HATE LOVE
86 : กลับบ้าน (น้ำฝน)
ร่างกายของเราสองคนชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ พี่หมอเคยประณามอย่างเข้าใจผิดผมไว้ครั้งหนึ่งว่าเป็นเด็กร่าน แต่สภาพผมตอนนี้ก็ไม่แตกต่าง พี่หมอนอนหายใจหอบ เสียงครางต่ำๆ ดังเคล้าไปกับเสียงครางของผม โดยมีผมเคลื่อนไหวอยู่ด้านบน
ร่างกายนี้เป็นของพี่หมอ ไม่ว่ามันจะเคยแปดเปื้อนแค่ไหน มันก็เป็นของพี่หมอ ตลอดระยะเวลาที่ผมถูกบังคับขืนใจ ผมพยายามต่อต้าน แต่เมื่อการต่อต้านไร้ผล ผมจึงปลดปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามธรรมชาติ บางครั้งไร้ความรู้สึก แต่บางครั้ง ผมก็เผลอจินตนาการว่าคนที่กอดผมคือ พี่หมอ
และครั้งนั้น จะเป็นครั้งที่ผมรู้สึกมีความสุขที่สุด
“ใจเย็นฝน”
พี่หมอปรามเมื่อผมเร่งเครื่อง แต่เมื่อผมเป็นผู้คุมเกมแล้วก็ยากที่พี่หมอจะหยุดได้
ยกเว้นวิธีเดียว…
พี่หมอจับผมพลิกลงไปนอนแทนที่ หยุดการเคลื่อนไหวผมลง ผมหอบราวกับจะตายเอาให้ได้ ไม่ต่างกับคนด้านบน ผมพยายามบดเบียดท่อนล่างเข้าหา ใช้ภาษาร่างกายเรียกร้องให้พี่หมอกอดผมมากขึ้น รุนแรงยิ่งขึ้น
“ใจเย็นฝน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ไหวหรอก”
พี่หมอลูบหัวผมเพื่อปราม ผมมองพี่หมอตาปรอย ส่วนอื่นขยับไม่ได้ แต่ภายในผมทำได้ ผมรัดของพี่หมอแรงขึ้น พี่หมอเบ้หน้า
“ฝน” พี่หมอกัดกรามกรอด
ผมรู้ว่าพี่หมอพยายามบังคับตัวเองไม่ให้รุนแรงกับผมอยู่ แต่ตอนนี้ผมอยากให้เขารุนแรงกับผมจริงๆ เพื่อตอกย้ำว่าผมคือของใคร
“งั้นจะไม่ห้ามแล้วนะ”
แล้วพี่หมอก็จับผมพลิกขึ้นไปอยู่ด้านบนเหมือนเดิม ผมไม่รอช้า เมื่อขึ้นควบได้ ก็บรรเลงเพลงศึกทันที
แล้วผลที่ตามมาก็คือ…
ปวดเอวฉิบหาย…T^T
ผมครางโอ๊ย นอนเดี้ยงคว่ำหน้าปวดบั้นเอวอยู่บนเตียง โดยมีพี่หมอนวดยาให้อยู่ พี่หมอจิ๊ปากส่ายหัวไปมา
“พี่ก็เตือนแล้ว ยั่วกันอยู่ได้”
ผมมุดหน้ากับหมอน
“ก็ผมเมา”
อ้างไปก่อนครับ ยอมรับว่าเมาจริง แต่ไม่มาก เพราะจำได้หมดเลย ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ
ข้าวเช้าผมต้องสั่งมากินที่ห้องอย่างช่วยไม่ได้ และดูเหมือนในกลุ่มเพื่อนๆ ผมจะพากันแฮงค์ตื่นสายไปตามๆ กัน
พี่หมอดูแลประคบประหงมผมดีมาก มากจนน่าออเซาะให้มากขึ้น พอเที่ยงพวกเราก็เช็คเอาท์ ได้ข่าวจากพี่หมอว่าไผ่มันเมาหนักกว่าผมอีกเมื่อวาน เจอกันอีกที เห็นมันเดินเป๋ท่าเดียวกับผม ส่วนพี่ต้าร์กับหินร่าเริงตามเคย
ผมว่าสองคนนี้เข้ากันได้ดีพิลึก สรุปพี่ต้าร์เพี้ยนแบบนี้ตั้งแต่แรก หรือว่าเพิ่งมาเพี้ยนเพราะคบหากับหินกันแน่
ผมต้องกลับบ้าน ไปเผชิญหน้ากับความจริงหลายอย่าง ต้องเจอพ่อแม่ ต้องไปโรงเรียน ผมขาดเรียนมาร่วมเดือน ไม่รู้จะต้องกลับไปเรียนซ้ำชั้นใหม่ปีหน้า หรือว่ามีข้อยกเว้นสำหรับกรณีผม ไหนจะเรื่องการดำเนินคดีกับพี่ดีนอีก ซึ่งบอกตามตรงว่าผมไม่อยากทำ
ไม่ใช่เห็นใจ แต่ผมไม่อยากยุ่งด้วยแค่นั้น
ไผ่กับพี่หมอรายงานตัวเป็นระยะว่าถึงไหน พอกลับถึงบ้านทุกคนถึงได้มารวมตัวกันหมด ทั้งคนจากครอบครัวผมและครอบครัวพี่หมอ รวมถึงเพื่อนๆ ที่พร้อมใจกันมานั่งคอยด้วย ผมได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี แม่ผมเดินร้องไห้โฮเข้ามากอด พ่อเองก็น้ำตาร่วง กอดผมแน่น พี่ฟ้าตาแดงก่ำ คงร้องไห้หนักมาก่อนหน้า
พ่อแม่พี่หมอรีบเข้ามากอดแน่น ตามติดด้วยเพื่อนๆ ผม และมีกลุ่มคนที่ผมไม่คาดคิดว่าจะมาอยู่ตรงนี้ด้วย คือเพื่อนๆ ของพี่ต้าร์
“ไม่ต้องกลัวหรอก พวกนี้ช่วยกันตามหาฝนกับดีนด้วยเหมือนกัน”
พี่ต้าร์ออกตัวแทนเพื่อนๆ ทุกคนเข้ามาขอโทษแทนพี่ดีน ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเลยแม้แต่น้อย
สิ่งที่ทุกคนอยากรู้จากปากผมมากที่สุดก็คือผมหายไปได้ยังไงกัน ผมเลยต้องเล่าให้ทุกคนฟัง
มันไม่ได้สลับซับซ้อนอะไรหรอก หลังจากพี่หมอกลับมาส่งผมที่บ้าน ผมก็ขึ้นห้องก่อนกลับลงมาอีกครั้งเพื่อช่วยพี่ฟ้าเตรียมร้าน ผมเดินอยู่โซนหน้าบ้าน ตราบจนได้ยินเสียงเรียก ผมไม่แน่ใจว่าใครเลยเดินออกไปดู แล้วผมก็ถูกอะไรบางอย่างโปะมาที่จมูก หลังจากนั้นผมก็ไปตื่นอีกทีที่เกาะนั่นแหละ
ทุกคนอึ้งฟัง
“เขาทำอะไรลูกบ้าง” แม่ถามเสียงสั่น ผมตัวสั่นขึ้นมาจนพี่หมอต้องกุมมือไว้ “เขาทำร้ายอะไรหรือเปล่าลูก”
ผมไม่ได้ตอบ ซุกหน้ากับอกพี่หมอ
“ดีนบังคับขืนใจฝน” คนตอบให้แทนคือพี่หมอ
“คุณพระ…”
เสียงแม่อุทาน ผมไม่อยากมอง ไม่อยากให้ทุกคนมารับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ผมกอดพี่หมอแน่นขึ้น อยากสาปให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้ ความรู้สึกของคนที่ถูกข่มขืนทุกคนเป็นแบบนี้ใช่ไหม
“ใจเย็นๆ คุณ สงสารลูกบ้าง”
ได้ยินเสียงปลอบใจจากพ่อ แล้วพ่อกับแม่ก็เข้ามาโอบกอดผมไว้ คล้ายกับจะบอกว่าไม่ว่าผมจะผ่านอะไรมา มันก็เป็นแค่คราวเคราะห์เท่านั้น
“แล้วทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย” แม่ถามเสียงเครือ
“ดีนเขาแค้นผม อาจารย์หมอพ่อของเขารักและเอ็นดูผมเหมือนลูกชายแท้ๆ คนหนึ่งในระหว่างที่เขาถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำที่ต่างประเทศ เขาประท้วงด้วยการทำตัวเกเร และต้องการแก้แค้นผมโดยการใช้ฝนเป็นสื่อกลางเพื่อทำให้ผมรู้สึกเจ็บ” พี่หมออธิบาย
“ผมขอโทษ” แล้วบอกต่ออย่างสำนึกผิด
“ทั้งที่รู้ ทำไมไม่หาทางป้องกัน ทำไมไม่บอกพวกเรา!!” แม่ตะคอก
“ผมไม่ได้บอกท่าน เพราะกลัวจะกังวลกันจนเกินไป และในระหว่างนี้ ผมก็พยายามจะพูดคุยกับเขา และให้เพื่อนๆ ฝนแต่ละคนเวียนกันมาดูแล แต่ไม่คิดว่า…” พี่หมอหยุดคำไว้
“เพราะคุณ!”
แม่ขยับเข้ามารัวตีพี่หมอแรงอย่างแค้นเคือง พี่หมอก็ยอมให้ตีดีๆ ผมรีบเข้าไปรั้งรองรับมือแม่ไว้ ตัวสั่นน้ำตาไหลพราก
“แม่ ฝนขอร้อง อย่าทำอะไรพี่หมอเลย” ผมค่อยๆ ย่อตัวลงไปก้มกราบแทบเท้า “ฝนขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวังเรื่องพี่หมอ ขอโทษแทนพี่หมอ และขอโทษที่ไม่ระมัดระวังตัวจนทำให้แม่กับพ่อต้องเสียชื่อเสียงแบบนี้”
“โธ่ น้ำฝนลูกแม่ แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องชื่อเสียงนะฝน แต่แม่ห่วงฝน”
แม่รีบย่อตัวลงมาโอบผมลุกขึ้น
ทุกคนพยายามปลุกปลอบผม ให้กำลังใจผม แม้แต่แม่ที่เสียใจก็รู้สึกทำใจได้มากขึ้น พี่หมอไม่ห่างจากผมเลยแม้แต่น้อย โอบกอดและกุมมือผมไว้ บอกด้วยภาษาร่างกาย ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะอยู่เคียงข้างเสมอ
หนึ่งในเพื่อนพี่ต้าร์เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม ย่อตัวลงมาเสมอหน้า
“เมื่อวานพี่ไปหาดีนที่โรงพักมา”
ผมจ้องหน้าคนพูดอึ้งๆ
“พี่ไม่ได้อยากมาพูดเพื่อเข้าข้างเพื่อนหรอกนะ เพราะไงมันก็ผิดที่ทำแบบนี้กับฝน”
ผมมองตาคนพูด พี่วุฒิทำหน้าเศร้า
“แต่ฝนรู้ดีใช่ไหมว่าดีนมันรักฝน”
ผมเม้มปากแน่น
“ผมไม่รู้พี่วุฒิ ผมไม่รู้ว่าพี่ดีนเขารักผมจริงๆ หรือว่าแค่ต้องการเอาชนะพี่หมอเท่านั้น”
“ดีนมันรักฝนจริงๆ รักตั้งแต่แรกพบ พี่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างต้าร์กับดีน ใครเห็นฝนก่อนกัน แต่คนที่หลงรักฝนไม่ได้มีแค่คนเดียว ดีนมันก็รักฝนด้วย แต่มันไม่ได้แสดงออก ที่พี่รู้เพราะพี่เฝ้ามองพฤติกรรมมันอยู่ตามคำขอร้องของคุณลุง พ่อของดีนเขา มันไม่เคยบอกใครว่าชอบฝน แต่มันไม่ปฏิเสธตอนพี่ถาม”
“พี่เคยถามมันว่าชอบฝนใช่ไหม มันยอมรับ แล้วพี่ถามมันว่าจะทำยังไง มันไม่ตอบ พี่เลยเข้าใจเอาเองว่ามันคงไม่ทำอะไร ปล่อยให้ต้าร์แสดงออกอยู่คนเดียว”
“พี่เข้าใจว่าดีนมันแค้นพี่หมอมากแต่อีกใจมันก็ชอบฝนมากด้วยเหมือนกัน ที่มันตัดสินใจใช้ฝนเป็นเครื่องมือเพราะแบบนี้แหละ มันก็เป็นแค่ไอ้เด็กน้อยที่ไม่รู้จักโตคนหนึ่ง เพราะความน้อยใจที่พ่อแม่ส่งไปอยู่อย่างโดดเดี่ยว เลยกลายเป็นคนเกเรแบบนี้”
“ถ้าจะมาพูดเพื่อให้ฝนยอมความ ผมไม่ยอม” ไผ่มันพูดขึ้นหลังจากฟังจบ
“เปล่า พี่ไม่ได้มาพูดเพื่อให้ฝนยอมความ แต่แค่ต้องการบอกว่าสิ่งที่ดีนมันพร่ำบอกฝนตลอดหนึ่งเดือนคือความจริง พี่อยากบอกแค่นี้แหละ”
ผมนิ่งอึ้ง
“แต่ผมรักพี่หมอ” ผมบอกเสียงเบา พี่วุฒิยิ้ม
“พี่รู้ สิ่งที่ดีนต้องการตอนนี้ไม่ใช่การให้อภัย แต่มันอยากให้ฝนรับรู้ความรู้สึกของมันบ้าง”
ผมพยักหน้ารับ “แต่ผมรักพี่หมอ” แล้วยืนยันคำเดิม พี่วุฒิไม่พูดอะไรต่อ เดินกลับเข้ากลุ่มไปตามเดิม
เพื่อนพี่ต้าร์กลับก่อนเป็นกลุ่มแรก ตามด้วยเพื่อนๆ ผม พ่อกับแม่พี่หมอพากันเข้ามาหา
“พ่อกับแม่กลับก่อนละ พักผ่อนเยอะๆ นะลูก จำไว้เลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครอบครัวเราก็ยังรักฝน เข้าใจข้อนี้ดีใช่ไหมลูก” พ่อลูบหัวผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับ ท่านกอดผมแน่นทีหนึ่ง คลายปล่อย แม่เดินเข้ามาแทนที่
“หมดเคราะห์หมดโศกเสียทีนะลูก” ผมยกมือไหว้รับพรอันนั้น ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจ
ไผ่มันเดินเข้ามาหา กอดผมไว้ ตบไหล่เบาๆ
“จริงๆ กูอยากอยู่เป็นเพื่อนมึงคืนนี้นะ แต่กูรู้ว่ากูไม่ใช่คนที่มึงต้องการที่สุดตอนนี้ เพราะงั้น…” แล้วมันก็หันไปทางพี่หมอ “ฝากมันด้วย”
พี่หมอมองตาไผ่ พยักหน้ารับ แล้วมันก็เดินเข้าไปสมทบพ่อกับแม่ ทั้งสามคนบอกลาพ่อแม่ผม เตรียมจะเดินหันหลัง อยู่ๆ พี่หมอนนท์ก็จับท่อนแขนไผ่ไว้ ผมขมวดคิ้วมอง
“ของๆ นายอยู่ในรถไอ้หมอแน่ะ”
“ความจำเสื่อมรึไงมึง พี่หมอเป็นพี่กู มันอยู่บ้านเดียวกับกู มันกลับบ้านวันไหนค่อยเอาก็ได้”
พี่หมอนนท์ทำท่านึกได้ คลายปล่อย เกาท้ายทอยเก้อๆ ไผ่ทำหน้ารำคาญ เดินตามพ่อแม่ไป ตอนแรกพวกเราจะไปส่งที่รถ แต่ท่านบอกไม่ต้อง
ตอนนี้ภายในบ้านเหลือคนในครอบครัวผม พี่หมอและพี่หมอนนท์
“งั้นพี่กลับก่อนนะ ดึกแล้ว ฝนจะได้พักผ่อน” พี่หมอนนท์บอกลา “เดี๋ยวฉันไปแท็กซี่เองไม่ต้องห่วง อยู่เป็นเพื่อนฝนไปเถอะ น้องเขาต้องการแก” พี่หมอนนท์บอกเพื่อน พี่หมอพยักหน้า ลาพ่อแม่ พี่ฟ้า ก้าวเดินจากไป
ใจจริงผมก็อยากนอนกับไผ่นะ อยู่กับมันแล้วผ่อนคลายดี แต่มาตอนนี้ คนที่ผมอยากอยู่ใกล้ที่สุดกลับไม่ใช่ไผ่ แต่เป็นพี่หมอ
“พี่ต้องขออนุญาตพ่อกับแม่ก่อน” พี่หมอบอกผม หันไปมองพ่อกับแม่ แม่ยังมีสีหน้าก้ำกึ่งระหว่างไม่พอใจและเข้าใจ
“ท่านจะอนุญาตให้ผมอยู่เป็นเพื่อนฝนไหม” พี่หมอถาม ผมลุ้นไปกับสิ่งที่พ่อแม่กำลังจะพูด เผลอกระชับมือที่กุมไว้กับพี่หมอแน่น
“ฉันไม่ยอม” แม่ค้าน หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า ผมรู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ ถ้าทุกคนรู้ ต้องมีคนคัดค้านไม่ยอมให้ผมคบกับพี่หมอต่อแน่ๆ เพราะพี่หมอเป็นต้นเหตุหลัก ผมน้ำตาคลอ
แต่ก็เข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่
“ผมเข้าใจครับ” พี่หมอพูด หันมาเผชิญหน้ากับผม
“จะให้เรียกไผ่กลับมาไหม”
ผมมองตาพี่หมอ เม้มปาก ส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไร ผมอยู่คนเดียวได้”
พี่หมอขมวดคิ้วมอง รวบผมไปกอดเบาๆ ที
“ถ้าฝันร้ายให้โทรหาพี่นะ”
ผมพยักหน้ากับอกกว้าง พี่หมอหันไปเผชิญหน้าพ่อกับแม่
“งั้นผมขอตัว”
พี่หมอยกมือไหว้ ก้าวเดินจากไป น้ำตาผมร่วงลงมาเบาๆ บอกตามตรงว่าผมไม่อยากพรากจากเจ้าของแผ่นหลังกว้างนั้น เพราะไม่รู้ว่าวันรุ่งขึ้นหรืออีกชั่วโมงต่อจากนี้ ผมจะหายไปจากพี่หมออีกหรือเปล่า ตัวพี่หมอเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
ผมกำมือแน่น ขยับสองขาวิ่งตรงเข้าไปสวมกอดเอวใหญ่แน่น พี่หมอชะงักกึก พลิกหันมาเผชิญหน้า
“เข้มแข็งหน่อยฝน นายยังมีพ่อกับแม่และพี่สาวนะ”
ผมไม่พูดอะไร ส่ายหัวไปมา กอดเอวใหญ่แน่นขึ้นราวกับจะบอกให้รู้ว่าผมไม่ต้องการใครจริงๆ ผมไม่ได้อกตัญญูไม่เห็นค่าพ่อกับแม่ แต่ตอนนี้ผมต้องการพี่หมอ
พี่หมอเพียงคนเดียวเท่านั้น
“พรุ่งนี้พี่จะรีบมาหา”
ผมไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น ส่ายหน้ากับอกกว้างแรง ยึดร่างใหญ่โตไว้แน่น
“ฝน ปล่อยพี่หมอไปลูก”
แม่บอกเสียงสั่น ผมไม่ยอมคลายปล่อย ร้องไห้ออกมาเสียงดัง พี่หมอโอบกอดผมไว้ ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้สะอื้นหนัก
พี่หมอก้มจูบขมับผมเบาๆ ที
“พรุ่งนี้พี่จะมาหา”
แล้วพี่หมอก็กอดผมแน่นขึ้น ค่อยๆ ดันตัวผมออก
“พี่หมอ”
ผมเรียกอย่างอาลัยอาวรณ์ ใช้สายตาบ่งบอกว่าผมอยากให้พี่หมอเปลี่ยนใจจริงๆ พี่หมอจูบปากผมทีเบาๆ แล้วหันหลังเดินจากไป
“พี่หมอ…”
To be Con...
สั้นนิด แต่มาเต็ม ^^
....................
เปิดจองหนังสือค่ะ
ดูรายละเอียด
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1130123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก