ตอนที่ 92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1
ผมเคยเห็นข่าวอยู่บ่อยๆ ว่าผู้ชายกับผู้ชายแต่งงานกันด้วยพิธีไทยๆ เรานี่แหละ แต่เห็นแล้วก็เฉยๆ คิดว่าช่างกล้าเนอะ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนั้นจะเวียนมาถึงตัวเอง ผมนี่อายโคตรอาย คนมากันเยอะมากกกก ทั้งญาติผม ญาติพี่หมอ เพื่อนฝูง เพื่อนร่วมงานพ่อแม่ เพื่อนพ่อเพื่อนแม่ มากันอย่างเนืองแน่นชนิดที่ผมยังช็อกว่าเรารู้จักคนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
พ่อแม่พี่หมอนี่ดูท่าจะหน้าชื่นมาก แนะนำแขกเหรื่อว่าผมเป็นลูกสะใภ้ที่ดีขนาดไหน พ่อกับแม่ผมก็เช่นกัน ไม่คิดว่าช่วงเวลาไม่กี่เดือนหลังพ่อแม่เปิดใจ จะทำให้ท่านเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
“ทำหน้าที่ให้ดีนะลูก”
ตากับยายให้พร ตอนท่านรู้ ท่านช็อกสุด แต่ดีว่าพ่อกับแม่ช่วยกันอธิบาย และยายเองก็ชอบพี่หมอเป็นทุนอยู่แล้ว เลยทำใจกันได้เร็ว ยิ่งพอรู้ว่าผมได้ค่าสินสอดทองหมั้นเท่าไหร่ ตากับยายนี่ไม่พูดอะไรเลย บอกคำเดียวว่าบุญของผมแล้ว ฮ่าๆ ไม่งกกันเลยจริงๆ
ผมไม่รู้ว่าข้างนอกเงียบกันไปนานแค่ไหน เพราะผมกับพี่หมอใช้เวลาด้วยกันอยู่ในห้องยันเช้า ผมตื่นก่อนพี่หมอที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ผมยิ้ม จูบแก้มพี่หมอไปเบา ๆ ทีเพราะกลัวสามีจะตื่น พี่หมอยิ้มทั้งที่ตายังหลับอยู่ ก่อนค่อยๆ ลืมตามอง คว้าผมลงไปกอดแน่น
“ทำแบบนี้กับพี่ทุกวันนะ”
ผมหัวเราะหึๆ
“ปล่อยได้แล้ว ผมจะลงไปช่วยเขาเก็บของ”
พี่หมอทำท่าอิดออดนิดหนึ่ง ร้องขอจูบ ผมจุ๊บไปเบาๆ ทีลุกขึ้นอาบน้ำก่อน พอผมออกมาพี่หมอก็เข้าไปอาบต่อ ผมเก็บของในห้องรอ พอพี่หมออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เราสองคนก็พากันเดินลงไปข้างล่าง
แอบเขินครับ เพราะเราสองคนเดินออกจากห้องในฐานะสามีภรรยากันจริงๆ แล้ว
เราหยุดร้านกันสามวัน คือวันเตรียมงาน วันงาน และวันเก็บงาน วันนี้คือวันเก็บงาน ทุกคนตื่นกันหมดแล้ว ทั้งพ่อแม่ พี่ฟ้า ตายาย ลุงป้าน้าอาลูกพี่ลูกน้อง
พี่ฮัทกับพี่แฮ็คเป็นตัวตั้งตัวตีเอ่ยแซวทันทีที่เห็นผมกับพี่หมอ ผมเดินหน้าร้อนผ่าวลงไปช่วยทุกคนเก็บของ ซากอารยธรรมต่างๆ ทิ้งเกลื่อนไปหมด
“คนเยอะจริงๆ ไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้”
แม่พูดอย่างตื่นเต้น
“นั่นซิคะแม่ งานฟ้าไม่รู้คนจะถึงครึ่งของฝนไหม”
พี่ฟ้าพูดคล้ายน้อยใจ
“จะต้อนคนมาให้เยอะเป็นสองเท่าเลย แต่อย่าเลยพี่ฟ้า เดินถ่ายรูปเมื่อยมาก”
ผมบ่น พี่ฟ้าหัวเราะ
“ชิ อิจฉาๆ”
ผม แม่และพี่ฟ้าขอตัวไปทำมื้อเช้าให้ทุกคนกิน ผมยกหม้อแกงลงจากเตา ตักใส่จานวางเรียงไว้เตรียมเสิร์ฟ แม่หันมายิ้มให้ ลูบหัวผมเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาบ่งบอกว่ากำลังภูมิใจในตัวผมขนาดไหน
สิ่งหนึ่งที่ทำให้แม่มีความสุข เพราะจำนวนผู้คนที่มากันมากมายเมื่อคืนนี้ด้วยแหละ แม่คงไม่คิดว่าจะมีใครให้การยอมรับมากมายขนาดนี้
ไม่นานอาหารมื้อเช้าก็เสร็จ เราขนออกไปกินกันข้างนอกแทน เพราะโต๊ะในบ้านไม่พอ เอาโต๊ะลูกค้ามาวางต่อกัน แยกเป็นสองโต๊ะใหญ่ๆ โต๊ะหนึ่งคือผมพี่หมอ พ่อแม่พี่ฟ้า ตายาย ป้า พี่ฮัทพี่แฮ็ค ที่เหลือไปอีกโต๊ะ ทุกคนยอมรับพี่หมอมาเป็นสมาชิกในครอบครัวอย่างมีความสุข
ผมยิ้มไปกับสิ่งที่เห็น ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวเรา แทนที่ผมจะได้นั่งมองพี่เขยหล่อๆ กลับกลายมาเป็นได้แฟนหล่อๆ ไปแทน
หลังจากทานมื้อเช้าและส่งญาติผู้ใหญ่ทุกคนกลับ ผมกับพี่หมอช่วยกันขนข้าวของที่ได้มาจากงานแต่งงานและข้าวของบางส่วนของผมเพื่อย้ายไปบ้านพี่หมอ จริงๆ ไม่เยอะหรอก เพราะผมทยอยเอาไปบ้างบางส่วนตั้งแต่แม่ยกผมให้พี่หมอก่อนหน้านั้นแล้ว ที่เหลือก็ไว้ที่นี่แหละ เพราะไงก็ต้องกลับมานอนบ้างบางครั้ง (ห้องผมก็ยังคงไว้เหมือนเดิม)
พอจะกลับพ่อกับแม่ก็มอบเงินค่าสินสอดทั้งหมดให้ผมเก็บไว้ ผมตาโตเลย เพราะไม่คิดว่าแม่จะให้ พ่อกับแม่บอกให้เก็บไว้ทำทุน ที่ร้องขอเยอะขนาดนั้นเพื่อลองใจพี่หมอว่าจะยอมเสียเงินจำนวนเยอะขนาดนั้นให้ครอบครัวเราหรือเปล่า
ผมยิ้มแก้มปริ นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถออกจากบ้านตัวเองมา แอบเสียใจครับที่ต้องห่างจากอ้อมอกพ่อแม่ (พวกผู้หญิงคงรู้สึกแบบเดียวกัน ไปสู่ครอบครัวใหม่ เพราะถ้าผมแต่งงานกับผู้หญิง ผมจะอยู่บ้านดูแลพ่อแม่) แต่อีกใจดีใจที่ได้ไปอยู่กับคนที่รัก โชคดีที่ครอบครัวใหม่ของผม รักผมไม่ต่างจากที่พ่อแม่บังเกิดเกล้ารักผม พรากจากพี่สาว แต่ก็เหมือนได้พี่ชายเพิ่มมาอีกสอง (ถ้านับอายุ ไผ่ต้องเป็นพี่ผม)
“ร้องไห้หรือเปล่า”
อยู่ๆ คนตัวสูงก็ถามขึ้น
“เปล่าซะหน่อย”
ผมรีบหันไปยื่นหน้าให้พี่หมอดูชัดๆ
“คิดว่าจะร้องไห้เหมือนเมื่อวาน”
“ก็มันดีใจนี่”
ผมอมลม พี่หมอหัวเราะหึ ๆ แล้วเราก็พากันขับรถเข้าไปจอดในบ้าน ผมกับพี่หมอช่วยกันขนของลงจากรถ หอบพะรุงพะรังเดินเข้าบ้าน ได้ยินเหมือนเสียงทีวีดังอยู่ในห้องรับแขก ไผ่คงกำลังดูหนังอยู่ เราพากันเดินเข้าไป ชะงักกึกเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก
ไผ่มันนั่งดูหนังอยู่ตามคาด แต่ที่เกินคาดคือคนที่นั่งเคียงมันอยู่ต่างหาก
พี่หมอนนท์ครับ
ที่ทำให้ผมแปลกใจคือไผ่มันยอมนั่งดูหนังกับพี่หมอนนท์ได้ไง ที่แปลกใจไปกว่านั้นคือพี่หมอนนท์วางสองแขนราบไปกับพนักพิงด้านหลังของมันซึ่งมองกลายๆ ก็คล้ายๆ กับพี่หมอนนท์โอบไหล่มันไว้หลวมๆ และที่ทำให้แปลกใจมากไปกว่านั้นอีกคือไผ่มันกำลังหยิบขนมในถุงป้อนพี่หมอนนท์อยู่
มันป้อนในลักษณะไม่ได้หันไปมอง รายนั้นก็ก้มงับเอาแบบไม่มองเหมือนกัน ลักษณะเหมือนป้อนกันจนรู้ระยะแล้วอะไรทำนองนั้น
ผมหันไปมองพี่หมอ พี่หมอก็มองหน้าผมเหมือนกัน คงงงว่ามาได้ไงเหมือนกัน
“เฮ้ย!”
พี่หมอเดินเอาถุงของไปฟาดไหล่เพื่อน พี่หมอนนท์สะดุ้งโหยงไม่ต่างกับไผ่ที่เด้งตัวลุกจากที่นั่ง
“กะ กลับมากันแล้วเหรอ”
มันถามละล่ำละลัก “ถือซะเยอะ มานี่กูช่วย” แล้วไผ่มันก็รีบเดินมาแย่งของออกจากมือผมไปถือเองซะหมด “เอาขึ้นไปไว้ในห้องใช่ไหม” มันถามต่อ ผมพยักหน้ารับ มันรีบหอบข้าวของเดินลิ่วๆ ขึ้นห้องผมกับพี่หมอไปทันที
พี่หมอนนท์รีบกดปิดทีวีลุกขึ้นยืนบ้าง
“มีไรให้ช่วยบ้าง”
“มี อยู่ในรถ เอาขึ้นห้องทั้งหมดเลย”
พี่หมอไม่ขัดศรัทธาเพื่อน พยักหน้าไปทางรถ พี่หมอนนท์รีบเดินจ้ำอ้าวไปทันที ผมมองหน้าพี่หมอ
“งั้นผมกลับไปเอาเพิ่มนะ”
พี่หมอพยักหน้า ผมเดินกลับไปขนเพิ่ม เห็นพี่หมอนนท์กำลังก้มหยิบของอยู่ ผมยืนรอ เพราะของเบาที่ผมอยากขนไปก่อนจะอยู่ตรงจุดที่พี่หมอนนท์หยิบพอดี
สายตาผมก็เร็วพอกันหันไปเห็นอะไรบางอย่างบนต้นคอของพี่หมอนนท์
“พี่หมอนนท์โดนอะไรกัดคอมาเนี่ย เป็นรอยฟันเลย”
พี่หมอนนท์รีบเด้งตัวขึ้นมากุมไว้
“เหรอ” พี่แกลูบๆ “มิน่าเจ็บๆ รู้สึกอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าเป็นรอย”
ผมชี้นิ้วกิ้วๆ ใส่หน้าพี่หมอนนท์
“ฮั่นแน่ สาวที่ไหนหนอ มาทำกับพี่ชายเราแบบนี้ ทำไมไม่เอามาแนะนำบ้าง”
“อยากอยู่เหมือนกัน แต่ทางนั้นไม่ยอม”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ”
พี่หมอนนท์ไม่บอก ยักไหล่ทีก้มลงไปเก็บต่อ พอพี่หมอนนท์ไปผมก็ก้มหยิบของต่อ ไผ่มาสมทบพอดี
“มีเยอะไหมมึง”
“ก็เยอะอยู่”
ผมบอก กะว่าจะรอไปพร้อมมัน ยืนคอยในขณะที่มันก้มหยิบของที่หนักๆ ไว้ในอ้อมแขน ผมเผลอมองต้นคอเผื่อเจอรอยอะไรแบบพี่หมอนนท์บ้าง ไม่คิดว่าจะเจอหรอก กะมองขำๆ ไปงั้นเอง
แต่ผมก็เจอสิ่งเดียวกัน
[50%]
ผมมองตาค้าง
“เป็นไรมึง” มันถาม สีหน้างงๆ “เอ้า รีบๆ ไปได้แล้ว” มันเร่ง ผมเลยรีบเดินนำเข้าไปภายใน สมองพยายามคิดถึงสิ่งที่เห็นเมื่อกี้
พี่หมอนนท์มีรอยกัดที่คอ ไอ้ไผ่มีรอยกัดแบบเดียวกันที่คอ เมื่อวานยังไม่มีเลย มันเพิ่งเกิดขึ้นวันนี้แน่ๆ ส่วนพี่หมอนนท์ผมไม่รู้ ไม่ได้สังเกต แต่จากภาพที่เห็น เหมือนมันเพิ่งสดใหม่ ที่เดียว สีเดียวแบบเดียวกับไผ่
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เดินคิดไปเรื่อยๆ ไผ่มันเบรกกึกเพราะพี่หมอเดินสวนออกจากประตูบ้านมาพอดี ผมเลยชนแผ่นหลังมันปั้ก เซแถกๆ ไปด้านหลัง มันก็มือเร็วรีบคว้าร่างผมไว้ก่อนจะล้มทั้งที่มือยังเต็มไปด้วยข้าวของ แล้วพี่หมอก็รีบเข้ามารับร่างผมไว้
“เหม่อไรนักหนา หรือว่าถูกใช้งานหนักไปเมื่อคืน”
ไผ่มันแซว
“ปะ เปล่า” ผมค้าน “รีบไปกันเถอะ”
ผมเร่ง ขึ้นไปถึงบันไดพี่หมอนนท์ก็เดินสวนลงมา ไผ่มันไม่สนใจพี่หมอนนท์ ในขณะที่พี่หมอนนท์ยิ้มให้ผมที
ผมพยายามใช้รอยหยักในสมองอันน้อยนิดคิด
ระ หรือหว่า…
ไผ่กับพี่หมอนนท์
ไม่จริง!!!
ไม่มีทางเป็นไปได้
เอาล่ะ ถ้าดูจากความเป็นจริงนะ ข้อแรกไผ่มันเกลียดพี่หมอนนท์มาก พี่หมอนนท์ก็ใช่จะชอบมันมากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะถูกพ่อพี่หมอขอร้องคงไม่อยากดูแลมันหรอก
ข้อสอง มันเป็นผู้ชาย
เอ่อ.. ผมกับพี่หมอก็ผู้ชาย ตัดข้อนี้ออกไปก่อน
ข้อสอง มันกับพี่หมอนนท์ไม่ใช่เกย์
เอ่อ… ตัดข้อนี้ออกไปเหมือนกันเพราะผมกับพี่หมอก็ไม่ใช่เกย์ ยังแต่งงานกันได้
ข้อสองอีกรอบ
อ๊ากกกกก มันจะคบกันได้ยังไง พี่หมอนนท์เป็นรุกแน่ ๆ เพื่อนผมมันก็รุก แล้วใครรับ อย่างพี่ต้าร์กับหิน พี่ต้าร์รับก็ไม่แปลกเท่าไหร่ เพราะบอดี้ให้ แต่เพื่อนผมกับพี่หมอนนท์
ลองนึกภาพพี่หมอนนท์รับนะ
อ๊ากกกกกก
หรือภาพไผ่เป็นฝ่ายรับ
อ๊ากกกกกก
ผมทิ้งตัวลงไปนั่งกุมหัว
“น้ำฝน!/น้ำฝน!/น้ำฝน!”
สามเสียงตะโกนเรียกผมพร้อมกัน ทิ้งสิ่งที่ถืออยู่วิ่งเข้ามาหา ไผ่ถึงตัวผมก่อนเพราะอยู่ใกล้สุด ตามมาติดๆ ด้วยพี่หมอและพี่หมอนนท์
“เป็นไรหรือเปล่า”
ไผ่ถามสีหน้าตื่น พี่หมอรีบดันมันออกมาจับผมไว้
“เป็นอะไรไหมฝน รู้สึกผิดปกติตรงไหน”
ผมมองหน้าพี่หมอ ก่อนหันไปมองไผ่และพี่หมอนนท์
ส่ายหัวไปมา
เป็นไปไม่ได้…
เป็นไปไม่ได้…
เป็นไปไม่ได้…
เป็นไปไม่ได้…
ไผ่มันเกลียดพี่หมอนนท์ ไผ่ไม่ใช่เกย์ ไผ่มันเป็นรุก ไผ่ ไผ่ ไผ่มันเป็นเพื่อนผม…
“เป็นไรฝน” พี่หมอจับชีพจรผม “หัวใจเต้นแรงจัง ทำไมอยู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ หายใจออกไหมฝน ตาพร่าหรือเปล่า นนท์วิ่งไปหยิบกล่องตรวจมาให้ที”
พี่หมอนนท์ทำท่าจะลุก แต่ผมรั้งไว้
“ผมไม่เป็นไร”
“แล้วเป็นอะไร”
ไผ่ถาม ผมมองตามัน เบะหน้าเพราะไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น
“ไผ่พากูเข้าไปในห้องมึงที”
ไผ่ทำหน้างง แต่ก็ยอมลุกขึ้น พยุงผมลุกตาม พี่หมอกับพี่หมอนนท์ทำท่าจะเดินตามมา
“ผมขอคุยกับไผ่สองคน”
พี่หมอกับพี่หมอนนท์เบรกกึก ไผ่ทำสีหน้าแปลกใจ
“พี่กับพี่หมอนนท์ช่วยกันขนของไปก่อนนะ ผมมีเรื่องจะปรึกษาไผ่หน่อย ในฐานะเพื่อน”
ผมร้องขอทางแววตากับพี่หมอ พี่หมอมีสีหน้าเป็นห่วง “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่เป็นอะไร”
พี่หมอมองแบบไม่ค่อยไว้ใจ แต่ก็จำต้องพยักหน้า ผมรีบลากไผ่เข้าไปในห้องของมันเองทันที
“มีไร”
“มึงนั่นแหละ มีอะไรทำไมไม่บอกกูตรงๆ!!”
ผมพูดใส่มันเสียงดัง มันมองหน้าผมอึ้งๆ เพราะตั้งแต่คบกันมา ผมไม่เคยตะคอกใส่มันแบบนี้เลย
“มีอะไร กูไม่มีอะไรปิดบังมึงนี่”
“แน่ใจนะ”
ผมส่งออร่ากดดัน เขยิบเข้าไปใกล้จนมันกระเถิบถอยหลัง เห็นมันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วย
“ไผ่ มึงมีอะไรปิดบังกู พูดตรงๆ ก่อนที่กูจะโกรธ”
มันขมวดคิ้ว
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
ผมผลักมันลงไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ขึ้นคร่อมด้านบน
“เฮ้ย! ทำอะไรมึง”
ผมล็อกมันไว้ด้วยขา กระชากชายเสื้อมันขึ้นสูง
หราเต็มแผงอก ทั้งรอยฟัน รอยคิสมาร์ก และรอยแดงๆ คล้ายรอยบีบเค้น ผมมองอึ้งๆ มันรีบลดเสื้อตัวเองลงมองผมตาโต ผมมองหน้ามัน
“ทำไมมึงต้องปิดบังกูด้วย” ผมเม้มปากแน่น “มึงกับพี่หมอนนท์”
มันตาโตทันทีที่ผมเอ่ยจบ
“ฝน!”
“มึงกับพี่หมอนนท์”
“ฝน”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
“มึงจะบอกกูเมื่อไหร่ ก็ไหนสัญญาว่ามีไรจะเล่าให้ฟังทุกเรื่องไง ทำไมต้องปิดบัง กูเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเลยรึไง”
“เปล่า ฝน คือ กู แบบว่า..”
น้ำตาผมร่วงเผาะ ผมคิดว่าผมรู้ใจมันที่สุดแล้ว คิดว่ามันรู้ใจผมที่สุดด้วย มันช่วยเหลือผมหลายครั้ง มีอะไรก็บอกก็เล่า แต่ไม่คิดว่าเรื่องสำคัญแบบนี้มันจะไม่พูดอะไรเลย ผมพยายามคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา ทั้งท่าทางที่มันเปลี่ยนไป มันไม่ใช่เพิ่งเกิด แต่เกิดมานานแล้ว แต่มันก็ไม่คิดจะบอกผมที่เป็นเพื่อนสนิท
“ฝน กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะโกหกมึง อย่าร้องเลยนะ”
มันรีบลุกขึ้นมาโอบกอดผมไว้แนบอก อกอุ่นๆ ที่ผมซบบ่อยๆ ตอนนี้พี่หมอนนท์แย่งไปแล้ว
ผมไม่รู้ว่าที่ร้องไห้นี่ร้องไห้เพราะเสียใจที่เพื่อนไม่ยอมเล่าความจริงเพียงอย่างเดียว หรือผมกำลังหวงเพื่อนกันแน่ ไผ่มันไม่เคยคบผู้หญิงจริงจังเลยสักคน ชีวิตนี้แทบจะมีแค่ผมคนเดียว ทำทุกอย่างเพื่อผม รักผม จนผมรู้สึกว่ามันเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ก็เป็นเพื่อน แต่พอรู้ว่ามีใครสักคนจะมาแย่งมันไป จะในฐานะอะไรก็ตาม ผมก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดี
ผมไม่พร้อมจะสูญเสียไผ่ไปให้ใครทั้งนั้น ผมเห็นแก่ตัวเกินไปไหม
“อย่าร้องฝน กูยอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ฟังแล้วมึงอย่าโกรธกูนะ เรื่องทุกอย่างมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ”
มันดันผมออกมาพูด ผมยังนั่งน้ำตาริน มันทำสีหน้าลังเล ผมขยับจะลุก
“ไม่เต็มใจเล่าไม่ต้องเล่าก็ได้”
“เล่าๆ เดี๋ยวขอเวลากูเรียบเรียงก่อน”
ผมนั่งคอย มันกระแอมไอหนึ่งที
“มึงจำวันที่มึงถูกพี่ดีนจูบได้ไหม วันนั้นที่มึงพยายามโทรติดต่อกูแล้วโทรไม่ติด”
ผมพยักหน้า จำได้แน่อยู่แล้ว เพราะโทรหาใครก็ไม่มีใครรับ จนพี่ต้าร์ต้องเข้ามาปลอบใจ
“วันนั้นกูเมา ไอ้เหี้ยนนท์นั่นก็เมา กูไม่ขอเล่ารายละเอียดนะ แต่มันเริ่มมาจากตอนนั้น ด้วยความไม่ตั้งใจ”
เดี๋ยวนะ ถ้าพูดถึงตอนนั้น มันบอกมันแฮงค์ แล้วก็นอนเดี้ยงไปหลายวัน ตื่นมาก็เดินเป๋อีก
งั้นก็หมายความว่า…
ผมมองตามัน อ้าปากค้าง มันจ้องตาผมคล้ายกับไม่อยากให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเหมือนกัน
“ใช่ กูกับไอ้เหี้ยนั่นมีอะไรกัน”
ไม่ต้องเดาเลยว่าใครเป็นฝ่ายรับ เพราะดูจากสภาพที่มันจับไข้ไปหลายวัน และท่าเดินเป๋ๆ นั้นมีสภาพเหมือนผมไม่มีผิด
“แล้วหลังจากนั้น มันก็ขอรับผิดชอบกูเหมือนที่พี่หมอรับผิดชอบมึง แต่เหี้..เอ๊ย กูไม่ต้องการ กูเป็นผู้ชาย เป็นรุกเต็มร้อย วันนั้นแค่ผิดพลาด กูพยายามหนีมัน แต่ไอ้เหี้..นั่นมันก็ตื๊อไม่หยุด”
มันเล่าต่ออย่างใส่อารมณ์
“พอกูไม่ยอมเข้า มันก็บังคับกู มึงเข้าใจไหม มันบังคับกู ความรู้สึกของกูตอนนั้นบอกได้เลย กูนึกถึงมึง กูคิดว่าเป็นกรรมของกูที่เคยใช้มึงเป็นเหยื่อให้พี่หมอทำรุนแรง ตอนที่โดนมันทำแต่ละที ในหัวกูมีแต่มึง กูรู้เลยว่ามึงต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน”
“กูสู้มันไม่ได้ ไม่ว่าจะทางไหน มันทำทุกวิถีทางเพื่อให้กูยอมเป็นของมันไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม ช่วงที่มึงหายไป กูก็ร้อนใจ มันขอข้อแลกเปลี่ยนเพื่อจะได้ข้อมูลในการตามหามึง หลังจากนั้นมันก็ขู่กู ถ้ากูไม่ยอมมันจะบอกมึง บอกคนอื่น แม่งโคตรทรมาน แต่มันคงไม่ได้เสี้ยวของที่มึงเป็น กูเลยสำนึก”
“ขอโทษนะ กูไม่รู้”
“อือ กูเข้าใจ แล้วมึงก็เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าทำไมกูไม่เล่าให้มึงฟัง”
ผมพยักหน้าเข้าใจ เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่บอกกันง่ายๆ ถ้ามันคบกับพี่หมอนนท์แบบคนรักกันทั่วไปแล้วไม่บอก ผมจะโกรธมันมากกว่านี้ แต่นี่มันถูกบังคับเหมือนกัน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ก็เกิดจากความไม่ตั้งใจ
“แล้วตอนนี้มึงกับพี่หมอนนท์”
“มันเหี้ยยังไงก็ยังเหี้ยอยู่เหมือนเดิม กูจะอาฆาตมันจนตาย”
มันทำหน้าเหี้ยม ผมมองตามัน
“มึงรู้สึกอะไรกับพี่หมอนนท์ไหม”
“ไม่ ฝน อย่าถามอะไรที่มันน่าขยะแขยงขนาดนั้น”
“บางทีที่พี่หมอนนท์ทำแบบนี้ เพราะเขาชอบมึงก็ได้นะ”
“มันจะชอบไม่ชอบเหี้ยอะไรก็เรื่องของมัน กูไม่ใช่เกย์ ไม่ได้พิศวาสในตัวผู้ชายด้วยกันเอง เอ่อ ยกเว้นตอนมึงยั่ว”
อ้าว ไอ้นี่ ไหนบอกไม่พิศวาส
“และที่สำคัญ กู…เกลียด…มัน”
มันย้ำชัดเจน
“มึง เกลียดแบบไหนได้แบบนั้นนะ”
ผมเตือนสติ มันชะงัก มองหน้าผม
“เอาเป็นว่า กูเกลียดมัน มึงเข้าใจแค่นี้พอ แม่งศักดิ์ศรีกู รู้ถึงไหน อายถึงนั่น กูอยากเป็นผู้ชายที่เข้มแข็ง เป็นผู้นำ ตัวรุก แต่มัน…” มันกัดกรามกรอด “มันทำให้กูรู้สึกว่ากูอ่อนแอ มันทำให้กูเป็นรับ กูไม่ชอบ”
“ไม่ชอบหรือเจ็บใจที่เขาเหนือกว่า”
มันสะอึกไป
“ไม่ว่าจะยังไง กูก็เกลียดมัน”
มันย้ำชัดเจน ผมพยายามจ้องตามัน มันไม่พูดอะไร ถอนหายใจแรง ซบหน้าลงกับหัวไหล่ผม
“กูดีใจที่มึงไม่นึกรังเกียจกู”
“บ้า กูก็ทำกับพี่หมอ จะรังเกียจมึงทำไม”
“มันต่างกันนะฝน มึงน่ะ ถึงจะขี้เหร่ แต่ก็ยังเหมาะกับเป็นฝ่ายรับมากกว่า แต่กูไม่ใช่”
มันพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส
ควาย มาหาว่ากูขี้เหร่ =*=
“แต่มันบังคับให้กูเป็น” มันกัดกรามกรอด “มึงโกรธกูไหม”
ผมส่ายหน้าไปมา มันถอนหายใจอย่างโล่งอก
“งั้นที่มึงเงียบๆ ไปช่วงนี้”
“เพราะถ้ากูพูดอะไร มันจะเข้าตัวน่ะสิ ไอ้นั่นก็จ้องแต่จะกัดกูกลับ จะพูดจะแซวอะไรกับเพื่อนก็ลำบาก เหมือนคนมีชนักติดหลัง”
อ๋อ
ผมนิ่งคิด
“ว่าแต่ไผ่…” ผมทำท่าอึกอัก “มึงกับพี่หมอนนท์เป็นพวกชอบเล่นแรงเหรอ เห็นกัดกันเป็นรอยเลย”
มันโบกหัวผมที
“มันเสือกมากัดกูก่อน กูเลยแก้แค้นกลับแค่นั้นเอง”
แต่แค่นั้นเองของมึงทำเอากูคิดลึกนะ ผมหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงฉากมันออกศึกกับพี่หมอนนท์
“มึงอย่าพยายามคิดฝน มันทุเรศ กูว่ามึงกับพี่หมอยังดูดีกว่าอีก”
แน่ะ รู้ใจกูอีก
“มึงคิดไรอยู่ กูรู้หมดแหละ”
แล้วมันก็ทิ้งตัวลงไปนอนหงาย
“กูเหนื่อยฉิบหาย ทำยังไงมันถึงจะปล่อยกูไปวะ”
ผมยิ้มให้มันที ขยับไปนั่งข้างๆ เอวมัน
“ลองพูดกับพี่เขาตรงๆ รึยัง”
“ให้กูพูดดีๆ กับมันเนี่ยนะ เอาตีนกูไปกินก่อน”
“กูว่าบางทีพี่เขาแค่อยากเอาชนะมึงก็ได้นะ”
“หึ ก็คอยดูว่าจะไม่มีวันที่มันแพ้”
ผมถอนหายใจแรง
“ความอยากเอาชนะของมึงจะทำให้มึงเจ็บตัวนะ”
มันขมวดคิ้วคิด
“แต่จะให้กูยอมแพ้มันอย่างเต็มใจก็ทำไม่ได้เหมือนกันนะฝน แต่ดีอย่างตรงที่มันเล่นกับกูตรงๆ ไม่เอาคนที่กูรักไปเป็นเหยื่อแบบไอ้พี่หมอ ไม่งั้น กูคงทรมานกว่านี้”
แล้วมันก็รวบผมไปกอดแน่นทั้งที่มันนอนอยู่นั่นแหละ
“ขอกูดูรอยมึงอีกรอบได้ไหม”
“มึงจะดูไปทำเชี่ยอะไร รอยตัวเองก็มี”
“ไม่เอา กูอยากเห็น นะนะ อยากรู้ว่าพี่หมอนนท์ทำยังไงมึงถึงยอมได้”
“กูไม่ได้ยอม แต่กูสู้มันไม่ได้”
“นั่นแหละ กูอยากเห็น นะนะ”
“พูดไม่รู้เรื่องละฝน ปล่อยกู”
ผมไม่ยอม รื้อเสื้อมันขึ้นสูง
“อย่านะหมาฝน”
“กูอยากเห็น”
“มะ งั้นให้กูดูของมึงก่อน ดูสิพี่หมอจะทำไว้เด็ดขนาดไหน”
“เฮ้ย! ไม่เอาไผ่”
ผมหัวเราะคิกตอนมันร่นเสื้อผมขึ้นสูง ในขณะที่มือผมก็ยังร่นเสื้อมันขึ้นสูงอยู่ ผมดิ้นตัวงอลงไปหัวเราะเอิ้กอยู่ด้านล่าง มันขึ้นคร่อม
“อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นดีนัก เอาของตัวเองมาโชว์ก่อนเลย”
แล้วมันก็เลิกถอดเสื้อออกจากหัวผม
“ไม่เอาไม่ถอดไผ่ ปล่อยกูไป!”
ผมร้องเสียงดัง มือพยายามจะถอดเสื้อมันบ้างเพื่อแก้แค้นคืน มันอาศัยแรงที่เยอะกว่ารวบจับสองข้อมือผมไปตรึงไว้เหนือหัว
“ไผ่ ปล่อยกู!!”
“แกรก!”
ได้ยินเหมือนเสียงเปิดประตู ก่อนตัวไผ่จะถลาหลุดหายไปจากตัวผม และตัวผมที่ถูกกระชากลงจากเตียงไปอยู่ในอ้อมแขนคนกระชาก
“ทำอะไรฝน!”
พี่หมอถามไผ่เสียงเข้ม ในขณะที่พี่หมอนนท์ก็จับแขนไผ่ไว้ บีบแน่นจนมันเบ้หน้า
“ทำอะไรฝน”
พี่หมอนนท์ทวนคำถามพี่หมอ ไผ่มันหันไปเผชิญหน้าพี่หมอนนท์
“ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรนี่”
“เมื่อกี้เห็นกับตา”
“เห็นอะไร”
กลายเป็นสองคนนั้นจ้องตากันเขม็ง
“อย่าท้าทายกันไผ่”
“กูเป็นของกูแบบนี้ มึงนั่นแหละออกไปจากชีวิตกูเลย”
พี่หมอนนท์ยกยิ้ม มองหน้าผมแบบน่ากลัวนิดๆ แล้วจับไผ่ดันติดกำแพง บดจูบมันต่อหน้าผมเลย ผมอ้าปากค้าง ไม่รู้อาการของพี่หมอตอนนี้เพราะตาผมยังตรึงอยู่ที่สองคนนั้น
ไผ่มันดิ้นขลุกขลัก ทั้งถีบทั้งถอง แต่พี่หมอนนท์นั้นมีวิชากล้าแกร่งกว่า บังคับขืนตัวมันไว้ จนมันถูกเบียดแน่นติดกำแพง
ข้าเข้าใจถ่องแท้แล้ว
ข้าไม่สงสัยอะไรแล้ว
ข้าขอลาก่อน
ผมค่อยๆ เงยหน้ามองพี่หมอที่ยืนช็อกอยู่ข้างๆ ค่อยๆ ใช้นิ้วสะกิด แต่ดูท่าพี่หมอจะไม่รู้ตัวเลย ผมค่อยๆ ดันคนตัวสูงให้เขยิบก้าวถอยไปด้านหลัง ออกจากห้องไป(ประตูเปิดอ้าไว้) ผมล็อกให้คนในห้องเบาๆ
ขอโทษนะไผ่ แต่สีหน้าพี่หมอนนท์ที่แสดงออกเมื่อกี้
มันหึงกันชัดๆ
ถ้าหึง…ก็แปลว่ารัก
ซึ่งถ้าพี่หมอนนท์รักไผ่จริง มันไม่มีวันดิ้นหลุดแน่ๆ
“เอ่อ พี่หมอ”
ผมพยายามเรียกสติของคนตัวสูงที่ยังช็อกค้างไม่หาย คงไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะเป็น หรือไม่ก็ช็อกเรื่องไผ่
“พี่หมอ”
ผมเรียกอีกที
“ฝน เมื่อกี้นี้พี่ตาฝาดใช่ไหม ตาฝาดที่เห็นไผ่กับนนท์”
“ถ้าพี่หมอตาฝาด ผมก็คงตาฝาดด้วยเหมือนกัน”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
พี่หมอถามเสียงแหบ ลูบหน้าตัวเองเบาๆ ผมเลยเล่าเรื่องที่ไผ่เล่าให้ผมฟังเมื่อตะกี้ให้พี่หมอฟังอีกรอบ พี่หมอทำหน้ายุ่ง
[To be Con...]
หึๆ ตอนหน้าไม่ได้มาแค่จูบ!!!
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134693 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก