88 : ไข้ใจ (น้ำฝน)
“กินข้าวได้แล้วลูกฝน”
เสียงแม่เรียกมาเบาๆ ช่วงนี้พ่อกับแม่ลางานมาอยู่เป็นเพื่อนผม แต่พี่ฟ้ายังเปิดร้านอยู่เหมือนเดิม และตอนนี้พี่ฟ้าก็กำลังทำอาหารอยู่กับคนอื่นๆ ผมนั่งมองลูกค้าที่พากันเดินยิ้มแย้มเข้ามาทางระเบียง บ้างมากันเป็นคู่ บ้างมากันเป็นกลุ่มเพื่อน
ผมมองชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งกินนั่งหัวเราะด้วยกันสองคน ไม่สนใจว่าใครจะมองแบบไหน บางครั้งผู้ชายก็กุมมือผู้หญิงบ้าง ผมจับแหวนตัวเองคลึงเบาๆ ดีแค่ไหนแล้วที่พี่ดีนไม่โยนแหวนหมั้นของผมทิ้งไป
“ฝน”
ผมจับแหวนไว้ หมุนกลิ้งมันไปรอบๆ นิ้ว สัมผัสนั้นอบอุ่นจนถึงหัวใจ
“ฝน ลูกแม่”
อยากให้พี่หมอมาอยู่ตรงนี้ โอบกอดผมไว้จัง เมื่อไหร่พี่หมอจะมาหาผมนะ
“พี่หมอ…”
ผมเรียกคนตัวสูงเสียงแผ่ว เหม่อมองออกไปไกล
“ฝน..ลูก”
ผมสะดุ้งเฮือก เพราะมีคนมาจับไหล่ไว้ ผมเงยหน้ามอง เห็นพ่อมายืนอยู่ข้างๆ สองมือจับไหล่ผมไว้ สีหน้ากังวลนิดๆ หันไปมองอีกด้าน แม่ยืนน้ำตารินอยู่
“แม่ แม่ร้องไห้ทำไม”
ผมรีบลุกเข้าไปหา โอบกอดแม่ไว้ แม่สะอื้นฮัก เมื่อคืนแม่กับพ่อมานอนอยู่เป็นเพื่อนผม แม่กอดผมไว้ตลอดทั้งคืนเลย
แต่แทนที่จะทำให้ผมหลับสบาย ผมกลับรู้สึกกระสับกระส่ายหลับๆ ตื่นๆ ตลอดทั้งคืน มันรู้สึกอบอุ่นนะ แต่เหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่าง มันไม่เหมือนกับคืนที่นอนกอดพี่หมอ ไม่รู้ว่าเพราะใช้แรงร่างกายหนักไปผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ หรือเพราะสาเหตุอื่นกันแน่
“ฝนรักพี่หมอมากเลยเหรอลูก”
แม่ถาม ผมอึ้งฟัง
รักมากไหม
“ครับ รักมาก”
ผมตอบรับตามตรง
“แล้วถ้าแม่จะให้ฝนเลิกกับพี่หมอล่ะ”
ผมมองแม่ตาค้าง
“คุณ!”
พ่อท้วง แม่ใช้หลังมือปาดพ่อออกห่าง คล้ายจะบอกว่าห้ามเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้
“แม่อยากให้ฝนเลิกกับพี่หมอนะลูก เพื่อตัวลูกเอง”
สมองผมกลวงโบ๋ น้ำตาริน ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
“ฝน”
พ่อเข้ามาจับแขนผมไว้
แม่ให้ผมเลิกกับพี่หมอ…
“น้ำฝนลูก!”
พ่อเขย่าตัวผมแรงขึ้น
“คุณ!!”
เสียงแม่ตะโกนเรียก
แม่ให้ผม..
เลิกกับพี่หมอ
เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบก้อนเนื้อข้างซ้ายเอาไว้จนแน่น ผมมองไม่เห็นใครเพราะน้ำตามันกลบภาพตรงหน้าจนหมดสิ้น
จะไม่มีพี่หมออยู่ในชีวิตผมอีกแล้ว
“คุณ!! รีบช่วยลูกที คุณ!!”
เสียงแม่หวีดร้องแหลม
อึดอัด…
“คุณคะ!!”
หายใจไม่ออก
“ฝน!!! หายใจลูก หายใจ!!”
“พี่หมอ…”
ผมหายใจไม่ออก
พี่หมอมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอีกรอบ แต่ภาพนั้นกำลังเลือนรางหายไป ผมพยายามไขว่คว้าเอาไว้
“พี่หมอ…”
“น้ำฝน ลูก!!”
“พี่หมอ…”
ผมเรียกพี่มันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนพี่หมอจะจางหายไปกับอากาศ พอๆ กับเรี่ยวแรงที่ผมมี มือผมร่วงตกแนบลำตัว เสียงสุดท้ายที่ได้ยินเป็นเสียงเรียกชื่อผมของแม่ที่ดังทะลุไปทั้งแก้วหู
“น้ำฝน!!!!”
ผมค่อยๆ ปรือเปิดเปลือกตาขึ้น ได้ยินเสียงเรียกแว่วๆ ดังมาแต่ไกล และแสงไฟที่สาดวับแวมผ่านม่านตาไปจนต้องรีบเมินหลบ
ผมค่อยๆ ปรือตามองภาพตรงหน้า กะพริบตาปรับโฟกัสให้ดี
“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกเมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดๆ แต่เสียงที่ออกมาเบาหวิว หนำซ้ำเหมือนจะถูกอะไรบางอย่างบดบังไว้ ผมพยายามจะยกมือไปหาคนตัวสูง แต่มันถ่วงหนักจนขยับได้แค่ปลายนิ้วเท่านั้น
“พี่หมอ”
ผมครางเรียกอีกที
“ใจเย็นฝน นายปลอดภัยแล้ว ใจเย็นที่รัก”
เสียงพี่หมอปลอบประโลม แต่เสียงคล้ายสายลม มันเบาหวิว แต่ก็อบอุ่น มือใหญ่ที่ผมคุ้นเคยลูบหัวผมเบาๆ ริมฝีปากอุ่นๆ ที่ผมเคยจูบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนบรรจบลงมาบนหน้าผากผม
“พี่หมอ..”
ผมครางเรียกอีกครั้ง
“นายไม่เป็นไรแล้ว”
เสียงพี่หมอดูสั่นๆ ยังไงพิกล ก่อนจะรู้สึกเปียกๆ บนแก้ม
ฝนตกเหรอ…
“พี่หมอ…”
พี่หมอกดริมฝีปากบนหน้าผากผมแรงขึ้น ยิ่งจูบความอบอุ่นยิ่งโหมทวี มือใหญ่อีกข้างลูบหัวผมไว้ อีกข้างบีบแน่นมาที่ฝ่ามือ
แล้วหลังจากนั้นก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแม่ เสียงพ่อ เสียงพี่ฟ้าและผู้คนอีกมากมายที่ผมน่าจะรู้จักดี
“สติฝนยังกลับมาไม่เต็มร้อย แต่ก็ปลอดภัยดีแล้ว”
เสียงพี่หมอพูด รู้สึกเกะกะไอ้สิ่งที่ครอบอยู่บนจมูกกับปากนี่จัง
มันคืออะไร…
แล้วพี่หมอก็เข้ามาจับตัวผม มีแสงอะไรสว่างจ้าเข้าตา และบางสิ่งเย็นๆ แนบลงบนหน้าอก
ผมเป็นอะไร…
“ตาฝนเขาคงรักคุณมาก”
เสียงใครสักคนพูด จำได้รางๆ ว่าเป็นพ่อ
“ฝนละเมอหาคุณตลอดทั้งคืน ทั้งละเมอเรียก ละเมอร้องไห้ ละเมอกรีดร้องขอความช่วยเหลือ พวกเราสองคนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะต้องตื่นขึ้นมาดูฝน”
เสียงของพ่อนี่ ผมปรือตา พยายามมองหาที่มาของเสียง
พ่ออยู่ไหน
หรือว่าจริงๆ แล้วผมฝัน
ผมคงฝันสินะ เพราะตอนนี้ผมมองไม่เห็นใครเลย นอกจากความเลือนรางของไฟบนเพดาน
“ตอนที่นอนกับผม ฝนเป็นปกติดีทุกอย่าง”
นั่นพี่หมอนี่ พี่หมอของผมนี่
พี่หมออยู่ไหน
“ที่ฝนเขาเกือบตายแบบนี้ก็เพราะแม่”
นั่นเสียงของแม่ แล้วแม่ก็สะอื้นฮัก
แม่ แม่ร้องไห้อีกแล้ว ฝนทำให้แม่ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม
ผมพยายามมองไปทางต้นเสียงจนเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เห็นรางๆ ว่าเป็นแม่ยืนร้องไห้ มีพ่อโอบกอดไว้
“แม่พยายามจะพูดให้ฝนเลิกกับคุณหมอ” แล้วแม่ก็สะอื้นหนักกว่าเดิม “แล้วหลังจากนั้น…”
แม่จะให้ผมเลิกกับพี่หมอ
เลิกกับพี่หมอ
“ฝน!!!”
เสียงใครสักคนที่อยู่ใกล้ๆ ตะโกนเรียก ก่อนจะรู้สึกเหมือนมือพี่หมอจับหัวผมไว้
“ฝน ใจเย็น พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
เสียงของพี่หมอแว่วมาให้ได้ยิน ก่อนจะรู้สึกว่าถูกยกขึ้นไว้ในอ้อมแขน อ้อมแขนนั้นอบอุ่นมาก อบอุ่นมากจริงๆ ผมค่อยๆ เคลื่อนมือที่อ่อนแรงโอบกอดพี่หมอไว้
อยากกอดให้แรงกว่านี้ แต่เรี่ยวแรงผมมีแค่นี้ พี่หมอกอดผมไว้แน่น
ผมง่วงจังเลยพี่หมอ…
“ฝน!!!”
80%
“ฝน”
ได้ยินเสียงเรียกอีกครั้งเบาๆ เสียงนั้นผมจำได้ดี ดวงตาผมยังเปิดไม่ขึ้น
“พี่หมอ”
ผมครางเรียก ทั้งที่ผมเรียกมันด้วยเสียงทั้งหมดที่มี แต่ทำไมถึงได้แผ่วเบาแบบนี้ ผมค่อยๆ ปรือเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมอง ไอ้สิ่งที่เกะกะผมไว้ก่อนหลับหายไปแล้ว
ภาพที่อยู่ในจักษุคือพี่หมอจริงๆ ผมยิ้มให้ทั้งที่รู้สึกว่าริมฝีปากมันแห้งผาก
“พี่หมอ”
“นายปลอดภัยแล้ว”
มือใหญ่ลูบหน้าผากผมเบาๆ พร้อมริมฝีปากอันคุ้นเคย ผมรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งหัวใจ
“ผมเป็นอะไร” ผมถาม สมองเบลอๆ “เป็นไข้เหรอ” ผมถามอีกรอบ หันไปมองอีกฟาก “พ่อ แม่ พี่ฟ้า” ผมยิ้มให้พวกท่าน ส่วนปลายๆ เตียงไผ่ก็ขยับเข้ามาใกล้ ผมยิ้มให้มันที “ไง ไอร่อนแมนเป็นไข้ว่ะ” ผมหัวเราะแหบแห้ง
ไม่มีใครพูดอะไร ต่างทำสีหน้าเป็นห่วง ผมกวาดมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่บ้าน แต่เป็นโรงพยาบาล
“แค่เป็นไข้ พามาโรงพยาบาลทำไมเนี่ย”
ผมบอกเพลียๆ หรือว่าไข้ผมจะขึ้นสูงจัด
“รู้สึกยังไงบ้าง”
พี่หมอถามเสียงนุ่ม
“เพลีย ง่วง”
ผมยกมือ ก่อนขมวดคิ้วที่เห็นแขนตัวเองเต็มไปด้วยสายอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
“ไม่มีอะไรหรอก ไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
ผมมองตาพี่หมอ พยักหน้าเข้าใจ แม่ผมยืนเม้มปาก ดวงตาแดงก่ำ ปากสั่นคล้ายจะร้องไห้
“แม่ ฝนไม่เป็นไรแล้ว อย่าร้องไห้เลยนะ”
ผมปลอบ แม่รีบเดินเข้ามากอดผมไว้ ร้องไห้เสียงดัง ผมกอดแม่แม้แรงจะเหลือน้อยนิด
“แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ”
ผมขมวดคิ้ว
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่…”
“คุณ”
พ่อรีบจับไหล่แม่ไว้ แม่เบรกสิ่งที่กำลังจะพูดลงทันที
“ที่ดูแลฝนไม่ดีจนล้มป่วย”
“โธ่ เรื่องธรรมดา ฝนแค่เพลีย คงไม่ได้เป็นไข้เลือดออกหรือไข้หวัดใหญ่ H5N1หรอกใช่ไหม”
ผมถาม พี่หมอส่ายหน้า
“ไม่หรอก แค่ไข้ธรรมดา”
ผมนอนแบ็บอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีพี่หมอแวบมาดูบ่อยครั้ง ทุกครั้งจะมีพี่ณีย์ตามมาด้วย ช่วงเช้าพ่อแม่ผมจะอยู่เฝ้า แล้วไปทำงาน ตกบ่ายพ่อแม่พี่หมอ ส่วนตอนเย็นพวกเพื่อนๆ จะมาช่วยกันดูแล แทบจะเรียกได้ว่าห้องผมไม่เคยขาดคนเยี่ยมจนพี่นางพยาบาลต่อว่า แม้แต่พวกพี่ต้าร์และเพื่อนๆ พี่แกก็ยังมา ป้าก็หอบตากับยายและพวกพี่ฮัทมาเยี่ยมด้วย แต่แค่วันเดียวก็กลับเพราะเป็นห่วงรีสอร์ต อีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นอะไรหนักมากด้วย
ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล ผมมีความสุขมาก เพราะมีพี่หมอนอนเคียงข้าง เตียงมันเล็กก็จริง แต่มันก็เพียงพอสำหรับเราสองคน
“พี่หมอ”
ผมถามเจ้าของอ้อมแขนแกร่งที่ตระกองกอดผมไว้ พรุ่งนี้ผมก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว พี่หมอจะได้ไม่ต้องมานอนทรมานแบบนี้
“เรื่องพี่ดีนไปถึงไหนแล้ว”
พี่หมอก้มมอง
“พี่คิดว่าฝนลืมไปแล้วซะอีก”
“บ้า ใครจะลืม แค่ไม่อยากพูดถึง”
“ดีนถูกตัดสินใจจำคุก 2 ปีข้อหาลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยว และกระทำชำเรา”
ผมไม่พูดอะไร ภาพตลอดหนึ่งเดือนหวนคืน ผมตัวสั่นนิดๆ จนพี่หมอต้องโอบกอดไว้แน่น
“จริงๆ คดีแบบนี้ อาจารย์หมอสามารถยัดเงินเพื่อช่วยเหลือให้ดีนรอดพ้นจากการถูกจับ แต่อาจารย์หมอเลือกที่จะให้ดีนติดคุกแทน และดูเหมือนเจ้าตัวก็ไม่ได้เรียกร้องให้พ่อช่วยเหลือด้วย”
ผมมองพี่หมออึ้งๆ ใจหนึ่งก็สงสาร อีกใจก็หวาดกลัว
“แล้วพี่ดีนไม่โกรธแค้นพี่หมอหนักกว่าเดิมเหรอ”
พี่หมอส่ายหน้า
“พี่บอกไม่ได้”
ผมพยักหน้าเข้าใจ แล้วหลังจากสองปีนี้ล่ะ พี่ดีนจะทำยังไง
เราโอบกอดกันไว้และหลับไปอย่างง่ายๆ
รุ่งขึ้นผมต้องรอกลับพร้อมพี่หมอ ผมนั่งเล่นนอนเล่น รำคาญพวกสายน้ำเกลือและยาบำรุงต่างๆ ที่พี่หมอไม่ยอมให้ถอดจนกว่าพี่หมอจะกลับมาถอดให้เองกับมือ ตอนนี้คนที่อยู่เป็นเพื่อนผมรอบสุดท้ายคือคุณพ่อคุณแม่พี่หมอ
ผมนอนดูทีวีอยู่กับพวกท่าน กระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู ผมหันไปมอง ฉีกยิ้มดีใจเมื่อเห็นพี่หมอเดินเข้ามา ก่อนค่อยๆ หุบยิ้มลงเมื่อพี่หมอเปิดประตูออกกว้าง เพื่อต้อนรับคนสองคนให้เดินเข้ามาภายใน ผมรีบชันตัวนั่งมองคนทั้งสอง
“คุณลุงคุณป้า”
ผมเรียกนามอย่างสนิทของคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อแม่พี่ดีน แค่รู้ว่าเป็นบิดามารดาของคนคนนั้นก็ทำเอาผมเผลอตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ พี่หมอรีบเดินเข้ามาชิด โอบกอดผมไว้ ผมว่าผมไม่รู้สึกอะไรแล้วนะ
แต่ทำไม…
“พวกท่านมีเรื่องจะพูดกับฝน”
พี่หมออธิบาย หันไปแนะนำพ่อแม่ตัวเองให้พ่อแม่พี่ดีนรู้จัก
“งั้นพ่อกับแม่ออกไปนั่งเล่นรอข้างนอกนะลูก”
พ่อแม่พี่หมอขอตัวอย่างรักษามารยาท ภายในห้องจึงเหลือไว้แค่ 4 ชีวิตเท่านั้น
อาจารย์หมอขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาคลอไม่ต่างกับคุณช่อผกา
“ป้าขอโทษแทนลูกชายป้าด้วย ความผิดทุกอย่างอยู่ที่ป้าเอง ถ้าป้าไม่คิดส่งเขาไปไกลแบบนั้น ไม่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวแบบนั้น เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด”
คุณป้าร้องไห้ออกมาเสียงดัง อาจารย์หมอโอบกอดภรรยาไว้
“ลุงขอโทษนะน้ำฝน ขอโทษสำหรับทุกอย่าง แม้กระทั่งไม่รู้ว่าการชวนฝนไปที่บ้าน คือการสร้างปัญหาหนักให้กับพวกเธอสองคนจนกระทั่ง…”
ท่านกลืนน้ำลายลงคอ สีหน้าสำนึกผิด
ผมมองตาท่านอย่างสงสาร คนเป็นพ่อแม่แค่คาดหวังจะให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูก แต่คงไม่คิดว่าสิ่งนั้นจะกลับกลายมาเป็นคมดาบเชือดเฉือนตัวเองแบบนี้
ท่านไม่ผิด
แม้แต่ตัวพี่ดีนเอง ถ้ามองตรงๆ ก็คงจะผิด แต่ถ้ามองอีกด้าน คงเพราะความเหงา ความอ้างว้าง ความที่เคยมีมาก่อน พอไม่มีสิ่งนั้นก็ทำให้ทำอะไรสิ้นคิดจนติดเป็นนิสัย
ถ้าผมยังเลิกดื่มเหล้าไม่ได้ ผมก็ไม่ควรจะไปคาดหวังให้ใครเลิกนิสัยแย่ๆ ใดนิสัยหนึ่งได้
ตัวที่สั่นเทาของผมค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ
“ตาดีนสารภาพกับเราหมดทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่เกลียดหมอแซม และเรื่องที่เขาชอบฝน ป้าไม่รู้มาก่อนจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะกล้าทำขนาดนี้ ไม่คิดเลยจริงๆ”
แล้วคุณป้าก็ร้องไห้โฮ
ผมเจ็บแปลบในอก ผมเกลียดที่จะทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ร้องไห้
“คุณป้าฮะ”
ผมเรียก ขยับยกตัวออกจากอกพี่หมอ ยกสองมือขึ้น ให้รู้ว่าผมต้องการให้ท่านเดินเข้ามาใกล้ ท่านทำหน้าแปลกใจ แต่ก็เดินเข้ามาหา
“ขอโทษนะครับ”
แล้วผมก็สวมกอดท่านไว้ ท่านชะงัก ตัวสั่นเทา ก่อนกอดตอบ ร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเดิม ผมกอดท่านไว้แน่น ลูบแผ่นหลังเบาๆ ผมปลอบใจท่านเหมือนที่ผมปลอบใจแม่ผมบ่อยๆ
ไม่ใช่เพียงพ่อแม่ผมที่ทุกข์ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น พ่อแม่พี่หมอในฐานะพ่อแม่แฟนผม และพ่อแม่พี่ดีนในฐานะคนร้ายก็ทุกข์ใจไม่ต่าง อาจจะหนักกว่าด้วย
ไม่รู้ว่าระหว่างนี้ พวกท่านทั้งสองต้องเผชิญกับอะไรบ้าง
“ผมเป็นห่วงคุณลุงคุณป้าเหมือนกัน เพราะเรื่องนี้ อาจทำให้พวกท่านเสื่อมเสียชื่อเสียง”
“มันไม่หนักหนาถ้าเทียบกับสิ่งที่ฝนเจอนะ ป้าเสียใจ ป้าเสียใจจริงๆ”
คุณช่อผกาบอกเคล้าน้ำตา
พอพวกท่านจากไป คุณพ่อคุณแม่พี่หมอก็พากันเข้ามาอีกรอบ พี่หมอค่อยๆ ดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนผม มือเบาจนแทบไม่รู้สึกอะไร คุณพ่อกับคุณแม่ก็ช่วยกันคนละไม้ละมืออย่างชำนาญ
มีครอบครัวเป็นหมอนี่ก็ดีแบบนี้แหละ
ผมแปลกใจอยู่เหมือนกันที่พ่อแม่ผมยอมให้พ่อแม่พี่หมอกับพี่หมอมารับผมออกจากโรงพยาบาล และเอาไปไว้บ้านนู้นแทนที่จะกลับบ้านตัวเอง แต่ก็ดีแล้ว เพราะตอนนี้ผมอยากอยู่กับพี่หมอมากกว่าจริงๆ
พอผมแต่งตัวเสร็จ พ่อกับแม่ผมก็โผล่ มาพร้อมพี่ฟ้า พอพี่หมอออกไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย (พี่หมอขอเป็นคนออกค่าใช้จ่ายเองทั้งหมด) ไผ่กับพี่หมอนนท์ก็โผล่
ผมทำหน้าแปลกใจ
“มึงโดดเรียน”
ผมต่อว่าเพื่อนสนิท
“กูไม่ได้โดด แต่ลากิจมาแบบไม่ได้บอกกล่าว”
มันก็อันเดียวกันนั่นแหละ
“มาด้วยกันได้ไง”
“เจอกันกลางทาง/ไปรับมาจากโรงเรียน”
สองคนตอบพร้อมกัน แต่คำตอบไม่เหมือนกัน ผมมองคนซ้ายทีคนขวาที ไผ่กระทืบเท้าพี่หมอนนท์แรง พี่หมอนนท์ร้องโอ๊ยเบาๆ หัวเราะราวกับมีความสุขที่โดนเหยียบ นี่ก็ทำให้ผมแปลกใจ เพราะปกติพี่หมอนนท์จะรับไผ่ได้ทุกกระบวนท่า แต่ไหงวันนี้กลับยอมให้ไผ่ทำร้ายร่างกายได้ง่ายๆ
หรือฝีมือพี่หมอนนท์จะตก?
“พี่ไปรับมาเอง ไผ่ไม่ได้บอกเหรอว่าหลังเลิกเรียนต้องไปช่วยพี่ทำงานที่คลินิก”
ผมทำหน้าเหรอหรา
“ทำไมไม่บอกกูบ้างไผ่”
มันยักไหล่
“มันไม่น่าภาคภูมิใจเลยไม่อยากบอก นรกซ้ำนรกซ้อน”
ผมรู้แล้วว่าเป้าหมายคือบ้านพี่หมอ เลยเลือกนั่งรถไปกับพ่อแม่แทนรถพี่หมอ ตอนนี้เลยมีรถสี่คันมุ่งตรงไปบ้านพี่หมอ รถพี่หมอ รถพ่อแม่พี่หมอ รถพ่อแม่ผมที่มีพี่ฟ้าและผมนั่งไปด้วย และรถพี่หมอนนท์ที่มีตุ๊กตาหน้ารถเป็นไผ่
พ่อผมทำหน้าที่ขับ พี่ฟ้านั่งหน้า แม่นั่งหลังกับผม
“ไปอยู่กับพี่เขา ทำตัวดีๆ นะลูก”
ผมมองหน้าแม่อย่างฉงน
“หมายความว่ายังไง”
แม่เม้มปากแน่น หันไปมองพ่อที่กำลังขับรถ แล้วหันมาลูบหัวผมเบาๆ
“แม่กับพ่อตัดสินใจยกฝนให้คุณหมอแล้ว”
ผมตาโต อ้าปากค้าง
“ทำไม อยู่ๆ…”
แม่ลูบหัวผมอีกรอบ ตาคลอ เสียงสั่น
“แม่รู้ว่าฝนรักพี่หมอมาก ลูกไม่รู้หรอกว่าตอนกลางคืนฝนละเมอเรียกหาแต่พี่หมอ ฝนหวาดกลัว ฝนต้องการความอบอุ่น ซึ่งพ่อกับแม่ให้ไม่ได้นอกจากพี่หมอของฝน”
“ผม…”
“แม่เข้าใจลูก และแม่ขอโทษด้วยที่พยายามพรากฝนกับพี่หมอ ลูกจะอยู่กับพี่หมอของฝนก็ได้ ออกไปจากอกแม่ก็ได้ แต่ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง มีชีวิตอยู่กับแม่ไปนานๆ”
“แม่พูดอย่างกับผมป่วยหนัก ผมแค่เป็นไข้เอง ตอนนี้ก็หายแล้วด้วย”
แม่ลูบหัวผม
“ไปเถอะ แม่รู้ว่าหัวใจฝนอยู่ที่ไหน อยู่ในที่ที่หัวใจฝนเรียกร้อง แข็งแรงและมีความสุขมากๆ ก็พอ”
จริงเหรอ แม่ยกผมให้พี่หมอแล้วจริง ๆ เหรอ
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกเสียงเครือ ทั้งดีใจทั้งใจหาย แม่มีสีหน้าเศร้าเสียใจ หรือว่าจริงๆ แล้ว แม่ไม่อยากให้ไป
“ถ้าแม่ไม่พร้อม ฝนจะอยู่บ้านต่อไปเรื่อยๆ ก็ได้”
แม่รีบส่ายหัว
“อยู่กับพี่หมอนั่นแหละดีแล้ว อยู่ใกล้มือหมอไว้ ตอนนี้แม่ไว้ใจให้ลูกอยู่กับพี่หมอมากกว่าตัวแม่เองเสียอีก”
ผมส่ายหัว
“แต่แม่คือแม่ผมนะ”
“ถ้ารักแม่จริงก็อยู่กับพี่หมอของลูกนะ”
ผมมองตาแม่ ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่พูดแบบนี้ แต่เมื่อท่านยืนยันผมก็รับปาก
“ครับ”
“งั้นเอางี้ดีกว่า ผมมาช่วยงานที่บ้านตอนเย็น แล้วให้พี่หมอหรือไผ่มารับกลับไปนอนบ้านนู้น แค่นี้วินวินสองฝ่าย เพราะไงผมก็ยังต้องไปเรียนและยังอยากช่วยงานที่ร้านอยู่”
ผมให้ทางออก แม่พยักหน้า กอดผมไว้แน่น กระทั่งรถมาถึงบ้าน
To Be con...
จากร้ายก็กลายเป็นดีไปโน๊ะ เอาล่ะ นี่เป็นดราม่าสุดท้ายของเรื่องแล้ว(มั้ง) ตอนที่ 88 แล้ว เรื่องนี้มี 104 ตอนจบ ก็เหลืออีกแค่ 20% เปอร์เซ็นเราก็จะต้องแฟร์เวลกันแล้ว คนเขียนชอบเขียนนิยายยาวๆ เพราะมันทำให้เราได้อยู่ด้วยกันนานๆ แต่ไม่ชอบที่สุดคือเวลาต้องจากลานี่แหละ T^T ยังไงก็อยู่เคียงข้างกันไปนานๆ น้าาา
...................................................................
สั่งจองหนังสือ & E-Book เรื่องนี้
[ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ]
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135431 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก