Chapter : 73 สู่ขอ
[พี่หมอ...♥]
ผมขำกับท่าทางมันตอนถูกพ่อกับแม่ผมสู่ขอ บอกตามตรงตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาสู่ขอผู้ชายมาเป็นเมียแบบนี้ ผมเดินอารมณ์ดีไปเข้าห้องตรวจ พี่ณีย์มองหน้า
“อารมณ์ดีเชียวนะคะ คุณหมอ”
“ครับ” ผมตอบรับยิ้ม ๆ
“บอกพี่มา ว่ามีเรื่องอะไรดี ๆ หรือว่าเรื่องที่มาปรึกษาพี่”
“ครับ พ่อกับแม่ผมยอมรับและรับปากจะไปสู่ขอฝนให้”
“น้องน้ำฝนนี่จริง ๆ เป็นม้ามืด ทำเอาคนรักคนหลงไปทั่ว”
ผมไม่ใส่ใจคำแซวนั้น เริ่มต้นรักษาคนไข้
ตั้งแต่ยอมรับว่าไม่ถูกกันวันนั้น ดูเหมือนผมกับไผ่จะผ่อนคลายกันขึ้น เวลาอยู่บ้านก็ไม่ต้องอึดอัด ทะเลาะกันก็ให้พ่อกับแม่เห็นไปเลย ผมไม่เท่าไหร่หรอก ส่วนมากจะเป็นไผ่มากกว่า ซึ่งจะโดนอาทับทิมด่าเอาประจำ
“อาทิตย์หน้าแล้วใช่ไหมคะคุณ”
พ่อพยักหน้า อาทิตย์หน้าที่ว่าคือเราจะขนขบวนไปสู่ขอฝนกับคนบ้านนู้น ผมตื่นเต้นสุดเพราะกลัวเขาจะไม่ยกลูกชายให้
“ทำให้ได้นะพ่อ ฝนจะได้มาอยู่กับเรา มาทำอาหารให้เรากิน”
“นี่เราพูดเพื่อตัวเองหรือเพื่อพี่เรากันแน่”
“เพื่อตัวเองดิ เพื่อมันทำไม ฝนทำกับข้าวอร่อย แม่ก็รู้”
“เรานี่นะ” แม่ตีแขนมันเบา ๆ “แล้วพี่สาวเขาว่าไง ต่อว่าลูกไหม” แม่หันมาถามผม
“ไม่ครับ ฟ้าเข้าใจ จริง ๆ เขาแอบสงสัยมาตั้งนานแล้ว”
“ก็ยังดี เพื่อน ๆ เราก็รับกันได้หมด ที่เหลือก็คือพ่อแม่ละนะ”
ผมบอกให้ฝนรู้ล่วงหน้าและนัดวันเวลากับผู้ใหญ่ของทางฝน โดยมีฟ้าช่วยประสานงานด้วย เรียกได้ว่าตื่นเต้นไปตาม ๆ กัน ทุกคนรู้เรื่องหมด ทั้งเพื่อนผม เพื่อนไผ่ และดูเหมือนวันนั้น เพื่อน ๆ มันและเพื่อนผมบางส่วนจะมาช่วยเป็นกำลังใจและเป็นแรงสนับสนุน และบ้างก็จะมาช่วยพูด
พอถึงวันนัด พ่อกับแม่ฝนดูจะแปลกใจไม่น้อยที่เห็นคนเต็มบ้านไปหมด หน่วยสนับสนุนมาถึงก่อนหน้านั้นสักพักแล้ว ฝั่งของฝนมีไผ่ และเพื่อน ๆ ของมัน ฝั่งของผมมีพ่อแม่ผม หมอนนท์และมลที่ขอมาเป็นสักขีพยาน และรับอาสาเก็บศพถ้าเกิดเขาไม่ให้ฝนขึ้นมา หรือยำบาทาใส่ผม
“ชักตื่นเต้นซะแล้วที่มีคนมากันเยอะแยะเต็มบ้านขนาดนี้” พ่อฝนบอกทึ่ง ๆ เชิญทุกคนเข้าบ้าน ผู้ใหญ่พากันนั่งบนโซฟา ในขณะที่เด็ก ๆ พื้นที่ไม่ว่างครับ พากันนั่งบนพื้นกันหมด
“ผมจะขอพูดตรงประเด็นเลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาทางคุณวิชัยกับภรรยา” พ่อฝนเปิดประเด็น “ผมจะมาสู่ขอลูกคุณมาเป็นลูกสะใภ้ครอบครัวผม”
พ่อแม่ฝนพากันตื่นเต้น โดยเฉพาะแม่ฝนที่แสดงความยินดีอย่างเห็นได้ชัด
พ่อกับแม่ฝนมองหน้ากัน ยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้
“จริง ๆ เราไม่เคยบังคับให้ลูกรักหรือไม่รักใคร ถ้าเด็กชอบพอทางนี้ก็ไม่มีปัญหาค่ะ ว่าไงล่ะฟ้า ตกลงกับพี่เขาหรือเปล่าลูก” แม่หันไปถามฟ้า ทุกคนพุ่งเป้าไปยังทิศทางเดียวกันหมด ฟ้ายิ้มเจื่อน ผมทำท่าอึกอักไม่ต่างกับพ่อแม่ผม
“มีค่ะ”
แม่ฝนขมวดคิ้วทำหน้าแปลกใจ
“ทำไมล่ะลูก”
ฟ้ายิ้มเจื่อนอีกที
“เพราะคนที่คุณหมอมาสู่ขอไม่ใช่ฟ้า แต่เป็นลูกอีกคนของพ่อกับแม่ต่างหาก”
พ่อกับแม่ฝนมองหน้ากัน ก่อนหันไปมองลูกชายคนเดียวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ฟ้า ฝนกระแอมไอหนึ่งทีหน้าแดงก่ำ สีหน้าไม่สู้จะดีนัก
“หมายความว่ายังไง” แม่ฝนดูช็อก
“ขอโทษนะครับ แต่คนที่ผมมาสู่ขอให้ลูกชายคือน้ำฝนครับไม่ใช่น้องฟ้า”
แม่ฝนทำท่าจะเป็นลม พ่อนั่งช็อก พ่อผมรีบรุกต่อทันที
“ถ้าเรามองข้ามเรื่องเพศไป ผมถือว่าฝนเป็นเด็กที่ดีมากคนหนึ่ง ตาฝนกับตาแซมรักกันมาก พวกเขาต้องฝ่าฟันอะไรหลาย ๆ อย่างมาด้วยกันจนตาแซมมาเอ่ยปากขอให้ผมเป็นธุระปะปังให้ ถือว่าผมขอร้อง เรื่องสินสอดทองหมั้นผมไม่ขัดถ้าคุณจะเรียกร้อง คุณก็รู้ว่าฝนเขาเป็นเพื่อนสนิทไผ่มานานแค่ไหน น่าจะพอรู้นิสัยไผ่ดี ครอบครัวเราอยากเป็นดองกับครอบครัวของคุณจริง ๆ ตอนแรกตาแซมชอบน้องฟ้า พยายามจีบอยู่นาน เสียแต่เด็กสองคนไม่สามารถเดินไปบนเส้นทางเดียวกันได้ แต่กับน้ำฝน ถึงแม้จะเพศเดียวกัน แต่อะไรหลาย ๆ อย่างของพวกเขาเข้ากันได้ดี ผมกับภรรยาก็รักน้ำฝนเหมือนลูก หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
“แต่น้ำฝนเป็นผู้ชาย”
“ครับ ผมเข้าใจข้อนั้นดี แต่เรื่องความรัก มันไม่ได้จำกัดแค่เพศ แซมเขาเป็นหมอ อยู่ในสังคมที่ถูกเพ่งมอง แต่เขาก็เลือกที่จะยอมรับ เพราะฝนคือคนที่เขารัก ผมกับภรรยาเป็นพยานได้ และไม่เพียงแค่ผม น้องฟ้า เพื่อน ๆ น้ำฝนและเพื่อน ๆ ของลูกชายผมเองก็รับรู้กันหมด และไม่มีใครคัดค้าน”
พวกเพื่อน ๆ ฝนทุกคน รวมถึงหมอนนท์และนฤมลเพื่อนผมเป็นลูกคู่ พ่อกับแม่ฝนเหมือนโดนฝูงชนถล่ม เพราะตัวเองเพียงสองคน แต่โดนกองทัพพลพรรคเห็นด้วยขวางกั้น
“ลูกรู้ด้วยเหรอฟ้า”
“ค่ะ จริง ๆ ฟ้าว่าจะโทรไปเล่าให้ฟังหลายรอบแล้ว แต่กลัวพ่อกับแม่รับไม่ได้ และอยากให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ ถ้าคุณหมอกล้าพาพ่อแม่มาสู่ขอแปลว่าเขาพร้อมแล้วสำหรับอนาคต คนทั่วไป แค่ชอบพอแล้วพาไปอยู่ด้วยกันไม่สนใจพ่อแม่ แต่คุณหมอเขารักครอบครัวมาก คนแบบนี้ถ้าได้มาเป็นคนในครอบครัวเดียวกันจะดีมาก ๆ เสียแต่ฟ้ากับเขาไม่สปาร์คกันสักที แต่ไปสปาร์คกับน้ำฝนแทน” ฟ้าพูดติดตลกตบท้าย
“เพื่อนผมอาจดูเย็นชาไปบ้าง แต่เบื้องลึกแล้วมันก็เป็นคนดี จุดที่จะทำให้คุณอาพอใจน่าจะความรักครอบครัวของเขานี่แหละ ผมว่าคุณอาคลุกคลีกับเขามาสักพักน่าจะพอรู้”
“แล้วทำไมคุณไม่เคยบอกเราเรื่องคุณกับฝน” พ่อต้อน
“เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนครับ ระหว่างที่เราปิดบังทุกคนเป็นระยะเวลาที่เราเรียนรู้กันและกัน ทั้งผมและฝน ไม่มีใครเป็นเกย์ แต่มีเหตุผลและบางเหตุการณ์ชักจูงให้เรามาเดินบนเส้นทางเดียวกัน รู้ตัวอีกทีผมก็รักน้องเขาไปแล้ว และฝนก็รักผมด้วย” ผมตอบกลับไม่หลบสายตาผู้ใหญ่
“ไผ่” แม่ฝนครางเรียก
“ผมรู้นานแล้วล่ะครับ แต่ก็อย่างที่พี่หมอบอก พวกเราจะพูดอะไรไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องของคนสองคน จนพี่หมอยอมรับว่าชอบฝนมากแล้วนั่นแหละ ผมรักฝน และอยากให้ฝนมีความสุข พี่หมอก็เป็นพี่ชายผม ถ้าฝนแต่งงานกับพี่ชายผมก็ได้มาอยู่กับผม บอกตามตรง ผมอยากมีพี่น้องแบบฝน ผมยืนยันว่าฝนกับพี่หมอรักกันจริง ๆ ครับ”
“พวกเราขอยืนยันด้วย” เพื่อน ๆ ฝนพากันพูดเป็นเสียงเดียวกัน
พ่อกับแม่ไล่สายตามายังคนที่ไม่พูดไม่จาฟังคนอื่นพูดอย่างเดียว
“ฝน” แม่เรียก ฝนเงยหน้ามอง มือสั่นจนเห็นได้ชัด ดวงตาแดงก่ำ ฝนกำลังประหม่าและอาจกำลังหวาดกลัวกับสถานการณ์ปัจจุบัน
“ฝน” ผมเรียกเสียงนุ่ม “มานี่” แล้วออกคำสั่งเบา ๆ ตามันแดงยิ่งกว่าเดิม ก่อนน้ำตาจะไหลรินลงมา ฝนยังไม่ขยับ ผมจึงเป็นฝ่ายลุกไปประคองมันมานั่งข้าง ๆ แทน โดยมีไผ่ช่วยกันโอบปลอบเอาไว้ ผมกอดมันไว้หลวม ๆ
“ใจเย็น” ผมกระซิบบอก
“บอกแม่สิลูก เรื่องทุกอย่างเป็นความจริงเหรอ” แม่พูดเหมือนจะไม่เชื่อ มันกำมือแน่น ก่อนก้มหน้าพยักหน้ารับนิด ๆ แม่แทบลมจับ หันไปซบอกพ่อ
“ไม่กลัวคนข้างนอกเขาประณามรึไง มารักชอบเพศเดียวกันแบบนี้”
“ถ้าคนภายนอกหมายถึงพ่อแม่ เพื่อนสนิท รวมถึงเพื่อนร่วมงาน ทุกคนรับรู้หมดแล้วครับ ไม่มีใครต่อว่า มีแต่จะยินดีกับคนทั้งคู่” พ่อผมตอบให้แทน
“ทำไมไม่เล่าให้แม่ฟังบ้าง น้ำฝน”
“อย่าโทษน้องเลยค่ะแม่ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ฝนเองก็ไม่ได้เล่าให้ฟ้าฟังเหมือนกัน แต่ฟ้าจับสังเกตเอา จนจับได้ น้องถึงได้สารภาพ”
“ตอนแรกแม่ก็คิดว่าคุณหมอกับฟ้า”
“ครับ ตอนแรกผมก็พยายามให้เป็นแบบนั้น แต่เรื่องหัวใจ มันเป็นสิ่งที่ห้ามยาก หวังว่าคุณอาคงเข้าใจ”
พ่อกับแม่มองตากัน ก่อนหันมาทางฝน
“เรารักพี่เขาจริง ๆ ใช่ไหมลูก” แม่ถามย้ำอีกรอบ ฝนพยักหน้า
“แล้วคุณหมอล่ะ”
“รักครับ” ผมบอกพร้อมกระชับกอดฝนที่กำลังร้องไห้แน่นขึ้น ผมรู้ว่าฝนหวาดกลัวพ่อแม่จะรังเกียจตัวเองขนาดไหน
“เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำใจยากนะ ขอเวลาให้เราสักนิด”
“ได้ครับ ผมไม่ได้กะจะมาเพื่อขอคำตอบ แต่มาเพื่อขอร้องให้เห็นใจเด็กทั้งสอง หน้าตาชื่อเสียงหรือคำพูดของคนภายนอก กับความสุขของลูก อยากให้คุณพิจารณาตรงนี้ให้ดี”
“ค่ะ”
“งั้นพวกเราขอตัว เพื่อให้เวลาทางคุณได้ปรึกษาหารือกัน” พ่อผมลุกขึ้นยืน ประคองแม่ลุกตาม
“มันจะง่ายกว่านี้ถ้าน้ำฝนเป็นผู้หญิง เราเปลี่ยนเพศน้ำฝนไม่ได้ แต่เปลี่ยนใจของเราให้ยอมรับพวกเขาได้ ช่วยพิจารณาเพื่อให้ลูกของพวกเรามีความสุขด้วยนะครับ เพราะยังมีอีกหลายชีวิต รอดูพวกเขามีความสุขกันอยู่ ผมเลี้ยงลูกให้รักครอบครัวเสมอ ถ้าวันใดวันหนึ่ง ฝนมาเป็นหนึ่งในครอบครัวเรา ผมมั่นใจว่าพวกเราจะมีความสุขร่วมกัน”
ผมก้มมองคนที่ยังซบอกผมอยู่
“ฉันจะกลับไปก่อน พูดกับพ่อแม่ดี ๆ ฉันจะรอฟังข่าว” ผมบอกแผ่วเบา มันเงยหน้าทั้งน้ำตามอง ผมยิ้มให้มันนิดหนึ่ง เกลี่ยเช็ดน้ำตามันออกให้ จูบซับไปเบา ๆ ที
“เข้มแข็งหน่อย” แล้วลูบหัวมันเบา ๆ ที มันพยักหน้า ผมลุกขึ้น บอกลาพ่อกับแม่ฝน รวมถึงเพื่อน ๆ ผมและเพื่อน ๆ ไผ่ และตัวไผ่เอง หลงเหลือไว้แค่คนในครอบให้พูดคุยปรึกษากันเอง
“หน้าที่ของพ่อจบลงแล้ว คราวนี้เราทำได้แค่รอฟังข่าว”
“เพิ่งรู้ว่าการขอสาว มันอึดอัดขนาดนี้เลยเหรอ”
“ถ้าพี่หมอมาขอพี่ฟ้า เรื่องมันจะง่ายกว่านี้ แต่นี่ผ่ามาขอน้ำฝน เขาจะช็อกก็ไม่แปลก” พวกเพื่อนฝนพูดคุย
“กูยังไม่อยากกลับบ้านว่ะ ไปบ้านมึงได้ไหม” เพื่อน ๆ ไผ่มันขอ
“ไหน ๆ ก็มาช่วยตาแซมกันขนาดนี้ ไปทานข้าวที่บ้านกันก่อนซิลูก แม่จะทำเลี้ยง ไปกันทั้งหมดนี่แหละ” แม่ใจดีอาสา ทั้งเพื่อนผมและเพื่อนไผ่จึงพากันมุ่งตรงไปยังบ้านผม
ตัวผมกลับถึงบ้านแล้ว แต่ใจผมวางไว้บนมือฝน ไม่รู้ว่าฝนจะรู้ไหม และใช้ให้มันเป็นประโยชน์เพื่อทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นหรือเปล่า
“เครียดเหรอ”
“อื้อ” ผมตอบรับคนทัก หมอนนท์มาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ในขณะที่เพื่อนไผ่ นั่งรวมกันอยู่ในห้องรับแขกพร้อมพ่อกับแม่ เล่าวีรกรรมของผมกับฝนเพิ่มเติมในส่วนที่ตัวเองรู้ โดยเฉพราะเรื่องที่ผมแอบไปสวีทกันสองคนที่ชูเปอร์มาร์เก็ต โดยมีมลนั่งฟังตาแป่ว
ชอบนัก เรื่องของชาวบ้านเนี่ย
ผมออกมานั่งรับลมหน้าบ้าน เฝ้ารอเวลาให้ใครบางคนตอบข้อความไลน์ของผม มันเงียบมานานแล้ว ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่ฝนจะสั่งห้าม หรืออนุญาต ไม่รู้ทั้งนั้น ตอนนี้ทำได้แค่นั่งคอยเท่านั้น
“ถ้าเขาไม่ยกลูกชายเขาให้ล่ะ” เพื่อนผมถาม
“ตื้อสิ หน้าด้านข่มเหงลูกเขามาตั้งนาน แค่พ่อแม่เขาค้านก็ยอมแพ้ ขี้ทุ้ยนี่หว่า” คนตอบไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นน้องชายต่างสายเลือดของผมเอง
“โห เดี๋ยวนี้กล้าพูดปกป้องพี่ชายแล้วเหรอครับ” เพื่อนผมหันไปคุยด้วย
“มึงฟังไงเป็นปกป้อง กูประชด”
“ผมแปลได้ว่าคุณกำลังช่วยเหลือ สนับสนุน และปกป้องพี่ชายคุณอยู่”
“กูไม่เคยคิดช่วยมัน ทั้งหมดที่กูทำไป เพื่อฝนเท่านั้น มันตาต่ำมารักมาชอบตัวเหี้ยแถวนี้ก็ทำให้ชีวิตมันบัดซบพอแล้ว ก็อยากให้มันมีความสุขบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามสถานะ” มันโต้เถียงกันไปมา สักพักเสียงของสองคนนั้นก็ไม่ได้เข้ามาในประสาทหูผมอีก ยกเว้นเสียงสะอื้นของน้ำฝน และใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น
ผมเป็นห่วงเด็กนั่นจริง ๆ
‘คิดถึง’
ผมส่งข้อความไปหาฝนสั้น ๆ ฝนยังไม่ได้เปิดอ่าน ผมร้อนใจ เพราะปกติฝนจะเปิดอ่านภายในวันเดียว
อย่าบอกนะว่า เขาไม่ได้เอาฝนไปซ้อนจากผมที่ไหนไกล ๆ ผมยังไม่ได้วางแผนรับมือไว้กับสถานการณ์นี้จริง ๆ
ตราบจนตีสามที่ผมนั่งมองข้อความไลน์ ทั้งที่รู้ว่าฝนไม่มีทางตื่นขึ้นมาอ่านตอนนี้ จนข้อความถูกอ่านผมรีบกดโทรออกทันที
“ฝน”
“ทำไมยังไม่นอนอีก” มันถามกลับเสียงเรียบ
“แล้วนายล่ะ”
“ผมเพิ่งคุยกับพ่อแม่เสร็จ”
ผมเหลือบมองเวลา นี่คุยกันยาวนานขนาดนี้เลยเหรอ ผมนั่งนิ่งไม่ถามถึงผลที่ได้รับ
“พี่หมอรักผมจริง ๆ ใช่ไหม” อยู่ ๆ ฝนก็ถามขึ้น ผมอึ้งไปกับคำนั้น ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมคงเล่นแง่ แต่ผมรู้ว่าเสียงของน้ำฝนตอนนี้ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
“ใช่ แล้วพวกท่านว่ายังไง”
มันนิ่งเงียบไป ผมนั่งลุ้นระทึก
“แม่บอกว่าผมยังเด็ก” ผมแทบหยุดหายใจแล้วตอนนี้ “ให้เราคบกันไปแบบนี้เรื่อย ๆ จนกว่าผมจะเรียนจบ ถ้าความรักของเราหนักแน่นและมั่นคงพอ ถึงเวลานั้นพ่อกับแม่จะทบทวนอีกที”
“หมายถึง ท่านยอมให้เราคบกัน”
“ใช่ แต่ยังไม่อนุญาตให้แต่งงานและต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่เท่านั้น” ผมยิ้มออกมาทันที รู้สึกโล่งใจยังไงบอกไม่ถูก อย่างน้อยพวกเราก็ไม่พรากจากกัน
“แค่พวกท่านยอมให้เราคบกันก็ดีแล้ว ที่เหลือเป็นเรื่องของอนาคต ทุกคนคงดีใจ ยังกลัวอยู่ไหม” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่มันชอบ
“กลัว กลัวว่าพ่อแม่จะสั่งห้ามไม่ให้เราคบกัน แต่ก็ดีใจที่ท่านไม่ห้าม”
“แล้วนายล่ะ ถ้าไม่ถูกฉันบังคับ จะยอมคบด้วยไหม”
มันเงียบเสียงไป
“ฝน” ผมเรียก “หลับแล้วเหรอ ได้ยินที่ถามหรือเปล่า”
“ถ้าผมบอกพี่ว่าไม่คบล่ะ” มันอ้อมแอ้มตอบกลับ ผมนิ่งไปชั่วอึดใจ ยกยิ้มบาง ๆ
“งั้นฉันก็จะบังคับให้นายรักฉันมากขึ้น รักจนโงหัวไม่ขึ้น เอาละ รออีกแค่สี่ซ้าห้าปีสำหรับฉันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แต่ไผ่มันคงใกล้ลงแดงตายเพราะอยากได้นายมาเป็นพี่สะใภ้ทำอาหารให้กิน”
“มันก็ห่วงแต่เรื่องกิน”
“ฉันก็ห่วงแต่เรื่องกินเหมือนกัน”
“อยากกินอะไร” มันถามกลับ คงคิดว่าผมถามเรื่องของกินจริง ๆ เหมือนไผ่ ผมยิ้ม
“กินนายไง”
ปลายสายเงียบไป ก่อนจะตอบกลับมาเบา ๆ ว่า “บ้า”
ผมยิ้ม นึกภาพกลีบปากเล็ก ๆ ที่ขยับเปล่งคำนั้นออกมาได้เลย ผมทิ้งตัวลงนอน ลูบพื้นที่ว่างด้านข้างไปมา
“เตียงฉันมันกว้างมากนะน้ำฝน อยากให้นายมาทำให้มันแคบลง”
“ผมก็อยู่กับพี่แล้วนี่ ตอนนี้”
ผมไม่ได้พูดอะไรกับมันอีก พอ ๆ กับปลายสายที่เงียบเสียงไป ผมหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย
ขอให้พรุ่งนี้ ผมยังมีฝนอยู่เคียงข้าง
TBC....
ขอให้พรุ่งนี้มีคนอ่านที่น่ารักอยู่เคียงข้าง
#นิยายยังไม่จบ อย่าเพิ่งเก็บศพทหาร ตอนนี้แฟน ๆ ของนนท์ไผ่ออกแนวกรี๊ดกันเบา ๆ คู่นี้มาน้อยแต่มาทีแซงพี่หมอน้ำฝนตัวหลักมาก -,.- #ละมุน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
