Chapter : 70 สัญญาณอันตราย
[น้ำฝน...♥]
ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ผมว่าเรื่องนี้น่าจะจบได้แล้วเนอะ
ซะเมื่อไหร่ล่ะ
ผมนอนอยู่บนเตียงในสภาพเหมือนคนเป็นอัมพาตทั้งร่าง ปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว ครึ่งคืนแรกพี่หมอทำโทษที่ผมร่วมมือกับเพื่อน ๆ แกล้งพี่มันทั้งที่ผมก็บอกไปแล้วว่าผมไม่ได้ทำก็ไม่เชื่อ ส่วนครึ่งคืนหลังพี่หมอบอกทำเพื่อฉลองการหมั้นหมายของเรา ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องปฏิเสธเสียงแข็งเพราะผมยังไม่ได้ตอบตกลง
พอใกล้รุ่งผมก็ต้องตอบรับ ไม่งั้นคงไม่ได้หลับไม่ได้นอน
นั่นแหละ ผมจึงมีคู่หมั้นไปด้วยประการละฉะนี้แล
ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ ผมกระดิกไปหาโทรศัพท์ไม่ไหว พี่หมอเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันเอวไว้หลวม ๆ หัวเปียกมะลอก หยิบมือผมยกดูเบอร์ ทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนกดรับให้ เอามาวางแนบไว้กับหูผม
“ไง” ผมตอบรับเสียงพร่า
“โดนไปกี่ยกล่ะมึง” ไผ่มันถามกลับ
“ไอ้เพื่อนเลว เพราะพวกมึง โดยเฉพาะไอ้น้ำหวาน ไอ้ตัวต้นคิด เดินได้เมื่อไหร่ กูจะเตะตูดเรียงตัว”
มันหัวเราะร่วน ไม่ต่างกับคนที่ทำร้ายผมเมื่อคืน ผมตวัดสายตามองมนุษย์กึ่งชีเปลือยตรงหน้า พี่หมอมองผมกลับอย่างไม่สะทกสะท้านกับความผิดตัวเอง ยกผ้าเช็ดตัวเช็ดผมเปียก ๆ ไปมา
จ้องนานไม่ได้ครับ เดี๋ยวต่อมหื่นที่ผมแอบซ่อนไว้มันจะแตกเอา ผมรีบละสายตาหนีทันที
“กูแค่จะโทรมาถามว่ามึงยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าเท่านั้นแหละ กรรมของมึงเองที่มารักคนอย่างไอ้นั่น มึงก็ต้องรับกรรมไป พักผ่อนให้เต็มที่ละกัน เดี๋ยววันนี้กูจะต้อนพวกเพื่อน ๆ ผู้สมรู้ร่วมคิดไปช่วยงานที่ร้านเป็นการไถ่โทษ”
“ดี สภาพนี้กูช่วยพี่ฟ้าไม่ได้แน่ ๆ ฝากหน่อยละกัน”
มันรับปาก ผมถอนลมหายใจแรง กดปิดมือถือ มุดหน้ากับเตียงอีกรอบ พี่หมอคร่อมร่างผมไว้ด้านหลัง ก้มจูบต้นคอผมเบา ๆ ผมสะดุ้งเฮือก
ผมเหวี่ยงมือไปตีแขนแรง พี่หมอหัวเราะหึ ๆ
“เดี๋ยวฉันจะออกไปสั่งอาหารให้ จะได้กินยาแก้อักเสบ”
“ตอนทำไม่คิด”
ผมบ่นหงุมหงิม พอรู้ว่าเขารักชักเหลิงนะผมนี่
“ทำโทษให้หลาบจำไง นายจะได้ไม่ทำอีก”
ผมรีบพลิกหันไปเผชิญหน้า
“ก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วว่าผมไม่ได้เป็นคนต้นคิด ไม่ได้ยินยอมด้วย แต่ถูกพวกมันบังคับต่างหาก”
“ยังไงนายก็ผิดที่ไม่ขัดขืนให้มากพอ”
ผมอ้าปากค้าง ตีแผงอกคนตัวสูงไปหลายที
“พี่มันก็ไอ้สารเลวที่คิดแต่จะข่มเหงผมเท่านั้นแหละ”
ผมด่าฉุน ๆ พี่หมอรวบจับมือผมไว้ จ้องตาเขม็ง ก่อนเปลี่ยนเป็นแพรวพราว ผมชักเหงื่อตก มองมือตัวเอง
ขอกรอเทปย้อนกลับแผล็บ
เมื่อกี้มึงทำอะไรพี่หมอไป…
อ๋อ..ทุบอกพี่มัน
แล้วทุบไปกี่ที
จะ จำไม่ได้แฮะ
งะ งั้นก็หมายความว่า…
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
หนึ่งหมัดต่อหนึ่งยก
เหงื่อในจิตนาการผมผุดขึ้นมาบนขมับทั้งที่แอร์กำลังเย็นฉ่ำ พี่หมอยกยิ้ม ก้มลงมาทำโทษผมตามจำนวนหมัดที่ผมต่อยไปทันที
เกิดมาเป็นไอ้น้ำฝน โดนทั้งขึ้นทั้งร่อง T^T
พี่หมอทิ้งผมไว้ที่ห้องคนเดียวให้นอนพักฟื้นเพราะตัวเองต้องไปเข้าเวรต่อ ผมหลับต่อตื่นอีกทีก็เที่ยง ลุกขึ้นอาบน้ำ เดินสะโพกครากมาทำอาหาร ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ ผมเดินไปหยิบมาดูเบอร์
พี่หมอครับ
“ครับ”
ผมกดรับ รู้สึกเขินกับสถานะใหม่ของตัวเองยังไงชอบกล
“ตื่นแล้วเหรอ ทำอะไรอยู่”
“มื้อเที่ยง”
“กินรึยัง”
“ยัง เพิ่งทำเสร็จ”
พี่หมอเงียบไปพัก
“งั้นห่อใส่กล่อง แล้วเอามาทานด้วยกันที่นี่”
“ระ เรื่องอะไร พี่ก็หากินเองคนเดียวสิ”
“อย่าดื้อน่า เอาแพ็คใส่กล่อง ไม่มีกล่องก็แรปใส่จานแล้วมา”
“หาซื้อเอาที่นู่นไม่ได้เหรอ”
“ฉันอยากกินฝีมือนาย”
ผมหน้าร้อนผ่าว กัดปากตัวเองเบา ๆ ด้วยความเขิน
ไอ้พี่หมอบ้า ขยันทำให้ผมอายจริง ๆ
“งั้นรอหน่อยละกัน ผมจะทำเพิ่มอีกสักอย่าง แล้วไปหา”
“จะรอ”
ผมกดวางมือถือ คำว่าจะรอลอยคลุ้งอยู่ในหัว เพิ่งรู้ว่าการเป็นเมียใครสักคนจะทำให้เขินได้สุดใจขาดดิ้นขนาดนี้
ผมรีบทำอาหารเพิ่มอีกอย่าง กล่องไม่มีหรอกครับ ผมแพ็คใส่จานและชามขนาดเท่า ๆ กัน แรปด้วยพลาสติกห่ออาหาร เอาใส่ถุงพลาสติก เดินออกจากห้อง พี่หมอทิ้งคีย์การ์ดให้ผมอันหนึ่ง
ทำแบบนี้ยิ่งเหมือนเมียเข้าไปใหญ่
ผมเดินออกจากคอนโด โบกรถแท็กซี่ตรงไปที่โรงพยาบาลทันที ตื่นเต้นครับ ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ พี่นางพยาบาลคนเดิมหันมาทัก
“อ้าว คุณน้ำฝน ไม่ได้เจอกันซะนาน พาพี่สาวมารักษาเหรอ แต่เอ๊ะ วันนี้ยังไม่เห็นคิวเลยนี่” พี่นางพยาบาลรัวมาเป็นชุด ผมทำหน้าอึดอัด
“เปล่าครับไม่ได้พาพี่ฟ้ามารักษา แต่เอ่อ… คุณหมอแซมอยู่ห้องไหนครับ”
พี่นางพยาบาลเลิกคิ้ว ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ พี่หมอก็โผล่หน้าออกมาจากห้องตรวจ มองผมแวบหนึ่ง
“ผมขอเบรกทานข้าวสักครู่ ยกเคสฝากคุณหมอเจมส์ดูแลก่อน”
“ได้ค่ะ”
พี่นางพยาบาลรับงง ๆ พี่หมอขยับมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมท่ามกลางสายตางุนงงของทุกคนที่คงงงว่าผมมาทำไม
“ไปกินที่ห้องพักแพทย์ละกัน หิวจะแย่แล้ว”
“แล้วทำไมไม่หาอะไรกินก่อน หิ้วท้องรอทำไม”
ผมบ่นหงุมหงิม พี่หมอดันหลังผมเบา ๆ ให้เดินไปข้างหน้า
“ก็บอกแล้วไงว่าอยากกินอาหารฝีมือนาย”
ผมหันกลับไปมองพี่นางพยาบาลคนนั้นเพื่อบอกขอตัวตามมารยาท เธอทำหน้าเหวอ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร พี่หมอก็รั้งผมให้เดินห่างมาไกลแล้ว
“ไม่อายเขารึไง”
ผมถามคนตัวสูง พี่หมอก้มมองหน้า
“อายอะไร”
พี่มันถามกลับหน้าตาย ผมเงยหน้ามอง
นี่หรือคือคนที่เคยเกลียดเกย์มาก่อน สภาพเหมือนไม่ใช่เลย
ผมฉีกอาหารออกมาจัดวาง พี่หมอคงหิวจริง เพราะทันทีที่ผมยื่นช้อนให้ พี่หมอก็รีบตักข้าวกินทันที ดีว่าเตรียมข้าวมาให้เยอะ ผมก็ตักกินบ้าง
“เลอะหมดแล้ว”
ผมใช้นิ้วโป้งแต้มคราบมันเลอะ ๆ ออกจากมุมปากพี่หมอ มันไม่ได้เห็นชัดจนน่าเกลียดหรอก แต่คนเนี๊ยบแบบพี่หมอ ผมไม่อยากให้พี่มันหลุดเนี๊ยบจริง ๆ
พี่หมอจ้องตาผม ผมรีบหลบตาวูบ
ไม่ต้องมามองกูด้วยสายตาแวววาวแบบนั้นก็ได้
ผมก้มหน้าก้มตากิน พี่หมอหัวเราะหึ ๆ
ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีพี่หมอก็เขี่ยจานเปล่า ผมหยิบจานผลไม้ออกมาแกะแรปพลาสติกออก วางไว้ตรงหน้า พี่หมอจิ้มกินเงียบ ๆ
พออิ่มผมก็ยกน้ำเปล่ามาให้พี่หมอกินล้างปาก ผมรวบเก็บจานชาม ลุกขึ้นยืน
“ผมกลับก่อนละ”
“ยังไม่ได้ให้รางวัลสำหรับอาหารมื้อนี้เลย”
พี่มันรวบผมไปกอดเบา ๆ
“ไม่ต้อง เพราะผมก็กินเอง”
“จะให้”
แล้วพี่มันก็บังคับจูบผมมาเบา ๆ ที
เสียทั้งขึ้นทั้งล่องจริง ๆ พี่หมอปล่อยให้ผมเป็นอิสระ กระชับเสื้อกาวน์ จ้องตาผม
“ไปหาเงินเก็บไว้แต่งเมียก่อน”
ผมหน้าร้อนผ่าวกับคำนั้น พี่หมอหัวเราะหึ ๆ ดันหลังผมเบา ๆ ให้เดินออกไปพร้อมกัน พี่นางพยาบาลคนเดิมรออยู่แล้ว ยื่นแฟ้มมาให้ พี่หมอรับมาถือ หันมาทางผม
“จะไปรออยู่ที่คอนโดหรือกลับบ้านก่อน”
“กลับบ้านสิ จะไปช่วยพี่ฟ้าทำงาน”
“ไหวรึ”
ผมมองตาพี่นางพยาบาล พยักหน้ารับอาย ๆ
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ผมก้มหัวให้พี่นางพยาบาลนิดหนึ่ง หันหลังเดินออกจากโรงพยาบาลมา
ผมมาถึงร้านตอนบ่ายสอง เพราะมีผู้ช่วยแม่ครัวอย่างพี่นุ่น งานนี้เราเลยสามารถรับลูกค้าเพิ่มได้ บ่ายสองกว่าคนเลยยังแน่นร้านเหมือนเดิม ผมรีบเดินเข้าบ้าน เอาถุงจานอาหารที่เอาไปส่งพี่หมอเข้าไปไว้ในครัวในบ้าน ผมกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อน ๆ ผมมาช่วยกันครบทุกคนเลย
“โผล่มาได้ไงหมาฝน เห็นไผ่ว่ามึงลุกไม่ขึ้นวันนี้”
“บ้า กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
ผมรีบคว้าผ้ากันเปื้อนแบบครึ่งเอวมามัดเอว พี่ฟ้าทำไว้เยอะเพราะกะเอาไว้ซักเปลี่ยน แต่วันนี้เพื่อนผมได้ใส่กันทุกคน
“หนุกกว่าที่คิดแฮะ ว่าแต่มึงเดินไหวได้ไงฝน”
น้ำหวานตัวต้นเหตุเดินเข้ามาถาม
“เพราะมึงเลยหวาน กว่ากูจะฟื้นได้ก็ตั้งเที่ยง”
มันหัวเราะ แก้มแดงนิด ๆ
“สมน้ำหน้า คิดอยากมีผัวแทนมีเมียเองนี่”
ไผ่เดินตรงมาทางผม มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มให้นิด ๆ ผมยิ้มตอบ
“เป็นฝั่งเป็นฝาสักทีนะหมาฝน”
“เชี่ย!”
ผมเตะขามันเบา ๆ ที มันกอดคอผม รั้งเอาไปกอดแน่น ผมหัวเราะ มันคงสังเกตเห็นอะไรผิดแผกไปจากมือผม รีบยกมือผมขึ้นดู
“อะไร”
หินกับตันรีบวิ่งเข้ามาดูด้วย ผมอ้ำอึ้งบอก
“แหวนหมั้น” มันมองผมอึ้ง ๆ “เมื่อวาน พอแยกทางกับพวกมึง พี่หมอก็ทำตามที่พูด เอาเงินสองแสนที่เราร้องขอไปซื้อนี่เป็นของหมั้น”
“กูว่าพี่มันเอาจริงแน่ ทองคำขาวเนื้ออย่างดี ราคาโคตรแพง”
หินมันยกนิ้วผมขึ้นดูอึ้ง ๆ
“บุญหล่นทับนะมึง”
“ทับพ่อมึงสิ มันเล่นเอากูลุกไม่ได้ไปครึ่งวัน กูไม่ภูมิใจหรอกนะ”
“เอานะ บริการดี ๆ ผัวจะได้รักได้หลง”
ผมถีบตันไปเบา ๆ ที มีลูกค้ากลุ่มใหม่เดินเข้ามา ตันรีบเดินเข้าไปรับ วันนี้มันลงครัวด้วยครับ เพราะคนเยอะ พอเห็นกลุ่มคนที่เดินมาใหม่ผมมองอึ้ง ๆ ทันที
“พี่ต้าร์”
(อ่านต่อ 50%)
พี่ต้าร์ที่เดินมากับฝูงเพื่อนมองมาทางผม จริง ๆ ผมก็ไม่ได้สนิทกับพี่แกเท่าไหร่หรอกครับ ทักทายกันทางเฟซบ้าง
“ฝากท้องสักวันนะฝน พี่พาเพื่อนมาเลี้ยงวันเกิด”
“ตามสบายครับ”
ไผ่มันยืนรับออเดอร์ข้าง ๆ ผม ไผ่มันคงจำไม่ได้
“ไผ่ นี่ไงพี่ต้าร์”
ผมบอกมันสั้น ๆ ไผ่มองพี่ต้าร์ทำท่าคิด ก่อนทำท่านึกขึ้นได้ ทำหน้าถมึงทึงใส่
ออร่าพ่อหวงลูกสาวมึงนี่เนอะ ขนาดกูมีผัวเป็นตัวเป็นตนยังไม่วายหวงกูอีก
“ส่วนนี่ไผ่ เพื่อนสนิทผมเองครับ”
ผมแนะนำ พี่ต้าร์มองหน้าไผ่ มองด้วยสายตาแปลก ๆ ยังไงพิกล
“เป็นเพื่อนเหรอ” พี่ต้าร์งึมงำอะไรสักอย่าง “พี่คิดว่าเป็น...”
“ครับ?”
“เปล่าหรอก พี่อยากทานอาหารฝีมือฝนจัง พี่ไปโม้ไว้เยอะ ฝนลงมือหน่อยได้ไหม ที่ร้านดื่มได้ใช่ไหม”
“ได้ครับ แต่เครื่องดื่มเรามีจำกัดนะ”
“ไม่เป็นไร”
ผมรับปาก รับออเดอร์ในขณะที่ไผ่วิ่งไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นที่เข้ามาใหม่ เพื่อนพี่ต้าร์พากันส่งซิกอะไรกันสักอย่างแล้วตบหัวกันเบา ๆ ผมเดินเข้าครัวเพื่อไปทำเมนูพิเศษให้พี่ต้าร์
“กลับมาแล้วเหรอ คิดว่าจะลุกไม่ขึ้นซะอีก” พี่ฟ้าทัก
“ก็เกือบ ๆ” พี่ฟ้าหัวเราะ
“อะไร” พี่ฟ้าถาม คิดว่าผมจะยื่นเมนูให้
“ลูกค้าอยากให้ฝนทำ”
พี่ฟ้าเลิกคิ้วสูง
“คนไหน”
“โต๊ะ 9”
พี่ฟ้าโผล่หน้าไปมอง ยิ้มนิด ๆ แล้วหันกลับมาทำต่อ
“ยิ้มอะไร” ผมถามงง ๆ
“เพิ่งรู้ว่าฝนมีเสน่ห์ต่อเพศเดียวกัน คนนี้เขามาบ่อยนี่ ตอนฝนอยู่เขาก็มองหาแต่ฝน พอไม่อยู่ก็ถามหา”
ผมมองพี่ฟ้าอึ้ง ๆ
“ไม่มั้ง”
“อาจจะ”
“แต่คนนี้คือคนที่ขอเบอร์ฝนที่วังน้ำเขียว” ผมอ้อมแอ้มบอก พี่ฟ้าหันมามองตาโต
“งั้นชัวร์เลย”
ผมทำหน้าอึดอัด
“รีบ ๆ ทำเข้าเถอะ ลูกค้ารอนาน”
พี่ฟ้ารุนหลัง ผมรีบสวมผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัว ยกเครื่องมาเตรียม สิ่งสำคัญสำหรับการทำร้านอาหารนอกจากรสชาติแล้ว ความเร็วก็เป็นสิ่งสำคัญไม่แพ้กัน
“นี่อะไร”
พี่ฟ้าทักทันทีที่เห็นแหวนบนนิ้วผม หน้าผมทำท่าอึกอัก อ้อมแอ้มบอก
“แหวนหมั้น พี่หมอซื้อให้เมื่อวาน”
พี่ฟ้าตาโต
“คุณหมอเอาจริงเหรอเนี่ย”
ผมพยักหน้า ถ้าเอาหม้อมาตั้งไว้บนหัวผมแทนไฟตอนนี้ข้าวคงสุก
“แล้วฝนยอมใส่ได้ไง”
ผมหน้าง้ำ
“ไม่ยอมได้ไง บังคับกันตลอด”
พี่ฟ้าหัวเราะ เร่งให้ผมไปทำอาหารต่อ พอเรียบร้อย ผมก็ยกไปเสิร์ฟ ลำเลียงมาเป็นแถว ไผ่เข้ามาช่วยด้วย
แต่ผมว่ามันจงใจมามองหน้าพี่ต้าร์มากกว่า รายนั้นหน้าเจื่อนไปถนัดตาตอนเห็นสายตาราวกับจงอางหวงไข่ของไผ่มัน
“ทำหน้าแบบนั้นกับลูกค้าได้ไงไผ่” ผมติง
“มันชอบมึง”
“ชอบก็ปล่อยเขาชอบไปสิ กูมีพี่หมออยู่แล้ว มึงอย่าลืมสิ”
“ใครกูก็ไม่ชอบทั้งนั้น พวกนี้หวังแย่งมึงไปจากกู”
ผมหัวเราะหึ ๆ เกี่ยวคอมันลงมาต่ำ ๆ (ส่วนสูงต่างกันครับ)
“มึงอาจไม่ใช่แฟนอันดับหนึ่งของกูนะไผ่ แต่มึงคือเพื่อนอันดับหนึ่งของกู สำคัญและยั่งยืนกว่าอีก”
มันทำท่าคิด ก่อนยิ้ม กอดคอผมกลับ
“เอ้อ ๆ รีบไปทำงานเถอะ”
ผมกับมันพากันหัวเราะ
โต๊ะของพี่ต้าร์ขอดื่มมากเป็นพิเศษ สั่งอาหารลำเลียงมาไม่ขาดระยะ พร้อมเครื่องดื่ม ผมไปแสดงความยินดีในฐานะคนรู้จักพี่ต้าร์
“น้ำฝนน่ารักดีนะ มีแฟนรึยังครับ”
หนึ่งในเพื่อนพี่ต้าร์ถาม ผมทำท่าอึกอัก พี่ต้าร์ปราม ผมแค่ยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไร ไม่ถือสาคนเมาด้วย
“ขอโทษนะ ไม่รู้พี่พาเพื่อนมาสร้างความรำคาญให้ร้านหรือเปล่า”
พี่ต้าร์เดินมาทักผมหลังจากแวบมาเข้าห้องน้ำ ผมยิ้มให้
“ไม่นี่ครับ ร้านนี้ไม่ได้ซีเรียสเรื่องกฎระเบียบอะไรอยู่แล้ว ทำกันเองในครอบครัว ถ้ามาแล้วมีความสุขก็เอาเถอะครับ”
พี่ต้าร์มองผมด้วยแววตาบางอย่าง เกาท้ายทอย เกาแก้ม
“ฝน พี่ถามอะไรหน่อย จริง ๆ ว่าจะถามตั้งหลายรอบ แต่ไม่กล้า”
“ครับ”
“คะ คือฝนกับไผ่ คนนั้นน่ะเป็นแฟนกันหรือเปล่า”
หน้าผมเห่อร้อนไปกับสิ่งที่ได้ยิน หัวเราะออกมาเบา ๆ สงสัยพี่ต้าร์จะเข้าใจผิดผมกับไผ่เข้าเต็ม ๆ
“เปล่าครับ แค่เพื่อนสนิทกัน อาจใกล้ชิดกันมากไปหน่อยจนคนอื่นพลอยคิดว่าเป็นแฟนกัน”
พอตอบออกไปแล้วก็เพิ่งนึกได้
อ้าว เขามาจีบนี่หว่า ที่พี่มันไม่รุกสงสัยจะเข้าใจผิดคิดว่าผมกับไผ่เป็นแฟนกันแน่ ๆ ไปบอกเขาแบบนั้น จะไม่ซวยแย่เหรอ พี่ต้าร์มองผมด้วยสายตาที่มีความหวังขึ้น
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ เพื่อนเรียกแล้ว”
พี่ต้าร์พยักหน้ารับ คนเรียกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ไผ่นั่นแหละ มันทำหน้าเหมือนยักษ์วัดแจ้ง
“ไปคุยไรกับมัน”
“คุยไร เจอกันทักทายกันธรรมดา มึงนี่ขี้ระแวงจัง”
“เพราะกูไม่ระแวงนั่นแหละ มึงถึงได้โดนไอ้เ…นั่นซิวไป ตอนนี้ใครเข้าใกล้มึงเกินหนึ่งเมตร กูสงสัยไว้ก่อนแหละ”
“มึงนี่นะ แล้วงี้เมื่อไหร่จะหาแฟนได้”
“รีบไปทำอาหารเลย พี่ฟ้าทำไม่ทันแล้ว”
มันไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด เร่งตัดบทมา ผมเลยต้องเดินเข้าครัวไปช่วยพี่ฟ้า พี่นุ่นมาช่วยแล้ว แต่ผมก็ไปเป็นมือหนุนอีกราย
พอใกล้หกโมงพี่หมอนนท์ก็โผล่ มาคนเดียวครับ หอบดอกไม้ช่อโตมาด้วย คงจะเอามาฝากพี่ฟ้า พี่หมอนนท์เดินยิ้มเดินมาทางผม ไผ่มันยกของไปหลังร้าน เลยไม่เห็น ไม่งั้นพี่หมอนนท์คงโดนสะกัดดาวรุ่งไปแล้ว
“มาแต่วันเลย ทิ้งคลีนิคมาเหรอครับ”
ผมรีบเข้าไปรับ
“ใครว่า พี่ตื่นเต้นกับข่าวดี เลยรีบปิดคลีนิคเร็วแล้วมาหานี่แหละ”
“ข่าวดีอะไร”
“เพื่อนพี่มันจะสละโสด” พูดจบ พี่หมอนนท์ก็ยื่นดอกไม้ช่อโตในมือมาให้ ผมมองตาปริบ ๆ “ยินดีด้วยนะ” พี่มันบอกต่อยิ้ม ๆ
รู้สึกว่าหัวหูผมมันร้อนไปหมด ผมเม้มปากแน่น ก้มหน้ารับดอกไม้มาอุ้มแนบอก
“ไอ้หมอมันโชคดีที่ได้คนน่ารัก ๆ อย่างน้ำฝนมาเป็นแฟน”
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะ”
ผมเงยหน้าขึ้นค้านเบา ๆ พี่หมอนนท์ยิ้ม
“หญิงชายไม่สำคัญเท่ากับเรามีความสุขกับคนที่เรารักหรือเปล่าหรอก เอ่อ.. อาจจะสุขได้ไม่เต็มที่เพราะเพื่อนพี่มันเอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่รับรองได้ว่าถ้ามันออกปากว่าจะรับฝนเข้าไปเป็นหนึ่งในครอบครัวมันเมื่อไหร่ ฝนจะกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดแน่ ๆ”
ครับ โชคดีมาก สะโพกครากอยู่นี่ = = ;
“มายินดีกับฝนคือข้ออ้าง จริง ๆ แล้วพี่จะมาจีบฟ้าพี่สาวฝนต่างหาก”
พี่หมอนนท์ก้มกระซิบข้างหู ผมหัวเราะหึ ๆ
แต่แล้วอยู่ ๆ พี่หมอนนท์ก็ต้องตัวปลิวไปไกลเพราะถูกใครสักคนผลัก
แน่นอนคนผลักจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…
“มาเสือกอะไรแถวนี้!”
“ไม่ได้มาเสือกครับคุณไผ่ มากินข้าว มาจีบคนด้วย”
“ไม่มีใครว่างให้จีบแถวนี้”
“ไม่เอาน่า อย่าทำตัวเป็นหมาหวงก้างสิครับ ของตัวเองก็ไม่ใช่”
สองคนเริ่มเปิดศักราช ผมถอนหายใจแรง ปล่อยให้คนสองคนทะเลาะกันไป เดินอุ้มดอกไม้ช่อโตเดินอารมณ์ดีไปทางหลังร้าน
“เสน่ห์แรงจังเลยนะ”
ผมสะดุ้ง หันไปมองคนทัก
ใคร?
ผมถามตัวเองในใจ เพราะไม่คุ้นหน้าเลย ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนพี่ต้าร์ สงสัยจะเมามา
“รับอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ”
ผมยิ้มให้ ต่อให้เมาแค่ไหนลูกค้าก็คือลูกค้า ต้องบริการให้ดีเท่าเทียมกันครับ
“เพราะน่ารักแบบนี้สินะ ต้าร์ถึงได้เพ้อหาตลอด”
ผมมองคนตรงหน้างง ๆ
“เห็นติ๋ม ๆ เงียบ ๆ แต่เป็นประเภทฟาดเรียบสินะ”
ผมขมวดคิ้วงุนงงหนัก ไม่รู้ความหมายที่อีกคนพูด
“ผมว่าพี่เมาแล้วนะ ให้ผมช่วยพากลับไปที่โต๊ะไหม”
ผมยิ้มหวานการค้าอีกรอบ พี่มันจ้องตา ก่อนพยักหน้า
“ก็ดี”
ผมหันไปมองพี่นิ่มที่เดินผ่านมาพอดีให้เอาดอกไม้ไปเก็บ จับแขนของคนตรงหน้าไว้ พอผมจับเขาก็โถมตัวมาทางผม ตัวใหญ่ให้ตาย
“เดินดี ๆ นะครับ”
หรือว่าเราจะคิดผิดที่ให้มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในร้าน ผมค่อย ๆ ประคองจากห้องน้ำ แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว พี่มันก็เซล้ม พลอยพาผมล้มไปด้วย
ผมรีบพยุงตัวคนเมาลุกขอโทษขอโพย มองไปรอบ ๆ เพื่อหาความช่วยเหลือ มือคนเมาคล้องหมับมาที่เอวผม พยายามยันตัวลุก รู้สึกเหมือนปากพี่แกจะซบ ๆ ลงแถว ๆ ต้นคอผมด้วย ผมประคองจนพามาถึงระดับที่เพื่อน ๆ ผมเห็นเลยออกมาช่วยกันหิ้วกลับไปที่โต๊ะพี่มัน
“ปกติรับแขกแบบนี้ประจำเหรอ” ตามันถาม
“เปล่า ปกติจะมีแต่คนมากินข้าว แต่วันนี้พี่ต้าร์...” ผมพยักหน้าไปยังพี่ต้าร์ที่กำลังดูแลเพื่อนอยู่ “ขอพามาเลี้ยงฉลองวันเกิดมากเป็นพิเศษ”
ตามันพยักหน้า
ทุ่มหนึ่งร้านปิด กลุ่มของพี่ต้าร์เป็นลูกค้ากลุ่มสุดท้าย ดีว่าพวกเพื่อน ๆ ผมมาช่วย เลยช่วยกันพยุงคนเมาไปขึ้นรถแท็กซี่
“แล้วพี่จะมาอุดหนุนใหม่นะฝน ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องลำบาก”
“ไม่เป็นไรครับ กลับบ้านปลอดภัยนะ”
ผมบอกลา พี่ต้าร์ยิ้มอ่อนโยนเดินจากไป ผมเดินกลับเข้าไปช่วยเพื่อน ๆ เก็บร้านต่อ
“อันตรายนะหมาฝน”
“อันตรายยังไง” ผมเงยหน้ามองน้ำตาลคนพูด
“ก็ไอ้ผู้ชายคนนั้น ที่มึงพยุงกลับมาที่โต๊ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้
แล้วยังไง
“สายตามันเหมือนนายพรานจ้องจะตะครุบเหยื่อ”
ผมหัวเราะร่วนกับคำมัน
“กูว่าช่วงนี้มึงอาการหนักนะตาล คิดอะไรมากไปรึเปล่า”
“แล้วกูคิดผิดไหมล่ะ กูคิดว่ามึงกับพี่หมอมีอะไรเกินเลย มันก็มีจริง ๆ”
มันก็จริง
“มึง เขาเพิ่งเจอกูครั้งแรก ผู้ชายด้วย ดูไม่ใช่ตุ๊ดใช่แต๋วซะหน่อย”
“เกย์มึงเกย์”
ผมโบกมือไหว ๆ
“คิดมากน่า รีบ ๆ เก็บเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”
พรุ่งนี้หยุดครับ วันนี้พวกเรานัดกันไว้ว่าจะดื่มกัน หินวิ่งเข้ามากอดคอผมแรงจนตัวเซ
“นั่นดิ ฉลองเพื่อนสละโสด”
ผมตบหลังมันไปทีเบา ๆ รีบช่วยกันคนละไม้คนละมือเคลียร์พื้นที่
To be Con..
หึ ๆ วางยาไว้สองต่อ พี่ต้าร์น่ะไม่อันตรายเท่ากับใครอีกคนหรอก
เขาคนนั้นเป็นใคร โผล่มาจากไหน ติดตามกันต่อไป -,. -
ว่าแต่...
คืนนี้ฝนเมา ..คิดว่างานนี้พี่หมอคงไม่พลาด -,.-
ตัวอย่างตอนถัดไป #เมื่อพี่หมอหลอกถามคนเมา ทาสแค้น 71 #รักเท่าโอ่งมังกร & คุยกับผู้ใหญ่ (พี่หมอ)
“นายรักฉันหรือเปล่าน้ำฝน” ผมถามตรงจุดฉุน ๆ หรือว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ได้รักผมอย่างที่ผมคิด มันฉีกยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
“รักสิ”
ผมยิ้มออกมาทันทีกับคำมัน
“รักแค่ไหน” เขาบอกคนเรามักไม่รู้จักพอ ผมว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ
“รักมากกกกก” มันกางมือออกกว้าง ผมหัวเราะ “รักเท่าโอ่งมังกรเลย”
#รักเท่าโองมังกรเลย จะน่ารักไปไหนน้ำฝน >////<
#เม้นท์นะคนดี -,.-
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
