89 : ฝากบอกว่า...รัก (พี่หมอ)
บ้านผมมีโอกาสได้ต้อนรับแขกจำนวนมากอีกครั้ง ช่วงหลายวันมานี้ ไม่มีใครอยู่อย่างมีความสุขเพราะฝนอีกครั้ง
ทันทีที่เท้าผมแตะพื้นหน้าบ้านฝนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของแม่ฝน ผมรีบวิ่งตามเสียงนั้นไปทันที ภาพที่เห็นทำเอาผมแทบเข่าอ่อน ฝนในอ้อมแขนพ่อในสภาพแทบไม่หายใจ ผมรีบถลาเข้าไปปฐมพยาบาลเบื้องต้น แล้วอุ้มพาฝนส่งโรงพยาบาล
สภาพของฝนตอนนั้นเรียกได้ว่าอยู่ใกล้มือมัจจุราชเพียงเอื้อม ผมเป็นหมอ เคยช่วยชีวิตคนมาแล้วหลายคน ผมทำทุกอย่างตามหน้าที่ แต่มีชีวิตนี้เท่านั้น ที่ผมยอมตายเพื่อแลกเปลี่ยนกับมัจจุราช และท่านก็ใจดีมอบฝนคืนมาให้ผม ผมร้องไห้ออกมาทันทีที่ฝนฟื้น
อาการของฝนคือช็อกหนัก ถ้าในสภาพปกติ ฝนคงไม่ใช่คนขวัญอ่อนช็อกง่ายแบบนี้ แต่ฝนเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา สภาพจิตใจไม่คงที่ พอมาเจอเรื่องกระทบจิตใจ เลยทำให้ช็อก ฝนหยุดหายใจไปพักใหญ่ จนผมแทบหมดความหวังในการยื้อชีวิต แต่ผมก็พยายามจนถึงที่สุด
สิ่งที่ทำให้ฝนช็อก คือแม่ฝนต้องการให้เราเลิกกัน
ผมนั่งเฝ้าฝนแทบจะตลอดเวลา กระทั่งฝนฟื้น สภาพฝนยังไม่เต็มร้อย ยังต้องใกล้ชิด แล้วฝนก็ช็อกอีกครั้ง เพียงเพราะแม่พูดทวนเรื่องที่จะให้เลิกกับผม ผมพยายามปลอบใจฝน พอตื่นมาอีกรอบ เหมือนฝนจะจำเรื่องราวที่ทำให้ช็อกไม่ได้ ฝนลืมเรื่องนั้น แต่ไม่ได้ลืมเรื่องอื่นๆ เราพยายามไม่พูดจากระทบกระเทือนจิตใจฝนเรื่องนั้นอีก
อย่างน้อยก็ในระหว่างที่ฝนยังไม่หายดีจากเรื่องของดีน
เรื่องนี้ทำให้พ่อกับแม่ฝนรู้ว่าฝนรักผมมากแค่ไหน และผมก็รักฝนมากเช่นกัน ผมแวบมาหาฝนทุกครั้งที่มีโอกาส โดยมีพี่ณีย์ตามมาด้วยความเป็นห่วงเหมือนน้องเหมือนนุ่ง ฝนเป็นที่รักของทุกคน ทั้งพ่อแม่ผม พ่อแม่ฝน เพื่อนๆ มัน เพื่อนผม รวมถึงเพื่อนของต้าร์เองก็เวียนมาเฝ้า ไม่เว้นแม้แต่ตากับยายฝนที่ต่างจังหวัดก็หอบพากันมาเยี่ยม
ผมอยู่นอนกับฝนทุกคืน ตอนแรกผมก็นอนบนที่นอนสำหรับคนเฝ้าไข้ แต่ฝนละเมอเรียกผม ผมเลยต้องไปนอนข้างๆ ฝนแทน ถึงแม้เตียงจะแคบแสนแคบก็ตาม
ผมพาอาจารย์หมอกับภรรยามาเยี่ยมฝน เพราะพวกท่านต้องการมาขอโทษด้วยตัวเอง ท่านอยากมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้า เพราะรู้สึกผิดต่อฝนมาก และฝนก็ทำสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโชคดีมากๆ ที่เลือกฝนมาเป็นภรรยา
ถึงแม้ภรรยาของผมคนนี้จะเป็นผู้ชายก็ตาม
ภาพที่ฝนโอบกอดคุณช่อผกาไว้ ทำให้ผมรู้ดีว่าฝนเป็นคนอ่อนโยนขนาดไหน ไม่แปลกใจที่มันจะเป็นที่รักของผู้คน
พ่อกับแม่ฝนยอมยกฝนให้ผมดูแล พวกท่านรู้แล้วว่าการพรากพวกเราออกจากกันนั่นคือพรากลมหายใจฝนติดไปด้วย
ผมก้าวลงจากรถ ตามติดด้วยคนอื่นๆ ที่หาที่จอดรถในจุดที่สามารถจอดได้
“เอาละ ไหนๆ คุณจะยกตาฝนให้กับทางเราแล้ว ผมขอทำให้ถูกต้องตามประเพณี ขอพูดคุยเรื่องสินสอดทองหมั้นกันวันนี้เลย ถ้าคุณพร้อม แต่ถ้าไม่พร้อมสามารถกลับไปคิดและบอกเราวันหลังได้ ผมอยากสู่ขอฝนอีกครั้ง อาจเสียมารยาทไปนิดที่มาคุยบ้านเราแบบนี้ แต่คิดเสียว่าเป็นโอกาสที่ดีแล้วกัน”
พ่อผมตั้งต้นคุยทันที
พ่อฝนมองหน้าแม่ ก่อนหันมามองพ่อผม
“จริงๆ ทางผมคิดไว้แล้วล่ะ ว่าทางคุณต้องถือโอกาสนี้คุย เราเลยลองคุยๆ กันมาบ้างแล้ว”
พ่อฝนหยุดไป ฝนนั่งตื่นตัว คงไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น
“ค่าสินสอด ผมขอ 1 ล้าน”
พ่อกับแม่ผมหันไปมองหน้ากัน
“ได้ครับ เราตกลง”
พ่อผมตกลงง่ายๆ เงินจำนวนเยอะอยู่ไม่น้อย แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมเคยทำ และสิ่งที่ฝนต้องพบเจอ แค่นี้ถือว่าไม่มากสำหรับคนคนหนึ่ง และสิ่งที่ครอบครัวเราจะมอบให้พ่อแม่ผู้อุปการะเลี้ยงดูฝนมา ส่วนฤกษ์แต่งงาน ทางแม่ฝนจะหามาอีกที
ตลอดระยะเวลาที่คุยกัน ผมนั่งกุมมือฝนไว้ ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นตื่นเต้นแค่ไหน จนฝนขยับมือ ถึงได้รู้ว่าเราบีบมือกันแน่น และเหงื่อไหลจนเปียกชุ่ม เราคลายมือจากกันเบาๆ เว้นพื้นที่ให้ลมเป่า แล้วกระชับกันใหม่ เพื่อให้รู้ว่าผมอยากแต่งงานกับมันแค่ไหน
“ยินดีด้วยนะหมาฝน ในที่สุดมึงก็ได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที”
“รู้สึกแปลกๆ กับคำอวยพรนะไผ่”
สองเพื่อนเขาคุยกันหลังจากผู้ใหญ่แยกออกไปคุยกันต่างหาก ตอนนี้เลยเหลือผม ฝน ไผ่ และหมอนนท์
“ยินดีด้วยนะ”
เพื่อนผมมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ผม ผมหันไปมอง พยักหน้ารับที
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าจากวันนั้นจะมาถึงวันนี้ จะว่าไปแล้วแกควรขอบคุณไผ่นะ เพราะถ้าไม่แค้นกันวันนั้น คงไม่มีวันนี้”
“ควรด้วยเหรอ”
มันพยักหน้า แล้วผมกับมันก็ไม่คุยอะไรกันอีก มองสองคนที่พูดคุยหยอกล้อกันไม่ห่าง ก่อนจะมีการตบหัว ไล่เตะ เสียงหัวเราะใสๆ ของฝนดังเคล้าไปกับเสียงหัวเราะของไผ่ สองคนนั้นลงไปคลุกกันกลิ้งที่พื้น เพราะฝนดึงเสื้อไผ่ไว้จนเสื้อมันยืดลงมา ฝนนิ่งชะงักมองบางสิ่งแถวๆ ต้นคอด้านล่าง
“มึง”
“อะไร” ไผ่มันถาม
“ระหว่างที่กูป่วย มึงแอบไปคั่วสาวที่ไหนมา รอยหราเลย มึงนอกใจกูเหรอ”
ไผ่มันรีบดึงเสื้อขึ้นมาปิด ฝนชี้หน้าทำท่าล้อ
“อะไร มีเขิน ทำท่าแบบนี้ แปลว่าเป็นคนพิเศษใช่ไหม ใครอ่ะ ทำไมไม่บอกกูบ้าง ไปแอบคบกันตอนไหน บอกกูมาๆ ๆ ๆ ๆ”
ฝนเร่งเร้า
“ไม่ได้คบ มึงไม่เห็นรึไง รอยมดกัด”
“กัดพ่องมึงเป็นจ้ำสีม่วงช้ำขนาดนี้ กูไม่ได้โง่นะไผ่ถึงได้แยกไม่ออก”
“เพราะมึงโง่ไงหมาฝน ถึงได้แยกไม่ออกว่าอันไหนรอยจูบอันไหนรอยมดกัด ไม่เชื่อถามไอ้เชี่ยหมอนนท์ดูดิ มึงรอยแบบนี้รอยมดกัดใช่ไหม”
ไผ่มันขยับมายืนหันหลังให้ผม แต่หันหน้าเข้าหาหมอนนท์
เพื่อนผมก้มมอง ยกยิ้มนิดๆ
“ใช่ รอยมดกัด น่าจะมดตัวโตด้วย ถึงได้เป็นรอยใหญ่ขนาดนี้”
“คราวนี้เชื่อยัง”
ไผ่หันไปทางฝน รายนั้นยิ้มแหะๆ
“อ้าวเหรอ คิดว่าใช่ รอยมันเหมือน”
[50%]
หลังจากทานข้าวเย็นร่วมกัน พ่อกับแม่ฝนก็พากันกลับ รวมถึงเพื่อนผมด้วย ก่อนกลับยังมีแอบเคร่งเครียด ขอติวไผ่มันเพราะแอบเกเรมาหลายวัน หายไปติวกันประมาณสองชั่วโมงก็ลงมา เพื่อนผมทำหน้าชื่นมื่น ฝนถามหาไผ่
“หมดแรงหลับไปแล้ว”
ฝนขมวดคิ้ว
“ติวหนักขนาดนั้นเลยเหรอ”
เพื่อนผมยิ้ม
“อื้อ”
แล้วมันก็บอกลาและจากไป ฝนขอขึ้นไปดูไผ่หน่อย แต่แผลบเดียวก็กลับลงมา
“พี่หมอนนท์ล็อกประตูไปแล้ว”
ผมพยักหน้าไม่ใส่ใจ
“ขอต้อนรับสู่บ้านวราโรจน์นะลูก”
พ่อลูบหัวฝนเบาๆ ขอตัวแยกขึ้นไปอาบน้ำก่อน ส่วนแม่หันมามองฝน ยิ้มอ่อนโยนให้
“ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชายนะเนี่ย แต่แม่รู้สึกว่าโชคดีมาก จะหญิงหรือชาย ขอให้เป็นฝนแม่ก็ดีใจแล้ว ฝากทั้งพี่หมอแล้วก็ไผ่ด้วยนะลูก”
“ครับ”
แล้วแม่ก็เดินขึ้นห้องตามพ่อไปติดๆ ตอนนี้ในห้องรับแขกจึงเหลือกันอยู่แค่สองคน ผมเดินไปนั่งบนโซฟา ตบเบาะข้างตัวให้รู้ว่าผมต้องการให้มันมานั่งอยู่ข้างๆ มันทำตามอย่างว่าง่าย
“รู้สึกยังไงบ้าง”
“รู้สึกดี”
ผมลูบหัวมันเบาๆ โอบไหล่มันไว้
“สรุป เราจะจัดงานแต่งงานกันจริงๆ เหรอพี่หมอ” ฝนถามขึ้นแผ่วๆ “ไม่อายเหรอ คนรู้กันหมด”
“ถามว่าอายไหม บอกตรงๆ ว่าก็อาย และทุกคนที่อยู่รอบตัวเราก็คงอาย แต่พี่อยากทำให้ถูกต้องตามประเพณี มันเป็นการแสดงความเคารพต่อพ่อแม่พี่น้องฝน เป็นการให้เกียรติฝนระดับหนึ่งด้วย”
ฝนหันมามองหน้า
“แรกๆ ผมคิดว่าผมเป็นคนที่โชคร้ายที่สุด ที่มาเจอพี่หมอ แต่ตอนนี้ผมว่าผมเป็นคนที่โชคดีที่สุด”
“นี่ ตัวเรามีค่าตั้งล้าน พี่จะทำอะไรกับสินค้าชิ้นนี้ของพี่ดี”
ผมรวบมันขึ้นมานั่งบนตัก มันตาโตมอง
“อะไร นี่พี่เห็นผมเป็นสินค้าเหรอ งั้นยกเลิกการแต่งงานไปเลย”
“โทษที ตกลงทำสัญญาไปแล้ว ไม่ขายไม่ได้”
มันพยายามยื้อจะลงจากตัก ผมหัวเราะหึๆ รัดคนที่กำลังดิ้นรนแรง
“พี่รักฝนนะ จูบพี่หน่อย”
ฝนอ้าปากค้าง หยุดดิ้นลงกึก
“บ้ารึไง เดี๋ยวพ่อแม่ลงมาเห็น”
แก้มมันแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
“ไม่หรอก.. นะ”
ผมอ้อน แก้มมันแดงปลั่ง ทำหน้าอึดอัด ก่อนค่อยๆ โน้มหน้าลงมาจูบเบาๆ ผมจูบตอบ รสจูบของเราเป็นรสจูบแห่งความรัก เชื่องช้า อ่อนหวาน กลมกลืนและเนิบนาบ
“ทำไมผมถึงได้รู้สึกรักพี่มากขนาดนี้ด้วย”
มันซบหน้าลงกับอกผม ผมรวบกอดมันไว้ โยกตัวเบาๆ คล้ายมันเป็นเด็ก
“นั่นคือความรู้สึกที่พี่มีต่อฝนมากกว่า”
“ป่ะ ไปอาบน้ำนอนกันเถอะ”
ผมชวน มันพยักหน้ารับ เดินตาม
พ่อแม่ของฝนเตรียมชุดมาให้ฝนสองสามตัว ที่เหลือก็ให้ฝนกลับไปจัดเอาเองที่บ้าน ออกมาเห็นฝนในชุดเสื้อยืดใส่นอนย้วยๆ ตัวเก่งและกางเกงขาสั้นแล้ว มันนอนคว่ำบนเตียง เปิดเฟซบุ๊กเล่น ผมขยี้หัวด้วยผ้าเช็ดตัว ผึ่งไว้บนราว เดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มันหันมายิ้มให้ที แล้วหันกลับไปเม้นท์ขอบคุณเพื่อนๆ ที่แห่มาให้กำลังใจกันจนล้นเฟซบุ๊ก ผมหยิบมือถือของตัวเองบ้าง ก้าวขึ้นเตียงไปนอนเคียงข้าง ในท่านั่งกึ่งนอนท่าประจำเวลาผมจะอ่านหนังสือ เปิดไลน์ กดส่งข้อความ
‘ทำอะไรอยู่’
เสียงข้อความจากผมดังเตือน ฝนขมวดคิ้วมอง ออกจากหน้าเฟซไปที่ไลน์ทันที พอเห็นว่าใครส่งมาก็หันมามอง อมยิ้ม รัวนิ้วตอบ
‘เล่นเฟซบุ๊ก’
‘ระหว่างเฟซบุ๊กกับสามี ใครน่าสนใจกว่ากัน’
‘ได้ข่าวว่ายังไม่ได้แต่ง’
‘พ่อกับแม่ยกให้แล้วนี่’
‘ขอเล่นตัวหน่อยไม่ได้เหรอ’
ผมเลิกคิ้วสูง ฝนมองมาแล้วยิ้ม
‘เอาสิ อยากเล่นก็เล่น’
คราวนี้มันทำหน้างง มันมีอยู่สองความหมายครับ คือผมไม่ง้อ อยากเล่นตัวก็เล่นไป แต่ของผมมันอีกความหมายต่างหาก
‘เอ้า ยอมให้เล่นแล้ว มาเล่นสิ ขอเล่นตัวไม่ใช่รึไง’
คราวนี้มันอ้าปากเหวอ แล้วตอบกลับ
‘เสี่ยว’
ผมหัวเราะออกมาฮ่าๆ
‘สรุปจะเล่นเฟซบุ๊ก หรือจะเล่นตัว’
ผิวแก้มมันแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
‘นอน ราตรีสวัสดิ์’
แล้วมันก็กดออก วางมือถือไว้บนหัวเตียงอย่างรวดเร็ว พลิกตะแคงข้างหันหลังให้ผม ดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงอก ผมหัวเราะ กดตอบข้อความอีกครั้ง สัญญาณเตือนดังขึ้น คนที่แกล้งหลับเอื้อมหยิบมากดอ่าน
‘งั้นเจอกันในฝัน’
มันวางมือถือไว้ ไม่ได้ตอบอะไร ผมกดออกจากไลน์ โน้มตัวไปวางมือถือไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วทิ้งตัวลงนอน ขยับตะแคงข้างในท่าเดียวกับฝน วางมือบนร่องเอวเล็ก ดึงมันมาซุกไว้ชิดอก
“ขอบคุณที่ยอมเป็นเมียพี่”
ผมกระซิบข้างหูมัน คนแกล้งหลับพลิกหันมามองตา
“ขอบคุณที่ยอมรับผมเป็น เอ่อ เมีย ทั้งที่ผม…”
“ฝน” ผมทำสีหน้าจริงจังขึ้น “ก่อนหน้าที่พี่จะรู้ความจริงว่านายบริสุทธิ์ พี่เคยเข้าใจว่านายมีอะไรกับไผ่และนอนกับผู้ชายไม่เลือกจนให้ฉายาว่าเด็กร่านมาแล้วนะ ถึงอย่างนั้นพี่ก็ยังรักนาย แล้วนายคิดว่าแค่พี่รู้ว่าดีนทำอะไรนายแบบนี้ จะทำให้พี่รักนายน้อยลงรึไง มันไม่มีผลนะ นอกจากความรู้สึกผิด เพราะพี่ทำให้นายต้องโดนเรื่องแบบนี้”
มันมองผมตาวาว คล้ายกับจะซาบซึ้งในสิ่งที่ผมพูด
“พี่รักนาย”
ผมย้ำให้มันฟังอีกรอบ มันสวมกอดมารอบอก ผมยิ้ม จูบซับที่หน้าผาก ต่ำลงมาที่ปลายจมูก ก่อนวางริมฝีปากอ้อยอิ่งไว้ยังบนริมฝีปากเล็กๆ นั้น แล้วผมก็บดริมฝีปากลงไป ขยับเบียดชิด ผมค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวมันอยู่ให้เคลื่อนต่ำลง สอดมือเข้าไปใต้ชายผ้า เคลื่อนสูงไปที่ยอดอก ในขณะที่ริมฝีปากบดเบียดแนบชิด ฝนตอบสนองด้วยการเลื่อนมือมาจับต้นแขนผม วันนี้จะมีเพียงความอ่อนโยนเท่านั้น ที่ผมจะมอบให้น้ำฝน
ฝนกับไผ่ตื่นมาในสภาพเดียวกัน ฝนน่ะพอเข้าใจ แต่ไผ่นี่ยังไง
“เพลาๆ กับน้องบ้างนะแซม น้องยิ่งตัวเล็กๆ อยู่”
พ่อหันมากระซิบ ผมกระแอมไออย่างกระดาก ไม่คิดว่าพ่อจะรู้
แต่ก็นะ..ท่าเดินฝนมันเห็นออกชัด
ผมอ่อนโยนจริงๆ ครับ
แต่แค่รอบแรกนะ เด็กยั่วนั่นพอเครื่องร้อนก็น้ำมันเบนซินดีๆ นี่เอง ผมเลยตบะแตกทำเอามันบ่นปวดเอวไปเลยหลังตื่นนอน
“น้ำฝนเวลาเครื่องร้อนจะกลายร่างเป็นน้ำมันครับ”
ผมกระซิบบอก พ่อเลิกคิ้วมองผมก่อนมองไปทางน้ำฝน
ไผ่มันแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว พ่อแม่ฝนรวมถึงพ่อแม่ผมติดต่อเรื่องโรงเรียนให้ฝนแล้ว ฝนขาดเรียนเยอะจนไม่มีสิทธิ์เรียนแล้ว แต่ด้วยเหตุผลที่แจ้งกับทางโรงเรียน ทั้งใบรับรองแพทย์และใบแจ้งความต่างๆ (รวมถึงเงินบริจาคที่เรามอบให้กับทางโรงเรียนจำนวนมาก) ฝนเลยได้สิทธิ์กลับเข้าไปเรียนอีกครั้ง แต่มีข้อแม้ว่าฝนต้องตามเพื่อนๆ ให้ทัน รวมถึงต้องทำรายงานทุกตัวส่งย้อนหลัง ซึ่งข้อนั้นเพื่อนๆ มันรับปากว่าจะช่วย
ทางพวกผมพากันปิดข่าวเต็มที่ ข่าวที่ทุกคนรู้ จะมีแค่ฝนถูกจับตัวไปกักขังหน่วงเหนี่ยวด้วยความแค้นส่วนตัว ส่วนเรื่องถูกขืนใจไม่มีใครรู้
“เงินค่าสินสอด ผมจะเป็นคนออกเองนะ”
ผมบอก พ่อส่ายหัวไปมา
“ส่วนนี้พ่อขอรับผิดชอบเองนะ แซมดูแลเรื่องอื่นๆ ไป พ่อกับแม่อยากได้ฝนมาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ ถือว่าเป็นของขวัญจากพ่อกับแม่ละกัน”
ผมยิ้มพยักหน้ารับ
[100%]
วันนี้ผมตัดสินใจไปเยี่ยมคนคนหนึ่ง หวั่นใจอยู่เหมือนกันกับการเผชิญหน้า แต่ผมก็อยากเจอมันสักครั้ง ผมไปพร้อมบุพการีของมัน ไม่นานก็มาถึง และเราก็เผชิญหน้ากัน แม้จะมีช่องสี่เหลี่ยมกระจกใส และเราต้องคุยกันผ่านโทรศัพท์ก็ตาม
ผมที่เคยยาว ตอนนี้ถูกตัดสั้นเกรียน แต่ใบหน้าก็ยังหล่อเหลาคมเข้ม ใบหน้านั้นนิ่งสนิท ไม่มีแวววาวโรจน์หรือสำนึกผิดใดๆ ออกมา ผมยกโทรศัพท์แนบหู ไม่ต่างกับมัน แต่ก็ยังไม่มีใครเอ่ยอะไรกันสักคำ
“ฝนเป็นยังไงบ้าง”
ในที่สุดคนที่ถามขึ้นก่อนคือมัน
“ร่างกายไม่มีปัญหา แต่สภาพจิตใจ หากถูกกระตุ้นมากเกินไปจะเข้าสู่สภาวะช็อกจนหยุดหายใจได้ง่ายๆ”
มันทำสีหน้าเจ็บปวด กำหูโทรศัพท์แน่น
“ดีน” ผมเรียก มันช้อนตามอง แต่ไม่ตอบอะไร “นายชอบฝนจริงๆ ใช่ไหม ยืนยันกับฉันทีว่าที่ทำไปทั้งหมด เพราะความแค้น หรือเพราะชอบฝนกันแน่”
“ทั้งคู่”
“งั้นถามใหม่ ความรู้สึกอย่างไหนมีมากกว่ากัน”
“ตอนแรกอย่างแรก แต่หลังๆ อย่างสอง”
ผมพ่นลมหายใจแรง
“ดีน ฉันมีนิทานเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง อยากให้นายฟัง ฟังแล้วพิจารณาเอาว่าควรจะให้ข้อสรุปยังไงกับตัวเอง”
มันมองตา
“ไม่อยากฟัง”
“ฟังเถอะ นี่ถือว่าเป็นคำขอร้องจากฉัน”
“มีครอบครัวหนึ่ง ประกอบไปด้วยพ่อและลูกชายวัยทำงาน แม่เสียไปแล้ว พ่อพบรักกับผู้หญิงคนใหม่ที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อม แต่ผู้หญิงคนนั้นมีลูกติด และทันทีที่เขาได้รับการแนะนำตัวว่าจะมาเป็นครอบครัวเดียวกัน เด็กน้อยคนนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาเกลียดพี่ชายต่างสายเลือดคนใหม่ ความเกลียดของเด็กคนนั้นมีมากขนาดเรียกได้ว่า ‘เกลียดแรกพบ’ เด็กนั่นหาเรื่องเขาสารพัดเพื่อขับไล่เขาออกจากบ้าน กระทั่งทำเรื่องสิ้นคิดเข้า โดยการใช้เพื่อนผู้ชายให้แกล้งเป็นแฟนเพื่อยั่วให้พี่ชายโกรธ และเกลียดจนออกจากบ้านไป”
“ใช่ พี่ชายยอมรับว่าเกลียดคนประเภทนี้มาก แต่ก็ไม่ยอมไปไหน เพราะความห่วงพ่อ เด็กนั่นใช้เพื่อนเพื่อยั่วโทสะเขาไม่หยุด จนในที่สุด แทนที่เขาจะอยู่นิ่งเพื่อให้น้องต่างสายเลือดกลั่นแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวก็แก้แค้นคืน”
“สิ่งที่เขาทำ คือเขาจับเพื่อนของน้องชายต่างสายเลือดคนนั้นมาข่มขืน เพราะคิดว่าเป็นแฟนกันจริงๆ กลั่นแกล้งเพื่อนน้องสารพัด ทำให้หวาดกลัว ทำให้หวั่นไหว ทำร้ายทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เพื่อนน้องชายรักน้องชายมากเลยยอมพี่ชายใจโฉด”
“แต่แล้ววันหนึ่ง พี่ชายคนนั้นก็หลงเสน่ห์เด็กนั่น และทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งเด็กนั่นมาจากน้องชายเพื่อตัวเอง ไม่ว่าจะใช้วิธีเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม กระทั่งมารู้ความจริงว่าเพื่อนน้องชายยังบริสุทธิ์ พี่น้องต่างสายเลือดต่างสำนึกผิด เพราะตนทำให้คนที่รักต้องทุกข์ทรมาน พี่ชายจึงร้องขอให้พ่อไปสู่ขอเพื่อนน้องชายมาเป็นเมีย และครอบครัวก็ทำตาม แม้จะเป็นเพศเดียวกัน แต่พ่อแม่ก็เข้าใจ แถมยังรักเพื่อนน้องชายมากเสียอีก”
“เรื่องมันน่าจะจบแฮปปี้เอ็นดิ้ง แต่เหมือนบาปกรรมที่เคยทำไว้ได้ตอบสนอง พี่ชายมีอาชีพเป็นหมอ ถูกรักและเอ็นดูจากชายคนหนึ่งประหนึ่งพ่อ ท่านเอ็นดูพี่ชายคนนั้นเพราะคิดถึงลูกชายตัวเองที่ถูกส่งไปเป็นผู้ใหญ่ที่ต่างแดน”
มาถึงตรงนี้ ตามันมีแววอึ้ง
“ชายคนนั้นทำตามคำร้องขอของภรรยา เพราะภรรยาอยากให้บุตรชายเข้มแข็ง กล้าหาญและช่วยเหลือตัวเองได้ดี แต่เด็กนั่นกลับคิดน้อยใจ เงียบเหงา และทำตัวเกเรเพื่อประท้วง เขาเข้าใจว่าพ่อไม่รักตนและไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่ลูก ชายคนนั้นรับลูกกลับมา เพราะเห็นว่าลูกเกเรมาก ท่านอยากแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด พยายามทำให้ดีที่สุด แต่เด็กนั่นยังโกรธแค้นอยู่ ท่านเสียใจ ท่านพยายามแก้ไข แต่ดูเหมือนมันจะสายเกินไป เด็กนั่นถูกแนะนำให้รู้จักพี่ชายที่เข้าใจว่าแย่งความรักของเขาไป”
“คนเป็นพี่ชายไม่ได้ตั้งใจรับรู้ได้ถึงกระแสความไม่พอใจนั้น เด็กนั่นพูดไว้ว่าจะแก้แค้นโดยการแย่งของรักจากพี่ชายคนนั้นไป และเขาก็ทำได้ เด็กที่เคยเป็นเหยื่อมาแล้วครั้งหนึ่ง ถูกจับเป็นเหยื่ออีกครั้ง พี่ชายปวดร้าว ครอบครัวใจสลาย ฝูงเพื่อนแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทุกคนเร่งออกตามหา แต่คนที่ทรมานสุดคือบิดามารดาของชายผู้ลักพาตัวเหยื่อไปกักขัง ท่านร้องไห้ ท่านทุกข์ใจเป็นเท่าตัว”
“เหยื่อตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ ทั้งจิตใจและร่างกาย ทุกคนรอบกายพยายามเยียวยา แม้กระนั้นเหยื่อก็ยังห่วงใยผู้ร้ายทุกคน ผู้ร้ายคนแรก เหยื่อหลงรัก ผู้ร้ายคนที่สองเหยื่อเห็นใจและรู้สึกสงสาร แต่คงมอบใจให้ไม่ได้เพราะมีคนแรกอยู่แล้ว”
“นิทานเรื่องนี้ จบลงตรงที่ผู้ร้ายคนที่สอง ถูกจับเข้าคุก และคนที่ทรมานมากสุดคือพ่อแม่ของผู้ร้ายคนนั้น”
มันอึ้งฟัง
“พี่ชายคนนั้นดวงกุดเรื่องการมีน้องชายเหลือเกิน เอาตามจริงแล้วเขาดีใจนะ ที่มีน้องชาย แต่อยู่ๆ ก็ถูกน้องชายตัวเองเกลียด มันก็ทำใจให้รักตอบไม่ได้ น้องชายคนแรกมาเจรจาขอสงบศึก เพราะรักและห่วงใยเหยื่อมาก อยากให้เหยื่อมีความสุข แต่ยังไม่รู้ว่าน้องชายคนที่สองจะรู้สึกยังไง”
มันมองตาผม
“ฉันไม่เคยคิดแย่งพ่อนายนะดีน พ่อนายเป็นของนายตลอด และตลอดระยะเวลาที่ท่านเอ็นดูฉันในฐานะเหมือนจะเป็นลูกชาย ท่านก็เฝ้าพูดถึงแต่เรื่องของลูกชายท่านเองอย่างภาคภูมิ ฉันทำผิดมาก่อน และตอนนี้ก็กำลังชดใช้ความผิดของตัวเองอยู่ ตัวนายเองก็เช่นเดียวกัน”
เราต่างคนต่างนิ่งไป
“มีอะไรอยากพูดไหม”
ผมให้โอกาส มันค่อยๆ ยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู ผมถอนหายใจเบาๆ ทำถึงขนาดนี้ มันก็ยังไม่ยอมญาติดีอีก
มันหยุดมือไว้ ยกโทรศัพท์มาแนบหูใหม่
“ขอโทษ..” มันมองตาผม “และขอฝากคำคำหนึ่งไปถึงฝนด้วย”
ผมนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
“รัก”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ มันวางโทรศัพท์ลง ลุกขึ้นยืน หันหลังเดินออกไปสมทบกับผู้คุมที่เดินเข้ามาคุมตัวมันไว้ ผมวางโทรศัพท์ลงบ้าง
“รัก” งั้นเหรอ…
แล้วผมควรจะนำคำคำนี้ไปบอกฝนไหม
To be con...
คิดว่าพี่หมอจะบอกไหม? พาร์ทนี้แลดูคู่รองจะเด่นกว่าคู่รัก นี่โผล่มาแค่รอยมดกัดนะเนี่ย
#สักคำว่า'อ่านแล้ว' ก็ล้ำค่า ^^
...................................................................
จองหนังสือ & E-Book เรื่องนี้
[ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ]
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135366 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก