Chapter : 49 : รุก...
[พี่หมอ...♡]
♡
♡
“สะใจรึยัง”
เพื่อนผมถามกลับฉุน ๆ หลังสองคนนั้นเดินหายไป ผู้คนก็เริ่มพากันเลิกสนใจพวกเราแล้วเหมือนกัน
“มาก”
“สะใจอะไร สะใจที่ได้แกล้งไผ่หรือสะใจที่ได้แกล้งฝน”
“ทั้งคู่”
มันส่ายหัวไปมา
“ฉันว่าพอเหอะ เขารักกันออกขนาดนั้น แกไปจูบแฟนเขาต่อหน้าคนอื่น เขาไม่กระทืบเอาก็บุญแล้ว”
“ฉันรู้ว่าแกจะช่วยฉันไง”
“ครั้งหน้าไม่ช่วยแล้ว”
ผมส่ายหัวไปมา
“แกอดใจไม่ไหวหรอก”
มันจิ๊ปากที่ผมรู้นิสัยมันดี มันเลื่อนจานสเต็กเปล่า ๆ มาตรงหน้า
“ออกเองนะ”
ผมหัวเราะ
“ไม่คิดจะให้แกออกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
ผมกับหมอนนท์แยกย้ายกันกลับบ้าน ดึก ๆ หน่อยผมก็หยิบมือถือขึ้นมากด เสี่ยงเหมือนกันว่าโทรแล้วไผ่จะเป็นฝ่ายรับสาย แต่ผมสัญญาไว้แล้ว รอไม่นานปลายทางก็กดรับ
“ฝนหรือไผ่”
ผมหยั่งเสียงไป
“ถ้าเป็นไผ่พี่จะทำไง”
คนตอบกลับเป็นน้ำฝน ผมยิ้มใส่มือถือทันที
“ก็ไม่ไง แค่จะทักทายว่าไฮ คิดถึงนะ น้องชายที่รัก”
“ตะวันขึ้นทางทิศตะวันตกก่อนเถอะพี่ถึงจะทำแบบนั้น”
“มั้ง” ผมหัวเราะหึ ๆ “แล้วไผ่ล่ะ”
“กลับไปแล้ว”
ผมขมวดคิ้ว
“ไม่เห็นได้ยินเสียงรถ”
“มันกลับไปนานแล้ว ส่วนว่าจะเข้าบ้านหรือว่าไปไหนต่อ อันนี้ผมไม่รู้แล้ว แล้วพี่เป็นบ้าอะไรมาทำเรื่องแบบนั้นในที่สาธารณะ เกิดเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนมาเห็นทำไง”
มันได้ทีด่ากลับ ผมแกล้งทำเป็นหูทวนลม
“พี่หมอ!!”
มันตะคอกเมื่อผมเงียบ
“ก็แค่อยากจูบ”
มันเงียบเสียงไป ผมไม่รู้อารมณ์มันแล้วตอนนี้ รอฟังเสียงที่จะต่อว่าต่อขานกลับมา
“มะ ไม่มีอะไรใช่ไหม จะนอนแล้ว”
แต่มันไม่ด่าครับ ถามกลับกุกกัก
“อาบน้ำรึยัง”
“อาบแล้ว”
มันรีบรัวลิ้นตอบ สงสัยจะกลัวโดนผมให้ทำอะไรคนเดียวบนเตียงอีก ผมหัวเราะหึ ๆ ที่ถามไปเมื่อกี้นี้ไม่ได้คิดอะไรเลยจริง ๆ
“นอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์”
แล้วผมก็ตัดสายไป
“สงกรานต์แกหยุดไหม”
นนท์มันโทรมาถาม ผมนิ่งคิด
“ไม่รู้แฮะ ยังไม่ได้วางแพลน พ่อกับแม่ติดเดินทางด้วย”
“งั้นเราหาที่แฮ้งค์เอาท์กันไหม ตามประสาชายโฉด เอ้ย โสด”
ไอ้นี่มันแกล้งพูดผิดแน่ ๆ
“เอาสิ”
“ไม่ถามเด็กแกดูล่ะว่าไปไหน”
ผมนิ่งคิด นั่นน่ะสิ ลืมไปเลย
“ลืม”
มันหัวเราะหึ ๆ พอวางสายจากเพื่อน ผมส่งข้อความไลน์ไปหาฝน
‘สงกรานต์นี้ไปไหน’
‘ไปในโลกที่ไม่มีพี่ไง’
ดูมันตอบ
‘ที่ไหนล่ะ’
‘ไปหาตากับยายที่วังน้ำเขียว’
‘ไปกับใคร’
‘พ่อแม่ พี่ฟ้า แล้วก็พวกเพื่อน ๆ ในกลุ่ม’
‘ไปกันหมดเลยเหรอ’
‘อืม’
ผมนิ่งคิด ยกยิ้ม
‘ฉันจะไปด้วย’
‘ไม่ให้ไป’
‘อะไร จะทิ้งให้พี่ชายเหงาอยู่บ้านเหรอครับ’
‘ผมไม่มีพี่ชาย’
มันใช้ประโยคเดียวกับที่ไผ่เคยใช้
‘แล้วเจอกัน’
‘พี่หมอ!!’
แล้วผมก็ออกมาจากหน้าแชท ถึงมันจะตอบว่าไม่ ผมก็จะไปกับมันอยู่ดี ผมรีบโทรบอกไอ้หมอนนท์ มันดี๊ด๊าใหญ่เพราะบ่นว่าอยากไปมานาน
ผมรีบทำเรื่องลาไว้ล่วงหน้า ซึ่งตามประวัติผมไม่ค่อยจะหยุดกับเขาเท่าไหร่เลยมีวันหยุดสะสมเยอะ ลาได้ยาวช่วงนั้น ส่วนไอ้หมอคลีนิคมันเองไม่มีปัญหา
ได้ยินเสียงอะไรดังตุบตับอยู่ในสวนหน้าบ้าน ผมเปิดประตูออกจากห้องก้าวออกไปมอง
ไผ่ครับ กำลังซ้อมกระสอบทรายอยู่หน้าบ้าน ผมเลิกคิ้วแปลกใจเพราะไม่ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด แต่ก็นั่นแหละ บางครั้งมันก็จูงเข้ามา ตอนนี้มันใส่กางเกงมวยเพียงตัวเดียว สองมือใส่นวมสีแดงสดไม่ต่างกระสอบทรายขนาดใหญ่ตรงหน้ามัน เพิ่งเคยเห็นครับ สงสัยมันเพิ่งซื้อมาใหม่ แขวนไว้ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน
มันออกหมัดต่อยปั๊ก ๆ สายตามันดูมุ่งมั่นมาก ไม่รู้ว่าจะซ้อมไว้ต่อยผมกับเพื่อนผมหรือเปล่า
จริง ๆ ผมก็แย่นะ เอาเพื่อนมาเกี่ยวข้องด้วย แต่เห็นมันอยากรู้อยากเห็นดีนัก ได้รู้เห็นสมใจอยากล่ะทีนี้ ผมกลับขึ้นห้อง มานั่งทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น สรุปแล้วผมเลือกฝนแทนฟ้าใช่ไหม
ผมพยายามนึกภาพฟ้า แต่สิ่งที่เห็นมีเพียงภาพของฝนเท่านั้น
วันนี้ผมแต่งตัวหล่อมากกว่าปกติ ในมือถือดอกไม้ช่อโต แต่แอบมีดอกไม้ที่ทำจากช็อคโกแลตไว้ในกระเป๋าอีกเซต
ดอกไม้จริงให้ฟ้า ดอกไม้ช็อคโกแลตให้ฝน ผมขับรถมุ่งตรงออกจากบ้าน วันนี้ผมไม่ได้เข้าเวร จะไปหาสองพี่น้องนั้น ถามไลน์แล้วสองคนนั้นอยู่บ้าน พอไปถึงก็จอดรถไว้นอกรั้วบ้าน กดกริ่ง แอบเซ็งนิดหน่อยที่เห็นรถไผ่อยู่ด้วย
วันนี้คงไม่ใช่การมาหาสองพี่น้องที่ปกติสุขแน่ ๆ
ผมนึกถึงหน้าไอ้หมอนนท์ขึ้นมาทันที วันนี้คลีนิคมันหยุดด้วย ผมรีบไลน์หาเพื่อน ชวนมันมาบ้านฟ้า บอกช่วยมาเป็นไม้กันหมาให้หน่อย หมาพันธุ์โดเบอร์แมนซะด้วย มันตอบกลับมาคำเดียว…
‘ไม่ไป’
ซึ้งมากครับเพื่อน
ผมเก็บมือถือ แม่บ้านเป็นคนเดินมาเปิด นำไปที่สวนหลังบ้าน นั่นหมายถึงทุกคนคงไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น ผมหอบดอกไม้ช่อโตเดินตามไปช้า ๆ แม่บ้านส่งถึงครึ่งทางแค่นั้นก่อนขอตัวแยกไปทำหน้าที่ของตัวเอง ผมเดินเข้าไปแบบไม่ให้เสียง ได้ยินเสียงตอกตะปูโป๊ก ๆ พอ ๆ กับเสียงเลื่อยไม้ดังมาแต่ไกล พอเข้าไปได้ระยะถึงเห็นว่าสามคนนั้นกำลังขะมักเขม้นทำอะไรกันอยู่
เสียงตอกตะปูดังมาจากฝนที่คล้าย ๆ กับกำลังตอกไม้ต่อกัน ผมเหลือบมองเก้าอี้ที่ถูกทำเสร็จไว้ก่อนหน้า ให้เดาสิ่งที่ฝนทำอยู่น่าจะเป็นเก้าอี้เหมือนกัน ส่วนไผ่กำลังตัดไม้ด้วยเลื่อยไฟฟ้า ฟ้ากำลังก้มหน้าก้มตาวาดอะไรสักอย่างด้วยพูกันบนโต๊ะที่ทำเสร็จแล้ว ฟ้าใส่ฟ้ากันเปื้อนไม่ต่างกับฝน ไผ่มันใส่แจ็คเก็ตแนวเท่ของมัน สวมแว่นครอบขนาดใหญ่ป้องกันของกระเด็นเข้าตา
“ทำอะไรกันอยู่ครับ”
ผมถามไปในจังหวะที่ไผ่มันหยุดเลื่อยไม้ ทุกคนหยุดงานที่กำลังทำอยู่หันพรึบมามอง ไผ่มองผมตาวาว ฝนมองอึ้ง ๆ ส่วนฟ้าฉีกยิ้มหวานตามสไตล์
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
ตั้งแต่ผมแนะนำชื่อตัวเองไป ดูจะไม่มีใครสนใจเรียกเลยด้วยซ้ำ เรียกแต่คุณหมอพี่หมอกันหมด
ผมเดินตรงไปทางฟ้า ยื่นดอกไม้ช่อโตให้ ฟ้าตาโต วางพู่กันไว้บนแท่น รับดอกไม้ไปจากมือผม
“สวยจัง”
“แต่คุณฟ้าสวยกว่าอีก”
ฟ้าฉีกยิ้มหวาน ผมมองตาฟ้า ก่อนเหลือบมองใครบางคนที่มองผมอยู่ มันหลบสายตาทันทีก้มตอกตะปูต่อ
“ว่าแต่ทำอะไรกัน”
ผมถามอีกรอบ ฟ้าหันไปมองฝนที่กำลังตอกขาเก้าอี้อยู่
“อ๋อ ฟ้ากับฝนว่าจะเปิดร้านอาหารกันในบ้านน่ะค่ะ เลยทำพวกโต๊ะเก้าอี้ไว้ใช้กันเอง ”
ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“ทำระหว่างรักษาตัว”
ฟ้าบอกยิ้ม ๆ
“ก็ดีนะ คุณฟ้าจะได้ไม่เหงา”
ฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย
“มีอะไรให้ผมช่วยไหม วันนี้ว่างสุด ๆ”
ผมออกตัว ฟ้าหันไปมองฝนกับไผ่
“มีอะไรให้คุณหมอช่วยกันไหม”
ฟ้าถาม
“มี”
ไผ่มันตอบกลับทันที
“ช่วยไปให้ไกล ๆ เลย”
ฟ้าหน้าเหวอ ก่อนหัวเราะร่าไม่ใส่ใจอาการนั้นของไผ่ ฟ้าคงรู้เรื่องราวความขัดแย้งระหว่างผมกับไผ่แล้ว แต่เรื่องอื่น ๆ น่าจะยังไม่รู้ ผมยักไหล่
“ให้ผมช่วยนะ อะไรก็ได้”
ผมไม่สนใจไผ่ หันมาเสนอตัวกับเจ้าของบ้าน
“แล้วคุณหมอทำเป็นไหมคะ งานพวกนี้”
ผมพยักหน้า
“งั้นไปช่วยฝนหรือไผ่ก็ได้ค่ะ”
ฟ้าพยักหน้าไปทางฝน ผมรับคำ ฟ้าขอตัวเอาดอกไม้ไปเก็บในบ้าน ผมหันกลับมามองไผ่ ขืนไปช่วยมัน เลื่อยในมืออาจหั่นผิดหั่นถูกมาหั่นมือผมขาดแทนก็ได้ ผมเลยเลือกเดินไปทางฝนแทน ไผ่รีบเดินเข้ามากระชากแขนฝนออกห่างจากตัวผมทันที ผมมองตาไผ่
“ไปไกล ๆ เลย”
“มีอะไรให้ทำบ้าง”
ผมไม่สนใจไผ่ ก้มมองฝนที่ทำหน้าลำบากใจอยู่ตรงกลาง ไผ่ทำท่าจะเข้ามาต่อยผม แต่ฝนกั้นไว้ มันยืนระหว่างเราทั้งคู่ หันหน้าเข้าหาไผ่ มือหนึ่งดันอก อีกมือดันไหล่
“ใจเย็น ๆ ไผ่”
ก่อนหันกลับมาทางผม ใช้หลังดันตัวเพื่อนมันไว้
“ผมว่าพี่หมอกลับไปก่อนดีกว่า”
“กลับไปก่อน แปลว่าจะให้กลับมาอีกรอบใช่ไหม”
“เสือก ไม่ต้องมาเลย!!”
ไผ่มันดุใส่ ฝนทำหน้าลำบากใจ
“งั้นเลือกเอา ว่าระหว่างให้ฉันอยู่นี่เพื่อช่วยงานเฉย ๆ กับให้ฉันกลับมาอีกรอบแล้วกอดนาย จะเลือกเอาอย่างไหน”
ไผ่มันรีบถลาอ้อมตัวฝนจะเข้ามาต่อยผมอีกรอบ แต่ฝนรีบหันไปขวางไว้
“มึงหน้าด้านมาก จะมาจีบพี่สาวเพื่อนกูยังเสือกมายุ่งกับเพื่อนกูอีก”
ผมยักไหล่
“อ้าว ๆ สองพี่น้องนี้จะต่อยกันอีกแล้วเหรอ”
ฟ้ารีบส่งเสียงทักมาแต่ไกล
“ไล่มันไปเลยพี่ฟ้า”
ไผ่แนะ
“งั้นขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ ผมกลับก่อนก็ได้ แล้วจะกลับมาอีกครั้งตอนไผ่ไม่อยู่…”
ผมจงใจหันไปพูดให้ฝนรู้ความหมาย
“มึง!”
ไผ่มันจะถลาเข้ามาหาผมอีกรอบ แต่ฝนรีบห้ามทัพไว้ มันใช้ตัวเล็ก ๆ ของมันล็อกกึ่ง ๆ กอดไผ่ไว้ ฟ้ารีบเข้ามาช่วยห้ามด้วยอีกคน
“มึง ให้เขาอยู่ช่วยเถอะ นะ”
ฝนขอร้องมัน
“ฝน!”
ไผ่ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ มันกัดกรามกรอด ตวัดสายตาด่าทอมาทางผม ผมยักไหล่ มันคงทำอะไรมากไม่ได้เพราะมีฟ้าอยู่ ฮึดฮัดกลับไปหยิบเลื่อยหันหลังไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ ฝนมองตาผม พยักหน้าไปทางกล่องเครื่องมือ ผมก็เดินเข้าไปดู ถามว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง
ผมแทบจะไม่ห่างตัวฝนเลย รู้ครับว่ามันอึดอัด แต่ผมตั้งใจให้มันรู้สึกแบบนั้นอยู่แล้ว ไผ่มันก็พยายามดึงฝนออกห่าง แต่ทำมากก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวต่อยกัน ฝนมันเลยไล่เพื่อนมันให้ไปทำอยู่ไกล ๆ กัน
To be Con...
วันนี้มาเร็ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
