CHAPTER : 79 : สายสืบ [น้ำฝน...♡] 150%
ผมลืมตาตื่นแต่เช้าเพราะไผ่มันโทรมาปลุก
“ฟื้นยังมึง”
“อื้อ”
ผมครางรับ มันรู้ด้วยเหรอว่าผมโดนอะไรไปเมื่อคืน
“รีบลุกอาบน้ำแต่งตัวเลย กูจะไปรับ เรามีเรื่องต้องคุยกันด้วย”
ผมมองโทรศัพท์งง ๆ ก่อนรับปาก ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เมื่อคืนผมนอนเน่าตลอดทั้งคืนเลย เช้านี้เลยต้องขอขัดสีฉวีวรรณมากเป็นพิเศษหน่อย อาบเสร็จไม่กี่นาทีไผ่มันก็เอารถมาจอดหน้าบ้านแล้ว เดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะอาหาร เพราะมันต้องมารับผมไปโรงเรียนทุกเช้า มันเลยมากินข้าวมื้อแรกที่บ้านผมประจำ วันนี้พ่อกับแม่อยู่ด้วย
“ไม่เหนื่อยเหรอลูก มารับน้ำฝนทุกวัน ให้น้ำฝนไปเองก็ได้นะ โตแล้ว”
“ช่วงนี้ฝนมันเสน่ห์แรงครับพ่อ กลัวคนมาจีบ พี่หมอเลยฝากผมให้ดูแลมากเป็นพิเศษ อีกอย่าง ได้กินอาหารฝีมือพี่ฟ้าทุกเช้า คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม”
พ่อกับแม่พากันหัวเราะ ผมรู้ว่าตัวไผ่เองก็พยายามสร้างความไว้วางใจเรื่องผมกับพี่หมอเช่นกัน เรากินข้าวกันอย่างรวดเร็ว ก่อนพากันออกจากบ้านมุ่งตรงไปโรงเรียน พอลงจากรถ เก็บหมวกกันน็อคเรียบร้อย มันก็หันมามองผมด้วยสีหน้าซีเรียส
“เอาล่ะ กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
“อะไร”
“เรื่องพี่ต้าร์ที่มาเป็นติวเตอร์ให้มึง”
“มึงรู้ได้ไง”
ผมถามอึ้ง ๆ จริง ๆ วันนี้ผมกะจะหาโอกาสเล่าให้มันฟังอยู่แล้ว ไม่คิดว่ามันจะรู้ก่อน
“พี่หมอ”
ผมเลิกคิ้วสงสัยไม่คิดว่าสองคนนี้จะญาติดีคุยกันได้
“แล้วพี่ต้าร์ก็เป็นเพื่อนกับพี่ดีน”
ผมชะงัก ลืมนึกถึงความจริงข้อนี้ไปเลย
“กูไม่รู้ว่าอะไรมาก่อนกันนะ ระหว่างพี่ต้าร์เจอมึงก่อนแล้วบังเอิญเป็นเพื่อนกับพี่ดีน หรือพวกมันรู้กันก่อนแล้ว แล้ววางแผนว่ามาชอบมึง กูไม่อยากให้มึงคิดมากนะ แต่ก็คิดให้มันมาก ๆ หน่อย”
ตกลงมึงต้องการให้กูคิดหรือไม่คิดกันแน่ไผ่ = =
ผมเม้มปากแน่น นึกทบทวนสายตาที่พี่ต้าร์ส่งมาให้
“กูไม่รู้ว่ะไผ่ กูไม่กล้าเข้าข้างตัวเองมาก แต่ก็ไม่กล้าดูถูกความรู้สึกของคนอื่นด้วย เพราะเขาบอกชอบกู และเวลาเขามองกู เอ่อ มันแสดงออกถึงความรักที่เขามีต่อกูจริง ๆ มันคล้าย ๆ กับมึงหรือพี่หมอเวลามอง แต่พี่ดีน ไม่มีเลย มีแต่ความน่ากลัว”
มันขมวดคิ้วคิด
“เอาไว้ให้กูกับคนในกลุ่มช่วยกันสอดส่องอีกทีดีกว่า ว่าพี่ต้าร์เขามาชอบมึงของจริงหรือเป็นแผนการกันแน่ ยังไงตอนนี้ถ้ามันชวนมึงไปไหนก็อย่าไป เวลาเรียนก็ให้ลงมาเรียนข้างล่าง อย่าอยู่กันลำพังสองคนในห้อง มันอันตราย”
“เมื่อวานกูบอกพี่เขาไปแล้ว ว่ากูเป็นแฟนพี่หมอ เขาก็ทำหน้าเศร้า ๆ แล้วบอกว่างั้นขอเป็นพี่ชายแทนก็ได้ กูรู้สึกว่าเขาพูดจริงนะ”
ถ้าไม่ติดใจเรื่องเขาเป็นเพื่อนพี่ดีนและเป็นคนเข้ามาจีบ ผมยอมรับเลยว่าผมชอบพี่ต้าร์นะ อ่อนโยนดี ดูเป็นพี่ชายใจดี ความรู้สึกคล้าย ๆ พี่ฟ้าเวอร์ชั่นผู้ชาย
“เอาเป็นว่า อย่าเชื่อใจพวกนั้นให้มาก จนกว่าพี่ดีนเหี้ยห่าซาตานอะไรนั่นจะเลิกยุ่งกับมึง ถึงเวลานั้นค่อยมาดูใจพี่ต้าร์กันอีกทีว่าไว้ใจให้เป็นพี่ชายมึงได้หรือเปล่า”
ผมพยักหน้ารับ
แน่นอนเหตุการณ์คืบหน้าเรื่องนี้ถูกถ่ายทอดสู่เพื่อน ๆ ผมให้รู้กันทั่วหน้า พวกผู้ชายเข้าข้างทางไผ่ คือไม่มีใครกล้าไว้ใจพี่ต้าร์ ในขณะที่พวกผู้หญิง โดยเฉพาะน้ำตาลยืนยันว่าพี่ต้าร์น่าจะชอบผมจริง ส่วนเรื่องว่ารู้แผนการหรือความคิดของพี่ดีนหรือเปล่านั้น ยังไม่มีใครเดาได้
“มึงลองแย้ม ๆ ถามดูสิ เผื่อพี่เขาจะไขอะไรออกมา แต่อย่าให้ผู้ร้ายตื่นตัวล่ะ เดี๋ยวมันจะไม่ปลอดภัย”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“ทำไมมึงไม่ยกเลิกให้พี่ต้าร์มาสอนแล้วให้คนอื่นมาสอนแทน ให้พ่อมึงหาใหม่ก็ได้” ตันมันถาม
“กูไม่อยากให้พ่อกับแม่ถามว่าทำไมถึงเปลี่ยน เพราะถ้าเรื่องความสามารถในการสอน ฝนบอกว่าพี่เขาสอนได้ดี เกิดท่านรู้เรื่องที่ฝนอยู่ในอันตรายพวกท่านจะพาลเป็นห่วงกันเปล่า ๆ และอีกอย่าง กูอยากรู้ด้วยว่าเขามาเพราะจริงใจหรือมีเจตนาอื่นแอบแฝงกันแน่”
“มันจะไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ”
พีมถามด้วยความเป็นห่วง
“เอาน่า อย่างน้อยฝนมันก็เรียนอยู่ที่บ้าน ช่วงที่มันเรียนกูจะไปอยู่เฝ้ามันก่อน เพราะไงก็ต้องรอเพื่อไปเรียนกับไอ้เหี้ยหมอหมานั่น ถ้ามันคิดไม่ดีจริง รับรองกูจับได้อยู่แล้ว มึงอ่ะน้ำตาลวันนี้ไปกับกูด้วยเลย ไปช่วยกูส่องดิ๊ กูเชื่อเซ้นส์เรื่องคนของมึง กูกลัวจะทิฐิจนมองข้ามอะไรบางอย่างไป”
“แหม รู้สึกมึงนี่เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเชียวนะ งี้ค่อยน่าคบหน่อย”
น้ำตาลมันเดินมากระแทกไหล่ไผ่
ได้ข่าวว่าพวกมึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ = =
“งั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้เลย”
ไผ่มันวางแผน ทุกคนพยักหน้ารับ
ผมซึ้งน้ำใจพวกมันจริง ๆ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันตลอด ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือชีวิตส่วนตัว เราพากันเข้าเรียน พอเลิกเรียนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน หินอาสาไปส่งน้ำตาลให้ที่บ้านผม (มันเอามอ’ไซค์มาเหมือนกัน) ส่วนผมกลับกับสารถีคนเดิม
ทันทีที่จอดรถ ผมขมวดคิ้วมองความวุ่นวายภายในร้านทันที เพราะลูกค้าดูจะเยอะผิดปกติ พวกผมพากันเดินเข้าไปภายใน น้องฟางวิ่งทะเล่อทะล่าเหงื่อแตกพลั่กเข้ามาหา
“กลับมาพอดีเลยพี่ฝน ช่วยฟางด้วย เมื่อวานมีคนเอาร้านเราไปรีวิว วันนี้คนเลยมากันตรึม ฟางไม่ไหวแล้ว วิ่งขาขวิดตั้งแต่เข้าร้าน มะ เดี๋ยวฟางจะเอากระเป๋าไปเก็บแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนให้ พี่ฝนรับหน้าที”
แล้วฟางก็รวบเอากระเป๋าของพวกผมทุกคนไปเก็บ พวกเรามองหน้ากันเพียงแวบเดียว ไม่มีเวลาพูดจาอะไรแล้วครับ ลูกค้ามากันแล้ว ผมรีบออกไปต้อนรับ
ลูกค้าดูงงนิด ๆ ที่เห็นเด็กนักเรียนที่ไม่มีผ้ากันเปื้อนออกมาต้อนรับ ผมนำลูกค้ากลุ่มแรกไปที่โต๊ะ ไผ่กลุ่มที่สองส่วนหินกับน้ำตาล วิ่งไปรับอาหารมาเสิร์ฟแทนฟาง มีเพื่อนฟางอีกคนอยู่รอบเย็นด้วย ชื่อปอ
ฟางวิ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้ากันเปื้อน แจกจ่ายให้แต่ละคน ผมแต่งมันต่อหน้าลูกค้านั่นแหละ ไม่มีเวลาแยกตัวไปแล้ว อีกอย่าง มันเป็นแค่ผ้ากันเปื้อนติดโลโก้ร้านที่ด้านหน้า ผูกเอวนิดเดียวก็จบ
ลูกค้าพากันยิ้มเอ็นดู
“ขยันจังเลยนะ ภูมิใจแทนพ่อกับแม่จัง”
ผมยิ้มรับ จดออร์เดอร์ (ในผ้าคาดเอวของแต่ละคนมี่ช่องสมุดออร์เดอร์และปากกาครับ) เสิร์ฟน้ำก่อนเป็นอันดับแรก แล้วให้ลูกค้านั่งรออาหาร ผมหันไปมองรอบ ๆ ลูกค้าเยอะจริง ๆ ยืนออกันเต็มหน้าร้านเลย
น้ำตาลมันก็พูดเก่งนะ ลูกค้าที่มาถึงไม่มีที่นั่ง มันก็บอกไปว่าให้สั่งกลับบ้านแทนได้ไหม เพราะคิวนั่งน่าจะนาน บางส่วนรอ บางส่วนก็ขอรับกลับ พี่ฟ้ากับพี่นุ่นมือเป็นระวิง ผมไม่ได้เข้าไปช่วยในครัวเพราะป้าแม่บ้านมาช่วยด้วยอีกแรง สามคนในครัวก็ไม่มีที่จะยืนแล้ว ผมรับออร์เดอร์ เก็บโต๊ะเช็ดโต๊ะ
ก่อนสะดุ้งเพราะใครสักคนทัก ผมหันไปมอง
“พี่ต้าร์”
“ดูท่ายุ่ง ๆ นะ”
“ครับ พอดีมีคนเอาร้านไปรีวิวคนเลยล้นร้าน”
พี่ต้าร์มองไปรอบ ๆ
“ร้านปิดหนึ่งทุ่มใช่ไหม”
ผมพยักหน้ารับ
“งั้นเอางี้ดีกว่า เราเลื่อนการสอนไปจนถึงเวลาปิดร้านก็ได้ พี่จะอยู่ช่วย ปิดร้านค่อยเรียนกันต่อ”
“อย่าเลยครับ เสียเวลาพี่เปล่า ๆ”
“อย่าปฏิเสธน้ำใจพี่เลย พี่ว่างอยู่แล้ว ถ้าเกรงใจ คิดค่าแรงพี่เหมือนพนักงานเสิร์ฟทั่วไปละกัน บวกอาหารเย็นสักมื้อ”
“พี่เขามาช่วยใช่ไหมพี่ฝน” ฟางรีบวิ่งเหงื่อแตกพลั่กมาหา
“ครับ” พี่ต้าร์ตอบรับก่อนที่ผมจะปฏิเสธ
“ดีเลยค่ะ เดี๋ยวฟางวิ่งไปเอาผ้ากันเปื้อนมาให้ โอ๊ย ไม่ไหว เหนื่อย”
ถึงปากจะบ่น แต่ฟางก็ทำงานดี แล้วฟางก็แย่งของจากมือพี่ต้าร์วิ่งเข้าบ้านไป ก่อนวิ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้ากันเปื้อนแบบผม ผมทำหน้าอึดอัด
“เอ่อ พี่ไม่ต้องทำก็ได้นะ เสียเวลาค่าสอนพี่เปล่า ๆ ชั่วโมงหนึ่งตั้งหลายร้อยบาท มาเสิร์ฟชั่วโมงละไม่ถึงห้าสิบบาท”
“แต่เสิร์ฟไม่ต้องใช้ความรู้มากมายเหมือนสอนนี่ เอาล่ะ เลิกพูดเถอะ ลูกค้ามากันแล้ว”
แล้วพี่ต้าร์ก็ดันหลังผมให้ไปรับลูกค้า โดยมีพี่แกเดินตามมาช่วย
“มาได้ไง”
ไผ่มันขู่ฟ่อทันทีที่เห็นพี่ต้าร์
“พี่อาสาอยู่ช่วยเอง เห็นคนเยอะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ตอนนี้ลูกค้าเยอะ”
แล้วพี่ต้าร์ก็ออกไปรับลูกค้า อินเนอร์เฟรนด์ลี่มาจัดเต็มมาก เพิ่งเห็นชัด ๆ ว่าพี่ต้าร์ก็หล่อเหมือนกัน ตัวสูง ผิวขาวผู้ดี บุคลิกอ่อนโยน ดูเป็นพี่ชายใจดี ยิ้มทีหัวใจแทบละลาย โดยเฉพาะท่ายิ้มเขินอายหรือตกประหม่าของพี่แก
[อ่านต่อ 50%]
พวกเราหัวยุ่งหัวหมุนจนแทบไม่มีเวลาพูดคุยกัน เพราะตาลมันออกไอเดียเรื่องห่อกลับ เวลาลูกค้าเข้ามา แทนที่เราจะบอกลูกค้าว่าที่นั่งเต็มค่ะ แล้วให้ลูกค้ากลับหรือรอ เราก็ถามใหม่เป็นรับกลับหรือนั่งรอคะ นั่งรอนานนะ พอช่วงใกล้ปิดร้าน เราก็บอกลูกค้าอย่างเดียวว่ารับกลับเท่านั้น เพราะคิวเต็มหมด ซึ่งลูกค้าก็ไม่อยากมาเสียเที่ยว ก็พากันสั่งกลับบ้านเป็นทิวแถว
ผมกับพรรคพวกแทบเดินขาขวิดกัน นี่ดีนะ ที่พวกไผ่กับพี่ต้าร์มาช่วย ลำพังฟางกับปอสองคนตายหยังเขียด หรือไม่ก็ต้องปฏิเสธลูกค้าให้เสียใจไปหลายคน
เราพลิกป้ายหน้าร้านเป็น ‘Closed’ พวกผมแทบจะพากันนั่งหมดแรง พี่ต้าร์นี่นั่งเหงื่อแตกพลั่กเป็นน้ำประปารั่ว
“เพิ่งเคยทำงานหนักแบบนี้เป็นครั้งแรก”
พี่ต้าร์ว่าปนหอบ
“แล้วปกติพี่ทำงานอะไร”
หินถาม ไม่รู้มันถามเพราะอยากรู้จริง ๆ หรือว่าต้องการสืบข่าวอะไร
“พี่รับสอนอย่างเดียวเพราะได้เงินเยอะดี ที่เหลือก็ช่วยงานป๊าที่บริษัท”
อื้อหือ น่าจะเป็นลูกคนรวยนะ
“อย่าหาว่าผมสอดรู้เลย ไหน ๆ พี่ก็เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของพวกเราแล้ว บริษัทป๊าที่ว่าทำอะไรครับ”
หินถามต่อ
“อุปกรณ์ก่อสร้าง”
“โห ไม่เข้ากับหน้าเลย”
“ฮ่า ๆ พี่ทำส่วนออฟฟิศ งานไม่หนักหรอก อยู่แต่ในห้อง ดูแลเรื่องเอกสารการจัดซื้อ น่าเบื่อจะตาย พี่ถึงได้ขอป๊ามาสอน หาประสบการณ์ชีวิต”
ผมมองทึ่ง ๆ
“แล้วเพื่อนพี่ทุกคนทำงานพิเศษกันหมดไหม ในกลุ่ม ผมเห็นแต่คนหล่อ ๆ ทั้งนั้น”
“ก็มีทำบ้างบางคน ส่วนเรื่องหน้าตา พี่ว่าธรรมดานะ กลุ่มฝนยังหล่อกว่าอีก”
แหมปากหวาน งั้นผมก็หล่อด้วยน่ะสิ ผมฉีกยิ้มกว้าง รู้สึกภูมิใจสุด ๆ
“ยกเว้นฝน”
“อ้าว เฮ้ย!”
ผมยิ้มค้างทันที เผลอตัวร้องออกมาเสียงดัง เพื่อน ๆ ผมพากันหัวเราะร่วน ไอ้ไผ่นี่ตบโต๊ะเสียงดัง
“สะใจว่ะหมาฝน เห็นไหม พวกกูพยายามบอกมึงตั้งหลายครั้งแล้วว่ามึงอะขี้เหร่ มัวหลงเพ้อว่าตัวเองดูดีอยู่ได้ คราวนี้มึงเชื่อพวกกูรึยัง มึงอะขี้เหร่ยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อนซะอีก พี่หมออะตาต่ำมารักมาหลงคนอย่างมึง”
ได้ทีไอ้หินรีบขี่อูฐไล่
“ยอมรับเถอะหมาฝน มึงน่ะขี้เหร่”
น้ำตาลมันกรีดน้ำตาออกจากหางตา
“ไม่เป็นไรนะฝน ถึงมึงจะขี้เหร่ กูก็ยังเป็นเพื่อนมึงเสมอ กูคบไม่เลือก”
ไผ่มันตบท้าย ผมหน้าบึ้ง พี่ต้าร์หัวเราะตาม ผมตวัดสายตามองเคือง ๆ
“พี่พูดจริง ๆ นะฝนไม่หล่อหรอก”
เอ้า ย้ำกันเข้าไป ผมหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม พี่ต้าร์ยิ้ม
“แต่ฝนอ่ะ น่ารัก”
ฉ่าาา
รู้สึกมีควันร้อน ๆ ลอยออกมาจากรูหู
“อย่าไปหลอกมันเลยพี่ต้าร์ เดี๋ยวมันเหลิง พูดให้มันยอมรับความจริงในชีวิตให้ได้ดีกว่า มันจะได้ไม่ไปพองหางข้างนอก ไอ้หมาขี้เรื้อนเอ๊ย”
หินมันออกความเห็น ผมเลยประเคนทีนใส่มันไปรอบ ผมทำได้แค่ฟาดหัวฟาดหาง ในขณะที่ทุกคนนั่งหัวเราะ
“งั้นผมขอถามตรง ๆ นะ พอดีพวกผมในกลุ่มไม่เคยมีอะไรปิดบังกัน พี่ชอบฝนมันจริง ๆ เหรอ”
พี่ต้าร์หยุดหัวเราะทันที ทำหน้าเขินหน่อย ๆ ส่ายหัวไปมา
“อ้าว”
ทุกคนทำหน้าฉงน ผมนี่หนักกว่าเพื่อน
วันนี้กูเหวอไปสองรอบแล้วนะ
ก็ไหนว่าชอบกู พี่หลอกผม พี่ต้าร์ยิ้มอ่อนโยน มองตาผมเพื่อบอกความหมาย
“พี่ไม่ได้ชอบ แต่หลงรักเลย หลงรักตั้งแต่แรกพบ”
ผมแทบจะเอาหน้ามุดดิน
คุณครับ อยู่ ๆ ก็มีคนมาบอกรัก ใครไม่อาย ผมอายนะ
“ฮ่า ๆ ฟังดูตลกนะ แต่พี่รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ วันนั้นพี่เล่นน้ำอยู่บนรถ หันไปเห็นฝนกำลังตักน้ำสาด พี่ชอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฝน เห็นแค่นั้นพี่ก็ใจเต้นแล้ว ยืนมองอยู่นาน รู้ตัวอีกทีพี่ก็เดินไปขอปะแป้งฝนแล้ว”
ผมอึ้งฟังไม่ต่างกับเพื่อน
“ตอนแรกจะขอแค่ปะแป้งก็แยกทาง แต่พี่อยากรู้จัก เลยทำใจกล้าขอเบอร์ ขอสารภาพว่าไม่เคยขอเบอร์ผู้ชายมาก่อน กลัวจะโดนต่อยเหมือนกัน แต่ขอไปเป็นเพื่อน น่าจะได้ จนเพื่อนฝนให้เฟซพี่ พี่จำไม่ได้ว่าใคร”
หินมันยกมือเสมอขมับ
“ผมเองแหละพี่”
พี่ต้าร์ยิ้ม ดวงตาแสดงความขอบคุณ
“ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้หินวันนั้น สงสัยพี่คงไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับฝนแน่ ๆ” แล้วพี่ต้าร์ก็เล่าต่อ “พี่รีบกลับบ้านไปแอดเฟรนด์ นั่งรอเวลาอย่างใจจดใจจ่อ รอชนิดที่วันรุ่งขึ้นไม่ไปเล่นน้ำกับเพื่อน ๆ เลย โดนเพื่อน ๆ มันประณามหยามเหยียดใหญ่ว่าทั้งบ้าทั้งเพ้อ พอฝนรับแอดพี่ดีใจมาก เข้าไปดูข้อมูลฝน ลอง ๆ สืบข่าว รวมถึงมานั่งกินอาหารที่ร้านหลังจากรู้ว่าบ้านฝนเปิดร้าน”
“พี่พยายามคุยกับฝนให้เหมือนเพื่อนมากที่สุด ทั้งที่ใจจริงอยากเป็นมากกว่านั้น เพื่อน ๆ ในกลุ่มพี่ทุกคนรู้ว่าพี่ชอบฝน วันนั้นที่พี่ขอเบอร์พวกมันก็อยู่กันครบ พวกมันพากันแปลกใจใหญ่ที่เห็นพี่จีบผู้ชาย”
“คนที่ชื่อพี่ดีนด้วยเหรอพี่”
หินมันถามแทรก พี่ต้าร์พยักหน้าไม่ติดใจอะไรเล่าต่อ
“พี่คิดว่าพี่อกหักแน่ ๆ ก็ตอนเห็นฝนกับไผ่แล้วคิดว่าเป็นแฟนกัน จนเพื่อนมันสงสารเลยช่วยสืบให้ เพราะน้องมันเรียนอยู่ที่เดียวกับฝน จนรู้ว่าฝนกับไผ่เป็นแค่เพื่อนที่สนิทกันมาก ไม่ใช่แฟน และมาแน่ใจอีกทีตอนฝนยืนยันกับพี่ว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทกันจริง ๆ
พี่เลยมาบอกความในใจให้ฝนฟัง แต่ก็มาอกหักเพราะฝนบอกว่ามีแฟนแล้ว เป็นพี่ชายของไผ่”
ทุกคนเงียบฟัง
“เป็นแฟนไม่ได้ ขอเป็นพี่ชายก็ยังดี”
“มันมีจริงเหรอพี่ไอ้รักแรกพบเนี่ย”
หินมันถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
หิน กูว่ามึงสงสัยผิดประเด็นละ ได้ข่าวว่ามึงจะช่วยกูสืบราชการลับ = =;
“คนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่ ฝนคือรักแรกพบของพี่ ตอนนี้พี่จะขอเป็นพี่ชาย ทำตัวเป็นมดแดงแฝงมะม่วงไปก่อน เผื่อพี่ชายไผ่เปลี่ยนใจพี่จะได้ขอดูแลฝนต่อ”
“ฝน ชาติที่แล้วมึงทำบุญด้วยเหี้ยกี่ตัวถึงได้มีแต่คนรักคนหลงคนอยากปกป้องดูแลมึงจัง ไอ้ไผ่ก็เป็นอภิชาติเพื่อน พี่หมอก็อภิชาติผัว นี่ยังมาพี่ต้าร์ มึงก็ยังเอาเขามาร่วมอีก มึงนี่มันเสนียดแรงจริง ๆ”
ผมตบหัวหินไปแรง ๆ ที พี่ต้าร์หัวเราะ
“พี่ไม่สงสัยหรอก ฝนน่ารักออก”
เอ่อ มาชมกันตรง ๆ แบบนี้ ผมเขินนะ
“แอบหยอดไปเรื่อย ๆ เผื่อฝนเปลี่ยนใจ”
อ้าว..
“อย่าดีกว่า ผมหวงไว้ให้พี่ผมคนเดียว”
ไผ่มันกอดอกบอก พวกเราทุกคนหันพรึ่บไปมอง ผมพวกนี่เหวอกินเลย เพราะไม่คิดว่าไผ่มันจะยอมให้พี่หมอเป็นพี่
พี่ต้าร์ยิ้มหล่อ
“ครับ พี่เข้าใจ พี่ไม่ได้จะแย่งนี่ พี่กลัวบาปเหมือนกัน แต่พี่แค่อยู่ตรงนี้ให้ฝนรู้ว่า ถ้าผิดหวังจากคนแรก ยังมีคนที่สองรอคอยเสมอ และอีกอย่าง เป็นการดีกับฝนไม่ใช่เหรอ พี่ชายไผ่จะได้รักฝนให้มาก ๆ เพราะถ้าละเลยเพียงนิด นั่นหมายถึงจะเสียฝนให้พี่ทันที”
ฟังดูเหมือนจะเป็นคนดีนะ = =
พี่ฟ้า พี่นุ่นแล้วก็ฟางช่วยกันลำเลียงอาหารออกมา พวกเราทุกคนหยุดเรื่องที่กำลังพูดคุยกันอยู่วิ่งเข้าไปช่วยทันที หิวกันจัด ๆ แล้วครับ พออาหารครบก็ลงมือกินกันทันที กินกันชนิดไม่รักษามารยาทกันเลย ไผ่นี่กินเหมือนช้างลง พี่ฟ้านั่งร่วมวงกับเราด้วย แต่พวกพี่นุ่นกับฟางแยกไปกินกันอีกโต๊ะหลังบ้าน
“เอ้า กินเยอะ ๆ นี่ของโปรดมึง”
ผมตักอาหารที่เป็นของโปรดให้ไผ่ มันพูดขอบใจอู้อี้ในปาก
“ใครได้เป็นแฟนฝนนี่โชคดีเนอะ”
“ต่อให้ไม่ต้องเป็นแฟนก็โชคดีได้” น้ำตาลพูดอย่างมีความหมาย “ฝนมันดูแลทุกคนดีหมด ถ้ามันทำได้ การจะรักใครสักคนไม่จำเป็นว่าต้องครอบครองเป็นแฟน ดูอย่างไอ้ไผ่สิ พี่หมอที่เป็นแฟนฝนยังอิจฉาเลย เพราะมันดูแลดีไม่ต่างกับแฟน”
พี่ต้าร์มองหน้าน้ำตาล ก่อนหันมามองหน้าผม ยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้
“ก็จริง”
หลังจากมื้อเย็น พี่ต้าร์ก็เริ่มต้นสอนผมทันทีโดยมีเพื่อนผมนั่งเรียนกันด้วยหน้าสลอน โดยอ้างว่าจะขอดูการสอนหน่อยเผื่อจะได้ไปเรียนด้วย แน่นอนว่าพี่ต้าร์ยินดีเป็นอย่างยิ่งทั้งที่จริง ๆ แล้วพวกเพื่อนผมกำลังสืบความลับกันอยู่ต่างหาก ไผ่มันอยู่ได้ไม่นานก็ต้องรีบซิ่งมอ’ไซค์ไปคลินิกพี่หมอนนท์เพื่อเรียนพิเศษกับพี่หมอนนท์ มันทั้งบ่นทั้งทำหน้าเหมือนคนปวดขี้ออกจากบ้านไป
เพื่อน ๆ ผมนั่งเรียนด้วยกันแค่ชั่วโมงเดียวมันก็ละไปนั่ง ๆ นอน ๆ เกาพุงเล่น ปล่อยให้ผมนั่งเรียนคนเดียวกระทั่งครบ 2 ชั่วโมง
ผมกับเพื่อนพากันเดินออกไปส่งพี่ต้าร์หน้าบ้าน พี่ต้าร์ยิ้ม ลูบหัวผมเบา ๆ อย่างที่เคยทำ ก้าวขึ้นรถขับจากไป
“ว่าไง” ผมหันไปถามน้ำตาล
“ถ้าเป็นผู้ร้ายจริงก็จับพิรุธไม่ได้จริง ๆ แต่ถ้าเชื่อเรดาร์กู กูว่าพี่ต้าร์เขาชอบมึงจริง ๆ เกิน 80% เลย”
“กูก็เห็นด้วย กูว่าบางทีเรื่องที่พี่ดีนต้องการแก้แค้นคนอื่นในกลุ่มอาจไม่รู้ตัวก็ได้ แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งไว้ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ละกัน”
หินปิดท้าย
ไผ่โทรมาพอดีเพื่อถามผลจากน้ำตาล พอคุยกับน้ำตาลเสร็จมันก็ยื่นมือถือมาคุยกับผม
“มึงล่ะเป็นไงบ้าง” ผมถาม
“นรกว่ะ อยากเลิกเรียนเร็ว ๆ”
มันว่า แล้ววางสายไป เพื่อน ๆ ผมพากันบอกลา หินอาสาไปส่งน้ำตาลที่บ้าน ผมกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำอาบท่า เหนื่อยแทบขาดใจจริง ๆ
ถามว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ต้าร์ ต้องรู้สึกดีที่มีคนมารักมาชอบอยู่แล้ว ถ้าผมไม่มอบหัวใจให้พี่หมอก่อน ป่านนี้ผมคงยอมรับรักพี่ต้าร์ไปแล้ว
ผมทิ้งตัวนอนหงาย วันนี้ขอนอนเร็วเพื่อเรียกพลังคืนก่อน ยังไม่ทันได้ปิดไฟ เสียงมือถือก็ดังขึ้น ผมคว้ามามองเบอร์ หัวใจไหวแรงนิด ๆ เพราะเจ้าของชื่อที่โทรมา
ผมไม่เคยเปลี่ยนชื่อเลย แม้ตอนนี้จะเป็นแฟนกันแล้วก็ตาม
‘ปีศาจ’
ผมกดรับ เอามาแนบหู
“ทำอะไรอยู่” ทักทีก็แบบนี้ตลอด
“นอน หมดแรง วันนี้ลูกค้าเยอะมาก ดีว่าได้หิน ไผ่ น้ำตาลแล้วก็พี่ต้าร์มาช่วย”
อ้าวกู คนสุดท้ายนี่ไม่น่าพูดเลย
“ต้าร์” พี่มันเปลี่ยนน้ำเสียงทันที ผมขนลุกซู่ จากที่นอนอยู่ก็รีบเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที
“เอ่อ..คืองี้” ผมพยายามเรียบเรียงอธิบาย “พอดีพวกไผ่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเพื่อสังเกตสังกาพี่ต้าร์ว่ามาแนวไหนกันแน่ แต่พอดีลูกค้าเยอะมากเพราะมีคนเอาร้านไปรีวิว พี่ต้าร์เลยเลื่อนการสอนและอยู่ช่วยทำงาน”
แล้วผมก็นิ่งไป รอให้อีกฝ่ายซักต่อ
“ไผ่อยู่ด้วยตลอดหรือเปล่า”
“อยู่ด้วย จนถึงเวลาไปเรียน แต่หินกับน้ำตาลก็อยู่ต่อหลังจากนั้นจนจบการสอน เพิ่งแยกกันเมื่อตะกี้ ไม่เชื่อโทรถามพวกมันกันได้”
“เด็กนั่นมีท่าทีอะไรกับนายไหม”
“ไม่มี แต่สารภาพต่อหน้าเพื่อนผมว่าชอบผมมาก แต่ก็เข้าใจว่าผมมีแฟนแล้ว ไม่คิดจะแย่ง แต่ขอเป็นพี่ชายแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เผื่อถ้าวันไหนพี่หมอทิ้งผมไป พี่ต้าร์จะได้เข้ามาแทนที่”
อันหลังนี่เติมไข่ใส่สีนิด ๆ ครับ
ขู่พี่มันไว้ก่อน พี่มันจะได้ทำดีกับผมกว่านี้หน่อย ไม่ใช่มานั่งขู่เอา ๆ
“หึ เข้าใจพูดดีนี่ แต่อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยนายไปเสพสุขกับคนอื่นง่าย ๆ เลยนะฝน”
ผมเผลอตัวอมยิ้ม
“หึงเหรอ” ผมถาม
“ใช่”
พี่หมอตอบกลับชัดเจน ผมกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่แล้วครับ กลิ้งลงไปคลุกกับหมอน ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าบดบังความเขินจากจิ้งจกในห้อง
เขินวุ้ย
“อย่าทำให้ฉันหึงมากฝน เพราะคนที่ลำบากคือนาย”
อะ เอ่อ..กูก็ว่างั้นแหละ เพราะหึงทีไร กูซวยทุกที = =
“พี่หมอ”
ผมเด้งขึ้นมานั่งต่อ พี่หมอไม่ได้ตอบรับ แต่ผมรู้ว่าพี่หมอได้ยิน
“พี่หมอเริ่มรักผมตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมกลั้นใจถาม แล้วนิ่งเงียบ รอคอยคำตอบ ปลายสายนิ่งไปเหมือนกัน ไม่รู้ว่ากำลังคิดทบทวนหรือว่าอะไร
ผมชักใจคอไม่ดี หรือว่าจริง ๆ แล้ว พี่หมอไม่ได้รักผมกันแน่ถึงตอบไม่ได้ ผมเผลอตัวกำผ้าห่มแน่น คอยอย่างลุ้นระทึก
“อยากรู้เหรอ”
“ใช่” ผมตอบรับตามจริง
“ถ้าอยากรู้ก็มาฟังฉันกระซิบบอกที่ข้างหูสิ”
แล้วปลายสายก็ตัดไปดื้อ ๆ แบบนั้น ผมอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบ ๆ
“อะ ไอ้พี่หมอบ้า!!”
ผมตะโกนด่าผ่านมือถือ ถึงมันจะมีแต่เสียงตื้ด ๆ ก็เถอะ
to be con..
#เจอกันงานตลาดฟิค#7 #บูธA7
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135258 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก