Chapter 63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น
[พี่หมอ...♥]
“จะอ้วกว่ะไอ้หมอ นับวันเลเว่ลความเสี่ยวแกยิ่งเยอะนะ”
ผมหัวเราะใส่เพื่อน ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในคลีนิคของหมอนนท์มัน ช่วงหลัง ๆ ผมไม่ได้โทรหรือไลน์ไปรบกวนน้ำฝนเท่าไหร่ เพราะอยากให้เวลามันกับงาน แล้วอีกอย่างตัวเองก็ติดเคสหนักและต้องเดินทางไปดูงานต่างประเทศเสียหลายอาทิตย์
แต่ถึงผมไม่ได้ไป ผมก็มีหน่วยสืบราชการไม่ลับคอยไปสังเกตุการณ์เสมอ หรือบางทีมันอาจอยากไปของมันเองก็ได้
จะว่าเพราะติดใจฝีมือฟ้า หรือเพราะต้องการไปกวนประสาทใครบางคนก็ใช่
“ว่าแต่ฉัน แกก็ไปบ่อยนี่ ตกลงไปเพราะติดใจอาหารฝีมือฟ้า หรือต้องการไปกวนประสาทใครเล่นกันแน่”
มันเลิกคิ้วมอง
“หมายถึงใคร”
“ไผ่”
ผมตอบสั้น ๆ มันหัวเราะร่า
“แกคิดได้ไง ฉันชอบอาหารฝีมือฟ้าจริง ๆ ถ้าแกไม่ชอบฟ้า ฉันว่าจะจีบคุณฟ้าแทน แกไม่ว่านะ”
ผมโบกมือให้ทีหนึ่ง
“คุณฟ้าเธอน่ารักจริง ๆ ถ้าเด็กจอมยั่วนั่นไม่เล่นไสยศาสตร์กับฉันเสียก่อน ฉันก็คงเลือกฟ้าไปแล้ว”
มันหัวเราะกับคำพูดผม “งั้นฉันขอจีบละกัน”
ผมหัวเราะ
“ระวังไว้ละกัน ฝนกับไผ่น่าจะไม่ยอมง่าย ๆ โดยเฉพาะไผ่”
“ฉันจะลองดู”
มันบอกอย่างมุ่งมั่น กัดแอปเปิ้ลที่ผู้ช่วยเอามาฝากดังกรวบ
ผมไม่ได้กอดฝนมานานมากแล้ว คิดถึงจริง ๆ ไม่รู้ว่ามันจะคิดถึงผมบ้างไหม แล้วในระหว่างที่ผมไม่ได้กอดมัน มันจะกลับไปหาไผ่หรือเปล่า
พรุ่งนี้แหละได้รู้กัน
วันรุ่งขึ้น...
ผมรู้ว่าฟ้าคงรู้ความรู้สึกของผมบ้างแล้ว และดีไม่ดี อาจจะรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วด้วย แต่ก็ยังไม่มีใครเอาเรื่องผม วันนี้ผมเลยตัดสินใจไปรับน้ำฝนที่บ้านด้วยตัวเอง คนที่วิ่งออกมารับเป็นคนแรก ไม่ใช่สิ ตัวแรกคือวันเวย์ ตามมาติด ๆ ด้วยทูเวย์ พวกมันส่ายหางดิก วันเวย์ไม่เคยลืมผมเลย ผมลูบหัวมันเบา ๆ ที แล้วไม่สนใจมันอีก เดินนิ่ง ๆ เข้าไปภายใน(แต่สองตัวนั้นพยายามเกาะแข้งเกาะขาผมมาตลอดทาง โดยเฉพาะวันเวย์ที่ดูจะดีใจมากเป็นพิเศษที่ได้เห็นผม ส่วนทูเวย์น่าจะทำตามพี่ชายมากกว่า)
“สวัสดีค่ะคุณหมอ” ฟ้าเดินยิ้มออกมารับ ออกปากไล่ให้สองตัวที่เกาะกวนผมอยู่ออกห่าง พวกมันสองตัวยิ้มแหะ ๆ พากันวิ่งไปทางอื่น
อืม ฉลาดแสนรู้เหมือนกันแฮะ
ฟ้ามองหน้าผม ยิ้มให้
“วันนี้ตั้งใจมาหาฟ้าหรือหาน้ำฝนคะ” คำถามของฟ้าทำเอาผมต้องกระแอมไอเบา ๆ ไปหนึ่งที
“ฝน” ผมตอบสั้น ๆ ฟ้ายิ้มรับ ความหวั่นใจว่าเธอจะโกรธอันตรธานหายไปเล็กน้อย “หวังว่าคุณฟ้าจะไม่โกรธและหวงนะครับ”
“โกรธค่ะ หวงด้วย” เธอบอก แต่ดวงตาเธอไม่ได้มีความหมายแบบนั้น “ฟ้าถึงต้องมาดักคอยตรงนี้ และขอคำตอบที่ฟ้าเคยถามคุณไปตอนสงกรานต์ คุณจริงใจแค่ไหน ถ้าแค่ต้องการแก้แค้นไผ่ เชิญคุณหันหลัง แล้วกลับไปได้เลย แต่ถ้าคิดจริงจัง ฟ้าจะให้คุณผ่านเข้าไปได้”
“ไม่ยักกะรู้ว่าธรณีประตูบ้านหลังนี้จะสวยงามเหมือนนางฟ้าขนาดนี้”
ฟ้าหัวเราะเสียงใส
“คุณหมอปากหวานจัง”
“แต่ก็ไม่ทำให้คุณฟ้าหลงรักผมได้เลยสักนิด”
“ไม่รู้ซิคะ คุณหมอเหมือนมีเกราะป้องกันตัวเอาไว้ระดับหนึ่ง เกราะที่ฟ้ากะเทาะไม่ได้หรือเข้าไม่ถึง”
ผมจ้องตาคนพูด ฟ้าไม่ละสายตาไปไหนเหมือนกัน
“คุณหมอระวังตัวมากกับการที่จะให้ใครสักคนเข้าไปนั่งอยู่ในหัวใจคุณหมอ”
ผมยิ้มใส่คนตรงหน้า ถามตัวเองในใจว่าทำไมผมถึงไม่รักผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่เธอก็มีคุณสมบัติครบถ้วน ทั้งทางด้านหน้าตา จิตใจและความคิด
“ถ้ามั่นใจว่าเลือกถูกแล้ว ก็เชิญคุณหมอข้างในค่ะ ด่านของฟ้าไม่มีอะไรมาก แต่ไผ่ พ่อแม่หรือสังคมภายนอกเป็นอีกเรื่อง คิดให้เยอะนะคะ ฟ้าเตือนได้แค่นี้”
“ฝนเขารู้ไหมว่าคุณฟ้าเป็นผู้หญิงที่ใจกว้างและเข้มแข็งขนาดนี้”
ฟ้ายู่หน้าเหมือนเวลาที่ใช้งอนพ่อแม่หรือน้องชาย
“ถึงเวลาเข้มแข็งก็ต้องเข้มแข็งสิคะ”
ผมหัวเราะร่วน ฟ้าจ้องหน้าผม
“ถ้าคุณหมอผ่อนคลายแบบนี้กับฟ้าตั้งแต่มาจีบฟ้าแรก ๆ ฟ้าอาจชอบคุณหมอก็ได้”
“ผมขอโทษ”
ผมตอบไปได้แค่นี้
“พี่ฟ้า!!”
ฝนโผล่พรวดพราดออกมาจากประตูบ้าน วิ่งลิ่ว ๆ มายืนขวางหน้าฟ้ากับผมไว้ มันจ้องผมตาขวาง ผมเลิกคิ้วสูง ก่อนยิ้มกริ่มใส่
“ไหนว่าจะเลิกยุ่งกับพี่ฟ้า”
ฝนพูดกับผมตรง ๆ เปิดเผยขนาดนี้แปลว่าฟ้ารู้เรื่องหมดแล้วจริง ๆ
“เคยพูดด้วยเหรอ”
“คนสับปรับ เห็นไหมพี่ฟ้า เขารับปากว่าจะไม่ยุ่งกับพี่ฟ้ายังมาทำแบบนี้อีก เลวมหาเลวเลย อย่าไปยุ่งด้วยดีกว่า”
“นายมีนัดกับฉันนะฝน”
ผมทวง ฟ้ากลั้นขำ
“ไม่ไป”
“ภาพ” ผมขู่คำเดียวสั้น ๆ มันเม้มปากแน่น มองผมตาขวางยิ่งกว่าเดิม “ผมขอตัวฝนไปนะคุณฟ้า วันนี้คงไม่นำกลับ”
“ตามสบายค่ะ”
“พี่ฟ้า!!”
มันหันไปมองหน้าฟ้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ฮัลโหลวววววว”
ยังไม่ทันจะขยับก้าวเดินก็ได้ยินเสียงทักทายอย่างร่าเริงดังมาจากทางประตูรั้ว หันไปมองก็เห็นไผ่เดินจูงมอเตอร์ไซค์เข้ามาภายใน(มันถือวิสาสะเปิดรั้วเข้ามาเองเลย) พอเห็นหน้าผมมันก็เบรกกึกเปลี่ยนสีหน้าเป็นบูดบึ้งทันที เตะขาหยั่งลงพื้น จอดมอ’ไซค์ไว้ตรงนั้นแหละ เดินตรงดิ่งเข้ามาหา ผมถอนหายใจแรง
“มาเสือกอะไรแถวนี้”
“พูดกับพี่ชายดี ๆ หน่อย”
เมื่อฟ้ารู้ความจริงแล้วก็ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องปิดบังอีก
“เรื่องของมึง กลับไปได้แล้ว ป่ะฝน ไปแว้นกันมึง” มันบอกกับผมแล้วหันไปพูดกับเพื่อนมันเอง ฝนทำหน้าอึดอัด ไผ่ขมวดคิ้ว คงพอเดาออก “มึงจะไปกับมัน”
“ใช่” ผมตอบให้แทนน้ำฝน
“ไม่ให้ไป” มันดึงแขนฝนเข้าหาตัวเอง
“ถามฝนก่อนสิ ฝนเขารับปากฉันแล้ว”
“ไม่ต้องมาอ้าง มึงแบล็คเมล์เพื่อนกู”
ผมยักไหล่ ได้ยินเสียงกริ่งประตูรั้วดังเบา ๆ แม่บ้านวัยรุ่นวิ่งออกไปเปิด สักพักก็เห็นใครบางคนเดินเข้ามา หอบดอกไม้ช่อโตเข้ามาด้วย
“อ้าวแซม คิดว่าพาฝนไปแล้วซะอีก หวัดดีครับคุณฟ้า คุณไผ่ ฝน”
มันทักทายเรียงตัว ไผ่หน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม นนท์มันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฟ้า ยิ้มหล่อ ยื่นดอกไม้ช่อนั้นไปให้
“สำหรับผู้หญิงที่ทำอาหารเก่งที่สุดในโลก”
ฟ้าเลิกคิ้วสูง ผมหัวเราะหึ ๆ เพื่อนผมเอาจริงแน่ ๆ ฟ้ารับดอกไม้ไปถือ แต่ไม่ถึงสิบวินาทีดอกไม้ช่อนั้นก็ปลิวหวือไปนอนแหมะอยู่บนพื้นหญ้าไม่ห่าง
“อย่ามายุ่งกับพี่กู” ไผ่มันมองเพื่อนผมตาขวาง
“ไผ่” ฟ้าปราม จับต้นแขนมันไว้
“โทษทีพี่ฟ้า มีน้ำมนต์ไหม จะเอามาราดเสนียดแถวนี้หน่อย”
มันพูดต่อ ฟ้าหัวเราะ
“งั้นเราไปกันเถอะ”
ผมถือโอกาสที่ไผ่มันห่วงฟ้า จับมือฝนลากให้เดินตาม แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวไผ่มันก็ตามมาจับข้อมือฝนอีกข้างไว้ ดึงเข้าไปกอด เท้าผมกระตุกทันที มองมันหน้าบึ้ง
“อย่ายุ่ง” ผมบอกมันเสียงเครียด
“มึงนั่นแหละ ปล่อยฝนของกู”
ผมมองหน้าฝน บอกทางสายตาให้มันจัดการ
“ไผ่ ปล่อยกูก่อน กูจะไปกับพี่หมอ”
ไผ่มันมองฝนอึ้ง ๆ
“มันเอาอะไรมาขู่มึงอีก”
ฝนอ้ำอึ้ง
“โทษที แต่กูต้องไปกับเขา”
“มึง” ไผ่มันเรียกเพื่อนมันฉุน ๆ “ก็ได้ แต่กูจะไปด้วย”
ผมกัดกราม ก่อนยกยิ้ม
“ตามใจนะ จะตามมาด้วยก็ได้ จะได้มีเวลาให้หมอนนท์จีบคุณฟ้า” ผมเอาเพื่อนมาบังหน้า ซึ่งหมอนนท์มันยิ้มรับอารมณ์ดี รายนี้เป็นพวกตรง ๆ อยู่แล้ว
“ครับ เชิญตามสบาย”
มันทำท่าเชิญ ฟ้าหัวเราะเหมือนกำลังสนุก ไผ่ทำหน้าลำบากใจ ใจหนึ่งมันคงห่วงฟ้า อีกใจก็ห่วงฝน
“งั้นมึงมาด้วยกันเลย” แล้วมันก็ฉุดแขนเพื่อนผมไว้ “เอาสิ มึงจะไปไหนก็ไป แต่กูจะตามไปเป็นเจ้ากรรมนายเวร ขวางทางสวาทมึง”
มันบอก มือหนึ่งจับแขนฝนไว้อีกมือจับแขนเพื่อนผม
“อย่าดีกว่ามั้ง เขาไปสวีทกันคุณ”
“มึงไม่ต้องพูดมาก” มันหันไปว่าใส่เพื่อนผม ก่อนหันมาทางผม พยักหน้านิด ๆ “จะพาฝนไปไหนก็ไปสิ”
ผมนิ่งคิด ดูท่ามันจะไม่ยอมปล่อยฝนไปง่าย ๆ แน่
“ไผ่ กูว่า…” ฝนกำลังจะค้าน แต่ไผ่ก้มกระซิบอะไรบางอย่างกับหูฝน ความใกล้ชิดระดับริมฝีปากชิดใบหูนั้นทำเอาผมแทบลมออก ผมกัดกราม กำมือแน่น ฝนหน้าแดงนิด ๆ พยักหน้าเข้าใจ
“พี่หมอ ผมขอให้ไผ่ไปด้วยนะ ผมนัดกับมันไว้ก่อนหน้าที่พี่หมอจะโทรหา เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้ว วันหยุดมีแค่วันเดียว นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วย”
มันร้องขอ ผมทำหน้าหงุดหงิด ตวัดสายตามองไผ่ที่มองมาด้วยสายตาอย่างผู้มีชัย เหลือบมองหมอนนท์ มันถอนหายใจแรง พยักหน้าให้ผมทีเป็นเชิงว่า เอาเถอะ เดี๋ยวมันจะช่วยด้วยอีกแรง
ผมจึงตอบตกลง พวกเราทั้งสี่จึงพากันมุ่งหน้าขึ้นรถ แน่นอนว่าสี่คนบนรถคันเดียวเหมือนตอนที่เราไปเที่ยวต่างจังหวัดกันนั่นแหละ แต่จุดมุ่งหมายต่างกันลิบลับ
ตอนแรกว่าจะพาฝนไปนั่งทำอะไรกินกันง่าย ๆ ที่คอนโด ดูหนังสักเรื่อง แล้วฟัดมันให้หนำใจเป็นอันพับเก็บเข้ากรุ
ไผ่มันนั่งเป็นเจ้าที่ พาดเท้าข้างหนึ่งไว้บนเข่าอีกข้างดูกร่างนิด ๆ ในขณะที่เพื่อนผมเป็นพวกไม่ซีเรียสกับชีวิต พอแผนจีบฟ้าล่มมันก็คิดแผนใหม่เที่ยวกับพวกผมทันที มันเสนอให้ไปดูหนัง กินข้าวที่ร้านนฤมล ร้านอาหารของเพื่อนเราเอง เป็นการไปเยี่ยมเยียนเพื่อนไปในตัว ซึ่งผมก็เห็นด้วย สองคนนั้นไม่ออกความคิดเห็นอะไร
พอลงจากรถ ไผ่ก็จับมือฝนไว้ทันทีอย่างถือสิทธิ์ ผมแย่งกลับคืน ไผ่มันจะแย่งคืนบ้าง หมอนนท์เลยต้องเข้ามาช่วย
“สงสารฝนบ้าง ทำเหมือนฝนเป็นของเล่นไปได้” มันปรามไผ่
“แล้วมึงมาปรามกูคนเดียวทำไม เพื่อนมึงก็ทำ”
“อ้าวเหรอ”
“มึง!”
ไผ่มันทำท่าจะต่อยหมอนนท์ แต่น้ำฝนฉุดไว้
“ใจเย็นไผ่”
ไผ่มันทำท่าฟึดฟัด ผมยิ้ม จับมือฝนเดินเข้าไปซื้อตั๋ว
“อยากนั่งตรงไหน”
ผมถาม ฝนก้มเลือกมาสี่ที่เรียงกันเป็นแถว ไม่ต้องรอนานเพราะได้เวลาหนังฉายพอดี แวะซื้อของกินเล่นกันอีกนิดหน่อย ผมนั่งก่อน ฝนนั่งข้าง ๆ ต่อด้วยไผ่และหมอนนท์ หนังที่มันเลือกเป็นหนังคอมเมดี้ครับ ฝนอยากดู ฮาใช้ได้เลย ฝนกับไผ่หัวเราะกันเสียงดังไม่ต่างกับผู้คนในโรงรวมถึงผมกับเพื่อนสนิทด้วย
ฝนมันหยิบป็อบคอร์นกิน ผมกระซิบข้างหูให้มันป้อนผมบ้าง ซึ่งมันก็ทำตาม แน่นอน มันต้องป้อนไผ่ด้วยเพื่อไม่ให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ
ผมสอดมือไว้บนเอวเล็กดึงเบา ๆ เข้าหาตัว มันขัดขืนนิดหนึ่ง แล้วก็หยุด คงห่วงดูหนังมากกว่าหรือไม่ก็คงรู้ว่าสู้กับผมไปก็ไม่ชนะ พอหนังจบเราก็ออกจากโรงหนัง ตลอดระยะเวลา ผมจับมือมันไว้ตลอด จะว่าเพราะต้องการกันมันออกจากไผ่ หรือว่าเพราะใจเรียกร้องก็ถูก
“พี่หมอ ปล่อยก่อน อายเขา”
“ระหว่างให้ฉันจับมือเฉย ๆ กับเดินโอบเอว จะเอาอย่างไหน”
“ไอ้หน้าด้าน”
ไผ่ต่อว่ามา
“อิจฉาหรือคุณ เดี๋ยวผมแกล้งเป็นแฟนให้เอาไหม” เพื่อนผมเสนอ
“เสือก”
มันหันไปด่า
“ปากจัดจริง ๆ ไม่ต้องอายหรอกน่า ผมรู้ว่าคุณเสียดายฝน แต่ยกฝนให้เพื่อนผมไปเถอะ เดี๋ยวผมหาแฟนใหม่ให้ ผมพอรู้จักคนประเภทนี้บ้าง”
“กูไม่ใช่เกย์”
ไผ่มันหันไปจับคอเสื้อหมอนนท์ยกสูง พูดเสียงเย็น
“อ้าว แล้วที่คบกับฝนล่ะ เขาเรียกว่าอะไร”
เพื่อนผมถามกลับ ไผ่ชะงัก
“กูไม่ได้..โธ่เว้ย!!”
แล้วมันก็สะบัดคอเสื้อเพื่อนผมออกอย่างหัวเสีย
“กูบอกไว้ก่อน กูไม่ใช่เกย์ และไม่คิดจะเป็นด้วย”
“ครับ ๆ ผมจะได้จำไว้ว่าถ้าผู้ชายคบกับผู้ชาย ไม่ใช่เกย์”
หมอนนท์ยกสองมือเสมอหน้า พวกมันคงเป็นประเภทไม่ชอบเปิดเผย
เราหันหัวเรือไปที่ร้านเพื่อนผม สำรองที่นั่งไว้แล้ว
“ไง มากันแล้วเหรอ”
มลเดินออกจากหลังเคาน์เตอร์มารับทันทีที่ผมเปิดประตูร้านเข้าไปภายใน มลเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของผมกับหมอนนท์มัน เรียนแพทย์ไปได้แค่สองปีก็ลาออกเพราะไม่ใช่แนวทาง(เรียนตามสั่งของพ่อแม่) ปัจจุบันมาเปิดร้านอาหารที่นี่ ถึงรายได้จะไม่มากเท่ากับการเป็นหมอ แต่เพื่อนผมก็มีความสุขดี
“คนนี้ใช่ไหม”
ปากมันถามผม แต่ตาจ้องน้ำฝนเขม็ง รายนั้นยืนหน้าแดงก่ำ
“น่ารักดีแฮะ”
ฝนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ผมหัวเราะหึ ๆ ไม่โต้ตอบอะไร มลหันไปมองไผ่ต่อ
“แล้วคนนี้ล่ะ เด็กแกเหรอนนท์”
ไผ่ชักสีหน้าทันที หมอนนท์หัวเราะเสียงดัง ไม่ตอบอะไร มลรีบต้อนพวกเราให้ไปนั่งยังโต๊ะที่จับจองเอาไว้ก่อนหน้า ในมุมที่ค่อนข้างสงบและเป็นกันเองสุด
มันจะมีความสุขกว่านี้ ถ้าผมมากับฝนแค่สองคน แต่ก็เอาเถอะ เย็น ๆ ค่อยหาทางแยกตัวมันออกอีกที มื้อนั้นกลายเป็นมื้อสังสรรค์เบา ๆ เพราะนฤมลมาร่วมด้วยตลอด
ผมว่านนท์มันไอเดียดีนะ เพราะไผ่มันเกรงใจมลที่เป็นผู้หญิง เลยไม่กล้าออกลายอะไรมาก พอมันสงบ ผมเลยพลอยสงบไปด้วย
“บ้านฝนเปิดร้านอาหารใช่ไหม วันหน้าพี่จะไปอุดหนุน”
ฝนฉีกยิ้มกว้าง ดูจะเข้ากับเพื่อนผมได้ดีเกินคาด ไผ่มันนั่งกินเงียบ ๆ มอง
หลังจากสังสรรค์กับเพื่อนจนอิ่มหนำสำราญ(ทั้งท้องและความรู้สึก) ผมก็บอกลาเพื่อน พากันเดินออกจากร้าน
“เอาละ หลังจากนี้เป็นเรื่องของผัวเมีย คิดว่านายคงไม่คิดจะตามไปดูถึงข้างเตียงหรอกนะ”
ผมหันไปพูดกับไผ่
“กูไม่ให้ไป”
ผมถอนหายใจแรง พยักหน้าไปทางหมอนนท์ รายนั้นก็รู้งาน รีบขยับไปจับแขนไผ่ล็อกไว้ด้านหลัง รายนั้นโวยวายเสียงดัง ผมยิ้มพอใจ ลากฝนไปขึ้นรถ ปล่อยให้สองคนนั้น หาทางกลับกันเอาเอง
ขืนขอมันดี ๆ มันคงไม่ยอม และผมก็คงไม่อยากเสียโอกาสที่จะได้อยู่กับฝนเช่นกัน
“พี่หมอ”
ฝนเรียกขณะนั่งอยู่ในรถด้วยกันกลางท้องถนนรถติด ๆ ในเมืองกรุง
“อาหารสดที่บ้านหมดแล้ว คงต้องแวะซื้อที่ชูเปอร์”
“พี่หมอ”
มันเรียกอีกที ผมครางรับ ตามองรถราบนท้องถนนตรงหน้า
“ผมถามพี่หมอจริง ๆ”
มันหันมามองหน้า รถจอดติดไฟแดงพอดี ผมดึงเบรกมือ หันไปมองมันตอบบ้าง
“พี่...”
มันอ้ำอึ้ง หลุกหลิกสายตาไปมา แล้วก็เงียบไป รถมาถึงซูเปอร์มาร์เก็ตพอดี ผมจอดรถเข้าซอง เปิดประตูรถก้าวลงไป แต่ฝนไม่ได้เปิดประตูก้าวตามลงมาด้วย ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูให้
“ลงมาสิ”
“ผมมีเรื่องจะถาม” มันไม่ขยับ แต่เงยหน้าขึ้นมาถาม
ผมนิ่งฟัง
“พี่คิดยังไงกับผมกันแน่”
ผมนิ่งไปกับคำถามนั้น จับขอบประตูรถด้านบน โน้มหน้าลงไปแทบชิดหน้ามัน
“เทอมที่แล้วได้เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่”
มันมองผมงง ๆ
“3.00”
“ก็ฉลาดดีนี่ แล้วทำไมเดาไม่ออกว่าฉันคิดยังไงกับนาย”
มันหลุกหลิกสายตาไปมา คงสับสนกับสิ่งที่ผมทำ เพราะถ้าคนรักคนชอบกันจริง ก็น่าจะทำดี ๆ กับมันหน่อย ไม่ออกคำสั่ง ไม่บังคับ และไม่แบล็คเมล์มันแบบผม แต่ถ้าไม่ชอบ หลาย ๆ สิ่งที่ผมทำที่ดูเป็นพิเศษกับมันก็เหมือนจะค้าน
ซึ่งผมจงใจให้เป็นแบบนั้น
กับคนอื่น ผมคงไม่ทำแบบนี้ นี่คือความพิเศษที่ผมมอบให้มันคนเดียว
“พี่คิดยังไงกับผมกันแน่ เกลียดหรือ...”
มันกลืนน้ำลายลงคอ ผมยกยิ้ม เคลื่อนหน้าเข้าไปชิดมันมากขึ้นจนมันเอนตัวไปด้านหลัง
“แล้วนายล่ะ คิดยังไงกับฉัน”
“ผมเกลียดพี่”
มันตอบกลับทันควัน ผมหัวเราะหึ ๆ
“เอาเป็นว่า นายรู้สึกยังไง ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน ถ้านายเกลียดฉัน ฉันก็เกลียดนาย แต่ถ้านาย...” ผมจงใจเว้นคำพูดไว้ “รู้สึกอย่างอื่นฉันก็รู้สึกด้วย” ผมงับใบหูมันเบา ๆ
ผมรู้ว่าใจมันคงรู้สึกอะไรกับผมบ้าง แต่ตัวมันเองจะยอมรับไหม ส่วนผม ผมยังสนุกที่ได้กลั่นแกล้งมันแบบนี้ สนุกที่ได้บงการชีวิตมัน ชีวิตบนความเสี่ยง ชีวิตที่ได้คอนโทรลใครสักคน ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน และผมก็ชื่นชอบมันซะแล้ว
เขาบอกคนเรามีความโรคจิตอยู่ในตัว แล้วแต่ว่ามันเป็นเรื่องไหน สำหรับผม อาจเป็นเรื่องนี้ก็ได้
“เกลียดฉันมากใช่ไหม” ผมกระซิบถามข้างติ่งหู มันหลับตาลงเบา ๆ คงรู้สึกวาบหวิวไปกับสิ่งที่ผมทำ “เคยได้ยินคำโบราณนี้ไหม”
ผมขยับออกมามองหน้ามันตรง ๆ ยกยิ้มนิด ๆ
“เกลียดแบบไหน มักได้แบบนั้น”
มันมองผมนิ่งค้าง ผมหัวเราะหึ ๆ ยืดตัวตรง ฉุดมันลงจากรถ
To be Con...
เกลียดแบบไหนได้แบบนั้น กรี๊ดดด งั้นเค้าขอเกลียด แดเนียลโอ ฮ่า ๆ (ไปโลกพระจันทร์แล้ว = = )
#หนึ่งเม้นท์หนึ่งกำลังใจน้าาา
#เค้าเปิดจองนิยายเรื่องนี้แล้ว ต้องไปแจ้งกับทางเล้าใช่ไหม ยังไม่รู้วิธีทำเลย เดี๋ยวไปศึกษาอีกที ช่วงนี้หัวหมุน TT
...............................................................................................
#วันเวย์ทูเวย์
"พี่วันเวย์ฮะ ผมปวดฉี่"
"ปวดฉี่ก็ไปฉี่สิ"
"ผมไม่กล้า นะพาผมไปหน่อย"
"บ๊ะ แค่นี้ก็ต้องให้พาไป มานี่"
เจ้าโตกว่าเดินนำ โดยมีเจ้าตัวเล็กส่ายหางดิก ๆ เดินตาม
"เอ้า ต้องให้สอนยกขาฉี่ด้วยไหม"
"ไม่ฮะ ผมยกเป็น"
แล้วเจ้าตัวน้อยก็จัดการพ่นน้ำพุใส่โคนต้นไม้ใหญ่ กระทั่งเบาตัว
"พี่วันเวย์ ผมหิว"
ฉี่ยังไม่ทันจะเสร็จดีเจ้าตัวยุ่งก็พูดขึ้นมาอีก
"อาหารเจ้านายก็วางไว้ให้แล้ว ไปกินเองสิ"
"ไม่เอา กินตัวเดียวไม่อร่อย ไปกินด้วยกัน นะนะ"
"บ๊ะ น่ารำคาญจริง ๆ จะกินก็รีบตามมา"
ว่าแล้วก็เดินนำไปที่ชามอาหารเม็ดที่มีอาหารเม็ดสูตรบำรุงขนใส่อยู่เกินครึ่งชาม อ้าปากงับกิน เจ้าตัวเล็กเดินไปที่ชามตัวเอง อ้าปากงับกินบ้างอย่างแช่มชื่น
กินยังไม่ทันจะอิ่ม สมูกที่จุ่มอาหารเม็ดอยู่ก็ได้กลิ่นคุ้นเคย วันเวย์รีบเงยหน้ามองไปทางที่มา ก่อนวิ่งลิ่ว ๆ ไปทางหน้าบ้านโดยไม่บอกกล่าวอะไร เจ้าตัวเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตากินอยู่เงยหน้ามองตาม
"พี่วันเวย์จะไปไหน" ปากถาม สองขาตะกุยพื้นกวดตามไปติด ๆ
"นายหมอ นายหมอมา นายหมอ ผมคิดถึงนายหมอจัง คิดถึง ๆ ๆ ลูบหัวผมหน่อย รักมาก คิดถึงมาก"
วันเวย์กระดิกหาง แลบลิ้นแสดงความดีใจ เกาะแข้งเกาะขาคนตัวสูงที่เดินหน้านิ่งเข้ามา
"นายฝนอยู่ในบ้าน มาหานายฝนใช่ไหม วันนี้จะอยู่นานไหม มะ มา มาเล่นกัน มากอดกัน"
มนุษย์ตัวสูงลูบหัวมันทีเดียวแล้วเดินเข้าไปภายใน
"นายหมอ ๆ"
เจ้าตัวเล็กที่ส่วนใหญ่จะชอบทำตามพี่ชายเกาะแข้งเกาะขาตามบ้าง พี่ชายทำอะไรก็เลียนแบบไปหมดทุกอย่าง แต่ดูมุนษย์จะไม่สนใจแม้แต่น้อย กระทั่งถูกไล่ให้หนีไปด้วยนายหญิงแสนสวย สองตัวถึงได้วิ่งดุ๊ก ๆ เข้าไปในบ้าน แต่ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก นั่งมองนายหมออยู่ห่าง ๆ นั่นแหละ
นายฝนออกมาแล้วด้วย ใจอยากเข้าไปหา แต่รู้ว่าไม่ควร ไม่เป็นไร ไว้เดี๋ยวนายฝนกลับมาค่อยอ้อนนายฝนใหม่
"พี่วันเวย์ มาเล่นไอ้นี่กัน"
เจ้าตัวที่นั่งจ้องนายหมออยู่หันขวับไปมอง พอเห็นของเล่น ต่อมรักสนุกทำงานทันที วิ่งเข้าไปคลุกรองเท้าเก่า ๆ เน่า ๆ ที่ทูเวย์คาบอยู่ กัดกันอย่างเมามัน ลืมบรรดาเจ้านายทั้งหลายไปเลย
.....
"พี่วันเวย์ นายหมอกับนายฝนนี่เป็นแฟนกันใช่ไหม"
"ใช่มั้ง กลิ่นมันบอกว่าพวกเขารักกัน"
"พวกเขาเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
"แล้วไง รักซะอย่าง ชายชายหมาแมวไม่เกี่ยว"
ทูเวย์ยิ้มแฉ่ง
"งั้นผมรักก็พี่วันเวย์แบบนายฝนรักนายหมอได้ใช่ม้า"
"ง๊ะ! เฮ้ย แต่เราเป็นหมานะ"
"ก็พี่บอกเองว่าชายชายหมาแมวไม่เกี่ยวไง ผมรักพี่วันเวย์นะฮะ มามะ มาให้ผมเลียปากหน่อย"
หึ ๆ
Tag #พี่หมอน้ำฝน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
