HATE LOVE
:80:
งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ?
[น้ำฝน...♡]
ใครเป็นเจ้าของกิจการร้านอาหาร ผมขอแนะนำเลยนะครับ ว่าอย่าเอาหมอมาเป็นพนักงานเสิร์ฟเด็ดขาด ค่าตัวแพงมากกก(ก++)
ผมกับพี่หมอตื่นแต่เช้าเพื่อลงไปทานข้าวกับพ่อแม่ พี่หมอใส่ชุดเดิม แต่ซักรีดแล้วเรียบร้อยจากฝีมือป้าแม่บ้านมือฉมังของเรา สงสัยพี่หมอจะติดใจแนวเดิมเมื่อวาน ถึงได้ปลดกระดุมเสื้อ เซตหัวยุ่ง และพับแขนเสื้อถึงศอก บอกตามตรงว่าผมไม่อยากให้พี่หมอแต่งตัวแบบนี้เลย
เพราะมันหล่อเกินไป
เห็นแผงอกล่ำๆ ด้วย เห็นแล้วใจละลาย เพลย์บอยก็เพลย์บอยเถอะ ไม่สู้พี่หมอของผมเด็ดขาด
“คุณหมอหล่อจัง”
แม่ผมชม พี่หมอยิ้มหล่อหว่านเสน่ห์ จริงๆ แม่ผมชอบพี่หมอเป็นพื้นอยู่แล้ว ผิดแต่ดันมาเป็นแฟนลูกชายไม่ใช่ลูกสาวอย่างที่ควรจะเป็น ท่านเลยกึ่งรับกึ่งสู้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
ตอนนี้เพื่อนบ้านบางคนก็พอจะรู้เลาๆ ซึ่งทุกคนก็ได้แต่พากันแปลกใจ แต่พอเห็นความหล่อของพี่หมอก็ไม่มีใครพูดจาต่อว่าอะไร มีแต่พูดชมให้พ่อแม่หน้าบานเล่นเท่านั้นที่ได้ลูกเขยหล่อ แถมยังเป็นหมออีกต่างหาก
วันนี้พี่หมอจะไปส่งผมที่โรงเรียน ไผ่จึงไม่ต้องวนรถมารับ
“ตั้งใจเรียนนะลูก”
พ่อกับแม่ให้พร ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่ ก้าวขึ้นรถไป พี่หมอเปิดเพลงให้ฟังเบาๆ ผมนั่งเขินมาตลอดทั้งเส้นทาง จนมาถึงโรงเรียน
“คงไม่ได้มาหาอีกหลายวัน เจอกันวันศุกร์นะ”
พี่หมอหันมาบอก ผมพยักหน้าเข้าใจ ก้าวลงจากรถ ปิดประตูลงเบาๆ แล้วตัวรถก็ค่อยๆ เคลื่อนที่ออกไปอยู่ๆ ผมก็โดนตบหัวดังป้าบ ผมกุมหัวรีบหันไปมองคนทำ
“โห พัฒนานะมึง ให้ผัวมาส่งถึงโรงเรียน”
“พูดไรระวังปากไว้หน่อย เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน”
“หรือไม่จริง”
“จริงไม่จริงไม่ใช่เรื่องเอามาพูดให้เสีย”
ผมปรามเพื่อนๆ แต่พวกมันหาแคร์ไม่ แซวจนผมหน้าเห่อร้อนไปหมด
ผมพยายามโทรหาไผ่ แต่ไม่ติด เมื่อวานมันก็ไม่โทรหาผม มาเช้านี้ก็โทรไม่ติด ผมชักเป็นห่วง หรือว่ามันจะขับรถไปล้มที่ไหนอีก พอเที่ยงผมรีบโทรหาพี่หมอเพื่อให้พี่หมอโทรเช็กกับพี่หมอนนท์ ก็สรุปได้ความว่าสองคนนั้นดวลเหล้ากันแล้วน็อคยาว จนพี่หมอโทรไปนั่นแหละพี่หมอนนท์ถึงรู้สึกตัว คลินิกก็ปิดด่วนหนึ่งวัน ส่วนไผ่ยังไม่ตื่น แต่ปลอดภัยดี แค่นี้ผมก็สบายใจแล้ว
แต่มันไปเรียนกันอีท่าไหน ถึงได้ขยันดวลกับพี่หมอนนท์จัง แล้วก็แพ้กลับมาทุกครั้งก็ยังไม่เข็ดอีกคนเรา
เพราะไผ่แฮงค์หนักพักอยู่กับพี่หมอนนท์ พี่หมอก็ติดงานดึก เจอกันอีกทีก็วันศุกร์ วันนี้ผมจึงอยู่ช่วยร้านกับพี่ต้าร์ วันนี้ฟางลากเพื่อนมาทำงานพิเศษเพิ่มอีกสอง เฉพาะช่วงคนเยอะ สัญญาจ้างหนึ่งเดือน ถ้าคนน้อยก็ไม่ต่อสัญญา เพราะกลัวพนักงานจะเยอะเกิน ผมกับพี่ต้าร์เลยไม่ต้องเหนื่อยกันมาก ทำกันชิลล์ๆ พี่ต้าร์ดูจะสนุกกับงานมาก ปกติก็เป็นคนเฟรนด์ลี่อยู่แล้วด้วย
“เป็นไงล่ะเพื่อนกู เปลี่ยนอาชีพแล้ว”
เพื่อนพี่ต้าร์ยกโขยงกันมาที่ร้าน
แน่นอน พี่ดีนต้องมาด้วย ผมมองตาพี่ดีนก่อนเสมองไปทางอื่น ผมยังจำไม่ลืมกับจูบวันนั้น ซ้ำยังเรื่องที่พี่หมอเล่าให้ฟังอีก
คนคนนี้ไว้ใจไม่ได้
วันนี้พวกพี่มันไม่ได้เรียกร้องให้ผมทำอาหาร แต่เรียกร้องให้เอาไปเสิร์ฟด้วยตัวเอง พี่ดีนตอนอยู่ในกลุ่มเพื่อนจะเงียบมาก พี่ต้าร์โดนเพื่อนแซวขนาดหนัก
“น้องฝนเปลี่ยนใจเลิกกับแฟนแล้วมาคบกับเพื่อนพี่ดีกว่า เพื่อนพี่นิสัยดี บ้านก็รวยนะครับ สบายไปทั้งชาติ”
ผมหัวเราะกับคำแซวนั้น พวกพี่แกเล่นแซวกันไม่ปิดบังเลย
แปลว่าเป็นพวกรับเรื่องพวกนี้กันได้
“บาปนะมึง ยุให้คนเขาเลิกกัน” พี่ต้าร์โบกหัวเพื่อนหันไปทางพี่ดีน “ไม่กินล่ะดีน ไม่ถูกปากเหรอ”
พี่ดีนพยักหน้า
ไม่รักษามารยาทเลย
“อยากกินฝีมือฝน”
“โห” พวกเพื่อนๆ พี่ดีนแซว ผมหน้าเจื่อน คิดว่าจะไม่เรื่องมากซะอีก
“ทำให้มันหน่อยน้ำฝน ไอ้นี่มันกินยาก”
ใครสักคนในกลุ่มบอก ผมพยักหน้า เดินเข้าไปทำในครัว
“คราวนี้ใครให้ทำอีกล่ะ”
พี่ฟ้าแซวกลับ ผมพยักหน้าไปทางคนหน้าเหี้ยม พี่ฟ้าแอบมอง
“คนที่สายตาดุๆ นั่นน่ะเหรอ”
“อือ”
พี่ฟ้ายี้หน้า สงสัยจะไม่ชอบหน้าเหมือนกัน เร่งให้ผมทำ ผมทำตามออร์เดอร์เดินเอาไปเสิร์ฟ แล้วเขาคนนั้นก็นั่งกินเงียบๆ จนหมดจาน พี่แกไม่มีท่าทีอะไรเพิ่มเติม ผมก็หวั่นๆ แต่ทุกอย่างก็จบแค่นั้น จนพวกพี่มันพากันเดินออกจากร้านไป พี่ต้าร์ออกไปส่งเพื่อนๆ ผมส่งแค่พักเดียวก็เดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
พอหันกลับไปอีกทีก็เห็นพี่ดีนเดินตรงมาทางผมแล้ว ผมเกร็งตัวอัตโนมัติ แล้วพี่มันก็จับผมลากไปพิงกำแพงตรงจุดที่ปลอดคน บดจูบลงมา
หัวใจผมร่วงไปอยู่ตาตุ่ม พี่ดีนบดจูบรุนแรงรุกราน จูบที่ทำให้ผมต้องสมยอม ถ้าพี่หมอเคยเป็นปีศาจ คนตรงหน้านี้ก็คือซาตาน พี่ดีนถอนปากออกช้าๆ มามอง ผมมองกลับตาลายนิดๆ ยกมือขึ้นหวังฟาด แต่พี่ดีนรับไว้ กดข้อมือข้างนั้นติดกำแพง ซุกปากกับซอกคอ งับเบาๆ จนผมหน้าแหงน
แม้หัวใจจะต่อต้าน แต่ร่างกายผมถูกกระตุ้นจนไร้เรี่ยวแรง หน้าพี่หมอลอยเอื่อยเข้ามา ภาพเก่าๆ ซ้อนทับ
“พี่หมอ”
ผมครางเรียก พี่ดีนดึงหน้าออกไปมองตาขวางทันที
“พี่ดีน ไม่ใช่พี่หมอ!”
เสียงนั้นทำเอาเรี่ยวแรงผมถูกตีกลับ ผมกระชากมือออก ตบคนตรงหน้า แม้แรงจะไม่มาก แต่ก็ทำให้เขาหน้าหันไปตามแรงมือได้ พี่ดีนหันกลับมาช้าๆ แววตาบ่งบอกว่ากำลังพอใจ เขาเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ
ได้ยินเสียงคนเดินอยู่ไม่ห่าง พี่ดีนถอนตัวออก ก้าวเดินจากไป ผมทรุดลงไปนั่งหมดแรงที่พื้น เนื้อตัวสั่นเทา ผมรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดผิดๆ ถูกๆ โทรหาพี่หมอ สายเรียกเข้าดังจนดับไป ผมพยายามโทรหาอยู่อย่างนั้นทั้งที่มือยังสั่นอยู่ กดออกไปอีกเป็นสิบๆ สายพี่หมอก็ยังไม่รับสาย ผมเปลี่ยนไปโทรหาไผ่แทน มันก็ยังไม่รับสายอีก ผมก็ลืมไปว่ามันแฮงค์ ผมกดหาอีกรอบมันก็ยังเงียบ น้ำตาผมร่วงหล่นพื้น
“ฝน”
เสียงใครสักคนเรียก ผมหันไปมอง พี่ต้าร์รีบวิ่งเข้ามาประคองผมลุกยืน
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้”
พี่ต้าร์รีบปลอบใจ ตอนนี้ผมรู้สึกหวาดกลัวไปหมด กลัวสิ่งที่พี่ดีนทำ เพราะมันเหมือนเมื่อครั้งที่พี่หมอเคยทำ
ผมไม่อยากเป็นทาสแค้นของพี่ดีนเหมือนพี่หมออีกแล้ว ครั้งพี่หมอผมสูญเสียแค่ร่างกาย เพราะไม่ได้เป็นแฟนไผ่จริงๆ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ ผมเป็นแฟนพี่หมอ เป็นคนรักกันจริงๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้น คงไม่ใช่แค่ร่างกายแน่ๆ
ผมยังตัวสั่นไม่หยุด พี่ต้าร์กอดแน่น ลูบหัวลูบหางปลอบใจ ตอนนี้ผมต้องการพี่หมอ ต้องการไผ่ ต้องการให้สองคนนั้นมากอดปลอบ ผมกอดรอบตัวพี่ต้าร์แน่น ราวกับจะให้พี่ต้าร์เป็นหลักแทนคนสองคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้
50%
“เกิดอะไรขึ้น”
พี่ต้าร์ถามอีกรอบเสียงนุ่ม ผมมองหน้าพี่ต้าร์ ใจอยากคิดว่าพี่ต้าร์คือผู้สมรู้ร่วมคิด แต่จากแววตาที่เป็นห่วงจริงจัง ผมรู้ว่าพี่ต้าร์ไม่รู้เรื่องแน่ๆ ผมส่ายหัวไปมา
“ไม่มีอะไร”
พี่ต้าร์มองตา คงรู้ว่าผมโกหก
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
แล้วพี่ต้าร์ก็เลือกกอดผมแทนการซักไซ้หาคำตอบที่แท้จริง นุ่นตามมาเห็นอาการ เอ่ยถามด้วยความตกใจ ผมกลัวคนอื่นเป็นห่วงเลยชวนพี่ต้าร์ขึ้นห้องไป บอกทุกคนว่าผมต้องไปเรียนแล้ว
“แน่ใจเหรอว่าจะเรียนไหว”
พี่ต้าร์ถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากผมยืนยันว่าเรียนต่อ ไม่อยากให้พี่ต้าร์เป็นห่วงมาก
“ไหวครับ ผมโอเคแล้ว”
ผมรีบดึงขวัญและกำลังใจกลับคืน นั่งเรียนด้วยสติที่ไม่ค่อยสมประกอบนัก อาการของผมตอนนี้มันเหมือนตอนที่โดนพี่หมอบังคับแรกๆ ตอนนั้นผมไม่สามารถบอกใครได้ แต่ตอนนี้ผมมีคนรู้จักให้บอกได้ แต่สองคนที่ผมไว้ใจและอยากให้รู้ที่สุดกลับไม่ตอบรับมือถือผม
ผมนั่งเรียนกระทั่งครบ 2 ชั่วโมงตามเวลา
“ฝน” พี่ต้าร์เรียก “บอกพี่ตามตรงได้ไหม เป็นอะไร ถ้าคิดว่าพี่เป็นพี่ชาย บอกพี่เถอะ ทุกอย่างที่ฝนบอก พี่รับรองได้ว่าจะเป็นความลับระหว่างเราสองคน”
ผมนิ่งคิด มองตาพี่ต้าร์ ดวงตานั้นสื่อความจริงใจออกมา ผมเม้มปากแน่น
“พี่ต้าร์รู้จักพี่ดีนดีแค่ไหน”
พี่ต้าร์ทำหน้าฉงน
“เรื่องนี้เกี่ยวกับดีนเหรอ”
พี่ต้าร์ทำหน้าซีเรียส นิ่งคิด ก่อนขมวดคิ้วหนัก
“พี่กับดีนเป็นเพื่อนกันตอนเข้ามหา’ลัยนี่แหละ ดีนเป็นพวกเอาแน่เอานอนกับอารมณ์ไม่ได้ เพราะถูกพ่อส่งไปอยู่โรงเรียนประจำเลยทำตัวเกเรประชด หลักๆ ก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโตคนหนึ่ง”
พี่ต้าร์พูดแค่นั้น นิ่งขรึมลง มองตาผม
“ดีนทำอะไรฝน”
ผมไม่ตอบกัดฟันแน่น พี่ต้าร์เปลี่ยนสายตาเป็นคมเฉียบแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน กัดกรามแน่น
“บอกพี่ได้ไหม มันทำอะไรฝน”
ผมกำมือแน่น ตัวสั่นขึ้นมานิดๆ
“เขาจูบผม”
พี่ต้าร์ตาโต กัดกรามกำมือแน่น แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่
“พี่ขอโทษ”
อยู่ๆ พี่ต้าร์ก็พูดขึ้น ผมมองคนพูดงงๆ
“พี่ต้าร์ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”
“ผิดสิ เพราะถ้าพี่ไม่มารู้จักฝน คงไม่ดึงดีนมาสร้างความยุ่งยากให้ ดีนเป็นพวกถ้าอยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้ และแค้นฝังหุ่น พี่ไม่รู้ว่าดีนทำแบบนี้กับฝนเพื่ออะไร จะว่าชอบก็ไม่น่าจะใช่ เพราะดีนไม่ใช่เกย์ และไม่ได้มีท่าทีบ่งบอกว่าชอบฝนแบบพี่”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
“ผมรู้ว่าทำไม”
พี่ต้าร์มองตา
“เพราะพี่หมอ”
พี่ต้าร์เบิกตาขึ้น
“คุณพ่อของพี่ดีนเป็นอาจารย์หมออยู่ที่โรงพยาบาลพี่หมอ ช่วงเวลาที่อาจารย์หมอส่งพี่ดีนไปเรียนต่อ เป็นช่วงที่อาจารย์หมอดูแลพี่หมอในฐานะลูกศิษย์ อาจารย์หมอเอ็นดูพี่หมอเหมือนลูก เอ็นดูแม้กระทั่งเคยเอ่ยชวนให้ไปเป็นลูกชายอีกคน พี่ดีนรู้เลยค่อนข้างจะไม่พอใจ”
ผมพูดแค่นั้น พี่ต้าร์นิ่งฟังเงียบๆ
“ดีนมันแค้นพี่หมอ เลยหวังแย่งฝนไปจากพี่หมอเพื่อให้พี่หมอรู้สึกแบบเดียวกับมัน”
พี่ต้าร์สรุปให้อย่างชาญฉลาด พี่ต้าร์ถอนหายใจแรง มองตาผม
“ยังไงพี่ก็มีส่วนผิด หรืออย่างน้อยมันก็เป็นเพื่อนพี่ เดี๋ยวพี่จะช่วยเตือนๆ ปรามๆ มันให้”
พี่ต้าร์ยิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ
“พี่หมอรู้เรื่องนี้รึยัง”
“รู้แล้วครับ ตอนนี้ไผ่กับเพื่อนๆ ช่วยกันเป็นหูเป็นตาให้อยู่”
พี่ต้าร์นิ่งคิด ก่อนหัวเราะหึๆ
“งั้นก่อนหน้านี้ พี่ก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยว่าเป็นพวกเดียวกับดีนล่ะสิ”
ผมยิ้มเจื่อน
“บางครั้งผมก็ว่าพี่นี่ฉลาดเกินไปนะ”
พี่ต้าร์หัวเราะเสียงดัง
“แล้วตอนนี้ไว้ใจพี่รึยัง”
“90% แล้วครับ อีก 10 ขอผมไว้เผื่อโดนหักหลังละกัน”
พี่ต้าร์ยิ้ม
“ดีแล้วล่ะ พี่ได้ตั้ง 90% แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว”
ผมส่งพี่ต้าร์ไปขึ้นรถ เดินกลับเข้าบ้าน พอได้ระบายแล้วทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าตอนนี้ ผมมีคนที่คอยห่วงใยในฐานะพี่ชายเพิ่มขึ้นอีกคน
ผมชักเป็นห่วงไผ่แฮะ โทรยังไงก็โทรไม่ติดสักที ผมไม่มีเบอร์พี่หมอนนท์ แต่สามารถหาเบอร์ที่คลินิกพี่หมอนนท์ได้ ผมรีบต่อสายถึงพี่หมอนนท์ทันที
“โทษที พอดีแบตไผ่หมด ไผ่กลับบ้านไปแล้ว เอ่อ..ยังไงพี่ฝากดูแลไผ่ที”
ผมขมวดคิ้ว
“ไผ่เป็นไรครับ”
“นิดหน่อย ไงก็ฝากดูแลด้วย”
ผมโทรเข้าบ้านไผ่อีกรอบ โทรกี่รอบๆ มันก็ไม่ยอมรับ โทรหาพี่หมอก็พร้อมใจกันไม่รับสายอีก ผมชักโมโห วิ่งลงไปข้างล่าง พ่อกลับมาแล้ว
“พ่อ ไปส่งฝนที่บ้านไผ่หน่อย”
“จะไปทำไมลูก ดึกแล้ว”
“ผมโทรติดต่อทั้งพี่หมอและไผ่ไม่ได้ รู้แค่ว่าไผ่มันไม่สบาย โทรเข้าบ้านก็ไม่มีคนรับ โทรเข้ามือถือก็ไม่ติด จะไปดูมันหน่อย”
“อ้าว เหรอ มาสิ”
พ่อรีบกุลีกุจอไปถอยรถออกทันที ปกติเวลาผมไม่สบายก็มีไผ่นี่แหละคอยดูแล เพราะงั้น ถ้ามันเป็นไรขึ้นมา ไม่มีทางที่ผมจะทิ้งขว้างมันแน่ๆ
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกลาพ่อ ให้ท่านกลับก่อน เพราะผมจะค้างกับไผ่ที่นี่เลย พอรถพ่อลับตา ผมถึงได้กดกริ่งหน้าบ้าน แต่กดยังไงไผ่มันก็ยังไม่ลงมาเปิดให้ ผมเลยตัดสินใจเดินไปเปิดประตูเล็กออก ถือวิสาสะเข้าบ้านเองเลย ผมเดินตรงขึ้นห้องนอนไผ่ไป
“ไผ่”
ผมเคาะเรียก มันเงียบจนผมร้อนใจ หมุนเปิดประตูเข้าไป ดีว่ามันเป็นพวกไม่ชอบล็อกห้อง ผมรีบถลาไปหาคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง มันยังอยู่ในชุดนักเรียนเหมือนเดิม แม้กระทั่งแจ็กเก็ตก็ไม่ยอมถอด ผมจับแขนมัน รีบชักกลับเพราะตัวร้อนจี๋
“ห่าเอ๊ย”
ผมสบถ อังหน้าผาก ผมเขย่าปลุกมันอยู่นานก็ไม่ตื่น ไม่รู้ว่ามันกินข้าวกินน้ำบ้างรึยัง ผมรีบโทรกลับไปหาพี่หมอนนท์
“พี่หมอนนท์ ไผ่มันไม่สบาย มันกลับมาตั้งแต่กี่โมง กินข้าวมื้อสุดท้ายเมื่อไหร่”
“กลับตอนเย็นๆ นี่แหละ พี่ให้กินข้าวเที่ยงแล้ว แต่เย็นน่าจะยัง อาการเป็นยังไง” พี่หมอนนท์ถามด้วยน้ำเสียงแหบๆ “พี่พยายามให้เขาอยู่ต่อแต่เขาก็ไม่ยอม ยืนยันจะกลับให้ได้”
“ตัวร้อนเป็นไฟ เรียกยังไงก็ไม่ตื่น หายใจขัดๆ”
“ฝนเช็ดตัวให้ไผ่ไปก่อนนะ พี่จะรีบไปดูอาการให้เดี๋ยวนี้”
แล้วพี่หมอนนท์ก็วางสายไป ผมไม่ได้สนใจอะไรอีก รีบคลี่ถอดเสื้อผ้าไผ่ออก มันทำท่าอึดอัด ผมเช็ดตัวให้ตั้งแต่หน้าจรดเท้า มันดูผ่อนคลายขึ้น ดีว่าบ้านนี้มีอุปกรณ์และยารักษาโรคประจำบ้านตลอด ผมเอาแผ่นคูลเจลโปะไว้บนหน้าผากมัน จับมือมันไว้
“หายเร็วๆ นะมึง กูอยากมีคนปกป้อง”
มันปรือตามอง
“น้ำฝน...”
มันครางเรียกเสียงแหบ กุมมือผมแน่น แล้วเปลือกตาคู่นั้นก็ค่อยๆ ปิดลงไปเหมือนเดิม ผมยิ้ม นั่งรอไม่นานพี่หมอนนท์ก็โผล่ มาพร้อมกระเป๋าแพทย์ มาถึงก็ตรวจเช็กอาการ ฉีดยาให้ไปสองเข็ม
“ก่อนออกมาไข้ยังไม่หนักขนาดนี้เลย”
“ไผ่ไปโดนอะไร จะว่าตากฝนคนหัวแข็งอย่างมันต่อให้จับเข้าช่องฟรีซห้าวันก็ไม่มีทางป่วย”
ผมขมวดคิ้วคิด
“สงสัยร่างกายจะอ่อนแอ บวกกับดื่มหนักด้วย ภูมิต้านทานต่ำ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“พรุ่งนี้ถ้าไหวก็ให้ไปโรงเรียน ไม่ไหวก็ให้นอนอยู่บ้าน โทรบอกพี่ด้วย”
แล้วพี่หมอนนท์ก็ยื่นนามบัตรที่เป็นเบอร์โทรตรงของแกให้
“มีอะไรให้รีบโทรหา พี่จะมาดูแลให้”
“เอ่อ..ผมว่าไม่ต้องก็ได้ครับ เกรงใจ”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ถือว่าเป็นความผิดของพี่ด้วย นอนเถอะดึกแล้ว”
ผมพยักหน้า ส่งพี่หมอนนท์ออกจากบ้าน สีหน้าพี่แกไม่สู้จะสบายใจนัก สงสัยจะเป็นห่วงไผ่จริงๆ
ก็นะ ถึงปากจะกัด แต่ก็อยู่ด้วยกันมานาน มันต้องรู้สึกถึงความเป็นพี่เป็นน้องบ้างล่ะ ผมกลับขึ้นห้อง หยิบมือถือมันมาชาร์จ มีสายเรียกเข้าเพียบ หลายสิบสายเป็นของผม ที่เหลือเป็นของใครสักคนที่ไผ่เมมเอาไว้ว่า
‘ไอ้เหี้ยเบอร์ 2’
ผมขมวดคิ้ว ทดลองเดาดูว่าใคร ก่อนยกนามบัตรในมือขึ้นดู เทียบเบอร์เรียงตัว
เบอร์เดียวกันเลย
พี่หมอนนท์คงโทรเข้าเครื่องหลังจากมันออกจากบ้านมา
จำเป็นต้องโทรเยอะขนาดนี้ด้วยเหรอ?
ผมทิ้งข้อสงสัยไป หยิบมือถือมากดโทรหาพี่หมอรอบสุดท้าย ปลายสายก็ยังไม่รับ ผมพ่นลมหายใจออกแรง ผมรู้ว่าพี่หมอจะงานยุ่งสุดๆ สองวันนี้ แต่ยุ่งขนาดไม่มีเวลาแม้กระทั่งรับสายหรือโทรหาผมเลยเหรอ
ความน้อยใจวิ่งชนผมเบาๆ
แล้วถ้าสองวันนี้ผมโดนพี่ดีนทำอะไรขึ้นมาจริงๆ พี่หมอจะรับรู้ไหม ผมเม้มปากแน่น ตบหน้าตัวเองเบาๆ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่พี่หมอ ชีวิตใครชีวิตมัน แต่ละคนก็ต้องมีโลกของตัวเองให้จัดการ ขืนผมยังมามัวคิดเล็กคิดน้อย มีหวังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับพี่หมอในอีกห้าปีข้างหน้าแน่ๆ
ผมตัดสินใจกดปิดมือถือ เหตุผลหลักคือไม่ต้องการให้เสียงรบกวนไผ่ แต่เหตุผลรองคืองอนครับ โทรหาหลายรอบ โทรกลับไม่ติดก็ให้คิดเอาเองละกันว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่สนแล้ว
งอนจริงๆ นะเว้ยยยย
100%
รุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมา ไข้ไผ่ลดลงบ้างแล้ว สงสัยจะได้ยาดีจากพี่หมอนนท์ ผมปล่อยให้มันนอนต่อ รีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนที่เตรียมมาเดินลงไปข้างล่าง ทั้งพ่อแม่แล้วก็พี่หมอพากันมองหน้าผมงงๆ พี่หมอทำท่าดีใจอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่มองสบตา
กูยังงอนอยู่ รู้ไว้เลยมึง
ผมรีบยกมือไหว้พ่อกับแม่ แต่ไม่ได้ไหว้ผัวครับ เมินมันเห็นๆ
“โผล่มาได้ไงลูก” พ่อถาม
“ไผ่ไม่สบาย ผมมาหามันตั้งแต่เมื่อคืน”
พี่หมอขมวดคิ้ว ผมยังไม่ได้เปิดมือถือ เลยไม่รู้ว่าพี่หมอได้เช็กมือถือแล้วโทรกลับบ้างไหม
“ไผ่เป็นไรมากหรือเปล่าลูก”
แม่รีบลุกจากเก้าอี้ทันที
“เป็นไข้แม่ พี่หมอนนท์มาฉีดยาให้ตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้มันยังไม่ตื่น ไงฝนขอไปทำข้าวต้มให้มันก่อน จะได้ปลุกมากินยา”
แม่กับพ่อรีบพากันเดินขึ้นบันได ในขณะที่ผมไม่พูดกับพี่หมอสักคำเดินเข้าครัวไป
พอผมจับหม้อได้ พี่หมอก็จับเอวผมพลิกหันไปเผชิญหน้า ผมมองพี่หมอเหวี่ยงๆ
งอนเต็มพิกัดแล้วครับผม
“ทำไมปิดมือถือ”
“แล้วทำไมไม่รับสาย”
“ฉันติดงาน”
“ครับ ผมติดนอนเหมือนกัน”
ผมดึงตัวออก เดินไปตักข้าวเทใส่หม้อ พี่หมอเดินตามมา
“ฝน”
พี่หมอกระชากผมเข้าไปชิด ผมกัดฟัน มองพี่หมอตาคลอ พี่หมอทำหน้าอึ้งๆ
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้รับสาย ฉันติดเคสผ่าตัดยาวร่วม 7 ชั่วโมง ออกมาอีกทีนายก็ปิดเครื่องไปแล้ว มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เรื่องไผ่หรือเปล่า”
พี่หมอพยายามพูดอย่างใจเย็น
ผมรู้ว่าพี่หมอติดงาน
แต่ความน้อยใจมันไม่ได้เข้าใครออกใคร มันไม่ได้เข้าใจตามไปด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนถูกอีกคนละเลย ตอนที่พี่หมอบังคับ ขู่เข็ญ หรือกลั่นแกล้ง ยังไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้เลย
แต่นี่แค่พี่หมอไม่รับสาย พี่หมอมีเหตุผลให้น่าเข้าใจ
แต่ผมก็ยัง..
ผมยังเอาชนะอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนๆ ผมแต่ละคนถึงได้ชอบบ่นว่าแฟนตัวเองงี่เง่า งอนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีก็งอนด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทั้งที่มันไม่ควรจะงอน ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เหตุผล แต่มันคือความรู้สึก
“บอกมาฝน เรื่องอะไร”
ผมเงยหน้ามอง น้ำตาร่วงเผาะทันที
ผมไม่ได้อ่อนแอ ไม่ได้อ่อนแอจริงๆ ผมสะอื้นฮักทั้งที่ยังถือหม้อที่ใช้สำหรับต้มข้าวอยู่ พี่หมอดึงหม้อออกจากมือผมไปวางไว้ข้างๆ รวบกอดผมเบาๆ
“ฉันขอโทษ”
มือใหญ่ลูบหัวปลอบผมเบาๆ รับรู้ถึงแรงจูบซับที่หน้าผาก แทนที่จะทำให้ผมสงบใจมากกว่าเดิม การกระทำที่แสนจะอ่อนโยนนั้นดึงน้ำตาผมให้ร่วงหล่นยิ่งกว่าเดิม
“เป็นอะไรไปฝนลูก” แม่รีบเดินเข้ามาทัก “น้องเป็นไรลูก”
“ไม่มีอะไรครับ ฝนแค่งอนที่ผมไม่รับสายเมื่อคืน”
“โธ่” แม่หัวเราะ “ไปๆ พาน้องไปง้อกันข้างนอก เดี๋ยวแม่ทำข้าวต้มให้ตาไผ่เอง”
พี่หมอลากผมออกไปข้างนอก เจอพ่อพ่อก็ทักเหมือนเดิม พี่หมอก็บอกเหมือนเดิม พ่อหัวเราะ พี่หมอเลยพาผมออกไปง้อกันที่สวนหน้าบ้าน
“เอาล่ะ บอกได้ยังว่าเกิดอะไรขึ้น”
พี่หมอถามอีกรอบหลังจากกรีดน้ำตาออกจากหน้าให้
“เมื่อวานตอนผมอยู่ที่ร้าน” ผมเริ่มต้นเล่า “ผมถูกพี่ดีนจับจูบและเกือบถูก…” ผมกลืนน้ำลายลงคอ พี่หมอตาวาวขึ้นมาทันที กัดกรามกรอด เส้นเลือดตรงขมับนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“มันทำมากแค่ไหน”
“จูบ แล้วก็ซุกซอกคอ”
พี่หมอขยับ ทำท่าจะพรวดพราดก้าวเดิน ผมรีบรั้งไว้ทันที
“พี่หมอจะไปไหน”
“ไปฆ่าไอ้หมอนั่น”
“ใจเย็นหน่อย แทนที่จะแก้ไขปัญหา พี่จะยิ่งทำให้ปัญหามันเยอะกว่าเดิม”
ผมเบรกพี่หมอไว้ พี่หมอสงบใจลง รวบผมไปกอดแน่น
พี่หมอไม่พูดอะไร แต่แรงรัดมากมายนั้นบ่งบอกได้ดีว่าพี่หมอพยายามระงับอารมณ์ตัวเองมากแค่ไหน ผมเล่าให้พี่หมอฟังเรื่องพี่ต้าร์ และได้บอกพี่ต้าร์แล้วว่าพี่ดีนคิดยังไง แล้วพี่ต้าร์จะลองพูดดูให้ พี่หมอไม่อยากให้ไว้ใจพี่ต้าร์มาก ซึ่งผมก็เข้าใจว่าทำไม
พวกเราเดินกลับเข้าบ้าน พ่อลดหนังสือพิมพ์มองยิ้มๆ
“เออแน่ะ คิดว่าผู้ชายกับผู้ชายจะไม่มีการงอนกันเหมือนพ่อกับแม่ซะอีก”
ผมหน้าร้อนผ่าว รู้สึกตัวเองงี่เง่ายังไงพิกล
“แหม ความรู้สึกพวกนี้มันอธิบายยากนะคะ เพราะรักหรอกถึงได้งอน”
แม่แทรกเข้าข้าง แม่คงไม่คิดมากกับประโยคนั้น แต่คำแม่ทำเอาผมหน้าร้อนกว่าเดิม เพราะนั่นหมายความว่าผมคงรักพี่หมอมากจริงๆ ถึงได้หาเรื่องงอนได้ไร้สาระแบบนั้น
แม่ลุกไปดูหม้อข้าวต้มอีกรอบ ในขณะที่ผมกับพี่หมอและพ่อลงมือทานข้าวกันก่อน พอข้าวต้มสุก ผมก็รับอาสาเอาข้าวต้มขึ้นไปให้ไผ่พร้อมแม่ แม่อังหน้าผากมันเบาๆ
“ไข้ลดแล้ว”
“แม่เตรียมตัวไปทำงานกับคุณพ่อได้เลยครับ ผมดูแลมันเองได้”
“แม่ว่าแม่ดูแลเองดีกว่ามั้ง ฝนจะได้ไปโรงเรียน”
ยังไม่ทันที่เราจะได้ตกลงว่าใครจะได้อยู่ต่อหรือไป คนที่หลับมาตลอดทั้งคืนก็ลืมตาตื่น มันกะพริบตาปริบๆ มอง
“เป็นไงบ้างลูกตาไผ่/เป็นไงบ้างมึง”
ผมกับแม่ถามมันแทบจะพร้อมกัน
“ฝน”
แต่แทนที่มันจะเรียกแม่เป็นคนแรกกลับเรียกผมก่อนเสียงแหบ ขยับมือนิดๆ คล้ายกับจะควานหา
“กูอยู่นี่มึง มึงไม่สบายนะไผ่ ไข้ขึ้นสูง ตอนนี้โอเคขึ้นแล้ว”
มันพยักหน้ารับนิดๆ หันไปมองแม่
“แม่”
“เป็นไงบ้างลูก”
“ไผ่โอเค”
มันตอบเสียงแหบเหมือนเดิม ดึงเอามือผมไปกุมหน้า
“มึงลุกขึ้นมากินข้าวก่อนจะได้กินยานะ”
มันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ขยับลุกขึ้น เบ้หน้าเหมือนเจ็บ ผมรีบเข้าประคอง
“ใจเย็นมึง ขยับช้าๆ ไข้หนัก อาจเคล็ดขัดยอกไปทั่วทั้งตัว”
ผมพูดอย่างคนเชี่ยวไข้
มันพยักหน้ารับ พอนั่งได้ผมก็จัดการขยับยกข้าวไปนั่งข้างๆ ป้อนมันทีละคำ โดยมีแม่นั่งคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ผมตักข้าวต้ม ปาดหลังช้อนกับปากชามข้าว เป่าให้มันเย็น ป้อนใส่ปาก หยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้มันนิดๆ แล้วป้อนมันใหม่ ผมว่าสมองมันถูกรุมด้วยพิษไข้หนักแน่ๆ ถึงได้ว่านอนสอนง่ายขนาดนี้
แม่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ
“ยิ้มไรครับแม่”
หรือสะใจที่คนหัวแข็งแบบไผ่ไม่สบาย?
“ครอบครัวเราโชคดีจังที่ได้ฝนมาเป็นลูกสะใภ้ แม่มั่นใจว่าฝากผีฝากไข้ได้แน่ๆ”
ผมหน้าร้อนผ่าว ไผ่มันครางฮือเหมือนคนละเมอ
“มันเพื่อนฝนนี่แม่”
ผมหันไปป้อนมันต่อ พอเรียบร้อยก็เอายามาป้อน ขยับมันให้นอนดีๆ แม่เข้ามาช่วยประคองเพราะตัวมันใหญ่
ผมพ่นลมหายใจแรง โทรบอกพี่หมอนนท์ว่าไผ่ตื่นขึ้นมากินยาแล้ว พี่หมอนนท์รีบแจ้นมาหาเหมือนรอเวลาอยู่แล้ว มาฉีดยาลดไข้ให้
“เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่จะมาหาข้าวเที่ยงให้ไผ่เอง ฝนกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“รบกวนคุณหมอเปล่าๆ”
แม่บอกอย่างเกรงใจ
“อย่าคิดมากเลยครับ ไผ่มันน้องชายเพื่อนสนิทผมก็เหมือนน้องชายผมนั่นแหละ ให้หมอเฉพาะทางดูแลดีกว่า”
แม่เห็นด้วย ฝากฝังให้กุญแจบ้านสำรองไว้ ผมมองดูไผ่ด้วยความเป็นห่วง มันหลับไม่ได้สติไปอีกรอบด้วยฤทธิ์ยา ในขณะที่สีหน้าพี่หมอนนท์ตอนมองไผ่นั้นมันดูแปลกๆ ยังไงพิกล
ดูเหมือนกำลังหนักใจอะไรสักอย่างอยู่เลย
To be Con...
หนึ่งเม้นท์หนึ่งกำลังใจนะขอรับ
ปล. ใครต้องการรวมเล่มหนังสือเรื่องนี้ ไปหาส่องรายละเอียดได้ทางเพจนะคะ อ้อเรื่องนี้มีเป็นอีบุ๊กแล้วด้วย ที่เมพ เสิร์ซหาอ่านกันได้เลยเหมือนกัน
ส่วนในนี้ก็จะทยอยลงเรื่อยๆ จนจบค่ะ(อัพสองเรื่องคือคิสเลิฟกับทาสแค้น คนเจ้าอารมณ์ไม่ได้อัพนะคะ อ่านทางเด็กดีเอาละกัน^^)
แฮชแท็กเรื่องนี้ #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น
#ปราบเด็กดื้อ
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134746 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก