81 : น้ำฝนหายไป [พี่หมอ...♡]
ผมนั่งพิงหัวเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างสวมกางเกงนอน เหยียดขาราบไปกับพื้นเตียง โดยมีร่างขาวโพลนของน้ำฝนนอนคว่ำหน้าเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆ ปกปิดเนินเนื้อน่าขยำไว้ด้วยผ้าห่มผืนหนาหมิ่นเหม่ เจ้าตัวหลับสนิทหายใจเข้าออกสม่ำเสมอไปแล้ว
ผมนั่งกุมขมับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมน่าจะพูดคัดค้านอะไรบ้างเพื่อไม่ให้น้ำฝนออกไปข้างนอกกับดีน ผมชะล่าใจเอง ไม่คิดว่าดีนจะกล้าทำอะไรที่บ้านตัวเองทั้งที่มีผมและพ่อแม่อยู่ด้วย
แต่ผมก็ลืมนึกไปว่าเมื่อก่อน ตอนที่ผมใช้น้ำฝนเป็นเหยื่อ ยิ่งล่อแหลมมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้น้ำฝนทรมานได้มากเท่านั้น และยิ่งน้ำฝนทรมานมากเท่าไหร่ คนที่รักน้ำฝนจะทรมานยิ่
งกว่า ผมเองยังเคยลวนลามมันตอนมีผู้คนอยู่ด้วยบ่อยๆ
หลากหลายความกังวลเกิดขึ้นกับผม ทั้งความรู้สึกของฝนที่ถูกดีนลวนลาม และความรู้สึกของอาจารย์หมอที่ผมไปต่อยลูกชายเขาให้ ผมควรจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ท่านฟัง หรือว่าปกปิดต่อไปดี ซึ่งแน่นอนไม่ว่าจะทางไหน อาจมีผลกระทบต่อหน้าที่การงานผมแน่ๆ
ที่ผมทำกับฝนหนักหน่วงเมื่อคืน ไม่ใช่เพราะผมโกรธฝน แต่ผมกำลังโกรธดีน และความโกรธนั้นมีมากขนาดฆ่าดีนได้ง่ายๆ ผมเลือกที่จะเอาความโกรธมาลงที่ฝนแทน
ฟังดูเป็นผู้ชายที่เลวสิ้นดี แล้วผมก็ยอมรับด้วย
ผมหันไปมองเหยื่อน้อยข้างตัว แผ่นหลังมันกระเพื่อมเบาๆ ตามจังหวะหายใจ มีรอยแดงเคล้าไปทั่วผิวเนื้อขาวๆ ริ้วรอยที่เกิดจากน้ำมือผมเอง ผมก้มลงไปจูบซับหัวไหล่ขาวเบาๆ ค่อยๆ ช้อนยกตัวฝนขึ้นมานั่งบนตัก แนบหน้ามันไว้กับอก ให้คนหลับฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของผม ให้มันรู้ว่าถึงผมจะทำรุนแรงกับมันแค่ไหน แต่หัวใจดวงนี้ก็ยังเป็นของมัน
ผมกระชับกอดมันไว้ มันยังไม่รู้สึกตัว คงเหนื่อยจัดที่ต้องมารองรับอารมณ์ราวกับปีศาจของผม ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น จูบซับแก้มขาวแผ่วเบา
“รัก”
ผมกระซิบคำนี้กับหูมัน หวังให้คำคำนี้ ดำดิ่งลงสู่ขั้วหัวใจมัน ผมปิดเปลือกตาช้าๆ พรุ่งนี้ยังต้องตื่นไปสู้กับอะไรหลายๆ อย่าง ขอแค่วันนี้เท่านั้น ที่ผมขอมีฝนอยู่เคียงข้างแบบใกล้ชิดติดหัวใจแบบนี้
ผมลืมตาตื่นอีกรอบเพราะคนในอ้อมแขนผมขยับ บดหน้ากับอกผมไปมา ผมก้มมอง เรายังนั่งกันอยู่ท่าเดิม ผมยิ้มนิดๆ มันค่อยๆ ลืมตามอง กะพริบตาปริบๆ ทำหน้างงๆ มองไปรอบๆ ก่อนก้มมองตัวเอง
คงงงว่าทำไมถึงได้ขึ้นมานั่งหลับบนตักผมได้
“ผมมาได้ไง” มันขยับทำท่าจะลุก แต่ผมรัดมันไว้
“นายละเมอขึ้นมาเอง” ผมปด
“ไม่มีทาง ปล่อย” มันขยับจะลุก แต่ผมยึดไว้แน่น “แล้วนั่งหลับแบบนี้มากันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อคืน”
มันตาโต
“ไม่เมื่อยรึไง”
“เมื่อยสิ รับผิดชอบด้วย”
มันอ้าปากพะงาบๆ
“มันไม่ใช่ความผิดของผมนะ ผมเมื่อยกว่าอีก ทั้งเมื่อยทั้งปวด…” มันเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรต่อ แก้มขาวแต้มสีนิดๆ
“ปวดตรงไหน” ผมถามเย้าๆ
“ตรงไหนก็เรื่องของผม ปล่อย”
“ไม่บอกก็ไม่ปล่อย”
มันมองผมเหวี่ยงๆ ผมหัวเราะหึๆ
“ปวดเอว! พี่เป็นบ้าอะไรถึงได้รุนแรงแบบนั้น ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ที่ผิดคือ..” มันหยุดเสียงไว้ เม้มปากแน่น
“ใช่ มันผิด ฉันถึงต้องมาลงที่นายไง”
มันขมวดคิ้วงุนงง ผมลูบบั้นเอวมันเบาๆ ผมรุนแรงกับมันมากจริงๆ เอวเล็กๆ แบบนี้จะเจ็บก็ไม่แปลก
แต่น้ำฝนเมื่อคืนก็เร่าร้อนจริงๆ
ร้อนจนผมรู้สึกอยากกอดมันอีกรอบเช้านี้
แต่สงสารมันครับ ร่างระบมหมดแล้ว
“สารเลว พี่มันเลว”
มันต่อยผมที่หน้าอกแรง ผมไม่สะทกสะท้านกับแรงเท่ามดนั้น
“เมื่อวานถ้าฉันไม่เอาความโกรธมาลงที่นาย มีหวังฉันได้ฆ่าดีนแน่ๆ”
มันต่อยผมตบท้ายอีกรอบ รอบนี้แรงขึ้นจนผมชักเจ็บจริงๆ
“แล้วไม่คิดสงสารผมบ้างรึไง แรงเหมือนกระทิง เกิดผมตายคาเตียงขึ้นมาจะว่าไง” มันต่อว่าหน้าแดงก่ำ ผมยกยิ้ม
“ฉันเป็นหมอนะ รู้ว่าร่างกายของคนมีความอดทนได้ขนาดไหน สำหรับเมื่อคืน ถึงฉันจะรุนแรง แต่ดูเหมือนจะถึงอกถึงใจนายดีนี่ ครางเสียงดัง ร่างกายก็ตอบสนองฉันเป็นอย่างดี หรือจะเถียง”
แก้มมันแดงจนล้นออกมาถึงใบหู
“ไม่จริง!” มันค้านเสียงดัง
“อยากให้พิสูจน์อีกรอบไหม”
“ไม่ต้องๆ”
มันรีบรัวค้าน ผมหัวเราะหึๆ ปล่อยมันลงจากอ้อมแขนเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมขับรถไปส่งฝนที่บ้าน แล้วมุ่งตรงสู่ที่ทำงาน เพื่อไปเผชิญหน้ากับความจริง พอไปถึงก็เห็นอาจารย์หมอยืนรออยู่ก่อนด้วยท่าทางร้อนรน ผมถอนหายใจแรง เดินตรงเข้าไปหาท่าน คนที่ผมเคารพรักไม่ต่างจากพ่ออีกคนของผม
“บอกผมได้ไหม เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ผมร้อนใจไปหมด ตาดีนไม่ยอมกลับบ้าน โทรหาก็ไม่ติด เมื่อวานคุณต่อยตาดีนเรื่องอะไร เด็กนั่นไปทำอะไรให้คุณ”
ผมมองตาท่าน ก่อนเอ่ยชวนเข้าไปในห้องพักพิเศษของท่านเอง
“ผมรักท่านเหมือนพ่อของผมคนหนึ่ง ท่านรู้ใช่ไหมครับ” อาจารย์หมอพยักหน้า “และท่านเองก็คงจะรักและเอ็นดูผมไม่ต่างกับลูกชายคนหนึ่งเหมือนกัน” ท่านขมวดคิ้ว พยักหน้ารับเช่นกัน
“และสิ่งนี้ทำให้ดีนไม่พอใจ” ผมฮุกตรงเป้า ท่านนิ่งไป
“ผมเดาว่าที่เขาทำตัวเกเร เพราะประชดที่ถูกส่งไปอยู่คนเดียว อยู่กับความเงียบเหงา ในขณะที่พ่อแม่ไม่รู้สึกอะไรเพราะมีลูกชายคนใหม่อย่างผมอยู่”
อาจารย์หมอกลืนน้ำลาย
“นั่นไม่จริงเลย”
“แต่เด็กเขาไม่รู้นี่ครับ เด็กบางคนเราส่งไปเขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็มีบางส่วนที่แตกต่าง”
ดวงตาของอาจารย์หมอมีแววเศร้าสลดไป
ใช่ท่านรู้ และท่านกำลังแก้ไขสิ่งนั้นอยู่
“แล้วคุณหมอรู้ความรู้สึกของเขาได้ยังไง เขาบอกคุณเหรอ”
ผมพยักหน้ารับ อาจารย์หมอทำสีหน้าเจ็บปวด
“เพราะผม คุณถึงต้องมาเดือดร้อนด้วยแบบนี้”
ผมส่ายหน้าไปมา
“ผมกลัวอาจารย์จะโกรธมากกว่า เพราะผมต่อยเขาไปซะแรง ถ้าเมื่อวานผมไม่รีบออกมาก่อน มีหวังผมฆ่าลูกชายท่านแน่ๆ”
ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วอะไรคือสาเหตุที่ทำให้คุณโกรธจนฟิลส์ขาดแบบนั้น”
ผมมองตาท่าน ท่านหรี่ตามอง
“น้ำฝน”
ดูเหมือนท่านจะได้ข้อสรุปด้วยตัวเอง เอ่ยชื่อฝนเสียงแหบ
“ตาดีนทำอะไรฝนเมื่อวานใช่ไหม เพราะคุณรู้อยู่แล้วใช่ไหมถึงได้มีท่าทีเป็นห่วงฝนขนาดนั้น”
ผมทำได้เพียงพยักหน้า
“ตาดีนทำอะไรฝน บอกผมเถอะ ผมรับรองได้ว่าจะไม่เอาเรื่องทั้งคุณและน้ำฝนแน่นอน”
ผมเผลอกำหมัด กัดกรามแน่น
“ดีนลวนลามน้ำฝน ที่ผมไปเห็นคือฝนกำลังถูกรุกจูบอยู่”
ท่านเบิกตากว้าง ทำท่าไม่เชื่อสายตา
“และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดีนทำแบบนั้น”
“คุณหมอ..”
เสียงเรียกของท่านเบาหวิวราวกับเสียงของสายลม
“แล้วทำไมคุณไม่บอกผม เห็นตาดีนอยากมีพี่ชาย ผมก็คิดว่า…” ท่านทำสีหน้าเจ็บปวด ผมไม่พูดอะไรต่ออีก
“ผมไม่คิดเลยว่าเด็กนั่นจะกล้า ผมไม่คิดเลยจริงๆ”
“ผมเสียใจด้วยครับ”
ผมบอกอย่างเคารพ ดีว่าท่านไม่เอาความอะไร ซ้ำยังขอโทษขอโพยแทนลูกชายเกเรของตัวเองและฝากขอโทษน้ำฝนด้วย
หวังว่าการที่อาจารย์หมอรู้ จะทำให้ดีนสงบใจไม่คิดแก้แค้นผมอีก
คุณช่อผกาโทรมาขอโทษผมด้วยตัวเอง เมื่อวานเธอนึกตำหนิผมที่ไปต่อยลูกชายเธอ แต่พออาจารย์หมอเล่าให้ฟังเธอก็รีบโทรมาขอโทษทันที และรับปากว่าจะปรามลูกชายไม่ให้ทำอะไรนอกลู่นอกทางอีก
ผมก็เบาใจไปได้อีกเปลาะ
แล้วผมก็มารับรู้ในสิ่งที่ทำให้หัวใจของผมร่วงหายไปอยู่ตาตุ่ม
น้ำฝนหายไป…
ผมไปส่งฝนที่บ้านตั้งแต่เช้า แล้วมาทำงาน ผมส่งไลน์ไปหาฝน ฝนตอบรับกลับมา หลังจากนั้นผมไลน์ไปหาอีกรอบตอนบ่าย แต่ฝนไม่อ่านกระทั่งเย็น ผมถึงได้ลองโทรเข้าเครื่องดู
แต่โทรไม่ติด ผมกระหน่ำโทรแล้วโทรอีกอย่างร้อนใจ การติดต่อฝนไม่ได้ เป็นเรื่องที่ผมควรร้อนใจในตอนนี้
ผมรีบกดโทรหาฟ้า ฟ้าบอกว่าฝนอยู่ที่ห้อง แต่พอลองไปเคาะดู ไม่มีเสียงตอบรับ พอเปิดเข้าไปดูภายใน เตียงนั้นว่างเปล่า ทั้งคนทั้งมือถือหายไป ปกติเวลาฝนจะออกไปไหนจะบอกให้ทุกคนรับรู้เสมอ แต่หลังจากกลับมา ก็ไม่มีใครเห็นฝนอีกเลยแม้แต่คนเดียว
ราวกับฝนจะอันตรธานหายไปกับอากาศ
ผมร้อนใจยิ่งกว่าเดิม รีบโทรหาพ่อกับแม่ คนทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าฝนไปไหน ผมรีบโทรหาไผ่ รายนั้นก็ไม่รู้เรื่อง ผมโทรเช็กเพื่อนๆ มันแต่ละคน ก็ไม่มีใครรู้เห็นอีก
ผมควรใจเย็นเพราะยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง แต่เพียงแค่ชั่วโมงเดียวมันก็อันตรายแล้วสำหรับฝน ผมนึกถึงครูสอนพิเศษฝน ผมรีบโทรไปขอเบอร์พ่อ จนได้เบอร์ต้าร์มา ผมรีบโทรหาทันทีก็ไม่ได้ความเหมือนกัน
“ได้โทรหาดีนรึยัง”
ผมเม้มปากแน่น
“ยัง กำลังไล่เช็กคนรู้จักของฝนให้หมดก่อน ถ้าไม่ได้ความ จะโทรหาดีนอีกที” ปลายสายนิ่งไป แล้ววางสาย ผมมั่นใจว่าโทรเช็กทุกคนที่ฝนรู้จักแล้ว
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ฝนไม่เคยหายออกจากบ้านไปเองแบบนี้มาก่อน
นอกเสียจาก…
ผมไม่อยากจะนึกเลยจริงๆ ผมรีบวิ่งไปที่ห้องพักอาจารย์หมอ ท่านลุกขึ้นยืนมองตอบผมทันที
“อาจารย์ ฝนหายตัวไป” ท่านเบิกตาขึ้นนิดหนึ่ง “ผมไม่ได้อยากจะสงสัยดีน แต่ผมต้องการให้แน่ใจว่าดีนไม่ได้เอาตัวฝนไป”
ท่านมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น ท่านอาจต่อว่าว่าผมใส่ร้ายดีนก็ได้ แต่สิ่งที่ท่านทำคือล้วงหยิบมือถือมาโทรออก แต่ไม่ติด ท่านพยายามโทรติดต่อไปอีกหลายรอบก็ไม่ติดอีก ผมรีบโทรหาต้าร์อีกรอบเพื่อให้เช็กว่าดีนอยู่ไหน เพราะทางครอบครัวติดต่อไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อวาน และวันนี้ฝนหายตัวไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคหัวใจ มันหวิวคล้ายจะหายใจไม่ออก ความรู้สึกของการเสียคนรักมันเป็นแบบนี้ใช่ไหม
ถ้าตอนนี้ฝนอยู่ในมือดีน น้ำฝนของผมจะเป็นยังไง จะถูกข่มเหงมากมายแค่ไหน จะหวาดกลัวจะร้องไห้มากมายแค่ไหน
กรรมตามสนองผมแล้วใช่ไหม ตามมาตอบแทนในวิธีที่ผมเคยทำไว้กับไผ่ด้วย
ตราบจนวันอาทิตย์ ก็ยังติดต่อฝนไม่ได้ ทั้งพ่อแม่ผมและพ่อแม่ฝนรู้ข่าวหมดแล้ว และตอนนี้นนท์มันก็ยืมมือตำรวจที่เป็นอามันให้มาช่วยสืบ แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังมืดแปดด้าน
ฝนของผมไปไหน
เรายังไม่อาจโทษว่าดีนเอาตัวฝนไปร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พุ่งเป้าไปที่ดีนเป็นหลัก เพราะมีคดีกันอยู่ ตำรวจค้นไม่พบรถของดีน ราวกับทั้งรถและคนอันตรธานหายไป
แม่ฝนร้องไห้แทบขาดใจ พ่อผมร้อนเป็นไฟ มีเพื่อนเรียกเพื่อน มีใครรู้จักที่เป็นตำรวจเรียกมาช่วยสืบหมด
สามวันแล้ว สามวันที่ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ จมจ่ออยู่กับมือถือ เฝ้าโทรถามว่ามีใครรู้ข่าวฝนและดีนบ้าง แต่ทุกอย่างเงียบหาย ราวกับสองคนนั้นหายไปกับกลีบเมฆ
“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าตาดีนเอาน้ำฝนไปไว้ไหน”
อาจารย์หมอพูดอย่างหมดแรง
“ผมเช็กทุกที่ที่เขารู้จัก ไม่มีที่ไหนเลย ไม่มีประวัติการใช้บัตรเครดิตที่ผมให้ แต่ดีนเขามีบัญชีใช้จ่ายส่วนตัวที่ผมไม่รู้อยู่ แต่สอบถามแล้ว เขาไม่ได้ใช้ชื่อตัวเอง ส่วนชื่ออะไรนั้นพวกเราก็ไม่รู้ ผม… ผม…”
ท่านนั่งกุมขมับ
ผมกลับบ้านมานั่งเหม่ออยู่ริมหน้าต่างในห้องนอน ทอดมองผืนฟ้ากว้างใหญ่
น้ำฝน นายอยู่ไหน…
To be con
ทอดกายลงนอนบนพื้นพรม เชิญกระทืบคนเขียนได้ตามใจชอบ
ข่าวดี เดี๋ยวเอาคนเจ้าอารมณ์มาลงที่เล้า แต่เฉพาะคู่ที่สี่นะคะ (นาคินทร์อนุชา) จะลงไปพร้อมๆ กับเว็บเด็กดี ^^
สรุปตอนนี้ที่ลงมีเรื่อง Kiss Love , ทาสแค้น , แล้วก็คนเจ้าอารมณ์ นาคินทร์อนุชา ฝากอ่านกันด้วยน้าาา
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก