชื่อที่หมอนนท์บอกบ้าง ระวังจะเจ็บหนักนะคะพี่หมอ

[hoshinokoe]

อื้ม หมอซึน

[ben]

หมอโง่!!! พี่หมอนนท์คู่ใคร ไผ่หรอ

[misaki takahashi]

พี่หมอนี่ยังคงโดนด่าเยอะทุกตอนไม่มีตกเลย 555
รีบมาต่อนะครับ

[ณ ที่เดิม™]

นึกว่าจะฉลาดขึ้น โง่เหมือนเดิม ไม่รู้ใจตัวเองซักที 

[pangdek]

   มารอพี่หมอ ..

[painture]

ยังคงตามแท้กพี่หมอจั๊ดง่าว ชอบ 55555555
หูยยยยย ตอนนี้สั้นจริงๆอุ้บ ไม่เอาไม่พูด แต่เข้าใจนะเหมือนมันลงตัวกับการตัดจบตอนแบบนี้ 555
ติดตามค่า

ปล
อยากอ่านคนเจ้าอารมณ์มากๆ มาลงที่นี่เถอะค่ะ พลีสสสส
เคยตามไปในเด็กดีแล้วสนูกกกกกแต่บางตอน(nc)มันเหมือนตับฉับต้องไปหาต่อไรงี้
ยุ่งยากกกกงะ ความจริงคือขี้เกียจ ไว้จะไปตามใหม่ นะคะ

[memew]

 +CHAPTER+
: 42 :
สอบเสร็จแล้ววว
(น้ำฝน...♥)


 
อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์มหาโหดครับ พวกเรากำลังสอบ
 
โฮกกกกกก เหนื่อยมากกก บางครั้งต้องหน้าดำคร่ำเครียด ผมกับเพื่อนแทบจะพากันทำพิธีต้มหนังสือกินแทนข้าว เพราะวัน ๆ อยู่แต่หน้ากระดาษกับปากกาเมจิกต่าง ๆ

วันนี้ผมกับเพื่อน ๆ ยกโขยงมาอ่านหนังสือกันที่บ้านของผม การติวด้วยกันจะทำให้สมรรถภาพในการสอบดีขึ้น พวกเราจะช่วยกันเก็งข้อสอบ แล้วช่วยกันทำแบบทดสอบ ตอนนี้เหลืออีกแค่สองวิชาเท่านั้น พวกเรานั่งติวเครียด มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา ไม่มีใครสนใจเงยหน้ามอง ผมรีบกดเปิดอ่าน
 
‘อ่านหนังสืออยู่ใช่ไหม’
 
‘ใช่’
 
‘ที่ไหน’
 
‘บ้าน’
 
‘รูป’
ผมจำต้องถ่ายรูปผมกับเพื่อน ๆ ที่กำลังสุมหัวติวกันหนึ่งแชะ
 
“ถ่ายเชี่ยไรฝน”
 
“กูขอเก็บภาพนิด อีกสิบปีมันจะมีค่ามาก พวกมึงไม่รู้ไง”
ผมแหลหลอกเพื่อนไป
 
“เอ้อว่ะ งั้นถ่ายดี ๆ ดิ แชร์มาด้วย”

ผมจำต้องกดถ่ายอีกรอบ คราวนี้ทุกคนมองกล้อง ผมเลือกเอาภาพที่ดูดีที่สุดไปแชร์ลงเฟซบุ๊ค แท็กชื่อเพื่อนที่มาด้วยกันจนครบทุกคน เขียนข้อความไปสั้น ๆ
 
‘ติวเข้ม ณ คฤหาสน์น้ำฝน’

บางคนก็รีบหยิบมือถือมาดู บางคนก็ยังไม่สนใจ สักพักพวกมันก็เลิกสนใจมือถือแล้วอ่านหนังสือกันต่อ
 
ผมออกจากเฟซไปที่ไลน์ต่อ กดส่งภาพไปให้พี่หมอสองภาพเลย ภาพแรกเป็นภาพที่ทุกคนกำลังอ่านหนังสือและถูกถ่ายแบบไม่รู้ตัว กับภาพที่ทุกคนมองกล้อง มันคงเป็นภาพแรกที่ผมยิ้มใส่กล้องให้พี่หมอเห็น
 
ข้อความถูกอ่านทันที แต่ไม่มีอะไรตอบกลับ ผมเก็บมือถือ กลับมานั่งอ่านหนังสือต่อ ผ่านไปประมาณสี่สิบนาทีก็มีเสียงกริ่งดังหน้าบ้าน ผมเงยหน้ามอง ป้าแม่บ้านคงเปิดให้แล้ว สักพักเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นที่หน้าประตู พวกเราทั้งหมดเงยหน้ามอง
 
“เอาพิซซ่ามาส่งครับ”

ผมมองคนส่งพิซซ่างง ๆ หันกลับมามองหน้าเพื่อน ๆ 
 
“ใครสั่ง”
พวกเรามองหน้ากันไปมา ส่ายหัวกันทุกคน พี่ฟ้าก็ไม่อยู่บ้าน ไปบ้านเพื่อน ป้าแม่บ้านยิ่งไม่ต้องพูดถึง คงไม่ใจดีและมีตังค์มาเลี้ยงพวกเราแบบนี้หรอก
 
“ส่งผิดบ้านหรือเปล่าครับ”
 
“ถึงคุณน้ำฝน บ้านเลขที่ 5…”
ข้อมูลครบถ้วนเลย
 
“แต่ผมไม่ได้สั่ง”
 
“มีคนสั่งออนไลน์ให้ครับ จ่ายเงินแล้วเรียบร้อย”
 
ผมกับเพื่อน ๆ หันไปมองหน้ากันเองอีกรอบ
 
“ใครสั่งไม่รู้ละ แต่ลาภปากเว้ยย”
ตันรีบวิ่งขึ้นไปรับก่อนเพื่อน ผมจึงลุกไปบ้าง ห้าถาดเลยครับ ไซส์ใหญ่สุดด้วย พร้อมของกินเล่นและเครื่องดื่มครบถ้วนเลย

โห เยอะมาก
 
“มีชื่อคนสั่งไหม”
 
“ไม่มีครับ”
 
“ขอบคุณมาก”
ผมบอก พนักงานส่งพิซซ่าเดินออกไป ผมหันกลับมามองพิซซ่าห้ากล่องใหญ่ ๆ ตรงหน้า พวกนั้นรุมทึ้งกันเสมือนไม่เคยกินกันมาก่อน”
 
“ใครสั่ง”
ไผ่มันเข้ามาถาม
 
“ไม่รู้ดิ พี่ฟ้า หรือไม่ก็พ่อกับแม่มั้ง”
ผมกลับไปนั่งประจำที่ ไผ่มันลงไปรุมทึ้งกับเพื่อน ๆ หยิบใส่จานส่งมาให้ผมชิ้นหนึ่ง ผมฉีกเครื่องปรุงทุกอย่างลงบนพิซซ่า งับกินอย่างเอร็ดอร่อย
 
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง พิซซ่าห้าถาดใหญ่ น่องไก่ เบรดสติ๊กแม้แต่พาสต้าก็ไม่เหลือหรอ โห ควายกันมากเลยเหอะ มือถือขึ้นสัญญาณเตือนข้อความไลน์อีกครั้ง ผมเลื่อนเปิดอ่าน
 
‘อร่อยไหม’
ข้อความจากพี่หมอครับ ผมขมวดคิ้ว
 
‘อะไรอร่อย’
 
‘พิซซ่า’
 
ผมตาโต
 
‘พี่ใช่ไหมเป็นคนสั่ง?’
 
‘มั้ง’
ผมนิ่งไปพัก คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพี่หมอจะทำแบบนี้ ผมมองซากอารยธรรมที่เรากินกันไว้เกลื่อนกลาด อยากตีรวนเขาอยู่หรอก แต่ผมก็เลือกที่จะเขียนกลับไปอีกแบบ
 
‘ขอบคุณ’
 แอบดีใจอยู่ลึก ๆ ครับที่พี่หมอทำอะไรแบบนี้ให้ ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองนะ แต่พี่หมอรู้สึกอะไรพิเศษกับผมหรือเปล่า
 
‘ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันไม่ได้สั่งให้กินฟรี ๆ นายต้องมาทำงานใช้หนี้ค่าพิซซ่าทีหลัง รวมค่าใช้จ่ายทั้งหมดสามพันกว่าบาท’
 
ผมฉุนกึก
 
‘พูดเป็นเล่น’
 
‘ฉันพูดจริง’
 
‘งั้นครั้งหน้าไม่ต้อง แล้วผมจะคืนเงินให้’
 
‘ฉันไม่รับเงิน นายต้องมาทำงานใช้หนี้เท่านั้น‘

‘ไม่ไป’

‘นายไม่มีสิทธิ์เถียง’

ผมเม้มปากแน่น จริง ๆ ไผ่มันรู้ความจริงแล้ว น่าจะเลิกทำตามคำสั่งพี่หมอได้แล้ว แต่พี่หมอยังมีภาพผมไว้เป็นตัวประกัน เพราะงั้นมันคงไม่จบ ถ้าพี่หมอไม่ลบภาพผมทิ้งไป
 
‘สารเลว’
ผมเขียนด่ากลับไป
 
‘หึ ๆ’
พี่หมอตอบกลับแค่นั้น ผมปิดหน้าจอมือถือทันที
 
“เป็นไร”
ไผ่หันมาถาม
 
“เปล่า แค่อิ่มเกิน อยากคายทิ้งว่ะ”
 
“เสียดายของมึง ของฟรีกิน ๆ ไปเถอะ”

พวกมึงกินฟรี แต่กูนี่ต้องไปทำงานใช้หนี้ ผมกระฟัดกระเฟียดอยู่ในใจ
 
เวรกรรมอะไรของผมนักหนาให้มาเจอคนแบบนี้






















สอบเสร็จแล้วครับ
 
“เย้ อย่างนี้ต้องฉลองงงงงง”
ชีวิตพวกมึงเฝ้ารอแค่เวลานี้กันใช่ไหม
 
“เห็นด้วยยยยย”
ผมแหกปากประสานเสียงกับเพื่อน ๆ ฮ่า ๆ พูดดีไปงั้น มันต้องปลดปล่อยครับวัยรุ่น มีเวลาให้แดรกก็แดรกอย่าให้เหลือ
 
“ที่ไหนดี”
พีมมันถามต่อ
 
“บ้านไผ่ไหม สะดวกดี”
ตันเสนอ
 
“ไม่เอา!”
ไผ่รีบออกตัวทันที ทุกคนหันพรึบไปมองพร้อมกัน เพราะปกติมันชอบต้อนเพื่อน ๆ ไปกินบ้านตัวเองจะตาย
 
“ไปบ้านใครก็ได้ แต่งวดนี้ต้องไม่ใช่บ้านกู”
 
“ไมวะ”
หินมันถามตามความเสี้ยนและเสือกอยากรู้ในสมอง
 
“คะ คือ พ่อแม่กูบอกว่าจะกลับมาว่ะ พวกท่านอยู่ กูไม่อยากกวน”
 
“ทีครั้งที่แล้ว ท่านยังอนุญาตเลย”
พีมมันแย้ง ไผ่ทำหน้าหงุดหงิด
 
“ไม่เอา ครั้งนี้ไม่ให้ไปแล้ว ไปที่อื่น”
 
“งั้นกูเสนอสองที่ ระหว่างร้าน Brother ซอย 9 กับบ้านน้ำฝน โหวตมาจะเอาที่ไหน”
 
“บ้านฝน/บ้านฝน!!!”
ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน มติเป็นเอกฉันท์มาก = =
 
“มึงถามความเห็นเจ้าของบ้านยัง”
ผมถามกราด
 
“บ้านพวกกูมันได้ที่ไหน พื้นที่ก็ไม่มี ญาติก็เยอะ บ้านมึงแหละสะดวกดี พี่ฟ้าก็ทำอาหารอร่อย พ่อแม่มึงก็เพิ่งเดินทางด้วยนี่ ห้ามปฏิเสธ”
เอ่อ เถียงไม่ออกครับ เพราะพ่อกับแม่เพิ่งบินกันจริง ๆ
 
“เพราะงั้น บ้านฝนนนนน”
แล้วพวกมันก็พากันฮิ้วววว เฮลั่นกอดคอกันแบกกระเป๋านักเรียนมุ่งตรงไปทางบ้านผม ผมรีบโทรบอกพี่ฟ้าก่อนทันที รายนั้นไม่ได้ว่าครับ ดีใจซะอีก เพราะจะได้สนุกสนานกับเพื่อนกลุ่มผมอีก พวกเราในชุดนักเรียน ซื้อเหล้าในห้างเขาไม่ให้หรอก ต้องไปร้านขายของชำใกล้บ้านถึงซื้อได้
 
เรี่ยไรเงินกันมาคนละร้อยสองร้อย แล้วพากันเฮโลไปซื้อของ ตลาดแทบแตก เพราะเราพากันไปเดินซื้อของในตลาดสดแทน นัยว่าประหยัดกว่าซื้อในห้าง ผักบางอย่างกำละห้าบาทสิบบาท พวกเรายกโขยงกันไปเป็นกลุ่มนี่แหละ ไม่อยากผลักภาระนี้ให้พี่ฟ้า ให้พี่แกทำก็พอ
 
“ผักนี่เท่าไหร่ลุง”
 
“กำละสิบบาททุกอย่างหนู”
ผมหยิบผักที่ต้องการยื่นให้พ่อค้าเอาไปคิดเงิน พวกห่านั่นวิ่งป่วนไปทั่วทั้งตลาด หยิบของค้าของขายเขามาดูเล่น หินมันหยิบหน่อไม้สั้น ๆ ยาวประมาณสามนิ้ว ฐานกว้างปลายแหลมโง้งขึ้นนิด ๆ มันเอาไปแปะไว้ตรงจมูกของไอ้ตา แล้วชี้ชวนให้เพื่อน ๆ ดู
 
“เฮ้ย ๆ ดูดิ กลุ่มเรามีแรดด้วย”

ทุกคนหัวเราะร่วน ตาตีแขนมันผัวะ
 
พอป่วนตลาดกันได้ที่พวกเราก็พากันกลับ พี่ฟ้ารออยู่แล้ว เตรียมพื้นที่ไว้ให้พร้อม แหมพี่สาวใครเนี่ยน่ารักจัง
 
พอไปถึงพวกเรารีบช่วยกันทำ หิวและเสี้ยนกันมาก แต่ไม่มีใครนั่งกินก่อนเลย ลงมาช่วยกันในครัวหมด เพื่อนผู้หญิงผมบางคนถ่ายรูปลงเฟซแชร์กันเรียบร้อย หินมันอัดคลิปเลย
 
“เอาล่ะครับ ตอนนี้พวกเรากำลังทำภารกิจยิ่งใหญ่ ทลายห้องครัวบ้านน้ำฝน”
แล้วมันก็กราดกล้องไปทั่วให้ทุกคนชูสองนิ้วหรือบางคนก็นิ้วเดียวตรงกลางเลย สั้น ๆ ครับ แล้วมันก็อัพลงเฟซอีกรอบ กลับมาช่วยกันต่อ ใครล้างก็ล้าง ใครหั่นก็หั่น เป็นการผสมผสานผักที่ไม่ลงตัวเลย บางคนก็หั่นเล็ก บางคนก็หั่นใหญ่
 
“พีม กูว่ามึงไปหัดเรียนวิธีหั่นผักกับตันมันหน่อยนะ ห่วยฉิบหาย”
หินมันแซวเพื่อนมันเอง พวกผู้หญิงหัวเราะร่วน
 
“ดูดิ หั่นแบบนั้นหมูมองน้ำลายเยิ้มแน่”
พวกผมขำก๊าก
 
“ใครว่ามันหั่น”
พ่อครัวตันยกมีดชี้หน้าใส่หิน
 
“มันสับต่างหาก พีมมันเคยเลี้ยงหมูมาก่อน ไม่รู้รึไง”
 
คนถูกว่าอมลม
 
“งั้นมึงมาหั่นกันเองเลย กูไม่หงไม่หั่นมันแล้ว”
แล้วมันก็วางมีดหันไปทำอย่างอื่นแทน สองคู่หูตันหินพากันแท็กมือใส่กันอย่างสะใจ แล้วหันมาแท็กมือใส่ผมกับไผ่อีกคนละที แกล้งใครได้ต้องสะใจร่วมกันครับ
 
“ว่าแต่คืนนี้มึงเมาแล้วอย่าเสือกดูดคอไอ้ฝนมันอีกล่ะ”
 
ผมแทบสำลักน้ำลายตัวเองตอนไอ้หินมันบอกไผ่ ดีพี่ฟ้าไม่ได้ยิน ไผ่เอาเศษผักเขวี้ยงใส่หน้าไอ้หินแรง
 
“เดี๋ยวพี่ฟ้าได้ยิน”
 
“โทษที ๆ”
มันรีบกระซิบขอโทษ แล้วพวกเราก็พากันเปลี่ยนเรื่อง วันนี้เราจะทำอาหารกันประมาณเจ็ดอย่าง ที่เพิ่มมาคือส้มตำกับไก่ย่าง เปลี่ยนจากต้มยำมาเป็นต้มโคล้ง ลาบกับยำนี่ของตาย ขาดไม่ได้เด็ดขาด ดีว่ากินเผ็ดกันได้ทั้งกลุ่ม
 
พอเรียบร้อยพวกเราก็ตั้งวง นั่งกินกับพื้นเลยครับ กินกันไปได้แค่แก้วเดียวก็มีเมสเสจข้อความไลน์ดังขึ้น ผมยกขึ้นดู
 
‘สอบเสร็จรึยัง’
 
‘เสร็จแล้ว’
 ผมตอบกลับแทบจะทันที เมื่อเช้าพี่หมอส่งข้อความมาอวยพรได้กวนตีนมาก ‘ถ้าสอบไม่ได้แปลว่าโง่ ถ้าอยากฉลาดก็ต้องทำให้ได้คะแนนเต็ม’
 ดูพี่มันดิ กวนมาก
 
‘ทำอะไรอยู่’
จริง ๆ ข้อความแบบนี้ ถ้าแฟนสาวถาม บางคนอาจไม่ชอบ เพราะรู้สึกถูกก้าวก่ายมากไป แต่ผมกลับรู้สึกดีนิด ๆ(นิดเดียวจริง ๆ ครับ)
 
‘ฉลองปิดเทอมที่บ้าน’
 
‘รูป’
ครับ คำสั่งสั้น ๆ แต่มีอานุภาพรุนแรง ผมยกกล้องขึ้น
 
“พวกมึง เก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกหน่อย”

พวกมันหันพรึบมามอง ฉีกยิ้มยกแก้วชูกันสลอน เราถ่ายกันประมาณสิบกว่าภาพ ผมกดเลือกภาพที่ผมหล่อที่สุดส่งไปให้

ยิ้มอีกแล้วครับท่าน
 
‘น่ารักดี’
ผมอึ้งกับคำชมนั้น ส่งข้อความถามกลับไป
 
‘ใคร’
ผมเม้มปากเบา ๆ รู้สึกร้อนผ่าวที่สองข้างแก้ม
 
พี่หมอชมผมใช่ไหม
 
‘ฟ้า น่ารักดี’
ผมแทบหมดอารมณ์ กดดูภาพอีกรอบ มีพี่ฟ้าติดเข้ามาในเฟรมจริง ๆ ด้วย นิดเดียวเอง เบลอด้วย แต่พี่หมอก็ยังเห็น
 
เอ้อเนอะคนเรา ผมชักหงุดหงิด ส่งข้อความกลับไป
 
‘แค่นี้แหละ จะกินแล้ว’
 
‘ไม่คิดจะชวนหน่อยรึ’
 ข้อความนั้นถามกลับมาทันที
 
‘ไม่’
 
‘ฉันจะแปลว่าใช่’
 
‘ไม่ต้องมาเลย’
 
‘ฉันจะไป’
 
‘หน้าด้าน’
 
‘หึ ๆ’
เขาส่งมาแค่นั้น ผมปิดหน้าจอ ทั้งหงุดหงิดและตื่นเต้น หงุดหงิดที่ไม่เคยเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้เลย แต่ก็ตื่นเต้นที่เขาจะมา
 
ถึงจะรู้ว่าพี่แกจะมาเพื่อหาพี่ฟ้าหรือเพื่อกลั่นแกล้งผมก็เถอะ
 
แต่ผมก็ยังดีใจ
 
บ้าไปแล้วน้ำฝน

To Be Con...
หึ ๆ อาการเบื้องต้นของพวกมาโซ
ตัวอย่างตอนถัดไป #ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 43 ยั่วแบบไร้สติ [พี่หมอ]

“เอาฝนคืนมา”
มันพยุงตัวลุกจะรั้งน้ำฝนคืน แต่ผมใช้มือดันอกมันไว้
 
“แค่ยืนยังจะไม่ไหว ไม่เป็นไร ฉันจะใจดีเอาไปส่งถึงห้องเอง ฉันรู้ว่าห้องฝนอยู่ไหน”
 
“เสือก”
มันด่าทันที ผมหัวเราะหึ ๆ คนในอ้อมแขนผมสะลึมสะลือลืมตามอง
 
“พี่หมอ”
 
“ครับ”

ครับ...
ครับ...
ครับ...
ครับ...
พี่หมอพูดครับกับน้ำฝนด้วยยย
โลกแตกแน่ ๆ =[ ]=
หึ ๆ ตอนหน้าแซ่บหลายยยย มี NC โต่ยเน้อ

...............................................................

*ติดแท็ก #พี่หมอน้ำฝน กับ #ทาสแค้น* ในทวิตเตอร์เพื่อพูดคุยกับเกี่ยวนิยายเรื่องนี้กันได้ค่าา

***เจอคำผิดสะกิดแรง ๆ

[fammi50]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมม มาแล้วๆๆๆๆ

----------------------------------------------------

แหมๆๆๆๆ จะชมน้ำฝนทั้งทีบอกกันตรงๆก็ได้นะเนี่ย สีข้างถลอกแล้วพี่หมอ
ป.ล.รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว 

[่patsaporn]

ชมฝนนั่นแหละ แหมมมม พี่หมอปากแข็งน่าตบปาก พักนี้ดูแลดีมีเลี้ยงพิซซ่า ไลน์หากันตลอด
รายงานตัวยิ่งกว่าคนเป็นแฟนกันอ่ะค่ะ เฮ้อ หนูน้ำฝนก็น่ารักไม่หยุดหย่อน หมอหลงแย่

ขอบคุณค่ะ

[veeveevivien]

 

อยากว้าปปป ไปตอนหน้าเลยได้ไหมมมม

 

[My_yunho]

อยากอ่านตอนหน้าแว๊วๆๆๆๆๆ 

[mukmaoY]

พี่หมอติดโซเชียลเพราะใครน้า กิ๊วๆ

[Mouse2U]

พ่อคนปากแข็ง ชมฝนแท้ๆ แต่ก็ยังแถไปเป็นอื่นอีกจนได้นะคะ

[painture]

โอย น่ารักแล่ว น่ารักแล่ว แล่วว แล่วววว


555555555555555
 

[mypink801]

พี่หมออ่าาาา จะชมน้องก็บอกไปตรงๆสิ เดี๋ยวน้องก็น้อยใจหรอก โด่วววว ปากแข็งจริงๆ
น้ำฝนต้องสตรองนะ! ตอนหน้าพี่หมอพูดครับ กรี๊ดดดดด รอแทบไม่ไหวแล้ววว

[SiHong]

รู้สึกหวานๆยังไงก็ไม่รู้

[fuku]

พอเหอะ ความลับมันควรจะแตกได้แล้ว
เชี่ยพี่หมอผีหื่นสิงร่างมาก ตามไปทุกที่เพื่อจะปล้ำฝน แล้วไม่มีใครยอมรับความจริงซักที

ส่วนฝนนี่เราว่า สต๊อกโฮมซินโดรมแล้วนะ
ปรับจิตไปว่าชอบอิพี่หมอหนีความจริงว่าโดนข่มขืน

[uknowvry]

อิพี่หมอนี่......ไม่มีพัฒนาการเล้ยยยย หึๆ

[mild-dy]

อีพี่หมอจะชมน้อนฝนก็ชม
อย่ามาบอกว่าชมฟ้า

เดี๋ยวตบปากแตกเลยยยย

[nammon_wk]

ง่อวววววว
เมื่อไหร่จะเลิกปากแข็ง ทิฐิเยอะซักทีนะพี่หมอ
อึดอัดมั้ย หึ๊....ฟอร์มเยอะ มาดเยอะ
ลดๆ ลงมาบ้าง คิดว่าน่าจะแฮปปี้กว่านี้นะ 

[PetitDragon]

 


ห๊ะ ?

[HISY]

น้ำฝนพรุนฉลองหลังสอบเสร็จ

[SOMCHAREE]

ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับน้องฝนแล้วงัยยยยยย

[becrazie]

เที่ยวนี้ดูหายไปนาน ตามน้ำฝนไปสอบใช่มั้ย!!!

[amoureaux]

พี่หมอนี่ก็นะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวว่ารักฝนแล้ว

 

[่jum]

  ห๊ะ พี่หมอตามไปลากน้ำฝนถึงไหนนี่ งานนี้ต้องรอติดขอบจอ

มีพูด "ครับ" อีก อกอีแป้นจะแตก 

[ดวงตะวัน]

ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันเข้าไปทุกวันแล้วนะฝน&พี่หมอ