Ch.87 : สงบศึก (พี่หมอ)
น้ำตาของฝน คือสิ่งที่ผมไม่อยากเห็นที่สุดตอนนี้ ผมจากมาพร้อมหยดน้ำตาที่ฝนฝากเอาไว้ที่แผงอก ผมเดินกลับมาที่รถ จับอกเสื้อตัวเองไว้ นึกถึงอ้อมแขนน้อยๆ ที่พยายามโอบรั้งผมไว้
ผมอยากอยู่ข้างๆ ฝน อยากกอดมันไว้คืนนี้ อยากให้กำลังใจมัน แต่ผมก็รู้ความรู้สึกของผู้ใหญ่ และฝนเองก็ต้องให้เวลากับครอบครัวด้วย
ฝนยังไม่ใช่ของผมร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมไม่ควรเห็นแก่ตัวยึดฝนไว้คนเดียว ในขณะที่คนอื่นๆ ในครอบครัวก็ต้องการฝนเช่นเดียวกัน
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก สตาร์ทเครื่อง ขับออกมาจากบ้านหลังนั้น
ความผิดที่ผมเคยทำกับฝน มันมากมายก่ายกองเหลือเกิน และตอนนี้มันกำลังตอบสนองผมคืนทีละอย่าง
ผมกลับมาถึงบ้าน ในขณะที่ทุกคนในบ้านยังไม่มีใครนอน อยู่ข้างล่างกันหมด ไม่เว้นแม้แต่ไผ่
“ไม่ได้ค้างกับน้องหรือลูก” พ่อถามอย่างสงสัย
“คุณแม่ไม่ยอมครับ”
ผมบอกตามตรง พ่อพยักหน้าเข้าใจ ไผ่ทำท่าจะลุก แต่ผมกดไหล่มันไว้
“ให้เวลาเขากับครอบครัวดีกว่า”
ไผ่มองตาผม พยักหน้าเข้าใจยอมลงให้ง่ายๆ
“ไผ่เล่าให้พ่อกับแม่ฟัง สภาพฝนตอนที่เจอ…”
พ่อค้างคำไว้แค่นั้น
“ครับ ฝนถูกขืนใจ ไม่ใช่เพราะความแค้นที่ดีนมีต่อผมเท่านั้น แต่เพราะตัวดีนเองก็ชอบน้ำฝนด้วยเหมือนกัน”
“คราวเคราะห์จริงๆ ตาฝน” แม่ทำหน้าเศร้า “แค่โดนตาแซมทำร้ายก็น่าสงสารพออยู่แล้ว นี่ยัง…” แม่หยุดคำไว้แค่นั้น
“ทุกอย่างเป็นเพราะผม” ผมบอกอย่างรู้สึกผิด
“ผมด้วย” ไผ่พูดตามแผ่วเบา
“เอาเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้ คือเราต้องเยียวยาจิตใจของน้ำฝนก่อน ฝนต้องการทั้งความรักและกำลังใจ พวกเราก็ทำให้เต็มที่ละกัน” พ่อบอก ผมพยักหน้าเห็นด้วย ลาทุกคนขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ผมทิ้งตัวลงบนเตียง คิดถึงมันจับหัวใจ
ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรักใครจนรู้สึกขาดไม่ได้ขนาดนี้จริงๆ
ผมนอนพลิกตัวไปมาอยู่นานร่วมชั่วโมง แต่ก็ข่มใจให้หลับไม่ได้ ได้ยินเสียงเคาะห้องเบาๆ ที ผมขยับลุก เปิดไฟหัวเตียง ก้าวเดินไปเปิดประตู
ไผ่…
ผมยืนงงที่เห็นมันมายืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้
“กูนอนไม่หลับ”
ผมเลิกคิ้วแปลกใจ มันจ้องตาผม ผมก็จ้องตามันกลับ
“จะให้ทำไง”
“นอนด้วยคน”
ผมเบิกตากว้าง ไม่คิดว่ามันจะกล้าพูดแบบนี้ ผมขมวดคิ้วมองอย่างไม่ไว้ใจ
“ไม่สบายรึเปล่า”
“มั้ง จะให้นอนด้วยหรือไม่ให้นอน บอกมาคำเดียว”
มันพูดกึ่งฉุนกึ่งพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง ผมมองตามัน แต่ก็เลือกที่จะพยักหน้ารับ เปิดประตูออกกว้างให้มันก้าวเข้ามา มันเดินขึ้นไปบนเตียงอย่างถือสิทธิ์ เลือกนอนด้านใน
“กูชอบนอนด้านนี้ มึงนอนด้านนอกไปละกัน”
ผมไม่ซีเรียสเรื่องฝั่งนอนอยู่แล้ว ปิดประตู เดินกลับไปยืนข้างเตียง มันนอนเรียบร้อย ดึงผ้าห่มมาห่มอีกต่างหาก ผมยืนกอดอกมอง
“แน่ใจนะ” ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ “หรือมีแผนการอะไร”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น รีบมานอนเถอะน่า”
มันเร่ง ผมยืนหวาดระแวงอยู่พัก แต่ก็จำต้องทิ้งตัวลงนอน เพราะจะไล่ก็ไม่ได้ ยืนมองแบบนี้ไปตลอดทั้งคืนก็ไม่ได้อีก
“ถ้าจะฆ่ากันก็เห็นใจเพื่อนนายจะเป็นหม้ายด้วย”
“หึ กูไม่กล้าฆ่าหัวใจไอ้ฝนมันหรอก”
ผมดึงผ้าห่มมาคลุมถึงหน้าท้อง ผ้าห่มผืนเดียวกันนั่นแหละ
มันน่าประหลาดดีไหม คนที่เคยเกลียดกันแทบตาย ตอนนี้มานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
บอกใคร.. ใครเขาจะเชื่อ
“พี่หมอ” อยู่ๆ มันก็เรียก แถมเรียกด้วยสมญานามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินด้วยซ้ำ ผมหันไปมองงง ๆ มันไม่ได้หันมามองตอบ
“กู เอ่อ..ผม”
ผมยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่กับสิ่งที่มันใช้แทนตัวเอง
“เออเว้ย!!” แล้วมันก็โวยวายเสียงดัง “มาขอเจรจาสงบศึก ไม่ต้องหันมามองหน้า มองเพดานไป!” มันสั่ง “ทำเด้!!” แล้วกระแทกเสียงใส่ “กู เอ้ย ผมอาย”
ผมที่กำลังจะหันไปมองหน้ามันจำต้องหันกลับมามองเพดานด้านบนแทน
“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฝน ต้นเหตุหลักๆ มาจากกู เอ่อ..ผม แม่งกระดากปากฉิบ” ประโยคหลังมันน่าจะพูดกับตัวเองมากกว่า “เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าผมไม่เกลียดพี่มาก่อน”
ผมนิ่งฟัง ไม่พูดอะไร เพราะมันเกลียดผมจริงๆ จนผมต้องเกลียดตอบ
“แล้วทำไมต้องเกลียด” ผมมองเพดานแทนหน้ามัน หน้ามันแป้นๆ เกลี้ยงๆ ดีแฮะ มีหลอดไฟกลมๆ สองดวงประดับด้วย
“ไม่รู้ คงอาการเดียวกับคนที่บอกว่ารักแรกพบล่ะมั้ง แต่ของผมมันเกลียดแรกพบ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ก็ยังเกลียดอยู่”
ผมเลิกคิ้วใส่เพดาน
“พยายามตัดใจไม่เกลียดไม่ได้เหรอ”
“แล้วมึงคิดว่าคนที่รักใครสักคนแรกพบ เขาใช้เวลาตัดใจยากหรือง่ายล่ะ เอ่อ.. หมายถึงพี่คิดว่าคนที่รักใครสักคนแรกพบใช้เวลาตัดใจยากหรือง่ายล่ะ”
มันทวนใหม่ทั้งประโยค
ผมนิ่งคิด
นั่นน่ะสิ…
“ของพวกนี้มันต้องให้เวลาในการตัดใจหน่อย”
“ตัดใจเกลียดไม่ได้ ก็ลองรักในฐานะพี่ชายหน่อย”
“อึ๋ย!! ขนลุก!!”
มันรีบเด้งตัวขึ้นไปนั่งจนผ้าห่มร่นหนี ลูบแขนตัวเองแรง ขนมันลุกจริงๆ ครับ
“แค่ลองแนะนำดู”
มันโบกมือไหวๆ
“ให้รักเลยคงยาก แต่จะพยายามเกลียดให้น้อยลง”
แล้วมันก็ล้มตัวลงไปนอนต่อ ผมไม่ได้ถามอะไรมันอีก นอนมองเพดานไม่ต่างกับคนข้างๆ
ท่ามกลางกลิ่นห้องที่ผมคุ้นเคย ได้กลิ่นหอมสบายๆ จากตัวไผ่ มันเป็นกลิ่นที่ผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด
“ฉันรักฝนนะไผ่”
“อืม เหมือนกัน” แล้วเสียงของเราก็ต่างเงียบกันไปอีกรอบ ผมค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง แล้วสติผมก็จางหายไป
[ 50%]
มันเป็นเช้าที่น่าจะสดใส ถ้าผมไม่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอกับใครสักคนที่เคยเกลียดผมนักหนากำลังนอนหลับสนิท ตะแคงข้าง ขาหนึ่งก่ายบนขาผมส่วนมือก็กอดผมไว้หลวมๆ ซบหน้ากับต้นแขน
บอกตามตรง…
ขนลุก
ผมนอนกระอักกระอ่วน ค่อยๆ ขยับจับแขนที่กอดตัวไว้หวังยกขึ้น มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น
“อืม.. อย่าดิ้นน่า หมาฝน” มันละเมอเสียงเบา ผมขมวดคิ้ว นี่ปกตินอนด้วยกัน มันกอดกันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ
ผมชักสงสัยว่ามันนอนด้วยกันแบบเพื่อน หรือมีอะไรเกินเลยกว่านั้น ผมค่อยๆ จับแขนมันออก ดันมันพลิกไปนอนหงาย
มันครางอะไรอื้อๆ ในลำคอคล้ายจะรำคาญ ผมค่อยๆ วางมือมันลงแถวๆ หน้าอกมันเอง มันขมวดคิ้วแรง
“กูบอกว่าอย่ามายุ่งกับหน้าอกกูไอ้เหี้ยนนท์!!” มันตะคอกเสียงดัง ลืมตาทำหน้าฉุน ผมชะงักมือไว้กับที่ตรงหน้าอกมันเอง มันลืมตาโตมอง ก้มมองมือตัวเองที่ถูกผมจับไว้ รีบเด้งตัวพรวดพราดขึ้นไปที่หัวเตียง
“เฮ้ย!! มึงเข้ามาได้ไงวะ!!”
“ได้ข่าวว่านี่ห้องฉัน” ผมทวนความทรงจำ มันนิ่ง กวาดมองไปรอบๆ
“เออ ลืม” แล้วมันก็เกาหัว หาวหวอด เกาพุงแกรกๆ ผมส่ายหัวไปมากับน้องชายต่างส่ายเลือด
“ไปโรงเรียนหรือเปล่า”
“ไป ขาดมาหลายวันแล้ว” มันพูดไปหาวไป ผมพยักหน้า ลุกจากเตียง มันก็ลุกด้วย หันมามอง ไม่ได้พูดอะไร ก้าวออกจากห้องไป
พอลงไปข้างล่าง ผมต้องขมวดคิ้วหนัก เพราะมีใครบางคนมานั่งเป็นแขกไม่ได้รับเชิญอยู่บนเก้าอี้กินข้าวข้างๆ ไผ่ที่แทบจะควันออกหู
“มาได้ไง” ผมถามเพื่อนสนิทตัวเอง
“ขับรถมา”
ผมหัวเราะหึๆ กวนได้อีกเพื่อนผม
“แต่กูได้ข่าวว่ามึงคลานมา”
ไผ่มันแอบกัด หมอนนท์หัวเราะ ไม่สนใจตักข้าวกิน ปากก็พูดชมว่าแม่ทำอาหารอร่อย แต่ก่อนนนท์มันมาบ้านผมบ่อย แต่ตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้และมีน้องชายคนใหม่ มันก็ไม่ค่อยได้มาเพราะรู้ว่าผมไม่สะดวกใจเท่าไหร่
แม่จิ๊ปาก
“ไผ่นี่นะ ทำไมชอบรวนพี่เขาอยู่เรื่อย นิสัยไม่ดีเลย”
ไผ่มันก็ทำหูทวนลมกับแม่เหมือนกัน
“แล้วมาทำไมแต่เช้า” ผมถามเพื่อนอีกคำถาม
“มาหาเพื่อนสนิท มาหาพ่อกับแม่ที่นับถือ แล้วก็มาหา…”
“ปึ้ก!”
ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากใต้โต๊ะ เพื่อนผมเบ้หน้า ผม พ่อกับแม่รีบก้มหาที่มาของเสียง
“เป็นอะไรหรือเปล่าตานนท์” พ่อถาม
“เผลอเตะขาโต๊ะ”
พ่อหัวเราะ ส่ายหัวไปมา
“ว่าแต่ทำไมแกถึงมานอนที่นี่ คิดว่าจะนอนกับฝนซะอีก”
ผมถอนหายใจเบาๆ
“แม่ฝนไม่ยอมให้ค้าง ให้เวลาฝนกับครอบครัวสักครึ่งวัน กะว่าบ่ายๆ ค่อยไปคุยเรื่องดีน”
มันพยักหน้าเข้าใจ เพราะคนที่ดูแลและแจ้งความเรื่องฝนหายคือผม โดยใช้เส้นสายของหมอนนท์กับพ่อช่วย
“เปิดคลินิกวันนี้เหรอ”
“เปล่า กะว่าจะมาดูเรื่องฝนอีกสักวัน พรุ่งนี้ค่อยเปิด” แล้วเพื่อนผมก็หันไปทางพ่อกับแม่ “ไหนๆ ไผ่ก็จะเรียนหมอแล้ว ไหนจะเรียนพิเศษกับผมอีก ผมอยากขอไผ่กับพ่อแม่ไปทำงานพิเศษที่คลินิกช่วยผมหน่อย ช่วงเย็นๆ คนเยอะ ไม่อยากจ้างพนักงานประจำเพิ่ม ถือเป็นการฝึกเด็กไปในตัว”
“เฮ้ย! กูไม่ไป!!”
นนท์มันไม่สนท่าทีไผ่ มองหน้าพ่อแม่อย่างมีความหวัง พ่อกับแม่มองหน้ากันเอง
“พ่อกับแม่ไม่เคยบังคับลูกนะ ต้องขึ้นอยู่กับความเห็นของไผ่นะลูก”
“ครับ ถ้าพ่อกับแม่อนุญาต ไผ่ก็ไม่มีปัญหา”
“มี!!” ไผ่มันค้านเสียงดัง
“ถ้าพ่อกับแม่ไม่มีปัญหาอะไร ก็ยกไผ่ให้ผมอบรมดูแลเลยละกัน” เพื่อนผมมันขอกันดื้อๆ
“ไอ้!! ไอ้!!” ไผ่มันทำหน้าโมโหสุดฤทธิ์ ในขณะที่เพื่อนผมยิ้มรื่น พ่อกับแม่รวมถึงผมทำหน้างงๆ
“ได้สิจ้ะ ตามสบาย ตาไผ่จะได้เป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง ไม่ใช่เที่ยวซิ่งแต่มอเตอร์ไซค์ให้แม่เป็นห่วง”
“แม่ ยกให้ไอ้เหี้ยนี่มันไปทำไม”
“อย่าดื้อน่าตาไผ่ เชื่อฟังพี่เขาด้วย เจ็บป่วยมาพี่เขาก็ดูแลรักษา”
มันอ้าปากพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พูดไม่ออก
“โธ่เว้ย!! แม่ง กรรมตามสนอง อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าหวังว่าชีวิตมึงจะมีความสุขที่มีกู” แทนที่คนฟังอย่างเพื่อนผมจะหวาดกลัว กลับยิ้มรื่นดีใจ ชูนิ้วชี้และนิ้วกลางชิดกันจรดหัวคิ้วสะบัดออกในท่ารับทราบ
ผมใช้เข่าสะกิดเข่าเพื่อน มันหันมามอง เลิกคิ้วเป็นคำถาม
คืออยากรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ถึงได้อยากดูแลไผ่แบบนี้ แต่เอาเถอะ เรื่องมันไม่น่าสนใจเท่ากับเรื่องของฝนตอนนี้หรอก
ไผ่มันจะซิ่งไปโรงเรียนตามเดิม แต่หมอนนท์บังคับไปส่ง โดยให้เหตุผลว่าจะคุยเรื่องงาน มันยืนเถียงกันอยู่พัก สุดท้ายเพื่อนผมก็ชนะไปตามระเบียบ ไผ่เดินไปขึ้นรถ ปิดประตูตามเสียงดังจนรถแทบพัง
“ตาไผ่นี่” แม่จิ๊ปากต่อว่าตามหลัง ผมหัวเราะหึๆ ชักเห็นความน่ารักในตัวมันนิดๆ เสน่ห์มันคือความดื้อนี่แหละ มิน่าเพื่อนผมถึงชอบ
ชอบ..
ผมขมวดคิ้ว มองหน้าคนที่หันมายกมือให้ผมทีเบาๆ เดินไปขึ้นรถด้านคนขับ
ผมพยายามนึกทบทวนสิ่งที่ไผ่ละเมอเมื่อเช้านี้
มันละเมอว่าอะไรนะ…
ผมจำไม่ได้แฮะ
To be Con..
#นนท์ไผ่ #ดื้อนักต้องปราบให้เรียบ -,.-
#จองหนังสือทางนี้ค่า :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135375 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก