Chapter : 68 โฉมหน้าผู้ร้าย & หมั้นหมาย
[น้ำฝน...♥]
ผมยืนตื่นเต้น จ้องมองผู้ร้ายลักพาตัวจำนวนเจ็ดชีวิตที่ยืนเรียงแถวกันอยู่ด้านหน้า พวกมันทั้งหมดใส่แจ็คเก็ตหนัง สวมโม่งคลุมหน้าใส่แว่นตาดำ ดูน่ากลัวจนผมรู้สึกขนลุก
พี่หมอรั้งผมไปไว้ด้านหลังในลักษณะปกป้อง รังสีคุกคามแผ่กระจายไปทั่ว ผมจับชายเสื้อคนตัวสูงไว้
“พวกนายต้องการอะไร เงินก็ได้ไปแล้ว หลีกทางให้พวกเราออกไป”
พี่หมอต่อรอง ผู้ร้ายทั้งเจ็ดยืนกอดอกด้วยท่าทีเอาเรื่อง
คนที่ยืนอยู่ตรงกลางสุด ดูจะตัวสูงสุดด้วย แบมือไปหาคนที่ถือซองเงินอยู่ รายนั้นยื่นซองเงินมาให้ มันรับมาถือ แล้วโยนซองเงินนั้นมาไว้ตรงหน้าพี่หมอดังตุบ ห่างจากเท้าพี่หมอประมาณสามฟุต
พี่หมอก้มมอง ก่อนเงยหน้ามองพวกนั้นเรียงตัว
“มีปัญหาอะไร ฉันมั่นใจว่าเงินทั้งหมดเป็นของจริงและครบตามจำนวนด้วย”
พี่หมอถามเสียงเครียด
พวกมันไม่ตอบ คนกลางสุดขยับถอดแว่นตาดำออก คนอื่น ๆ ทำตามบ้าง ตามติดด้วยหมวกโม่ง จนเผยให้เห็นใบหน้าของผู้ร้ายครบทุกคน
พี่หมอยืนนิ่งไป
“พวกเธอ…” พี่มันครางอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ส่วนผมยืนตื่นเต้นอยู่ด้านหลัง รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงพิกล
แน่นอนว่าผู้ร้ายที่ยืนเด่นอยู่ตรงหน้า เป็นกลุ่มคนที่พี่หมอรู้จักเป็นอย่างดี รวมถึงผมเองด้วย ผมยืนจ้องภาพตรงหน้าแทบตาไม่กะพริบ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“พวกนายทำบ้าอะไรกัน!!”
พี่หมอตะคอกถามเสียงดัง คนกลางสุดยักไหล่
“ก็ไม่ไง แค่ต้องการพิสูจน์ว่ามึงจริงจังกับเพื่อนกูแค่ไหน อยากแก้เผ็ดที่มึงเคยทำไว้กับน้ำฝนด้วย”
เดากันสิครับ คนตอบเป็นใคร
“พวกนาย...”
พี่หมอกัดฟันกรอด หันมองมาทางผม ผมรีบถอยร่นไปด้านหลังเพราะกลัวลูกหลง ผมไม่ได้เป็นคนต้นคิดนะ และไม่คิดจะเป็นผู้ร่วมมือด้วย เหตุการณ์ครั้งนี้ผมถูกจับมัดของจริงไม่อิงนิยาย
“นายสมคบคิดกับคนพวกนี้”
พี่หมอถามเสียงเย็น ผมส่ายหัวไปมาแรง
“อย่ามาหาเรื่องเพื่อนกู ฝนมันไม่ได้เต็มใจหรอก มันห่วงพวกกูโดนตำรวจชิวเพราะมึงคิดไม่ซื่อแจ้งตำรวจจับแทบตาย แต่กูมั่นใจว่ามึงไม่ทำ” ไผ่มันบอก ยืนกอดอกอยู่ท่าเดิม
“เอาเงินของมึงคืนไป พวกกูไม่ต้องการ”
มันพยักหน้ามาทางกระเป๋าเงินตรงหน้าพี่หมอ
“ขอโทษทีนะพี่ ผมโคตรรักและนับถือพี่มากเลย พี่คือเทวดาของผม แต่ผมขัดพวกมันไม่ได้จริง ๆ” ตันรีบออกตัว ยกมือไหว้พี่หมอปลก ๆ และมันเองนั่นแหละที่เป็นคนจับพี่หมอมัด
ซึ่งตันมันพูดจริงครับ มันไม่ได้อยากทำเลย เพราะกลัวเทวดาจะโกรธมัน แต่มันต้องเลือก ระหว่างคนอื่นอย่างพี่หมอกับเพื่อนสนิทในกลุ่มอย่างพวกผม
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ” พี่หมอปรับโหมดให้ใจเย็นขึ้น
“เอาละ” น้ำหวานก้าวมาด้านหน้า “คนที่คิดแผนการทั้งหมดคือหวานเอง” หวานออกตัว “ส่วนพวกนี้คือผู้สมรู้ร่วมคิด ถ้าพี่หมอยังแค้นไม่หาย แนะนำให้แจ้งตำตรวจมาจับหวานได้เลย แต่หลังจากนี้ ห้ามมายุ่งกับน้ำฝนอีกตลอดชีวิตนะ”
น้ำหวานออกตัวอย่างมาดแมน
พี่หมอนิ่งอึ้ง ก่อนถอนหายใจยาว มองหน้าเพื่อนผมเรียงตัว ขยับเข้าไปใกล้ซองเงินนั้น ก้มหยิบ เดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าไผ่ ยื่นซองเงินไปให้
“ฉันจะไม่เอาความอะไรทั้งนั้น เพราะเข้าใจว่าพวกนายทำไปเพราะอะไร พวกนายคงแค้นฉันมากที่เคยทำไม่ดีกับน้ำฝนไว้ ขอโทษ คงเป็นคำเดียวที่ฉันบอกได้ตรงนี้ และฉันก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง เพราะงั้น รับนี่ไป” พี่หมอขยับเตือนให้ไผ่รับเงิน
“ไม่ต้องมาซื้อฝนกับพวกกู” ไผ่มันตอบกลับเสียงห้วน สีหน้าเอาเรื่อง
“ไม่ได้ซื้อ แต่กำลังสู่ขอฝนกับเพื่อนอย่างพวกนายต่างหาก”
ผมยืนอึ้งอยู่กับที่ หน้าร้อนผ่าว ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้าพูดแบบนี้ เพื่อนผมแต่ละคนยืนอึ้งไม่ต่างกัน ไผ่มันกัดกรามกรอด ใจมันคงกำลังคัดค้านเต็มที่ แต่อีกใจก็คงรู้ว่าพี่หมอรู้สึกยังไงกับผมจริง ๆ ผมไม่กล้าเปิดปากพูดอะไรตอนนี้ ความดีใจมันล้นอกมาก
“พวกกูเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์รับเงินจำนวนนี้หรอก ถ้าจะสู่ขอ ให้ไปขอกับพ่อแม่ฝนนู้น”
ไผ่มันพูดห้วน ๆ ไม่รับเงินจำนวนนั้น พี่หมอลดมือลง เดินเอาเงินซองนั้นมาแปะอกผม ผมรีบโอบกอดเอาไว้ในอ้อมแขนงง ๆ
“งั้นฉันจะถือว่านี่เป็นเงินค่าแหวนหมั้นละกัน”
ผมอ้าปากค้างไปกับสิ่งที่พี่หมอพูด ไผ่มันเดินตรงมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่หมอ ห่างกันแค่ศอกเดียวเท่านั้น ทำหน้าขึงขังใส่
“ถึงกูจะยอมให้มึงคบกับฝนได้ แต่กูก็ไม่คิดจะยอมรับในตัวมึงหรอกนะ วันไหนมึงทำฝนเจ็บขึ้นมา มึงไม่ได้ตายดีแน่”
ไผ่มันจ้องตาพี่หมอเอาเรื่อง
“ฉันไม่รับปากว่าจะดูแลฝนได้เหมือนที่นายดูแลหรอกนะไผ่ เพราะฉันไม่ใช่คนดี”
ไผ่มันหัวเราะหึ ๆ
“ถ้าฝนมันรักคนดีแบบกูจริง ป่านนี้กูกับมันคงคบกับไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้หมาแบบมึงมาคาบไปแดกหรอก ทะนุถนอมเพื่อนกูหน่อย มันบอบบางมากกว่าที่มึงคิด มึงจำไว้เลยนะ เวลาที่ฝนเจ็บ มันไม่ได้เจ็บเพียงคนเดียว”
แล้วคนสองคนก็จ้องหน้ากันเขม็ง ผมเหงื่อแตกพลั่ก กลัวต่อยกันครับ ผมกอดซองเงินแน่นขึ้น ลุ้นให้พวกนั้นใจเย็น
“หิวว่ะ กลับเว้ยพวกมึง!”
เป็นไผ่เองที่เลือกตัดความเงียบทิ้งไป พูดขึ้นมาดื้อ ๆ หันหลัง กลุ่มเพื่อนผมทั้งหมดพากันหันตาม สลายคลายตัวออกจากบรรยากาศอึดอัดเมื่อกี้เหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาก่อน แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวไผ่มันก็เบรกกึก หันกลับมามองหน้าผม เพื่อน ๆ ทุกคนหยุดตาม
มันมองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เหมือนจะอาลัยอาวรณ์หรือเป็นห่วงผมสุด ๆ มันเดินเข้ามาหาผม ผมยังไม่ได้ขยับไปไหน ยืนกอดซองเงินแน่นอยู่ที่เดิม มันรั้งผมเข้าไปกอด ผมยืนอึ้งเพราะไม่เข้าใจความหมาย ได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน
“รู้สึกเหมือนลูกสาวกำลังจะออกเรือนเลย พ่อแม่ทุกคนคงรู้สึกแบบนี้”
“ไอ้บ้า!” ผมเตะมันไปที
มันดันผมออก ลูบหัวผมเบา ๆ ที จับข้อมือผมยกขึ้นดู มันแดงนิด ๆ เพราะแรงรัดจากเชือก มันลูบรอยแดงนั้นเบา ๆ
“ขอโทษนะ เจ็บมากหรือเปล่า”
“ไม่หรอก” ผมปฏิเสธ มันยิ้มให้ผมอีกที ลูบหัวเบา ๆ แล้วหันหลังเดินผ่านพี่หมอไปเหมือนพี่หมอเป็นแค่อากาศธาตุ เข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ที่ยืนคอยกันอยู่ ทุกคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ก่อนพากันหันหลัง เดินจากไป
แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมทุกพื้นที่
ผมกอดซองเงินแน่นขึ้น ทำเหมือนมันคือผ้าห่มที่ให้ความอบอุ่นกับสภาพหนาวเยือกอย่างหาสาเหตุไม่ได้ หรือคล้ายกับจะเอาไว้เป็นเกราะกำบัง หากอยู่ ๆ จะมีระเบิดปรมาณูลงที่กรุงเทพ
พี่หมอไม่พูดอะไร มองหน้าผมนิ่ง ๆ เท่านั้น ผมกลืนน้ำลายลงคออึดใหญ่ คาดเดาไม่ออกว่าพี่หมอจะโมโหผมขนาดไหน
แต่ความหวาดกลัวที่มี มันไม่ได้เยอะเท่ากับตอนแรก ๆ ที่เจอกัน คงเพราะผมรับรู้ความรู้สึกของพี่หมอมากขึ้นละมั้ง ถึงพี่หมอไม่พูดโดยตรง แต่ก็ยอมรับแล้ว สายตานิ่ง ๆ นั้น ทำเอาผมเผลอตัวก้าวถอยไปด้านหลัง พี่หมอก้าวตามมาติด ๆ
“หึ เข้าใจวางแผนให้ฉันหัวหมุนนี่ แก้แค้นกันรึไง”
“ผมเปล่า” ผมส่ายหัวไปมา “แต่ยอมรับว่ารู้แผนการพวกมันทั้งหมด แต่ไม่เห็นด้วย และไม่ได้ร่วมมือด้วย” ผมตอบตามจริง พี่หมอยกยิ้ม รังสีคุกคามแผ่กระจาย
“เอาเงินพี่คืนไป”
ผมดันซองเงินคืน เตรียมจะวิ่งหนี แต่ถูกรวบจับเอวไว้
“จะหนีไปไหน นายต้องถูกจับข้อหาร่วมมือกันเรียกค่าไถ่”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ แล้วเราก็ไม่ได้เอาเงินพี่ด้วย ได้เงินแล้วก็ปล่อย”
ผมดิ้นขลุกขลัก
“ปล่อย!!”
พี่หมอรัดแน่นขึ้น ก่อนยกผมแบกพาดบ่า พาเดินออกไปนอกโกดัง ผมแหกปากโวยวายดิ้นรนหวังให้หลุดพ้นจากบ่าอีกคน กระทั่งพี่หมอแบกผมไปโยนตุบไว้บนเบาะหลังของรถ คร่อมทับลงมา ผมหน้าตื่น พยายามดิ้นรนผลักคนตัวสูงออก พี่หมอไม่พูดอะไร ก้มจูบลงมา ผมพยายามประท้วงห้าม แต่ยิ่งห้าม พี่หมอยิ่งจูบผมแรงขึ้น ลักษณะการจูบแบบนี้ เหมือนต้องการทำโทษผมมากกว่าจะเกิดอารมณ์จริง ๆ สักพักพี่หมอก็ละปากออก รู้สึกชาไปทั่วทั้งปาก พี่หมอยกตัวขึ้น มองผมตาวาว
ให้ตายสิ ทั้งที่เขาจูบรุนแรงเพื่อต้องการทำโทษ
แต่ผมทำไมผมถึง..
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ จ้องต่ำลงไปเบื้องล่างของผมที่มันตื่นตัวขึ้นมาเพราะแรงจูบหนักเมื่อกี้
“เด็กร่าน จูบแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ”
“ผมเปล่า”
ผมโกหกคำโต หนีบขาตัวเองไว้เพื่อปกปิดหลักฐาน
“นายต้องถูกทำโทษแน่ ๆ”
พี่หมอทำท่าคุกคาม ก้มลงมาจูบอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้บังคับหรือรุนแรงด้วย พี่หมอจูบด้วยความอ่อนโยน อ่อนโยนจนผมเผลอตัวเลื่อนสองมือขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งไว้ จูบตอบอย่างโหยหา
“แต่ไม่ใช่เวลานี้”
พี่หมอละปากออกมากระซิบบอกเสียงเบา จ้องตาผม ดวงตานั้นสื่อชัดถึงความรู้สึกที่ผมอยากรู้ว่าพี่หมอรู้สึกยังไงกับผมมาตลอด พี่หมอไม่ได้พูดด้วยปาก แต่บอกความรู้สึกให้ผมรู้ผ่านดวงตา มันดูหวานมากจนเป็นผมเองที่ต้องหลุบตาหลบหนี
กลัวละลายครับ
“ปล่อย…”
ผมกระซิบบอก เสียงผมอาจเบากว่าเสียงกระซิบของพี่หมอเมื่อกี้นี้ก็ได้ พี่หมอก้มหอมแก้มผมเบา ๆ ที ผมหน้าร้อนผ่าว พี่หมอจับผมลุกออกจากรถ เปิดประตูให้นั่งหน้าเหมือนเดิม แล้วเดินกลับไปประจำตำแหน่งเดิมของตัวเอง ผมดึงเข็มขัดมารัดแนบอก นั่งก้มหน้าด้วยความอับอาย
อายที่ถูกจูบ อายที่เผลอตื่นตัว และอายที่ถูกอีกคนบอกรักผ่านดวงตาเมื่อกี้นี้ด้วย พี่หมอสตาร์ทเครื่อง นำตัวรถเคลื่อนออกไปจากจุดวางแผน
โกดังแห่งนี้เป็นของครอบครัวของน้ำหวานมัน คนต้นคิดนั่นแหละ ผมหันกลับไปมอง นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ ผมไม่ได้เห็นภาพหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะถูกมัดตา แต่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นตลอด ผมไม่ได้ยินเสียงไผ่ เพราะมันเขียนข้อความถามพี่หมอจากไวท์บอร์ด แต่เสียงพี่หมอที่ยอมรับว่าผมเป็นใครนั้นทำเอาผมรู้สึกหัวใจพองโต
แต่สงสัยงานนี้ ผมต้องโดนทำโทษหนักแน่ ๆ T^T
ตอนแรกคิดว่าพี่หมอจะพาผมกลับคอนโดไปทำโทษ แต่พี่หมอพารถมาจอดในย่านใจกลางเมืองแทน ผมมองงง ๆ
“พาผมมาที่นี่ทำไม”
พี่หมอไม่ตอบ หันไปหยิบซองเงินจากเบาะหลัง ก้าวลงจากรถ ผมรีบก้าวตามลงไปติด ๆ
หรือว่าเขาจะเอาเงินมาใส่คืนแบงค์ ทำไมไม่เอาไปฝากในห้างแถวบ้านแทน แบงค์ก็มีออกเยอะแยะ พี่หมอกดล็อกรถ เดินอ้อมมาโอบเอวผมไว้หลวม ๆ เดินตรงเข้าตึกสินค้าแบรนด์นั้นไป
ผมหันซ้ายหันขวามองงง ๆ จนเขาพามาจบที่ร้านขายจิวเวลรี่มีชื่อแห่งหนึ่ง ผมเคยเห็นร้านนี้ออกทีวีด้วย เพราะสินค้ามีคุณภาพและเน้นส่งออกเป็นหลัก
ผมมองหน้าพี่หมองง ๆ จะมาทำอะไรแถวนี้
พี่หมอพาผมเดินเข้าไปภายใน วางเงินซองนั้นไว้บนเคาน์เตอร์ดังตุบ
“มีแหวนลักษณะเรียบ ๆ วงไหนที่ราคาสองแสนบ้าง”
พนักงานในร้านพากันหน้าเหวอ ก่อนรีบกุลีกุจอนำออกมาโชว์ ผมมองพี่หมองง ๆ ยิ่งกว่าเดิม
“ไม่ทราบว่าจะเอาไซส์ไหนคะ”
พนักงานถาม พี่หมอไม่ตอบ จับมือซ้ายผมไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ข้างซองเงิน เคาะนิ้วลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของผมเบา ๆ
“เอาไซส์นี้”
ผมอ้าปากเหวอหน้าร้อนผ่าว
“พี่หมอ” ผมรีบชักมือกลับ “พี่จะทำอะไร”
“หาแหวนหมั้นไง”
โอ๊ย จะเป็นลม อยู่ ๆ บุญก็หล่นทับ
ไม่ใช่สิ…
นี่มันใช่เรื่องไหม ผมร้อนไปทั้งหัวทั้งหูทั้งหน้า จะปฏิเสธก็ทำไม่ได้ จะตอบรับก็ยังไงอยู่ พนักงานมองผมเป็นตาเดียว ผมอายจนไม่รู้ว่าจะอายยังไงแล้ว รีบก้มหน้าหลบ พนักงานประคองจับมือผมไปวัดหาไซส์
ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้าทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้
“วงนี้เลยค่ะ เหมาะกับผู้ชาย เรียบแต่แข็งแรง”
เธอแนะนำ บอกตามตรง ต่อให้ราคาเป็นล้านก็อายครับ พี่หมอหยิบขึ้นไปเช็กดู ดูแบบอื่นอีกสองสามอัน ก่อนเลื่อนมาให้ผมเลือกบ้าง ผมส่ายหัวไปมา
“งั้นเอาแบบนี้”
พี่หมอเลือกด้วยตัวเองเลย หันไปบอกพนักงาน พนักงานรับไปใส่กล่อง พี่หมอดันเงินซองนั้นไปทางพนักงาน พวกนั้นรีบรับไปเปิด รวมพลช่วยกันนับเงิน
“เรียบร้อย ครบถ้วนนะคะ นี่ค่ะใบเสร็จพร้อมใบรับรองและใบรับประกันค่ะ”
พนักงานยื่นใบเสร็จพร้อมใบรับรองและใบรับประกันมาให้ ยกมือไหว้ประดับรอยยิ้ม
พี่หมอเดินคล้องเอวผมออกจากร้านกลับไปที่รถ แล้วผมก็มานั่งตื่นเต้นอยู่ในรถอีกรอบ
พี่หมอต้องล้อผมเล่นแน่ ๆ ใช่ พี่หมอล้อเล่นแน่ ๆ
“ฝน”
พี่หมอเรียก ผมหันไปมอง พี่หมอล้วงหยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เปิดฝา หยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาถือไว้ในมือ ดึงมือผมไปจับไว้อีกข้าง ผมมองอย่างตื่นเต้น
“หมั้นไว้ก่อน แล้วจะส่งพ่อไปสู่ขออีกที”
ผมอ้าปากค้าง ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แหวนวงนั้นก็มาอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายผมแล้ว มือผมสั่นเทาขึ้นมานิด ๆ ตอนนี้มันมีมูลค่าสองแสนแล้ว
มึง เกิดกูเดิน ๆ ไปแล้วเขารู้ ไม่โดนปล้นเอารึไง
“ผะ ผมว่า”
“นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
ผมหน้าง้ำ
“จะขอใครสักคนแต่งงานไม่ถามความสมัครใจของเขาก่อน บังคับกันแบบนี้คิดว่าผมจะชอบหรือไง”
พี่หมอขยับโน้มตัวเข้ามาใกล้
“ชอบสิ” พี่หมอมองตาผมอย่างพอจะรู้ความรู้สึกของผม โน้มหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น “บอกแล้วไง นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
ผมหน้าร้อนผ่าว ดันอกพี่หมอออก พี่หมอหัวเราะหึ ๆ กลับไปนั่งดี ๆ เหมือนเดิม
ผมยังไม่ถึงบ้านครับ ไม่ว่าจะบ้านผมหรือบ้านพี่หมอเอง ตอนนี้เรามาอยู่กันที่ร้านอาหาร ร้านนฤมลเพื่อนพี่หมอนั่นแหละ พี่มลดีใจใหญ่รีบเข้ามาต้อนรับ ผมมองพี่มลอย่างอึดอัด ส่วนพี่หมอยังนั่งชิลล์ พี่แกให้ผมรับผิดชอบสั่งอาหารเหมือนเดิม ผมก็สั่งแต่ของที่พี่หมอชอบทั้งนั้นแหละ
“ไม่น่าเชื่อนะว่าไอ้หมอจะมาคบกับน้ำฝนได้ ปากมันบอกเกลียดคนประเภทนี้ สุดท้ายก็เป็นเอง นี่แหละน้าเขาบอกเกลียดแบบไหนมักได้แบบนั้น สงสัยฉันต้องเกลียดผู้ชายแบบแบรด พีตต์เยอะ ๆ ซะแล้ว”
“ฉันจะบอกไอ้อู๋” พี่หมอขู่ พี่มลย่นจมูกใส่ พี่หมอหัวเราะหึ ๆ กับท่าทางแบบนั้นของพี่มล
“ถึงอู๋มันจะไม่หล่อไม่เท่เท่าแบรด พีตต์ แต่มันนิสัยดีนะ” พี่หมอบอกต่อ พี่มลย่นจมูกใส่อีกที
“รู้แล้วล่ะน่า ถึงได้คบมาจนถึงทุกวันนี้ไง”
ผมหัวเราะ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ
“แล้วนี่ แค่แวบมากินข้าวเฉย ๆ หรือมาฉลองอะไรกัน” พี่มลถาม
“แค่กินข้าวเฉย ๆ ครับ” ผมตอบกลับทันที ยกน้ำขึ้นจิบแก้เขิน
“ฉลองหมั้น”
แต่พี่หมอกลับตอบไปอีกแบบหน้าตาย ผมแทบสำลักน้ำที่กินไป พี่มลตาโต พี่หมอไม่พูดอะไรอีก จับมือซ้ายผมที่อยู่ข้างกันยกโชว์ให้ดูแหวน ผมรีบชักกลับแต่ไม่หลุด พี่มลตาโตยิ่งกว่าเดิม เอามือป้องปากแบบคนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“เอาจริงเหรอแซม”
พี่หมอพยักหน้า พี่มลหัวเราะร่วน ผมหน้าร้อนยิ่งกว่าเดิม พยายามจะดึงมือกลับ
“นนท์รู้แล้วใช่ไหม”
“ยัง เธอรู้เป็นคนแรก เพราะเพิ่งไปซื้อแหวนกันมาเมื่อกี้ หิวเลยพากันมาหาข้าวกินก่อน”
“โห ภูมิใจจัง งานนี้ต้องประกาศ หมอแซมจะสละโสดแล้ว”
แล้วพี่มลก็หยิบมือถือมากดโทรหาเพื่อนรายตัว คนแรกก็พี่หมอนนท์ครับ ทันทีที่วางสายพี่หมอนนท์ เสียงมือถือของพี่หมอก็ดังขึ้น พี่หมอหยิบมากดรับ กรอกเสียงลงไป
“เฮ้ย ได้ไงวะ”
ได้ยินเสียงพี่หมอนนท์ดังแว่วออกมา
“เดี๋ยวเล่ารายละเอียดให้ฟังทีหลัง”
แล้วพี่หมอก็วางสายไป พี่มลยังไม่หยุดโทรหาเพื่อน ๆ อีกหลายคน เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าพี่หมอมีเพื่อนเยอะ เห็นคบแต่กับพี่หมอนนท์คิดว่ามีเพื่อนคนเดียวซะอีก(อ้อ อีกคนก็พี่มล) พี่หมอหัวเราะหึ ๆ ฟังพี่มลที่กำลังกระจายข่าวอย่างเมามันตามประสาผู้หญิง
ผมนั่งน้ำลายท่วมปาก เหมือนตกกระไดพลอยโจนยังไงบอกไม่ถูก ผมมองหน้าพี่หมอ มาถึงตอนนี้ผมคงต้องโบกมือลาชีวิตการเป็นสามีแล้วตบเท้าเข้ารับตำแหน่งภรรยาของพี่หมอจริง ๆ แน่ ๆ
แล้วผมจะมองหน้าทุกคนในครอบครัวยังไงดี
ไม่ถึงชั่วโมงพี่มลก็กระจายข่าวจนครบ พี่แกดูอารมณ์ดีอย่างกับตัวเองได้เป็นเจ้าสาวซะเอง
“วางแผนไว้ไง”
“ยังไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ฉุกละหุก คงต้องทำตามขั้นตอนล่ะมั้ง ได้ลูกเขาแล้ว ก็ต้องยกขันหมากไปสู่ขอ”
“พี่หมอ”
ผมค้าน รายนั้นหันมามองหน้าผมนิ่ง ๆ ผมหุบปากลงฉับ พี่มลหัวเราะ
“เอาน่า ไอ้หมอมันก็ไม่ได้เป็นผู้ชายเลวร้ายอะไร อาจดูแข็งกระด้างไปบ้าง แต่ถ้ามันได้ยอมรับใครเป็นครอบครัวแล้วล่ะก็ มันจะรักและดูแลครอบครัวดีสุด ๆ”
ผมมองตาพี่หมอ
ไม่ปฏิเสธในข้อนี้ครับ ดูจากการที่พี่หมอเคารพรักพ่อแม่ ยอมทนอยู่ที่บ้านทั้งที่เกลียดแสนเกลียดไอ้ไผ่ เพราะพ่อชอบให้คนในครอบครัวอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
แต่พี่หมอคิดดีแล้วเหรอ ที่เลือกผมแทนผู้หญิง เพราะผมให้กำเนิดทายาทให้พี่หมอไม่ได้ ไหนจะเรื่องสังคมภายนอกอีก
To be Con...
นั่นน่ะสิ พี่หมอคิดดีแล้วใช่ไหม
............................
เคยได้ยินคำนี้กันไหม
'ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน'
'สถานการณ์เลวร้ายสร้างวีระบุรุษ'
'จากร้ายกลายเป็นดี'
เหตุการณ์ร้าย ๆ หลาย ๆ อย่างนำมาซึ่งสิ่งดี ๆ บางอย่างเสมอ ถ้าเราอดทนรอคอยให้มากพอ และมองหาให้เจอ คนเขียนเชื่อเช่นนี้เสมอ เพราะงั้นเวลาเจอเหตุการณ์อะไรไม่ดี สิ่งแรกที่ทำคือมองหาว่าอะไรคือสิ่งดีที่จะตามมา เวลาเจอเหตุการณ์แย่ ๆ คนเขียนให้เวลาเสียความรู้สึกหรือไรท์ชอบเรียกมันสั้น ๆ ว่า 'ช่วงเวลาขาเป๋'(เหมือนเดินสะดุดจะล้ม) เพียงเดี๋ยวเดียว แล้วรีบประคองตัวให้ดี ๆ มองหาไปรอบ ๆ ว่าสิ่งดี ๆ อะไรกำลังจะเกิดขึ้นตามมา แล้วมันก็มีทุกครั้งด้วย
เราแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ทำปัจจุบันให้ดีได้ เพื่ออนาคตที่ดีกว่าเดิมด้วย ^^
#1คอมเม้นท์ 1 กำลังใจ #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น
ปล. เจอคำผิดสะกิดด้วยคร้าบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
