Chapter : 66 ทดสอบ
[น้ำฝน...♥]
ในที่สุดพี่หมอก็เชื่อในสิ่งที่ผมพูดสักที ตอนแรกคิดว่าเรื่องทุกอย่างจะจบ ผมจะเป็นอิสระ แต่ดูเหมือนพี่หมอจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่าย ๆ
แม้ไม่มีอะไรมายึดเหนี่ยวผมไว้ แต่คำสั่งพี่มันก็ยังมีอิทธิพลสำหรับผมอยู่
ผมฟื้นขึ้นมาอีกทีพี่หมอก็ไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ออกไปตอนไหน ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน เพราะเดี๋ยวไผ่จะขับรถมารับ ผมเดินหมดแรงลงไปข้างล่าง พี่ฟ้าเตรียมมื้อเช้าไว้ให้แล้ว ผมเดินสะโพกครากไปทิ้งตัวลงนั่ง
“ไหวรึเปล่า หยุดเรียนได้นะ” พี่ฟ้าแซวยิ้ม ๆ
“ไม่เป็นไร” ผมอ้อมแอ้มตอบ หน้าร้อนผ่าว
“แล้วคุณหมอมาเรื่องอะไร”
“พี่หมอรู้ความจริงหมดแล้ว”
พี่ฟ้าหันมามองตาโต “แล้ว…”
“พี่เขาบอกว่าทำลายภาพผมที่ใช้แบล็คเมล์ทิ้งไปตั้งนานแล้ว”
พี่ฟ้ามองอึ้ง ก่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง ผมเม้มปากแน่น รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้งั้งยังไงบอกไม่ถูก
“ไม่รู้แกล้งพูดให้ผมวางใจหรือเปล่า เชื่อได้ที่ไหน”
“นั่นน่ะสิ คงต้องใช้เวลาในการพิสูจน์”
ผมรีบกินเพราะสายแล้ว นั่งรอไม่ถึงห้านาทีก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์วิ่งมาจอดหน้าบ้าน ผมรีบพาร่างเดี้ยง ๆ เดินออกไปหาทันที อยากบอกพี่หมอเหลือเกินว่าผมปวดสะโพกขนาดไหน ทำกันแต่ละทีไม่บันยะบันยังเลย ปวดระบมไปหมด ปวดหลังด้วย
ไผ่นั่งคร่อมคอยอยู่บนรถ เครื่องยังติดอยู่ หมวกกันน็อคก็ยังไม่ถอด แต่ง้างหน้ากากออกไว้ พอเห็นผมเดินเข้าไปใกล้มันก็ดับเครื่อง ถอดหมวกกันน็อกออก ขมวดคิ้วมอง
“เป็นไรมึง ทำไมเดินแบบนั้น”
ผมหลบสายตามันวูบ
“ไอ้นั่น มันมาหามึงใช่ไหม เชี่ย! เมื่อคืนเห็นมันพรวดพราดออกจากบ้านไปทั้งชุดนอน กูไม่คิดว่ามันจะมาหามึง รู้งี้หยุดมันไว้ก็ดี” มันทำหน้าโมโห เดาะขาหยั่งตั้งพื้น ก้าวลงมายืนข้างรถ ผมเม้มปากมองตามัน
“ไผ่ พี่หมอรู้ความจริงหมดแล้วนะ”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องที่เราไม่ใช่แฟนกันจริง ๆ”
ไผ่มันยืนอึ้งอยู่กับที่
“แล้วมันเชื่อมึงรึไง”
“อื้อ” ผมพยักหน้ารับ มันขมวดคิ้วทำท่าคิดนิดหนึ่ง
“แล้วมันว่ายังไงต่อ”
ผมทำหน้าอึดอัด เม้มปากแน่น ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหูทั้งหน้า
“เขาบอกว่าจริง ๆ แล้วเขาลบภาพที่ใช้ขู่กูมาตลอดทิ้งไปตั้งนานแล้ว”
มันขมวดคิ้ว “เชื่อได้รึไง”
“กูไม่รู้ เขาบอกมางี้ และบอกว่าจะขอรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไปด้วย”
“ยังไง”
“กะ ก็ เห็นบอกว่าจะดูแลกู เอ่อ…ในฐานะ…” ผมหยุดคำไว้ รู้สึกกระดากที่จะพูดยังไงพิกล
“ฐานะอะไร” มันถามมาเสียงเข้ม ผมก้มหน้าอ้อมแอ้มบอก
“สามี”
อยากมุดดินหนีครับ อายมันจริง ๆ ต่อให้มันเป็นเพื่อนสนิทที่ผมสามารถเปิดเผยได้ทุกเรื่องก็เถอะ แต่เรื่องนี้มันทำใจลำบากจริง ๆ
“บอกมันไปว่าไม่ต้อง” มันตอกกลับฉุน ๆ
“กูบอกแล้ว แต่นิสัยเขาเป็นไงมึงก็น่าจะรู้ดี ยอมที่ไหน”
“แล้วมึงจะไปกลัวอะไร ภาพมันก็ไม่มีให้แบล็คเมล์แล้ว”
“กูไม่ได้ยอมเขานะไผ่ แต่กูสู้เขาไม่ได้ กูทั้งหนี ทั้งขัดขืน แต่เขาก็ยัง…”
“ไอ้เหี้..ๆ” มันกำหมัดต่อยอากาศรัว ๆ คงเจ็บใจหนัก
“แต่ว่าไผ่” ผมขยับเข้าไปจับข้อมือมันไว้ “เท่าที่กูรู้มา พี่หมอเขาไม่ได้เกลียดมึงนะ กูว่ามึงลองพูดดี ๆ กับพี่เขา อาจทำให้สถานการณ์ต่าง ๆ ดีขึ้นก็ได้”
“กูไม่ญาติดีกับมันเด็ดขาด ฝน ไอ้นั่นมันรักมึงนะ แม่ม ถ้ามันเกลียดมึงแบบที่เกลียดกู มันจะไม่ยุ่งยากขนาดนี้เลย แต่นี่มันรักมึงแล้ว มันต้องทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งมึงไปจากกูแน่ ๆ”
ผมใจเต้นไปกับสิ่งที่ไผ่บอก พี่หมอรักผมจริง ๆ งั้นเหรอ
“ไม่มั้งมึง กูว่าเขาไม่ได้รักกูหรอก”
“ฝน กูเป็นผู้ชาย”
กูก็ผู้ชายนะไผ่ = * =
“ผู้ชายด้วยกันมองตากันออก”
ไผ่ ย้ำอีกที กูก็ผู้ชาย ถึงจะตกเป็นเมียคนอื่นเพราะถูกบังคับก็เถอะ
…เอ่อ..ยกเว้นตอนเมา แต่กูก็ยังเป็นผู้ชาย
“มันชอบมึง มันเองก็รู้ว่ามึงเองก็ชอบมันเหมือนกัน ถึงได้ย่ามใจทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ มันเป็นไอ้เชี่ยที่ชอบแกล้งคนที่ตัวเองรักแน่ ๆ มันสนุกที่ได้ควบคุมมึง บังคับมึง สั่งมึง เห็นมึงเป็นลูกไก่ตัวเล็ก ๆ ในกำมือ”
“กูไม่ใช่ลูกไก่” ผมเถียงกลับ
“กูบอกอะไรให้นะน้ำฝน” มันทำหน้าจริงจังใส่
มึงสนใจคำพูดกูบ้างสิไผ่ =*=
“มึงเคยสังเกตไหม ทั้งที่ในกลุ่มเรามีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมากตั้งหลายคน แต่ทำไมถึงมีแค่มึงที่กูสนิทมากเป็นพิเศษ เป็นคนที่กูอยากปกป้อง อยากดูแล ถึงไม่ใช่ในฐานะคนรัก แต่ก็มากกว่าเพื่อนปกติเขาทำกัน กูหวงมึงยิ่งกว่าแฟนกูซะอีก กูสามารถใช้ชีวิตกูปกป้องมึงด้วยซ้ำ เพราะอะไร ตัวกูเองก็ยังบอกไม่ถูกเลย กูว่าบางที อะไรสักอย่างในตัวมึงดึงดูดให้ไอ้นั่นรู้สึกอยากแกล้ง เหมือนที่กูรู้สึกอยากปกป้องมึงนั่นแหละ”
“รู้สึกดีจังว่ะไผ่”
“เชี่ย กูซีเรียส” มันตบหัวผมเบา ๆ ที ผมลูบหัวตัวเองป้อย ๆ
“แล้วกูต้องทำยังไงไม่ให้เขาแกล้งกูได้อีก”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ยากว่ะหมาฝน นิสัยมึงเหมือนหมา ใจดี น่ารัก บางครั้งขี้อ้อน บางครั้งเข้มแข็ง กูเลยไม่รู้ว่าจะแนะนำมึงยังไงดี ยังไงก็อย่ารักมันมากละกัน และกูก็หวังแค่ว่ามันจะไม่รักมึงมากไปกว่านี้ รีบ ๆ เบื่อมึงเร็ว ๆ ได้ยิ่งดี มึงจะได้ไม่ถลำลึก รักมากก็เจ็บมาก”
ผมกำหมัดกัดฟันแน่น
“อย่าคิดมากเลย ไปเรียนกันเถอะ” มันยิ้มปลอบใจ หยิบหมวกที่เตรียมไว้มาสวมหัวให้ ผมยิ้มขอบคุณมันไปที
“ห่.า อย่ามายิ้มหวานแบบนี้ใส่กูอีก กูสยิว”
ผมเตะขามันไปป้าบหนึ่ง มันหัวเราะร่วน หยิบหมวกสวมหัวตัวเองบ้าง แต่ยังไม่ปิดหน้ากากลง ผมมองตามันผ่านช่องเล็ก ๆ นั้น หมวกใบนี้ทำให้มันดูเท่ขึ้นเป็นกอง
“ทั้งที่มึงทั้งหล่อทั้งนิสัยดีขนาดนี้ ทำไมนะ กูถึงไม่รักมึง”
มันขยับหันมาเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ
“มึงว่าเหล้ามันดีต่อสุขภาพหรือเปล่า”
ผมยืนงง กูถามมึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ มาเกี่ยวไรกับเหล้าวะ ผมส่ายหัวไปมา
“แต่มึงก็ชอบกินใช่ไหม”
ผมพยักหน้ารับ
“นั่นแหละคือเหตุผล บางครั้งของดีมีประโยชน์ก็ใช่จะทำให้คนเรารักและติดใจได้เท่ากับของไม่ดีและไม่มีประโยชน์ หนำซ้ำยังเป็นโทษต่อร่างกายอีกต่างหาก พี่หมอก็เหมือนเหล้าสำหรับมึง ยิ่งกินยิ่งเมา ทั้งที่ตื่นมาแฮ้งค์แทบตาย แต่ก็ยังอยากกิน เสพจนติด แค่ได้กลิ่น แค่พูดถึงน้ำลายก็ไหลแล้ว”
มึงพูดซะกูอยากแดกเหล้าขึ้นมาทันทีเลยว่ะไผ่ = =
“กูพยายามห้ามไม่ให้มึงกินเหล้า มึงก็ยังทำไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับห้ามไม่ให้รักไอ้พี่หมอ มึงคิดว่ามึงหนักแน่นแค่ไหนที่จะไม่รักมัน”
“มึงพูดซะกูอยากกินเหล้าขึ้นมาทันที เนี่ยน้ำลายแตกเปรี้ยะ ๆ”
“ไอ้หมาฝน!” มันผลักหัวผมแรงจนผมเซไปสองสามก้าว ผมขยับกลับมายืนดี ๆ อีกที “ซีเรียสหน่อย”
ผมย่นจมูกใส่มันไปที
“กูจะพยายามตัดใจ”
“จากอะไร เหล้าหรือพี่หมอ”
“เหล้า เอ้ย พี่หมอ”
มันจ้องตาผมเขม็ง
“เอ้อ ๆ ทั้งคู่นั่นแหละ” ผมรับปากอย่างเสียไม่ได้ ไม่ได้เสียดายพี่หมอหรอกครับ แต่เสียดายเหล้ามากกว่า ฮ่า ๆ
มันกดหน้ากากผมลงดับกรึบ
“ขึ้นรถได้แล้ว เข้าโฮมเจ้โหดสายแน่ ๆ”
มันวาดขาขึ้นรถนำไปก่อน ผมรีบก้าวตามไปติด ๆ แต่ลืมไปว่าตัวเองยังไม่สมประกอบ พอขึ้นคร่อมได้ผมก็ต้องร้องโอ๊ยออกมาเบา ๆ ไผ่หันมามอง
“เจ็บก้นเหรอมึง”
ผมต่อยหลังมันไปที มึงไม่ต้องมาพูดตรง ๆ ก็ได้นะไผ่ กูอาย
“แม่ม!” มันด่าอากาศ สตาร์ทเครื่อง บิดคันเร่งทั้งที่ยังกำเบรกอยู่ “จับแน่น ๆ ล่ะ ตกกูไม่เก็บ” ผมจำต้องกอดเอวมันแน่นตามสั่ง โน้มตัวไปด้านหน้าเพื่อให้ด้านหลังไม่ต้องใช้งานหนักมาก ไผ่พาตัวรถเคลื่อนออกจากหน้าบ้านไป มันไม่ได้ขับเร็วมาก ซ้ำยังระวังหลุมบ่อให้ผมด้วย
ผมยิ้มใส่แผ่นหลังกว้างของมัน
เพื่อนดี ๆ ขนาดนี้ ผมจะหาได้ที่ไหนอีก
[อ่านต่อ 50%]
แน่นอนว่าเรื่องที่พี่หมอรู้ความจริงถูกแชร์ต่อให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มผมรู้ ((เพราะถูกบังคับ) ผมต้องมานั่งอัพเดทให้พวกมันฟังรายวันว่ามีอะไรคืบหน้าถอยหลังบ้าง ไม่รู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผมจริง ๆ หรือแค่อยากเสือกกันแน่
“ฝนมันมีเสน่ห์ตรงไหนพี่หมอถึงได้มารักมาหลงมันขนาดนี้”
ผมถีบไอ้หินไปเบา ๆ ที
“เขายังไม่บอกสักคำว่ารักกู”
“คุณสัตว์หมาฝนครับ” มึงด่าได้จัดเต็มมากครับคุณเพื่อน = =
“เขายกคุณมึงใส่พานข้ามขั้นจากแฟนไปเป็นเมียขนาดนี้ถือว่าโคตรของโคตรพิเศษแล้วครับ ขนาดนี้คุณมึงยังไม่ยอมรับอีกเหรอครับ”
ผมถีบมันอีกรอบกับคำเรียกกวน ๆ นั้น
“ให้กูยอมรับได้ไง เขาไม่แสดงออกตรง ๆ ว่ารู้สึกดี ๆ กับกู แกล้งกู บังคับกู มึงรู้สึกดีรึไงที่ถูกบังคับให้เป็นเมียทั้งที่เราไม่รู้ความรู้สึกของคนคนนั้น มันก็นางบำเรอดี ๆ นี่แหละ ซึ่งกูไม่ภูมิใจ”
“ก็จริงของฝนมันนะ พี่หมอทำไม่ถูก อย่างน้อยก็น่าจะพูดกับมันตรง ๆ บอกรักมันบ้าง” เพื่อนผู้หญิงผมออกความคิดเห็น
“แต่กูว่า แค่พี่เขาเรียกมึงไปทำอาหารกินด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน ยกให้มึงเป็นเมีย กูว่ามันก็แสดงออกเห็น ๆ แล้วนะ มึง กูเป็นผู้ชาย”
กูก็ผู้ชายว่ะหิน =*=
“การที่ผู้ชายสักคนจะยอมรับผู้หญิงหรือใครสักคนมาเป็นเมียมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ มันคือการยอมรับว่าเขาพร้อมจะเสียสละชีวิตโสดเพื่อดูแลใครสักคนแล้ว มึงก็รู้ว่าผู้ชายเสียดายชีวิตโสดขนาดไหน พี่มันกล้าแสดงออกประเจิดประเจ้อในชูเปอร์มาร์เก็ตขนาดนั้น ก็น่าจะทำใจยอมรับสภาพว่าคนจะมองยังไงแล้ว ก็ถือว่าเขายอมรับแล้ว”
“เขาอาจแค่อยากแกล้งฝนจริง ๆ อย่างเดียวก็ได้”
เพื่อนผู้หญิงผมค้าน ตอนนี้เริ่มมีคนแบ่งออกเป็นสองพวก ผู้หญิงนี่ไม่พอใจพี่หมอแน่ ๆ ส่วนผู้ชายเข้าข้างพี่หมอเต็ม ๆ ยกเว้นไผ่ที่ยังคงจงเกลียดจงชังพี่หมอไม่เสื่อมคลาย
“มึงลองถามเขาดูตรง ๆ ดิ”
“เรื่องอะไร” ผมสวนกลับทันที “ศักดิ์ศรีกูมีไหม อีกอย่างเขาเป็นผู้ชายหิน ต่อให้กูรู้สึกดี ๆ กับเขาแค่ไหน มันก็ไม่เหมาะสม พี่ฟ้าอาจยอมรับได้ แต่พ่อแม่กูล่ะ ตายายกูล่ะ ญาติติโกโหติกากูอีกล่ะ จะมองกูยังไง”
ตันมันหันมาเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ ทำหน้าจริงจังใส่
“ถ้ามึงรักกันจริง คนเหล่านั้นจะไม่มีผลกับชีวิตมึงเลย ขึ้นอยู่กับมึงแล้วตอนนี้ ว่าพร้อมจะเดินเคียงไปกับพี่หมอแค่ไหน”
“กูไม่พร้อม และไม่คิดจะพร้อมด้วย”
ผมปฏิเสธทันที แต่โกหก ถึงปากผมจะพูดอย่างนั้น แต่ลึก ๆ แล้วผมก็อยากให้คนคนนั้นมาอยู่เคียงข้าง แต่มันไม่ใช่ความต้องการเต็มร้อย มันเป็นแค่ความรู้สึกลึก ๆ
ลึกมากจริง ๆ
เพราะผมรู้ว่าพี่หมอไม่ใช่คนที่จะฝากชีวิตไว้ได้ จากหลาย ๆ สิ่งที่พี่มันเคยทำไว้ แต่อีกใจ(ลึก ๆ) ผมก็ค้าน ผมเลยทำอะไรไม่ถูก
เหมือนที่ไผ่มันบอก พี่หมอเป็นเหมือนเหล้า ผมไม่มีทางดื่มพี่หมอได้ทุกวัน ไม่สามารถเอามากินแทนข้าวได้ แต่ก็ยังโหยหาอยากจะกิน ตื่นมาอาจระบมบ้าง แต่ระหว่างดื่มก็มีความสุขดี ผมชอบอ้อมแขนพี่หมอ ชอบน้ำเสียงพี่หมอ แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่ชอบที่พี่หมอมาบังคับ มาออกคำสั่ง แต่พอรู้ว่าพี่หมอบังคับและออกคำสั่งแบบนี้กับผมคนเดียว ผมกลับรู้สึกดีซะงั้น เหมือนเขาเป็นเจ้าชีวิตผม
มันทำให้ผมรู้สึกทั้งรักและเกลียดเขาจริง ๆ
“ฝน มึงเป็นสายเอ็มใช่ไหม”
“หะ อะไรนะ” ผมถามตางง ๆ ตาหันไปมองหน้าน้ำตาล
“สายเอ็ม”
“อะไรคือสายเอ็ม” ผมถามมันงง ๆ ยิ่งกว่าเดิม
“ก็พวกมาโซคิสม์ไง พวกมีความสุขที่ถูกทำร้าย”
ผมอ้าปากค้าง เขวี้ยงปากกาใส่มัน
“บ้ารึไง!”
“งั้นพิสูจน์ไหม”
“อะไร” ผมถามอย่างหวาดระแวง พวกเพื่อน ๆ ผมมองตากัน ไผ่มันนั่งมองเงียบ ๆ คงกำลังรอว่าเพื่อนในกลุ่มจะทำอะไรเหมือนกัน
หินยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“มึง อย่าแกล้งมัน” อัศวินม้าขาวของผมออกตัวทันที
“มึงอยู่เฉย ๆ ไผ่ ทดลองไง เผื่อเราจะได้วิธีทำให้ฝนตัดใจจากพี่หมอได้เร็ว ๆ”
ไผ่ขมวดคิ้ว ทำท่าคิด
“ถ้ามึงไม่อยากลอง มึงนั่งดูเฉย ๆ ห้ามยุ่ง”
“แล้วมึงจะทำอะไรมัน”
หินยักไหล่ใส่ไผ่ เดินตรงมาทางผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ก่อนอื่น ต้องดูก่อนว่ามึงรู้สึกดีตอนถูกบังคับไหม ถ้าใช่ แปลว่ามึงสายเอ็ม ถ้ามึงสายเอ็มจริง ยิ่งพี่หมอบังคับ มึงจะยิ่งหลงรักพี่มันมากขึ้น ถ้าไม่ใช่ เรื่องตัดใจก็จะง่ายอยู่”
ทฤษฏีไหนของมันวะ
“ทดลองไง”
ผมถาม หินเกาคางทำท่าคิด เดินกลับไปซุบซิบกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ไผ่ก็เข้าร่วมด้วย สักพัก วงที่กำลังสุมอยู่ก็คลายออก
“เอาล่ะก่อนอื่น เราต้องสร้างสถานการณ์ให้เหมือนจริงก่อน”
ผมมองหน้าพวกมันทุกคน
“หลับตาลง”
ผมมองหินอย่างหวาดระแวง แต่ก็ยอมหลับตาลง ประสาทสัมผัสของผมหายไปหนึ่งอย่างแล้ว รอบด้านมืดสนิทเลย
“เดี๋ยวมันเผลอลืมตา กูว่าวิธีนี้ดีกว่า”
เสียงของน้ำตาลครับ มันเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง ใช้อะไรสักอย่างมัดตาผมไว้ ผมสะดุ้งเฮือกจะรั้งออก แต่มันค้านไว้ น่าจะเป็นผ้าเช็ดหน้านะ ผมลองจับ ๆ ดู เป็นผ้าเช็ดหน้าของมันจริง ๆ ครับ เพราะมันชอบใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ ๆ
“หิน ถอดเข็มขัดมาดิ” น้ำตาลสั่งต่อ
“เฮ้ย!” ไอ้หินร้องเฮ้ยเสียงดัง ไม่ต่างกับคนอื่น ๆ ในกลุ่ม
“กูแค่ยืมเอามามัดข้อมือมัน ไอ้นี่ก็คิดลึกไปไกล”
“อ้าว แหะ ๆ กูคิดว่ามึงจะให้กูมีอะไรกับมันซะอีก”
“ทุเรศ”
น้ำตาลต่อว่ามันเสียงเขียว ผมพยายามเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงแกร๊ก ๆ หินคงกำลังถอดเข็มขัดอยู่ ความตื่นเต้นโหมกระหน่ำ ไม่รู้ว่าพวกมันจะผมช่วยผมจริงหรือตั้งใจแกล้งผมกันแน่ ใครสักคนเอาเข็มขัดมารวบข้อมือผมรัดไว้ด้วยกันด้านหน้า ผมลองขยับดู แน่นมากครับ
“พวกมึงเล่นอะไรกัน ช่วยอธิบายให้กูเข้าใจหน่อย กูชักกลัวแล้วนะ”
“ไม่ได้ทำอะไรน่ากลัวหรอกน่า ไม่ได้ทำเล่น ๆ ด้วย แต่เราต้องการทดลองว่ามึงสายเอ็มจริงไหมแค่นั้น”
“นั่นแหละ ที่กูอยากรู้ ทดลองยังไง”
“บอกการทดสอบก็ไม่ได้ผลน่ะสิ ทำตามที่สั่งก็พอ”
น้ำตาลมันสั่ง ผมนั่งเงียบตามคำสั่ง
“เหมาะกับมึงดีว่ะฝน เห็นแล้วตื่นเต้นขึ้นมานิด ๆ แฮะ”
“เห็นแค่นี้มึงก็ตื่นเต้นแล้ว แปลว่ามึงสายเอส”
ตามันพูดกับหิน ผมชักใจไม่ดี
“กูว่าเลิกทดสอบเถอะ กูไม่อยากรู้แล้ว นะ”
ผมขอร้อง พยายามบิดข้อมือออก หัวใจเริ่มเต้นแรงเพราะความหวาดกลัว ผมไม่ได้กลัวความมืด แต่หวาดกลัวสิ่งที่คาดเดาไม่ได้
“ปล่อย!” ผมเริ่มเสียงดังมากขึ้น
“อยู่เฉย ๆ ฝน เดี๋ยวก็เจ็บมือหรอก”
“งั้นก็ปล่อยกูสิ!” ผมโวยวายเสียงดัง
“ใจเย็น ๆ ฝน อยู่นิ่ง ๆ” หินมันเข้ามาจับข้อมือผมไว้ พูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “มึงลองจินตนาการนะว่าตอนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้ามึงคือพี่หมอ” มันพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ คล้ายจะสะกดจิต “ลองคิดดู ภาพตรงหน้าคือพี่หมอ” มันพูดต่อด้วยน้ำเสียงต่ำลงไปอีก ผมหยุดดิ้นเพราะภาพพี่หมอลอยเข้ามาในโสตประสาทจริง ๆ
“ฝน”
ผมสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงเรียกนั้น มันเป็นเสียงของพี่หมอ แต่ไม่ใช่พี่หมอแน่นอน คนพูดน่าจะเป็นไผ่ มันเกลียดพี่หมอก็จริง แต่เรื่องเลียนแบบพี่หมอมันทำได้เนียนจนผมยังอึ้ง มันไม่ได้เลียนแบบเพราะชอบ แต่เลียนแบบเพราะเอามานินทาแบบใส่อารมณ์ให้พวกเราฟังมากกว่า
ห้องวิทย์ที่พวกเราอยู่เงียบสนิท เงียบจนผมไม่แน่ใจว่าพวกมันยังอยู่กันหรือเปล่า
“ฝน” เสียงไผ่เวอร์ชั่นพี่หมอเรียกอีกที ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวภายในห้อง ผมคาดเดาไม่ออกจริง ๆ ว่ามันจะทำอะไร เสียงมันคราวนี้ทุ้มต่ำยิ่งกว่าเดิม ต่ำจนเหมือนพี่หมอจริง ๆ
“ฝน…”
มันเรียกอีกครั้ง ผมค่อย ๆ เงยหน้ามองไปทางต้นเสียง
“ฝน…”
“พี่หมอ…”
ผมเผลอตัวครางเรียกเบาหวิว ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่เหมือนร่างกายผมถูกโปรแกรมไว้ ร่างกายร้อนขึ้นแบบไม่ทราบสาเหตุ ไม่รู้ว่าเพราะถูกปิดตาด้วยหรือเปล่า
“ลุกขึ้นแล้วก้าวช้า ๆ มาหาฉัน”
ผมส่ายหัวไปมา
“ทำ!!” น้ำเสียงออกคำสั่งนั้นทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
“ไม่” ผมตอบปฏิเสธเหมือนเคย ขยับก้าวถอยไปด้านหลัง
“ทำ”
“ไม่ พี่ไม่มีภาพผมแล้ว พี่บังคับผมไม่ได้” ผมตอบกลับราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง
“หึ เชื่อสิ่งที่ฉันพูดรึไง ฉันแกล้งพูดว่าทิ้งไปแล้ว แต่จริง ๆ แล้วเก็บไว้ทุกภาพ ภาพเปลือยเปล่าของนาย ภาพที่มีฉันเชื่อมประสานอยู่ในร่างของนาย อยากให้คนในครอบครัวรู้ อยากให้เพื่อน ๆ นายรู้ ก็ลองขัดคำสั่งฉันดูสิ”
ผมส่ายหัวไปมา น้ำตารินออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“อย่านะ”
“งั้นทำตามที่ฉันสั่ง ขยับเข้ามาหาฉัน”
ผมกัดฟัน ทำตาม เขยิบก้าวช้า ๆ เข้าไปใกล้ มือใหญ่ขยุ้มท้ายทอยผม รั้งขึ้นเบา ๆ จนผมหน้าแหงน ผมตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมรู้ว่ากลิ่นที่อยู่ตรงหน้าเป็นไผ่ ผมจำกลิ่นมันได้ แต่น้ำเสียงของพี่หมอ ภาพพี่หมอที่อยู่ในจินตนาการผม มันดูชัดเจนเกินไป
“อย่า...” ผมครางห้าม ก่อนสะดุ้งเฮือกครางออกมาเบา ๆ เมื่อปากร้อนของคนตรงหน้า ซุกลงมางับต้นคอ
“พี่หมอ ยะ อย่า” ผมร้องค้านห้ามอีกทีด้วยน้ำเสียงเบาหวิว มือแกร่งนั้นเลื่อนลงมาจับสะโพกผมไว้ รั้งเบา ๆ เข้าหาตัว “อย่า…”
“หยุด! พอแค่นั้นแหละ!”
หินตะโกนห้ามเสียงดัง คนที่จับผมอยู่เด้งตัวออกห่าง ผมเซทันทีเพราะก่อนหน้านั้นถูกรั้งจับทั้งสะโพกและท้ายทอยไว้
ใครสักคนรีบเข้ามาแก้มัดที่มือกับตาผมออก ผมกะพริบตาปริบ ๆ มอง เมื่อกี้เผลอร้องไห้จนขนตาเปียกไปหมด ผมกะพริบอีกรอบ เรียกทั้งสติและพัดน้ำตาให้แห้ง
ตอนแรกคิดว่าอยู่กับไผ่แค่สองคนซะอีก แต่ทุกคนยังอยู่ครบ ยืนเงียบกันมาก พวกผู้หญิงพากันหน้าแดงก่ำ ส่วนพวกผู้ชาย จ้องผมกันตาเขม็ง
ความอายวิ่งชนผมดังโครม เพราะเผลอแสดงความอ่อนแอออกมาให้เพื่อน ๆ เห็น
“เอาล่ะ สรุปผลการทดสอบ” หินมันกระแอมไอเบา ๆ ที เสียงมันพร่าแปร่งยังไงพิกล
“น้องมึงตั้งแน่ะหิน” ไอ้ตันมันทัก หินหันไปถีบมันแรง
“มึงเองก็ขึ้นเหมือนกัน”
“ก็เสียงของไอ้เชี่ยฝนโคตรเร้าอารมณ์”
ผมหันไปมองหน้าตัน ก่อนหันกลับมาที่ไผ่ อดไม่ได้ที่จะก้มมองบางส่วนของมัน มันรีบเสหน้าหนี เพราะร่างกายมันตื่นเหมือนกัน มันกระแอมไอเบา ๆ ที
“แม่มพวกมึง ยกเว้นพีมแล้ว พวกมึง หื่นกันทุกคน”
พวกเพื่อนผู้หญิงผมด่ากราด
“ใครว่ากูไม่ขึ้น” พีมค้าน ทุกคนมองเป้ามันไม่เว้นแม้แต่ผม ไม่เห็นขึ้นเหมือนคนอื่น ๆ “คือพอดีกูใส่กางเกงรัดไข่มา กูปวดตั้งแต่เห็นฝนมันเรียกพี่หมอแล้ว เสียงโคตรเซ็กซี่”
“พวกมึงทุเรศว่ะ” ผมด่า “แล้วผลการทดสอบล่ะ” แล้วตัดบท เพราะไม่อยากให้พวกมันพุ่งความสนใจไปที่เรื่องนั้น ทุกคนหันมามองหน้าผมกันหมด
“มึงเป็นสายเอ็มพันเปอร์”
ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
“กูไม่ได้ชอบความเจ็บปวดนะ” ผมรีบปฏิเสธ
“คือ มึงฟังกูนะฝน เอ็มมันมีหลายระดับ แล้วแต่จริตของใครของมัน” น้ำตาลมันตบไหล่ผม พูดเหมือนผู้เชี่ยวชาญ “อย่างมึงเนี่ย อาจไม่มีอารมณ์เพราะความเจ็บปวดประเภทโซ่หวด แส้ฟาด น้ำตาเทียนหยด แต่จะมีอารมณ์ตอนถูกควบคุม ถูกบังคับ หรือออกคำสั่ง หรือระดับเบาะ ๆ คือโดนแกล้งให้อึดอัด แค่นั้นแหละ”
ผมสะอึกกับสิ่งที่มันพูด ก็ยังดีที่ผมไม่โรคจิตขนาดมีความสุขเพราะความเจ็บปวด เพราะผมไม่ชอบความเจ็บปวด
“เข้าทางพี่หมอเลย” ใครสักคนบอก
ผมเม้มปากแน่น แล้วผมจะทำไงให้ตัดใจจากคนคนนั้นได้ดีล่ะ
“กูมีไอเดียดี ๆ เสนอ”
พวกเราทุกคนหันไปมองหน้าน้ำหวาน หญิงสาวอีกคนที่แทบจะไม่มีบทบาทในกลุ่ม น้ำหวานยกยิ้ม
“ถ้าเขาผ่านบททดสอบนี้ของกู กูจะยอมยกมึงให้พี่หมอก็ได้ แต่ถ้าไม่ ..มึงเตรียมเป็นม้ายได้เลยฝน”
To be Con...
คำเตือน : การดื่มเหล้า มีผลทำให้เมา = =
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
