ทาสแค้น 74 เด็กส่งอาหาร [น้ำฝน] 150%
พ่อกับแม่ยอมยกผมให้กับพี่หมอแล้ว แต่ก็มีเงื่อนไขว่าต้องคบหาดูใจกันไปอีกสักสี่ห้าปี ถ้าตอนนั้นยังปรองดองกันอยู่ก็จะยอมให้มีพิธีแต่งงานเกิดขึ้น
บอกตามตรงว่าดีแล้ว เพราะผมยังไม่พร้อมเข้าพิธีแต่งงานกับใครจริง ๆ
โดยเฉพาะกับผู้ชาย 0///0 หน้าผมยังไม่หนาพอครับ
รุ่งขึ้น เพื่อน ๆ ผมพากันกระหน่ำโทรหาเพื่อขอผลการเจรจา พอทุกคนได้ฟังก็พากันโล่งใจ ถือว่าแฟร์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย เพราะถึงยังไงผมก็ยังเรียนอยู่ เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ของชีวิต
ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เช้าไปโรงเรียน เย็นกลับมาช่วยงานพี่ฟ้า แรดบ้างตามสมควรกับฝูงเพื่อน ซึ่งก็ไม่ค่อยมีใครจะว่างนักหรอกเพราะเตรียมสอบกันหมด
ตอนนี้เพื่อน ๆ ผมแต่ละคนต้องรีบหาเส้นทางของตัวเองให้เจอเพื่อเตรียมเลือกมหา’ลัยและคณะ เพื่อน ๆ ผู้หญิงเลือกกันได้หมดแล้ว อย่างตาเลือกคณะวิศวะลากน้ำตาลเข้าไปด้วย ส่วนน้ำหวานเลือกบริหาร
ผม หิน และพีมเลือกบริหารธุรกิจเหมือนหวาน ในขณะที่ตันเลือกการโรงแรมควบคู่ไปกับการเรียนเชฟ ที่ทำทุกคนช็อกมากสุดคงเป็นไผ่ เพราะตอนแรกมันจะเรียนวิศวะหรือไม่ก็บริหารแบบผม แต่เนื่องว่าดูจากสายงานที่จบไปแล้ว มันบอกไม่มีอะไรให้มันอยากทำสักอย่าง สุดท้ายมันเลยเลือกสิ่งที่มันใฝ่ฝันอยากทำมาตั้งแต่เด็ก แต่สร้างเกราะป้องกันและไม่อยากเป็นตอนเจอกับพี่หมอ
มันจะเลือกเรียนแพทย์ ซึ่งบอกตามตรงว่าผมก็หวิวเหมือนกันว่าถ้าพวกผมแต่ละคนเรียนจบกันไป เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า ผมกับไผ่นี่คงแยกกันยาก เพราะมันมาเป็นปลิงที่บ้านผมบ่อยเสียยิ่งกว่าผมไปบ้านมัน
แต่ละคนก็ต้องมีเส้นทางของตัวเอง ซึ่งช่วงนี้พี่ฟ้าไม่ได้ให้ผมช่วยงานที่ร้านอะไรมากมาย เพราะอยากให้เต็มที่กับการเตรียมสอบ
“หาคนติวกันไหมมึง” ใครสักคนเสนอ พวกเรานั่งคิด พวกตายืนยันจะติวกันเอง เพราะไม่อยากเสียเงินให้คนอื่น ส่วนหินมันไม่ห่วงครับ เพราะอามันเป็นติวเตอร์ สอนกันเป็นการส่วนตัวได้ ตันไม่ห่วง เพราะมันฉลาด คณะที่มันเลือกก็ไม่ต้องการอะไรมากมายยกเว้นสกิลการทำอาหาร
พีมให้พี่ชายช่วยติวให้ สุดท้ายจึงเหลือแค่ผมกับไผ่ที่ยังเฟ้งฟ้างและหว่าเว้
“เอาไงดีไผ่”
“มีสองอย่าง หาที่เรียนพิเศษกับหาคนมาสอน”
“หาทำไมลูก ให้พี่ชายเราสอนสิ ทำได้ไหมตาแซม” พ่อหันไปถามพี่ชายคนโตของบ้าน ตาแซมของพ่อ หรือพี่หมอของผม(ชักเขินแฮะ 0//0) หันมามองหน้าพ่อ ก่อนหันไปมองไผ่
“ถ้าเขายอมให้ผมสอนนะ”
“ไม่ต้องมาเสือก”
“เอ๊ะ ตาไผ่นี่ บอกให้เรียบร้อยกับพี่เขาหน่อย เรานี่เป็นเด็กไม่รู้จักโตจริง ๆ”
ไผ่ทำหน้าระอา
“คุณพี่ชายสุดที่รักครับ” มันทำท่าอ้วกทีหนึ่ง “กรุณาอย่าส.ใส่เกือกมาสอนนะครับ ฝ่าพระตีนกูจะกระตุกแล้วได้ทะเลาะกันตายก่อนได้เข้ามหา’ลัย ไม่เอาแม่”
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ “ให้ผมสอน เราคงได้ต่อยกันตายก่อนจริง ๆ นั่นแหละ แต่ผมแนะนำเพื่อนผมให้คนหนึ่งครับ มันเคยเป็นติวเตอร์มาก่อนสมัยเรียน เกรดนิยมอันดับหนึ่ง ทั้งบู๊และบุ๋นนี่ที่หนึ่งมาตลอด แถมยังเป็นคนเดียวที่เอาไผ่อยู่ด้วย”
“ใคร/ใคร” ทั้งพ่อและแม่หันมามองหน้าพี่หมอพร้อมกัน คือหายากครับที่จะมีใครเอาไผ่อยู่ ขนาดแม่ปากเปียกปากแฉะ มันก็ยังเถียงแถด ๆ ให้บาปกินหัว
“ไม่ต้องเสือกพูดชื่อมันเลยนะ” ไผ่มันชี้หน้าพี่หมอ
พูดมาตั้งนาน คงงงว่าผมเล่าถึงเพื่อนอยู่ดี ๆ ถึงได้มาโผล่ที่บ้านพี่หมอได้ เพราะเรื่องเรียนต่อนี่แหละ ผมกับไผ่เลยพากันมาบ้านเพื่อปรึกษาพ่อกับแม่เผื่อท่านจะให้คำแนะนำอะไรดี ๆ แม่เลยโทรบอกพี่หมอให้กลับบ้านเร็วนิดเพราะผมมา
คือบอกตามตรงว่ามาบ้านไผ่นี่ผมไม่อยากให้พี่หมอรู้ ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ เขินครับ มีพี่มันอยู่ด้วยทีไรผมทำอะไรไม่ถูกทุกที
“ใครเหรอลูก” พ่อถามอย่างอยากรู้
“หมอนนท์ไงครับ”
“อ๋อ ตานนท์ เอ้อจริงสิ พ่อก็ลืมไป ถ้าเป็นตานนท์พ่อไว้ใจว่าไผ่ต้องผ่านแน่ ๆ”
“ไผ่ไม่เรียนกับมัน” ไผ่หันไปค้านกับพ่อเสียงเครียด นรกสำหรับมันเลยละนั่น
“เรียนนั่นแหละลูก นนท์เขาสอนเก่ง อันนี้พ่อรับรองได้ สายตรงด้วย ส่วนฝนพ่อรู้จักติวเตอร์ดี ๆ หลายแห่ง เดี๋ยวพ่อจัดการให้”
ผมยิ้มรับ ก่อนร้องเหวอเพราะพี่หมอขยับมาช้อนผมขึ้นไปนั่งบนตัก
“บ้าไงพี่หมอ หัดอายพ่ออายแม่บ้าง” ผมต่อยพี่มันไปปั๊กใหญ่
“อายทำไม คนในครอบครัว”
ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
“อย่างน้อยก็รักษามารยาท นั่งข้างกันแบบพ่อกับแม่ก็ได้ ไม่ต้องยกผมมานั่งบนตักแบบนี้”
“ได้สิ” แล้วพี่มันก็ปล่อยผมลงไปนั่งข้าง ๆ โอบไว้หลวม ๆ ผมหน้าร้อนฉ่าเพราะพ่อกับแม่มองอยู่
“กูเลี่ยนว่ะฝน สั่งให้ผัวมึงเลิกสวีทสักทีดิ๊”
“กูไม่ได้ทำ สั่งพี่มึงเองสิ”
“บอกผัวมึงว่ากูเลี่ยน”
“บอกพี่มึงสิว่ากูอาย”
พ่อกับแม่พากันหัวเราะร่วน ส่วนพี่หมอนั่งหัวเราะหึ ๆ
มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงไปสำหรับไผ่ ปกติถ้าเรียกว่าพี่หมอเป็นพี่มันจะโกรธมาก และจะพูดว่า กูไม่มีพี่ชาย ตอนนี้ก็พอรับได้บ้าง ถึงจะไม่ตรง ๆ ก็เถอะ
ได้ยินเสียงมือถือดัง ผมรีบหยิบมากดรับ
“อยู่ไหนลูก” ช่วงนี้แม่กับพ่อจะโทรหาผมบ่อยมาก ให้อารมณ์ว่า สงสัยกลัวผมจะเหงาที่พ่อแม่ทำงานหนักเลยมารักชอบเพศเดียวกัน ซึ่งคงต้องให้เวลาพวกท่านสักหน่อย พี่ฟ้าบอกว่า แสดงออกว่าตัวเองมีความสุขมาก ๆ สิ รับรองว่าพ่อกับแม่จะไม่ค้าน
เพราะพ่อกับแม่จะมีความสุขที่สุด ตอนลูกมีความสุขนี่แหละ
“อยู่บ้านไผ่แม่ มาปรึกษาคุณพ่อคุณแม่เรื่องมหา’ลัย” ผมแกะมือพี่หมอออก เดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่น ๆ “ครับ พวกเราเลือกมหา’ลัยกับคณะกันได้แล้ว ตอนนี้ทุกคนมีติวเตอร์กันหมดยกเว้นผมกับไผ่ พ่อเลยจะหาให้ จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”
“เสาร์อาทิตย์นี้แหละลูก”
ผมยิ้มดีใจ ตั้งแต่พ่อกับแม่พี่หมอไปสู่ขอผม พ่อกับแม่ก็กลับบ้านบ่อยขึ้น เรียกได้ว่าเสาร์อาทิตย์นี่ต้องตีตั๋วกลับมาอยู่บ้านเลย แล้วค่อยบินกลับถ้ามีงาน
จริง ๆ ผมอยู่กับพี่ฟ้าสองคนก็ใช่จะเงียบเหงาอะไร แต่ท่านคงกลัว ซึ่งผมว่าเป็นผลดีมากกว่า
วันนี้ผมเลิกเรียนเร็ว ไม่มีอะไรทำเลยรีบกลับมาช่วยงานที่ร้าน พอมาถึงก็เห็นกลุ่มนักศึกษามหา’ลัยข้าง ๆ กันมานั่งกลุ่มใหญ่ ผมยิ้มใส่คนในกลุ่มทันทีเพราะชักจะเจอหน้ากันบ่อยจนสนิทแล้ว
“หวัดดีครับพี่ต้าร์” ผมยกมือไหว้
“ไม่ต้องไหว้หรอก เจอกันโบกมือทักก็พอ รู้สึกห่างไกลกันเกิน” พี่ต้าร์ว่า ผมยิ้มพยักหน้ารับ “เพิ่งกลับเหรอ”
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวลงมา” ผมว่าก่อนเดินเข้าบ้าน ได้ยินเสียงพูดแว่ว ๆ มาตามหลัง
“ใส่ชุดนักเรียนก็น่ารัก”
ใครน่ารักวะ สงสัยจะพูดถึงเด็กผู้หญิงสักคนล่ะมั้ง ผมเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ใส่ผ้ากันเปื้อนครึ่งตัวของทางร้านลงมาช่วยพี่ฟ้าดูในครัว งานไม่ยุ่งมาก ผมเลยออกมาดูแลนอกร้าน เก็บกวาด ทำความสะอาดรอบ ๆ ไป
“ขยันจัง”
ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองคนทัก
“โธ่ พี่ต้าร์ ตกใจหมด หัวใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้วเห็นไหม” ผมชี้ไปที่ตาตุ่มตัวเองให้ดู พี่ต้าร์หัวเราะ
“มะ เดี๋ยวพี่เก็บให้” แล้วพี่แกก็ก้มลงไปเก็บจริง ๆ ทำท่ากำไว้ในมือ
“เอ้า คืนหัวใจผมมาได้แล้ว” ผมแบมือขอ แหม แกล้งชงมาแบบนี้ ขอเล่นกลับบ้างเถอะ
“ไม่คืน พี่เก็บได้ก็ต้องเป็นของพี่สิ”
“เฮ้ย นั่นหัวใจผมนะ”
“ครับ หัวใจฝนนั่นแหละ พี่เก็บได้แล้ว ขอพี่ได้ไหม”
[50%]
ผมอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน พี่ต้าร์มองตาผม มองเห็นแววมุ่งมั่นและจริงจังในนั้น
“เอ่อ ฮ่า ๆ เล่นไรพี่” ผมชักขำไม่ออก
“พี่ชอบฝนนะ ชอบมาตั้งแต่เห็นกันครั้งแรกที่เล่นน้ำสงกรานต์แล้ว แต่พี่เข้าใจผิดคิดว่าฝนกับไผ่เป็นแฟนกันเลยได้แต่แอบมองอยู่เงียบ ๆ จนเพื่อนพี่มันบอกว่าจริง ๆ แล้วฝนกับไผ่ไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ พี่เลยอยากขอโอกาส”
ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
เอ่อ..ทำไมเพื่อนพี่ไม่สืบให้มากขึ้นอีกนิดล่ะครับ ว่าพี่ชายของไผ่ต่างหากคือแฟนผม
ผมยืนเหมือนคนกำลังสำลักน้ำ
“ไม่ต้องรีบให้คำตอบพี่ก็ได้ พี่อึดอัด เลยอยากบอก ให้โอกาสพี่สักนิดนะ”
“คะ คือ...” จะบอกว่าผมไม่ได้เป็นเกย์ แต่มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วก็ตบเท้าเข้าสถาบันเกย์ละวะ
“ผะ ผมว่าเราเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันแบบนี้ดีกว่า คบกันได้ยาวนานกว่าเยอะ”
พี่ต้าร์หน้าสลด ก่อนช้อนตามองขึ้นมาใหม่
“พี่จะเก็บหัวใจฝนไว้ จะทะนุถนอม ดูแลไปเรื่อย ๆ จนกว่าเจ้าของจะยินดีมอบมันให้พี่จริง ๆ”
โห เสี่ยวได้อีก
ผมอ้ำอึ้ง พี่ต้าร์ไม่ได้ตื้ออะไรมาก เดินกลับไปที่กลุ่ม ผมมองตาม สบตาพี่ต้าร์ที่ทำหน้าเศร้านิด ๆ ให้เพื่อนตบหลัง ก่อนสายตาจะไปสบเข้ากับใครบางคนที่มองมาแบบอ่านไม่ออก
ผมชักกลัวสายตาพี่คนนั้นแฮะ
“มึง กูถูกสารภาพรัก” ผมรีบโทรแจ้งไผ่ทันที แน่นอนมันเต้นเป็นเจ้าเข้า ก่อนจะเตรียมไว้หนวดไว้เคราทำตัวเป็นคุณพ่อหวงลูกสาว
พี่หมอไลน์มาบอกสั้น ๆ
‘หิว’
แน่นอนว่ามันคือคีย์เวิร์ดว่าผมต้องทำตัวเป็นพ่อครัวจำเป็นและเด็กส่งอาหาร ข้าวปลาอาหารที่โรงพยาบาลก็ออกจะเยอะ แต่ต้องจำกัดจำเขี่ยว่าให้ผมทำและนำส่งไปป้อนด้วยตัวเองเท่านั้น ไม่งั้นจะกินไม่ได้ ผมเข้าครัวไปทำอาหาร พี่ฟ้าหันมาถามว่าทำให้โต๊ะไหน
“ของพี่หมอ”
พี่ฟ้ามองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“ชักอิจฉาฝนแล้วสิ รู้งี้พี่รักคุณหมอก็ดี”
“เอาสิ ยกให้พร้อมข้าวสารสองกระสอบ คนอะไรก็ไม่รู้ ชอบแกล้งชอบสั่ง พี่ชอบรึไง ต้องเอาไปส่งเอาไปป้อนถึงที่อีก”
“ไม่ต้องมาพูดให้อิจฉาเลย”
“เอ้าเปล่าพูดให้อิจฉา นี่กำลังบ่นนะบ่น”
ผมพูดจริง ๆ หน้าง้ำ พี่ฟ้าอมลมให้นิดหนึ่ง ผมรีบทำ รีบแพ็คใส่กล่อง ดึกมากแล้ว จริง ๆ ผมไม่ชอบเดินทางด้วยแท็กซี่เพราะเคยมีประวัติไม่ดีมาก่อน แต่ก็จำต้องทำเพราะถูกสั่งมา ผมออกมายืนรอรถหน้าปากซอย ก่อนจะมีบิ๊กไบค์วิ่งมาจอดตรงหน้า ผมถอยหลังนิดหนึ่งด้วยความหวาดระแวง
คนคนนั้นจอดรถ เท่ดีครับ ตัวสูงใหญ่ ใส่แจ็คเก็ตดำ สวมหมวกแบบเต็มหัวคล้ายพวกนักแข่งรถ สีดำสนิท ออร่าอย่างกับดาราเลย
เขาหยั่งขาไว้ที่พื้น ดับเครื่อง ถอดหมวกออกผมถึงได้รู้ว่าเป็นใคร
“พี่ดีน” เพื่อนของพี่ต้าร์ที่ผมรู้สึกว่าสายตาแกดูน่ากลัวนั่นแหละครับ
“หวัดดีพี่” ถามทักอย่างพยายามทำตัวให้สนิทที่สุด
“จะไปไหน” พี่มันถามเรียบ ๆ
“เอ่อ เอาอาหารไปส่งที่โรงพยาบาลครับ”
“มีบริการรับส่งด้วยเหรอ”
“เปล่า พอดี เอ่อ..พี่ชายทำงานอยู่ที่นั่นเลยจะเอาอาหารไปส่ง”
“พี่ชาย…” พี่มันเลิกคิ้วสูง ก่อนจะยกยิ้มเหมือนยิ้มเยาะอะไรสักอย่าง
“พี่ชายจริง ๆ หรือพี่น้องท้องติดกัน”
“หะ?” ผมถามเพราะเมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด
“เปล่า ไม่มีอะไร พี่ว่างจะขับไปส่ง”
“เอ่อ อย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ นั่งแท็กซี่แผล็บเดียวก็ถึง”
พี่ดีนไม่ฟังก้าวลงมาจากรถ เปิดเบาะหยิบหมวกกันน็อกมายื่นให้ ผมอึกอัก แต่เขามีน้ำใจขนาดนี้ ผมเลยต้องรับมาสวมหัว พี่ดีนก้าวขึ้นไปนั่งก่อน ผมก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมติด ๆ
ผมซิ่งมอ’ไซค์กับไผ่บ่อย แต่เพื่อนผมมันยังขับไม่น่ากลัวเท่าคนคนนี้เลย เขาขับออกแนวเอียงซ้ายเอียงขวาแบบนักแข่ง ผมแทบจะลงมายืนขาสั่นพั่บ ๆ
“ผมว่าครั้งหน้า ผมนั่งแท็กซี่ดีกว่า พี่ดีนขับน่ากลัวจัง”
“พี่ชอบไปแข่งรถบ่อย ๆ”
ผมถึงบางอ้อ
“ขอบคุณที่มาส่งครับ” ผมยื่นหมวกคืน แต่พี่มันจอดรถ เก็บหมวก ก้าวลงมาตาม
ผมมองงง ๆ
“ปวดฉี่”
“อ๋อ” ผมพยักหน้า เดินเคียงไปด้วยกัน พอถึงทางแยกก็ชี้บอก
“ห้องน้ำทางนั้นครับ ขอบคุณที่มาส่งอีกครั้ง”
พี่มันพยักหน้า ผมหันหลัง เดินตรงขึ้นบันไดไปยังชั้นสองที่ห้องตรวจพี่หมอ
[100%]
“แหม ส่งส่วยเหรอคะน้องฝน”
“อ่า ครับ” ผมตอบรับเขิน ๆ ดูเหมือนคนที่นี่จะรู้กันหมดแล้วว่าผมกับพี่หมอเป็นอะไรกัน นางพยาบาลพากันหันมามอง ซุบซิบบ้าง กรี๊ดกันบ้าง ผมก็เริ่ม ๆ ทำใจได้บ้างแล้ว พี่หมอเดินออกมาหลังจากพี่ณีย์เข้าไปแจ้ง
“ผมขอเวลาครึ่งชั่วโมง”
“ให้ชั่วโมงหนึ่งเลยค่ะ คนส่งส่วยจะได้ชื่นใจ” พี่ณีย์แซว ผมหน้าร้อนซ่า พี่หมอเดินมาคล้องเอวผมเข้าห้องพักไป
ผมเตรียมของให้พี่หมอเหมือนเดิม อาหารคราวนี้ใช้ตะเกียบน่าจะสะดวกสุด ผมเลยยื่นตะเกียบให้ แต่พี่หมอส่ายหน้า
อะไรวะ
พี่หมอเลิกคิ้ว
เอ้อ ๆ กูจะได้รู้ไว้ว่าผัวกูเป็นง่อย
ผมใช้ตะเกียบคีบอาหารไปยัดใส่ปากคนตัวสูง มีใครสักคนโผล่หน้าเข้ามา เป็นแพทย์เหมือนกันนั่นแหละ หิ้วถ้วยกาแฟมาด้วย คงจะเบรก อายุดูเยอะมากแล้ว
“โอ้ว ผมรบกวนเวลาหมอแซมสวีทกันหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกครับ เชิญอาจารย์ทานด้วยกันสิครับ” พี่หมอรีบลุกขึ้นยืนอย่างเคารพ ผมรีบลุกตามก้มหัวยกมือไหว้
“คนนี้ใช่ไหมที่เขาลือกัน น่ารักดี”
“ครับ เพราะอาจารย์หมอด้วยแหละ ผมกับเขาถึงได้คบกัน”
“ผมเกี่ยวไรด้วยนี่”
พอรู้ว่าเป็นคนที่พี่หมอเคารพ ผมเลยอาสาชงกาแฟให้ ซึ่งอาจารย์คนนั้นก็ยอมโดยดี
“หึ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมอแซมที่ขึ้นชื่อว่าเกลียดเกย์นักหนาถึงได้รักได้หลงขนาดนี้”
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำชมนั้น
“ฝน นี่อาจารย์หมอไพศาล จริง ๆ อาจารย์คนนี้แหละที่ต้องรักษาฟ้า แต่อาจารย์เขาเดินทางไปดูงานต่างประเทศกะทันหันเลยส่งต่อมาให้ฉัน คนนี้คือน้ำฝนนะครับเป็นแฟนผมเอง ฟ้าคือพี่สาวเขา”
“อ๋อ…” อาจารย์หมอไพศาลอ๋อเสียงยาว “อย่างนี้นี่เอง” เขาหันมาสำรวจผมด้วยสายตาเอ็นดูมากขึ้น ผมหน้าร้อนผ่าว เพราะเป็นครั้งแรกที่พี่หมอแนะนำคนอื่นว่าผมเป็นแฟน
“ได้ข่าวว่าพาพ่อแม่ไปสู่ขอแล้ว”
“ครับ แต่อีกหลายปีกว่าจะได้แต่ง”
อาจารย์หมอหัวเราะร่วน
“ถ้าลูกชายลุงน่ารักน่าทะนุถนอมแบบนี้ก็คงจะดี ตอนเด็ก ๆ ก็น่ารักขี้อ้อนดีอยู่หรอก พอส่งไปอยู่โรงเรียนประจำที่อังกฤษ กลับมาอีกทีคิดว่าส่งลูกชายไปอยู่หน่วยรบ จากตัวเล็ก ๆ แค่เนี่ย” อาจารย์หมอวางมือให้ดูแค่เสมอเอวตัวเอง “กลับมาอีกที ตัวเท่านี่” แล้วก็ยืดมือสูงขึ้นเหนือหัวตัวเองไปไกล “สูงพอฟัดพอเหวี่ยงกับหมอแซมนั่นแหละ นิสัยก็กลับตาลปัตรจนคิดว่าอาจมีใครมาแอบเปลี่ยนตัว จากเด็กขี้อ้อนก็กลายเป็นเด็กเฉยชาบ้าเลือด ไม่รู้ว่าลุงคิดผิดหรือเปล่าที่ส่งเขาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียวแบบนั้น และที่สำคัญ..” อาจาร์ยหมอกำลังจะแพล่มต่อ แต่พี่หมอกระแอมไอเตือนไว้ก่อน
“กาแฟจะเย็นหมดก่อนแล้วครับ”
“แหม ดีนะที่เตือน ได้ฝอยแล้วหยุดลำบาก ขอบใจสำหรับกาแฟนะ อร่อยมาก เปิดร้านอาหารใช่ไหม ไว้วันไหนว่าง ๆ ลุงจะพาลูกชายไปกินข้าว”
“ยินดีครับ”
พออาจารย์หมอไปผมก็กลับมานั่งป้อนอาหารพี่หมอต่อ
“กินเองดีกว่ามั้ง เดี๋ยวใครมาเจอ อายเขา”
“ไม่ป้อนก็จะอิ่มตอนนี้แหละ”
ดูเขาทำ ผมเลยจำต้องป้อนพี่หมอ เพราะกลัวเขาจะขาดสารอาหาร(หึ ๆ) พออิ่มผมก็เก็บปิ่นโตลงถุง ลุกขึ้นยืน
“ฝน” พี่หมอเรียก ผมเงยหน้ามอง พี่หมอจับมือผมดึงไปนั่งบนตักแก
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไร”
“ทุกอย่าง”
ผมนั่งเงียบ หัวใจเต้นแรง
“ถ้าซึ้งใจก็ช่วยทำดีกับผมหน่อย ไม่ใช่บังคับเอาบังคับเอาแบบนี้”
“ตอนเอาฉันไม่เคยบังคับนะ นายเต็มใจไม่ใช่รึไง”
ผมอ้าปากค้างกับคำอีกคน ตีเพี้ยะไปเบา ๆ ที
“ผมหมายถึงบังคับให้ทำตามคำสั่ง ไม่ใช่เอาแบบนั้น” พี่หมอหัวเราะหึ ๆ หอมแก้มผมฟอดใหญ่ ดันตัวผมลุก
“ฉันต้องอยู่เวรดึก กลัวขาดใจตายก่อนถ้าไม่ได้เห็นหน้านาย”
“บ้า” ผมต่อว่าเบา ๆ ขยันพูดให้อาย หน้าด้านจริง ๆ
“กลับดี ๆ นะ ให้ทางยามเรียกแท็กซี่ให้อย่าเรียกเอง หรือไม่ก็เรียกจากทางศูนย์เอา” พี่หมอเตือน เพราะรู้ว่าผมเคยมีประวัติไม่ดีกับแท็กซี่มาก่อน ผมพยักหน้ารับ ก้าวออกจากห้องพัก
“พักเบรกเหรอคะคุณหมอแซม” หมอหญิงคนหนึ่งทัก หน้าตาน่ารักมากเลย คล้าย ๆ พี่ฟ้าเลย
“ครับ หมออร”
คนที่ชื่อหมออรมองหน้าผมแวบหนึ่งเหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนยิ้มหวานให้พี่หมออีกที ผมรู้สึกหัวใจกระตุกยังไงพิกล
“อรจะขอปรึกษาเรื่องบทความค่ะ”
“ได้ครับ” พี่หมอรับปาก หันมาทางผม “กลับดี ๆ นะ เดี๋ยวว่าง ๆ จะไลน์หา”
ผมพยักหน้ารับ
“คุณหมอมีไลน์ด้วยเหรอคะ ขออรบ้างสิ”
ผมหันไปมองขณะก้าวเดินจากมา
“ผมไม่ค่อยชอบคุยเท่าไหร่ครับ มีไว้ให้คนสำคัญและคนในครอบครัวตามตัวเท่านั้น”
ผมเดินจากมาด้วยรอยยิ้มบนแก้ม
ผมรู้ว่าไลน์พี่หมอมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และคนแรกที่พี่หมอรับแอ็ดคือผม
แน่นอนเพราะจะได้เอาไว้บังคับผมด้วย =*=
ผมเดินยิ้มลงไปข้างล่าง กำลังจะเดินไปหาพี่ยามเพื่อให้เรียกแท็กซี่ให้ แต่ถูกเบรกไว้ด้วยกระป๋องน้ำอัดลมที่ยื่นมาแทบชิดปลายจมูก ผมเบรกกึก รีบหันไปมองคนทำ ตาโตที่เห็นว่าเป็นใคร
“พี่ดีน”
“ดื่มไหม”
“คิดว่าพี่กลับไปแล้วซะอีก”
“นั่งเพลินไปหน่อย จะกลับแล้วใช่ไหม ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้”
“พี่ว่าง”
แต่กูไม่อยากแว้นไปกับมึง ขับรถอย่างกับจะพาไปลงนรก ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ พี่มันก็จับมือผมจูงไปที่รถตัวเอง มันปฏิเสธลำบากแล้วละครับ ผมจำต้องตามไปอย่างช่วยไม่ได้ ผมเกาะคนด้านหน้าแน่น ขาไปว่าน่ากลัว ขากลับน่ากลัวกว่าอีก ผมนั่งสวดนะโมมาตลอดทาง กอดเอวคนตรงหน้าแน่น กระทั่งถึงบ้าน ผมรีบก้าวลงไปยืนมึนที่พื้นทันที
“ขอบคุณที่ขับมาส่งครับ”
พี่ดีนก้าวลงจากรถ รับหมวกไปเก็บไว้ใต้เบาะ
“เดินทางปลอดภัยนะพี่”
ผมยิ้มให้ หันหลังเตรียมจะเดินเข้าบ้าน แต่ถูกจับข้อมือไว้ ผมหันไปมอง
“มีอะไรครับ”
“ค่ารถล่ะ”
ผมเลิกคิ้วมอง อ้าว คิดว่าส่งฟรี โด้เอ้ย พวกทำอะไรหวังค่าตอบแทนนี่หว่า
ผมเก็บความไม่พอใจเอาไว้ในอก
“เท่าไหร่ครับ”
พี่มันยิ้ม ดึงผมเข้าไปชิด รวบจับเอวผมไว้ ผมตาโตมอง และยังไม่ทันจะได้ประมวลผลอะไรได้ทัน คนตรงหน้าก็โน้มลงมาปิดปากผมแล้ว ผมตาโตยิ่งกว่าเดิม ปฏิกิริยาแรกคือดิ้นรน ยิ่งดิ้นแรงรัดยิ่งแน่นขึ้น เขาไม่ได้จูบแบบธรรมดาแต่ยังแทรกลิ้นเข้ามาด้วย
“อื้ม หวานแฮะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมต้าร์มันหลงนักหลงหนา แถมยังมีหมอนั่นด้วยอีกคน”
เขาพูดอะไรสักอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
“ปล่อย!! ทำบ้าอะไรของพี่”
พี่มันยกยิ้มนิด ๆ ก้าวขึ้นรถ สวมหมวกกันน็อคหันมามองเปิดหน้ากากออก
“เจอกันวันหลัง”
แล้วก็ปิดหมวกลงดังกรึบ สตาร์ทเครื่อง บิดแรงจากไป ผมยืนตื่นเต้นอยู่กับที่ ไม่คิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้
To be Con..
หลบหลังบังเกอร์ #พี่หมอน้ำฝน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
