หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[shoi_toei]

หมอเลิกกินหญ้าแล้วววววววว

หมอเป็นพวกชอบแกล้งคนที่ชอบใช่มะตอบบบ

[TORORO-PD]

อึดอัด หวานหรอ ไม่รุสึกจีบหรอไม่รุสึก รุสึกอึดอัด กะความอ่อนแอน้ำฝน ความงี่เง่าของไผ่ ความhere ของอิหมอ ไม่เหนความรัก ความสดใสอะไรเรย นี่จริงๆนะ

[Ginny Jinny]

พี่หมอเลิกปากหนักแล้วพูดตรงๆกับน้ำฝนเถอะ 

[mukmaoY]

ฟ้าแปลกอ่ะ น้องทะเลาะกัน แย่งฝนกัน  สถานการณ์ตึงเครียดขนาดนั้น ยังจะหัวเราะ

[Nus@nT@R@]

ัวันเวย์ทูเวย์แย่งซีนอะ 5555

[SiHong]

ให้ทูเวย์เป็นเมะได้ไหม

[่jum]

วันเวย์กับทูเวย์ น่ารักอ่ะ

[fida]

เมื่อไหร่จะรู้กันซักทีนะว่าฝนไม่ได้มีอะไรกับไผ่

บรรยากาศกำลังดีแล้วค่ะ 

ถ้าคิดจะจริงจังกันแล้ว

ก็ขอให้เรื่องที่ผ่านมาเป็นเพียงอดีตที่ไม่ควรให้เกิดขึ้นอีก

[Bellze12]

จะบอกว่ารักตรงๆก็ไม่ใช่พี่หมอสินะ

[ka[ze]na]

นะ...นานาจิตตัง

[drasil]

สนุกดีค่ะ แต่ขัดใจอ้ะ พี่หมอทำอะไรร้ายๆกับฝนไว้ตั้งเยอะ ฝนจะยอมง่ายๆแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอ มันเหมือนฝนกับไผ่ไม่เคยสู้ได้เลย อ่านแล้วอึดอัดใจแทนเนอะ
กะเรื่องพี่ฟ้า อันนี้งงนิดนึง คือจะไม่โกรธไม่เคืองอะไรหน่อยเหรอ พี่หมอเขาแบลคเมล์น้องชายตัวเองอยู่นะเฮ้ย มันดูขัดๆกับคาแรกเตอร์รักน้องมาก ห่วงน้องมากของพี่ฟ้ายังไงไม่รู้
ถ้าพูดไปแล้วอันไหนคนเขียนไม่ชอบใจก็ขอโทษน้า แต่คนเขียนเขียนสำนวนได้ถูกใจเรามากเลย อ่านแล้วอินมาก ก็เลยแอบขัดใจมากตามไปด้วยน่ะค่ะ

[automaton]

ฝนยอมอิพี่หมอทำไม มันขู่อย่างนั้นแหละ มันไม่กล้าเอารูปไปแบล็คเมล์หรอก
เพราะมันเริ่มรักฝนแล้ว แล้วมันก็ต้องนึกถึงพ่อแม่แล้วก็พี่ฟ้าด้วย แข็งข้อพี่มันบ้าง
อิพี่หมอจะได้ทำอะไรให้ชัดเจนสักที ฝนต้องทนเสียสุขภาพจิต สงสารน้ำฝน
แล้วไผ่ทำไมแพ้หมอนนท์ง่ายนัก ฝนเลยไม่มีไม้กันหมาเลย
หมาน้อย 2 ตัว ก็ช่วยไม่ได้ แต่มันน่ารักมาก มันออกมาฮาปิดท้าย

[threetanz]

พี่หมอ ไม่ยอมพูดให้ชัดเจนกับน้ำฝนนะ น้ำฝนอุตส่าห์ทำใจกล้าถามแล้ว

[ณ ที่เดิม™]

ก็ยังเพลียกับสองคนนี้เหมือนเดิม

[memew]

Chapter : 64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย & เพื่อน ๆ รับรู้
[น้ำฝน...♥]






‘เกลียดแบบไหนมักได้แบบนั้น’
 
คำนั้นวนเวียนอยู่ในหัวผม ตกลงพี่หมอชอบผมหรือไม่ชอบกันแน่ ท่าทีหลาย ๆ อย่างของพี่หมอชวนให้เข้าใจผิด แต่พี่มันก็ไม่ยอมรับตรง ๆ ซ้ำยังแกล้งผม บังคับผม ทรมานใจผม
 
ผมเกลียดพี่หมอ อันนี้คือความรู้สึกจริง ๆ ที่ผมมี แต่ในความเกลียดนั้น กลับมีบางความรู้สึกที่ตรงกันข้าม หล่อหลอมกลมกลืนจนแทบแยกไม่ออกว่าความรู้สึกไหนคือเกลียด ความรู้สึกไหนคือรัก
 
พี่หมอเลว เรื่องนั้นผมรู้ แต่ในความเลวก็ยังมีส่วนที่เป็นสีขาวทับซ้อนอยู่ จนผมแยกไม่ออก เขาดูแลผมในขณะเดียวกันก็บังคับขู่เข็นผม
 
อึดอัดครับ อยากกระชากคอถามให้มันชัด ๆ แต่ก็ไม่กล้า กลัวหน้าแตก อีกอย่างคือกลัวว่าพี่หมอจะไม่ยอมรับและแกล้งผมแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ด้วย
 
วันนี้ไม่ต้องซื้อเครื่องครัวเพราะมีครบหมดแล้ว ซื้อแค่ของสดกับผลไม้เท่านั้น
 
‘เหมือนผัวเมียซื้อของเข้าบ้าน’ คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวผม ผมกวาดมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนมองมากันยิ้ม ๆ ผมรู้ว่าบางส่วนมองเพราะความหล่อของคนข้างกาย แต่บางส่วนมองเพราะสิ่งที่พี่หมอทำแน่ ๆ
 
“นี่กับนี่ จะเอาอันไหน”
ผมหน้าร้อนขึ้นมาอีกรอบ เพราะแทนที่พี่หมอจะมายืนตรงหน้าแล้วถามผมดี ๆ กลับมายืนขนาบอยู่ด้านหลัง แล้วยื่นปลากระป๋องผ่านตัวผมมาด้านหน้าในลักษณะโอบผมไว้นิด ๆ ให้ผมเลือก ในมือถือปลากระป๋องไว้ข้างละยี่ห้อ โชว์ฉลากให้ดูชัด ๆ แก้มแทบชิดกัน
 
ผมว่าพี่หมอจงใจแกล้งผมให้อายชาวบ้านชาวช่องเขาแน่ ๆ
 
“พี่หมอ อายเขา”
ผมอ้อมแอ้มบอก ใช้ศอกดันอกพี่หมอออกเบา ๆ
 
“อายใคร”
พี่มันถามกลับหน้าตาย
 
“คนอื่น ผมไม่หน้าด้านแบบพี่นะ”
 
“หึ ทีกับไผ่ไม่เห็นอาย ทีกับฉันทำเป็นเหนียม”
 
“เพราะผมกับไผ่เป็นเพื่อนกัน กอดกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
 
“ฉันก็บริสุทธิ์ใจ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย หรือว่านายคิด”
พี่มันถามกลับ ผมทำหน้าแทบไม่ถูก
 
“ผมไม่ได้คิด”
 
“หึ งั้นจะอายคนอื่นทำไม เอ้า เลือกได้รึยังว่าอันไหน”
เขายกปลากระป๋องให้ดูอีกรอบ ผมชี้ไปที่ตราสามแม่ครัว
 
“โอเค”
พี่หมอขยับออก ขยับไม่ขยับเปล่ายังแกล้งเฉียดปากแตะแก้มผมไปอีกต่างหาก ผมรีบเอียงหน้าหลบ พี่หมอหัวเราะหึ ๆ เดินไปวางปลากระป๋องอันที่ผมไม่ได้เลือกลงช่องเดิมของมัน แล้วหยิบอันที่ผมเลือกอีกครึ่งโหลใส่ไปในรถเข็น เสร็จแล้วก็หันมายกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมนิดหนึ่ง
 
ผมกัดปากแน่น
ไอ้มนุษย์ขี้แกล้ง
 
เมนูเย็นนี้คือยำปลากระป๋อง ยำผักรวมมิตร และฉู่ฉี่ปลาทับทิม พี่หมอซื้อเหล้ามาด้วย แอบเลียปากเบา ๆ แต่คิดไปคิดมา อย่ากินอย่างที่ไผ่มันบอกจะดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวตื่นมารับรู้ว่าตัวเองขี่พี่หมออีกแน่ ๆ
 
พี่หมอเป็นผู้ช่วยแทบจะทุกขั้นตอนวันนี้ ยกเว้นตอนปรุง แต่จริง ๆ แล้วไม่ช่วยจะดีกว่านะ เพราะช่วยไปพี่หมอก็แทะก็เล็มผมตลอด
 
“นี่เขาเรียกว่าอะไรนะ”
พี่หมอขยับเข้ามาโอบเอวผมไว้ด้วยมือเดียว อีกมือหยิบรากผักชีมาชูแล้วถาม ผมว่าเขารู้จัก แต่แกล้งถามแน่ ๆ
 
“รากผักชี” ผมพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่พี่หมอล็อกผมไว้กับเคาน์เตอร์
 
“หอมดี” พี่หมอยกขึ้นดม แล้ววางไว้ “เหมือนนาย” ไม่พูดเปล่ายังหันมางับหูผมเบา ๆ อีก ผมรีบจับหูตัวเองไว้ รู้สึกว่าวันนี้ตัวผมจะพรุนมาก โดนแทะตลอด
 
“กินเถอะ ผมหิวแล้ว”
พี่หมอยกตัวขึ้น เดินกลับไปที่ห้องรับแขก วันนี้เรากินข้าวกันที่นี่ครับ เพราะจะกินพร้อมเครื่องดื่ม จะดูหนังด้วย ผมเลือกมาเรื่องหนึ่ง เห็นครั้งที่แล้วผมพอจำได้เลยเปิดเอง พี่หมอทิ้งตัวลงนั่ง ชงเครื่องดื่ม ผมลงไปนั่งตาม พี่หมอเลื่อนเหล้าที่ชงสำเร็จมาให้
 
“เมาได้ตามสบาย”
ผมมองตาคนพูด
 
“พี่กินคนเดียวเถอะ ผมไม่ดื่ม”
 
“ถ้าไม่ดื่ม ฉันปล้ำ”
 
ผมเม้มปากแน่น ยกเหล้ากรอกปาก พี่หมอหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างพอใจ ผมตักอาหารกิน หนังเริ่มเล่น เหล้ารสอร่อย อาหารถูกปาก ส่วนคนข้าง ๆ ถึงจะขี้แกล้งไปบ้าง แต่อ้อมแขนอุ่น ๆ ที่กอดผมไว้ ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
 
ผมบอกแล้ว พี่หมอขยันทำให้ผมทั้งชอบและเกลียดจริง ๆ พับผ่า
 
“ป้อนไอ้นั่นหน่อย”
พี่หมอพยักหน้าไปยังปลา ผมใช้ช้อนและส้อมค่อย ๆ แกะ เลาะเอาก้างออก ยกมาป้อน สภาพไม่ต่างกับแฟนหรือผัวเมียกันจริง ๆ
 
พี่หมอกระชับกอดผมแน่นขึ้น ผมตักกินเป็นพัก ๆ บอกตามตรงว่าไปดูหนังที่โรงกับดูหนังที่บ้านกับพี่หมอ ทั้งที่โรงหนังมีไผ่อยู่ แต่ผมว่าผมรู้สึกดีที่ได้ดูหนังกับพี่หมออย่างนี้มากกว่า
 
พี่หมออิ่มแล้ว สองแขนยังกระชับกอดผมไว้อยู่ ในขณะที่ผม ยังไม่หยุดแทะก้างปลา
 
“อิ่มหรือเปล่า” พี่มันถาม ผมอู้อี้ตอบ
 
“อิ่ม” แล้วหยิบเหล้าขึ้นมากรอกปาก มึนนิด ๆ ครับ แต่ไม่เมาเพราะมีอาหารหนักรองท้อง
 
อาหารตรงหน้าไม่เหลือเหมือนเดิม ผมยกแก้วดื่ม กระทั่งหนังจบ
 
ผมรวบเก็บจานชามไปล้าง ในระหว่างนี้ก็คิดหาวิธีเอาตัวรอดจากปากเสือปากจระเข้ ผมคว่ำจานลงบนที่วาง ล้างมือ ถอดผ้ากันเปื้อนออก ยังไม่ทันจะหันหลังก็ถูกรวบจากด้านหลังยกลอยขึ้นเหนือพื้น 
 
“จะทำอะไรพี่หมอ!” 
 
“อาบน้ำ”
 
“ดะ เดี๋ยว! ผมจะกลับไปอาบที่บ้าน”
 
พี่มันไม่ฟัง ลากผมเดินเข้าห้องน้ำไป ปิดประตูลงกลอน
 
“ปล่อย”
 
“อาบด้วยกันนี่แหละ”
 
“ไม่อายรึไง” ผมด่ากลับ
 
“อายทำไม ก็เห็นมาหมดทุกส่วนแล้ว”
 
“ขอโทษ ผมไม่หน้าหนาอย่างพี่ ปล่อย ผมจะอาบคนเดียว”
 
พี่หมอไม่ฟัง จับเสื้อผ้าถอดออกจากตัวผมจนหมด ไม่ต่างกับของตัวเอง แล้วโยนผมลงอ่างน้ำที่เขาเปิดทิ้งไว้ตอนเดินเข้ามา ผมจะลุกหนี อีกคนรั้งไว้ ดึงให้ไปนั่งบนตัก ผมหน้าร้อนผ่าวกับสัมผัสเนื้อแนบเนื้อนั้น
 
“หน้าด้าน”
ผมด่า ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ กลับเท่านั้น
 
ผมนั่งนิ่ง ไม่กระดุกกระดิก คนด้านหลังก็ไม่พูดไม่จา นั่งนิ่ง ๆ คล้าย ๆ กับจะผ่อนคลาย
 
“พี่หมอเคยคบใครมาก่อนหรือเปล่า”
ผมถามออกไป ใจหนึ่งอยากรู้ อีกใจคือหาเรื่องอะไรคุยดีกว่าอยู่กันเงียบ ๆ ให้รู้สึกประหม่าแบบนี้
 
“เคย”
 
“แล้วทำไมเลิก”
 
“แล้วแต่ หลากหลายสาเหตุกันไป”
 
“กี่คนมาแล้ว”
 
“ไม่รู้ไม่เคยนับ”
 
“สิบ”
 
“เกือบ ๆ”
ผมเม้มปากแน่น รู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ใจโลเล รักง่ายหน่ายเร็วขนาดไหน ถ้าเผลอมอบใจให้ รับรองอกหักดังเป๊าะแน่ ๆ
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
“แล้วเคยอาบน้ำกับแฟนเก่าแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า”
 
“เปล่า”
คำตอบนั้นทำเอาผมเผลออมยิ้มพอใจ อย่างน้อยผมก็พิเศษละวะ
 
ไม่ได้ ๆ
ผมสะบัดหัวไปมา อย่าดีใจไปน้ำฝน แค่เขาทำแบบนี้ด้วย มันยืนยันไม่ได้หรอกว่าพี่มันจะรู้สึกดีด้วย หรือรู้สึกพิเศษไปกว่าคนอื่น ๆ
 
“แล้วพี่บังคับแฟนทุกคนแบบที่ทำกับผมหรือเปล่า”
 
“เปล่า”
หัวใจผมไหวแรงกับคำนั้น
 
“เพราะนายไม่ใช่แฟนฉัน”
แต่คำตอบต่อมาทำเอาผมรู้สึกสลดวูบ
 
นั่นน่ะสิ ไอ้น้ำฝนบ้าเอ้ย ไปดีใจอะไรกับสิ่งที่เขาทำ ที่พี่มันทำไม่เหมือนคนอื่น ก็เพราะผมไม่ใช่แฟนยังไงล่ะ ผมนั่งเงียบไม่พูดอะไร กระทั่งได้ยินเสียงกระซิบข้างหูเบา ๆ
 
“แต่นายคือเมีย”
 
ผมรีบก้มหน้าเอามืออุดหู ถ้ามุดน้ำได้ ผมมุดไปแล้ว
 
แล้วสรุปผมเป็นคนพิเศษของพี่หมอ หรือว่าแค่เมียบำเรอกันแน่
 
ไม่ต้องคาดเดาว่าคืนนั้นผมโดนจัดหนักขนาดไหน เอาเป็นว่าตื่นได้ก็บุญนักหนาแล้ว พี่หมอปลุกผมให้ตื่นตั้งแต่เช้า เพราะพี่แกต้องเข้าเวรเช้า ไล่ผมไปอาบน้ำ แล้วเอามาหย่อนไว้หน้าบ้าน ผมเดินเข้าบ้านเพลีย ๆ เห็นพี่ฟ้ากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ นี่เพิ่งเจ็ดโมงนิด ๆ เอง
 
“กลับมาแล้วเหรอ เอาสปอนเซอร์สักขวดไหม”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว ค้อนพี่ฟ้าไปเบา ๆ ที ตอนแรกว่าจะไปนอน แต่คุยกับพี่ฟ้าหน่อยดีกว่า
 
“พี่ฟ้าคิดยังไงกับพี่หมอนนท์ เหมือนเขาจะจีบพี่เลย”
 
“ไม่ไง อยากจีบก็จีบ”
 
ผมมองตาพี่ฟ้า ไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไรในนั้น แต่จริง ๆ ผมก็ไม่น่าจะแปลกใจ เพราะตั้งแต่เปิดร้านมา ก็มีผู้ชายเวียนเข้ามาขายขนมจีบพี่ฟ้าบ่อย ๆ ทั้งคนไทยคนต่างชาติ
 
“ฝนไม่ไหวแล้ว ขอตัวไปนอนก่อน เดี๋ยวร้านเปิดก็ให้พี่นุ่นไปเคาะห้องปลุกนะ”
 
“ตามสบายยะ”
พี่ฟ้าพูดหน้าแดงนิด ๆ











[...50% ]

เปิดเทอมแล้วครับ ผมขึ้นมอหกแล้ว สูงขึ้นตั้ง 2 เซ็นต์แน่ะ
       
“ห่าฝน มึงทำผมทรงไรมาวะ ทุเรศชิบ แหลมเฟี้ยวเป็นปิรามิทเลย”
 
“ฮ่า ๆ มันทำให้กูดูสูงขึ้นไง” ผมเอามือลูบหัวให้ตั้ง ๆ เปิดเทอมใหม่ทุกคนต้องตัดผมสั้น ไผ่นี่สกินเฮดมาเลย เกรียนจนติดหนังหัว แต่เท่สุด ๆ สาว ๆ เห็นพากันกรี๊ดแตก
 
ผมนี่สูงพยายามครับ ส่วนสูงไม่ขึ้นหรอก(แต่ไผ่มันสูงขึ้น) ตัดผมใหม่ ใส่เจลตั้ง ๆ เอา แหลมเฟี้ยวมาเชียว ไผ่มันแว้นรถมารับตั้งแต่เช้า เจลแน่นมาก ใส่หมวกมายังไม่บุบสลาย เพื่อน ๆ ผู้ชายตัดมากันทุกคน ผู้หญิงมัดเหมือนเดิม
 
“เอาล่ะฝน มึงมีคดี”
 
“อะไร” ผมกวาดมองเพื่อน ๆ เพราะพวกมันหันมามองผมเป็นตาเดียว ระบบที่โรงเรียนเราเลือกห้องตั้งแต่มอสี่ถึงมอหกก็ไม่ต้องเปลี่ยนห้อง
 
“ปิดเทอมกูเห็นนะ”
 
“เห็นอะไร”
ผมมองเพื่อนงง ๆ พวกผมเลือกนั่งหลังห้องกันเหมือนเดิม
 
“กูเห็นมึงเดินสวีทหวานแหววกับพี่หมอ”
 
ผมอ้าปากค้าง
 
“มั้ง” แล้วมันก็ยื่นมือถือที่มีภาพของผมกับพี่หมอยืนอยู่ด้วยกัน ตอนพี่มันโอบผมจากทางด้านหลังเพื่อเลือกปลากระป๋อง

หลักฐานคาตา ผู้ต้องหาดิ้นไม่หลุด
พวกมันทำหน้าตารอคอยคำตอบเต็มที่ ผมมองไผ่อย่างขอความช่วยเหลือ
 
“พวกมึง”
 
“หยุดไปเลยไผ่ กูรู้ว่ามึงก็รู้เรื่อง มึงช่วยฝนมันปิดบัง ห่า กูก็สงสัยตั้งแต่สงกรานต์ สรุปเรื่องเป็นไง”
 
“คะ คือ…”
ผมเม้มปากแน่น ไม่รู้จะเล่ายังไงให้พวกมันฟังดี
 
“มึงกับพี่หมอคบกัน”
หินมันโยนตัวมันเองถามทางก่อน
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“อ้าว แล้วที่พวกมึงไปยืนกอดกันในชูเปอร์นี่คืออะไร เพื่อนกันทำไมต้องปิดบังด้วยวะ”
มันถามฉุน ๆ ผมกวาดมองทุกคน ก่อนมองไปทางไผ่
 
“พวกมึงอย่าไปถามฝนมัน ไว้เดี๋ยวเย็นนี้กูจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง”
 
“มึงรู้เรื่องทุกอย่าง”
 
“ใช่ รู้ เพราะงั้น กูจะเล่าให้ฟังเอง”
 
พวกมันไม่ทู่ชี้ จารย์เข้าโฮมรูมพอดี
 
ผมอยากหนีจากสถานการณ์นี้มาก แต่พอตกเย็น ความมาคุก็บังเกิด พวกเรารวมตัวกันอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนหลังโรงเรียน เพื่อน ๆ บางส่วนกำลังเล่นบาสกันเสียงดัง
 
“เอาล่ะ เล่ามา”
น้ำตาลมันถามเสียงเครียด ไผ่มันเลยเริ่มต้นเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่เหตุการณ์ที่มันวางยานอนหลับอ่อน ๆ ให้ผมทาน วันที่ถูกพี่หมอทำร้าย สิ่งที่พี่หมอทำ สิ่งที่เราพยายามแก้ไข พวกมันพากันนิ่งอึ้งมอง
 
“สรุปตอนนี้ พี่หมอมันชอบฝน แต่มึงไม่ยอมเพราะมันเคยทำแบบนั้นกับฝนมาก่อน”
 
“แล้วมึงยอมรึไง ต่อให้มันทำดีกับฝนแค่ไหน ก็ไม่อาจลบล้างความเลวที่มันเคยทำได้หรอก”
 
“กูยังเชื่อและศรัทธาพี่หมอกูอยู่นะ” ไอ้ตันมันแก้ให้ “กูว่าพี่เขาอาจไม่ได้เลวอย่างที่คิด แต่เพราะความแค้นนั่นแหละ ขนาดมึงยังฆ่าคนได้ง่าย ๆ เพราะความโกรธเลย ทำให้กูนึกถึงตอนที่พี่หมอกับมึงต่อยไอ้เหี้ยที่มาจับนมฝนเลย กูจำหน้าพี่มันได้ เพิ่งเคยเห็นแกโกรธก็วันนั้นแหละ”
 
“กูเข้าข้างพี่หมอด้วยคน”
หินมันยกมือ แต่พวกผู้หญิงรับไม่ได้ตามประสาแหละครับ มาทำเรื่องแบบนี้
 
“แล้วที่ไปยืนสวีทกันในห้างเพราะมึงยินยอมหรือโดนบังคับ”
ตามันหันมาถาม
 
ผมก้มหน้า
 
“โดนบังคับ แต่..” ผมตอบอึกอัก “กูไม่รู้เว้ย แม่ม กูก็เครียด ๆ อยู่เนี่ย ทั้งที่พี่มันเลวขนาดนั้น แต่ทำไม…” ผมเม้มปากแน่น น้ำตาคลอขึ้นมานิด ๆ
 
“แม่งฝน มึงรู้ไหมว่ามึงโคตรเซ็กซี่” ผมยังไม่คลายปากที่เม้ม ขมวดคิ้วมองมันงง ๆ “แต่ก่อนมึงโคตรดูไม่ได้ ขี้เหร่ที่สุดในกลุ่มละ”
ขอบใจเพื่อน =*=
 
“แต่หลัง ๆ มานี่ ไม่รู้ทำไมมึงดูดีขึ้น สงสัยออร่าเมียจะออก”
แล้วมันก็หัวเราะกลายเป็นเรื่องขบขันไป
 
“เอ้อ แล้วไอ้ผู้ชายที่มาจีบมึงอ่ะ ไปถึงไหนแล้ว”
ผมมองหน้าไอ้ตาคนถามตาปริบ ๆ ยิ้มไม่เต็มปากใส่
 
“ผู้ชายคนไหน”
 ไผ่มันถาม สงสัยมันจะลืมไปแล้ว มันไม่ค่อยเล่นเฟซด้วยเลยไม่รู้
 
“ก็คนที่ขอเบอร์ฝนแล้วกูให้เฟซมันไง มึงรับหรือเปล่า”
 
“คือ กูไม่ได้ตั้งใจรับเฟรนด์ แต่มือมันไปโดน คือ กูไม่รู้ว่ะ เหมือนจะจีบ แต่ไม่เหมือนจีบ กูบอกไม่ถูก”
 
“อะไรวะ”
 
“เขาเคยมาเจอมึงไหม”
 
“เคย”
 
“เมื่อไหร่”
 
“ที่ร้าน มากินข้าว คือ กูลงเฟซว่าบ้านกูเปิดร้าน เขาก็มา แต่ก็ไม่เห็นจะอะไร ยิ้มพูดจาทักทายเฉย ๆ”
พวกนั้นพากันขมวดคิ้วงุนงง
 
ไผ่มันดึงผมไปนั่งบนตัก
 
“มันมีท่ามีแปลก ๆ อะไรกับมึงหรือเปล่า”
 
ผมส่ายหัวไปมา มันขมวดคิ้ว
 
“กูไปช่วยมึงทุกวัน ทำไมกูไม่เห็น”
 
“ก็อยู่นั่นแหละ เพียงแต่กูไม่ได้แนะนำให้มึงรู้จัก อีกอย่าง เราก็วุ่น ๆ กันด้วย ทักทายกันนิดหน่อย กูก็ทำงานในครัว”

มันพยักหน้ารับ “กูไม่ไว้ใจผู้ชายที่เข้าหามึงสักคน”
 
“กูว่ามึงนั่นแหละตัวดีไผ่ สนิทสนมดูแลไอ้ฝนจนกูคิดว่ามึงสองคนกิ๊กกันอยู่”
 
ไผ่กับผมมองหน้าเพื่อน ๆ
 
“เพื่อนผู้ชายที่ไหนจะลากเพื่อนผู้ชายมานั่งตัก เพื่อนผู้ชายที่ไหนจะยอมนั่งตักเพื่อนโดยไม่คิดอะไร เพื่อนผู้ชายที่ไหนจะนอนกอดกันกลมขนาดนั้น”
 
ผมมองหน้าคนพูดก่อนมองหน้าไผ่
 
“ก็ไม่ได้คิดอะไรนี่”
ผมยังไม่ได้ลุกจากตักมัน และมันก็ยังไม่ได้เอามือออกจากเอวผม แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันจริง ๆ
 
“งั้นกูถามหน่อย” น้ำตาลทำท่าคิด มองผมด้วยสีหน้าจริงจัง ยิ้มนิด ๆ มอง “ถ้าบังเอิญ คนที่มึงนั่งตักตอนนี้เป็นพี่หมอล่ะ”
ผมคิดตาม ก่อนรีบเด้งตัวออกจากตักไผ่แทบจะทันที ยืนหน้าร้อนฉ่า
 
พวกมันพากันหัวเราะร่วน
 
“เชี่ย นี่แค่สมมุตินะ หน้ามึงนี่แดงอย่างกับถ่านไฟ น่ารักว่ะหมาฝน”
 
“พวกมึง” ผมชี้หน้าด่า
 
“เอาเป็นว่า มึงรักพี่หมอ” ตันมันถาม ผมทำหน้าอึกอัก ไม่อยากยอมรับเลยจริง ๆ ผมเม้มปากแน่น ไม่ตอบอะไรมัน
 
“น่ารักว่ะหมาฝน ทำไมกูไม่เห็นความน่ารักของมึงแบบนี้ก่อนมึงรักพี่หมอวะ มานี่ พี่หินปลอบใจเอง ตัดใจจากพี่มันแล้วมารักกูเถอะ ป๋าหินยินดีรับไปใส่ตะกร้าล้างน้ำเอามาเลี้ยงเอง”
ผมเตะมันไปเบา ๆ ที พยายามร้องอู้อี้กับอกดันมันออก
 
“อย่าแกล้งมัน”
ไผ่ดึงตัวผมออกไปนั่งบนตักมันเหมือนเดิม
 
“แล้วมึงเอาไง จะตัดใจหรือว่ารักต่อไป” น้ำตาลถามต่อ
 
“ตัดใจ”
ผมบอกโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ให้รักคนคนนั้นผมว่าไม่ใช่ทางออกทีดีแน่ ๆ
 
“กูชักอยากเห็นภาพที่มันใช้แบล็คเมล์มึงซะแล้ว มันจะทุเรศขนาดไหน”
พวกมันทำท่าคิด ก่อนมองมาทางผมเป็นตาเดียว
 
“ภาพนั้นมึงอยู่ในชุดไหน”
 
ผมส่ายหน้าไปมา
 
“มึงโป๊”
 
ผมพยักหน้ารับอาย ๆ
 
“เอ่อ แล้วอยู่ท่าไหน”
 
ผมหน้าร้อนฉ่า นึกถึงภาพที่พี่มันส่งมาให้ผมดูหลาย ๆ แบบ
 
“ไม่ต้องพูดก็ได้ กูเข้าใจ เฮ้ย พวกมึงเลิกถามมันได้แล้ว หน้ามันจะไหม้แล้ว”
เอ้อ ขอบใจที่เข้าใจวะหิน
 
ผมเบาใจได้อย่างหนึ่งที่พี่ฟ้าและเพื่อน ๆ ผมรับได้และเข้าใจ แต่เรื่องทุกอย่างคงยังไม่จบ ถ้าผมไม่จบความสัมพันธ์นี้กับพี่หมอ หรือพี่หมอทำเรื่องทุกอย่างให้มันจริงจังกว่านี้


To be con....







ว่าด้วยเรื่องพี่ฟ้า
ขออธิบายกรณีพี่ฟ้าสักนิ้ดดดดดด หลายคนสงสัยว่าทำไมพี่ฟ้าถึงได้ยอมรับง่าย ๆ ขนาดนี้
เอาเป็นว่านิยายเรื่องนี้ เราใช้ตัวละครเล่าเพียงสองคนคือพี่หมอกับน้องฝน เราถึงไม่รู้ความคิดของพี่ฟ้า

เอาตามจริงแล้วตอนแรกพี่หมอมาเพื่อจีบพี่ฟ้า แต่ก็อย่างที่พี่ฟ้าเคยบอกนั่นแหละ การกระทำและคำพูดจีบพี่ฟ้าก็จริง แต่พี่หมอมาพร้อมเกราะกำบัง ไม่เปิดใจอย่างแท้จริง อาจจะเพราะความเคยชินเพราะไม่เคยรักใครจริง ๆ มาก่อนของตัวพี่หมอเอง หรือว่าเพราะเรื่องของน้ำฝนที่แอบทำไว้ระหว่างจีบพี่ฟ้าก็ถูก

ซึ่งสิ่งนี้แหละที่พี่ฟ้ารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีอะไรปิดบังซ่อนเร้นอยู่แน่ ๆ และภายใต้สีหน้ายิ้มแย้มของพี่ฟ้า สายตาก็พยายามเฝ้ามองทุกการกระทำของพี่หมออยู่เงียบ ๆ กระทั่งเห็นสิ่งผิดปกติ เพราะสายตาพี่หมอ พุ่งไปที่น้ำฝน พี่หมอคงไม่รู้หรอกว่าเวลาตัวเองมองน้ำฝน มันแตกต่างกับมองตัวคนอื่นหรือพี่ฟ้าขนาดไหน

และในขณะเดียวกัน พี่ฟ้าก็แอบเห็นสายตาน้ำฝน ที่ลอบมองพี่หมออยู่เป็นพัก ๆ มันทำให้พี่ฟ้าถึงบางอ้อ ว่า อ๋อ สองคนนี้มีอะไรลึก ๆ กันอยู่

แวบแรกไม่พอใจแน่นอน เพราะมาจีบตัวเองแต่ไหงมางุ้งงิ้งกับน้องชาย แต่ที่ยังไม่โวยวายขึ้นมาเพราะรับรู้ได้ว่าน้องชายตัวเองก็มีสายตาแบบเดียวกับพี่หมอ

ซึ่งพี่ฟ้าก็วิเคราะห์ไปเองว่าที่พี่หมอมาจีบตัวเองเพื่อบังหน้าเท่านั้น ใจจริงคงตั้งใจมาจีบน้ำฝนมากกว่า(แต่หลังจากไผ่สารภาพ พี่ฟ้าก็เข้าใจว่าพี่หมอไม่ได้มาจีบตัวเองบังหน้า แต่เป็นเรื่องโอละพ่อ เพราะต้องการจีบคนพี่แต่ดันไปหลงรักคนน้องแทน)

และยิ่งมองยิ่งเห็นสายตาของคนสองคนมองกันมากขึ้น ความเข้าใจก็มีมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เต็มร้อย กระทั่งวันสงกรานต์ถึงได้เอ่ยปากถามเพราะได้โอกาส

และพี่หมอก็เหมือนจะยอมรับออกมาตรง ๆ เสริมสิ่งที่ตัวเองเข้าใจ

ขนาดไผ่ยังมองออกเลยว่าพี่หมอรักฝน แต่เพราะไผ่มันเกลียดพี่หมอมากไง ถึงไม่ยอมรับความจริงข้อนี้และพยายามกีดกันตลอด

คราวนี้ เราต้องไม่ลืมว่าคนที่บอกความจริงเรื่องนี้กับพี่ฟ้าคือไผ่ ซึ่งก่อนคุยไผ่มันต้องคิดแล้วว่าพี่ฟ้าจะรับได้หรือไม่ได้ และใช้วิธีคุยแบบไหน ที่จะทำให้พี่ฟ้าเข้าใจและไม่โวยวายเอาเรื่อง(ไผ่มันก็แอบปกป้องฝนไว้ระดับหนึ่งเหมือนกัน)

ขนาดคนขี้โวยวายอย่างไผ่ยังไม่ยอมเอาเรื่องพี่หมอ คนใจเย็นกว่าอย่างพี่ฟ้าย่อมต้องระงับสติได้ดีกว่าอยู่แล้ว

ถามว่ารู้แย่ไหมที่พี่หมอทำแบบนี้ รู้สึกแย่แน่ ๆ โกรธไหม โกรธแน่ ๆ

แต่ก็เข้าใจ

ถ้าน้ำฝนไม่ได้รักพี่หมอ พี่ฟ้าจะแค่เข้าใจ และไล่ตะเพิ้ดพี่หมอ ดีไม่ดีเอาเรื่องแน่ ๆ แต่ความเข้าใจของพี่ฟ้า มันมาพร้อมกับคำว่า เพราะน้องเรารักเขาไปแล้ว และเขาก็ดูจะรักน้องเรามากด้วย และเรื่องทุกอย่างที่พี่หมอทำไป มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด สาเหตุทั้งหมดก็มาจากไผ่ที่มานั่งสารภาพด้วยปากตัวเองตรงหน้า และน้ำฝนเป็นเพียงเหยื่อ โดยมีคนกระทำ ที่ทำไปเพราะความเข้าใจผิดอย่างพี่หมอ - เรื่องนี้พี่หมอผิดก็จริง แต่ไม่ถึง 100%

ถ้าพี่ฟ้าเอาเรื่อง ใครล่ะ คือคนที่เดือดร้อนที่สุด ถ้าไม่ใช่น้ำฝน ไม่ใช่แค่เสียชื่อ เสียหน้า อับอาย แต่หัวใจน้ำฝนที่เผลอมอบให้พี่หมอไปแล้วล่ะ จะเป็นยังไง ถ้ามองจากมุมคนนอก(ที่ไม่ใช่ไผ่) จะมองว่าพี่หมอถูกกระตุ้นโดยไผ่ให้ต้องทำแบบนี้ ความโกรธตรงนั้นก็จะน้อยลง (มุมมองการเขียนของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะคะ คนเขียนคงเขียนในมุมมองของคนที่ชอบมองคนลึก ๆ เข้าใจความรู้สึกของคน และให้อภัยง่าย ๆ - ไม่ชอบโกรธใครนาน ๆ มันเหนื่อย บาปด้วย ฮ่า ๆ) 

และอีกอย่าง ฟ้าเคยอกหักเพราะคนรักทิ้งไปมาก่อน ความรู้สึกนี้มันทำให้พี่ฟ้าแอบชื่นชมคนสองคนอยู่เงียบ ๆ เพราะขนาดเป็นผู้ชายเหมือนกัน(เปิดเผยมากไม่ได้ จีบกันตรง ๆ ก็ไม่ได้) เคยเกลียดมากมาก่อน(อย่างพี่หมอ) เคยเจ็บช้ำเพราะถูกทำร้ายจนเกือบตายมาก่อน(อย่างน้ำฝน) แต่เขาสองคนก็ยังเผลอมอบหัวใจให้แก่กันและกัน

แล้วดูตัวเองสิ ทั้งที่รักกันได้เต็มที่ ปากพร่ำบอกรัก แต่สุดท้ายก็มาทิ้งกันไปได้ง่าย ๆ ด้วยเหตุผลว่าแค่ตัวเองป่วย(หรืออาจมีมากกว่านั้น)

พี่ฟ้านิ่งคิด (และไผ่เอง มันก็พยายามจ้องตาพี่ฟ้าไม่ให้เอาเรื่องพี่หมอเหมือนกันเพราะกลัวฝนมีปัญหา) สุดท้ายจึงบอกมาว่า เรื่องทุกอย่างให้ฝนเป็นคนตัดสินใจเอง

ปล. พี่ฟ้าดูออกว่าพี่หมอเป็นคนน่ารัก หลาย ๆ อย่างก็ทำให้พี่ฟ้าชอบพี่หมอนะ เพียงแต่เวลาพวกนั้น พี่หมอไม่เคยแสดงต่อหน้าตัวเอง แต่ไปแสดงกับฝนซะหมด และนี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ฟ้าบอกว่าพี่หมอใส่เกราะตลอดเวลาที่เข้ามาจีบ ^^

เอวังด้วยประกาละฉะนี้แล

 
Tag #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น #สนุกบอกต่อ

[่jum]

  ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย ชอบประโยคนี้ของพี่หมอ ตรงแท้

[meanmena]

50% ที่เหลือค่ะ อิอิอิ

[PetitDragon]

ยังดีที่มีเข้าเวรเลยปล่อยกลับบ้าน

[mukmaoY]

 

[twinmonkey0311]

ชอบที่พี่หมอยอมรับว่าน้ำฝนเป็นเมีย

[iceman555]

 

[บูมเบส]

อยากรูจังถ้าน้ำฝนเกิดมีคนใหม่จะทำไง

[shoi_toei]

ยกเค้าเป็นเมียยย แต่ยังไม่พูดความรู้สึกกันเลย

หมออออ บอกน้องไปเท้อออออ

[Duangjai]

สงสารน้ำฝนเหมือนลูกไก่อยู่ในกำมือ

ดูๆแล้วทั้งพี่ฟ้าและไผ่จะยอมรับความสัมพันธ์ตามที่ไรท์เขียนตอนท้าย

อยากมีบทดัดหลังพี่หมอบ้างอ่ะ

ให้พี่หมอมาเกาะแขน เกาะขา เกาะหลัง งอนง้อนน้องฝน.

เอาแบบหน่วงๆ. จิกๆ ชิชะ. 5555

      

[minneemint]

สนุกนะ อยากอ่ายอีกจัง

[jillongame]

สนุกนะชอบมากอ่านรวดเดียวเลยกำ ต้องรอ เห็นว่าร้อยกว่าตอนกลัวใจว่าต้องเจอมาม่า ก่อนใหญ่ก่อนจบจุง

เห็นหลายคนวิจารณ์ตัวละครแล้วแอบคิดตามนิดว่า ถ้าพี่หมอ ไผ่ น้ำฝน และพี่ฟ้า ไม่มีนิสัยและการตัดสินใจแบบนี้ เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นนิยายผลิตซ้ำ น่ะ คือเคยมีคนแต่งแล้วไรพวกนี้ แถมคนแต่งพยายามดำเนินเรื่องแบบ ค่อยๆเดินเรื่องเพื่อให้เราเก็บความรู้สึกและพัฒนาการตัวละครน่ะ และ nc เรื่องนี้ไม่ได้ใส่มาเพื่อเอาเลือดน่ะแต่ใส่มาให้เห็นพัฒนาการทางอารมณ์ที่อยู่เหนือเหตุผล ได้ดีน่ะ ว่าครั้งแรกที่ขืนใจและครั้งต่อๆไปทั้งสองคนเปลียนไปอย่างไร จนเกินกว่าคำว่าสมยอม

อีกอย่างระดับของผลลัพธ์ หลังจากการถูกข่มขืน นั้นแตกต่างกันในหลายลักษณะน่ะผมว่า ต้องดูว่าเกิดกับใคร เป็นสำคัญน่ะ ชาย_หญิงน่าจะรุนแรงกว่าแน่ๆ ชายๆ น่าจะรองๆมาแต่ไม่มาก ดูง่าย เรื่องจริงบางคนเจอเหตุการณ์ข่มขืน แล้วเสียสติ บางคนเจ็บป่วยทางจิต บางคนโกรธเคียดแค้น บางคนพยายามให้เป็นปรกติ บางคนอยู่รอดได้ บางคนไม่ให้อภัย บางคนให้อภัย แล้วทำไมเมื่อมีคนให้อภัยเพื่อชีวิตเค้าจะได้เดินต่อไปได้ จึงกลายเป็นว่าเค้าผิดด้วย และความรักผิดมากไหมถ้าเค้าจะรักคนที่ทำร้ายเค้า ความรักมันบังคับกันไม่ได้ทุกคนหลอกน่า

และสำัญที่สุดการ่มขืนทำร้ายกันคือสิ่งเลวร้ายและไม่ควรมีใครต้องพบเจอ กับการให้อภัยคนที่ทำร้ายตัวเอง คนที่ทำร้ายคนที่เรารัก และความรักที่เกิดผิดที่ผิดเวลา เกิดแบบไม่สมควรตามคนคิดคนส่วนมาก                มันคนละเรื่องกันน่ะ

ยังไงก็ให้กำลังใจกับคนเขียนสุดๆไปเลยน่ะ มีแนวทางและเหตุผลของตัวเองและผลิตผลงานหลากหลายขึ้นๆไปอีกน่ะคราบบบ

[tuek]

เมื่อไหร่อีพี่หมอจะบอกความรู้สึกที่มีต่อฝนสักที

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

 

[Ginny Jinny]

เพราะนายคือเมีย 

เขินไปกับน้ำฝน