Chapter : 90 : ดื่ม
[น้ำฝน...♡]
หนึ่งล้าน ผมมีค่าตัวสำหรับพี่หมอตั้งล้านแน่ะ แม่เจ้า ทำไมพ่อพี่หมอถึงได้ยอมให้ผมเยอะขนาดนี้ด้วย
เอ๊ะ..
หรือว่าแค่นี้จะน้อยไป เรียกอีกสักสี่ซ้าห้าล้านดีไหม ฮ่าๆ คิดไปนู่น
ผมได้กลับมาเรียนหนังสือแล้วครับ ดีใจมาก
แต่…
พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!! ทำไมรายงาน การบ้าน ข้อสอบมันเยอะขนาดนี้ ผมเห็นลิสต์สิ่งที่ผมต้องทำแล้วใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ไหนจะต้องเรียนพิเศษเพื่อสอบอีก เวลาก็เหลือน้อยเข้าไปทุกที T^T
เพราะงั้นช่วงนี้ผมจึงเข้าสู่สภาวะงานยุ่งสุดๆ แม่ไม่ให้ผมช่วยงานที่ร้านอีกเพราะแค่การบ้านและสิ่งที่ต้องรับผิดชอบเรื่องโรงเรียนก็เยอะแล้ว เพื่อนๆ ก็ดีแสนดี ช่วยกันคนละไม้ละมือ พี่หมอก็ไม่มายุ่มย่ามอะไรกับผมมาก เพราะรู้ว่าการเรียนสำคัญสำหรับผมขนาดไหน
“กูขอเบรกนิดหนึ่งพวก กูจะอ้วกแล้ว” ผมร้องขอพวกมันเสียงอ่อน
“อ้าว เฮ้ย ไอ้หมาฝนแพ้ท้อง สงสัยน้ำยาพี่หมอจะได้ผลว่ะ”
ไอ้เชี่ยหินมันทักหน้าตื่น
“เอ้าเหรอๆ รีบโทรหาพี่หมอดิ๊ แจ้งไปว่าให้รีบกลับบ้านมาหาเมียด่วน เมียมันแพ้ท้องหนักมาก”
“กี่เดือนแล้ววะฝน ซาวด์ได้ยัง กูจะได้รู้ว่าหลานกูเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าเป็นผู้ชายกูจะได้เตรียมตั้งชื่อหลานไว้ว่าหำน้อย ถ้าเป็นผู้หญิงจะให้ชื่อว่าหนูเล็ก”
พวกเชี่ย กูแค่โหมทำการบ้านหนัก ไม่ต้องมาพูดจาให้กูอ้วกเสียงพวกมึง
“ว่าแต่ พวกมึงได้กันมาตั้งนาน ไหงเพิ่งมาแพ้ท้อง นี่มึงคุมกำเนิดมาตลอดเลยเหรอ”
มันยังไม่หยุดเล่น จนผมต้องเอาพลังส่วนที่มีน้อยนิดลุกไปไล่เตะพวกมัน
“เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย เสียงดังเอะอะไปถึงข้างนอกเชียว”
พวกเราหันพรึ่บไปมองทางต้นเสียง พี่ต้าร์ครับ เดินถือถุงอะไรบางอย่างตรงเข้ามา พอผมย้ายมาอยู่กับพี่หมอ พี่ต้าร์ก็ตามมาสอนถึงที่นี่เหมือนกัน แต่เลื่อนเวลาไปสอนช่วงดึกๆ แทน เพราะช่วงเย็นผมต้องทำงานที่ครูมอบหมาย (ให้ผมคนเดียว)
“ดีพี่ต้าร์ ไหงวันนี้มาเร็วจัง”
“พอดีหินเขาบ่นแง๊วๆ ว่าอยากกินไอ้นี่ เลยออกมาเร็วนิดก่อนร้านจะปิด”
แล้วพี่ต้าร์ก็ยื่นถุงขนมของร้านยี่ห้อดังไปวางไว้บนตักหิน มันรีบรับเอาไปเปิดดูหน้าชื่น
“ไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย”
น้ำหวานถามเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังแย่งจากมือมันมาชิ้นหนึ่ง พี่ต้าร์ซื้อมาเยอะมาก คงกะซื้อมาเผื่อพวกผมด้วย หินมันคงเห็นว่าน้ำลายผมจะไหลลงพื้นถึงได้โยนมาให้ผมชิ้นหนึ่ง
ลาภปากมาก
“อ้าว นี่หินยังไม่ได้บอกเพื่อนๆ เหรอ”
พี่ต้าร์ขมวดคิ้วถาม หินหันไปมองหน้าพี่ต้าร์
“เออ ลืมไปเลย พอดียุ่งๆ เรื่องของไอ้หมาฝนเลยลืมเสียสนิท”
ทุกคนเพ่งสายตาไปทางมัน หินมันยืดอกขึ้นจนกล้ามอกตั้งเต้า กระแอมไอเบาๆ
“กูลืมบอกพวกมึงไปว่า…”
“ว่า…”
เพื่อนๆ ถามเป็นเสียงเดียวกัน สีหน้าลุ้นระทึก
“กูกับพี่ต้าร์ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว”
ทุกคนพากันอ้าปากค้าง ไม่เว้นแม้กระทั่งผมที่มีขนมเต็มอยู่ในปาก (แต่ไอ้ตันทุเรศสุด)
“ล้อเล่นน่า” น้ำตาลได้สติก่อนรีบทัก
“ไม่ได้ล้อเล่น พอดีเห็นทุกคนเครียดๆ เรื่องหมาฝนเลยไม่ได้บอก”
“ก็ไหนพี่ต้าร์บอกว่ารักฝนมันไง แล้วไหงมาคบกับหินมันได้”
เพื่อนผมเริ่มซัก
“พี่ยังรักฝนอยู่เหมือนเดิม แต่ตกลงคบกับหินเพื่อศึกษาดูใจกันไปเรื่อยๆ ถ้ารักเมื่อไหร่ ค่อยยกขันหมากไปสู่ขอกันอีกที”
“พูดจริงหรือแค่เรื่องล้อกันเล่นพี่ นี่พวกเราถามซีเรียสนะ”
“จริง” พี่ต้าร์ยืนยัน
“ผมไม่เชื่อว่ะ ไม่เห็นไอ้นี่จะมีท่าทีว่าชอบพอผู้ชายด้วยกันเอง ที่สำคัญ พวกพี่ไปจีบกันตอนไหน”
พี่ต้าร์ทำหน้าเขิน
“เอาตามตรงพี่ก็ไม่ได้ชอบผู้ชายมาตั้งแต่ต้นนะ ผู้ชายคนแรกที่พี่ชอบคือฝน ส่วนหิน กำลังอยู่ในช่วงศึกษาดูใจกัน ยังไม่ได้รักกันเลย ส่วนเรื่องจีบกันตอนไหน”
พี่ต้าร์ทำหน้าเขินอีกรอบ
“ไม่มีใครจีบใครเลย”
“อ้าว”
คราวนี้พวกเราทุกคนพากันงงงวย
“ไม่มีคนจีบ แล้วเป็นแฟนกันได้ไง”
“ก็.. พวกเราก็นั่งคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ แล้วหินก็ถามขึ้นมาว่าเรามาลองคบกันดูไหม หินเขาอยากรู้อยากลอง ส่วนพี่ก็คิดว่ามันไม่น่าจะเสียหายอะไรเลยลองคบดู คบกันแล้วก็สนุกดี”
“พี่ครับ การคบกันแบบแฟนไม่เหมือนแบบเพื่อนนะ มันมีความรู้สึกกับเรื่องอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง พี่เห็นเป็นเรื่องง่ายๆ ไปได้ยังไงกัน”
“ถ้าทำให้มันเป็นเรื่องง่าย เรื่องมันก็ง่าย ถ้าทำให้มันเป็นเรื่องยาก เรื่องมันก็ยาก ถ้าเราจะมอบความรู้สึกดีๆ ให้ใครสักคน ไม่จำเป็นต้องแบ่งแยก พี่คบกับหินในฐานะแฟน แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม เหมือนเพื่อนเหมือนพี่เหมือนน้องกันเหมือนเดิม แต่ดูแลเทคแคร์ใส่ใจกันมากขึ้นแค่นั้นเอง”
“ขอถามซีเรียสเลยนะ” น้ำตาลว่าเป็นงานเป็นการ “ตอนนี้ยังไม่มีใครรักใคร แต่ถ้าเกิดวันไหนวันหนึ่ง หินรักพี่แต่พี่ไม่ได้รักหิน หรือหินไม่ได้รักพี่แต่พี่รักหินล่ะ”
“ก็อกหักรอบสองน่ะสิ เวลาพี่จะรักจะชอบใคร พี่ไม่เคยคาดหวังนะ รักก็คือรัก ไม่งั้นพี่คงเข้าใกล้ฝนอีกไม่ได้หลังจากรู้ว่าฝนมีแฟนแล้ว ต่อให้ไม่ได้รักในฐานะแฟน แต่แทนที่ด้วยตำแหน่งพี่ชายได้ ถ้าเกิดวันไหนวันหนึ่ง เราสองคนไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน เราก็คงจะกลับไปเป็นเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องกันเหมือนเดิม”
“ทำได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“พี่ก็ทำกับฝนอยู่นี่ไง”
แล้วพี่ต้าร์ก็หันมามองหน้าผม ผมเม้มปากแน่น พี่ต้าร์เป็นคนดี และเข้มแข็งกว่าที่ผมคิดมาก ภายนอกดูคุณชายภายในอาจเป็นนักรบก็ได้
“สุดยอดว่ะ มึงนี่ม้ามืดมากหิน อยู่ๆ ก็คว้าพี่ต้าร์ไปเป็นแฟน มึงคิดได้ไงวะ”
หินยักไหล่
“ไม่ได้คิดอะไรมาก นั่งคิดเรื่องหมาฝนกับพี่หมอเพลินๆ เลยลองชวนดู พี่ต้าร์ก็ตกลงง่ายๆ ก็เลยคบกัน”
“พวกนายสองคนเคยจริงจังอะไรกับชีวิตบ้างไหมเนี่ย”
“อาจเป็นพรหมลิขิตก็ได้นะ”
ใครสักคนพูดขึ้น พวกเราหันพรึ่บไปมอง
พีมครับ
“คิดดูดิ พี่ต้าร์วิ่งลงมาขอเบอร์ไอ้ฝน แต่คนให้เฟซมันคือหิน สุดท้ายพี่ต้าร์ก็ผิดหวังจากฝนกลับมาหามันในฐานะคนให้เฟซติดต่ออีกรอบ”
พวกเราทุกคนครางฮือเห็นด้วย
“น่าคิดเนอะ” พี่ต้าร์ยิ้มอารมณ์ดี “แต่อยู่กับหินแล้วสนุกดีนะ”
“มันเพี้ยนนะพี่”
ตานินทาเพื่อนต่อหน้า
“บังเอิญพี่ชอบความเพี้ยนของหินล่ะมั้ง”
“ว่าแต่... หินกับฝนต่างกันราวฟ้ากับเหว พี่คิดไงมาคบกันได้ เอ่อ ผมไม่คิดว่าหินจะไปเป็นเมียใครได้แบบไอ้ฝนหรอกนะ”
พี่ต้าร์ขมวดคิ้ว
“พี่เคยบอกแล้วไงว่าไม่เคยมองคนที่รูปร่างหน้าตา”
“อ้าว แล้วผมหน้าตาหล่อหรือเปล่า”
หินหันไปถามพี่ต้าร์ท่าทางซีเรียส
“แล้วคิดว่าตัวเองหล่อหรือเปล่าล่ะ”
“หล่อดิ”
“งั้นก็หล่อ”
“ขอบคุณมากคร้าบบบ”
แล้วมันก็ซบไหล่พี่ต้าร์อ้อนๆ พวกผมพากันทำท่าอ้วก
“หิน กูไม่คิดเลยนะ ว่ามึงจะมีรสนิยมแบบนี้ กูนึกภาพตอนมึงเป็นเมียพี่ต้าร์ไม่ออกจริงๆ”
“แล้วใครว่ากูเป็นเมีย”
ทุกคนทำหน้าเหรอหรา
“พี่ต้าร์เป็นเมียเว้ย กูอ่ะผัว”
“พี่ต้าร์ยอมได้ไง”
คราวนี้พวกเราพุ่งเป้าไปที่พี่ต้าร์ ถึงมองโดยบอดี้แล้ว พี่ต้าร์เป็นเมียได้ดีกว่าหินก็เถอะ
“ถ้ามาจีบฝน ก็น่าจะเป็นรุกมากกว่ารับ แล้วไหงมายอมเป็นรับให้หินได้ หรือว่าพี่ได้ทั้งสองแบบ”
“เอาตามตรงแล้วตอนพี่คบกับฝน พี่ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย รักด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
ผมอ้าปากค้าง หน้าร้อนผ่าว
“แต่พอคบกับหิน หินเขาอยากลองเรื่องพวกนี้ด้วย รู้สึกเหมือนเราจะเป็นฝ่ายรุกด้วยกันทั้งคู่จึงต้องมีการเลือกว่าใครจะเป็นผู้เสียสละเป็นฝ่ายรับ”
“แล้วเลือกกันยังไง”
ทุกคนถามด้วยความอยากรู้ เพราะเรื่องนี้มันใหญ่มาก ไหนจะต้องรับศึกแห่งความเจ็บปวด ไหนจะศักดิ์ศรีอีก เพราะงั้นการเลือกต้องพิจารณาให้ดีๆ….
“เป่ายิงฉุบ”
“เฮ้ย!!!!”
พวกเราทุกคนอุทานลั่น ผมนี่ตาแหกเลย
“จริงเหรอพี่!” ตามันถาม
“อื้อ พอดีพี่เป่าแพ้ เลยยอมเป็นฝ่ายรับแทน เจ็บน่าดู แต่บ่อยๆ เข้าก็ชิน”
ผมแก้มร้อนผ่าว ไม่ได้ลามกนะครับ แต่ผมแอบจินตนาการว่าสองคนนี้กำลังอะจึ๋งๆ กันด้วย
“ชินจริงหรือเปล่าฝน”
ใครสักคนถามขึ้น
“มะไม่เห็นจริงเลย” ผมอ้อมแอ้มตอบ
“มึงยังเจ็บอยู่เหรอ”
ผมพยักหน้ารับอายๆ
“มิน่า บางวันพี่ถึงได้เห็นเราเดินเป๋ๆ”
ผมอยากมุดดินจริงๆ พี่ต้าร์กล้าพูดเรื่องพรรค์นี้ได้ไงหน้าตาเฉยนะ
“กูว่ากูพอเดาออกนะ ว่าทำไมฝนยังเจ็บอยู่”
ทุกคนเบี่ยงประเด็นหันพรึ่บมามองผม
มึง พวกมึง ไม่ต้องมาสอใส่เกือกเรื่องในมุ้งของกู คุยเรื่องของพี่ต้าร์ไป!
“อะไร” พีมถาม
“ขนาด”
อะ อะไอ้เชี่ยน้ำตาล นอกจากมึงจะเดานิสัยคนออก มึงยังเดาขนาดคนออกอีกเหรอ
“กูว่าของไอ้หินต้องเล็กเท่านิ้วก้อย เข้าไปแล้วพี่ต้าร์ถึงไม่ค่อยรู้สึกอะไร ฮ่าๆ ส่วนของพี่หมอ แหม ดูรูปร่างพี่แกเสียก่อน ตัวก็ขนาดนั้น ไอ้นั่นจะขนาดไหน ไซส์ฝรั่งเห็นๆ ที่สำคัญ คนเป็นหมอมึง…”
มันเริ่มเข้าทฤษฎี
กูว่ามึงจะด้านตามพวกผู้ชายแล้วนะตาล กูเป็นผู้ชาย กูยังอายแทน
“ของกูทั้งใหญ่ทั้งยาวเลยเหอะ ไม่เชื่อถามพี่ต้าร์ดู”
“บ้า ใครจะกล้าถาม แต่จริงไหมพี่”
แล้วน้ำตาลก็หันไปถามพี่ต้าร์หน้าซื่อๆ แล้วไอ้คำว่าจริงไหมพี่ของมึงนี่มันจริงไหมเรื่องไหนวะ เอาให้กระจ่าง
“พอตัวเลยล่ะ แต่พี่เตรียมตัวมาดี”
แต่พี่ต้าร์ก็ตอบ
“และอีกอย่าง…”
พี่ต้าร์ทำท่านึก หันมามองผม ยิ้มให้นิดหนึ่ง
“หินเขายังไม่โตเต็มวัย ไอ้อะไรๆ ก็ยังไม่โตเต็มที่” เออ มันก็จริง “และอีกอย่าง ฝนตัวเล็กนิดเดียว ถ้าเทียบกับความกำยำของพี่หมอ ส่วนพี่กับหินตัวไม่ต่างกันมากเท่าไหร่นัก”
“นั่นน่ะดิ”
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ
สรุป ผิดกูใช่ไหมที่เกิดมาไม่เปรตแบบพวกมึง =*=
“แล้วถ้าบังเอิญหินเป็นคนแพ้ล่ะ”
“หินก็เป็นเมียพี่”
ทุกคนทำหน้าเหยเก
“โชคดีแล้วพี่ที่พี่แพ้ ผมรับไม่ได้จริงๆ ถ้าให้หินเป็นฝ่ายรับ”
“มันทุเรศตรงไหน”
หินถามงงๆ มึงถามเพื่อนไม่ดูหนังหน้าและสรีระมึงเลยนะหิน
“ว่าแต่ทำไมมึงเงียบนักหะไผ่ ช่วงหลังๆ มานี่มึงพูดน้อยลงเยอะเลยนะ”
ตันหันไปทักคนที่นั่งฟังเงียบๆ ตัวแทบจะกลืนไปกับกำแพงห้อง
ผมก็ว่างั้น ฤทธิ์เดชมันน้อยลงเยอะ
“กูไม่ขอออกความเห็นเรื่องพรรค์นี้”
แล้วมันก็หันไปทำการบ้านต่อ
“เรียนหมอมันหนัก พวกมึงก็รู้ ไผ่จะซ่าไม่ออกก็ไม่แปลก ยิ่งได้ครูฝึกสุดโหดแบบพี่หมอนนท์….”
“ใครเอ่ยชื่อไอ้เชี่ยนั่นมาให้ได้ยินอีก กูเตะเรียงตัว!” ยังไม่ทันที่หินจะพูดจบประโยคไผ่มันก็โพล่งขึ้นมาก่อน
“อ้าว กินรังแตนมาจากไหน เออๆ กูเข้าใจ ก็ตั้งแต่มีพี่หมอนนท์มาควบคุมเพื่อนกูซ่าไม่ออกเลย มึงเก็บกดใช่ไหม เฮ้ย พวกเรา ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว มาดื่มกันดีกว่า ฉลองไอ้ฝนกลับมา ฉลองไอ้หินกับพี่ต้าร์คบกัน แล้วก็ปล่อยผีไอ้ไผ่”
ทุกคนพร้อมใจกันพูด “เห็นด้วยยยย”
ทีเรื่องนี้ พวกมึงสามัคคีกันดีจริง แน่นอนว่าการฉลองจะต้องหลังจากทำงานกลุ่มเพื่อช่วยผมและรอให้ผมเรียนพิเศษเสร็จ จริงๆ ช่วงนี้ไผ่ต้องไปทำงานพิเศษกับพี่หมอนนท์ แต่เนื่องด้วยมันต้องช่วยผมทำรายงานหลายอย่าง พี่หมอนนท์เลยยอมปล่อยตัวมา วันนี้วันศุกร์ด้วย ไผ่มันรีบโทรไปหาพี่หมอนนท์เพื่อแจ้งว่าจะดื่มไม่ไปเรียน ในขณะที่ผมก็ต้องโทรไปขอพี่หมอและพ่อกับแม่ก่อน พวกท่านบอกตามสบาย เพราะติดงานสังคมเหมือนกัน ส่วนพี่หมอวันนี้ติดเคส เห็นบอกว่าจะแวบไปหาพี่หมอนนท์ก่อนกลับด้วย
เพื่อนผมทำงานช่วยผมในขณะที่ผมนั่งเรียนกับพี่ต้าร์ พอเรียนครบชั่วโมงก็ลุกไปทำอาหารร่วมกับพวกตัน
“ไอ้ที่เรียนไปเมื่อกี้มันจะหายไปหมดไหม”
น้ำหวานมันถามกวนๆ
“ยิ่งกินกูยิ่งจำได้นะ”
“อยากแดกก็ว่ามาเถอะ”
ผมยิ้มรับ ลงมือทำอาหารอย่างเร็ว ถ้าเทียบสกิลความเร็วแล้ว ผมแพ้ตันครับ ช่วงนี้ออร่ามืออาชีพมันออกมาก
“พีม ชิมเดะ”
มันเรียกคู่หูมันมาชิม พีมพยักหน้าทีเดียวผ่าน แล้วมันก็เรียกเพื่อนๆ มาลำเลียง
อาหารยังไม่ทันเสร็จดีก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาภายใน
“อ้าว หวัดดีพี่”
พวกผมพากันหวัดดี เพื่อนๆ พี่ต้าร์ครับ ไม่ได้มามือเปล่า แบกทั้งเครื่องดื่มมีราคา ของกินอีกหลายอย่าง พวกผมนี่เหมือนแมลงหวี่รีบวิ่งเข้าไปตอมหึ่งๆ
พอวงเหล้าวางไว้เรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงรถจอดสนิทที่หน้าบ้านสองคัน คันหนึ่งเป็นของพี่หมอ อีกคันคุ้นๆ ไผ่มันทำหน้าเครียดทันที สักพักก็เห็นพี่หมอนนท์เดินเข้ามา
“มีคนจุดธูปเรียกพี่หรือเปล่า”
พี่หมอนนท์เดินหน้ารื่นเข้ามา หันกลับมามองไผ่ มันทำหน้าเหมือนวันนี้คือวันโลกาวินาศของตัวเอง
“เสือกมาทำไม”
พี่หมอนนท์ยิ้มพราย
“มาเตรียมเก็บศพคน”
แล้วพี่หมอนนท์ก็รีบทิ้งตัวลงไปนั่งข้างไผ่ทันที ไอ้นั่นก็เตรียมจะลุกหนีแต่มีหรือพี่หมอนนท์จะยอม สุดท้ายมันก็ต้องนั่งหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ
แล้วพี่หมอก็เดินเข้ามา ผมรีบลุกจากที่ออกไปหา พอผมเข้าไปใกล้ พี่หมอก็ก้มจูบเบาๆ อย่างเคยชิน ในขณะที่มือก็ส่งกระเป๋ามาให้ผมถืออย่างเคยชินเหมือนกัน แล้วเสียงหมาแมวรอบๆ วงเหล้าก็เห่าก็หอน
“อิจฉาโว้ยผัวเมียคู่นี้!!”
“พวกมึงแดกไป กูเอากระเป๋าพี่หมอไปเก็บแล้วจะลงมา”
“อิจฉาพี่หมออะ เมียดูแลโคตรดี”
เพื่อนพี่ต้าร์แซว พี่หมอหัวเราะ คลายเนกไทออก เดินเคียงผมขึ้นไปบนห้อง พอไปถึงผมก็วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ หันไปอีกทีพี่หมอก็ใช้เนกไทที่ถอดเมื่อกี้จับปลายมันไว้ทั้งสองด้านคล้องเอวผมดึงเข้าไปหา
“วันนี้จะเมาระดับไหน”
ผมอ้าปากค้างกับคำถาม
“เกี่ยวอะไรด้วยเล่า”
พี่หมอหัวเราะหึๆ
“ถ้าเมาระดับหนึ่งหรือสอง พี่จะได้ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก แต่ถ้าเมาระดับสามพี่อาจต้องซัดกระทิงแดงหลายๆ ขวดหน่อย”
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำนั้น กัดปากแน่น ก้มหน้า
“มะ ไม่ให้เมามากหรอกน่า”
“งั้นพี่จะได้ไม่ต้องโดฟ”
“ไม่เห็นจำเป็นว่าผมดื่มจะต้องมีอะไรกันนี่”
“วันนี้วันศุกร์นะ” พี่หมอท้วง “พี่อดทนมาตั้งหลายวัน” เอ่อ อดทนเรื่องอะไรคงรู้กันใช่ไหมครับ “แทนที่กลับมา พี่จะได้กอดฝนเลย นี่ต้องรอให้ฝนดื่มเสร็จอีก”
“ก็เว้นไปก่อนก็ได้ ผมอยากดื่ม”
“ไม่เป็นไร พี่จะกินนายหลังจากเมาแล้วก็ได้ ร้อนแรงดี”
ผมรีบผลักพี่หมอออก พี่หมอหัวเราะหึๆ
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อาบน้ำก่อนลงไปดีกว่า”
ผมขมวดคิ้วคิด ก็ดีเหมือนกัน เผื่อเมาน็อคไปจะได้ไม่เน่า
“งั้นพี่อาบก่อน”
พี่หมอส่ายหน้า
“เสียเวลา อาบด้วยกันนี่แหละ”
“ไม่เอา”
“ไม่ได้เอา จะอาบน้ำ”
ผมอ้าปากค้าง
“ผมไม่ไว้ใจพี่ พวกเราต้องรีบลงไปกินนะ”
“อะไร พี่อยากอาบน้ำด้วยจริงๆ ฝนนั่นแหละคิดลึก”
ผมอ้าปากพะงาบๆ หรือว่าจริงๆ แล้วผมจะคิดมากไป
“แค่อาบน้ำนะ”
“ครับ แค่อาบน้ำ”
ผมพยักหน้า กำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำก่อน แต่พี่หมอรั้งไว้
“ถอดเสื้อผ้าให้พี่หน่อยสิ”
ผมหน้าร้อนผ่าว หันไปค่อยๆ ปลดกระดุมออกให้ทีละเม็ด จากบนลงล่าง ดึงออกจากตัว จนเผยให้เห็นแผงอกกว้างและกล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ผมรู้ว่าที่โรงพยาบาลพี่หมอมีฟิตเนสอยู่ พี่หมอไปเล่นบ่อยๆ ด้วย ผมมองมันอย่างหลงใหล เผลอตัวลูบไล้มันเบาๆ จนหน้าท้องนั้นหดเกร็ง
“อย่ากระตุ้นพี่สิ”
ผมรีบเงยหน้ามอง
“กระตุ้นอะไร แค่ลูบเฉยๆ” พี่หมอหัวเราะหึๆ ผมเลื่อนมือลงไปปลดเข็มขัด ดึงออกมาจากรู ปลดกระดุม รูดซิป ผมถอยออก
“ผมว่าพี่ถอดเองดีกว่า”
“ทำให้ถึงที่สุดสิ หน้าที่ของเมียนะ” พี่หมอร้องขอ “ไม่งั้นพี่จะยืนอยู่งี้แหละ”
ผมค้อนคนตัวสูง ไหนบอกจะรักและตามใจเป็นอย่างดี มีโอกาสเป็นบังคับตลอด ผมจำต้องขยับไปคลี่ถอดกางเกงให้ จนโชว์ลิงน้อยสีขาวขอบแดงตัวเท่
“เอาให้หมดสิ”
“เอ่อ ผมว่า”
“ฝน”
พี่หมอกระซิบ จับมือผมไปไว้ที่ขอบกางเกง ผมจำต้องหลับหูหลับตาปลดลงไปที่ขาให้ พี่หมอหัวเราะในลำคอ ผมรีบผลักผ้าเช็ดตัวไปให้หวังให้คนตัวสูงใช้ปกปิดร่างกายตัวเอง ต่อให้เคยเห็นของกันและกันมามากแค่ไหน ผมก็ยังไม่ชินกับการต้องมาเจอพี่หมอน้อย(ที่ไม่น้อย) ตรงๆ แบบนี้สักที ผมรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้าง ก้าวตามคนตัวสูงเข้าไปติดๆ
มันอันตรายต่อเอกราชชาติไทยจริงๆ แต่ไม่ทำพี่หมอไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่
แล้วก็เป็นไปตามพี่ผมคาด
“มะ พี่จะช่วยถูสบู่ให้”
“ไม่ต้อง”
“งั้นฝนช่วยพี่ถูหน่อย”
ขืนผมถู พี่หมอมีหวังตื่นแน่ๆ ผมส่ายหัวพรืด “งั้นพี่ถูให้ฝนนั่นแหละ รีบๆ หน่อย เพื่อนรอแล้ว” พี่หมอเร่ง ขืนยืดเยื้อไม่จบง่ายๆ แน่ ผมจำต้องพยักหน้า ยืนหันหลังให้ พี่หมอคว้าสบู่มาถือ เปิดน้ำราดตัวแล้วก็ลงมือถูให้
ฝ่ามือที่ลูบไล้นั้นกำลังทำให้ผมรู้สึกร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ ฟองขาวไปทั่วทั้งตัวผม บางส่วนตื่นขึ้นมานิดๆ จนน่าอาย
“พี่หมอ พอแล้ว” ผมร้องขอเสียงพร่า
“ยังไม่สะอาดเลย” พี่หมอกระซิบข้างหู
“คนเจ้าเล่ห์” ผมต่อว่า
“ถูให้พี่หน่อยสิครับ”
พี่หมอยื่นสบู่มาใส่มือผม แล้วเอามาแตะส่วนกลางลำตัวที่ตอนนี้มันตื่นจนเต็มที่ ผมมือไม้อ่อนทำสบู่ร่วงทันที ผมก้มมอง พี่หมอมองตาม ผมส่ายหัวพรืด
แต่พี่หมอก็ยังไม่ยอมแพ้ จับมือผมไว้ไปกุมเจ้าสิ่งนั้น
“พี่ขอนะ”
ผมเม้มปากแน่น พยักหน้ารับเบาๆ พี่หมอรีบจับผมหันหน้าเข้าหากำแพง สบู่ลื่นไปทั่วทั้งร่าง รวมทั้งส่วนนั้นด้วย พี่หมอใช้สูตรอ่อนโยน มันหอมและดึงดูดอารมณ์ไปอีกแบบ
ผมหลับตาลง เมื่อความร้อนของพี่หมอแทรกซึมเข้ามา เพียงเท่านั้นผมก็หลงลืมไปแล้วว่ามีผู้คนจำนวนมากนั่งดื่มกันอยู่ข้างล่าง ผมใช้กำแพงเป็นหลักยึด ขยับสะโพกเข้าหา ครางคลอไปกับเจ้าของน้ำเสียงทุ้มๆ ของคนด้านหลัง
อย่าว่าแต่พี่หมอเลยที่ต้องอดทน ผมเองก็เหมือนกัน อยากก็อยาก แต่จะให้เรียกร้องมันก็กระดาก อย่างน้อยก็ขอเหล้าย้อมใจสักหน่อย มีอะไรจะได้โทษว่าเพราะโดนน้ำเมาย้อม สองมือแกร่งของพี่หมอบีบสะโพกผมแน่น คำรามอย่างอดทนเมื่อผมเผลอรัดของพี่หมอแน่น
ไม่นานพี่หมอก็ลากผมไปสู่สรวงสวรรค์ในห้องน้ำ ผมหอบแฮกมองคนตัวสูง พี่หมอยิ้ม ค่อยๆ ถอนร่างออก
“คิดถึง”
แล้วพี่มันก็พูดคำที่ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าวอีกรอบ เราสองคนรีบอาบน้ำล้างตัว แต่งตัวด้วยชุดนอนเรียบร้อย พากันเดินลงไปข้างล่าง
ผมพยายามตีสีหน้าให้นิ่งที่สุด
“อร่อยไหมพี่”
หินมันถามพี่หมอ ผมขมวดคิ้วงง พี่หมอไปอาบน้ำ ไม่ได้ไปกินข้าวซะหน่อย ผมหันไปมองพี่หมอ พี่แกทำหน้างงพอกัน
“ไอ้ฝนอ่ะ อร่อยไหม”
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำมัน ทุกคนโห่แซวเสียงดัง ผมเดินเข้าไปใกล้ ยกเท้าจะถีบมันสักป้าบ แต่มันคว้าจับข้อเท้าผมไว้ ดึงเบาๆ เข้าหาตัว ผมเผลอร้องออกมาเบาๆ เพราะเพิ่งผ่านการมีอะไรกับพี่หมอมา มันยังหน่วงๆ อยู่เลย
“นี่ไงหลักฐาน”
พี่หมอหัวเราะ รั้งผมกลับคืน ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พี่หมอนนท์ที่ประกบไผ่ไว้อีกที ไผ่มันนั่งกินหน้าหงิก ปกติมันต้องเป็นองครักษ์พิทักษ์ผม แต่ช่วงหลังๆ มานี่มันยกหน้าที่นี้ให้พี่หมอคนเดียว
กลุ่มใหญ่ขึ้น ความสนุกก็มีมากขึ้น ความรั่วก็มีมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ผมกับพี่หมอนี่โดนแซวไม่มีขาด รองลงมาก็พี่ต้าร์กับหิน คู่รักม้ามืด แต่คู่นั้นแซวไปก็ไม่สะทกสะท้านหรอก เพราะด้านด้วยกันทั้งคู่ ในขณะที่ผมหน้าแทบไหม้ มุดอกพี่หมอบ่อยมาก ประมาณห้าทุ่ม พ่อกับแม่ก็กลับ พวกท่านกล่าวทักทายนิดหน่อยก็เดินขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน
“เสียดายที่ดีนไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย”
เสียงใครสักคนในกลุ่มเพื่อนพี่ต้าร์พูดขึ้นมาลอยๆ ด้วยน้ำเสียงเสียดาย ก่อนเพื่อนๆ พี่มันจะปรามคล้ายๆ จะไม่ให้พูดถึง ผมยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมโอเคแล้ว”
“พวกพี่ขอโทษนะ”
พี่วุฒิลูบหัวผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับ
เกือบตีสองที่กองทัพของเราล่มสลาย เพื่อนผมกับเพื่อนพี่ต้าร์พากันล้มลงทีละคนสองคน เหลือแต่พวกคอแข็งๆ
“พอแล้ว ขึ้นห้องเถอะ” พี่หมอนนท์ชวนไผ่
“เรื่องของกู มึงจะไปไหนก็รีบไป”
“ก็ได้”
แล้วพี่หมอนนท์ก็ลุก ฉุดแขนไผ่ลากมันเดินขึ้นห้องไป ผมหัวเราะเอิ้กๆ สมน้ำหน้ามัน สงสัยพี่หมอนนท์จะเนียนนอนห้องมันแน่ๆ
“กูไม่ไหวแล้ว”
ผมบอกกลุ่มคนที่เหลือ พยักหน้าชวนพี่หมอขึ้น ซึ่งรายนั้นก็ว่าง่าย เดินตามต้อยๆ
ผมเดินหัวใจเต้นระส่ำ
พี่หมอจะฟัดผมอีกกี่ยกหนอ ผมคิดหื่นไปตลอดทั้งเส้นทาง กระทั่งขึ้นห้อง ผมรีบขอตัวเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่ครับ จะเข้าไปเตรียมร่างกายอีกหน่อยด้วย
แต่พอออกไป แทนที่จะเจอพี่หมอยืนหรือนั่งรอ คนตัวสูงกลับนอนแผ่หลากรนครอกไปแล้ว
ผมอ้าปากค้าง
ไอ้พี่หมอบ้า! คนอุตส่าห์รอ
To be Con..
#สักคำว่า'อ่านแล้ว' ก็ล้ำค่า ^^
...................................................................
จองหนังสือ & E-Book เรื่องนี้
[ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ]
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135376 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก