Chapter : 69 โฉมหน้าผู้ร้าย & หมายหมั้น
[พี่หมอ...♥]
เรื่องทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมด ตอนแรกผมคิดว่าผมไม่รอดแน่ ๆ ผมไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่เป็นห่วงน้ำฝนมากกว่า ผมรั้งมันไปหลบด้านหลัง จ้องมองผู้ร้ายทั้งเจ็ดตรงหน้า มันยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน ทุกคนมองมาที่ผมด้วยท่าทีคุกคาม
“พวกนายต้องการอะไร เงินก็ได้ไปแล้ว หลีกทางแล้วให้พวกเราออกไป”
ผมบอกเสียงเครียด มองหน้าพวกมันแต่ละคน คนกลางสุดยื่นมือไปทางคนที่ยืนถือซองเงินอยู่ รายนั้นส่งซองเงินใส่มือให้ มันรับมาถือไว้ ก่อนโยนมาตรงหน้าผมไม่ห่าง ผมก้มมอง แล้วเงยหน้ามองพวกมันอีกที
“มีปัญหาอะไร ฉันมั่นใจว่าเงินทั้งหมดเป็นของจริงและครบตามจำนวนด้วย”
พวกมันไม่ตอบ คนที่โยนเงินมาให้ผมถอดแว่นตาดำออก คนอื่น ๆ ที่ยืนเรียงกันอยู่ทำตาม ก่อนพวกมันจะพากันดึงหมวกที่คลุมหน้าออก ผมยืนเบิกตากว้าง
“พวกเธอ…”
ผมครางเรียกอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะคนร้ายที่ลักพาตัวฝนมาคือกลุ่มคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี
ไผ่ และเพื่อน ๆ ของมันทั้งหมด
“พวกนายทำบ้าอะไรกัน!!”
ผมตะคอกถามเสียงดัง จ้องเขม็งไปทางไผ่ที่น่าจะเป็นหัวโจก ไผ่ยักไหล่
“ก็ไม่ไง แค่ต้องการพิสูจน์ว่ามึงจริงจังกับเพื่อนกูแค่ไหน อยากแก้เผ็ดที่มึงเคยทำไว้กับน้ำฝนด้วย”
“พวกนาย...”
ผมกัดกรามกรอด หันไปมองอีกหนึ่งชีวิตที่ยืนทำหน้าหวาดกลัวอยู่ด้านหลังผม มันรีบก้าวถอยไปด้านหลังทันที
“นายสมคบคิดกับคนพวกนี้”
ผมถามอย่างเอาเรื่อง ฝนส่ายหน้าไปมาแรง
“อย่ามาหาเรื่องเพื่อนกู ฝนมันไม่ได้เต็มใจหรอก มันห่วงพวกกูโดนตำรวจชิวเพราะมึงคิดไม่ซื่อแจ้งตำรวจจับแทบตาย แต่กูมั่นใจว่ามึงไม่ทำ”
ผมหันกลับไปจ้องหน้าไผ่ มันยืนกอดอกอยู่ท่าเดิม
มันเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหน
“เอาเงินของมึงคืนไป พวกกูไม่ต้องการ”
มันพยักหน้ามาทางซองเงินตรงหน้าผม
“ขอโทษทีนะพี่ ผมโคตรรักและนับถือพี่มากเลย พี่คือเทวดาของผม แต่ผมขัดพวกมันไม่ได้จริง ๆ”
ตันรีบออกตัว ยกมือไหว้ผมยกใหญ่ สีหน้ามันสำนึกผิดจริง ๆ ผมรู้ครับว่าเด็กนี่ปลื้มผมอยู่ แต่ก็เข้าใจว่ามันทำไปเพราะอะไร
ถ้าจำไม่ผิด มันคือคนที่จับผมมัดด้วย ทำไมตอนนั้นผมถึงจับพิรุธไม่ได้นะ
สงสัยจะเพราะห่วงน้ำฝนจัด
ดีแค่ไหนแล้วที่พวกมันไม่รุมกระทืบผมเพราะความแค้นที่ผมเคยทำไว้กับฝน
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ” ผมตอบรับ
“เอาล่ะ” น้ำหวาน หญิงสาวที่ดูจะพูดน้อยที่สุดในกลุ่มก้าวออกมายืนอยู่ตรงหน้า “คนที่คิดแผนการทั้งหมดคือหวานเอง ส่วนพวกนี้คือผู้สมรู้ร่วมคิด ถ้าพี่หมอยังแค้นไม่หาย แนะนำให้แจ้งตำตรวจมาจับหวานได้เลย แต่หลังจากนี้ ห้ามมายุ่งกับน้ำฝนอีกตลอดชีวิตนะ”
ผมรู้ว่าเด็กนี่เป็นคนฉลาด เจ้าแผนการ พูดน้อยแต่ต่อยหนัก คำพูดเหมือนจะยอม แต่ไม่ได้ยอมอย่างที่ปากพูดแน่ ๆ เพราะถ้าผมเอาเรื่องจริง ผมคงโดนขุดอดีตที่ตัวเองเคยทำไว้กับน้ำฝน และแน่นอน คงเป็นผมเองนี่แหละที่ถูกจับเข้าซังเตแทนพวกมัน
ผมถอนหายใจแรง มองหน้าทุกคนเรียงตัว ผมขยับเข้าไปใกล้ซองเงิน ก้มหยิบขึ้นมาถือ เดินไปยื่นให้ไผ่
“ฉันจะไม่เอาความอะไรทั้ง เพราะเข้าใจว่าพวกนายทำไปเพราะอะไร พวกนายคงแค้นฉันมากที่เคยทำไม่ดีกับน้ำฝนไว้ ขอโทษ คงเป็นคำเดียวที่ฉันบอกได้ตรงนี้ และฉันก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง เพราะงั้น รับนี่ไป” ผมขยับยื่นเงินให้มันอีกรอบ
“ไม่ต้องมาซื้อฝนกับพวกกู”
ไผ่มันตอบกลับเสียงห้วน สีหน้าเอาเรื่องขึ้นมาทันที
“ไม่ได้ซื้อ แต่กำลังสู่ขอฝนกับเพื่อนอย่างพวกนายต่างหาก”
พวกนั้นพากันยืนอึ้ง ไผ่กำหมัดกัดกรามกรอด จ้องผมด้วยสีหน้าเครียดขึงยิ่งกว่าเดิม ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ในอารมณ์ไหน ก่อนมันจะปรับสีหน้าให้สงบลง จ้องตาผม
“พวกกูเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์รับเงินจำนวนนี้หรอก ถ้าจะสู่ขอ ให้ไปขอกับพ่อแม่ฝนนู้น” มันตอบกลับห้วน ๆ ผมลดมือลง เดินกลับเอาไปแปะอกฝนที่มองเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยสีหน้าตระหนก ฝนรีบโอบรับเอาไว้งง ๆ
ผมหันกลับไปมองพวกไผ่อีกที
“งั้นฉันจะถือว่านี่เป็นเงินค่าแหวนหมั้นละกัน”
พวกนั้นพากันอ้าปากค้างอีกรอบ ไผ่มันเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม ทำหน้าถมึงทึง ดีไม่ดีผมว่าอาจมีการวางมวยกันเกิดขึ้นก็ได้
“ถึงกูจะยอมให้มึงคบกับฝนได้ แต่กูก็ไม่คิดจะยอมรับในตัวมึงหรอกนะ วันไหนมึงทำฝนเจ็บขึ้นมา มึงไม่ได้ตายดีแน่” ไผ่มันจ้องตาผมเอาเรื่อง
ยอมรับเลยว่าตั้งแต่เกิดมาร่วมสามสิบกว่าปี ไม่เคยคิดว่าจะมีเพื่อนผู้ชายคนไหน จะรักและปกป้องเพื่อนจนดูเหมือนไม่ห่วงแม้แต่ชีวิตตัวเองแบบไผ่
และนี่แหละ คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกับมันไม่กินเหลี่ยมกันมาตลอด
เพราะผมกับมันเป็นพวกต่างขั้วกัน
และผมรู้ว่ามันทำจริงตามพูดแน่ ๆ
“ฉันไม่รับปากว่าจะดูแลฝนได้เหมือนที่นายดูแลหรอกนะไผ่ เพราะฉันไม่ใช่คนดี” ผมตอบตามตรง
ไผ่มันหัวเราะหึ ๆ
“ถ้ามันรักคนดีแบบกูจริง ป่านนี้กูกับมันคงคบกันไปตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้หมาแบบมึงมาคาบไปแดกหรอก” มันว่ากระทบ “ทะนุถนอมเพื่อนกูหน่อย มันบอบบางมากกว่าที่มึงคิด มึงจำไว้เลยนะ เวลาที่ฝนเจ็บ มันไม่ได้เจ็บเพียงคนเดียว”
ผมกับมันไม่มีใครยอมละสายตาออกจากกัน เราสองคนตอนนี้ก็เหมือนเสือกับสิงห์ ใครขยับ อีกคนจ้องงับอีกฝ่ายได้ง่าย ๆ
“หิวว่ะ กลับเว้ยพวกมึง!”
แล้วอยู่ ๆ ก็เป็นไผ่เองที่ยอมละสายตาหนี หันไปตะโกนบอกเพื่อน ๆ พวกนั้นพากันสลายตัว ทำเหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น แต่ไปได้ไม่ไกล ไผ่มันก็เบรกกึกหันกลับมามอง เพื่อน ๆ ของมันทุกคนหยุดตาม
ไผ่มันไม่ได้มองผม แต่มองเลยไปที่ฝน มองมาด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก เหมือนจะห่วงใยและอาลัยอาวรณ์ในเวลาเดียวกัน จนผมชักไม่แน่ใจว่ามันคิดกับฝนแค่เพื่อนจริง ๆ หรือเปล่า ผมกำหมัดแน่นกับสายตานั้น ก่อนมันจะเดินผ่านผมตรงไปที่ฝน กอดฝนแน่น ผมเกือบจะเข้าไปกระชากมันออกแล้ว แต่ก็รู้ว่าไม่ควร มันกระซิบพูดอะไรกันอยู่สองคน ไม่รู้มันพูดอะไร ฝนถึงได้ต่อว่าและถีบมันเบา ๆ ทีหน้าแดงก่ำ
ไผ่จับข้อมือน้ำฝนขึ้นดู ลูบเบา ๆ เห็นอยู่ว่ามีรอยแดงเพราะเชือกรัด แต่ก็ไม่ได้แดงอะไรมากมาย มันพูดอะไรอีกคำ แล้วหันหลังกลับไปพร้อมเพื่อน ๆ อีกรอบ
รอบด้านเงียบลงถนัดตา ผมพอจะคาดเดาออกว่าที่นี่น่าจะถูกเซตไว้ ผมมองหน้าคนที่กอดซองเงินแน่นราวกับจะใช้มันเป็นเกราะกำบังจากผม สายตามันหวาดผวาแต่ใบหน้าแดงเรื่อสวนทาง
“หึ เข้าใจวางแผนให้ฉันหัวหมุนนี่ แก้แค้นกันรึไง”
“ผมเปล่า” มันส่ายหัวไปมา “แต่ยอมรับว่ารู้แผนการทั้งหมด แต่ไม่เห็นด้วย และไม่ได้ร่วมมือด้วย” ผมจ้องหน้ามันเขม็ง เพราะนิสัยมันเป็นแบบนี้แหละ ถึงโดนหลอกให้มาเล่นละครตบตาผมจนเดือดร้อน
ผมยกยิ้ม แผ่รังสีออกมาคุกคามให้มันหวาดกลัวมากขึ้น
“เอาเงินพี่คืนไป” มันรีบยัดซองเงินใส่มือผมแรง แล้วอาศัยจังหวะนั้นเตรียมจะวิ่งหนี แต่ผมไวกว่ารวบจับเอวมันไว้
“จะหนีไปไหน นายต้องถูกจับข้อหาร่วมมือกันเรียกค่าไถ่”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ แล้วก็ไม่ได้เอาเงินพี่ไปด้วย ได้เงินแล้วก็ปล่อย”
มันดิ้นขลุกขลัก ผมรัดมันแน่นขึ้น จับมันยกพาดบ่า มันโวยวายดิ้นพล่านจะลง แต่ผมไม่ปล่อย ผมเดินออกจากโกดังตรงไปที่รถ ฝนยังไม่หยุดดิ้น ผมล้วงหยิบกุญแจรีโมตขึ้นมาปลดล็อกรถ เปิดประตูหลังออก โยนมันลงไปนอนหงายแอ้งแม้งบนเบาะหลัง คร่อมทับร่างเล็ก ๆ นั้นด้วยร่างของตัวเองอีกที ผมวางซองเงินไว้เหนือหัวมันขึ้นไป มันมองผมหน้าตื่นพยายามจะดันผมออก ผมไม่พูดอะไร ก้มหน้าบดจูบมันแรง ผมไม่อ่อนโยนกับมันเลยเพราะต้องการทำโทษมากกว่า
ผมรู้ว่ามันไม่ผิดเรื่องแผนการ แต่มันก็ผิดที่ไม่ปฏิเสธหรือขัดขืนจากอะไรสักอย่าง ทำให้ตกเป็นเหยื่ออยู่ตลอดเวลา มันพยายามท้วงห้ามในลำคอ แต่ยิ่งห้ามยิ่งดิ้นรนผมยิ่งจูบมันแรงขึ้น กระทั่งพอใจถึงได้ละปากออก ผมยกตัวขึ้นมามองคนที่นอนสิ้นฤทธิ์อยู่ด้านล่าง ผมมองด้วยความพอใจ
ร่างกายน้ำฝนคงจดจำสัมผัสจากผมได้ เพราะแทนที่มันจะแสดงท่าทางหวาดกลัวอย่างแต่ก่อน หรือขัดขืนจริง ๆ จัง ๆ แบบเดิม มันกลับนอนนิ่ง มองผมด้วยสายตาตระหนกแต่ก็แอบเชื่อมหวาน ปากมันเห่อแดงอย่างเห็นได้ชัด บอกตามตรงว่าสีหน้ามันตอนนี้เซ็กซี่สุด ๆ ผมก้มต่ำลงไปมองด้านล่าง ร่างกายมันมีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว
“เด็กร่าน จูบแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ”
“ผมเปล่า”
มันตอบกลับเสียงพร่า หนีบขาเข้าหากันบดบังหลักฐาน
“นายต้องถูกทำโทษแน่ ๆ”
ผมขู่ ก้มจูบมันอีกรอบ คราวนี้ไม่ได้บังคับ แต่จูบมันด้วยท่าทีอ่อนโยนแบบที่มันชื่นชอบ ผมยกยิ้มพอใจเมื่อมันคล้อยตาม ทั้งยังเลื่อนมือขึ้นมาคล้องคอผมไว้ จูบตอบอย่างน่ารัก
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
ผมละปากออกมากระซิบเบา ๆ ทุกอย่างที่เป็นมันทำให้ผมมีความสุขจริง ๆ ผมมองตามัน มันจ้องกลับราวกับสยบยอมให้ผมเต็มที่ ผมมองตามันกลับให้ผมรู้ว่าผมรู้สึกยังไง มันจ้องอยู่พักก่อนหลุบตาหลบหนี มันท้วงให้ผมปล่อยอีกรอบ ผมยกยิ้ม ก้มหอมแก้มมันเบา ๆ ที จับมันลุกออกจากเบาะหลังมาเปิดประตูให้มันนั่งเบาะหน้าแทน แล้วตัวเองก็เดินอ้อมไปนั่งประจำที่ของตัวเอง มันก้มหน้างุดไม่พูดไม่จาอะไร
ผมขับรถออกจากโกดังร้างนั้นไป ไม่ได้พามันไปส่งหรือกลับคอนโดหรอก แต่ผมพามันมายังสถานที่ที่หนึ่ง มันมองไปรอบ ๆ งง ๆ หันมาถาม
“พาผมมาที่นี่ทำไม”
ผมไม่ตอบ หันไปหยิบซองเงินจากเบาะหลัง ก้าวลงจากรถ มันรีบก้าวตามลงมาติด ๆ ผมกดล็อกรถ เดินอ้อมไปโอบเอวมันไว้หลวม ๆ พากันเดินเข้าตึกขายสินค้าแบรนด์เนมนั้นไป ผมพามันมาหยุดยืนอยู่ที่ร้านจิวเวลรี่มีชื่อแห่งหนึ่ง ผมเคยมาแล้วรอบหนึ่ง ตอนพาพ่อมาเลือกแหวนแต่งงานให้คุณอาทับทิม และผมนี่แหละเป็นคนเลือกให้ท่านเอง ผมวางซองเงินลงบนเคาน์เตอร์ดังตุบ
“มีแหวนลักษณะเรียบ ๆ วงไหนที่ราคาสองแสนบ้าง”
พนักงานในร้านพากันหน้าเหวอไม่ต่างกับคนที่ยืนอยู่ข้างกายผม แล้วทุกคนก็รีบกุลีกุจอพากันไปหามาวางเรียงกันไว้ตรงหน้า
“ไม่ทราบว่าจะเอาไซส์ไหนคะ”
พนักงานถามต่อ ผมไม่ตอบ จับมือซ้ายฝนที่อยู่ข้างกันขึ้นมาวางข้าง ๆ ซองเงิน เคาะนิ้วลงบนนิ้วนางข้างซ้ายนั้นเบา ๆ
“เอาไซส์นี้”
ทั้งพนักงานทั้งน้ำฝน พากันอ้าปากค้างยิ่งกว่าเดิม
“พี่หมอ” มันท้วง “พี่จะทำอะไร” มันรีบชักมือกลับ ผมหันไปมองหน้ามัน
“หาแหวนหมั้นไง”
มันทำท่าเหมือนจะเป็นลม หูเหอหน้าเน้อแดงเถือกไปหมด ผมหัวเราะหึ ๆ พอได้สติ พนักงานรีบเอาเครื่องมือมาวัดไซส์นิ้วน้ำฝนทันที หยิบแหวนไซส์เดียวกันมายื่นให้ดู
“วงนี้เลยค่ะ เหมาะกับผู้ชาย เรียบแต่แข็งแรง”
ผมรับมาหมุนเช็กดู มองแบบอื่นที่ใกล้เคียงกันอีกสองสามแบบ แล้วเลื่อนทั้งหมดไปให้น้ำฝนเลือกบ้าง รายนั้นส่ายหัวร่อนปฏิเสธ
“งั้นเอาแบบนี้”
ผมถือวิสาสะเลือกให้เองเลย ดันซองเงินไปให้ พนักงานรีบแกะออกนับ(พนักงานดูเหวอกันนิด ๆ เพราะส่วนใหญ่ที่นี่เขาจะจ่ายบัตรกัน)
พอเงินครบ พนักงานก็หยิบแหวนวงนั้นใส่กล่อง เขียนใบเสร็จ ใบรับรองกับใบรับประกันยื่นมาให้ ผมรับมาถือ พนักงานยกมือไหว้ขอบคุณ ผมยิ้มให้คนเหล่านั้นนิดหนึ่ง คล้องเอวฝน พาคนที่ดูจะช็อกไม่หายเดินทื่อ ๆ ออกจากร้านไป กลับไปที่รถอีกที
ผมเปิดประตูให้ฝนนั่งก่อน ตัวเองถึงเข้าประจำที่ตาม แล้วเราก็พากันนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมนิ่งคิดอยู่หลังพวงมาลัย ทอดสายตาเหม่อมองออกไปไกล ทบทวนสิ่งที่กำลังทำอยู่ ผมถามตัวเองเงียบ ๆ ในใจว่าแน่ใจแล้วหรือที่จะรับน้ำฝนที่เป็นผู้ชายแท้ ๆ มาเป็นใครสักคนเคียงกาย เป็นคนที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต และหมดสิทธิ์มีทายาทไว้สืบสกุล
‘ใช่’
เสียงตอบกลับมานั้นสั้นแต่ก็หนักแน่นจนผมยังแปลกใจ
เสียงจากใครสักคน ที่น่าจะเป็นตัวผมเอง
ผมหันกลับไปมองฝน ฝนยังนั่งนิ่ง ท่าทางยังดูช็อก ๆ อยู่ สองมือมันจับสายคาดนิรภัยตรงอกแน่น
“ฝน” ผมเอ่ยเรียกให้อีกคนหันมามอง ฝนหันมามองตาม ผมล้วงหยิบกล่องแหวนออกมาจากระเป๋าเสื้อ เปิดฝากล่องออก หยิบแหวนขึ้นมาถือไว้ในมือ ดึงมือซ้ายมันที่จับสายนิรภัยไว้มาถือ
“หมั้นไว้ก่อน แล้วจะส่งพ่อไปสู่ขออีกที”
มันอ้าปากค้าง คงไม่คิดว่าผมจะตัดสินใจแบบนี้
ผมเองก็เหมือนกัน
แต่ผมตัดสินใจแล้ว ผมไม่อยากเสียฝนให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมต้องการครอบครองมันไว้คนเดียว ผมสวมแหวนใส่นิ้วนางข้างซ้ายของมันทันที มันก้มมองมือตัวเอง
“ผะ ผมว่า”
“นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” ผมดักทาง มันหน้าง้ำทันที
“จะขอใครสักคนแต่งงานไม่ถามความสมัครใจของเขาก่อน บังคับกันแบบนี้คิดว่าผมจะชอบหรือไง”
ผมหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ โน้มหน้าเข้าไปใกล้
“ชอบสิ” ผมมองตามัน มองให้รู้ว่าผมรู้ว่ามันรู้สึกยังไงกับผม ขยับใกล้เข้าไปอีก “บอกแล้วไง นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” แก้มมันแดงเรื่อ พยายามดันอกผมออก ผมหัวเราะในลำคออีกรอบ กลับไปนั่งดี ๆ เหมือนเดิม
ถ้าผมจะขอสาวสักคนแต่งงาน ผมคงต้องวางแผนดี ๆ กว่านี้เพื่อให้ฝ่ายหญิงประทับใจ คงมีดอกไม้ คงพาไปขอในสถานที่ที่จะทำให้เธอประทับใจไปตลอดชีวิต แต่น้ำฝนไม่ใช่สาว ผมเลยไม่ได้วางแผนไว้ ทุกอย่างมันฉุกละหุก เหมือนตกกระไดพลอยโจน แต่ผมต้องยึดโอกาสนี้ไว้ ก่อนเพื่อนมันจะเปลี่ยนใจ และก่อนฝนจะถูกใครแย่งไป
โดยเฉพาะไผ่ ถึงมันจะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ไว้ใจได้ที่ไหนว่าสักวันหนึ่ง เพื่อนจะไม่กลายมาเป็นคนรู้ใจทีหลัง
ผมขอยึดมันไว้ก่อนดีกว่า
ผมยังไม่พามันกลับ แต่พาไปกินข้าวที่ร้านของนฤมล มลมันดีใจใหญ่ที่เห็นผมโผล่มาพร้อมกับน้ำฝน มันอยากรู้เรื่องราวของเราสองคนยิ่งกว่าใคร เพราะมันรู้ดีว่าผมไม่ชอบพวกไม้ป่าเดียวกัน ตอนที่นนท์บอกมันแรก ๆ มลมันหัวเราะงอหาย
มันถามพวกเราว่าแค่แวบมากินข้าวกันธรรมดาหรือว่ามาฉลองอะไร จริง ๆ ผมตั้งใจจะพาฝนมากินข้าวธรรมดาเพราะมันดึกมากแล้ว
“แค่กินข้าวเฉย ๆ ครับ”
ฝนตอบอย่างรวดเร็ว ยกน้ำขึ้นดื่ม ผมยกยิ้ม อารมณ์อยากแกล้งมันพุ่งขึ้นนิด ๆ
“ฉลองหมั้น”
ผมพูดชิลล์ ๆ ฝนสำลักน้ำที่กำลังกินอยู่ทันที เพื่อนผมตาโต ผมไม่พูดอะไร จับมือฝนขึ้นมาโชว์ให้ดูแหวนที่ผมเพิ่งถอยให้มันไปหยก ๆ
หลังจากนั้นมลก็เที่ยวโทรหาเพื่อนผมรายหัวเพื่อประกาศว่าผมจะสละโสด ผมหัวเราะหึ ๆ หมอนนท์กับเพื่อนผมบางคนโทรกลับมาขอคำยืนยัน ผมก็ตอบไปตรง ๆ ว่าตามนั้น ฝนนั่งทำหน้ากระอักกระอ่วนเหมือนคนจะจมน้ำตาย ผมนั่งหัวเราะเบา ๆ
บอกตามตรงว่าผมไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าผมไปสู่ขอฝนกับพ่อแม่จริง ๆ พ่อแม่ฝนจะว่ายังไง พ่อผมอีกล่ะ
ผมควรจะทำยังไง
“วางแผนไว้ไง” มลถาม
“ยังไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ฉุกละหุก คงต้องทำตามขั้นตอนละมั้ง ได้ลูกเขาแล้ว ต้องยกขันหมากไปสู่ขอ”
“พี่หมอ”
ฝนมันค้าน ผมมองหน้า มันเลยหุบปากลง มลหัวเราะร่วน มันเองก็แปลกใจเหมือนกันที่ผมเป็นแบบนี้ เพราะปกติผมคบกับใครผมจะให้เกียรติมาก อ่อนโยนสุภาพ ดูแลดีไม่ต่างกับที่ผมเคยทำกับฟ้านั่นแหละ ยกเว้นฝนที่ผมทำตรงกันข้ามกับคนที่ผมเคยคบมาด้วยทุกคน จากที่ไม่บังคับก็บังคับ จากที่ให้เกียรติก็ไม่ ถือสิทธิ์เอาตัวเองเป็นหลัก ทำร้ายให้มันเจ็บ แสดงด้านชั่วร้ายของตัวเองออกไป ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นคงเกลียดผมไม่มองหน้า แต่ฝนมันคงก้าวข้ามคำว่าเกลียดไปไกลกว่านั้นแล้ว
“เอาน่า ไอ้หมอมันก็ไม่ได้เป็นผู้ชายเลวร้ายอะไร อาจแข็งกระด้างไปบ้าง แต่ถ้ามันได้ยอมรับใครเป็นคนในครอบครัวมันจะรักและดูแลครอบครัวดีสุด ๆ”
ฝนหันมามองหน้าผม ผมก็มองมันกลับ เพราะจากนี้ไป มันจะไม่ใช่เพียงคนพิเศษของผม แต่มันจะมาเป็นหนึ่งของคนในครอบครัวผม
ผมทอดมองอากาศ
รู้สึกผิดต่อพ่อไม่น้อยที่ไม่สามารถให้กำเนิดทายาทให้พ่อได้ตามที่พ่อต้องการ
ผมลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ
ผมเล่าเหตุการณ์ที่ฝนโดนลักพาตัวให้มลฟัง และฝนก็เปิดเผยให้ฟังว่าฟ้าเองก็เป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดเหมือนกัน ผมนี่กลายเป็นไอ้งั้งให้เพื่อนหัวเราะ ซ้ำยังสมน้ำหน้าเพราะผมไปทำฝนไว้ก่อน
ผมพาฝนกลับคอนโดก่อนห้าทุ่มเล็กน้อย และแน่นอนว่าคืนนั้น ผมสำเร็จโทษมันข้อหาเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดกับเพื่อน ๆ แกล้งผม
ผมรู้ว่ามันไม่ผิด แต่ผมอยากจะแกล้ง เพราะงั้น มันต้องยอมอย่างช่วยไม่ได้
To be Con…
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า พี่หมอยังไงก็เป็นพี่หมออยู่วันยังค่ำ = = ฉากนี้จะเป็นฉากเดียวของเรื่องที่ทำให้เห็นมุมมองของคนทั้งคู่
แอบแก้ตรงกระเป๋าเงินสีดำมาเป็นซองเงินแทนนะคะ เพราะเงินจำนวนสองแสน มันไม่ได้เยอะขนาดใส่กระเป๋าได้
ปล. ตอนนี้อาจมีจุดผิดพลาดเยอะนิดนะคะ มีเวลาตรวจสอบน้อยจริง ๆ บ้านคนเขียนเพิ่งถูกโจรงัด(วันที่ 17 ที่ผ่านมา) คนร้ายขนของมีค่าไปเกลี้ยง ดีแต่ว่าคอมกับฮาร์ดไดร์ฟติดตัวคนเขียนไปด้วย ไม่งั้นมันก็เอาไปหมด อดอ่านนิยายเรื่องนี้กันแน่ ๆ T^T ช่วงนี้อยู่ระหว่างตรวจสอบลายนิ้วมือ ค้นบ้านผู้ต้องสงสัย กะวิ่งเต้นทำเอกสารที่สูญหายไปใหม่ โดยเฉพาะพาสปอร์ตเพราะมีกำหนดเดินทางออกนอกประเทศวันที่ 24-25 นี้ งานงอกมาก ๆ T^T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
