หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]

[rmlab]

สงสารน้ำฝนจริงๆ

[Duangjai]

ไม่จริงใช่ไหม โปรดรีไรท์เถิด

สงสารน้ำฝนอ่ะ

แล้วดีนก้อไม่ควรจะเลวขนาดนั้น

        

..

[twinmonkey0311]

ทำไมน้ำฝนต้องมาเจออะไรแบบนี้บ่อยๆด้วยนะ

[BABYBB]

แล้วแต่ไรท์เลย เอาที่ไรท์สบายใจ
อยากให้อ่านแบบไหนก็แบบนั้นแหละ 55555555

[HISY]

ทำใจไม่ได้น้ำฝนของแม่

[Freja]

เราก็เกลียดนะที่น้ำฝนต้องมาตกเป็นของดีน  แต่อยากจะฝากนิดว่าการที่ฝนถูกฝืนใจนั้นมันไม่ได้ทำให้ฝนด้อยค่าอะไร  เพราะฝนเป็นผู้ถูกกระทำ   อีกอย่างแซมเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดถึงฝนในแง่ที่ว่าฝนไปเสียตัวให้คนอื่นมา  สิ่งเกิดขึ้นเพราะแซมกับดีน  ฝนเป็นเหยื่อ   อีกอย่างแซมเองก็ควรรู้สึกว่าที่ตัวเองได้ทำกับฝนนั้นมันเจ็บปวดขนาดไหน   สิ่งที่เกิดขึ้นกับฝนคือสิ่งที่แซมต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อทดแทนให้ฝน  คุณค่าของฝนไมไ่ด้ด้อยลงไปเพียงเพราะไอ้สารเลวชาติชั่วคนหนึ่งตัดสินใจที่จะขืนใจฝนนะ

เรารอดูว่าคนเขียนจะเพลย์ออกมาในมุมไหน   เราขอนะอย่าได้ปล่อยดีนไปเพราะว่าดีนจะเป็นตัวเอกในเรื่องต่อไปเลย   

[Ginny Jinny]

น้ำฝนทำไมๆเป็นแบบนี้ 

มองดีนแล้วเหมือนกับมองพี่หมอตอนแรกเลย 

สงสารน้ำฝน 

[Bellze12]

ไม่นะ มันโหดร้ายเกินไปสำหรับฝน
นอกจากพี่หมอ ก็มาโดนดีนขมขืน
เศร้าอ่ะ สงสารฝน
 

[PetitDragon]

รอดูว่า ดีน จะชดใช้อย่างไร

[P★RiTŸ]

เฮ้อออ ไม่รู้ฝนมันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ เจอแต่เหี้ยอะไรแบบนี้...และสิ่งที่เราอยากจะรู้ก็คือ ไอ้ดีนจะได้รับโทษยังไง นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะคะ คนเป็นพ่อเป็นแม่เค้าจะรู้สึกยังไง ถ้าลูกถูกกระทำแบบนี้ ตั้งแต่เรื่องไอ้พี่หมอแล้ว ถ้าเค้ารู้ คงไม่ได้สุขสมหวังแบบนี้หรอก แต่เรื่องไอ้ดีนตอนนี้ใหญ่กว่าซะอีก คือถ้ามันไม่ติดคุก มันจะผิดเพี้ยนมากเลย ในความรู้สึกของเรา...ถึงจะมีปมเหี้ยอะไรก็แล้วแต่ แต่คือมึงก็ไม่มีสิทธิ มาทำกับคนอื่นแบบนี้ป่ะ ยิ่งกับฝนด้วย มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับปัญหานี้มาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ นี่โดนทั้งกักขังหน่วงเหนี่ยว โดนข่มขื่นกระทำชำเรา แถมยังเป็นผู้เยาว์ด้วยซ้ำ เราอยากรู้จริงๆว่าสุดท้ายไอ้ดีนจะได้รับโทษยังไง??
คนที่น่าสงสารที่สุดคือน้ำฝนค่ะ ตกเป็นเหยื่อและถูกกระทำทั้งเรื่อง

[comkacom]

เราสัญญา เราจะมีสติ เราจะมีสติ เราจะรอต่อไปก่อน ยังไม่คิดอะไรทั้งนั้น *กำมือเเน่นมาก

[บูมเบส]

มันแย่มากอ่ะรับไม่ไหวเลย

[เอมมี่]

หมดกัน รับไม่ไหว

[rmlab]

อยากให้พี่หมอเจอน้ำฝนแล้วอ่ะ สงสาร

[mukmaoY]

ฝนคงต้องไปบำบัดละ

[BABYBB]

ดีนทำงี้น้องไม่รักหรอก
หัวใจน้องมีแต่พี่หมอ เพ้อซะน่าสงสารเลย 

[Acacha]

ดีนเป็นเด็กมีปัญหา---อันนี้ชัดเจน
เรื่องที่อิจฉาพี่หมอ อยากแย่งความรักความสนใจมาเป็นของตัวเอง---อันนี้ก็ชัดเจน
แต่ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่มาที่ไปเท่าไหร่ว่าทำไมตอนนี้ดีนมารัก/ชอบน้ำฝนได้
คิดว่าดีนป่วย

[Ginny Jinny]

ร้องไห้ไปกับฝน 

[mystery Y]

สู้ๆน้ำฝน รอพี่หมอนะ

[ka[ze]na]

อย่าเพิ่งบ้าก่อนเป็นอันใช้ได้

[mox2224]

เอิ่ม ความไม่สมเหตุสมผลทำให้รู้สึกผิดหวังที่อ่านมาตั้งไกล
แต่ก็จะอ่านต่อไป
คือไม่เข้าใจว่าจะลักพาตัวง่ายอะไรขนาดนี้ แล้วฝนจะเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรเพียงนี้
ละอิดีนนี่อิจฉาหมอหรือรักฝนหรืออะไร โรคจิตไปละ
เริ่มเบื่อฝนที่อ่อนแอเกินไป แต่ก็รออ่านตอนที่พี่หมอมาช่วยนะ
ขอหมอนนท์กับไผ่เยียวยาใจที

[automaton]

อ่านตอนนี้แล้วเศร้า หดหู่ สงสารฝนจับใจ
ฝนต้องปฏิวัติตัวใหม่ให้แมนอย่างหมอนนท์ไปเลย
แล้วทำไมอีพี่ดีนเลวอย่างนี้ จะว่าตกหลุมรักฝนหัวปักหัวปำก็ไม่น่าใช่
จะรอฟังเหตุผล
อยากอ่านอีก   

[Bellze12]

ดีนเอ๋ย ทำตัวเองทั้งนั้น
ก็เหมือนจะน่าสงสารอ่ะ
แต่รักเขาจริงก็ไม่ควรทำแบบนี้ป่ะ

[nutty]

รู้ว่าสุดท้ายพี่หมอก้อช่วยได้
แต่สงสัยว่าฝนถูกจับได้ไงมากกว่า

[Naeon]

บ้าอ่ะ

[Tanthira]

ตอนแรกมีความรู้สึกดีมากกับนิยายเรื่องนี้...แต่พอตอนล่าสุดก็ขอบอกตรงๆว่าผิดหวังอ่า
ขอลาไม่อ่านต่อเพราะไม่ชอบจริงๆค่ะ แต่จะติดตามผลงานเรื่องอื่นต่อไปนะคะ T_T

[ดวงตะวัน]

ถึงจะเป็นเรื่องแต่งแต่ก็คาดหวังนะ  ไม่อยากให้นำ้ฝนต้องเจออะไรแบบนี้ ร่างกายอาจไม่เป็นไรแต่จิตใจจะต้องเยียวยาแค่ใหน อายุก็แค่นี้เอง

[mamacub]

การที่คนเราจะมีความสุขมันต้องผ่านความทุกข์มากมายแค่ไหนกัน!!

 

[memew]

83 : ช่วยเหลือ (พี่หมอ)

 
หนึ่งเดือนเต็ม…
 
หนึ่งเดือนที่ผมไม่ได้เห็นหน้า…
 
หนึ่งเดือนที่หัวใจผมเว้าแหว่งหายไป…
 
หนึ่งเดือนที่ผมแทบจะเป็นจะตายเพราะสูญเสียคนรัก สภาพผมไม่ต่างกับไผ่หรือแม้แต่พ่อกับแม่ฝน ทุกคนทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาฝน ผมไม่สนแล้วว่าฝนจะถูกย่ำยีร่างกายมากน้อยเพียงใด ตอนนี้ผมขอแค่ชีวิตของน้ำฝนคืนมาเท่านั้น
 
ผมสัญญาไว้เลยว่าหากได้ตัวน้ำฝนคืน ผมจะรักและดูแลเขาเป็นอย่างดี ไม่บังคับ ไม่ขืนใจ และจะให้ทุกอย่างที่ฝนต้องการ ตอนนี้ผมขอแค่ให้ฝนมีชีวิตกลับมาอยู่ในอ้อมแขนของผมเท่านั้น
 
ผมนั่งเหม่อทอดสายตามองหน้าจอสี่เหลี่ยมสีดำตรงหน้า ภาพที่เคลื่อนไหว เป็นภาพของฝนในจิตใต้สำนึกผม ได้ยินเสียงยวบข้างๆ ผมหันไปมองคนที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเดียวกับผม สีหน้ามันไม่ต่างกับผม สภาพมันก็ไม่ต่างกับผม ผมมองหน้ามัน ก่อนหันกลับมามองหน้าจอสีดำอีกครั้ง
 
“หมอนนท์ว่าไง” ผมถามขึ้นมาลอยๆ
 
“ยังไม่ได้เบาะแสเหมือนเดิม”
 
ผมหลับตาลง คำตอบเดิมๆ ทั้งที่เพื่อนผมเก่งขนาดนั้น มันไปซ่อนอยู่ที่ไหน มันพาน้ำฝนของผมไปหลบซ่อนไว้ที่ไหน
 
ผมไม่อยากคิดเลยว่าฝนของผมจะลาโลกนี้ไปแล้ว
 
“ได้ข่าวกันบ้างไหมลูก”
เสียงพ่อถามขึ้นมาเบาๆ ผมกับไผ่หันไปมอง เหม่อจนไม่รู้ว่าพ่อกับแม่กลับมากันแล้ว
 
“ยังเลยครับ”
ผมตอบรับ พ่อมีสีหน้าสลดไม่ต่างกับทุกวันที่กลับมาและถามคำเดิม ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เราแทบไม่มีใครมีรอยยิ้มกันเลย พ่อกับแม่ฝนหนักสุด โดยเฉพาะแม่ที่ฟ้าบอกว่าร้องไห้แทบทุกวัน
 
ร้านยังคงดำเนินการต่อไป พวกต้าร์เองก็พยายามสืบค้นหาตัวดีนไม่ต่างกับผม ต้าร์มาที่ร้านฝนทุกวัน มาเพื่อรอคอยข่าวฝน
 
แม้จะกลับไปแบบคว้าน้ำเหลวก็ตาม
 
ได้ยินเสียงมือถือดังเบาๆ ผมมองมันอย่างไร้อารมณ์ ปล่อยให้มันดังรอบหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบมากดรับเมื่อมันดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง
 
“ไอ้หมอ ฉันได้ข่าวดีนแล้ว”
 
จากที่นั่งหมดแรงอยู่ ผมรีบเด้งตัวขึ้นนั่งดีๆ ทันที
 
“แล้วฝนล่ะ”
 
“ยังไม่รู้ข่าว แต่มีสายสืบแจ้งมาว่าดีนไปอยู่ที่เกาะส่วนตัวแห่งหนึ่ง เจ้าของชื่อไพโรจน์ แต่เจ้าของที่แท้จริงเป็นฝรั่งทำสัญญากันไว้ รู้สึกว่าลูกของฝรั่งคนนั้นจะเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันของดีน
 
สิ่งที่ได้ยินทำให้ผมรู้สึกมีความหวังมากขึ้น ถึงจะไม่รู้ว่าฝนอยู่ที่ไหน แต่อย่างน้อย จากระยะเวลาที่ฝนและดีนหายไป น่าจะเชื่อมโยงกันได้ไม่ยากว่าดีนน่าจะเอาตัวฝนไป
 
แต่ตอนนี้มันขึ้นอยู่ที่ว่า ฝนยังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่าแค่นั้น
 
ผมรอฟังข่าวเพิ่มเติม กระทั่งเพื่อนผมได้พิกัดแน่นอนของเกาะแห่งนั้น ผมรีบแจ้งข่าวให้ทุกคนทราบ ตอนแรกทุกคนจะขอติดตามไปด้วย แต่หมอนนท์ห้ามไว้ บอกยิ่งเยอะจะยิ่งทำให้ผู้ร้ายตื่นตัว เลยให้ไปแค่ตำรวจ เพื่อนผม ผมและไผ่ที่หัวเด็ดตีนขาดยังไง มันก็จะขอตามมาด้วย ซึ่งนนท์ก็ยอมให้มันไปง่ายๆ
 
เพื่อนผมมาค้างที่บ้านด้วยเพื่อวันรุ่งขึ้นจะได้ออกเดินทางไปด้วยกัน แต่แทนที่มันจะนอนห้องรับแขกหรือนอนห้องผมตามประสาเพื่อนสนิท มันกลับขอไปนอนห้องไผ่แทน ซึ่งโดยปกติไผ่แทบจะงาบหัวมัน แต่ครั้งนี้กลับยอมง่ายๆ
 
คงเพราะเป็นเรื่องของฝน
 
เราตื่นกันแต่เช้าตรู่ ลุกขึ้นมาเตรียมตัว เพื่อนผมหน้าตาสดใสดี แต่ไผ่ดูสะโหลสะเหลยังไงพิกล คล้ายคนพักผ่อนไม่เพียงพอ ผมไม่ได้ใส่ใจอาการของไผ่ คาดเดาเอาว่ามันน่าจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ หรือไม่ก็ทะเลาะกับหมอนนท์จนไม่หลับไม่นอน
 
ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน ไผ่รีบเดินออกไปเปิดก่อนเดินเข้ามาพร้อมหินและต้าร์ ผมเลิกคิ้วมองพอๆ กับหมอนนท์
 
“เป็นตายร้ายดียังไง ผมก็ต้องไปด้วย ถึงไงดีนก็เป็นเพื่อนผม”
 
“จะไปเพื่อช่วยดีนหรือน้ำฝน” ผมถาม
 
“น้ำฝน” ได้รับคำยืนยันแบบนั้นผมก็พยักหน้า
 
ต้าร์เอารถตัวเองไป โดยมีหินเป็นสารถี พวกเรามุ่งตรงไปยังท่าเรือ จอดรถทิ้งไว้ รอตำรวจมาสมทบ เมื่อพร้อมก็มีเจ้าหน้าที่ขับเรือมุ่งตรงไปที่เกาะนั้นทันที
 
น้ำทะเลเย็นๆ ไม่ได้ช่วยอะไรแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้จิตใจผมกำลังร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงฝน เส้นทางที่เราขับเต็มไปด้วยหมู่เกาะน้อยใหญ่ ส่วนใหญ่จะเป็นเกาะที่มีผู้คนจับจองไว้แล้ว กระทั่งเจ้าหน้าที่คนหนึ่งชี้บอกว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว
 
“เกาะนั้นแหละครับ”
 
ผมมองตาม เป็นเกาะเล็กๆ มีกลุ่มก้อนภูเขาหิน ต้นไม้บังตา และมีสิ่งก่อสร้างสไตล์โมเดิร์นรีสอร์ตสีขาวตั้งอยู่ ระยะที่เราเห็นมันใหญ่เท่าหัวไม้ขีดเท่านั้น
 
ยิ่งใกล้ผมยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เรือที่วิ่งเร็วในตอนแรก ค่อยๆ ผ่อนแรงลงเมื่อใกล้เทียบท่า และ ณ ท่าเรือนั้น ก็มีใครคนหนึ่ง ออกมายืนจังก้ามอง
 
“ดีน…”
คนที่ครางเรียกไม่ใช่ผม แต่เป็นต้าร์ เพื่อนของดีนเอง มันกำหมัดแน่น ใจผมร้อนยิ่งกว่าเปลวไฟ ห่วงไปถึงร่างน้อยของผม ผมภาวนาขอให้ฝนอยู่ที่นี่
 
เรือค่อยๆ จอดเทียบท่า มันไม่หนี ไม่มีท่าทีตกใจหรือหวาดกลัว ราวกับรู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะมาถึง ผมยืนอยู่ตรงหัวเรือจ้องตามัน มันก็จ้องตาผมกลับเช่นกัน กรามมันบดแน่น ดวงตายังคงคมกล้าเหมือนเดิม
 
“คุณดีน คุณคือผู้ต้องสงสัยลักพาตัวคุณน้ำฝน เราขอตรวจค้นทุกพื้นที่”
ตำรวจรีบลงไปพูดด้วย พวกผมก้าวตามลงไปติดๆ
 
ดีนไม่พูดโต้ตอบอะไร มองมาที่ผมนิ่งๆ ซึ่งผมเองก็มองหน้ามันไม่เคลื่อนไปไหนเหมือนกัน ตำรวจเข้าไปตรวจภายในแผลบเดียวก็ออกมาแล้วแจ้งว่ามีห้องหนึ่งถูกล็อกด้วยกุญแจแน่นหนาอยู่ ร้องขอกุญแจจากมัน มันล้วงหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่แทนที่จะยื่นกุญแจให้เจ้าหน้าที่ กลับเขวี้ยงกุญแจอันนั้นลงน้ำไปไกล ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปกระโจนลงน้ำ ดำลงไปควานหากุญแจดอกนั้น และคนที่ตามมาติดๆ คือไผ่และต้าร์ รวมถึงหินและหมอนนท์ พวกเราใช้เวลาดำผุดดำไหว้กันอยู่พัก จนในที่สุด ผมก็ได้กุญแจดอกนั้นมา
 
ผมไม่รอช้า ไม่ยื่นกุญแจให้ใครทั้งนั้น วิ่งตรงเข้าไปในบ้าน เจ้าหน้าที่วิ่งนำผมไปที่ห้องนั้น ผมไม่รู้ว่าดีนมีแผนการร้ายอะไรรออยู่ แต่ผมอยากรู้ว่าภายในห้องสี่เหลี่ยมนั้น จะมีร่างของคนที่ผมตามหามาตลอดหนึ่งเดือนหรือเปล่า
 
ผมรีบไขกุญแจผิดๆ ถูกๆ มันถูกปลดออกดังแกรก ผมรีบเปิดออก กวาดมองเข้าไปภายใน ก่อนยืนตัวแข็งทื่อไปกับสภาพที่เห็น

50%

ผมแทบเข่าอ่อน เพราะบนเตียงขาว มีเรือนร่างบอบบางของน้ำฝนนอนหลับสนิท ร่างมันผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ท่อนบนเปลือยเปล่ามีริ้วรอยที่เกิดจากการถูกข่มเหงย่ำยีแทบทุกอณูเนื้อ ท่อนล่างกลืนหายไปกับผ้าห่ม
 
ผมน้ำตาร่วงไปกับภาพที่เห็น เท้าตรึงอยู่กับที่ ได้ยินเสียงครางเบาๆ จากหมอนนท์ แล้วมันก็ช่วยกันคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่คนในกลุ่มเราให้ออกไปรอข้างนอกก่อน คงไม่อยากให้เข้ามาเห็นสภาพของน้ำฝนตอนนี้ ผมฝืนใจก้าวช้าๆ เข้าไปหา อย่างน้อยฝนก็ยังมีชีวิตอยู่ ลมหายใจยังเป็นของฝนอยู่
 
ร่างน้อยของผมต้องทนทุกข์อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้มานานแค่ไหน
 
จะถูกทำร้ายรุนแรงแค่ไหน
 
จะร้องไห้มากแค่ไหน
 
“น้ำฝน”
ผมครางเรียก พาร่างอันเปียกโชกและสั่นเทาเข้าไปชิดขอบเตียง ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ค่อยๆ ช้อนอุ้มร่างอันไร้สติขึ้นมากอดแนบอก
 
คนในอ้อมแขนผมขยับนิด ๆ ปรือตามอง
 
“ฝน”
ร่างน้อยคลี่ยิ้มหวานหยดให้ผม ขยับเลื่อนมือมาจับแก้มผมไว้ น้ำตาผมร่วงหล่นมากกว่าเดิม
 
“พี่หมอ พี่หมอมาช่วยผมแล้วใช่ไหม”
 
“ฉันมาช่วยแล้วน้ำฝน ฉันมาแล้ว”
ผมจับมือมันไว้แน่น ดึงมาจูบซับ
 
“แล้วพี่ก็จะหายไปอีกใช่ไหม อย่าทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียวนะพี่หมอ ผมอยากเจอพี่หมอ ผมคิดถึงพี่หมอ คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงไผ่ ผมอยากกลับบ้าน”
 
ผมกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น
 
“กลับบ้าน ฉันมาพากลับบ้านแล้ว กลับบ้านกัน”
ผมจูบซับหน้าผากของคนที่ยังไม่ได้สติดี มันค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง
 
“น้ำฝน!”
ผมเขย่าเรียก ฝนนิ่งสงบลง ผมรีบหันไปทางหมอนนท์
“เอาชุดเครื่องมือแพทย์มานนท์”
มันไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบวิ่งลิ่วหายไป และกลับมาอีกครั้งพร้อมเครื่องมือแพทย์เบื้องต้น ผมร้องขอให้ทุกคนออกไป เพราะอยากตรวจฝนให้ละเอียดที่สุด ไม่นานทั้งห้องก็เหลือเพียงผมกับฝนสองคน
 
ผมคลี่ดึงผ้าห่มที่คลุมร่างน้อยไว้ออก หลับตาแน่นเมื่อเห็นคราบความใคร่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง ช่องทางที่ถูกย่ำยี เนื้อตัวถูกตีตราไปทั่วแทบจะทุกจุด ผมช้อนอุ้มร่างน้อยไปชำระล้างร่างกาย ฝนยังไม่ได้สติ ผมล้างจนสะอาดเอี่ยมไม่เว้นแม้แต่ภายใน
 
ผมโอบร่างที่ยังไม่ได้สติไว้ในอ้อมแขน พากลับมาทิ้งลงบนเตียง ร่างกายฝนอ่อนเพลียอย่างหนัก ร่างกายไม่มีบาดแผลหนักๆ แต่อย่างใด ผมเดินไปเลือกเสื้อผ้ามาให้ฝนหนึ่งชุด สวมใส่ให้ร่างน้อย โฉบอุ้มไว้ในอ้อมแขน แล้วพาฝนเดินออกจากห้องไป
 
ดีนถูกใส่กุญแจมือไว้ท่ามกลางตำรวจ ผมเดินตรงเข้าไปหา
 
“คงสะใจนายแล้วสินะ ที่ได้ทำร้ายชีวิตของคนคนหนึ่งได้ลง”
 
มันไม่ได้มองหน้าผม แต่มองคนในอ้อมแขนผม สายตานั้นเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ผมอุ้มพาฝนเดินเลยไปขึ้นเรือ เจ้าหน้าที่ปูเตียงแพทย์ให้ แต่ผมไม่ได้วางน้ำฝนลง โอบอุ้มน้ำฝนไว้ในอ้อมแขน
 
ไผ่และต้าร์ รวมถึงหินเพื่อนมันเดินมาลูบหัวคนหลับอย่างสมเพช ไม่มีใครพูดเรื่องที่ฝนถูกข่มเหง ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากความเงียบ
 
พอถึงท่าเรือ เจ้าหน้าที่ถามว่าจะส่งฝนเข้าโรงพยาบาลใกล้ๆ ก่อนไหม ผมปฏิเสธ เพราะฝนไม่ได้บาดเจ็บอะไร ผมต้องการพาฝนออกไปให้พ้นๆ จากที่นี่ให้เร็วที่สุด ผมให้หมอนนท์ขับรถ โดยมีไผ่นั่งหน้าแล้วผมนั่งหลัง โอบอุ้มน้ำฝนไว้แนบอก
 
“หนักไหมนั่น วางมันลงก่อนก็ได้”
ไผ่มันทักมาด้วยความเป็นห่วง
 
“ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก”
ผมพูดเสียงเบา ลูบหัวน้ำฝนปลอบประโลม จูบซับแก้มขาวของคนหลับครั้งแล้วครั้งเล่า
 
“พี่หมอ”
ฝนละเมอออกมาเป็นชื่อผมหลายครั้ง ทำให้ผมรู้ว่าฝนเฝ้าเรียกร้อง และรอเวลาให้ผมมาช่วยแค่ไหน ผมทิ้งสายตาไว้กับวิวข้างทาง กระทั่งวิวนั้นลับหายไป ผมสะดุ้งตื่นอีกทีเพราะหมอนนท์มันปลุก
 
“ดึกแล้ว เราต้องค้างกันที่นี่”
 
ผมพยักหน้ารับ ก้มมองคนที่ยังหลับสนิทในอ้อมแขน
 
“ทำไมฝนยังไม่ตื่น”
 
“ระยะเวลานี้อาจเป็นช่วงเวลาหลับประจำของฝน เพราะดูแล้ว มันคงไม่ได้ปล่อยฝนไปไหนมาก นอกจากกินนอนอยู่ในห้องนั้นนานนับเดือน”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ ก้าวลงจากรถที่เพื่อนผมเปิดให้ ผมอุ้มมันในท่าเจ้าหญิง หน้ามันยังซบอยู่กับอกผม เดินตรงไปเช็กอิน
 
เราจองกันสามห้อง ห้องหนึ่งของผมกับน้ำฝน อีกห้องของนนท์และไผ่ ส่วนหินกับต้าร์นอนพักด้วยกัน นนท์เปิดประตูให้ ทั้งหมดพากันมองมายังคนที่หลับไม่ได้สติ ไผ่พยายามเขย่าปลุก แต่ดูท่าฝนจะไม่ตื่นเอาง่ายๆ ผมไล่ให้ทุกคนออกจากห้องไป ถ้าฝนฟื้นเมื่อไหร่ จะรีบโทรไปปลุก ไผ่อิดออดไม่ยอม จนเพื่อนผมต้องลากมันออกไปแทน ตอนนี้ทั้งห้อง จึงเหลือแค่ผมและน้ำฝนที่ยังคงหลับสนิท
 
ผมเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างคราบน้ำทะเลออก เดินไปทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างร่างน้อย ดึงมันมาซบไว้กับแผงอก จูบหน้าผากมันเบาๆ
 
ผมสัญญา ว่าผมจะอยู่เคียงข้างมันตลอดไป ผมจะไม่ยอมทอดทิ้งให้มันต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว   

To Be Con.

ตอนหน้าน้ำฝนฟื้นแล้ว มาให้กำลังใจน้ำฝนให้ก้าวผ่านเหตุการณ์นี้ไปให้ได้ดีกว่าค่ะ

คุยกันนิด : 
โดนด่าหนักมาก จริงๆ ทำใจไว้ตั้งแต่เขียนเสร็จแล้วว่าตอนนี้จะต้องเกิดดราม่าหนักมาก และมีหลายคนไม่พอใจแน่ๆ ก่อนลงนี่มือไม้สั่นไปหมดทำใจนานมาก เพราะรู้ว่าลงไปยังไงๆ ก็ต้องโดนด่า แต่ก็ยังยืนยันที่จะลง เพราะมันเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ ถ้าเปลี่ยน เนื้อเรื่องจะกลายเป็นแบบอื่นไปเลย หลากหลายประสบการณ์ที่จะเกิดขึ้นตามมาจะไม่มีตามไปด้วย

คนเขียนยอมให้ตัวเองโดนด่า เพื่อให้ทุกคนได้เห็นสิ่งที่จะตามมาทีหลัง(ถ้าใครอดทนอ่านจนผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้นะคะ ถ้าเลิกอ่านกลางคันเหมือนใครหลายๆ คน เขาคนนั้นก็จะจมอยู่กับความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ และเสียความรู้สึกที่มีต่อนิยายและคนเขียนไปเลย)

ชีวิตของคนเรามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ คนเขียนแค่หยิบเรื่องจริง(ที่ใครหลายคนอาจรับไม่ได้มาใส่นิยาย)
ชีวิตของคนบางคน ผ่านเรื่องแย่มาเยอะ บางครั้งก็ทำให้ชีวิตพังไม่เป็นท่า แต่สำหรับเรื่องนี้ คนเขียนให้มันเป็นเหตุการณ์ที่เป็นเหมือนฐานสีดำก้าวขึ้นไปสู่ฐานสีอื่นๆ ในชีวิต
ขึ้นอยู่กับคนอ่านแล้วว่าจะเลือกมองแค่จุดดำนี้จุดเดียว หรือมองให้กว้างๆ แล้วมีความสุขกับชีวิตที่เหลือ
บางคนก็ปล่อยให้เรื่องเศร้า เสียใจ หรือผิดหวังเป็นตราบาปของชีวิตไปจนตาย(หรือบางครั้งก็คิดสั้นฆ่าตัวตายไปเลย) แต่บางคนก็พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ใช้ข้อผิดพลาด ผิดหวังให้เป็นกำลังใจและสู้ชีวิตต่อไป

แม้กระทั่งตัวคนเขียนเองก็เคยผ่านเหตุการณ์ที่'แย่'ยิ่งกว่าน้ำฝนมามาก แน่นอนเราลบเหตุการณ์ร้ายๆ ทิ้งไปไม่ได้ แต่ใช้มันเป็นเครื่องเตือนใจว่าเราจะไม่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้กับใครอีก และใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มที่สุด

คำถามก็คือ ถ้าให้ย้อนกลับไปแก้ไขอดีตอันเลวร้าย จะกลับไปแก้ไหม คนเขียนขอตอบว่าไม่ เพราะอดีตสร้างให้มีปัจจุบัน แม้มันจะเลวร้าย แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว และเพราะอดีตอันเลวร้ายนั้นทำให้มีปัจจุบันที่ดีสุดยอด มีคนรักที่ดี มีครอบครัวที่ดี ยิ่งคนที่เรารักรู้ว่าเราเคยเจอเรื่องเลวร้ายมามากแค่ไหน เขาจะยิ่งให้ความสำคัญและรักเรามากขึ้นเท่านั้นทดแทนในสิ่งที่เราได้ประสบพบเจอมา

Keep Walking ค่ะ
คนเขียนจะไม่บอกว่าเรื่องนี้เป็นแค่นิยาย เพราะคนเขียนชอบสร้างตัวละครให้ดูมีชีวิตจริง แต่ชีวิตจริงของคนบางคนอาจทำให้ใครหลายคนทนดูไม่ไหว

อดทนนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป หลังความทุกข์มีความสุขอยู่เสมอ และเมื่อมีความสุขก็อย่าประมาทว่าทุกข์จะไม่เวียนมาทดสอบใจ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ รออีกหลายๆ ตอนค่ะ แล้วค่อยกลับมาอ่านใหม่ ^^
รักทุกคน

ปล. ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าถ้าผ่านดราม่าช่วงนี้ไป ทุกคนจะมีแต่รอยยิ้มแน่นอน ^^
ทุกปลายทางของอุโมงค์ย่อมมีแสงสว่างอยู่เสมอ

[gatenutcha]

 
คือไร  ค้างอะ  รอค่ะ ลุ้นมาก  สงสารน้องฝน