หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]

[naoai]

ไม่ได้เข้ามาอ่านเกือบเดือน (มาอ่านต่อนล่าสุดเลย) เนื้อเรื่องก็ยังไม่ไปไหน ยืดให้ได้อะไร อีกสอง สามเดือนจะมาอ่านใหม่ คนแต่งดีนะ แต่เพลียจิต

[MYYAOI]

สวัสสดีคร้าบ คุณ m-e-mew เราตามผลงานคุณมาตั้งแต่ ซินซ่าแล้วมั้งถ้าจำไม่ผิด อ่านมาเกือบทุกเรื่อง แต่ก็หยุดไปนานแล้วเหมือนกัน ด้วยภาระหน้าที่อ่ะเนอะ แล้วก็กลับมาอีกครั้งกับ kiss love พี่เอกน้องกาย แบบว่าเรื่องนั้นชอบมากกก ก.ไก่ล้านตัว แล้วก็กลับมาอีกครั้งกับเรื่องนี้ hate love ทาสในเรือนเบี้ย เอ้ยยยย ทาสแค้น แบบว่า อ่านรวดเดียวเบย และก็ต้องขออำภัยที่ไม่ได้เม้นทุกตอน และจะบวกเป็ดให้เฉพาะตอนหลังๆ เพราะตอนแรกๆอีพี่หมอแม่งเล๊วเลว (แต่ก็อ่านเค้ามาจน 50ตอนนะ) ขอติดแท็คนี้ให้กับตอนล่าสึด #คนแก่หลอกเด็ก ให้แก่พี่หมอด้วย ชอบๆค่ะเรื่องนี้ อยากให้ฟ้ารู้ความจริงว่าพี่หมอทำอะไรไว้มั้งแล้วก็แบบออกมาขัดขวางซะหน่อย อยากให้พี่หมอมันรู้ใจตัวเองและก็หลงน้องจนหัวทิ่มเลย แล้วก็ให้โดนขัดขวางให้อีพี่หมอมันทรมานซะมั้ง หมั่นมานานและ  แต่ก็นะน้องฝนของช้านก็ดันมาทำท่าจะหลงคนแก่ซะก่อน กลัวน้องฝนของช้านจิเสียใจถ้าโดนขัดขวาง    ชอบพี่นนท์กะไผ่ แบบมวยถูกคู่  เอาหล่ะท้ายนี้ก็สู้สู้นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่าาา

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

หมอนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ 

[memew]

CHAPTER : 51 : กุมมือ
[พี่หมอ...♡]




เพื่อนผมมันก็ดีแสนดี ตอนแรกมันบอกจะไม่มา แต่อยู่ ๆ ก็โผล่เข้ามา แถมยังมาช่วยกันหมาออกให้ด้วย ผมกับหมอนนท์ช่วยกันทำทั้งโต๊ะและเก้าอี้ พอมีหลายมือมาช่วยมันก็เดินหน้าเร็ว อุปกรณ์ค่อนข้างพร้อมเพราะพ่อฝนมีของพวกนี้ครบ

ตอนนี้หมอนนท์กับไผ่ช่วยกันตอกไม้ประกอบโต๊ะ ผมตามฝนมาช่วยกันทาแล็กเกอร์ ลงน้ำยารักษาเนื้อไม้กับลงสี เน้นทั้งสีสันสดใสสำหรับวัยรุ่น และสีขาวเรียบ ๆ สำหรับผู้ใหญ่ บางตัวก็เพ้นท์รูปน่ารัก ๆ ลงไป(ซึ่งฟ้ากำลังเพ้นท์อยู่)
 
ฟ้าเอาผ้ากันเปื้อนมาให้ผมใส่ เล็กไปนิด แต่ก็พอกันสีเปรอะเปื้อนได้ ตอนนี้เราละเลงสีเขียวอ่อนกันอยู่ ผมทาอยู่มุม ฝนทาอีกมุม สีกระเด็นใส่หน้าฝน ผมขยับเข้าไปใกล้ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเช็ดให้เบามือ มันชะงักมองหน้าผม
 
แก้มนั้นเจื่อสีเลือดอ่อน ๆ ผมว่ามันไม่ใช่หนุ่มขี้อาย แต่ก็เห็นมันอายออกบ่อยเมื่ออยู่ต่อหน้าผม
 
“ทาเก้าอี้สิ อย่าทาหน้าตัวเอง”
 
“มันดีด”
 
ผมยกยิ้ม เปลี่ยนจากเช็ดแก้มมาเป็นลูบไล้ผิวแก้มเนียนนั้นเบา ๆ ถ้าไม่อยากให้มันขัดขืน ต้องทำอย่างอ่อนโยน ทฤษฏีนี้ใช้ได้ในทุกกรณีที่เกี่ยวกับฝน มันนั่งนิ่งให้ผมเกลี่ยแก้มอยู่อย่างนั้น ก่อนผมจะรีบถอนมือออกเพราะสายตามันมองเลยไปทางด้านหลังผม ให้เดาน่าจะมีใครสักคนเดินใกล้เข้ามา ผมหันไปมองตามก็เห็นฟ้าเดินใกล้เข้ามาจริง ๆ
 
“ทำอะไรกันอยู่เอ่ย”
 
ฝนหน้าตื่นนิด ๆ ผมยิ้ม
 
“ฝนเขาอยากทาสีที่หน้าตัวเองบ้าง ผมเลยช่วยละเลงให้”
ผมโชว์รอยสีที่แต้มออกจากหน้าฝนเมื่อกี้นี้ให้ฟ้าดู ฝนค้อนผมขวับ ฟ้าหัวเราะร่วน
 
ผมกับเพื่อนอยู่ช่วยกันจนเย็น พ่อกับแม่ฝนกลับมาถึงแปลกใจไม่น้อยที่เห็นอาสาสมัครมากมายขนาดนี้ พวกท่านเชิญให้เราอยู่ทานข้าวเย็นพร้อมกันซึ่งพวกผมก็รับปาก
 
ฟ้าไปทำอาหารกับแม่และแม่บ้าน ปล่อยให้พวกเราผู้ชาย รวมถึงพ่อด้วยช่วยกันอยู่ข้างนอก ต่อหน้าพ่อแม่ผมไม่กล้าเล่นอะไรอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเรากำลังทำซุ้มไม้กันอยู่ เป็นไม้ตีห่าง ๆ สลับกันเป็นลายหมากรุก เดี๋ยวฟ้าจะเอาม่านบาหลีหรือต้นพวงแสดมาปลูกอีกที(เราเน้นใช้ไม้แท้แทนไม้เทียมเพราะอยากได้อารมณ์ที่ดิบจริง ๆ)
 
ฝนต้องขึ้นไปตอกตะปูยึดไม้ที่มันดีดตัวออก มันไต่บันไดลิงขึ้นไป ตอนแรกไผ่จะเข้ามาช่วยมันจับบันไดลิง แต่ผมผลักไผ่ไปทางเพื่อนแล้วเข้าเสียบแทนที่ ไผ่แทบจะกระโดดเตะผมดีว่าหมอนนท์ยึดไหล่มันไว้ ลากออกไปห่าง ๆ อีกอย่างมันไม่กล้าโวยวายมากเพราะพ่อฝนอยู่ไม่ไกล ฝนยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรยืนตอกไม้โป๊ก ๆ อยู่ด้านบน ผมจับบันไดลิงไว้ พอเสร็จมันก็ไต่กลับลงมา ฟ้าวิ่งเข้ามาพร้อมกระถางไม้เลื้อยแบบแขวน ยื่นให้ฝน
 
“ลองแขวนดูฝน ไม่รู้สวยไหม”
ฝนพยักหน้า ไต่กลับขึ้นไปลองเทียบให้ฟ้าดูตำแหน่ง(กระถางเป็นแบบห่วงไม่ใช่แบบตะขอ) ตอนแรกมันเทียบให้ดูมุมสูงของซุ้ม แต่ฟ้าบอกสูงไป กลัวรดน้ำลำบากเลยลดระดับต่ำลงมาอีกนิด พอได้ระดับฟ้าก็วิ่งไปเอาตะปูมาให้มันตอกทำที่แขวน

“ว้าว สวยสุด ๆ เดี๋ยวพี่ไปเอามาเพิ่มนะ จะได้ครบทั้งสี่เสา”
พูดจบฟ้าก็วิ่งจู๊ดไปยังมุมที่เก็บพันธุ์ไม้ทันที ฝนใช้ค้อนปรับแต่งตะปูให้มันเฉียงเป็นมุม 45 องศา โดยมีผมยืนจับบันไดไว้เหมือนเดิม พอเรียบร้อยมันก็ไต่กลับลงมาในลักษณะหันหลังให้ จริง ๆ ผมต้องเขยิบออกเพราะมันอยู่ในระยะต่ำมากแล้ว แต่ผมเลือกที่จะยืนอยู่ที่เดิม พอฝนไต่ลงมา มันก็มาอยู่ในอ้อมแขนผมพอดี คนอื่นคงไม่รู้ว่าผมจงใจ มันหันมามอง สองมือยังจับขั้นบันได เท้าหนึ่งเหยียบพื้น อีกข้างเหยียบอยู่บนขั้นสุดท้าย
 
“ปล่อยได้แล้ว”
มันบอกเสียงเบา ผมเลิกคิ้วสูง ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่นิด ๆ ปล่อยมือจากบันไดมากอดเอวมันไว้หลวม ๆ แล้วปล่อยออก มันสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะหึ ๆ ขยับออกห่าง ย้ายบันไดลิงไปเสาถัดไป ฟ้าวิ่งกลับมาพร้อมกระถางไม้เลื้อยอีก 3 อัน รูปแบบเดียวกันทั้งหมด ต้นที่สองและสามฟ้ายืนมองฝนทำจนเสร็จ แล้วขอตัวไปทำอย่างอื่นต่อ ผมยกบันไดไปยังเสาต้นที่สี่ ฝนหิ้วกระถ่างต้นไม้ตามมาวางไว้ที่พื้น มันไต่ขึ้นไปตอกตะปูกับเสา ในขณะที่ผมทำหน้าที่จับบันไดอย่างเดิม พอตอกเรียบร้อย มันยื่นมือมาเพื่อขอกระถ่าง แต่ผมจับมือมันไว้แทน มันก้มมองงง ๆ รีบดึงมือออก 

“ผมขอต้นไม้”

“อ้าวเหรอ เห็นยื่นมือมาคิดว่าอยากจับมือซะอีก”
มันค้อนผมนิด ๆ ผมก้มหยิบกระถางไปใส่มือมัน พอแขวนเสร็จมันก็ไต่ลงมา ผมยังไม่เขยื้อนไปไหนเหมือนเดิม มันหันมามอง

“ถอยไปได้แล้ว” .
ผมขยับถอยห่างตามคำขอ พอเท้ามันแตะพื้นได้ครบผมก็ตบก้นมันเบา ๆ ที มันสะดุ้งอีกรอบหันขวับมามอง ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น มันเม้มปากแน่น นัยน์ตาตำหนิ ขยับปากแบบไม่มีเสียง
 
“ลามก”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ แสร้งเลียริมฝีปากตัวเอง ทำตาเซ็กซี่ใส่ มองปากมันไล่ต่ำลงไปยังตำแหน่งหน้าอก มองเหมือนจะให้เห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหน วกกลับมามองหน้ามันใหม่ แก้มมันเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด ปากบางเม้มแน่น
 
“หรือใจจริงอยากให้ฉันทำเรื่องลามกด้วย”
 
“ไม่” มันปฏิเสธแข็ง เดินลิ่ว ๆ ไปทางพ่อมันเอง
 
มันฉลาดครับ เพราะต่อหน้าผู้ใหญ่ ผมไม่กล้าทำอะไรมันอยู่แล้ว พอเห็นฝนเดินไปหาพ่อ ไผ่ที่กำลังทำไม้กับหมอนนท์อยู่ก็รีบวางมือแล้วเดินไปสมทบเพื่อนมันทันที ผมเดินไปช่วยเพื่อนบ้าง
 
“อิ่มเลยล่ะสิ”

ผมมองคนพูดงง ๆ

“ยังไม่ได้กินอะไร จะอิ่มได้ไง”
 
“หมายถึงเด็กนั่น เห็นเผลอเป็นไม่ได้ แอบแทะแอบเล็มตลอด ไม่สนเลยเนอะว่าเพื่อนแกจะพรุนเพราะเด็กไผ่นั่นยิงเลเซอร์ใส่ขนาดไหน”
 
ผมหัวเราะกับคำเปรียบมัน
 
“ขอบใจที่ช่วย” ผมบอกมันเสียงเบา มันพยักหน้าหงึก ๆ
 
“แต่ทำแบบนี้แล้วนึกถึงสมัยเรียนเลยเนอะ”

ผมไม่สนใจคำเพื่อน มองฝนที่กำลังหัวเราะเสียงใสอยู่กับพ่อและไผ่ ผมเผลอยิ้มตาม นนท์กำหมัดชกอกผมเบา ๆ
 
“เป็นเอามากนะแก”

ผมเลิกคิ้วมอง
 
“อะไร”
 
“เปล๊า น้ำฝนน่ารักดี ยิ่งเห็นยิ่งน่ารัก”
 
ผมมองมันตาขวางทันที
 
“อย่าแม้แต่จะคิด นนท์”
 
“คิดอะไร”
มันทำหน้าเหรอหราไม่จริงจังใส่
 
“อย่ายุ่งกับฝน”
 
“ยุ่งอะไร ฉันแค่ชม”
มันบอกผมยิ้ม ๆ เห็นแล้วอยากซัดสักเปรี้ยง ผมหันกลับไปมองน้ำฝนอีกรอบ จังหวะหนึ่งมันหันมาสบตาพอดี ชะงักนิดเมื่อรู้ว่าผมมองอยู่ มันรีบเสหน้าหลบ ผมยิ้มไปกับกิริยานั้น
 
“ฉันรู้อยู่อย่างนะแซม”
เพื่อนผมพูดเสียงเบา ผมหันไปมอง

“เด็กฝนนั่นต้องคิดอะไรกับแกแน่ ๆ”
 
“รู้ได้ไง”
 
“สัญชาตญาณ”
 
ผมไม่ถามอะไรมันต่อ หันไปมองน้ำฝนอีกรอบ มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเหมือนกัน ก่อนก้มหลบเมื่อเห็นว่าผมยังมองอยู่ ผมอมยิ้ม แก้มมันเรื่อสีด้วยพิษอาย ไผ่มันคงสังเกตเห็น หันมองมาทางผม หน้ามันตึงขึ้นมาทันที ขยับมาบังน้ำฝนไว้ ตอนนี้ผมจึงเห็นแค่แผ่นหลังของไผ่เท่านั้น
 
“ดุฉิบ”
เพื่อนผมบ่น ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“ขโมยถึงไม่กล้าขึ้นบ้าน”
นนท์หัวเราะร่วนกับมุกผม พักใหญ่ ฟ้าก็มาตามให้ทุกคนไปกินข้าว


 
“ขอบคุณนะ ได้พวกคุณช่วย งานเดินเร็วขึ้นเยอะ”
คุณพ่อออกตัว แม่ฝนดูแลผมดีเป็นพิเศษ ผมรู้ว่าท่านถูกใจผมไม่น้อย
 
“สนุกดีครับ” ผมยิ้มสุภาพให้ท่าน “ได้ข่าวว่ามีธุรกิจเปิดใหม่ที่วังน้ำเขียวเหรอครับ”
ผมได้ทีหยอด
 
“ใช่ แต่เป็นของพี่สาวเขา” พ่อพยักหน้ามาทางแม่ “ธุรกิจเล็ก ๆ เพิ่งเปิดมาได้ไม่กี่เดือน เนี่ยสงกรานต์ปีนี้จะพาเด็ก ๆ ขนกันไปเยี่ยมอยู่”
 
“งั้นจะรังเกียจไหม ถ้าผมจะไปด้วย ไม่รู้ที่พักเต็มรึยัง”
 
“โอ๊ยได้เลยครับ แต่เรื่องที่พักต้องขอโทษด้วยจริง ๆ เต็มหมด แต่เดี๋ยวจะลองหาที่พักใกล้ ๆ แถวนั้นดูให้ หรือไม่ก็ไปพักกับพวกเราที่บ้านยายของเด็กสองคนนี้ก็ได้ แต่คงไม่สะดวกสบายเท่าที่โรงแรมเท่าไหร่”
 
“ขอบคุณครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป”
 
คุณพ่อหัวเราะ ผมมองตาเพื่อน หมอนนท์ยกยิ้มอย่างรู้ทัน
 




ผมกับเพื่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้ถือว่าได้เห็นหลากหลายแง่มุมของน้ำฝนดี ผมกลับบ้านอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคลแล้วมานั่งอ่านหนังบนเตียง พิงหลังอิงหมอนกับกำแพง ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ของไผ่วิ่งเข้ามาจอด ผมไม่สนใจอะไร นั่งอ่านหนังสือต่อไปเงียบ ๆ

กระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ผมเงยหน้ามอง วางหนังสือลง ลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตู ต้องหูตาไวนิดครับ เผื่อมันสวนหมัดมาจะได้ตั้งรับไว้ทัน มันยืนนิ่งเป็นเสาหิน จ้องตาผมเขม็ง
 
“เอารูปถ่ายที่มึงแบล็กเมล์ฝนคืนมา แล้วไม่ต้องเสือกไปวังน้ำเขียวด้วย”
 
“ฉันขอพ่อฝนเขาแล้ว นายไม่มีสิทธิ์ ส่วนภาพให้ฝนเขามาเอาเองสิ”
 
“อย่ามาเล่นลิ้น ฝนขอมึงคงไม่ยอมให้ดี ๆ ไหนว่าเกลียดเกย์นักหนา ทำไมมึงทำแบบนี้”
 
“ใช่ ฉันเคยเกลียดมาก จนวันหนึ่งนายบอกให้ฉันลอง ฉันก็ลองแล้วไง นี่คือผลที่ฉันได้ลอง ฉันติดใจจนหยุดไม่ได้”
ผมตอบกลับเสียงแข็งพอกัน มันอึ้งไป นัยน์ตารู้สึกผิดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนกลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม
 
“ทำไมมึงไม่ไปลองกับคนอื่น มายุ่งกับฝนทำไม”
 
“ก็นายเป็นฝ่ายยั่วฝนให้ฉันเห็นก่อนเอง บอกตามตรงนะไผ่ ฉันไม่มีอารมณ์กับคนอื่นหรอก แต่เห็นฝนทีไร…”
ผมหยุดคำไว้ มันเม้มปากแน่น กัดกรามกรอด
 
“แต่ฝนเป็นแฟนกู”
 
“ฉันรู้”
 
ดวงตามันวาวโรจน์
 
“แต่ฉันจะแย่งฝนมาจากนาย”
 
“ไอ้ชั่ว!”
 
ผมคลี่ยิ้มเย็น
 
“แล้วแต่จะให้สมญานาม”
ผมน้อมรับ มันกำหมัดแน่น เตรียมจะง้างใส่ผม แต่เสียงมือถือมันดังขึ้นมาก่อน เป็นเสียงเพลง มันเบรกตัวเองลง ล้วงหยิบจากกระเป๋ากางเกงขึ้นกดรับ หน้าบอกบุญไม่รับเดินตรงไปทางห้องมันเอง 
 
“อื้อ กูถึงบ้านแล้ว”
 
“ไม่รู้ กูไม่ใช่พ่อมัน!!”
ผมได้ยินแค่นั้นก่อนจะได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง ให้เดาคนที่โทรมาน่าจะเป็นฝน

...50%










ภารกิจช่วงนี้ของผมถ้าไม่ติดเวรดึกมากก็จะไปช่วยฟ้าทำร้าน ฟ้าเกรงใจอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ยังยืนยัน พอพ่อแม่ฝนกลับมาก็มาช่วยกัน โดยมีขาประจำคือไผ่ บางทีก็มีเพื่อน ๆ ของฝนมาแจมบ้าง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เห็นบอกว่าจะเริ่มเปิดจริง ๆ จัง ๆ หลังสงกรานต์
 
ผมกับไผ่ยังคงกัดกันไม่เลิก โดยมีฝนกับฟ้าทำหน้าที่กรรมการคอยไกล่เกลี่ย
 
ตราบจนวันเดินทางเพื่อไปบ้านยายฝนมาถึง ผมนัดกับเพื่อนไว้แล้ว เราจะเอารถไปกันแค่คันเดียวคือคันของผม ไผ่มันไปนอนค้างบ้านฝนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ผมขยับปรับชุดที่ใส่อยู่เล็กน้อยให้เข้าที่เข้าทาง คว้าเป้มาพาดบ่า เดินออกจากห้องลงบันไดไป บ้านเราในช่วงที่ไม่มีพ่อแม่อยู่มันเงียบเหงาอย่างนี้เสมอ ผมล็อกประตูบ้าน เดินไปที่รถ กดเปิดฝากระโปรงท้ายโยนกระเป๋าเข้าไป

และไม่เกินครึ่งชั่วโมง ผมก็วนรถมาถึงคอนโดเพื่อนสนิท มันลงมายืนเท่รออยู่ตรงจุดรับส่งผู้โดยสารของทางคอนโดแล้ว แต่งตัวซะหล่อเชียว กางเกงยีนรองเท้าหนังแจ็คเก็ตสีดำ ด้านหลังเป็นลายมังกร จะว่าไปเพื่อนผมมันชอบอะไรที่เกี่ยวกับมังกรนะ ไม่แปลกใจที่มันจะสังเกตเห็นกำไลลายมังกรที่ข้อมือไผ่

ผมกดปุ่มล็อกฝากระโปรง หมอนนท์เดินไปแง้มยกขึ้น ยัดกระเป๋าลงไป กดปิดเบา ๆ เดินอ้อมมาเปิดประตูลงนั่งข้าง ๆ

“จะไปเดินแบบรึไง” ผมแซวมันยิ้ม ๆ
 
“หูย พูดนี่ไม่ดูตัวเองเลยเนอะ”
มันว่ากลับ ผมหัวเราะร่วน พอไปถึงพวกเพื่อน ๆ ของฝนพากันมาครบแล้ว เพื่อนฝนเอารถไปสองคัน พีม ตัน และหินไปรถคันเดียวกัน ส่วนตา น้ำตาลกับน้ำหวานไปอีกคัน ไผ่ไปกับครอบครัวฝน ส่วนผมกับเพื่อนอีกคันรวมกันเป็นสี่คัน
 
“ตันกับตาเคยไปบ้านยายกันแล้วใช่ไหมลูก”
พ่อฝนถามเพื่อนมันที่จะทำหน้าที่เป็นคนขับรถ พวกนั้นรับคำ
 
“งั้นพ่อว่าฝนกับไผ่ไปนั่งเป็นเพื่อนคุณหมอเขาดีกว่านะ เกิดอะไรขึ้นจะได้บอกทางถูก”
 
ไผ่ทำท่าจะค้าน แต่เงียบเสียงไว้ เพราะขืนพูดอะไรออกไปผู้ใหญ่คงรู้ว่าไม่กินรอยกันอยู่ ฝนทำหน้าอึดอัด ผมซ่อนยิ้มอยู่ในใจ แต่เพื่อนผมทำหน้าเหมือนอยู่ ๆ สึนามิก็ถล่มกรุงเทพแบบไม่ทันตั้งตัว
 
สึนามิลูกใหญ่ด้วย
 
“งั้นพ่อล่วงหน้าไปก่อนนะลูก”
พ่อตบบ่าน้ำฝนเบา ๆ เดินไปนั่งหลังพวงมาลัย แม่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ฟ้าหันมาส่งยิ้มให้ผมกับไผ่แล้วเปิดประตูก้าวขึ้นรถไป เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม แล้วรถคันนั้นก็ขับนำไปก่อน
 
“เค งั้นเจอกันที่บ้านยายนะ”
ตันขึ้นประจำตำแหน่ง หินนั่งหน้า พีมเบาะหลัง แล้วขับตามไป รถอีกคันคือของตา ซึ่งตาทำหน้าที่สารถี น้ำตาลนั่งหน้าน้ำหวานนั่งหลัง ขับตามไปติด ๆ เหลือพวกเราให้ยืนมองหน้ากันเอง
 
ไผ่มันทำหน้าเหมือนจะงาบผมกับหมอนนท์ให้ได้
 
“เอาล่ะ ขึ้นรถได้แล้ว”
ผมพยักหน้าให้ทุกคนขึ้นรถ ไผ่เปิดประตูขึ้นไปนั่งก่อน เบาะหลัง แต่คนละฝั่งกับที่นั่งคนขับ ซึ่งผมว่าก็ดีแล้ว เผื่อมันโมโหไก่กามาไม่บีบคอผม เดี๋ยวพากันรถล้มเสียเปล่า ๆ มันปิดประตูดังโครมจนรถผมสะเทือน นนท์กำลังจะไปนั่งหน้าตำแหน่งเดิม แต่ผมดึงไหล่เพื่อนไว้
 
“ไปนั่งกับไผ่เลย เผื่อมันเกิดเฮี้ยนจะบีบคอฉันแกจะได้ห้ามได้”
 
หมอนนท์หน้าเหวอ แต่ก็ยอมเดินอ้อมไปนั่ง ไผ่มันมองงง ๆ ทำท่าจะเปิดประตูอีกด้านเพื่อลงแต่เพื่อนผมรั้งไว้ ผมหันมามองคนที่ยืนทำหน้าบอกไม่ถูกตรงหน้า ผมเปิดประตูฝั่งคนนั่งข้าง ๆ ให้
 
“เชิญครับเจ้าหญิง อย่าให้ถึงกับต้องอุ้ม”
 
มันอมลม รีบแทรกตัวเข้าไปนั่ง ผมหัวเราะหึ ๆ ปิดประตูให้เบามือ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ มองกระจกหลัง ไผ่มันยิงเลเซอร์ใส่ผมอยู่
 
ผมสตาร์ทเครื่อง ขับเคลื่อนตรงไปตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่จังหวัดนครราชสีมา ผมเปิดเพลงเบา ๆ ฝนหันหน้าออกนอกหน้าต่าง ไม่ต่างกับไผ่ที่นั่งกางขากว้างชมวิวข้างทางไป
 
“หิวน้ำจัง”
ผมแกล้งบ่น ฝนหันมามอง แต่ก็แค่มองครับ คงไม่รู้ความหมาย
 
“ป้อนหน่อยสิ”
 
มันอ้าปากเหวอ ผมพยักหน้าไปยังถุงเสบียงตรงเท้ามันด้านใน มันก้มมอง ก่อนหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาออก เสียบหลอด ยื่นให้ผมทั้งขวด
 
“ป้อนหน่อยสิ”
 
“มีปากก็งับเอา อย่าเรื่องมาก”
ไม่ใช่ฝนหรอกที่พูด ไผ่ต่างหาก ฝนตัดปัญหาด้วยการจับหลอดจ่อไว้กับปากผม ผมดูดไปเรื่อย ๆ จนอิ่ม มันปิดฝาเก็บไว้ที่เดิม
 
“มึงไม่ต้องไปป้อนมันอีกฝน แดกไม่ได้ก็ให้มันอดตายไปเลย”
 
“เอาน่า นิดเดียวเอง”
ฝนค้านเพื่อนมันเอง เพื่อนผมปลีกวิเวกไปแล้วครับ
 
เจริญมากเพื่อน = =
 
ไผ่มันนั่งนิ่ง สักพักก็เงียบเสียงไป ผมมองผ่านกระจก มันหลับตามเพื่อนผมไปแล้วครับ พิงกระจกรถไว้คนละด้าน ฝนหันไปมอง
 
“เมื่อคืนมันเล่มเกมดึกไปหน่อย”
 
“เล่นเกมหรือทำอย่างอื่นกัน”
 
“คนที่คิดได้แต่เรื่องอกุศลก็มีแค่พี่นี่แหละ”
มันต่อว่ามาเสียงเบา เราไม่ได้คุยดังมากเพราะไม่อยากรบกวนคนหลับ หรืออีกนัยคือผมไม่อยากให้เสียงเราปลุกไผ่ขึ้นมาโวยวายอีก ผมจับมือมันมาวางไว้บนกระปุกเกียร์ แล้วผมก็กุมหลังมือมันไว้อีกที มันจะชักมือกลับแต่ผมยึดไว้แน่น
 
“ปล่อย”
ผมไม่ปล่อย กุมมือมันไว้แบบนั้น แก้มมันเรื่อสีขึ้นมานิด ๆ ผมไม่ได้ขับเร็วมาก เพราะอยากฟังเพลงเพราะ ๆ และกุมมือมันไว้แบบนี้นาน ๆ
 
มือมันนุ่มดีนะ
To be con...
 :katai1:สั้นจัง อนุญาตให้บ่นได้ TT

[veeveevivien]

ต้องแก้บนด้วยอะไรเนี้ย

ถึงจะให้อีพี่หมอยอมรับซะทีว่ารักน้ำฝนนะห๊ะ

 

[บูมเบส]

มาต่อเร็วๆนะครับ พี่หมอหน้าด้านตลอด

[Rafael]

ขอแบบชัดเจนด่วนๆค่ะอิพี่หมอ

ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[mypink801]

พี่หมอเร็วๆสิ โฮ้ยยยยยยยย มือไปไวแต่รีบๆรู้ใจตัวอีกสักที

[mukmaoY]

 

[่jum]

พี่หมอหึงแรงงงงง

นิสัยค่อยกลับมาเป็นผู้เป็นคนบ้างแล้ว ดีแล้ว ดีแล้ว

[PetitDragon]

ฝนก็อย่าไปยอมสิ

 

[painture]

อยู่ตรงนี้นานแล้ว เคลื่อนไหวสักที 5555555555
อยากให้ฟ้ารู้จังว่าน้องตัวเองโดนทำอะไรบ้าง ดูซิ ยังจะใจดีกับอิพี่แซมอยู่มั้ย
ตอนนี้เหมือนพี่หมอเริ่มมีความรู้สึกนึกคิดบ้างแล้วค่ะ เริ่มหึง เริ่มใช้หมองบ้าง เห็นทุกครั้งใช้แต่อารม แอบดีใจ
ส่วนฝนอารมณืลึกๆก็คล้อยตามไปแล้วประมาณ เก้าสิบเก้าเปอเซน 55555

เฮ้อ


 

ขอบคุณค่ะ

[bylakkhana]

หมอออออออออออออออออออออออออ คือแบบบ เริ่มรู้ตัวแล้วใช่มั้ย ถ้ายังไม่รู้จะจับฟาดเสาไฟ555555555555555555555 หึงแรง หวงแรง มองแรง เต๊าะแรง หยอดแรง มากจร้าาาาาาาาาาาาาาาาา 

[shoi_toei]

หมอออออ หึงแรงขนาดเน้ บอกชอบน้องมันไปเท้อออ

[twinmonkey0311]

นิดๆหน่อยๆก็ขอให้ได้ลวนลามฝนนะพี่หมอ

[Bellze12]

พี่หมอแซมหื่นได้ใจ
มีหึงฝนด้วยแหนะ
ชอบๆ รอตอนไปวังน้ำเขียว

[liza sarin]

 

[mystery Y]

ขยันแกล้งฝนจริงๆนะพี่หมอ!!

[่patsaporn]

ตลกตอนตาขวางหวงน้ำฝนกับหมอนนท์ ตานี่มองตลอด หลงเด็กว่ะหมอ
คนแก่มาจีบมันดีอย่างนี้ แยบยล ขอไปเที่ยวด้วยเรียบร้อยทางสะดวก

ขอบคุณค่ะ

[Ra_rena~*]

พี่หมอออออออ ตอดเล็กตอดน้อย ตามนิสัยคนโรคจิต ฝนนี้โดนตลอด 

[klaew]

แทะนิดเล็มหน่อยจนฝนเขินไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว

[automaton]

ความลามกของหมอคือเสน่ห์
รอตอนไปวังน้ำเขียว 

[Jibbubu]

อ่านเรื่องนี้แล้วอึดอัด ไม่ชอบอิพี่หมอยังไงก็ยังไม่ชอบอยู่อย่างงั้นออกแนวว่าจะเกลียดด้วยซ้ำ

ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นเลยอิพี่หมอเนี่ย ไม่รู้ว่าฝนแม่งจะไปหวั่นไหวกับคนที่ข่มขืนตัวเองได้ยังไง

ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะไม่ได้ใช้ความรุนแรงแล้วก็เถอะ แต่ก็ยังมีบังคับหรือลวนลามบ้างกลายๆ

[TachibanaRain]

บางทีก็รำคาญฝนที่ยอมไปหมดทุกอย่าง บางทีก็หมั่นไส้หมอแซมที่ทำตัวกวนส้นซะเหลือเกิน บางทีก็หงุดหงิดกับความอารมณ์ร้อนของไผ่ถ้าไผ่เย็นกว่านี้เราว่าไผ่เหนือหมอแซมได้สบายๆอะ ส่วนหมอนนท์นี่ไอเทมใหม่เหมือนพี่ท่านจะหงอๆแต่จริงๆก็ไม่ ถ้าคู่ไผ่จริงนี่คงเหนื่อยน่าดูถึงแม้จะแอบเชียร์นอร์มอลแบบไผ่ฟ้าก็เถอะ

[tuek]

คนเขียนเขียนให้ฝนสู้อีพี่หมอมันบ้างสิ
ยอมอีพี่หมออยู่นั้นแหละ

[▶August5th◀]

อ๊ากกกกกก จับมือบนรถ ตอนท้ายนี่เขิลมากๆๆ 5555
พี่หมอดูอบอุ่นอีกละ 55555

[Nus@nT@R@]

โหย....อิพี่หมอแซม

[mystery Y]

ชัดเจนขนาดนี้นะอิพี่หมอ!!

[veeveevivien]

ให้ตายเถอะอีพี่หมอแซมมมม

ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอว่ารักน้ำฝนอ่ะนะ

อยากเบิ๊ดกะโหลกหมอแซมสักทีเหะ

 

[SiHong]

เป็นหวานๆยังไงก็ไม่รู้