HATE LOVE
:80:
งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ?
[น้ำฝน...♡] Part 2
พี่หมอขับรถมาส่งผมเหมือนเดิม พอรถจอดสนิท พี่หมอก็หันมามอง
“เย็นนี้ฉันติดงาน แต่จะพยายามโทรหาเมื่อว่าง พยายามอย่ากลับเอง เย็นนี้ให้หินมาส่งก่อน”
ผมพยักหน้ารับ ก้าวลงจากรถ เดินตรงเข้าห้องเรียนไป
ตอนเที่ยงผมโทรเข้าเครื่องพี่หมอนนท์เพื่อเช็กว่าพี่แกได้ไปหาไผ่รึยัง ปรากฏว่าแกไปถึงตั้งแต่สิบเอ็ดโมงแล้วครับ ไผ่ตื่นแล้วด้วย ผมรีบขอสายคุยกับมัน
“เป็นไงบ้างมึง”
“เลวร้ายมาก”
ผมขมวดคิ้ว
“อาการแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่า อาการกูดีขึ้น แต่มันเลวร้ายมากตรงที่ตื่นขึ้นมาแล้วต้องมาเจอกับไอ้เหี้ยตัวหนึ่งนี่แหละ”
ผมส่ายหน้าไปมา
“เขาอุตส่าห์มาดูแล เมื่อคืนก็มาฉีดยาให้ พักผ่อนเยอะๆ ไผ่ เรื่องไม่กินเส้นกันเอาไว้ก่อน รีบๆ หาย กูมีเรื่องจะคุยกับมึงเรื่องพี่ดีน”
“อะไร” มันรีบถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส
“รอให้มึงหายก่อน”
“เล่ามา ไม่งั้นกูไม่นอนนะ”
ไอ้นี่ เสือกมาขู่กูอีก ผมจำต้องเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟังอย่างละเอียด ไม่รู้มันรู้เรื่องมากแค่ไหน
“มึงเข้าใจทั้งหมดไหม” ผมถามเพื่อสอบอาการ มันครางรับ
“เย็นนี้กูจะไปรับ” มันบอกเสียงเข้ม
“ไม่ต้องเลย สภาพเหมือนซอมบี้”
“แล้วมึงกลับยังไง”
“กูจะให้หินไปส่ง”
มันครางอือรับรู้
“พอแค่นี้แหละ นอนได้แล้ว” แล้วเสียงของไผ่ก็กลายเป็นเสียงของพี่หมอนนท์ไป ได้ยินเสียงมันก่นด่าพี่หมอนนท์ที่พี่มันมาแย่งมือถือจากมันไป “ฝนมีอะไรให้พี่ช่วยไหม”
“ไม่มีครับ ฝากดูแลไผ่ด้วย”
“อืม ไม่ต้องห่วงทางนี้ เดี๋ยวพี่ดูแลเอง”
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู!”
“ไม่ยุ่งได้ไงก็ในเมื่อคุณกับผมเป็น…”
แล้วเสียงก็ตัดไปแค่นั้น ผมยกโทรศัพท์มามอง
อะไรของพวกนั้น
ตกเย็นหินแว้นมอ’ไซค์มาส่งผมที่บ้าน พี่ต้าร์มาก่อนผมอีก เดินเสิร์ฟเสมือนพนักงานพาร์ทไทม์ ผมหัวเราะเดินตรงเข้าไปทัก พี่ต้าร์หันมามองยิ้มๆ ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปเสิร์ฟ หินเห็นท่าน่าสนุกรีบเข้ามาช่วย ดูหินกับพี่ต้าร์จะเข้ากันได้ดีผิดคาด สงสัยจะสายติวเตอร์เหมือนกัน
พี่หมอโทรหาผมแล้วรอบหนึ่ง ก่อนจะไม่มีเวลาโทรหาอีกจนกว่าจะกลับบ้าน แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว พี่หมอให้เบอร์พี่ณีย์พี่นางพยาบาลคนสนิทไว้ ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรให้โทรหาเธอโดยตรง ต่อให้พี่แกอยู่ในห้องผ่าตัดก็จะออกมาหา แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าพี่หมอรักผมแค่ไหน
ผมเดินเสิร์ฟด้วยความชื่นมื่น ก่อนชะงักเพราะเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน
เพื่อนของพี่ต้าร์
มากันครบทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ดีน พี่มันเดินมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ กวาดตาไปรอบๆ ก่อนมาหยุดอยู่ที่ผม ยังไม่ทันได้อะไร พี่ต้าร์ก็เดินไปเผชิญหน้าพี่ดีน ผลักอกพี่ดีนจนคนตัวโตเซถอยหลัง
“อะไรของมึงต้าร์”
เพื่อนๆ พากันถามด้วยความสงสัย พี่ต้าร์ไม่ได้ตอบใคร จ้องหน้าพี่ดีนไม่เคลื่อนไปไหน ขืนปล่อยไว้แบบนี้ ดีไม่ดีอาจมีการต่อยกันในร้านขึ้นก็ได้ ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ต้าร์
“พี่ต้าร์”
ผมเรียกเพื่อปราม แต่พี่ต้าร์ไม่สนใจมองผม จ้องตาพี่ดีนเขม็ง รายนั้นยังมีสีหน้านิ่งเรียบในขณะที่พี่ต้าร์ดูเดือดดาล
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้มาที่นี่อีก”
“ต้าร์ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
เพื่อนพี่ต้าร์ถามอย่างฉงน พี่ต้าร์ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ตายังจ้องประสานอยู่ที่พี่ดีน พี่ดีนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เหลือบมองมาทางผม แสยะยิ้มจนผมขนลุก กระชากจับข้อมือผม ดึงเข้าไปชิด ดันคางผมขึ้นแล้วกดจูบลงมาท่ามกลางสายตาผู้คน
ผมยืนตาโต ร่างกายหยุดทำงานไปชั่วขณะ
“ดีน!!”
พี่ต้าร์กระชากจับคอเสื้อพี่ดีนดึงออกห่างจากผมแล้วซัดหมัดใส่หน้าสุดแรง กำลังจะซัดหมัดที่สอง แต่พวกเพื่อนๆ พี่มันรีบถลาเข้ามาช่วยกันดึงเอาตัวพี่ต้าร์ออก อีกส่วนวิ่งไปจับตัวพี่ดีนไว้คุมเชิง แต่ทางนั้นไม่มีทีท่าว่าจะต่อยกลับอะไร ยืนนิ่ง ริมฝีปากยิ้มพราย
ไอ้หมัดที่ซัดใส่หน้าพี่แกไปเมื่อกี้ก็ดูจะไม่สะทกสะท้านเลยด้วยซ้ำ
“มึงใจเย็นๆ ดิต้าร์ ลูกค้าฝนเขาตกใจกันหมดแล้ว ขอโทษด้วยนะฝน พวกพี่ขอตัวกลับก่อน”
แล้วคนพวกนั้นก็ช่วยกันลากพี่ดีนออกไปเหลือไว้แค่พี่ต้าร์และเพื่อนอีกคน พี่ต้าร์รีบจูงมือผมเข้าไปในบ้านโดยมีเพื่อนพี่ต้าร์ตามมาติดๆ
“นี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมดีนไปจูบฝน มันชอบฝนด้วยเหรอ กูคิดว่ามีแค่มึงที่ชอบซะอีก”
พี่ต้าร์ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อน มองมาทางผม สีหน้าสำนึกผิด
“พี่ขอโทษ ถ้าพี่ไม่ไปห้าม ฝนอาจไม่ถูกจูบแบบนั้นให้อายลูกค้า พี่ขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นห่วงพี่มากกว่า เพราะผมพี่ต้าร์กับพี่ดีนถึง...”
ผมหยุดคำไว้
“นี่ บอกกูได้รึยัง ดีนมันชอบฝน?”
“มันไม่ได้ชอบ แต่มันคิดจะแย่งฝนไปจากแฟนฝนอีกที ไอ้เหี้ยนั่น…” พี่ต้าร์สบถด่าเพื่อนตัวเอง เพื่อนพี่แกทำหน้างง
ผมว่ามันชักจะอิรุงตุงนังแล้ว
พี่ต้าร์ชอบผม
พี่ดีนไม่ได้ชอบ แต่พยายามจะล่วงเกินผม
พี่ดีนเกลียดพี่หมอ และกำลังใช้ผมเป็นเหยื่อ
เรื่องนี้จะสิ้นสุดลงตรงไหน เพราะดูท่าพี่ดีนจะทำทุกอย่างโดยไม่สนใจความรู้สึกของใครเลย
คนแบบนี้แหละที่น่ากลัว
เรากลับไปทำงานกันต่อ ถึงจะผ่านเรื่องชกต่อยมา แต่พี่ต้าร์ก็สามารถยิ้มแย้มให้กับลูกค้าได้ ผมโทรสอบถามข่าวไผ่อีกเล็กน้อย อาการมันดีขึ้นแล้ว ผมเล่าความคืบหน้าทุกอย่างให้มันฟัง มันแทบจะลากสังขารมาหาผม ดีแต่ว่าผมปรามไว้ก่อน
หลังติวผมก็ไปเยี่ยมมัน โดยมีพ่อขับรถไปส่งเหมือนเดิม มันไม่ยอมให้เพื่อนคนไหนมาเยี่ยมนอกจากผม เหตุผลคือมันอยากพักผ่อน ทุกคนก็เห็นว่ามันแค่เป็นไข้ เลยไม่ห่วงอะไรมากมาย พอไปถึงบ้านก็เห็นมันลงมานั่งที่ห้องรับแขกเรียบร้อยพร้อมพ่อกับแม่ที่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนมัน สีหน้าดีขึ้นเยอะ ทุกคนไม่ยอมกินอะไร บอกรอกินอาหารฝีมือผม
โห ให้มันได้อย่างนี้สิ
พ่อผมยังอึ้งเลย คุณพ่อพี่หมอรีบเชื้อเชิญให้พ่อผมอยู่ต่อเพื่อทานอะไรด้วยกัน พ่อบอกทานแล้ว ผมบอกท่านว่า เดี๋ยวผมจะทำอะไรง่ายๆ ให้ทาน ต่อให้กินมาแล้วก็ไม่หนักท้องมาก พ่อผมถึงยอม เอาเข้าจริง ท่านยังไม่เคยมาบ้านพี่หมอเลย (นอกจากมาส่งเมื่อวาน) มีแต่พ่อแม่พี่หมอที่เคยไปบ้านนู้น
ผมอยู่ทำกับข้าวโดยมีแม่เข้ามาช่วย พ่อผมคุยถูกคอกับพ่อพี่หมอ ได้ยินเสียงหัวเราะดังเข้ามาถึงในครัว
“แม่ว่าดีไม่ดี ฝนอาจได้ย้ายมาอยู่นี่เร็วกว่า 5 ปีนะ”
ผมหันไปมองแม่ แม่พยักหน้าไปทางสองหนุ่มใหญ่ในห้องรับแขก ผมหัวเราะ พอเสร็จก็ยกอาหารออกไปเสิร์ฟ พ่อผมที่กินมาแล้ว เจอข้าวต้มผมไปก็ซัดไปสองชามเต็ม ผมล่ะปลื้ม พี่หมอนนท์โผล่มาพอดี โดยมีเสียงด่าทอของไอ้ไผ่ดังอยู่ไม่ขาด ต่อหน้าพ่อแม่ก็ไม่เว้น
ตอนแรกผมว่าจะแค่มาเยี่ยมแล้วกลับพร้อมพ่อ แต่ไผ่มันร้องขอไว้ มันอยากให้ผมนอนด้วยคืนนี้ วันนี้ปลอดพี่หมอครับ เพราะค้างโรงพยาบาลเนื่องจากติดเคสผ่าตัดยาว
พออิ่ม ผมกับพ่อและแม่พากันเดินออกไปส่งพ่อที่รถ
“คิดว่าจะครึกครื้นแค่ที่บ้านผมซะอีก บ้านนี้ก็เหมือนกัน” พ่อผมบอกกลั้วหัวเราะ
“ปกติครับ ไผ่เขาดื้อ”
“นี่ก็น้อยซะเมื่อไหร่” พ่อพยักหน้ามาทางผม
“อ้าวๆ อย่ามานินทาลูกต่อหน้ากันแบบนี้สิครับ” ผมแย้งกลับ พวกท่านพากันหัวเราะร่วน
“วันหน้าชวนคุณโสมมาด้วยนะคะ จะได้ทานข้าวด้วยกัน” แม่ชวน พ่อผมรับปาก
“ขับรถดีๆ นะพ่อ”
ผมยกมือไหว้ พ่อลูบหัวผมเบาๆ ก้าวขึ้นรถไป พอรถพ่อขับพ้นประตูบ้าน พ่อพี่หมอก็พาดแขนบนไหล่ผมทันที
“ชวนมาบ่อยๆ นะ พ่อเราจะได้ใจอ่อนยกฝนมาอยู่บ้านเราเร็วๆ” แน่ะ พ่อแอบมีแผน แม่รีบสนับสนุน ผมหัวเราะ พากันก้าวเข้าไปในบ้าน
พี่หมอนนท์กับไผ่นั่งอยู่ด้วยกันสองคน ไผ่นั่งทำหน้าถมึงทึง จ้องหน้าพี่หมอนนท์ราวกับเห็นศัตรูคู่อาฆาต ในขณะที่พี่หมอนนท์ทำสีหน้าลำบากใจ ถือเข็มฉีดยาค้างเติ่งไว้ในมือ
“เป็นไร” ผมถาม
“พี่จะฉีดยาบำรุง แต่ไผ่ไม่ยอม”
“กูไม่อยากให้เหี้ยมารักษา กูแดกยาไปแล้ว มึงจะไปไหนก็ไป”
“ตาไผ่!”
แม่ปรามเสียงดุ พี่หมอนนท์ทำสีหน้าลำบากใจกว่าเดิม ไม่รู้เสียดายยาในเข็ม หรือว่าเป็นห่วงอยากให้มันแข็งแรงเร็วๆ กันแน่ ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างมัน จับต้นขามันไว้
“ฉีดเถอะไผ่ ตอนนี้กูกำลังต้องการมึงนะ”
ผมมองตามันให้รู้ว่าผมหมายความว่ายังไง มันเม้มปากแน่น ไม่ตอบตกลง แต่ขยับหันต้นแขนไปทางพี่หมอนนท์แทน ผมยิ้ม ช่วยพี่หมอนนท์จับสำลีกดให้เบามือ
“เจ็บนิดเดียวเอง ทำเป็นกลัวไปได้”
“กูไม่ได้กลัวเข็ม”
“งั้นก็อย่าดื้อดิ ถ้าหมอจะฉีดยา”
“กูไม่อยากให้มันรักษา”
“เอาน่า ได้คนรักษาให้ฟรีๆ ก็ดีถมแล้ว”
มันไม่ตอบอะไรผม หันไปยิงแสงเลเซอร์ใส่พี่หมอนนท์ ทางนั้นดูจะไม่สะท้านกับกิริยานั้นของมันเท่าไหร่ แม่ชวนพี่หมอนนท์กินข้าวต้มฝีมือผม แน่นอนพี่หมอนนท์แทบจะบินไปหาหม้อข้าวต้ม ถึงจะนั่งกินคนเดียวพี่แกก็ยอม พออิ่มก็กลับ
สงสัยไข้ไผ่ครั้งนี้จะหนัก เห็นมันเดินเป๋ๆ ผมก็ได้แต่ส่ายหัว งี้แหละนะที่เขาว่า คนแข็งแรง เวลาล้มทีจะหนัก
[80%]
รุ่งขึ้นมันก็พร้อมจะไปโรงเรียน ที่แปลกใจสุดคือพี่หมอนนท์ เล่นมาดักตรวจคนไข้แต่เช้าตรู่ แน่นอนว่าเป้าหมายรองคืออาหารเช้าฝีมือผม ไผ่มันยอมให้พี่หมอนนท์ฉีดยาบำรุงก็จริงแต่ก็จิกกัดจนโดนแม่ต่อว่าต่อขาน ส่วนพี่หมอนนท์นี่ภูมิต้านทานระดับกำแพงเมืองจีน ขนาดว่าโดนไผ่มันยึดจานข้าวก็ยังขโมยจานของไผ่มาเป็นของตัวเองได้หน้าหนาๆ (ไม่กล้าว่าด้านครับ เกรงใจ) แม่ด่าจนขี้เกียจด่า หลังๆ เลยหัวเราะแทน คล้ายจะชิน เหมือนเด็กคนหนึ่งที่พยายามจะเอาชนะพี่ชาย แต่สู้พี่ชายไม่ได้ เพราะพี่หมอนนท์เอาชนะได้ทุกอย่าง
เพราะมันไม่สบาย พี่หมอนนท์อาสาไปส่งทั้งผมและไผ่ แน่นอนหัวเด็ดตีนขาดมันก็ไม่ยอม มันจะไปแท็กซี่ให้ได้ พอมันปฏิเสธหนักเข้าพี่หมอนนท์ก็หันไปทางพ่อกับแม่
“ผมขอเสียมารยาทหน่อยนะครับ”
ทุกคนทำหน้างง
“ฝน ขึ้นรถก่อน”
พี่หมอนนท์หันมาสั่ง ผมทำตามอย่างว่าง่าย ไผ่มันจะตามมาฉุดมือ แต่พี่หมอนนท์ล็อกแขนมันไว้ ล็อกไพล่หลังในท่าประจำนั่นแหละ ดันเข้ามาในรถ
“ไอ้เห…!!”
มันด่าเสียงดัง พี่หมอนนท์ปิดประตู กดล็อกดังกรึบ หันไปยกมือไว้พ่อกับแม่ เดินอ้อมมาประจำที่
“เสือก!”
ไผ่ด่าเสียงดัง พี่หมอนนท์ทำหน้าหน่ายหันมามอง
“ด่าผมอีกคำผมบอกฝนแน่”
ไผ่มันตั้งท่าจะง้างปาก มองมาทางผม แล้วเงียบเสียงลง
เฮ้ยๆ มีความลับอะไรกัน
“อะไร”
ผมคันปากเอ่ยถามทันที พี่หมอนนท์หัวเราะหึๆ
“ฝนอย่ารู้เลย มันเป็นความลับที่พี่จะเอาไว้ควบคุมเด็กดื้อ”
ผมเลิกคิ้วมอง โห พี่มีด้วยเหรอ สอนผมหน่อยดิ เวลามันดื้อ ผมจะได้ปรามมันได้ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่ใช้วะ ปล่อยให้ไผ่มันกัดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
แปลว่าเรื่องนั้นต้องเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้า หรือร้ายแรงสุดๆ จนไผ่มันสมยอมขนาดนี้
พี่หมอนนท์ขับรถฝ่ารถติดไฟแดงมุ่งตรงไปยังโรงเรียนผม ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ผิดกับไผ่ที่ถ้าผมถอดจุกออก ควันมันคงพวยพุ่งออกมาจากหู
“มึงจะหอนอีกนานไหม กูรำคาญ”
“อ้าว คิดว่าชอบซะอีก งั้นเปลี่ยนจากฮัมเป็นร้องก็ได้”
แล้วพี่หมอนนท์ก็ร้องขึ้นมาจริงๆ
“โอ๊ย!! ถ้ามึงยังไม่หยุดหอน กูจะเชือดคอมึง”
ไผ่มันว่าอย่างเหลืออด พี่หมอนนท์เงียบเสียงลง แล้วฮัมเพลงกวนประสาทมันไปเรื่อยๆ ผมชักเบื่อกับสองคนนี้เลยปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกันไป หันมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูรถที่วิ่งสวนกันไปมา
ทันทีที่พี่หมอนนท์จอดรถและกดอันล็อก ไผ่รีบลากผมลงจากรถโดยไม่พูดจาอะไร ผมทำได้แค่ก้มหัวให้พี่หมอนนท์ทีหนึ่งเป็นการขอบคุณ
“นี่กูถามจริงเหอะไผ่ ทำไมมึงถึงได้จงเกลียดจงชังพี่หมอนนท์นัก กับพี่หมอช่วงหลังๆ มานี่มึงก็เริ่มมีพัฒนาการที่ดีแล้วนะ แต่ไหงกับพี่หมอนนท์ถึงได้แย่ลง”
“กูเตือนไว้เลยนะฝน” มันเบรกกึก มองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“ต่อให้ตาย กูก็ไม่มีทางญาติดีกับไอ้เหี้ยนั่น ส่วนผัวมึง กูก็ยังเกลียดมันอยู่ แต่กูให้เกียรติมึง กูถึงได้พูดจาภาษามนุษย์กับมันบ้าง มึงเข้าใจไหม”
ผมทำได้แค่ส่ายหน้า พูดไปก็เท่านั้น ถ้าลองว่ามันได้เกลียด ยากที่จะหาอะไรมาเปลี่ยนใจ
ตกเย็นคนที่ขับรถมารับผมกับไผ่คือพี่หมอ พาเข้าบ้านพี่แกก่อนเพื่อส่งไผ่และอาบน้ำ ส่วนผมต้องกลับไปอาบที่บ้านตัวเองครับ ระหว่างรอสองหนุ่มอาบน้ำ ผมก็ถือโอกาสทำอาหารไว้ให้ไผ่มันกิน วันนี้ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนไผ่ พ่อกับแม่ติดงานสังคมต่างจังหวัด พอพี่หมอลงมาอาหารแบบเร่งด่วนของผมก็ใกล้เสร็จ ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง
พี่หมอสวมกอดเอวผมไว้เบาๆ จากด้านหลัง ก้มหอมแก้มฟอดใหญ่ ผมหน้าร้อนผ่าวกับสิ่งที่พี่หมอทำ
“อยากอยู่บ้านกินอาหารฝีมือเมียมากกว่า”
“เมียเมออะไรกันเล่า พูดมาไม่อายปาก”
“อย่าให้ฉันต้องย้ำสถานะนายในครัวนะฝน” พี่มันขู่
เออ! เมียก็เมีย
ผมทำอาหารไปในขณะที่พี่หมอก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอว เกาะติดเป็นปลิง หนำซ้ำมือไม้ยังซนลูบๆ ให้รู้สึกสยิวกิ้วอีกต่างหาก
ผมต้องทำเป็นไม่รู้สึกอะไร เดี๋ยวเกิดอารมณ์อยากย้ำสถานะตัวเองขึ้นมาจะยุ่ง
“อย่ามาผสมพันธุ์กันแถวนี้”
เสียงไอ้ไผ่ดังมากัด ผมหยิบเศษผักเหวี่ยงไปใส่ มันเบนหัวหลบ
“กูพูดผิดตรงไหนวะ”
“เชี่ย ผสมพันธุ์มันใช้กับสัตว์ กูเป็นคน”
“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นคนนะฝน เห็นเป็นหมา”
แล้วมันก็หัวเราะร่วน เดินเข้ามาเกะกะในครัวเพิ่ม
“ออกไปกันเลยทั้งสองคน เกะกะ!”
ผมพยายามแกะมือใหญ่ที่เอวออกพอๆ กับตีมือไผ่ที่กำลังทำมิดีมิร้ายอาหารที่ผมกำลังทำให้มันอยู่ มันใช้นิ้วคีบหยิบชิมด้วยมือ
“อืม อร่อย”
“ไหน” พี่หมอเอาอย่างบ้าง ใช้นิ้วหยิบ บอกตามตรงว่าไม่เคยเห็น เพราะพี่หมอจะเนี้ยบตลอด เรื่องใช้มือหยิบอาหารกินนี่ลืมไปได้เลย
“อืม อร่อยจริงๆ อร่อยเหมือนคนทำเลย”
ผมหน้าร้อนผ่าว ไผ่มันทำหน้าหน่าย
“จะไปไหนก็รีบๆ ไปกันเลยไป กูหิวจนจะแดกช้างแล้ว ที่เหลือกูจัดการเอง”
แล้วมันก็เดินไปหยิบจานข้าวมาตักเอง ผมถึงได้เดินออกมาจากห้องครัวโดยมีปลิงยักษ์ตัวหนึ่งเกาะติดมาด้วย
“อายไผ่มันบ้างไหม” ผมต่อว่า
“อายทำไม” ยอมแพ้เขาเลย
พี่หมอขับรถพาผมกลับบ้าน ผมโทรบอกพี่ต้าร์แล้วว่าจะต้องไปธุระกับพี่หมอให้สอนตามเวลาเดิม วันนี้จึงไม่เห็นพี่ต้าร์ในชุดผ้ากันเปื้อนเหมือนเดิม ผมไม่ได้บอกพี่ต้าร์ว่าจะไปบ้านพี่ดีน กลัวพี่แกเป็นห่วงครับ ถึงยังไงก็มีพี่หมอไปด้วย น่าจะปลอดภัย
หลังจากเลิกเรียนผมก็อาบน้ำแต่งตัว แล้วเราก็ขับรถมุ่งตรงไปบ้านพี่ดีน ยิ่งใกล้ผมยิ่งใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าจะโดนพี่ดีนทำอะไรอีกบ้าง
ผมเล่าให้พี่หมอฟังเรื่องพี่ต้าร์ต่อยกับพี่ดีนเพราะผม(รวมถึงเรื่องโดนจูบอีกครั้งด้วย) พี่หมอไม่พูดอะไร แต่กรามคมบดแน่นอย่างคนพยายามระงับความโกรธ
อาจารย์หมอออกรับมารับด้วยตัวเอง เข้าไปก็เห็นพี่ดีนกับคุณแม่คอยอยู่ภายใน อาหารทำไว้เรียบร้อยแล้ว
“เชิญๆ คุณหมอ”
ผมไปนั่งข้างพี่หมอ แล้วลงมือกิน การพูดคุยเป็นไปตามปกติ แทบไม่มีอะไรให้น่าวิตกกังวล พี่ดีนแทบจะไม่พูดอะไรนอกจากถูกถาม ดูๆ แล้วจะเป็นการพูดคุยกันระหว่างอาจารย์หมอกับพี่หมอมากกว่า และเรื่องส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องการรักษาเป็นหลัก
มันไม่ใช่ว่าอาจารย์หมอจะเอ็นดูพี่หมอเพราะห่างลูกอย่างเดียว แต่เพราะพี่หมอคุยกับอาจารย์หมอด้วยภาษาเดียวกัน คนเราคุยกันถูกคอ ถ้ารุ่นเดียวกันก็ต้องตบบ่ายกเป็นเพื่อน แต่นี่อาจารย์หมอแก่กว่าพี่หมอมาก แกเลยยกให้เป็นลูกแทน
และหวังว่าพี่ดีนจะรับรู้สิ่งนี้ได้
“มองน้องใหญ่เลยตาดีนนี่ อย่าไปหลงเสน่ห์น้องเชียวนะ แฟนพี่แซมเขา”
เพราะมัวแต่สนใจอาหารและสิ่งที่สองแพทย์เขาคุยกันผมเลยไม่ได้สังเกตว่าถูกมองอยู่ พี่ดีนยกยิ้ม
“แฟนพี่ชาย ผมไม่ยุ่งหรอก”
ตอแหล…
ผมแอบด่าอยู่ในใจ
“ดีมาก ลูกชาย” อาจารย์หมอตบหลังพี่ดีนเบาๆ หันไปคุยกับพี่หมอต่ออย่างออกรส ดูท่าอาจารย์หมอจะติดลมบนคุยปรึกษาพี่หมอเรื่องงานวิจัยตัวใหม่ ไม่ได้คุยกันธรรมดา แต่มีการเอาเอกสารชิ้นงานต่างๆ มากางประกอบด้วย ในระหว่างนี้ผมจึงถูกเตะโด่งมานั่งแหมะอยู่ข้างๆ พี่ดีน แน่นอนพี่หมอมองมาด้วยความเป็นห่วงตลอดจนโดนอาจารย์หมอแซว
คุณช่อผกาบอกให้พี่ดีนชวนผมไปเดินเล่นรอบบ้าน ผมปฏิเสธทันทีบอกเกรงใจ แต่ท่านก็ยังคะยั้นคะยอ อยากปฏิเสธครับ แต่ถ้าแสดงออกมากไป ดีไม่ดีความอาจแตก
ผมจำต้องเดินออกจากห้องรับแขก พี่หมอทำสีหน้าเป็นห่วงขึ้นมามากขึ้น แต่โดนปรามไว้ด้วยอาจารย์หมอเลยต้องสงบนิ่งลง
ผมกลัวที่ต้องออกมาเดินกับพี่ดีนแบบนี้ แต่พ่อแม่พี่ดีนอยู่ ผมคิดว่าพี่ดีนคงไม่กล้าทำอะไรหรอก อีกอย่างพี่หมอก็อยู่ พี่หมอคงไม่ปล่อยให้ผมต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้ายเพียงลำพัง
“กล้าดีนี่ ไม่กลัวพี่ทำอะไรรึไง”
“กลัว แต่เชื่อว่าพี่ไม่กล้าทำเพราะพ่อแม่อยู่ และอีกอย่าง พี่หมอก็อยู่ใกล้ๆ”
“หึ รักและเชื่อใจกันดีจังนะ”
“ถ้าพี่ได้เจอใครสักคนที่ใช่ พี่จะรู้สึกแบบเดียวกัน”
“แล้วถ้าเจอแบบนี้ล่ะ ยังจะเชื่อใจกันอยู่ไหม”
พี่ดีนยื่นมือถือมาให้ดู ในนั้นเป็นภาพถ่ายของพี่หมอกับหมอผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะชื่อหมออร เป็นภาพแอบถ่าย หน้าของคนสองคนชิดกันมากคล้ายจูบ
หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า
นี่พี่หมอ…
ผมเม้มปากแน่น
ก่อนนึกขึ้นได้
คนที่อยู่ตรงนี้คือใคร
...ผมใช่ไหม
คนที่พี่หมอพามาแนะนำให้ผู้หลักผู้ใหญ่ในโรงพยาบาลรู้จักในฐานะแฟนคือใคร
...ผมใช่ไหม
ใครที่พี่หมอหอบพ่อแม่บากหน้าไปสู่ขอกับพ่อแม่ผมทั้งที่จริงๆ แค่ได้ผมก็น่าจะจบ แต่พี่หมอก็ทำ
เพราะใคร
....ผมใช่ไหม
จากหัวใจที่หล่นไปอยู่แทบเท้า มันค่อยๆ ไต่สูงขึ้นมาเรื่อยๆ กระทั่งมานั่งประจำอยู่ที่เดิมของมัน
ผมเงยหน้ามองตาพี่ดีน
“ครับ แล้วไง”
พี่ดีนเลิกคิ้ว
“พี่เห็นแฟนนายแอบนัดสาวไปสวีทกันที่ร้านกาแฟนะ”
“แค่เพื่อนร่วมงานกันน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก”
“แน่ใจได้ไง”
“ผมเชื่อใจพี่หมอ”
พี่ดีนยกยิ้ม หัวเราะเยาะหึๆ
“พี่ดีน” ผมเหันไปเผชิญหน้าตรงๆ “ผมรู้ว่าพี่ไม่พอใจพี่หมอเรื่องคุณพ่อ แต่พี่ก็น่าจะเข้าใจว่าทำไม ท่านทำเพราะท่านรักพี่ดีน ถึงแม้วิธีนั้นจะทำร้ายจิตใจพี่ดีนก็ตาม และพี่หมอเองก็ไม่คิดจะเข้ามาแทนที่พี่ดีน และต่อให้อยากมาแทนที่จริง ก็ไม่มีทางทำได้ เพราะลูกชายที่แท้จริงคือพี่”
พี่มันมองตาผม ยกยิ้ม เหลือบมองไปทางด้านหลังนิดหนึ่ง ผมหันไปมองตามเพราะคิดว่าใครตามมา แต่อยู่ๆ ก็ถูกกระชากไปตรึงติดไว้หลังกำแพง แล้วผมก็ถูกขยี้จูบอีกรอบ
ผมใจหายวูบ ไม่คิดว่าพี่ดีนจะกล้า แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ที่พี่หมอเคยทำ ผมว่าแค่นี้จิ๊บๆ ผมพยายามดันคนตรงหน้าออก อู้อี้ร้องค้าน ลิ้นร้อนจาบจ้วงรุกราน ยิ่งรุนแรงผมยิ่งดิ้นรน ก่อนลิ้นนั้นจะพลิกแพลงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ผมหยุดแรงดิ้นรนลง
ร่างกายผมกำลังจะสมยอม ยอมแพ้ให้แก่ความอ่อนโยน
ผมไม่อยากตกเป็นของพี่ดีน ไม่ว่าจะแค่จูบ สัมผัส หรือมากกว่านั้น
พี่หมอช่วยผมด้วย!!
“พลั่ก!!”
นั่นคือเสียงที่ผมได้ยินหลังจากยืนสมองกลวงโบ๋ไปพัก ผมกะพริบตาปริบๆ มองสิ่งที่เกิดขึ้น พี่หมอกระชากจับคอเสื้อพี่ดีนไว้ อีกมือง้างต่อยจนพี่ดีนล้มลงไปนั่งที่พื้น เลือดกบปาก
ผมเคยเห็นพี่หมอเวอร์ชั่นนี้รอบหนึ่ง ตอนผมโดนลวนลามในวันสงกรานต์ และผมก็ได้เห็นมันอีกครั้งวันนี้
“ดีน!!”
เสียงคุณช่อผกาอุทานลั่น รีบวิ่งเข้ามาพยุงพี่ดีนลุก แต่รายนั้นปัดแขนแม่ตัวเองออกอย่างไม่ไยดี จ้องตาพี่หมอเขม็ง อาจารย์หมอวิ่งตามออกมาติดๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคุณหมอ”
ท่านถาม มองหน้าพี่หมอสลับกับลูกชายตัวเอง แล้วหันมามองผมเพื่อขอคำตอบ
“น้ำฝน”
ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่หาย ส่วนพี่หมอกับพี่ดีน ก็ไม่มีใครพูด จ้องตากันและกันเขม็ง
“ตาดีน แกทำอะไรให้พี่หมอโกรธ”
อาจารย์หมอหันไปถามลูกชายตัวเอง พี่ดีนยกยิ้ม ไม่พูดอะไร หันหลังเดินไปคว้ามอเตอร์ไซค์แล้วบิดออกไป ทั้งคุณช่อผกาและอาจารย์หมอต่างพากันร้องเรียก
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคุณหมอ”
“ไม่มีอะไรครับ ขอโทษด้วยที่ผมมือไวไปหน่อย ผมกับฝนขอตัว” แล้วพี่หมอก็บอกลาคนทั้งคู่ ลากผมขึ้นรถ ขับกลับคอนโด
พอเข้าห้องได้ พี่หมอก็บดจูบผมรุนแรงไม่ต่างกับพี่ดีน
ทั้งที่กักขฬะพอกัน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกดีแบบนี้…
ผมรู้สึกช้ำไปทั่วทั้งปาก มองภาพคนตรงหน้าพร่ามัว พี่หมอวันนี้กลายร่างเป็นปีศาจไปแล้ว แล้วปีศาจพี่หมอก็กระชากทึ้งเสื้อผ้าผมออกจากตัว คำรามขู่ข้างหูผม ตราประทับทั้งฝ่ามือ ริมฝีปาก เรียวลิ้น รวมถึงฟันคมมาทั่วทั้งตัว
ปีศาจวันนี้ไม่มีความอ่อนโยนเลย
แต่แทนที่ผมจะต่อต้าน กลับมีอารมณ์ร่วมด้วยอย่างน่าใจหาย คล้ายๆ มันจะโหยหาพี่หมอเวอร์ชั่นนี้ด้วย
“อย่ายั่วมากฝน ฉันขอร้อง ฉันขอร้อง” พี่หมอพูดอะไรสักอย่างในช่วงที่สมองผมกำลังเบลอๆ ผมมองตาคนตรงหน้า พยายามมองเพื่อปลุกปลอบใจให้พี่หมอใจเย็น ถึงแม้ภาพพี่หมอตรงหน้าจะพร่ามัวอย่างหนักก็เถอะ พี่หมอคำรามยิ่งกว่าเดิม ผมรีบยกมืออันระโหยโรยแรง กะว่าจะจับใบหน้านั้นไว้ ส่งความรู้สึกรักและห่วงใยจากหัวใจไปหา แต่เรี่ยวแรงมียกถึงแค่หน้าท้องแกร่ง แล้วหยุดลูบไล้มันแค่ตรงนั้น
“ฝน!” พี่หมอขู่
“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกเมื่ออารมณ์มาถึงจุดแตกดับ รู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งภายใน ร่างแกร่งด้านบนกระตุกเกร็ง ผมบีบรัดของพี่หมอแน่น ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยว คำรามก้อง แล้วปีศาจตนเดิมก็ยังไม่หยุดอาละวาด
To be con..ตัวอย่างตอนต่อไป >>
ไม่มี...มีแต่ชื่อตอน ทาสแค้น : 81 น้ำฝนหายไป (พี่หมอ)
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135192 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก