หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]

[lizzii]

พี่ฟ้าน่ารักจริงๆ

[mystery Y]

ปากแข็งจริงนะพี่หมอ!

[automaton]

อิพี่หมอเริ่มแย้มพรายความในใจแล้ว ให้อภัยก็ได้
เขารักฝนหรอกนะเลยใจดียอม ๆ ไป 

[Dee^daY]

ใช้เวลา มาเพื่ออ่านให้ทัน แล้วก็ทันซักที ..

[meanmena]

สั้นจังค่ะ...ไม่จุใจ

[automaton]

ฝนอยู่กับเพื่อนน่ารักจริง ๆ เหมือนน้องเล็กคนสุดท้องที่พี่ๆ ช่วยกันปกป้อง
แถมไผ่ยังดูแลและรักเหมือนพ่อหวงลูกสาวอีก
เมื่อเพื่อน ๆ รู้แล้วก็ช่วยกันกีดกันแกล้งอิพี่หมอให้มันอกแตกตายไปเลย
เออ..ครั้งที่แล้วเรายังให้อภัยตอนพี่มันหวานกับฝนนี่หว่า 

[Bellze12]

เอ้า พี่หมอ
รีบจริงจังด่วน
ก่อนฝนจะตัดใจ

[SiHong]

ฝนน่ารัก

[fida]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบน้องน้ำฝน

น่ารัก เซ็กซี่ ตรงใจสุดๆ 

อ่านจบแต่ละตอน นึกถึงท่าทางและนิสัยของน้องแล้วอดยิ้มไม่ได้

ตั้งแต่เริ่มอ่านมาก็เห็นพัฒนาการของตัวละครทุกตัวมาตลอด

ยอมรับว่าไม่เห็นด้วยเรื่องการข่มขืน แต่พอถึงจุดที่อ่านแล้วคิดว่า

ในเมื่อมันกลับไปแก้ไขจุดนั้นไม่ได้ ก็ให้รักกันไปเลยเสียดีกว่า

ดีกว่ามานั่งตัดใจแล้วต่างฝ่ายต่างทนไม่ได้และเจ็บปวด

ในเมื่อมันเกิดเป็นความผูกพันที่ยากเกินกว่าจะแยกกันได้แล้ว

สู้ต่อไปค่ะ ชีวิตยังอีกยาวไกล จะว่าไปน้องก็เพิ่งอยู่ ม.6 ยังมีอะไรที่ต้องทำอีกมากมาย

ขอเพียงพี่หมออย่าทำร้ายน้องฝนอีกก็พอค่ะ เพราะถ้ามีอีกแล้วละก็ อย่าหวังว่าเราจะให้อภัย

555 อินจัด

[minneemint]

 

[shoi_toei]

หุหุ รู้ครบแก๊งล่ะ เอาคืนพี่หมอหน่อยยย

[ณ ที่เดิม™]

ถึงเวลาเอาคืน ถึงเวลาแก้แค้นพี่หมอ 

[mystery Y]

พี่หมอทำเรื่องเลวร้ายมากอย่างการ"ข่มขืน" แต่ทุกคนกลับให้อภัยง่ายๆ

[analyze]

เพิ่งได้มาอ่านค่ะ ตะลุยจนตอนนี้ตามทันละ
ปกติไม่ค่อยชอบแนวนี้เลย เหมือนมันเริ่มจากความเข้าใจผิด แล้วเรื่องมันก็ไปใหญ่โต ไม่ยอมเข้าใจถูกกันสักที
โดยเฉพาะพระเอกนายเอกก็ไม่ยอมเข้าใจกันซักที

แต่...ไม่รู้ทำไมเรื่องนี้กลับทำเราฟิน...5555
ถามว่าอ่านไปมีหงุดหงิดบ้างไหม
หงุดหงิดนะ แต่มันกลับหงุดหงิดไม่สุด

มันเหมือน ใกล้จะหงุดหงิดละ
แต่กลับมามีช็อตฟินขั้น(ลืมหงุดหงิดไปซะงั้น)

สรุปนะ เป็นเรื่องที่สนุกมากๆค่ะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยน้าาา 

[▶August5th◀]

อ๊ากกกกกกกก ไม่ได้เข้าเล้ามาอ่านหลายวันมาก
มาอ่านทีเดียว 5 ตอนรวดเลย 555+

ทุกคนรู้เรื่องหมดแล้ว ความสัมพันธ์ของพี่หมอกับฝนพัฒนาไปเยอะเลย
ถึงพี่มันยังไม่ยอมรับแบบตรงๆ จากปาก แต่การกระทำนี่ชัดมากครับ ฮาๆ
มีหลายโมเม้นแอบเขินแทนฝน ขนาดเป็นผู้ชายอ่านยังแอบยิ้มเลย5555+


รอตอนต่อไปครับ

[memew]

Chapter : 65 เกมยี่สิบคำถาม
[พี่หมอ...♥]



ผมกระชับเสื้อกราวน์ให้เข้าที่เข้าทาง เดินออกจากห้องพักแพทย์ไปยังห้องตรวจ
 
“คุณหมอดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ ช่วงนี้มีอะไรดี ๆ หรือเปล่า เอ๊ะ หรือว่าจะมีข่าวดีเรื่องคุณฟ้า”
ผมหัวเราะหึ ๆ ใส่คนทัก
 
“เปล่าครับ เรื่องอื่น”
 
“เห็นคุณหมอยิ้มบ่อยก็ดีใจแล้วละคะ นี่ค่ะ คนไข้คนแรก”
เธอยื่นแฟ้มมาไว้ตรงหน้า ผมรับมาเปิด พอ ๆ กับที่คนไข้คนแรกเปิดประตูเดินเข้ามา ผมให้คนไข้นั่ง แล้วเริ่มต้นการรักษา
 
ลูกค้าคนล่าสุดกระตุกหัวใจผมเบา ๆ ไม่ใช่เพราะผมรู้จัก แต่เพราะเด็กนั่นใส่ชุดนักเรียนปักชื่อโรงเรียนเดียวกับน้ำฝน
 
“เรียนอยู่ชั้นไหน” ผมถาม
 
“มอหกครับ”
 
“รู้จักคนชื่อน้ำฝนไหม”
 
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
 
“ผู้ชาย”
 
เด็กนั่นทำท่าคิด
 
“มีอยู่สองคนนะ ห้องบีกับห้องซี ถ้าตัวเล็ก ๆ ผิวขาว ๆ ห้องบี ถ้าตัวสูง ๆ ผิวคล้ำหน่อย ห้องซี” ผมพยักหน้ารับ “ทำไมครับ คุณหมอรู้จักหรอก”
 
“ถามดูเฉย ๆ พอดีเคยเป็นคนไข้หมอมาก่อน”
 
“อ๋อ…”
ผมไม่ได้ถามอะไรต่อ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงได้ถามไปแบบนั้น สงสัยผมอยากรู้เรื่องของเด็กคนนั้นมากขึ้นล่ะมั้ง
 
หลังจากหมดเวร ผมเลือกที่จะกลับบ้าน ไผ่มันคงกลับมาแล้ว เพราะเห็นไฟเปิดอยู่ ผมเดินเข้าบ้าน เห็นมันนั่งอยู่ในห้องรับแขก เหลือบมองผมนิดหนึ่ง ผมไม่สนใจทักทาย ในขณะที่มันเองก็ไม่ต่าง
 
หรือว่าผมควรจะลงให้มันก่อนดี กำลังจะทำอย่างใจคิด แต่เปลี่ยนใจกะทันหัน 
 
ผมยังไม่อยากญาติดีกับมันจริง ๆ
 
ผมเดินขึ้นห้อง วางกระเป๋า อาบน้ำ แต่งตัว หยิบหนังสือมาเปิดอ่าน ช่วงหลัง ๆ ไม่มีเวลาว่างอ่านเลย ผมอ่านไปได้ครึ่งเล่มก็วางหนังสือลง เหลือบมองโทรศัพท์ ก่อนตัดสินใจ เดินไปหยิบมันขึ้นมาเปิดไลน์
 
‘อยู่ไหน’
คำถามเดิม ๆ จากผม ผมเปิดหน้าจอทิ้งไว้เพื่อจะได้เห็นทันทีที่มันเปิดอ่าน นั่งอ่านหนังสือต่อรอ ไม่เกินสิบนาทีมันก็เปิดอ่าน
 
‘อยู่ในห้อง’
 
‘ทำอะไรอยู่’
 
‘อ่านหนังสือ’
 
ผมยิ้ม เพราะมันทำแบบเดียวกับผมอยู่ ผมวางหนังสือลง เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง พิงหลังไว้กับพนักพิงเหยียบขาราบไปกับพื้น เปลี่ยนจากพิมพ์เป็นกดโทรออก ฝนรับสายทันที
 
“อยู่กับใคร”
 
“คนเดียว” มันตอบกลับมาสั้น ๆ เสียงมันกึ่งฉุนกึ่งกวน ผมอมยิ้ม
 
“อ่านอะไร”
 
“การ์ตูน”
 
“ชอบอ่านเรื่องไหน”
 
“ดราก้อนบอล”
ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“เด็ก”
 
“ก็เด็กน่ะสิ” แล้วก็บ่นหงุมหงิมอะไรสักอย่างผมได้ยินไม่ชัด
 
“ชอบกินอะไร”
 
“จะเล่นเกมยี่สิบคำถามรึไง”
 
“ก็น่าเล่นดี เล่นยังไง”
 
มันนิ่งไป
 
“ก็ถามสิ่งที่อยากรู้มาคนละยี่สิบคำถาม แต่ต้องตอบความจริงทั้งหมด”
 
“เอาสิ”
 
มันนิ่งไปพัก ก่อนถามกลับมา “เกลียดอะไร”
 
“หลายอย่าง”
 
“เช่น”
 
“เกย์ พวกวุ่นวาย เสียงดัง หมา คนร่าน ๆ” มันเงียบไป “ตาฉันถามกลับแล้วใช่ไหม”
 
ปลายสายรับปาก
 
“มีแฟนมากี่คนแล้ว” ผมถามตรงเป้า
 
“ไม่เคย”
 
“ตอบตามความจริงมา” ผมย้ำ
 
“ไม่เคย” มันยืนยันกลับ
 
“แล้วไผ่ล่ะ”
 
“ไผ่เป็นเพื่อนผม”
 
“หึ เพื่อนที่ไหนมีอะไรกัน”
ปลายสายเงียบไปพัก ก่อนมันจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วลง
 
“พี่หมอ…ผมไม่เคยมีอะไรกับไผ่นะ”
 
ผมนิ่งฟัง ประมวลสิ่งที่ฝนพูด
 
“อย่ามาโกหก”
 
“ผมไม่ได้โกหก”
 
“หึ แล้วที่ฉันเห็นล่ะ ไผ่มันยอมรับว่าเป็นแฟนนายด้วย ก่อนฉันจะบังคับให้เลิกกัน”
 
“ผมกับไผ่ไม่เคยมีอะไรกัน เราเป็นเพื่อนสนิทกัน มันให้ผมแกล้งทำเหมือนเป็นแฟนกันเพราะอยากให้พี่โกรธ มันรู้ว่าพี่ไม่ชอบคนประเภทนี้ มันแค่อยากให้พี่หมอรำคาญและออกจากบ้านไป”
 
ผมรู้สึกเย็นเฉียบไปทั่วทั้งร่าง
 
“และช่วงหลัง ๆ ที่ไผ่มันบอกว่าเป็นแฟนผม เพราะมันอยากให้พี่หมอเลิกยุ่งกับผม เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจผิด”
 
หัวใจผมแทบหยุดเต้น นึกไปถึงวันที่ผมมีอะไรกับมันครั้งแรก เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด และ…
 
เลือด…
 
“โกหก”
 
“ผมพูดจริง ๆ”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
 
“งั้น..” เสียงผมฟังดูแปร่งพร่าอย่างเห็นได้ชัด “วันนั้น ครั้งแรกของนาย”
 
“ใช่”

ผมหลับตาลงเบา ๆ กำหมัดแน่น ผมควรจะโกรธใครดี โกรธไผ่ที่หลอกผม โกรธฝนที่ยอมร่วมมือกับไผ่ โกรธตัวเองที่ไม่ระงับอารมณ์และตรวจสอบให้ดีจนทำร้ายคนบริสุทธิ์เข้า
 
“พี่หมอ” ปลายสายเรียกมาเบา ๆ เมื่อผมเงียบไปนาน
 
“จำคำถามที่ผมถามเมื่อกี้ได้ไหม ผมถามว่าอะไรคือสิ่งที่พี่หมอเกลียด ทั้งที่ผมให้โอกาส พี่หมอก็ยังไม่ยอมเอ่ยชื่อไผ่ออกมา เพราะงั้น พี่ไม่ได้เกลียดไผ่จริง ๆ ใช่ไหม แค่เข้ากันไม่ได้เพราะทิฐิ ผมขอร้องล่ะ คืนภาพที่พี่ใช้แบล็คเมล์ผมมาเถอะ แล้วเลิกทำแบบนั้นสักที”
 
“ฉันเป็นคนแรกของนายใช่ไหม”
ผมไม่สนใจเรื่องไผ่ ถามย้ำอีกครั้งในสิ่งที่ผมอยากรู้
 
“ใช่”
 
ผมหลับตาลง กำมือถือแน่น ใจหนึ่งดีใจที่ได้เป็นคนแรกของมัน แต่อีกใจก็รู้สึกเสียใจ เพราะครั้งแรกผมทำรุนแรงกับมันสุด ๆ ผมเมา ผมไม่รู้ว่ามันยังบริสุทธิ์ เลือดที่เห็นผมก็เข้าใจว่ามาจากแผลที่แขนมัน ช่องทางที่ฉีกขาด ผมก็เข้าใจแค่ว่าวันนั้นผมคงรุนแรงกับมันสุด ๆ รุนแรงใส่คนที่เคยผ่านการมีอะไรกันมาแล้ว กับรุนแรงกับคนบริสุทธิ์ อย่างหลังนั้นเจ็บปวดกว่าเยอะ
 
“พี่หมอ” มันเรียกเตือนสติ
 
“เจ็บไหม วันนั้น”
ผมถามกลับด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนทำอะไรบางอย่างผิดพลาดที่สุดในชีวิตไป
 
“เจ็บ เจ็บมาก”
แน่สิ ผมหลับตาลงเบา ๆ ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เลือดที่เลอะบนที่นอน ลมหายใจที่แทบจะแผ่วหาย
 
“รออยู่นั่น ฉันจะไปหา เดี๋ยวนี้แหละ”
 
“พี่หมอ”
 
ผมไม่รอให้อีกคนตอบปฏิเสธ กดวางสาย ลุกจากเตียง คว้ากุญแจรถกับกระเป๋าเงินออกจากห้อง ไผ่ยังนั่งเอกเขนกดูหนังอยู่ที่เดิม ผมเบรกตัวลง มองหน้ามัน มันมองหน้าผมกลับเหมือนกัน
 
หลากหลายสิ่งที่ผมอยากจะถาม แต่คนที่ผมอยากเจอหน้ามากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ไผ่ ผมไม่สนใจทักมัน วิ่งออกจากบ้านไปขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องตรงดิ่งไปยังบ้านฝนทันที
 
ผมขับรถอย่างร้อนใจกระทั่งรถมาจอดสนิทหน้าบ้าน ผมไม่ได้คิดไว้เลยว่าถ้าพ่อแม่ฝนถามผมจะตอบว่าไง มาหาลูกชายเขาดึก ๆ ดื่น ๆ ผมรู้แค่ว่าผมต้องมา ผมกดกริ่ง ประตูรั้วเล็กเปิดออก คนที่เปิดคือฝน ผมจ้องหน้ามัน และมันก็มองหน้าผม
 
“จะให้คุยกันที่นี่ หรือจะไปห้องฉัน”
 
มันเม้มปากแน่น
 
“ที่นี่ก็ได้”
แล้วเดินนำผมเข้าบ้าน ก้าวตรงขึ้นห้องมันไป ผมกวาดมองไปรอบ ๆ
 
“คนอื่น ๆ ล่ะ”
 
“พ่อแม่ยังไม่กลับ พี่ฟ้าอยู่ในห้อง”
 
“ใครมาฝน”
ฟ้าเปิดประตูออกมาถาม พอเห็นผมก็ทำหน้าตกใจ ฟ้าอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย “สวัสดีค่ะคุณหมอ บุกถึงห้องนอนเลยเหรอ ตามสบายนะคะ ฟ้าดูหนังอยู่” แล้วฟ้าก็ผลุบหายเข้าไปภายใน ฝนทำหน้าอึดอัด เปิดประตูนำผมเข้าไปในห้อง
 
ผมจับมันหันมาเผชิญหน้าทันที
 
“บอกฉันอีกที ตามตรง ห้ามโกหก”
ผมขอคำยืนยันจากมัน มันพยักหน้ารับ
 
“เคยมีแฟนมาก่อนไหม”
มันส่ายหัวไปมา
 
“กับไผ่ พวกนายเป็นอะไรกัน”
 
“เพื่อนสนิท”
 
“ใครคือคนแรกของนาย” มันก้มหน้า ผมรีบเสยคางมันเงยหน้ามอง “มองตาฉันน้ำฝน แล้วตอบ”
แก้มมันแดงเถือก
 
“พะ พี่หมอ” แล้วมันก็หลุบตาหลบหนี หัวใจผมไหวแรง
 
“แล้วทำไมต้องแกล้งไปเป็นแฟนกับมัน”
 
“มันขอร้องมา แค่รอบเดียวเท่านั้นแหละ ที่เหลือมันเล่นของมันเองคนเดียว ถ้าผมรู้ว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้ ผมไม่มีทางร่วมมือกับมันเด็ดขาด” มันตอบผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง ภาพร้องขอมันฉายเข้ามาแทนที่ น้ำตา เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เลือด ทุกอย่างฉายเข้ามาแทนที่หมด
 
ผมรั้งมันมากอดแน่น ผมบอกความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ถูก มันทั้งโล่งใจที่ไผ่กับฝนไม่มีอะไรกัน เจ็บใจที่ตัวเองทำฝนเจ็บขนาดนั้น
 
“เด็กบ้าเอ้ย”
ผมด่ามันไปเบา ๆ รั้งหน้ามันขึ้นมากดจูบ ผมบอกไม่ถูก แต่ผมอยากได้คำยืนยันอีกครั้ง ว่าร่างกายของคนที่ผมคิดว่าใช้ร่วมกับใครมากมาย แต่จริง ๆ แล้วเป็นของผมคนเดียว มันพยายามขัดขืน แต่ไม่นานก็โอนอ่อน ผมผลักมันลงไปนอนบนเตียง ซุกไซ้ไปทั่วซอกคอ มันผลักหัวไหล่ผมออก ผมไม่หยุด เลิกถอดเสื้อมันทิ้งลงมาถึงกางเกง
 
“พี่หมอ”
มันครางแผ่วเรียก เชิดหน้าขึ้นตามความร้อนแรงของผม ร่างกายนี้ จิตใจดวงนี้ ทุกอย่างเป็นของผมคนเดียวใช่ไหม ผมเลื่อนหน้าขึ้นไปกดจูบมันอีกครั้ง เนิ่นนานราวกับจะสำรวจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง ผมเคยบอกหมอนนท์ว่าไม่สนเรื่องมันเคยผ่านมือใครมาก่อน แต่มาตอนนี้ ผมกำลังดีใจสุด ๆ ผมขยับตัวเลิกถอดเสื้อรวมถึงกางเกงตัวเองโยนทิ้งไปไม่ใยดี
 
ตอนนี้ผมต้องการเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่า เพื่อสำรวจเนื้อตัวมัน สอดประสานร่างผมแนบสนิท แอร์เย็น ๆ ไม่อาจดับความร้อนรุ่มภายใน ผมเกี่ยวสองขามันแนบชิดสะโพก เคลื่อนไหวลึกซึ้ง
 
ฝนเป็นของผม ฝนเป็นของผมคนเดียว
 
“อ๊า พี่หมอ”
 
ผมหอบหายใจแรง โอบกอดมันไว้ขณะปลดปล่อยลูกนับล้านผ่านท่อลำเลียงไปยึดร่างของฝนไว้ คนด้านล่างตัวสั่นเทา ปากแดงเรื่อ ดวงตาหวานฉ่ำ ทั้งหมดนี้ฝนแสดงกับผมคนเดียว ไม่มีใครได้เห็น แม้แต่ไผ่
 
ผมซบหน้ากับอกฝน รั้งลมหายใจตัวเองกลับคืน
 
“ฉันขอโทษ”
และนั่นคือความรู้สึกจากใจผมจริง ๆ ผมกอดมันแน่นแนบอก
 
“ปล่อยผมก่อน” มันร้องขอ ผมค่อย ๆ ถอนร่างออกมามอง “พี่จะยกเลิกเรื่องที่ทำใช่ไหม เอาภาพที่ถ่ายผมไว้คืนมา ลบทุกภาพ แล้วก็เลิกทำแบบนี้กับผมสักที”
 
ผมก้มจูบหน้าผากมันเบา ๆ ที ยิ้มนิดหนึ่งส่ายหน้าไปมา
 
“พี่หมอ” มันหน้าตื่นลุกขึ้นไปนั่งขมวดคิ้วมอง “ในเมื่อเข้าใจแล้วก็คืนภาพผมมาสิ” ผมยิ้มให้มันอีกที พลิกมันลงไปนอนหงาย
 
“ฉันรู้ว่างานนี้ฉันก็มีส่วนผิด ฉันก็จะยอมรับผิด แต่ฉันจะรับผิดชอบในส่วนของฉันเท่านั้น”
 
“ยังไง”
 
“ฉันพรากพรหมจรรย์นายไป ฉันก็ต้องรับผิดชอบดูแลนาย ฉันจะเป็นสามีนายเอง”
 
มันอ้าปากค้าง
 
“ไม่ต้อง ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น คืนภาพถ่ายพวกนั้นมา ผมไม่อยากให้มันหลุดไปอยู่ในมือคนอื่น ผมไม่อยากหมดอนาคตเพราะภาพพวกนั้น” มันทุบอกผมด้วยความโมโห
 
ผมยิ้ม รวบจับข้อมือมันไว้
 
“ฉันทำลายภาพพวกนั้นไปตั้งนานแล้ว”
 
มันอ้าปากค้างอีกรอบ ก่อนรัวทุบอกผมแรงขึ้น
 
“สารเลว แล้วมาหลอกกัน เลวมาก”
 
ผมรวบจับมือที่รัวต่อยนั้นรั้งไปด้านบน จ้องตามันกลับ หน้ามันแดงก่ำด้วยฤทธิ์โมโห
 
“ปล่อย!!”
 
“จะปล่อยก็ได้ แต่ต้องพูดคำคำหนึ่งก่อน”
 
“ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ไอ้คนสับปรับ สารเลว โลเล ปีศาจ”
 
“พูดมา ถ้าไม่พูด ก็อยู่แบบนี้แหละ จะลวนลามจนกว่าจะพูด”
มันดิ้นแรงขึ้น ก่อนหมดแรง หยุดนิ่ง มองผมตาขวาง
 
“อะไร”
ผมยิ้ม มองคนสิ้นฤทธิ์ตรงหน้า
 
“ผมเป็นเมียพี่หมอ และจะยอมเป็นของพี่หมอคนเดียว”
 
มันอ้าปากค้างอีกรอบ
 
“ไม่มีทาง”
 
“งั้นก็อยู่แบบนี้แหละ” ผมกดสองข้อมือมันจมเตียง “พูดสิ”
 
“ภูมิใจรึไง คอนโทรลชีวิตคนอื่นแบบนี้”
 
“ใช่ แต่เฉพาะกับนายคนเดียว เพราะงั้น พูดสิ”
 
มันก้มหน้า
 
“พูดสิฝน” ผมกระซิบเตือนเสียงพร่า
 
มันเม้มปากแน่น ก่อนอ้อมแอ้มพูด
 
“ผมเป็นเมียพี่หมอ”
 
“เอาให้จบ”
 
“และจะยอมเป็นของพี่หมอคนเดียว”
 
“ดีมาก” แล้วผมก็จุ๊บมันไปเบา ๆ คลายปล่อยมันออก พอมือเป็นอิสระ มันก็รัวทุบอกผมแรง
 
“ฉันเคยบอกว่าไง ต่อยหนึ่งที ต่อหนึ่งยก”
 
มันชะงักกึก
 
“เมื่อกี้รัวมาเป็นชุดเลย เพราะงั้น…โต้รุ่งแน่ ๆ”
แล้วผมก็จัดการสำเร็จโทษจนมันหมดแรง

To be Con..
หึ ๆ ในที่สุด พี่หมอก็รู้ความจริงแล้ว จริง ๆ น้ำฝนบอกพี่หมอมาหลายรอบแล้ว แต่พี่หมอไม่เชื่อ จนมีครั้งนี้แหละที่พี่หมอยอมเชื่อ (ยกความดีให้เกมยี่สิบคำถามเลย) หึ ๆ เอ็นซีเบา ๆ ค่ะ เน้นเป็นซีนเฉลยความจริง เลยไม่บรรยายมาก -,.-
.....................

ปล. สงสัยไหมว่าทำไมครั้งนี้พี่หมอยอมเชื่อ ทั้งที่ตลอดมา บอกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟังสักที
เหตุผลง่าย ๆ เลยคือ 'รัก' แต่ก่อนพี่หมอไม่เชื่อ เพราะพี่หมอไม่ได้คิดอะไรกับน้ำฝนและไม่ได้รับรู้ความรู้สึกของน้ำฝน แต่พอเริ่มรักก็เริ่มที่จะมองอีกคนในแง่ดีขึ้น ยิ่งรู้ว่าอีกคนรักตัวเองตอบด้วย สิ่งที่จะตามมาระหว่างคนที่รักกันคือความเชื่อใจ  คนรักกัน ย่อมจะไม่ปิดบังอะไรกันอยู่แล้ว สิ่งที่อีกคนพูดย่อมน่าเชื่อถือเสมอ ครั้งก่อน ๆ น้ำฝนพูดไป มันไม่มีน้ำหนักหรอก พอรักมาก น้ำหนักคำพูดก็ย่อมมากตามไปด้วย พี่หมอจึงเชื่อด้วยเหตุนี้แล ^^

Tag #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น #สนุกบอกต่อ

[meanmena]

โต้รุ่งค่ะ...เช้ามาจะไหวไหมพี่หมอ

[twinmonkey0311]

ดีจายยย ที่พี่หมอรู้ความจริงสักที

[tuek]

กว่าจะยอมเชื่อฝนนะอีพี่หมอแต่ก็ดีมี nc เบาๆ

[Ginny Jinny]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ต่อไปเขาจะหวานจนมดขึ้นใช่มั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 
รอมานานมากก

[iceman555]

เฮ้อออ. กว่าจะหายโง่นะอีหมอ.

[Nus@nT@R@]

กว่าจะรู้ความจริง กว่าจะฉลาด ทำน้ำฝนเสียน้ำตาไปหลายโอ่ง หลังจากนี้ชดเชยให้น้องด้วยนะพี่หมอ

[PetitDragon]

ในที่สุด ...

[automaton]

ปิดซอยฉลองอิพี่หมอรู้ความจริงแล้ว 

[threetanz]

ชอบประโยคสุดท้ายอะ โต้รุ่งแน่ๆ ฮ่าๆ

[uknowvry]

ทำไมพี่หมอเป็นหมอที่ดูมีเวลาว่างจังนะ 555555

[analyze]

 :hao7:ในที่สุดดดดด พี่หมอก็ยอมเชื่อแล้วเว้ยยย
จุดพลุฉลองงงง 

[บูมเบส]

สนุกเวอร์เวลาแห่งการแก้แค้นมาถึงแล้วน้ำฝน

[่jum]

โต้รุ่ง   แค่ได้ยินก็.....

[oaw_eang]

ยังไม่เห็นความดีของหมอ

ไง?  ถ้าฝนไม่ซิง จะไม่รัก

เฮงซวยว่ะ

โหวตเป็นยอดเห้... แห่งปีล่วงหน้าเลยได้ปะ?