91 : แต่งงาน (พี่หมอ)
ในที่สุด วันที่ผมรอคอยก็มาถึงสักที แม่ฝนส่งฤกษ์มาให้ ตอนแรกผมก็คิดว่าน่าจะได้หลังฝนเรียนจบมอปลายสักประมาณปีหน้า แต่ฤกษ์มาเร็วกว่าที่คิดเป็นปลายปี แม่บอกถ้าไม่ได้ฤกษ์นี้ก็ต้องรอไปอีก 6 ปีถึงจะได้ฤกษ์ดีที่สุด ให้ผมรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอก ผมเลยรับปาก รีบจัดแจงดำเนินการกันเป็นพัลวัน ตั้งแต่พิมพ์การ์ด(แน่นอนเฉพาะคนสนิท คนที่นับถือ และคนที่รู้เรื่องราวของฝนกับผมเท่านั้น) ถึงอย่างนั้นก็มากมายเอาการ เพราะดูเหมือนจะมีแต่คนอยากได้การ์ดงานแต่งเรามาก
ที่โรงพยาบาลก็เกือบทั้งโรงพยาบาล อันนี้เกินคาดผมจริงๆ เพราะไม่คิดว่าจะมีคนรับได้ และอยากมางานของเรากันมากมายขนาดนี้ ถึงขนาดมีเพื่อนหมอ อาจารย์หมอท่านอื่นๆ มาขอให้ผมพิมพ์การ์ดให้ด้วย ผมเลยยกหน้าที่หาชื่อคนในโรงพยาบาลให้พี่ณีย์(ตัวกระจายข่าว) รวมถึงอาจารย์หมอและภรรยา คุณช่อผกา
หลังจากผมไปเยี่ยมดีนคราวนั้นและกลับมาบอกฝน ฝนก็ทำใจกล้าไปเยี่ยมดีนร่วมกับผม อาจารย์หมอและภรรยา ฝนให้อภัยดีนและรู้สึกสงสารกับสิ่งที่ดีนได้รับผลแบบนี้ แต่ดีนก็ยอมรับผลนั้นด้วยตัวเอง และแสดงความเสียใจด้วยที่ไม่ได้มางานด้วยตัวเอง แต่ฝากพ่อกับแม่มาแทน
เพื่อนๆ ผม เอากันตั้งแต่สมัยเรียนเลยซึ่งตัวกระจายข่าวไม่ใช่ผมแน่ๆ แต่เป็นนฤมล ผมก็ปรามๆ เพราะกลัวเพื่อนบางคนจะรับไม่ได้ แต่ในทางกลับกันมีแต่คนบอกว่า
‘เป็นไงแก เกลียดดีนัก ได้อย่างนั้นเลย’
เพื่อนๆ ฝนไม่ต้องพูดถึง มากันยกแผงยกครอบครัว คนในครอบครัวผม คนในครอบครัวฝน เพื่อนฝูง เพื่อนร่วมงาน คนรู้จักของทั้งพ่อแม่ผมและพ่อแม่ฝนก็ปาเข้าไปอีกตั้งเท่าไหร่
การ์ดกี่ใบถึงจะพอ?
และที่ทำให้ผมอึ้งสุดๆ คือ บรรดาลูกค้าขาประจำของร้านฝนที่รู้ข่าว ก็อยากมากันเป็นทิวแถว แม้แต่ซูซี่ (ที่หลังๆ กลายมาเป็นเพื่อนผมแล้ว) ก็ขอติดตามมาด้วย อันหลังนี่ผมก็ยังงงกับชีวิตอยู่ว่าเป็นเพื่อนกันไปได้ยังไง
รู้แค่ว่าไวน์หมด (เดาสิ ใครกิน = =) โทรไปสั่งเพิ่ม ซูซี่ขับรถมาส่งด้วยตัวเอง หลังจากนั้นก็กลายเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย
แถมคุณเธอยังอาสามาช่วยเป็นแม่งานในการจัดแต่งพื้นที่ ซึ่งพวกผมยินดีมาก เพราะคงไม่มีใครทำได้ดีเท่ากลุ่มคนประเภทนี้ แถมคุณเธอยังอาสาทำให้ฟรีอีกด้วย(แต่มีข้อแม้ว่าผมต้องสั่งเครื่องดื่มจากร้านเธอ แต่ก็ได้ในราคาสุดพิเศษ) ผมกับฝนติดใจไวน์แดงด้วยกันทั้งคู่อยู่แล้วเลยตอบตกลง(เพิ่งรู้ตอนหลังครับว่าไวน์นั้นเป็นไวน์ที่ครอบครัวซูซี่เป็นคนผลิต ของคนไทยแท้ๆ แต่ส่งออกทั้งหมด มีขายในไทยก็แค่ร้านเธอร้านเดียว)
ผมค่อนข้างงานยุ่งนิด ช่วงนี้งานหลายๆ อย่างเลยถูกผู้ใหญ่และเพื่อนๆ ช่วยกันจัดเตรียม ส่วนฝนถูกส่งตัวไปขัดสีฉวีวรรณตามคำสั่งของซูซี่ที่อยากให้เจ้าบ่าวรอง(หรือเจ้าสาว) ของผมดูดีที่สุด เจ้าบ่าวเอกอย่างผมซูซี่บอกไม่ต้องทำอะไรมาก เพราะดูดีอยู่แล้ว
ยิ่งเวลาใกล้เข้ามาเท่าไหร่ พวกผมยิ่งตื่นเต้น สถานที่จัดงานคือบ้านของฝน จัดแบบไทยแท้ๆ อันนี้เป็นความประสงค์ของพ่อแม่ฝน เพราะหวังจะได้เห็นฟ้าแต่งงานแบบนี้ แต่พลาดมาเป็นฝนแทน ซึ่งผมไม่ซีเรียสอะไรอยู่แล้วแต่งแบบไหนก็ได้ ใกล้วันเข้ามาเท่าไหร่ ร้านยิ่งถูกประดับตกแต่งได้สวยงามยิ่งขึ้น(จากฝีมือซูซี่และผองเพื่อนซูซี่)
เจ้าสาวผมก็น่ารักวันน่ารักคืน น่ารักจนผมต่อมหื่นแตก พอใกล้ถึงวันงาน ผมก็ถูกจับแยกกับฝนเพื่อเตรียมตัว อาการฝนดีขึ้นจนเรื่องของดีนไม่มีผลกระทบต่อจิตใจฝนเหมือนช่วงแรกๆ แล้ว
อาทิตย์หนึ่งเต็มๆ ก่อนวันงานที่ผมถูกสั่งห้ามไม่ให้เจอน้ำฝนอีก ฝนต้องกลับไปนอนที่บ้านตัวเองเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเป็นเจ้าสาวผม
เพียงแค่อาทิตย์เดียว แต่เหมือนหัวใจผมแหว่งหายไปข้าง ทั้งซูซี่และนฤมลติวเข้มผมถึงพิธีการ ซูซี่เขียนขั้นตอนต่างๆ แบบละเอียดลงบนการ์ดด้วย
กระทั่งวันงานมาถึง ฤกษ์ต่างๆ ถูกกำหนดไว้อย่างลงตัว ผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้ามืดไม่ต่างกับพ่อและแม่ ทุกคนสวมชุดไทยหมดเลย(ตามธีมที่ซูซี่ตั้งไว้) ผู้เข้าร่วมพิธีฝั่งผมพากันมารวมตัวที่บ้านผมกันหมด ก่อนขนขบวนเพื่อไปให้ทันฤกษ์ ผมนั่งตื่นเต้นไปตลอดทั้งเส้นทางกระทั่งถึงบ้านฝน
เราจอดรถไว้ในที่ที่จอดได้และเริ่มตั้งขบวน นฤมลอยู่คุมฝั่งผมในขณะที่ซูซี่อยู่คุมฝั่งฝน ผมมองไปด้านหลัง พ่อแม่ผมยืนอยู่ด้านหลัง ต่อด้วยเพื่อนๆ ผมทุกคน ทั้งเพื่อนสมัยเรียน เพื่อนร่วมงาน ไผ่ แม้แต่อาจารย์หมอกับคุณช่อผกาก็ให้เกียรติมาร่วมขบวนด้วย โดยมีต้าร์อาสามาเป็นตัวแทนดีนโดยลากเพื่อนๆ ในกลุ่มมันมาด้วย ทำให้ขบวนแห่ของผมยาวเหยียดคับคั่ง
ผมยิ้ม มองพานที่ถูกถือเรียงกันไว้ ทั้งพานขันหมาก 1 คู่ พานขันหมั้น 2 ขัน ขันแรกเต็มไปด้วยดอกไม้มงคลอย่างดอกรัก ใบเงิน ใบทอง ใบหยก ใบนาก แก้ว ข้าวเปลือกถั่วงา แล้วมีเงินจำนวนหนึ่งล้านกับอีกหนึ่งแสนไว้ด้านบน(ตามเคล็ดว่าต้องให้มีเงินเยอะกว่าจำนวนค่าสินสอดที่ขอไว้) อีกขันเป็นของหมั้นคือแหวนและทองคำอีก 9 บาท พานธูปเทียนแพ ที่มีกรวยสวยงามวางไว้ด้านบน ขันวางผ้าไหว้พ่อแม่ซึ่งเป็นผ้าขนหนูทั้งคู่ เครื่องขันหมาก ซึ่งประกอบไปด้วยขนมมงคล 9 อย่าง คือทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เม็ดขนุน ทองเอก จ่ามงกุฏ เสน่ห์จันทร์ ขนมชั้น ขนมถ้วยฟู และอาหารคาวอีก 9 อย่าง อย่างนอนตอง ไก่ต้ม ปลาช่อนนึ่งทั้งตัว ต้นกล้วยที่มีปลีกล้วยติดมาด้วยหนึ่งต้น อ้อยทั้งต้น มะพร้าว และกล้วยน้ำว้าทั้งเครือ ทุกคนกระจายกันถือ เพื่อนต้าร์นี่ถือกันครบทุกคน
พอขบวนเรียบร้อย หนึ่งในเพื่อนผมก็โห่ 3 ครั้งเรียกขวัญและกำลังใจ แล้วพากันเดินตรงไปที่หน้าร้าน ผู้คนพากันคอยเต็มไปหมด พอไปถึงเราก็โห่อีกรอบเพื่อเตือนว่าเราพร้อมจะเข้าประตูแล้ว เสียงโห่นั้นกระตุ้นความรู้สึกตื่นเต้นให้โหมขึ้น
มีเด็กผู้หญิงน่ารักๆ ถือพานหมากมาต้อนรับ ผมไม่รู้ว่าน้องพูดอะไรเพราะเสียงเบามาก แต่พ่อผมก็พูดโต้กลับไปในทำนองว่า ‘มาดีนะ ไม่ได้มาร้าย เอาแก้วแหวนเงินทองของดีมาขอเป็นทองแผ่นเดียวกัน ขอผ่านหน่อยนะ’ แล้วพ่อผมก็หยิบหมากอมไว้ในปากพอเป็นพิธีแล้วแจกซองเงินให้เด็กคนนั้น เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เดินผ่านประตูเข้าไปก็เจอด่านกั้นประตู ซึ่งฟ้าเป็นคนถือสายพร้อมซูซี่ที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
“ตอบชื่อประตูให้ถูกนะจ๊ะ ไม่ถูกไม่ให้ผ่าน”
ซูซี่จีบปากจีบคอบอก กระดิกนิ้วยิกๆ ประมาณว่า เรื่องบอกประตูถูกไม่ถูกไม่สำคัญเท่ากับซองที่ผมถือไว้ในมือนั้น
ผมหัวเราะ ไม่ต้องเดาครับ เพราะซูซี่เธอเตี๊ยมไว้ให้ตั้งแต่ต้นแล้ว
“ประตูชัย” ผมตอบ
ซูซี่ทำสีหน้าประหนึ่งผมเดาถูกได้ไง
“ต๊ายยย เขาตอบถูกแหละฟ้า เราให้ผ่านกันดีไหม”
“นั่นน่ะสิ ให้ผ่านดีไหมน้า”
“ให้พี่หมอผ่านเถอะนะ พี่สาวคนสวย นะนะ พี่นางฟ้าทั้งสอง” แล้วฝูงขบวนของผมก็พากันอ้อนวอนร้องขอ
“ต๊าย ตาย ให้ผ่านตั้งแต่เรียกว่าพี่สาวคนสวยแล้วล่ะค่ะ”
ซู่ซี่รีบตอบ แต่ก็ยังไม่วายกระดิกนิ้วมาทางผม
“รีบเอามาซิยะ”
ผมหัวเราะหยิบซองให้ซู่ซี่ก่อนให้ฟ้า ประตูชัยเปิดออก ไปต่อที่ประตูเงิน ซึ่งฮัทกับแฮ็คเป็นคนถือ
“หนักๆ หน่อยนะพี่ น้องคนนี้ผมหวง”
แฮ็คพูดกวนๆ ผมหัวเราะ หยิบให้ไปคนละสองซอง ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว
ประตูสุดท้ายเป็นประตูทอง เป็นน้ำตาลกับน้ำหวาน ทั้งสองสวมชุดไทยสไตล์โบราณตามธีม ท่อนล่างเป็นโจงกระเบนสีน้ำตาลเข้ม ท่อนบนเป็นผ้าแถบรัดอกสีแดงเลือดหมู เกล้าผมไว้บนหัวดูน่ารักอ่อนหวานเหมือนนางในวังสมัยโบราณ สวมรองเท้าแตะแบบหูหนีบสีน้ำตาล มีกำไลเท้ากำไลมือพร้อม
“ด่านนี้ไม่ใจดีเหมือนสองด่านแรกนะเจ้าคะ เพื่อนของหนู พวกหนูหวง” สองสาวพูดพร้อมกันราวกับนัดกันไว้
“โอ้นางไม้ที่ไหนสวยงามขนาดนี้ จบจากงานนี้สนใจแต่งกับพี่ไหมจ๊ะ” เพื่อนต้าร์แซวเพื่อนฝนทันที
“เอาสิคะพี่โต ค่าสินสอดน้ำหวานขอแค่สองล้านก็พอ”
“ชะอุ้ย” โตเต้นหนีแทบจะทันที ทุกคนหัวเราะร่วน
“รักน้ำฝนมากแค่ไหน” น้ำหวานถามมา
“รักมาก” ผมตอบกลับ
“งั้น ตะโกนบอกเจ้าสาวทีว่าพี่หมอมารับแล้ว”
ผมหน้าเหวอกับคำน้ำตาล สองสาวหัวเราะคิกคักไม่ต่างกับคนอื่นๆ ผมหน้าร้อนผ่าว กวาดมองไปรอบๆ
“เอ้า เจ้าบ่าวเราปอดซะแล้ว เอ้าๆ ๆ ยกเลิกพิธีแต่งงานกันดีกว่า”
น้ำตาลตัดบทดื้อๆ ทำท่าจะรวบเก็บโซ่สีทองที่ใช้กั้นเป็นประตูทอง ผมรีบยั้งไว้ ต่อรองสองสาวให้คนละสามซองก็ไม่ยอม สุดท้ายผมก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก เอามือป้องปากตะโกนเข้าไปในบ้านเสียงดัง
“น้ำฝน พี่หมอมารับแล้ว!!”
แล้วก็ได้ยินเสียงโห่ฮิ้วดังสนั่น ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดังออกมาจากในบ้านด้วย ผมอยากมุดแผ่นดินหนี แต่ก็จำต้องทำ สองสาวนางไม้หัวเราะคิกคัก ขอซองสามซองอย่างที่จะให้คราวแรก ผมให้ไป แล้วประตูทองก็เปิดออก
พวกเราทุกคนผ่านด่านข้างนอกเข้ามาภายใน ผู้ใหญ่ฝั่งผมถูกเชิญให้เข้าไปนั่งประจำที่ เพื่อส่งมอบพานขันหมากกัน
แล้วนาทีนั้น ผมก็ได้เห็นเจ้าสาวผมที่มาในชุดสูทแบบไทยๆ สีสันและรูปแบบเดียวกับผม ผมเซตธรรมชาติ ผมมองตาฝน และฝนก็มองตาผม แก้มนั้นเรื่อแดงอย่างเห็นได้ชัด ผมส่งยิ้มให้ฝนหนึ่งที ฝนยิ้มตอบอายๆ ก้มหน้างุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่
เมื่อผู้ใหญ่เข้านั่งประจำที่เรียบร้อยเพื่อตรวจนับสินสอดทองหมั้นกัน ผมกับฝนถูกเรียกให้ไปนั่งต่อหน้าพ่อแม่ของเราทั้งคู่ และก้มกราบพ่อแม่ของตนเองสามครั้งแบบแบมือ สินสอดทองหมั้นวางไว้ตรงหน้ากลางๆ ระหว่างเราสองคน
คนที่รับอาสาเป็นเถ้าแก่ฝ่ายผมคืออาจารย์หมอและคุณช่อผกา เถ้าแก่ฝ่ายฝนคือตากับยาย อาจารย์หมอเปิดกรวยดอกไม้ธูปเทียนออก เพื่อให้พ่อแม่น้ำฝนตรวจนับเงินสินสอด ขั้นตอนนี้ไม่ต้องนับจริงๆ หรอกครับ แค่ก้มคลี่ดูพอเป็นพิธีแล้วนำสินสอดทองหมั้นทั้งหมดวางลงบนผ้าสีทองที่ปักเป็นชื่อผมกับน้ำฝนไว้
จากนั้นก็โรยด้วยข้าวตอกดอกไม้อย่างดอกดาวเรืองและดอกบานไม่รู้โรย รวมถึงถั่วงาที่เตรียมไว้ลงบนสินสอดเพื่อเป็นสิริมงคล ความหมายคือให้ชีวิตคู่เจริญงอกงามเหมือนถั่วเหมือนงาและเจริญรุ่งเรืองเหมือนดอกดาวเรือง และมีความรักยืนยาวเช่นดอกบานไม่รู้โรย
มาถึงขั้นตอนที่ทำให้ผมตื่นเต้นสุดนั่นคือการสวมแหวน แหวนที่ผมใช้สวมฝนคือแหวนวงที่ผมซื้อให้ฝนนั่นแหละ และผมก็ซื้อแบบเดียวกันมาเตรียมไว้เพื่อให้ฝนสวมให้กับผม ทุกคนนั่งอยู่รายล้อม ในขณะที่ผมนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นท่าเดียวกับฝน เมื่อพิธีกรแจ้ง ผมก็เขยิบหันหน้าเข้าหาฝน แล้วบรรจงหยิบแหวนจากพานที่เตรียมไว้มาถือ จับมือฝนขึ้นมาถือ ผมมองตาของคนตรงหน้า ยิ้มให้นิด แล้วค่อยๆ บรรจงสวมแหวนลงบนเรียวนิ้วเนียนนุ่มนั้น
วันนี้มือฝนนุ่มมากเป็นพิเศษ นุ่มจนผมไม่อยากผละปล่อย ผมเงยหน้ามอง ฝนตาแดงก่ำ คงพยายามระงับตัวเองไม่ให้ร้องไห้อยู่ ผมยิ้มให้ฝนอีกที บีบมือนั้นกระชับแน่นเป็นกำลังใจ แม่ฝนก้มกระซิบบอกให้ฝนไหว้ผมตามประเพณี ซึ่งฝนก็ทำตาม จริงๆ ซูซี่คงเตี๊ยมไว้ให้แล้ว แต่ฝนคงลืม ผมรับไหว้อย่างผู้ใหญ่รับไหว้เด็ก
พิธีกรบอกให้ฝนทำแบบเดียวกันบ้าง ฝนมือสั่นอย่างเห็นได้ชัดจนถูกแซว
“ใจเย็นๆ”
ผมกระซิบบอก ฝนยิ้มแห้งแบบตกประหม่า ค่อยๆ บรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วผม แบบเดียวกันแต่ราคาสูงกว่าของฝนนิด เพราะวงใหญ่กว่า
แม่ฝนห่อผ้าสินสอดแล้วแบกขึ้นไว้บนบ่า ทำท่าหนักนิดๆ แล้วบอกว่า
“หนักจริงๆ คงมีเงินทองออกมามากมายเต็มบ้านเต็มเรือน”
ทุกคนพากันหัวเราะกับท่าทางจริงจังของแม่ไม่เว้นแม้แต่ผมกับฝนที่น้ำตารินแล้ว ผมขยับหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เตรียมไว้ซับให้เบามือ(ซูซี่บอกว่าร้อยทั้งร้อยเจ้าสาวร้องไห้แน่ๆ เตรียมไว้ก็ดี)
ฝนพยายามระงับการร้องไห้ลงเพื่อเริ่มพิธีในขั้นตอนต่อไป
[ ต่อ 50%]
ผมกับฝนยกพานธูปเทียนแพ และผ้าสำหรับไหว้ผู้ใหญ่ ค่อยๆ คลานคู่กันไปนั่งอยู่ตรงหน้าพ่อแม่ของเราทั้งคู่ แม่ฝนตาแดงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนคุณพ่อกะพริบตาปริบๆ อย่างระงับอารมณ์ คงปลื้มไม่แพ้กัน มีหมอนสีเงินหนึ่งคู่หน้าพ่อแม่ผม และสีทองหนึ่งคู่หน้าพ่อแม่ฝน เป็นทรงกลมๆ คล้ายลูกฟักทองขนาดใหญ่ ผมกับฝนก้มลงกราบแบมือลงบนหมอนสามครั้ง โดยซูซี่ให้เหตุผลว่าพ่อแม่ก็เหมือนพระในบ้าน ให้แบมือไม่ต่างกับไหว้พระ
การกราบของเราคือการฝากเนื้อฝากตัวว่าขอเป็นลูกของพวกท่านอย่างเป็นทางการ พ่อกับแม่พากันเปิดกรวยดอกไม้ จากนั้นก็อวยพรให้เราสองคน พ่อผมหันไปหยิบซองอะไรบางอย่างออกมาวางไว้ให้ ยิ้มให้ผมกับฝน
“สำหรับลูกทั้งสอง”
ผมกับฝนพร้อมใจกันก้มกราบอีกครั้ง ผมรู้ว่าส่วนนี้คือทุนรอนสำหรับเราทั้งคู่เพื่อใช้ในอนาคตต่อไป แล้วพวกท่านก็ผูกสายสิญจน์ไว้บนข้อมือซ้ายฝนและผูกไว้บนข้อมือขวาของผม
เมื่อเรียบร้อยผมกับฝนช่วยกันประคองพานของไหว้เพื่อมอบให้กับพ่อแม่ ผมวางมือทาบลงบนมือของฝน หวังส่งความรักไปให้ด้วย ฝนยิ้มเขิน พอพวกท่านรับเราสองคนก็พากันก้มกราบพร้อมกันอีกครั้ง และเนื่องด้วยผมนับถืออาจารย์หมอและคุณช่อผกาไม่ต่างกับพ่อแม่อีกคนผมก็พาฝนเวียนไปกราบพวกท่านเช่นกัน แต่แค่ครั้งเดียวและไม่ได้แบมือแบบพ่อกับแม่ พอเสร็จจากอาจารย์หมอก็เป็นตากับยายของฝน คุณช่อผกาถึงกับน้ำตาซึม ตายายก็พากันยิ้มแก้มปริ
หลังจากนั้น เราก็ไปนั่งหน้าโต๊ะหมู่บูชาที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างอลังการจากฝีมือของซูซี่และนฤมล ผมนั่งขวาในฐานะเจ้าบ่าวหลักในขณะฝนรับฝั่งซ้ายที่ปกติต้องเป็นของผู้หญิงไป เรานิมนต์พระมา 9 รูป ซึ่งตอนนี้ท่านก็นั่งกันอยู่บนแท่นที่เราจัดเตรียมไว้ตั้งแต่แรกแล้ว พิธีกรจุดเทียนชนวนยื่นมาให้เราทั้งคู่ ผมกับฝนจับเทียนชนวนพร้อมกัน จุดจากซ้ายไปขวา ตามด้วยจุดธูป แล้วส่งชนวนคืนพิธีกร
ปกติผมไม่ใช่คนเข้าวัดเข้าวาอะไรมากมาย การสวดมนต์สำหรับผมก็ไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นหรือทำประจำ แต่เพราะงานนี้เป็นแบบไทย ผมจึงจำต้องฝึกฝนมาพอควรเพื่อไม่ให้ขลุกขลัก ในขณะที่ฝนทำได้เป็นอย่างดีเพราะเข้าวัดเข้าวากับครอบครัวเป็นประจำ เรากล่าวคำบูชาและอธิษฐานขอพรจากพระพุทธรูปตรงหน้า
ผมขอเพียงให้คู่ของเราอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข และรักกันยาวนานตราบสิ้นอายุขัย
พออธิษฐานเสร็จก็กราบลงบนหมอนคนละสามครั้ง แล้วกราบพระสงฆ์กันอีกคนละสามครั้ง(สิ่งนี้ซูซี่สอนมาแล้ว) และพิธีกรก็ทำหน้าที่แนะอีกทีตลอดทุกขั้นตอน เสร็จแล้วเราก็นั่งพับเพียบรับศีลฟังพระเจริญพระพุทธมนต์ต่อไป จนถึงเวลาจุดเทียนน้ำมนต์ ผมกับฝนคุกเข่าจับชนวนพร้อมกันอีกครั้งจุดเทียนน้ำมนต์ที่บาตรน้ำมนต์ แล้วส่งเทียนชนวนคืนพิธีกร ยกบาตรน้ำมนต์ประเคนพระที่นั่งอยู่องค์แรก แล้วผมกับฝนก็กลับมานั่งพับเพียบฟังพระเจริญพระพุทธมนต์ต่อจนถึงเวลาตักบาตร
ผมกับฝนลุกขึ้นพร้อมกัน คงเพราะผมมือใหญ่มั้ง ผมเลยให้ฝนจับก่อน แล้ววางมือบนหลังมือของฝนอีกที กุมมือฝนไว้อย่างนุ่มนวล จับทัพพีใส่บาตร ตามด้วยของอื่นๆ
เมื่อพระสงฆ์เจริญพระพุทธมนต์เสร็จ เราก็เดินคู่กันไปประเคนอาหาร พิธีกรกำชับว่าต้องทำคู่กันทุกอย่าง เสร็จแล้วก็ก้มกราบสามครั้ง แล้วลุกออกไปเพื่อรอให้พระสงฆ์ฉันเสร็จ ผมลุกขึ้นก่อน ประคองฝนลุกยืน แล้วออกไปพูดจาทักทายกับญาติผู้ใหญ่แขกเหรื่อที่มา
“ตื่นเต้นไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าจะทำพิธีได้ละเอียดและยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ตอนแรกก็คิดว่ามาแบบกันเอง”
“นี่กันเองแล้วครับ”
ผมตอบตามตรง เสียแต่ว่าคนรู้จักของพวกเราเยอะไปหน่อย
“เจ้าสาวคุณหมอน่ารักมาก มิน่าคุณหมอรักคุณหมอหลงจนต้องยอมยกขันหมากมาสู่ขอ”
เพื่อนร่วมงานผมแซว แก้มฝนแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ผมกุมมือฝนไว้ตลอดเวลา พาเดินไปทักทายคนที่ผมรู้จักที่สุดก่อน ยังทักทายไม่ครบเลยพิธีกรก็เรียกเพราะพระฉันเสร็จแล้ว(เร็วมาก) เรากลับมาเพื่อประเคนเครื่องไทยธรรมจนครบทุกรูป แล้วกลับมานั่งพับเพียบคู่กันเพื่อกรวดน้ำ
ผมกับฝนถือโถกรวดสีเงินเดียวกัน ประคองไว้ให้เอนนิดๆ จนน้ำปริ่ม อันนี้ฝนนำเพราะผมไม่ถนัด เมื่อพระเริ่มกล่าว “ยถา…” ฝนก็ยกโถที่น้ำปริ่มอยู่ค่อยๆ เทให้น้ำไหลลงสู่ถ้วยรองเป็นสาย ผมขนลุกซู่ มลเคยเตือนไว้แล้วว่าขั้นตอนนี้ให้ผมอุทิศบุญกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรทุกคน เพราะดูท่าผมจะมีเจ้ากรรมนายเวรเยอะเหลือเกิน ผมก็ทำตาม พอจบท่อนกรวดน้ำ ฝนก็ยกโถขึ้นวางไว้กับพื้น ยกมือพนม ผมทำตามกระทั่งได้รับพรจนครบ
ผมกับฝนเดินเข้าไปรับน้ำพระพุทธมนต์จากพระสงฆ์ทีละรูปจนครบทุกรูป แล้วกลับมานั่งพับเพียบเพื่อกราบสามครั้งอีกครั้ง และกราบพระพุทธรูปอีกคนละสามครั้งเป็นการกราบลา แล้วพากันลุกไปส่งพระสงฆ์เพื่อจบพิธีทางสงฆ์
หลังจากนั้น พิธีกรก็บอกให้เราไปนั่งอยู่ที่โต๊ะเพื่อรับน้ำสังข์ เป็นเก้าอี้ไม่มีพนัก ตรงหน้ามีหมอนรองมือสีครีมดิ้นสีเงินและทองสวยงาม ฉากหลังเป็นป้ายชื่อของเราสองคน ประดับตกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยซุ้มดอกไม้ทั้งด้านบนและด้านข้าง ผมกับฝนเดินเข้าไปนั่ง ผมนั่งขวามือของน้ำฝน ข้างๆ ผมมีโต๊ะสำหรับใส่น้ำสังข์และสังข์น้ำ พานใส่ด้ายมงคลแฝดความยาวสองศอก คนส่งสังข์จะอยู่ฝั่งผม คนรับจะอยู่ฝั่งฝน
เพื่อนเจ้าบ่าวผมคือหมอนนท์และต้าร์ ซึ่งเป็นการขอร้องจากอาจารย์หมอที่จะขอให้เอามาแทนดีน ส่วนเพื่อนเจ้าสาว ตอนแรกคิดว่าจะเอาน้ำตาลกับน้ำหวานมา แต่เนื่องจากงานแต่งเราเป็นชายชาย จึงกลายเป็นว่าไผ่รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวและหินรีบมารับหน้าที่อีกคนเพราะอยากยืนคู่กับต้าร์แฟนตัวเอง
ตาของฝนเจิมหน้าผากให้ผมสามจุด แล้วจับมือผมไปแต้มแป้งเจิมแล้วเจิมหน้าผากฝนสามจุด ท่านหยิบมงคลแฝดสวมลงบนหัวของเราทั้งคู่ โดยมีเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวทั้งหลายยืนให้กำลังใจอยู่ด้านหลัง
การรดน้ำสังข์เริ่มจากขวาไปซ้าย ซึ่งเริ่มจากทางผมก่อน ตากับยายในฐานะผู้อวุโสสุดนำขบวน ตามด้วยพ่อกับแม่ผมและพ่อกับแม่ฝน พวกท่านพากันให้พรยาวเหยียด ฝนบ่อน้ำตาแตกอีกรอบเมื่อแม่มารดน้ำสังข์ให้
“พ่อกับแม่ฝากผีฝากไข้น้องด้วยนะลูก มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน รักกันตราบชั่วอายุขัยนะ” แม่รดและอวยพรให้ผม แล้วหันไปทางฝน “เป็นเด็กดีนะลูก เชื่อฟังพี่เขา อย่าดื้อ อย่าซน ดูแลพี่เขาให้ดีๆ แม่รักลูกนะ” ฝนไหว้รับทั้งที่น้ำตายังไหลพราก ผมอยากซับน้ำตาออกให้นะ แต่ไม่ใช่หน้าที่ผม แต่เป็นหน้าที่ของเพื่อนเจ้าสาวอย่างไผ่ที่ต้องทำหน้าที่ซับน้ำตาให้
“ทำอย่างกับแต่งงานครั้งแรกหมาฝน” ไผ่แซว
“ก็ครั้งแรกของมันไม่ใช่เหรอ”
หินท้วง ทุกคนที่ได้ยินหัวเราะร่าไม่ต่างกับผม เจ้าสาวผมค้อนกะหลับกะเหลือก ก่อนผู้ใหญ่คนต่อไปจะมารดต่อ ซึ่งก็คืออาจารย์หมอ
“ดูแลน้องให้ดีๆ นะลูก รักกันให้นานๆ” แล้วก็หันมาทางฝน “แซมเป็นลูกลุง น้ำฝนก็เหมือนกัน มีอะไรให้ไปหาลุงนะ รักกันให้มากๆ”
ฝนไหว้รับ
นางไม้สองนางที่กั้นประตูทองผมแต่แรกมาทำหน้าที่แจกของชำร่วย เป็นของไทยๆ ครับ ผ้าเช็ดหน้าลายไทยสวยมาก ได้ข่าวว่าเพื่อนซูซี่เป็นคนออกแบบ ทำออกมาชนิดคนอยากใช้มากกว่าอยากเก็บ เพราะเรียบหรูดูดีสุดๆ
แต่ราคาไม่ถูกเลย(ฟันเราหนักจริงๆ ซูซี่)
เฉพาะคนที่อายุมากกว่าผมเท่านั้น ถึงจะได้มารดน้ำสังข์ให้เรา ตามคติโบราณ เพราะงั้น คิวจึงไม่ได้เยอะแยะมากมาย เพราะส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนหรือรุ่นน้องผมทั้งนั้น คนที่ปลดด้ายมงคลออกก็เป็นคุณตาเช่นเคย ปลดออกพร้อมกันวางไว้บนพานเดิม จับมือพวกเราเพื่อให้พวกเราลุกขึ้น
ขั้นตอนนี้ซูซี่บอกให้ผมลุกก่อนเพื่อจะได้เป็นผู้นำ ผมก็ลุกก่อน แล้วจับมือฝนลุกเดินออกมา
หลังเข้าพิธีรดน้ำสังข์ จะถือว่าเราคือผัวเมียกันจริงๆ ไม่ใช่ทางพฤตินัยอย่างที่แล้วๆ มา
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาต่อแขกเหรื่อที่มา หลังพิธีรดน้ำสังข์เราก็เลี้ยงฉลองกันเลย(สถานที่อำนวยอยู่แล้วเพราะเป็นร้านอาหาร ส่วนอาหาร เราสั่งจากทางโรงแรมของเพื่อนพ่อผมอีกที) เป็นช่วงเวลาสบายๆ ของคนอื่น แต่เป็นช่วงหนักหนาสาหัสสำหรับผมกับฝน เรากุมมือกันแน่น เดินขาขวิดไปถ่ายรูปคู่กับทั้งผู้ใหญ่และเพื่อนๆ ของเรา จริงๆ เราจ้างช่างภาพมืออาชีพมาถ่ายให้แล้ว ทั้งภาพและวีดีโอ และตอนนี้ช่างภาพก็กำลังทำตามหน้าที่ของตัวเองอยู่เป็นระยะ ทั้งถ่ายคนในงานและถ่ายผมกับฝน
ผมต้องฉีกยิ้มจนเหงือกแห้ง ไม่ต่างกับน้ำฝน แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย แต่เราสองคนก็ไม่ยอมปล่อยมือจากกันเด็ดขาด
“พี่หมอ”
ฝนเรียก ผมก้มมอง ฝนถือผ้าเช็ดหน้าไว้ ผมรู้ว่าฝนจะทำอะไรเลยก้มหน้าให้ ฝนซับเหงื่อให้เบามือ ได้ยินเสียงโห่แซวว่าอิจฉาบ้างล่ะ หวานกันบ้างล่ะ ผมยิ้มกว้าง ฝนยิ้มเขิน กำผ้าเช็ดหน้าแน่น ผมหัวเราะ เดินไปถ่ายรูปคู่กับคนอื่นๆ ต่อ
ผมพาฝนไปไหว้แนะนำตัวกับเหล่าผู้ใหญ่ในที่ทำงานผม ทุกคนมองฝนด้วยสายตาเอ็นดู ในขณะที่ผมก็เข้าไปไหว้ญาติผู้ใหญ่ฝนเช่นกัน พวกท่านเพิ่งรู้เรื่องความรักของเราไม่นาน แอบช็อกกันนิดๆ แต่เมื่อหลานเลือกแล้วก็ต้องทำใจ
“คนเป็นหมอเป็นงี้ทุกคนเปล่าพี่”
ฮัทถามซีเรียส ผมส่ายหน้า
“ไม่หรอก”
มันทำสีหน้าเบาใจ
เพื่อนฝนพากันเข้ามาแซว รั้งคอไปถ่ายรูป ถ่ายคู่บ้างเดี่ยวบ้าง เรียกได้ว่าวุ่นวายกันพอสมควร ไม่ต่างกับลูกค้าที่แทบไม่อยากเชื่อ แต่ก็แสดงความยินดีกับเราทุกคน ผมถูกบังคับให้ดื่มนิดๆ ผมก็ดื่ม เพราะเครื่องดื่มของงานนี้จากซูซี่ ฝนนี่รับมาอย่างยินดีเลย กระทั่งสองทุ่มผมกับฝนก็ถูกเรียกตัว เพราะได้เวลาส่งตัวเข้าหอแล้ว พวกเพื่อนๆ แซวกันเสียงดังอีกรอบ ใครสักคนตะโกนบอก
“สายไปแล้วลุง ฝนมันท้องมาได้สองเดือนแล้ว”
ทุกคนฮาครืนส่วนคนพูดโดนตบหัวยับ
เราใช้ห้องนอนของฝนเป็นหอเข้าพิธี ผมกับฝนยืนรอกันอยู่หน้าห้อง หน้าประตูถูกประดับด้วยดอกไม้และชื่อเล่นของเราสองคน ปักหัวใจด้วยศรรักสีแดง ของบางอย่างที่ใช้ในพิธี ถูกนำเข้ามาจัดเก็บไว้ในนี้ โดยวางไว้ยังมุมที่จัดที่ทางไว้แล้ว พอได้ฤกษ์ตากับยายก็มาปูที่นอนให้ ก่อนปูเห็นตาพูดว่า “นายอยู่นายยืนนายมั่นนายคงมาแล้วหรือยัง” แล้วยายก็ตอบว่า “มาแล้ว” แล้วก็ปู ปูเสร็จท่านก็ทิ้งตัวลงนอนคู่กับยายแล้วพูดว่า “แหม ที่นอนนี้ดีจริงๆ ใครได้นอนรับรองอยู่เย็นเป็นสุข” แล้วยายก็พูดต่อว่า “เราคงมีความสุขยิ่งๆ ขึ้นไปเนอะ”
ผมรู้ว่าเป็นเคล็ดของผู้ใหญ่ แล้วพวกท่านก็พรมน้ำมนต์ลงบนที่นอนจนทั่ว ให้พร แล้วโปรยข้าวตอกดอกไม้ลงไปอีกที ยายเอาใบเงินใบทอง ดอกรัก ดอกกุหลาบไปไว้ใต้ที่นอน เพื่อให้มีความหมายว่ารักเราหวานชื่น เงินทองสมบูรณ์
แล้วผู้ใหญ่ก็จูงมือผมกับฝนเข้าไปภายใน แม่ให้ฝนไหว้ผม แล้วผมก็มอบถุงใส่ทองคำแท่งอีก 9 บาทให้ฝนเป็นของขวัญตามพิธีโบราณ ผู้ใหญ่ทั้งหมดทั้งตายาย พ่อแม่ผม พ่อแม่ฝนพากันอวยพรให้เราอีกครั้ง หลังจากนั้นพวกท่านก็พากันก้าวออกจากห้องไป
พอประตูปิดลงภายในห้องก็เงียบสนิท ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ตบตักตัวเองปุๆ ฝนหน้าแดงก่ำ เดินมานั่งบนตัก
“ดีใจจัง ในที่สุด ฝนก็เป็นเมียพี่ซะที”
“แล้วไอ้ที่ผ่านมาล่ะ” ฝนถามหน้าง้ำ
“อันนั้นไม่นับ วันนี้เริ่มนับหนึ่งใหม่ เพราะงั้น…” ผมจับมันพลิกลงไปนอนข้างใต้
“ดะ เดี๋ยว จะไม่ลงไปส่งผู้ใหญ่ก่อนรึไง”
“นี่มันฤกษ์ส่งตัวเข้าหอนะ ต้องทำตามพิธีสิ พี่คิดถึงฝนจะแย่แล้ว รอมาตั้งอาทิตย์”
“บ้า คนเยอะ”
“เขาอยู่กันข้างนอก”
“ผม อะ อาย” ฝนก้มหน้า ผมหัวเราะหึๆ
“งั้นพี่จะทำให้ฝนหายอายในสิบนาทีข้างหน้านี้”
แล้วผมก็ทำได้ตามนั้นจริงๆ
หึๆ
To be con...
เป็นอีกตอนที่ภาคภูมิใจสุดๆ เพราะหมายมั่นปั้นมือไว้แล้วว่าถ้านิยายเรื่องนี้มีฉากแต่งงาน จะขอแต่งแบบไทยแท้ ซึ่งคนเขียนก็ทำได้สำเร็จ ก่อนแต่งนั่งหาข้อมูลอยู่เป็นอาทิตย์ เพราะเคยไปงานแต่งมาแค่สามงาน คืองานแต่งของพ่อ ของน้องชาย และของพี่สาวตัวเอง (อ้าว เฮ้ย แล้วตัวเองอยู่ไหน!!!!!) เวลาไปก็ไปยืนเอ๋ออยู่ห่างๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาหรอก งานแต่งของพี่หมอกับน้องน้ำฝนคนเขียนจึงเก็บมาทุกรายละเอียดเลย (อาจแตกต่างกับบางพื้นที่เพราะวัฒนธรรมต่างกันนะคะ)
ยินดีกับพี่หมอและน้องน้ำฝนด้วย
ปล. เจอคำผิดสะกิดด้วยนะคะ ^^
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก