ทาสแค้น 85 ปรับสภาพ [พี่หมอ]
แม้อากาศจะร้อนแสนร้อน เหงื่อไคลจะไหลย้อยจนย้อมเสื้อด้านหลังผมเปียก มือชื้นไปด้วยเหงื่อ แต่ผมก็ไม่คิดจะปล่อยมือจากฝนอย่างที่ผมเคยสัญญากับมันไว้ วันนี้ผมจะเป็นของมัน ปกป้องและดูแลมัน
ฝนยิ้มและหัวเราะได้บ้างแล้ว เหงื่อชื้นไปทั่วทั้งขมับ เราแวะเข้าร้านกาแฟเล็กๆ ร้านหนึ่งเพื่อหาซื้อน้ำดื่ม ฝนได้น้ำผลไม้ปั่นมานั่งดูด
“โครกกก!!!”
เสียงหินใช้หลอดดูดน้ำแข็งเปล่าในแก้วเสียงดัง
“มีมารยาทหน่อยหิน ทุเรศว่ะมึง”
ฝนถีบหินไปเบาๆ ใต้โต๊ะ
“ฮ่าๆ น่ารักดี”
แล้วต้าร์ก็ทำแบบเดียวกันบ้าง ดูดเสียงดังไม่ต่าง ฝนส่ายหัว
“ผมว่าพี่อย่าอยู่ใกล้หินมากดีกว่า มันเพี้ยนๆ กลัวพี่จะติดความเพี้ยนจากมัน” ต้าร์เอียงคอมอง
“เพี้ยนยังไง ถ้าหมายถึงบางวันลืมใส่กางเกงในก่อนออกจากบ้าน ยืนแคะขี้มูกในที่สาธารณะ พี่ก็ทำบ่อยนะ”
ผมย่นคิ้ว สรุป รอบๆ ตัวฝน มีแต่คนโรคจิตใช่ไหม
ผมกับฝนโดนคนมองกันบ่อยมาก แต่ก็ยังดีที่มีคนอื่นๆ ในกลุ่ม มาช่วยกันดึงสายตา ไม่งั้นผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะกล้าอดทนต่อสายตาชาวบ้านได้มากแค่ไหน แต่พอมองตาฝนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ผมก็ยิ้มออกมาได้ ต่อให้คนมองมากันเยอะกว่านี้ ผมก็ยอม
ผมกระชับมือฝนแน่นขึ้น ฝนหันมามอง ส่งยิ้มหวานหยดมาให้
รอยยิ้มที่ผมอยากเห็น
ผมยิ้มตอบรอยยิ้มนั้น ไม่สนสายตาคนอื่น ก้มจูบขมับมันเบาๆ แบบที่ผมชอบทำ หน้าฝนเรื่อแดงอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะหึๆ ตอนนี้สองมือผมไม่ว่างแล้ว เพราะมือหนึ่งต้องกุมมือฝน อีกมือถือถุงเสื้อที่ฝนซื้อให้(ด้วยเงินผมเอง)และตุ๊กตาที่เรานั่งวาดด้วยกันสองคน มันบอกจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกระหว่างเราสองคน
ผมมองไปทางไผ่ที่มีหมอนนท์เดินตาม เพื่อนผมเดินตามก็จริง แต่ดูเหมือนจะเป็นผู้บังคับเส้นทางมากกว่า ผมว่าเพื่อนผมมันก็เก่งนะ ปราบไผ่ให้เชื่องลงได้ ถึงจะมีง้องแง้งกันบ้างก็เถอะ
เราพากันเดินเล่นจนดึก ถึงได้พากันไปหาร้านอาหารแบบผับดีๆ นั่งผ่อนคลายอารมณ์ เราสั่งอาหารมากินกันก่อน ต่อด้วยเครื่องดื่มมึนเมา ฝนนี่ตาวาว เลียปากแผลบๆ
“เก็บน้ำลายหน่อยหมาฝน เห็นเหล้าแล้วลิ้นห้อยนะมึง”
ไผ่มันแซวเพื่อนตัวเอง แต่ฝนน้ำลายหกจริงๆ
“ก็กูอยากกิน” มันพูดอย่างตื่นเต้น
“นิดๆ หน่อยๆ นะ พี่ไม่อยากให้เมา”
ผมบอก ฝนพยักหน้ารับ
“เอาช้างมาฉุดเอาละกันนะพี่ ถ้าได้กินหนึ่งแก้ว อย่าหวังว่ามันจะหยุดง่ายๆ”
ดีว่าเราเลือกร้านที่อยู่ใกล้โรงแรม ระยะใกล้แค่นี้ ต่อให้เมาขนาดไหนผมก็ยังขับรถกลับได้ ผมเอาฝนนั่งไว้บนตักเหมือนเดิม ใช้มือที่เหลือยกดื่ม ฝนดื่มไป พิงหัวไว้กับอกผมไป บางจังหวะ หยดน้ำจากแก้วมันก็หล่นใส่เสื้อผม
“ผมว่าฝนโชคดีนะ” อยู่ๆ ต้าร์ก็พูดขึ้น ทุกคนจ้องไปทางต้าร์กันหมด ต้าร์ยิ้มอ่อนโยน “อย่างน้อยฝนก็น่าจะรู้ว่าพี่หมอรักฝนขนาดไหน ฝนรู้ไหมตลอดระยะหนึ่งเดือนที่ผ่านมา พี่หมอทำงานหนักแค่ไหนเพื่อตามหาฝน”
ฝนยกหน้าจากอกผมมองต้าร์ ก่อนหันหน้ามามองผม ไม่พูดอะไร ซบหน้าลงมาต่อ กอดผมไว้เบาๆ แทน
“เห็นแบบนี้แล้ว สงสัยพี่ต้องตัดใจจากฝนอย่างเดียวซะแล้ว”
มันยิ้ม แล้วกระดกเหล้าขึ้นดื่ม ไม่มีใครพูดอะไรตอบต้าร์เรื่องนี้สักคน
อยู่ๆ ก็มีพนักงานเสิร์ฟเดินถือถาดเครื่องดื่มจำนวน 6 แก้ว ต่างสีต่างแบบมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ พร้อมหญิงสาวหน้าตาสวยเฉี่ยว แต่มองจากกิริยาท่าทางดูก็รู้ว่าเธอคือสาวประเภทสอง
“สวัสดีค่ะ ฉันซูซี่ เป็นเจ้าของร้านนี้” เธอพ้อยท์ท่า “แหม เป็นเกียรติอย่างยิ่งนะคะ ที่วันนี้มีโอกาสได้ต้อนรับหนุ่มๆ หน้าตาดี” เธอทำท่าเพ้อ “อุ้ย ไม่ต้องกลัวนะคะ ถ้ากลัวว่าซูซี่จะใช่เจ้าของร้านจริงไหม ดูนั่น” แล้วเธอก็ชี้ไปยังมุมหนึ่งของร้าน ที่มีภาพของเธอในชุดสวยหรูยืนโพสต์ท่าสง่างามอยู่ พวกเราพยักหน้ารับ
“จริงๆ แค่หนุ่มๆ หล่อๆ มาร้าน ซูซี่ก็อยากจะเลี้ยงให้เกลี้ยงร้านแล้ว แต่ซูซี่ก็ต้องกินต้องใช้ต้องเลี้ยงผัวน้อยๆ อีกหลายคน พยายามบังคับใจไม่ให้เหล้าฟรี แต่แบบว่า ซูซี่ทนไม่ไหวแล้ว ซูซี่ชอบเหลือเกิน ซูซี่เลยจะขอเลี้ยง”
“อะไรที่ทำให้คุณซูซี่สุดสวยอยากเลี้ยงครับ”
หินปากหวานถามในสิ่งที่ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน
“แหม ไม่บ่อยนะคะ ที่จะเห็นคนแสดงความรักกันได้น่ารักแบบนี้”
แล้วเธอก็แพนสายตามาทางผมกับฝนที่ยังนั่งอยู่บนตัก ผมก้มมองฝน ในขณะที่ฝนมองซูซี่ตาปริบๆ
“ตั้งแต่เปิดร้านมา ซูซี่ยังไม่เคยเห็นคู่ไหนที่ออร่าแห่งความรักฟุ้งกระจายเหมือนดอกไม้บานขนาดนี้”
แล้วซูซี่ก็ทำท่าคว้าดอกไม้กลางอากาศมาเก็บ
“ซูซี่เลยขอเลี้ยง”
แล้วเธอก็อธิบายว่าเครื่องดื่มแต่ละตัวคืออะไร เหมาะสมกับคนไหน ซึ่งเอาตามตรง ผมว่าซูซี่เธอเก่งเรื่องการมองคนนะ
ผมกับฝนได้ไวน์แดงเหมือนกัน
“ตามสบายนะคะ ซูซี่มาแค่นี้แหละ ถ้าต้องการเพิ่มก็นู่น ซูซี่มีเป็นแผง แต่จ่ายเองนะคะหนุ่มๆ” แล้วเธอก็ส่งจูบรอบทิศ เดินก้นบิดจากไปตามติดด้วยพนักงานเสิร์ฟสุดหล่อคนนั้น พวกเรามองตากันปริบๆ
หินหัวเราะ ไม่เกรงใจ คว้าแก้วยกจิบ
“สุดยอด อร่อยจริงๆ”
ผมลองยกจิบบ้าง ยอมรับเลยว่ารสชาติถูกปากจริงๆ บางทีผมอาจต้องขอซื้อกลับไปเก็บไว้กินที่บ้านสักหลายๆ ขวด
“อ๊า...”
ทุกคนหันไปมองต้นเสียงกันหมด ผมตะลึงนิดๆ เพราะไม่คิดว่าคนที่ทำเสียงนั้นจะเป็นคนบนตักผม ฝนปาดปากที่เลอะนิดๆ ออก ไวน์แดงจำนวนมากในแก้วใสใบใหญ่หายเกลี้ยงราวกับถูกเสก
“อร่อยจริงๆ”
เจ้าตัวยกแก้วเปล่าขึ้นเทเศษไวน์เหลือๆ เข้าปากราวกับจะให้มันกลับมาเต็มเหมือนเดิม
“ทุเรศว่ะหมาฝน” ไผ่โยนเศษทิชชู่ใส่หน้ามัน
“เขาให้จิบ นี่ซัดเป็นเบียร์ไปได้” หินสมทบ
“ก็มันอร่อย”
ผมหัวเราะหึๆ ยื่นแก้วไวน์ของผมเองไปให้ ฝนมองมาตาปริบๆ
“ก็ไหนไม่อยากให้ผมเมา”
“ชอบไม่ใช่รึไง กินเถอะ ถ้าเมาจะแบกกลับ”
ฝนก้มมองไวน์ในมือผมสลับกับมองหน้า ทำสีหน้าลังเล คงอยากดื่ม แต่ก็อยากให้ผมดื่มด้วย
“งั้นเอางี้ก็ได้”
ผมยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม แล้วก้มลงไปจับคางฝนไว้ ก้มจูบส่งผ่านไวน์รสสุดแสนอร่อยผ่านปาก ได้ยินเสียงโห่แซวดังแซ่สนั่น ไม่ได้มาจากกลุ่มผมเท่านั้น แต่มาจากรอบด้านด้วย ดังสุดก็ซูซี่ที่น่าจะมองดูอยู่
“ถ้าไม่กินเอง พี่จะป้อนแบบนี้จนหมดแก้วนะ”
[50%]
“ผะผมดื่มเองก็ได้”
มันรีบละล่ำละลักบอก รับแก้วไวน์ไปดื่มเอง ผมหัวเราะหึๆ ยกมือเรียกซูซี่ เธอรีบเดินเข้ามาหาราวกับรอเวลานี้อยู่แล้ว
“ติดใจล่ะสิ”
ผมเลิกคิ้ว หัวเราะใส่คนรู้ทัน ผมเคยไม่ชอบคนประเภทนี้จริงๆ แต่ซูซี่ที่ผมเห็นวันนี้ อาจเปลี่ยนทัศนคติผมไปอีกแบบก็ได้
“ผมขอแบบนี้อีก 2 แก้ว พอบอกได้ไหมว่ายี่ห้ออะไร ถ้าต้องการหลายขวด มีขายหรือเปล่า อยากได้กลับไปกินที่บ้าน ขอเบอร์ไว้ด้วยนะ”
“ต๊าย ตาย” เธอเอามือทาบอก ทำท่ากรีดน้ำตาอย่างมากท่า “อันแรกนี่ซูซี่คิดไว้แล้วว่าสุดหล่อต้องติดใจขอเบิ้ล แต่ถึงขนาดสั่งกลับและขอเบอร์ซูซี่นี่เกินความคาดหมายจริงๆ ว๊าย ซูซี่ขอเติมแป้งก่อนนะ” แล้วเจ้าหล่อนก็ล้วงหยิบแป้งพัฟจากหน้าอกไซส์ยักษ์ขึ้นมาเปิดตบๆ ไผ่กับหินหัวเราะไปกับสิ่งที่เห็น ผมทำหน้าปูเลี่ยน
“ที่ผมขอเบอร์ เพราะถ้าต้องการอีกแต่หาซื้อเองไม่ได้จะได้สั่งซื้อจากที่นี่ต่างหาก”
“อ้าว” ซูซี่ลดแป้งพัฟลง ทำหน้าเซ็ง เอามือข้างที่ถือแป้งพัฟค้ำสะเอว “โด่ คิดว่าหลงเสน่ห์ซูซี่ซะอีก อะๆ ก็ยังดี” แล้วซูซี่ก็เก็บแป้งพัฟยัดหน้าอกหน้าเซ็ง
“ส่วนยี่ห้ออะไร อย่าไปสนใจเลย” เธอสะบัดมือไปมาไม่ให้ใส่ใจมาก “แต่ซูซี่ให้ชื่อใหม่เป็น Love Forever” เธอกระดกลิ้นพูดภาษาอังกฤษอย่างมีจริต “กินๆ ไป ความรักจะได้เบ่งบานและยืนยง” เธอกางมือออกกว้าง แอ่นเอวประกอบ
ทำไมคนประเภทนี้ต้องโอเวอร์แอ็คติ้งเสมอนะ
“เอาเป็นว่า รับกลับบ้านกี่ขวดดีคะ”
ผมนิ่งคิด สอบถามราคา มันก็ไม่ได้แพงมาก ผมเลยขอซื้อไปยกลัง ซูซี่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา นำเครื่องดื่มเซตเดิมมาแจกให้พวกเรากินฟรีอีกรอบ คนที่หน้าชื่นสุดก็ฝนนั่นแหละ เพราะได้กินคนเดียวสี่แก้วเลย ผมหัวเราะ
ฝนไม่ได้เมาหนัก ถ้าเมาระดับนี้ ฝนยังประคองสติได้ดี ถือว่าเป็นเด็กที่คอแข็งระดับหนึ่ง แต่คนที่เมาจนครองสติไม่ได้กลับกลายเป็นไผ่ไปแทน เมาชนิดเพื่อนผมต้องช่วยพยุง
“ไอ้ที่ซูซี่ให้ไผ่ดื่มมันแรงได้ใจ แค่แก้วเดียวก็น่าจะน็อคแล้ว นี่ล่อเข้าไปตั้งสองแก้ว” หมอนนท์บ่น ผมหันไปมองคู่หลัง หินกับต้าร์พากันกอดไหล่หัวเราะเอิ้กๆ ผมรู้ว่าหินเป็นเด็กอารมณ์ดี หัวเราะง่าย ออกจะรั่วนิดๆ แต่ผมว่าหินน่าจะมีคู่หูแล้วล่ะ
รั่วพอกัน
“ฝากดูแลหน่อยละกัน”
ผมฝากฝังไผ่กับเพื่อน มันพยักหน้ารับ ลากร่างที่เมาหนักของไผ่เข้าห้องไป ส่วนต้าร์กับหินก็พากันกอดคอเดินเข้าห้องตัวเองไปไม่ต่าง
ผมกับฝนพากันเดินเข้าห้องในสภาพปกติ
“พี่หมอ” อยู่ๆ มันก็หยุดกึก หันมามอง ทำตาแวววาวใส่ ผมชะงักมอง “พี่ซื้อไวน์นั่นมาจากพี่ซูซี่หลายขวดใช่ไหม” ผมพยักหน้า หรือว่ามันอยากขอกลับเอาไปกินที่บ้าน แต่ผมก็กะว่าจะแบ่งให้มันกินอยู่แล้ว
มันเลียปากตัวเองเบาๆ ส่งยิ้มหวานหยดพร้อมดวงตาแพรวพราวมาให้
“จะว่าอะไรไหม ถ้าเราเอามานั่งดื่มกันเองสักขวด”
มันพูดเสียงอ่อน ผมหรี่ตามอง แต่ดวงตาแวววาวนั้นก็ทำเอาผมต้องยอมจำนน ผมสัญญาว่าวันนี้จะรักและตามใจมันสุดๆ ด้วย เราสองคนเดินจูงมือกันลงไปที่รถ แกะกล่องหยิบเอามาขวดหนึ่งเดินขึ้นห้อง
“อาบน้ำก่อนดีกว่า เผื่อเมาแล้วหลับ”
ผมเตือน มันพยักหน้าเห็นด้วย ผมให้มันอาบก่อน ในระหว่างรอมันอาบ ผมก็โทรไปขอแก้วไวน์มาจากทางโรงแรมสองใบ ทางโรงแรมก็ใจดี ให้พนักงานมาจัดโต๊ะแบบสวีทให้ บนโต๊ะมีแก้วไวน์สวยๆ สองใบ เทียนในแก้วใสสีแดงสดที่ถูกจุดไฟไว้พร้อม ผ้ารองโต๊ะสีแดงดูหรูหรา
ผมหัวเราะ แต่ก็ดี
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ผมหันไปมอง ฝนเดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำ ผมชื้นนิดๆ ผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ร่างกายของคนที่ผมโหยหาเดินตรงมาทางผมทันที หยิบแก้วไวน์ถือไว้ในมือ กลิ่นสบู่จากเรือนกายมันลอยมาเตะจมูกผมแรง มันหันแก้วมาทางผม ร้องขอทางสายตาว่าขอให้ผมรินให้ ผมข่มความรู้สึกบางอย่างลงไป เปิดขวดรินให้ มันรับไปดื่มอึกๆ
“ไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ”
ผมหัวเราะ ลูบหัวมันเบาๆ
“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
มันพยักหน้า ไม่ได้นั่งยังเก้าอี้ที่เขาจัดไว้ให้ แต่ถือแก้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องแทน
ผมเดินเข้าห้องน้ำไป คว้าชุดคลุมแบบเดียวกับมันติดตัวเข้ามาด้วย ผมอยากกอดฝน นี่คือความรู้สึกที่ผมมี แต่ฝนเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา ผมไม่อยากซ้ำเติมฝนอีก ผมอยากให้ฝนได้พักและดูแลฝนในฐานะคนรักให้ดีที่สุด
แต่วันนี้ตบะผมอาจแตกก็ได้
ผมพยายามอาบน้ำให้นานที่สุด เพื่อกำจัดความร้อนในร่างกายออก ใส่ชุดคลุมแบบเดียวกับฝนเดินออกจากห้องน้ำไป น้ำฝนนั่งนิ่ง ทอดสายตาเหม่อมองแบบไร้จุดหมาย ในมือถือแก้วไวน์แดงไว้ ผมเดินลงไปนั่งข้างๆ มันหันมามอง วางแก้วไวน์ พลิกหันมาซบหน้ากับอกผม ผมโอบกอดมันไว้หลวมๆ ตอบรับ
“พี่หมอตัวหอมจัง”
ผมหัวเราะ
“ก็สบู่ก้อนเดียวกัน”
มันซุกหน้ากับอกผมมากขึ้น ราวกับจะยั่วให้ตบะที่มีเหลืออยู่น้อยนิดของผมพังทลายคงมา
“พอมันผสมกับตัวพี่หมอ มันหอมกว่าของผมอีก”
ผมก็อยากจะบอกมันเหลือเกินว่ากลิ่นสบู่จากตัวมันหอมฟุ้งเสียยิ่งกว่าอีก มาถึงตรงนี้ ผมพยายามไม่ขยับตัวตอบรับอะไรอีก เพียงโอบไหล่มันไว้หลวมๆ รินไวน์ใส่แก้วแล้วดื่ม
“พี่หมอ”
มันเรียกอีกครั้งเสียงเบา ผมครางรับ
“พี่รังเกียจผมไหม”
ผมชะงัก ก้มมอง วางแก้วไวน์ลง
“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น”
“พี่อ่อนโยนกับผมทุกอย่าง แต่ไม่แตะต้องผมทั้งที่มีโอกาส”
ผมจ้องหน้ามัน มองเห็นแววหวั่นไหวเต็มไปหมด ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น จูบซับขมับเบาๆ
“ฝน” ผมเรียก “นายเพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มา และเหตุการณ์นั้นคือนายถูก…” ผมกลืนน้ำลายลงคอ “พี่อยากกอดนายแทบตาย แต่พี่ต้องระงับไว้เพราะกลัวนายจะผวาหวาด พี่ไม่ได้กอดนายมานาน ความคิดถึง ความโกรธ ความเก็บกดที่อยู่ในตัวพี่ อาจกลายร่างเป็นปีศาจร้ายของนายอีก ซึ่งนั่น อาจทำให้นายหวาดกลัว พี่แค่อยากทะนุถนอมทดแทนส่วนที่พี่เคยบังคับขู่เข็ญและทำร้ายนายมาก่อน ฝน พี่ทำร้ายนายมาเยอะแล้วนะ พี่ไม่อยากทำอีก”
ฝนขยับยกตัวมามองตาผมดีๆ
“แล้วถ้าสิ่งนั้น เป็นสิ่งที่ผมต้องการล่ะ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป แล้วฝนก็ทำในสิ่งที่ทำให้ผมนิ่งอึ้ง
ฝนขยับลุกขึ้นยืนตรงหน้าผม ดึงเสื้อคลุมตรงหัวไหล่ให้คลายต่ำจนเห็นหัวไหล่ขาว ผมกลืนน้ำลาย
“ฝน นายเมาแล้วใช่ไหม”
ฝนส่ายหน้า
“ผมยังมีสติครบถ้วน”
“อย่ายั่วพี่”
ผมสั่ง ฝนไม่ได้ทำตาม ดึงเสื้อลงมามากขึ้นจนโชว์ต้นแขนขาวๆ
เสื้อคลุมเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จากต้นแขนลงสู่แผงอกกระทั่งร่วงลงมาคล้องไว้ที่ข้อพับ เผยหัวนมสีชมพู ริ้วรอยที่เกิดจากน้ำมือของดีนยังคงหลงเหลือให้เห็นจางๆ ผมไม่ได้รังเกียจ แต่ตรงกันข้าม มันกลับดูยั่วยวนจนผมเผลอนึกภาพตาม
ผมเคยต่อว่าต่อขานว่าฝนเป็นเด็กร่าน แล้วเด็กร่านของผมมันจะแสดงสีหน้าแบบไหนต่อหน้าดีน ภาพตรงหน้าดูเซ็กซี่และยั่วมากจนผมตื่น รู้สึกลำคอแห้งผาก สมองหมุนติ้ว ผมค่อยๆ เอื้อมไปจับมือฝนไว้ ดึงเบาๆ ให้ฝนเข้ามาชิด ฝนยืนก้มหน้าสบตาผม ใบหน้านั้นอยู่เหนือผมไปไม่มาก ฝนยามนี้ดูสับสน แต่ก็ยั่วยวนไม่น้อย
“พี่อยากอ่อนโยนกับนายนะฝน พี่ไม่อยากทำร้ายนายอีก”
“แต่ผมชอบทุกอย่างที่เป็นพี่หมอ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย จะเป็นพี่หมอตอนนี้ หรือปีศาจพี่หมอ ผมก็รักเหมือนกัน”
ผมตะปบมือเข้ากับท้ายทอยฝน กดหัวมันลงมาจูบ รุกเร้ารุนแรง แรงโหมกะทันหันทำเอามันต้องรีบทิ้งสองมือค้ำไหล่ผมไว้ไม่ให้ล้ม ผมประคองมันนั่งคร่อมบนตัก น้องผมตื่นเต็มที่แล้ว
มันก้มมอง
“นี่แหละคือสันดานจริงพี่ ถึงปากบอกจะอ่อนโยน แต่พี่อาจทำได้ไม่ดีนัก”
ฝนไม่พูดอะไร เลื่อนมือผ่านผ้าเข้ามาจับ ผมครางฮือ มือของฝนที่ผมจินตนาการทุกวัน ฝนเงยหน้ามองตาผม
ฝนยามนี้เซ็กซี่มากสำหรับผมจริงๆ
“ตอนที่พี่ดีนกอดผม” มันพูดพร้อมขยับนวดคลึงความร้อนด้านล่าง “บางครั้งผมจะจินตนาการว่าเขาคือพี่หมอ”
ผมนิ่งอึ้ง
ถึงผมอยากจะอ่อนโยนกับฝนแค่ไหน แต่ฝนยามนี้ยั่วเหลือเกิน ยั่วรุนแรงจนผมล่ามปีศาจร้ายในตัวไว้ไม่ได้ มันกระชากหลุด กัดกินเรือนร่างของน้ำฝนอย่างตะกรุมตะกราม เด็กยั่วของผมไม่ได้ลดดีกรีความร้อนแรงลงไปเลย แต่ตรงกันข้าม มันกลับเร่าร้อนเผาไหม้ไปทั้งร่างผม
แต่ถึงอย่างนั้น ฝนก็ยังมีสติบังคับให้ผมป้องกันไว้ด้วยการใส่ถุงยางเพราะยังไม่ได้ตรวจร่างกาย ผมทำตาม แม้จะมีเครื่องกั้น แต่สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้ความอยากของผมหดหายไปเลย...
To be Con...
**แจ้งข่าวชาวเล้า คนเขียนเปิดจองหนังสือเรื่องทาสแค้นแล้วนะคะ ใครสนใจก็เข้าไปดูรายละเอียดได้ค่ะ ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068ปล. มีทั้งแบบหนังสือและอีบุ๊กนะคะ^^
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134786 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก