CHAPTER
: 57 :
[พี่หมอ...♥]
up 100%
ผมจ้องมองคนที่หลบสายตาผมวูบ ผมรู้ว่ามันแอบมองผมอยู่บ่อย ๆ คงกำลังระแวงว่าผมจะจีบฟ้าหรือเปล่า ฟ้าไม่ได้สนใจอะไรผมมากนักหรอกเพราะกำลังพูดคุยอยู่กับญาติผู้ใหญ่ ผมเงยหน้ามองฝนอีกรอบ เป็นจังหวะเดียวกับที่มันก็เงยหน้ามาสบตาผมเช่นเดียวกัน ผมตรึงสายตามันไว้กับที่ ก่อนมันจะถูกไผ่ชนไหล่แรงเรียกสติ ผมละสายตาจากฝนไปมองไผ่ มันจ้องหน้าเอาเรื่อง ผมหัวเราะหึ ๆ ก้มลงไปกินข้าวต่อ หมอนนท์เตะเท้าผมเบา ๆ ใต้โต๊ะ(ผู้ใหญ่นั่งโต๊ะ เด็กนั่งพื้น) ผมหันไปมองมันนิดหนึ่ง มันยังนั่งกินด้วยสีหน้าปกติ ผมหัวเราะหึ ๆ ก้มลงไปกินข้าวต่ออีกที
ผู้คนคึกคักยิ่งกว่าเมื่อวาน มีเสียงเพลงจังหวะสนุก ๆ ดังแว่วมาให้ได้ยินจากหลาย ๆ บ้าน ผู้คนพากันโบกมือทักทาย เด็กไหว้ผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่รับไหว้เด็ก
วันนี้มีคนเพิ่มมาอีก เป็นเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องมันนั่นแหละ คนเลยวุ่นวายกว่าเดิม วันนี้คุย ๆ กันไว้ว่าจะไปเที่ยวตามแหล่งท่องเที่ยวหลัก ๆ ของวังน้ำเขียวอีกสองสามที่ สาย ๆ ทุกคนก็ขนขบวนกันไปขึ้นรถ วันนี้ลูกพี่ลูกน้องมันขึ้นรถไปกับเพื่อน ๆ ของตัวเอง รถผมจึงเหลือกันแค่สี่คนเหมือนเดิม
หน้าไผ่แทบจะเป็นม้าหมากรุก มันนั่งชิดประตูอีกด้าน ในขณะที่เพื่อนผมนั่งกางขาสบาย ๆ อยู่ด้านหลังผม ผมขับรถปิดท้ายขบวนมุ่งตรงไปยังวังน้ำเขียวฟาร์มหรือฟาร์มเห็ดขนาดใหญ่ของที่นี่ รถเปียกมาเป็นระยะจากกลุ่มเด็กที่เล่นก่อนเทศกาล ซ้ำยังโดนสาดแป้งใส่อีกจนผมต้องฉีดน้ำเช็ดบ่อย ๆ
พอมาถึงผมก็วนหาที่จอดรถ คนเยอะมาก ที่นี่มีเห็ดหลายชนิดส่งขายไปทั่วประเทศ ตกแต่งรอบ ๆ พื้นที่ไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยวที่ชอบถ่ายรูปกันโดยเฉพาะ เดินทางมากันได้ตลอดทั้งปี ผมกับเพื่อนก้าวลงจากรถไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ แล้วพากันเริ่มต้นทัวร์ฟาร์มเห็ด เพื่อนผมดูตื่นตาตื่นใจมากเป็นพิเศษ หยิบกล้องขึ้นมากดถ่าย ตากับยายแม้จะอายุเยอะแล้วแต่ก็ยังกระฉับกระเฉง มีฟ้ากับแม่ฟ้าคอยประคองดูแลอย่างใกล้ชิด ผู้ใหญ่ใช้เวลาแต่ละจุดนานนิด ในขณะที่เด็ก ๆ สนใจเรื่องการถ่ายรูปกันมากกว่า กลุ่มใหญ่ ๆ จึงเริ่มแตกกระจายกลายเป็นกลุ่มเล็ก ๆ แยกกันออกไปตามจุดที่ตัวเองสนใจ
ผมเดินเลี่ยงตามฝนไปแบบไม่ต้องคิดอะไรให้เปลืองสมองโดยมีเพื่อนผมเกาะเป็นเห็บตามมา มือก็กดถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ
“เห็ดนี่เหมือนไอ้นั่นของกูเลยเนอะ”
หินมันชี้ให้ดูเห็ดออเรนจิต้นหนึ่งที่ดูคล้ายของผู้ชายจริง ๆ พวกผู้หญิงพากันหน้าแดง ตบหัวตบหลังมันใหญ่
“ของมึงอ่ะ เล็กกว่านี้ อย่ามาโม้”
ตันมันตอกกลับ
“เฮ้ย มึงรู้ได้ไง” หินทำหน้าตื่น
“จริงเหรอ” พีมถามอย่างสงสัย
“จริงพีม ของกูเล็กกว่านี้เยอะเลย แต่ตอนยังไม่ตื่นนะ”
แล้วมันก็หัวเราะอย่างสะใจ
“อย่าเสื่อมมึง เกรงใจพี่หมอกับพี่หมอนนท์บ้าง”
“พี่ไม่ซีเรียสครับ” เพื่อนผมโบกมือไหว ๆ “แค่อวัยวะเพศของผู้ชายมันประกอบไปด้วยกล้ามเนื้อกับเส้นเลือดเท่านั้น”
มันก็มาซะวิชาการ พวกเพื่อน ๆ ฝนพากันโห่ฮิ้ว ไผ่มันทำสีหน้ารำคาญเต็มแก่
“พวกมึงตามสบายนะ กูจะไปเดินเล่นทางนู้นหน่อย”
ไผ่มันลากฝนก้าวฉับ ๆ ไปทางอื่น ผมรีบก้าวตามไปติด ๆ โดยมีหมอนนท์ก้าวตามมาด้วย
“นี่พวกมึงสองคนจะตามมาทำเชี่ยไรกันนักหนา ไม่รู้รึไงว่าพวกกูจงใจเดินหนี”
“รู้”
ผมตอบหน้าตาย
“แล้วเสือกตามมาทำไม”
“ได้ข่าวว่าคุณอาฝากฝังให้นายดูแลฉันกับเพื่อน ไม่ให้ตามพวกนายมาแล้วจะให้ตามใคร”
“อย่ามาตอแหล โตเป็นควายแล้ว มึงคงไม่หลงในดงเห็ดหรอก จะไปไหนก็ไป”
ผมทำเป็นไม่ใส่ใจ
“มึง!”
“ไผ่”
ฝนมันปรามเสียงเบา ดึงแขนเพื่อนมันไว้เป็นนัยว่าให้เบาเสียงลง ไผ่เหลือบมองไปทางเพื่อน ๆ มันเอง ก่อนเม้มปากแน่น หันไปทางเพื่อนผม
“พาเพื่อนมึงไปไกล ๆ ตีนกูเลย”
หมอนนท์มันทำตามจริง ๆ ครับ ก้มมองตีนไผ่ก่อนจับแขนผมขยับออกห่างก้าวหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่ง
กวนมากเพื่อน = =
แล้วก็เป็นไปตามคาด ไผ่เต้นผางเหวี่ยงหมัดเข้าหาเพื่อนผมทันที ผมเขยิบหนีรัศมีหมัดนั้นนิด ๆ พอ ๆ กับหมอนนท์ที่ทำแบบเดียวกันบ้าง หมัดแรกพลาดมันก็ออกหมัดสองต่อ แต่เหมือนเพื่อนผมจะอ่านเกมออกรับหมัดนั้นไว้ได้ด้วยมือเดียวแบบสบาย ๆ
“ใจเย็นสิคุณ คุณบอกให้ไปไกลตีนผมก็ทำตามแล้ว มาโมโหไก่กาอะไรผมเนี่ย”
“มึง กวนตีนกู”
ไผ่มันชี้หน้าอย่างเหลืออด ยกเท้าถีบ แต่เพื่อนผมรู้ทันคว้าจับข้อเท้ามันไว้ มันพยายามจะกระชากออก แต่เพื่อนผมไม่ปล่อย มันเปลี่ยนจากกระชากมาเป็นจะถีบซ้ำ หมอนนท์เลยจับฝ่าเท้ามันไว้ทั้งรองเท้านั่นแหละ งัดขึ้นเบา ๆ เหมือนจะหัก ไผ่มันเบ้หน้าเพราะความเจ็บ
“ดิ้นนิดหนึ่ง ข้อเท้าหักนะคุณ”
“ปล่อยกูสิวะ!!”
“เลิกโวยวายสิ คนมองกันใหญ่แล้ว”
เพื่อน ๆ มันไม่เห็น แต่นักท่องเที่ยวคนอื่นมองกันใหญ่
“กูไม่สน ถ้าไม่ได้กระถืบมึงให้ตายคาตีนกู กูไม่สบายใจ”
เพื่อนผมถอนหายใจแรง
“ดื้อจริง งั้นตามมานี่”
แล้วเพื่อนผมก็ลากไผ่ให้เดินเลี่ยงไปกันสองคน ฝนถลาจะก้าวตามไปด้วยแต่ผมรั้งแขนมันไว้
“พี่หมอปล่อย!”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า สองคนนั้นเขาเอาตัวรอดได้”
“พี่หมอใจเย็นอยู่ได้ยังไง เขาจะต่อยกันตายอยู่แล้ว”
มันพยายามจะดึงแขนออก ผมยกยิ้ม ก้มกระซิบข้างหู
“ไม่ต้องห่วง ถ้าไผ่มันตายจริง ฉันรับปากว่าจะดูนายแทนมันเอง”
มันหันมามองผมเขวี้ยง ๆ ยื้อจะไปหาเพื่อนมันอีกรอบ แต่ผมยึดไว้ ลากมันให้เดินไปยังฝั่งตรงข้าม
“ปล่อย หรือพี่ต้องการจะต่อยกับผมอีกคน” มันพูดฉุน ๆ
ผมมองดวงตาขวาง ๆ ของมัน ยิ้มกลับตาวาว
“เอาสิ แต่เตือนไว้ก่อนว่าถ้าต่อยกลับหนึ่งที จะปล้ำกลับหนึ่งยก”
มันอ้าปากค้าง แก้มเรื่อสีนิด ๆ ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันใส่
“เอาสิ”
ผมก้มหน้านิด ๆ ยื่นแก้มไปให้มันต่อย มันกัดฟันมองผมตาวาวยิ่งกว่าเดิม
“ถ้าไม่ต่อย ก็ไปเดินเที่ยวต่อเถอะ เพื่อนนายเดินมานู่นแล้ว”
มันหันไปมองตาม กลุ่มเพื่อนมันพากันวิ่งโร่เข้ามาหา มันรีบชักแขนออก ซึ่งผมก็ยอมปล่อยดี ๆ
“มาจับมือถือแขนอะไรกันที่นี่พี่หมอ พวกตาคิดลึกนะ”
ผมหัวเราะเบา ๆ พยักหน้าไปทางฝน
“ไม่รู้อะไรกัดฝน พี่เลยช่วยดูให้”
“อะไร ไหนดูดิ”
ตาถามด้วยความเป็นห่วงตามประสาผู้หญิง
“อยู่ในร่มผ้า แถว ๆ หน้าอก พี่ขอดูแต่เขาไม่ยอม สงสัยจะอายหมอ”
มันหันมามองผม ผมมองมันด้วยสายตาแฝงความหมาย รอยน่ะมีแน่ แต่ไม่ใช่แมลงอะไรหรอก เป็นรอยที่ผมทำไว้เมื่อคืน
“ไหน ให้กูดูดิ”
หินมันเขยิบจะเข้ามาดูให้ ฝนรีบรั้งจับชายเสื้อตัวเองแน่น เขยิบหนีเพื่อน
“มะ ไม่ต้อง ห่า อายเขา”
“มิน่า ถึงได้มายืนจับมือถือแขนกันให้คนแถวนี้เข้าใจผิด”
น้ำตาลว่าต่อ
“เอ้อ เข้าใจกันแล้วก็ดี ไปเที่ยวกันต่อเถอะ” ฝนตัดบท
“อ้าว แล้วไผ่กับพี่หมอนนท์ล่ะ”
พีมหันซ้ายหันขวามองหาอีกสองชีวิต
“ไปห้องน้ำ”
ฝนอ้อมแอ้มตอบ พวกนั้นไม่ได้สนใจ พากันไปดูเห็ดและถ่ายรูปกันต่อ ไม่นานไผ่กับเพื่อนผมก็พากันกลับมาร่วมกลุ่ม สภาพไม่ได้เยินอย่างที่ผมคิด เพื่อนผมเดินยิ้มมาเหมือนไม่ทุกข์ร้อน แต่ไผ่นี่ทำหน้าเหมือนคนถ่ายไม่ออก
“เป็นไรไผ่ ขี้ไม่ออกเหรอ”
เพื่อนมันทัก
“อื้ม”
มันตอบรับแค่นั้น เดินลิ่วมาพาดแขนไว้บนไหล่ฝน ผมถอยร่นลงมาเดินข้างเพื่อน
“คิดว่าต่อยกันจนดั้งหัก”
“คิดว่าเด็กนั่นทำได้เหรอ”
มันพูดยิ้ม ๆ ผมหัวเราะหึ ๆ
“เหมือนแกจะสนุกที่ได้ปราบเด็กนั่นนะ”
“ตอนแรกก็รำคาญ แต่ตอนนี้ชักสนุก”
ผมหัวเราะพากันเดินไปร่วมกับคนอื่น ๆ จบจากดูเห็ดก็ไปต่อกันที่วังดอกไม้ ไร่ลุงไกร และตบท้ายด้วยน้ำตกม่านฟ้า ตอนแรกพวกเด็ก ๆ ก็ดี้ด๊าอยากเล่นน้ำกันอยู่หรอก แต่เห็นจำนวนคนเหมือนมดปลวกที่พร้อมใจกันมาคลายร้อนที่น้ำตก แต่ละคนเลยต้องพับเก็บความอยากเปียกกันไป ทำได้แค่เดินดูนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พากันกลับ
ถึงจะเที่ยวจนเหนื่อยล้า แต่พอลงรถปุ๊บพวกน้อง ๆ ก็ชวนกันทำอะไรกิน (แน่นอนว่าเพื่อเสพสุราเมรัย) ซึ่งผู้ใหญ่ก็ไม่ว่าอะไรเพราะยังไงก็ยังอยู่ในสายตา ผมกับหมอนนท์ถูกเด็ก ๆ ต้อนให้ไปกินด้วยกันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เอาล่ะพี่สุดหล่อ ดื่มอีกแก้ว”
ตันเติมเครื่องดื่มให้ ผมดื่มช้า ๆ ชิลล์ ๆ มองใครบางคนที่กำลังเฮฮาดื่มคู่กับเพื่อนมันไป มันรับปากว่าจะเลิกกัน ซึ่งผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันเลิกกันแล้วหรือยัง แต่มันยังทำตัวสนิทสนมกันเหมือนเดิม ผมกำแก้วเครื่องดื่มแน่น ดูคนที่กำลังทำสีหน้าร่าเริงตรงหน้า
“ว่าแต่ฝนล่ะ มีแฟนรึยัง”
เพื่อนแฮ็คมันถาม
“หน้างี้หมาที่ไหนจะมาชอบ”
ไผ่มันยกแก้วที่มีเหล้าชี้ใส่เพื่อนมัน
“มีเมียงมองอยู่เหมือนกันพี่ แต่แดกแห้วเพราะโดนคนอื่นสอยไปก่อน”
“ชักช้าก็งี้แหละ ถูกใจใครให้รีบวิ่งไปขอเบอร์เลย เขาให้ไม่ให้ว่ากันอีกที”
ทุกคนหัวเราะครื่น
ผมยกยิ้มเยาะ จะให้ไปมีได้ไงก็ในเมื่อมันคบอยู่กับไผ่
แล้วตอนนี้ล่ะ…
ตกลงพวกมันเลิกกันแล้วหรือยัง
“เฮ้ยพี่หมอ มีไรกะฝนป่ะ จ้องจนฝนมันจะพรุนอยู่แล้ว”
ใครสักคนทัก ผมหันไปมองช้า ๆ ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไร คนถามคือตาคนเดิม
“กำลังคิดถึงคนไข้คนหนึ่งที่กำลังรักษาอยู่ พอดีหน้าตาคล้ายกัน”
“ทำไมเหรอคะ”
ตาถามต่ออย่างอยากรู้ ผมกระตุกยิ้มมองต้นเหตุ
“พอดีกำลังหาวิธีรักษาอยู่ เป็นโรคที่ต้องใช้เวลา”
“โรคอะไร”
“เกี่ยวกับการติดเชื้อที่หัวใจ ตอนนี้เหมือนมีเชื้ออะไรเกาะติดอยู่ พยายามหาทางรักษาอยู่”
ฝนทำท่าอึดอัด ไผ่มองผมตาขวาง ผมกระตุกยิ้ม เพราะพวกมันคงรู้ความหมาย
“พอมองฝนแล้วทำให้รู้สึกว่าจะคิดวิธีรักษาออกบ้าง”
“โห” พวกนั้นพากันครางทึ่ง ๆ “คนเป็นหมอนี่ทำอะไรก็คิดถึงแต่เรื่องการรักษาเนอะ”
ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ จากเพื่อนผมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไผ่มันทำท่าจะขยับ ฝนจับแขนปรามไว้
คืนนั้นผมเข้านอนด้วยความคิดหลากหลาย รอยยิ้มของมันหมุนเวียนอยู่ในความทรงจำผม อยากให้มันยิ้มให้ผมอีกเยอะ ๆ
[อ่านต่อ...50%]วันสงกรานต์แล้วครับ
ผมตื่นขึ้นมายืดเส้นยืดสายไม่ต่างกับคนอื่น ๆ หลังอาหารเช้าพวกน้อง ๆ ก็เตรียมตัวเล่นน้ำกันเต็มที่ แต่ละคนใส่เสื้อลายแสบสันกันมาก ผมใส่เสื้อยืดสีดำส่วนเพื่อนผมสีน้ำเงินเข้ม
“หูย พวกพี่นี่จะแข่งกันหล่อไปไหนครับ ผมเป็นผู้ชายเห็นแล้วยังใจเต้น หล่อฟัดโลกจริง ๆ รับรองวันนี้สาว ๆ เล่นพวกพี่กันพรุนแน่ ๆ”
ผมกับนนท์หัวเราะร่วนกับคำของตัน ผมมองคนตัวเล็ก ฝนใส่เสื้อยืดพอดีตัวสีเดียวกับหมอนนท์ กางเกงขายาวไม่ต่างกับพวกเพื่อน ๆ มัน มีอาวุธประจำตัวคือปืน ถังใบใหญ่หลายใบถูกกลิ้งมาวางไว้ใกล้ถนนหน้าบ้าน (บ้านติดถนน) ถึงไม่ใช่ถนนหลัก แต่ก็มีรถราวิ่งผ่าน รถหลายคันพากันขับผ่านไปด้วยความสนุกสนาน
เพื่อนมันไปประจำตำแหน่ง พอมีรถผ่านมาก็ตักน้ำในถังสาด น้ำในถังเต็มไปด้วยแป้ง น้ำอบไทยและดอกไม้อย่างพวกดอกคูณและดอกไม้สวย ๆ ที่ยายฝนปลูกไว้หน้าบ้าน ลูกพี่ลูกน้องมันเปิดเพลงจังหวะเร้า ๆ ประกอบ เสียงเฮลั่นรับเสียงเพลงจึงเกิดขึ้น ผมถูกชักชวนให้ไปเล่นน้ำร่วมกับทุกคน ไม่ต้องใช้เวลาชวนนาน เพราะพอตัวเปียกหน้าเลอะ ผมก็ต้องตามน้ำเล่นไปกับเด็ก ๆ
บอกตามตรงว่าผมทิ้งชีวิตแบบนี้ไปนานมากแล้ว เพื่อนผมนี่เหมือนปล่อยผี มันเต็มที่กับชีวิตมาก ๆ ผมยังเก้ ๆ กัง ๆ เพราะยังวางตัวไม่ถูก แต่พอเห็นเพื่อนเต็มที่ผมก็เลยพลอยเต็มที่ไปด้วย
ผมยืนอยู่นิ่ง ๆ หลับตาให้สาว ๆ กลุ่มใหญ่ปะแป้ง รู้สึกว่าผมจะโดนละเลงหนักสุดนะ
“หล่อจังเลยค่ะพี่ ขอเบอร์หน่อยได้ไหม” สาว ๆ สมัยนี้เนอะ
“เอ่อ…”
“นะคะ”
น้องทำตาหวานใส่ผม น้องสวยดีครับ แต่..
“ขอโทษครับ พี่มีเมียแล้ว”
“แหม ไม่อยากได้เมียน้อยหรือกิ๊กเพิ่มสักคนเหรอคะ” น้องยังไม่ยอมแพ้ ผมโดนรุกหนักมากขึ้น แถมยังโดนล้วงด้วย ผมรีบจับมือน้องคนหนึ่งไว้ พยายามดันออก ยิ้มให้นิด ๆ น้องยังไม่ยอมแพ้ ตื้อหนัก ผมมองหาทางแก้ ก่อนเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังหัวเราะร่าสาดน้ำใส่เด็กที่อยู่บนรถโครม ๆ
“ฝน!!”
ผมตะโกนเรียก ฝนหันขวับมามอง ก้มหลบน้ำที่เด็ก ๆ บนรถสาดกลับนิดหนึ่ง เอามือกวาดน้ำบนหน้าออกมองผมดี ๆ อีกที ผมกวักมือเรียก สาว ๆ พากันมองงง ๆ เพื่อน ๆ ของหล่อนยังพากันสาดน้ำใส่กลุ่มพวกเราไม่หยุด ฝนทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ยอมวิ่งเข้ามาหา ผมจับมือคนตัวเล็กดึงเข้ามายืนชิดอยู่ด้านหน้าทันที กอดเอวมันไว้หลวม ๆ (มือที่ล้วงผมอยู่พลอยหลุดไปด้วย)
“พี่หมอ!”
มันค้านหน้าตื่น สาว ๆ มองกันงง ๆ ผมยกยิ้ม
“งั้นต้องถามเมียพี่ก่อนนะว่าเขาจะยอมให้พี่มีเมียน้อยหรือกิ๊กหรือเปล่า”
สาว ๆ พากันอ้าปากค้าง ส่วนคนในอ้อมแขนผมยืนอึ้ง
“ละ ล้อเล่นใช่ม้า”
สาว ๆ ยิ้มหน้าเจื่อน ผมยกยิ้ม เลื่อนมือไปแถว ๆ หน้าท้องฝน มันรีบคว้ามือผมไว้หมับ แก้มแดงเรื่อ
“จะให้จูบโชว์ไหม กำลังอยากจูบเมียอยู่พอดี”
ไม่พูดเปล่า ผมยังหันปากไปชิดหูมัน เลื่อนมือเข้าไปใต้ชายเสื้อเลื่อนสูงขึ้นอีกนิดจนผิวเนื้อขาว ๆ โผล่ ฝนรีบหดหัวทันทีอัตโนมัติ
สาว ๆ ตรงหน้าพากันกรี๊ด วิ่งกลับไปที่รถ ตันที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาหา
“ไอเดียดีนี่หว่าพี่ ไม่งั้นก็โดนตื้อไม่เลิก นี่ผมโดนล้วงจนไข่จะเขียวหมดแล้ว สาว ๆ สมัยนี้น่ากลัวกันจัง”
“ไอเดียดีบ้าบออะไร กูเสียหาย”
ฝนรีบดีดตัวออกจากอ้อมแขนผม
“นิดหน่อยน่า มึงไม่หล่อมึงไม่เข้าใจหรอก สงสารพี่หมอแก เห็นโดนล้วงมาพักละ จะช่วยก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะโดนล้วงอยู่เหมือนกัน”
“กูไปเล่นน้ำก่อนล่ะ”
ฝนรีบละตัวไปหยิบขันมาสาดน้ำเล่นต่อ ใบหูเรื่อแดงจนเห็นได้ชัด
ผมเล่นได้ไม่นานก็ขอบาย ตัวซีดหมดแล้วครับ เดินเข้าที่พักไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาด้วยชุดใหม่ บ่ายกว่าแล้ว แต่ไม่มีใครหิวหรอก ในเมื่อเล่นไปกินไป อาหารเวียนมาเสิร์ฟไม่ขาดสาย เน้นของกินกับแกล้มเครื่องดื่มมึนเมาและของประเภทลาบเผ็ด ๆ ยำ ๆ โดยมีฟ้าและแม่รวมทั้งยายช่วยกันทำลำเลียงออกมาดูแล
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินออกจากห้อง หวังไปนั่งดูพวกน้อง ๆ เล่นน้ำ ระหว่างทางที่เดินออกมาก็เห็นใครบางคนมายืนกอดอกปากซีดตัวสั่นหงึก ๆ อยู่ข้างกำแพง ผมเบรกเท้าลงกึกมอง ขยับก้าวช้า ๆ ไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังมัน
“มาทำอะไรอยู่แถวนี้”
มันสะดุ้งโหยงหันมามอง ผมก้มมองใบหน้าซีด ๆ ของมัน หัวเต็มไปด้วยแป้ง
“รอคิวอาบน้ำ”
มันบอกด้วยน้ำเสียงอึดอัด ผมมองไปทางห้องน้ำ
“ไปอาบที่เรือนเล็กสิ ห้องน้ำยังว่าง”
“ไม่เป็นไร ผมรอได้”
ผมยกยิ้มอย่างรู้ทัน
“หรือว่ากลัวฉันจะทำอะไร”
“เปล่า”
“ถ้าไม่กลัวก็ไปสิ”
“ผมอยากอาบที่นี่”
“ถ้าไม่อยากถูกฉันจับจูบตรงนี้ก็ไปอาบที่เรือนเล็ก” ผมสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่”
ผมขยับสืบเท้าเข้าไปใกล้ มันรีบก้าวถอย
“ผะ ผมจะไปเล่นน้ำต่อ”
มันจะวิ่งหนีไปแต่ผมคว้าแขนมันไว้ก่อน
“ตัวซีดหมดแล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบาย อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ไม่งั้นฉันจะไปหาฟ้า”
มันหยุดกึกกับคำขู่ผมทันที
“ก็ไหนพี่สัญญาแล้ว”
“ฉันยังมีสิทธิ์ เพราะยังไม่รู้เลยว่าพวกนายสองคนเลิกกันแล้วจริง ๆ หรือเปล่า”
“พวกเราเลิกกันแล้ว”
“เอาไว้ให้ฉันแน่ใจก่อน ไปหยิบเสื้อผ้าแล้วไปอาบที่เรือนเล็ก”
ผมสั่งต่อ มันมองผมตาขวาง แต่ก็ยอมเดินไปหยิบเสื้อผ้า เดินตามผมเข้าเรือนเล็กไป
ผมฟังเสียงน้ำตกกระทบพื้นรอ ไม่นานมันก็แต่งตัวเรียบร้อยออกมา ผมเดินไปหยิบยามาวางไว้บนมือมันสองเม็ดพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว มันมองหน้าผมสลับกับยาในมือ
“อะไร” มันถามแบบไม่ไว้ใจ
“ยาแก้ไข้ กินยาดักไว้ก่อน แดดร้อน ๆ เจอน้ำเย็น ๆ จะไม่สบายเอา”
“ผมหัวแข็ง”
“อย่าดื้อ”
“ผมเปล่า”
“งั้นก็กิน”
มันมองผมตาขวาง มองยานั้นแบบไม่ไว้ใจอีกที
“ไม่ใช่ยาเบื่อหรอกน่า”
มันจำต้องรับไปใส่ปาก ดื่มน้ำตาม สีหน้ายังไม่ไว้ใจเหมือนเดิม
“ขอบคุณ ผมขอตัว”
มันทำท่าจะเดินออกไป ผมรั้งข้อมือมันไว้
“ปะ ปล่อยพี่หมอ”
มันแกะมือผมออกเบา ๆ
“ง่วงแล้ว งีบกันสักหน่อยเถอะ”
“ผมยังไม่ง่วง ปล่อย”
“ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า คนเยอะแยะ”
“งั้นก็ปล่อย ผมไม่อยากนอน”
“แต่ฉันอยาก”
ผมพูดแค่นั้น ลากมันขึ้นเตียง
“พี่หมอ!”
“ถ้าดิ้น ฉันปล้ำ” มันหยุดดิ้นลงกึก “นอนเถอะ เล่นน้ำมาก เพลีย อยากนอนจริง ๆ” มันทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนเงียบเสียงลง
ผมนอนกอดมันไว้ เสียงเพลงข้างนอกยังดังกระหึ่มผสมเสียงเฮและเสียงของความสนุกสนานของผู้คน ผมนอนฟังมันอยู่พักก่อนตัดเสียงทุกเสียงออกไปเหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจของคนที่อยู่ในอ้อมแขน ผมก้มมองก็เห็นว่าอีกคนหลับไปแล้ว
ผมเกลี่ยผิวแก้มมันเบา ๆ ก้มฝังปากไว้บนเรือนผมสีน้ำตาลนั้นแผ่วเบา กระชับกอดแน่นขึ้นแล้วหลับใหลตามไปติด ๆ
To be Con
ขอบคุณทุกเม้นท์ทุกโหวตค่า ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
