*ขออภัยนะคะ เนื้อหาหายไปครึ่งหนึ่ง เอามาลงให้เต็มแล้ว [26-1-2016]
ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 77 : หึง & เด็กยั่ว [พี่หมอ...♥] 150%
“มึงนี่ขยันสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อนกูจัง”
แค่ผมก้าวเท้าเข้าบ้าน คนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกก็พูดกระแทกใส่ผมทันที
อย่างน้อยเราสองคนก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้นอย่างหนึ่ง คือไม่เดินหนีกันระหว่างเจอกันที่ห้องรับแขกแล้ว
“เรื่องอะไร”
“ไอ้เหี้ยดีน”
เวลามันไม่ชอบหน้าใครมันจะเรียกแบบนี้เสมอ สงสัยฝนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟังหมดแล้ว
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไงก็ฝากฝนหน่อยละกัน ฉันไม่ไว้ใจเด็กนั่นเลย”
“เพื่อนกูเป็นอะไรขึ้นมา กูเอามึงตาย”
“เพื่อนนายก็เมียฉันนะอย่าลืม”
มันยกยิ้ม
“ทำไมวันนี้กลับเร็วได้ ไหนว่าช่วงนี้เข้าเวรดึก”
“วันนี้เปลี่ยนมาเป็นเวรกลางวัน”
มันพยักหน้า ไม่สนใจพูดกับผมต่อ หันไปดูหนัง ล้วงหยิบขนมกิน
“วันนี้ไม่มีติวรึไง”
“แม่ง แดกขนมไม่ลงเลย” มันทำหน้าหน่าย ลดห่อขนมลง “ไม่รู้มันจะรับปากมาเป็นครูสอนกูทำไม เงินก็ได้น้อยนิดถ้าเทียบกับการหลอกเอาเงินคนไข้”
ผมส่ายหัวไปมา
“หมอไม่เคยหลอกเอาเงินคนไข้นะ หมอก็มีจรรยาบรรณของหมอ ที่นนท์เขาทำเขาเรียกน้ำใจ มันอยากให้มีหมอดี ๆ เพิ่มขึ้นในโลกอีกคน อีกอย่างมันก็เพื่อนสนิทฉัน นับถือคุณพ่อเหมือนพ่อคนหนึ่งเหมือนกัน มันเองก็ถือว่านายเป็นน้องชายคนหนึ่ง”
มันเบ้ปาก
“ไม่อยากมีพี่ชายเพิ่มว่ะ แค่มึงคนเดียวกูก็จะอ้วกอยู่แล้ว” ผมหัวเราะหึ ๆ คล้ายจะชาชินกับการถูกต่อว่าเสียดสีแบบนี้แล้ว “พ่อไม่อยากให้มันลำบากเดินทาง เลยให้กูไปเรียนกับมันที่คลินิกแทน”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“วันนี้ฝนเรียนวันแรกนี่ ป่านนี้ติวเตอร์คงมาแล้วมั้ง” ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม มันยกนาฬิกามอง
“น่าจะมาแล้ว ทางนั้นได้เรียนเร็ว กูนี่ต้องรอไอ้นั่นเลิกงาน” มันขมวดคิ้วคิด “เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง กูไปนอนก่อนละ เก็บแรงเอาไว้ไปสู้กับไอ้เหี้ยนั่นอีก”
ผมหัวเราะหึ ๆ มันลุกขึ้น เดินขึ้นบันไดไป
“ไผ่” ผมเรียก มันชะงักเท้าบนบันไดขั้นที่สี่ หันมามอง “ช่วยแทนตัวเองว่าผมหรือไผ่ แล้วเรียกฉันว่าพี่หน่อยได้ไหม”
มันยกยิ้ม
“ไว้รอให้กูมีผัวก่อนละกัน” แล้วมันก็หันหลังวิ่งลิ่ว ๆ ขึ้นห้องไป
ผมแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน
งั้นคงไม่มีวันนั้นแน่ ๆ
ผมหยิบรีโมตขึ้นมากดเปลี่ยนช่อง นั่งดูรายการทางทรูวิชั่น กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง คิดถึงฝนแฮะ ผมชั่งใจ หยิบมือถือขึ้นมากดเปิดไลน์ แต่เปลี่ยนใจ
แวบไปหามันที่บ้านหน่อยดีกว่า
ใช้เวลาไม่นานผมก็ขับรถมาถึงที่หมาย ผมจอดรถไว้ค่อนข้างห่างจากตัวบ้าน เพราะรถลูกค้าเยอะ ผมเดินหวังเข้าไปหามันในบ้าน ก่อนชะงัก มองใครบางคนที่เดินออกมาพอดีพร้อมผู้ชายคนหนึ่ง ฝนยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ ส่วนคนที่ออกมาด้วยใส่ชุดนักศึกษา
ใคร…
คำถามแรกผุดขึ้นมาในหัว ก่อนนึกได้ว่าน่าจะเป็นติวเตอร์ของมัน ผมก้าวเข้าไปหาหวังทักทาย แต่พอเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัด ๆ ก็ชะงักทันที
ทำไมผมจะจำไม่ได้
เด็กนั่น...
คนที่วิ่งเข้ามาขอเบอร์น้ำฝนในวันสงกรานต์
ผมยืนนิ่ง หรี่ตามอง มันบอกว่ารู้จักกันเพียงผิวเผิน พูดจาทักทายกันบ้างผ่านเฟซ และทางนั้นก็แวะเวียนมาทานอาหารที่ร้านบ้างเป็นบางที แต่ท่าทีที่ผมเห็นตอนนี้ ผมว่ามันดูสนิทสนมกันจนเกินกว่าคำว่าคนรู้จักกันธรรมดาแล้ว
น้ำฝนยิ้มหวาน ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นมองมันด้วยสายตาไม่ปิดบังความรู้สึกว่าคิดยังไงกับมัน
ทั้งที่มันก็รู้ว่าเขามารักมาชอบ มันก็ยังยิ้มยั่วแบบนั้นใส่ผู้ชายคนนั้นอีก
ผมกัดกราม มองภาพเหล่านั้นไม่เคลื่อนไปไหน เด็กนั่นลูบหัวน้ำฝนเบา ๆ เดินไปขึ้นรถ ก่อนจากยังมีโบกไม้โบกมือให้กันอีก ผมกัดกรามแน่นกว่าเดิม ขยับก้าวช้า ๆ ไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังมัน มันไม่รู้หรอก เพราะมัวแต่มองตามรถคันนั้นอยู่
กระทั่งรถคันนั้นวิ่งลับหายไป มันขยับ หันกลับมาเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ มันชะงัก ตาโตอ้าปากค้างมอง
“พะ พี่หมอ...”
ผมมองหน้ามัน ก่อนมองเลยไปยังท้องถนนที่รถคันนั้นเพิ่งขับจากไป หันกลับมามองหน้ามันอีกที ใช้สายตาแทนคำถาม น้ำฝนอ้ำอึ้ง ทำท่าเหมือนคนจมน้ำ ผมปลดปล่อยรังสีคุกคามมากขึ้น
“ไหน อธิบายมาสิ”
“อธิบายเรื่องอะไร”
“เรื่องไอ้หมอนั่น”
ผมพยักหน้าไปทางรถที่ขับจากไป แผ่รังสีคุมคามมากขึ้นจนมันก้าวถอยไปด้านหลัง
“เขาคือพี่ต้าร์ที่ผมเคยเล่าให้ฟังนั่นแหละ และเอ่อ..เขาเป็นติวเตอร์ของผมด้วย”
“เป็นติวเตอร์ของนาย” ผมทวนประโยค “บังเอิญหรือตั้งใจกันแน่ ทั้งที่รู้ว่าเขามาจีบจะรับมาเป็นติวเตอร์ทำไม”
“ผมเปล่ารับนะ ผมไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำว่าใครคือติวเตอร์ของผม เพราะคนที่หาคือคุณพ่อพี่หมอไม่ใช่ผม”
ผมจ้องตามันเพื่อค้นหาความจริง ซึ่งมันพูดถูก คนที่เป็นธุระจัดหาติวเตอร์ให้คือพ่อผมเอง แต่บังเอิญเหลือเกินนะที่คนสอนกลับกลายเป็นเด็กนั่นไปได้
“ทั้งที่รู้ว่าเขามาจีบ แล้วทำไมต้องไปหว่านเสน่ห์ใส่เขา” ผมพูดเสียงเย็น มันทำหน้างง
“ผมหว่านตอนไหน”
“ก่อนหน้านั้นฉันไม่รู้ แต่ตอนก่อนหมอนั่นขึ้นรถ ฉันเห็นนายยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ใส่หมอนั่น ไม่ได้คิดอะไรแล้วไปยิ้มแบบนั้นให้มันทำไม”
มันอ้าปากพะงาบ ๆ คงกำลังจะหาข้อแก้ตัวอยู่
“ผมเปล่า ผมยิ้มธรรมดานะพี่หมอ พี่นั่นแหละคิดไปเอง”
“ฉันคงคิดไปเอง ถ้าไม่เห็นว่าสายตาหมอนั่น มันบ่งบอกว่าชอบนายหลงนายขนาดไหน”
มันทำหน้าอึดอัดจำนนต่อคำกล่าวหาของผม
“นายมันชอบยั่ว”
“ผมเปล่า” มันปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“ยั่วให้ทุกคนหลง”
“ผมเปล่า” มันก้าวถอยไปด้านหลัง
“ยั่วไปหมด” ผมรู้ว่าผมกำลังพาโล แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้เลยจริง ๆ
“ยั่วแม้กระทั่งฉัน”
“ผมเปล่า”
น้ำเสียงมันแทบจมลึกลงไปในลำคอ ผมคว้าจับมือมัน เดินเข้าบ้าน ผ่านโซนที่ไม่ใช่ร้านอาหารขึ้นห้องมันไป ผมโยนมันเข้าห้อง ปิดประตูเสียงดัง มันรีบหันมามอง ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตู คลายเนกไท มองมันตาขวาง
“สักกี่ยกดี”
“มะ ไม่เอาสักยก ผมต้องตื่นไปเรียนแต่เช้านะ”
มันรีบท้วง ขยับก้าวถอยหลัง หันซ้ายหันขวาราวกับกำลังหาทางหนีทีไล่ ผมปลดเนกไทออก จ้องเขม็งไปยังคนที่เตรียมพร้อมจะหนี ผมเป็นเหมือนนายพรานจ้องตะครุบเหยื่อ มันก้าวถอยมากขึ้นเมื่อผมไล่มือต่ำลงไปยังกระดุมเสื้อ มือผมทำไป สายตาก็สะกดเหยื่อไว้กับที่
“พี่หมอ ผมไม่ผิดนะ ผมไม่ได้ยั่ว”
ตัวมันชิดโต๊ะเขียนหนังสือไปแล้ว ผมกระชากดึงชายเสื้อออกจากกางเกง ถอดเสื้อออกจากตัวโยนทั้งเสื้อและเนกไทพาดไว้บนพนักเก้าอี้
“พี่หมอ”
มันยังไม่ยอมแพ้ ผมย่างสามขุมเข้าไปหา มันส่ายหัวแรง แต่ผมก็ไม่คิดจะหยุด
“นายต้องถูกทำโทษนะฝน”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ความผิดของนายคือยั่วคนเขาไปทั่ว”
“ผมเปล่ายั่ว”
มันยืนยันเสียงแข็ง ยกสองมือขึ้นมาดันอกและต้นแขนผมไว้
“ยั่วสิ ยั่วมาก” ผมคุกคามมันหนัก “ถ้าไม่ยั่ว แล้วนี่คืออะไร”
ผมจับมือมันที่อกตัวเอง เลื่อนลงไปกุมบางส่วนของผมด้านล่าง มันนิ่งอึ้ง กะพริบตาปริบ ๆ มอง
“ผมเปล่า”
มันตอบกลับเบาหวิว จะยื้อดึงมือออก แต่ผมบีบมือเล็กนั้นไว้แน่น เลื่อนมือหนึ่งไปคลี่ปลดกระดุมเสื้อมันออกจากกัน
“พี่หมอ.. พรุ่งนี้… โรงเรียน”
สมองมันเริ่มเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกแล้ว ผมจับมือมันเลื่อนสูงขึ้นมาที่กล้ามท้องตัวเอง ฝ่ามือนุ่ม ๆ นั้นทำเอาผมรู้สึกมวลท้องอย่างหนัก ผมเลื่อนปากไปซุกข้างหูมันเลื่อนต่ำลงไปที่ลำคอ
“พี่หมอ…”
มันหดหัวนิด ๆ หนี ผมรู้ว่ามันเริ่มคล้อยตามแล้ว ผมค้ำมือหนึ่งคร่อมร่างมันไว้กับโต๊ะ ป้องกันมันดิ้นหนี อีกมือพรากชุดออกจากตัวมัน ในขณะที่ปากก็ทำหน้าที่จุดเพลิงสวาทให้มันทีละนิด ๆ
มันครางอื้อตอนผมซุกหน้ากับซอกคอมันรุนแรงขึ้น เลื่อนมือที่พรากชุดมันสำเร็จขึ้นมาช่วยกันเติมเชื้อสวาทมากขึ้น ยอดอกเม็ดเล็กโบกมือทักทายเรียกร้องให้ผมสัมผัส ผิวเนื้อนุ่ม ๆ อยากให้ผมลูบไล้ อุณหภูมิในร่างกายมันพุ่งสูงขึ้น พอ ๆ กับเสียงครางหวาน ๆ ที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผมรู้ว่ามันไม่เคยนอนกับใครมาก่อน ท่ายั่วพวกนี้คือธรรมชาติของมัน
ผมคลี่ปลดเข็มขัด กระชากดึงออกจากเอวโยนลงไปกองรวมกันไว้กับเสื้อ ปลดกระดุม รูดซิป เลื่อนปากไปกระซิบข้างหูมัน
“เอามันออกมาสิ เด็กยั่ว นั่นของนาย”
มันไม่ได้ทำตาม ซ้ำยังส่ายหัวไปมา ผมรู้ว่าฝนไม่กล้า ผมรู้ว่ามันอายและกระดากที่ต้องทำแบบนี้
แต่ผมก็อยากให้มันทำ
“เอาออกมาสิ”
ผมกระซิบยั่วบ้าง เลื่อนปากไปจูบมันสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปภายใน เกี่ยวต้อน จาบจ้วงในขณะเดียวกันก็แทรกความอ่อนโยนและโหยหา
“ฝน เอามันออกมาสิ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
เด็กมันไม่ยอมทำตามสักที จนเป็นผมเองที่เริ่มจะทนไม่ไหว คำสั่งผมดูจะปนไปกับคำขอร้องนิด ๆ
และมันก็ได้ผล ฝนเลื่อนมือสั่น ๆ มาจับน้องผมไว้ ผมครางฮือ มันค่อย ๆ คลี่ดึงชั้นในผมลง ความร้อนในตัวผมออกมาผงาดต่อหน้ามันทันที
“จับมัน”
ผมร้องขอ และมันก็ทำตาม กำไว้ในมือแน่น ผมครางออกมาทันทีเมื่อมือร้อนนั้นสัมผัสและกำแน่น รูดรั้งขึ้นลง ผมจับหัวฝนไว้ กดเบา ๆ ให้ร่างนั้นย่อตัวลงไปนั่งที่พื้น
“ทำให้ฉันหน่อย”
ผมสั่งด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า มันมองตาผมเหมือนจะไม่อยากทำ แต่คงรู้ว่าผมอยากขนาดไหน ถึงได้อ้าปากรับเอาความแข็งขืนผมเข้าปากไป ผมแทบจะหมดความอดทน
ฝนไม่ใช่น้ำฝน แต่กำลังเป็นน้ำมันราดลงบนตัวผม ลิ้นและปากเล็ก ๆ นั้นพยายามปรนเปรอแม้จะไม่เก่งกาจแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกดี
ผมรีบดึงมันขึ้น ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน จับมันกลับมาชิดโต๊ะเรียน ยกขามันขึ้นข้างหนึ่ง เลื่อนปลายนิ้วแตะลงบนผนังนุ่มนั้น
“พี่หมอ”
ฝนครางพร่าทันที รัดนิ้วผมแน่นต่อต้าน ผมไม่ยอมแพ้ ลูบไล้จูบซับซุกไซ้จนร่างน้อยผ่อนคลาย ความอดทนผมไม่มีมาก ผมจับฝนพลิกหันหลัง ฝนแนบหน้ากับโต๊ะเรียนอัตโนมัติ ผมแหวกช่องน้อยแล้วเชื่อมร่างของเราทันที
ฝนครางเรียกแต่ชื่อผม ขยับสะโพกเข้าหาเมื่อร่างของเราแนบสนิท ผมก็เริ่มต้นบรรเลงทันที
ผมไม่ใช่พวกมีความต้องการสูงจนล้น ผมคนธรรมดา และเด็กยั่วตรงหน้า กำลังทำให้ผมตบะแตก ผมบีบสะโพกมันแน่น เคลื่อนไหวรุนแรงสลับกับเชื่องช้าและอ่อนโยน ผมจับมันพลิกหันมาเผชิญหน้า ใบหน้าสุดยั่วเมื่ออารมณ์ถูกจุดนั้นน่าดูยิ่งกว่าหนักเอ็กซ์เรื่องไหน ๆ ที่ผมเคยเห็น
ฝนราดน้ำมันอีกแกลลอนใหญ่ใส่ตัวผม และตอนนี้มันกำลังเผาไหม้รุกรานผมรุนแรง ผมยกขามันพาดสะโพก มันโอบรอบลำคอผมไว้ ครางสะท้านกับคอผม
“อย่ายั่วฝน”
ผมครางเสียงต่ำห้าม แต่ดูเหมือนมันจะชอบขัดคำสั่งผม ทั้งครางหวาน ทั้งขยับเรือนร่างยั่ว ๆ นั้นบีบรัดผมแน่นจนความอดทนผมหมด ผมจับมันเหวี่ยงลงบนเตียง โถมทับฝังร่างเป็นหนึ่งเดียวกับมันแนบแน่น ฝนกรีดร้อง ปากหวานร้องขอให้ผมรุนแรงเมื่ออารมณ์พุ่งสูง คำว่าลึกขึ้นของฝนคือระเบิดที่เขวี้ยงมาใส่หัวผม ระเบิดผมเป็นจุณ
ฝนกำลังฆ่าผมด้วยบทรักอันร้อนแรงบนเตียง
เหมือนผ่านสมรภูมิรบระหว่างทหารเวียดนามกับทหารอเมริกัน เวียดนามเพลี้ยงพล้ำนอนหายใจรวยรินเลือดนองเจิงพื้น ในขณะที่ผู้บุกรุกอย่างผมก็เสียเลือดไม่ต่าง หมดแรงแทบขาดใจตาย ผมจ้องมองศัตรูตัวฉกาจที่พรากพลังงานผมไป ดวงตาคู่สวยมองผม ก่อนดวงตานั้นจะค่อย ๆ ปรือปิดลงอย่างที่เคย
ผมจ้องกระทั่งฝนนิ่งสงบลง
ฝนตายอย่างสงบในอ้อมแขนผมอย่างสมบูรณ์แบบ ผมค่อย ๆ ถอนร่างออก ทิ้งตัวลงไปกอดมันไว้แนบอก
อยากให้เวลาห้าปีผ่านไปเร็ว ๆ ผมจะได้ครอบครองคนคนนี้ไว้ในอ้อมแขนทุกวัน แต่วันนี้ผมทำได้แค่จูบซับ ทำความสะอาดให้อีกนิดเพื่อให้ฝนหลับสบายขึ้น ดึงผ้าห่มมาห่มให้ ฝนยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ผมก็ไม่คิดจะปลุกคนหลับ ให้โอกาสฝนได้พักผ่อน ร่างกายจะได้ไม่ล้ามาก สำหรับพรุ่งนี้
ผมขับรถกลับบ้านทั้งที่หัวใจวางทิ้งไว้ข้าง ๆ คนหลับ พอเลี้ยวรถเข้าบ้านได้ ก็เห็นไผ่ขับรถเข้ามาจอดไว้ยังจุดจอดเหมือนกัน ผมก้าวลงจากรถ
“ไปไหนมา” มันถามงง ๆ
“ไปหาฝน”
“ไอ้เชี่ย ดอดไปกอดเพื่อนกูอีกแล้วสิมึง มึงนี่เป็นพวกมักมากรึไง”
“ตอนแรกไปหาเพราะคิดถึงไม่คิดจะกอดหรอก แต่พอเห็นอะไรตำตาแล้วอดทำโทษเด็กยั่วคนนั้นไม่ได้”
“มันทำอะไร” มันถามเสียงเครียด “แล้วเพื่อนกูไปยั่วมึงตอนไหน”
ผมไม่ได้ตอบกลับเรื่องยั่ว แต่ทำสีหน้าจริงจังให้มันรู้ว่าเป็นเรื่องอื่น
“อะไร”
มันถามกลับด้วยน้ำเสียงซีเรียส ผมชักจะรู้สึกว่าไผ่มันมีเรดาร์รับรู้อันตรายเกี่ยวกับเรื่องของฝนซะแล้ว
“เด็กต้าร์นั่นเป็นติวเตอร์ของฝน”
มันขมวดคิ้วฉับ ไอ้ที่จะมีคนมาจีบเพิ่มไม่ได้ทำให้ผมคิดมากได้เท่ากับต้าร์คือเพื่อนของดีน ซึ่งผมไม่รู้ว่าต้าร์มาชอบฝนจริง หรือว่าเป็นแผนการอะไรจากดีนกันแน่
“มึงคิดว่าจะมีอะไรเบื้องลึกเบื้องหลังใช่ไหม”
ผมพยักหน้า มันนิ่งคิด ก่อนยกมือเกาเกรียนตัวเอง
“วุ่นจริงวุ้ย จะไปตามติดมันตลอดก็ทำไม่ได้ ปล่อยไว้พวกนั้นก็ไม่รู้จะอะไรยังไงบ้าง” มันรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมากด
“ถ้าจะโทรหาฝน คอยพรุ่งนี้ดีกว่า ฝนหลับไปนานแล้ว”
มันชะงัก ทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม
“ใครเป็นเมียมึงนี่โคตรซวย”
ผมไม่ถือสาอะไร เดินกลับขึ้นห้องไป ถึงมันจะคอยตามด่าผม แต่อย่างน้อยผมก็ยังรู้สึกสบายใจที่มีอีกหูอีกตาคอยช่วยเหลือดูแลในเวลาที่ผมไม่สามารถดูแลฝนได้
“หมอแซม”
อาจารย์หมอทักผมด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามสไตล์แก
“ผมคิดถูกจริง ๆ ที่ให้คุณมาเป็นพี่ชายตาดีน ปกติเด็กนั่นไม่เอาใครเลย แต่นี่เรียกร้องให้ผมชวนคุณกับน้ำฝนไปเที่ยวที่บ้านอีก สงสัยจะดีใจที่มีพี่ชายกับพี่สะใภ้เพิ่ม เอ๊ะ หรือว่าพี่ชายกับน้องชายเพิ่ม” อาจารย์หมอท่าทางดีใจสุด
ผมอยากสะกิดบอกแกเหลือเกินว่าเด็กดีนนั่นไม่ได้คิดแบบนั้นแน่ ๆ แต่ถ้าทำแบบนั้น อาจารย์คงรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ลูกชายตัวเองคิด และที่สำคัญอาจเสียมาถึงหน้าที่การงานผมด้วย
“วันศุกร์นี้ ถ้าคุณยังไม่มีนัดที่ไหน เชิญที่บ้านนะครับ แม่ตาดีนจะทำอาหารเลี้ยง”
ผมนิ่งคิด
“ผมมีเรื่องงานจะคุยกับคุณด้วย”
จากที่ว่าจะปฏิเสธ ผมจำต้องเปลี่ยนใจมาเป็นรับปากแทน
บางทีผมอาจต้องคุยกับเด็กนั่นตรง ๆ ว่าผมไม่ได้คิดแย่งพ่อแม่มาจากมัน หวังให้มันเลิกคิดเรื่องแบบนี้สักที
[To be Con]
ขออภัยค่ะ เนื้อหาหายยกยวง รีบเซฟไปหน่อย T^T
ปล. เจอกันงานตลาดฟิค#7 ที่โรงบาลเซ็นหลุยส์นะคะ มาทักทายกันได้ที่บูธA7 พี่หมอพร้อมยื่นใส่มือท่านหากท่านพร้อมยื่นมันนี่มา (ฮาาา)
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134722 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก