Chapter : 93 : เรื่องของไผ่ พาร์ท 2
[พี่หมอ...♡]
ยอมรับว่าผมช็อกมาก สำหรับเรื่องที่ฝนเล่าให้ฟัง มันช็อกเสียยิ่งกว่าอะไร ข้อแรกเพื่อนผมไม่ใช่เกย์ ข้อสองไผ่ก็ไม่ใช่ แต่ก็เข้าใจว่าน้ำเมาทำให้เกิดเรื่องแบบนี้(เหมือนฝนเวลาเมาจัดๆ)
แต่มันก็เกินจะเชื่ออยู่ดี เพราะไม่คิดว่าหมอนนท์มันจะกล้ามีอะไรกับไผ่
คือ…คนน่ารักๆ แบบฝนผมพอเข้าใจ แต่กับไผ่…
ผมลูบหน้าตัวเองอีกรอบ อยากให้ภาพทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง ถ้าไม่เห็นว่าเพื่อนจูบไผ่ต่อหน้าต่อตา
กรรมตามสนองไผ่สินะ
เกิดขึ้นในรูปแบบเดียวกันอีกต่างหาก
ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนหันกลับมามองคนที่มองผมอยู่ ดวงตามันใสแจ๋ว คล้ายกำลังดูของแปลก ต่ำลงไปเบื้องล่าง มันกำลังเปลือยท่อนบนอยู่ เสื้อมันคงอยู่ในห้องไผ่
คำถามก็คือ…
ทำไมมันเปลือย และขอย้อนกลับไปอีกนิด สิ่งที่มันทำกับไผ่เมื่อตะกี้…
ผมปล่อยรังสีคุกคามใส่ มันหน้าเผือดลง ค่อยๆ ก้าวถอยไปด้านหลังจนชนประตูห้องผม ไม่สิ ห้องของเราสองคนต่างหาก
“เมื่อกี้ทำอะไรกับไผ่”
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“แล้วสิ่งที่พี่เห็นล่ะ คืออะไร ถอดเสื้อกันทำไม มันคร่อมนายทำไม และสิ่งที่พี่ได้ยินเหมือนไผ่กำลังบังคับนายอีก”
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
ผมเพ่งสายตาจ้องหน้ามัน
“หรือว่าจริงๆ แล้วแอบนอนกับไผ่”
มันอ้าปากพะงาบๆ
“เปล่า”
“ฝน บอกมาตามตรง!!” ผมตะคอก
“ผมเปล่า พอดีผมอยากเห็นรอยบนตัวมันผมเลยขอดู มันไม่ยอม ซ้ำยังจะแกล้งผมด้วยการดูกลับ แค่นั้นเอง”
“แล้วอยากไปดูของคนอื่นทำไม”
“ก็แค่อยากรู้”
ผมยกยิ้ม
“ไม่ต้องอยากรู้เรื่องของคนอื่นหรอก จะทำให้ดู เอาให้เยอะๆ เลย จะได้เลิกอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านเขา” แล้วผมก็เปิดประตู ลากมันดันไปวางแหมะไว้บนที่นอน
“พี่หมอ อย่านะ นี่มันห้องหอจริง”
“แล้วไง”
“พี่ต้องอ่อนโยนกับผมสิ”
ผมยกยิ้ม
“แต่มันความผิดของนายที่ทำให้พี่โมโหก่อน” ผมหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
“เดี๋ยวพี่หมอ! อ๊ะ…”
เพราะมันไม่มีเสื้อ ผมเลยก้มงับหัวนมมันได้ง่ายๆ จริงๆ เมื่อคืนก็กินอิ่มแล้ว กินอย่างเอร็ดอร่อยเชียว แต่วันนี้มันแตกต่าง ฝนทำให้ผมโกรธ
แทนที่มันจะสงวนร่างกายนี้ไว้ให้ผม กลับยอมให้คนอื่นจับแก้ผ้าง่ายๆ ยอมให้ไผ่สัมผัสเนื้อตัวง่ายๆ ไม่ว่ามันจะมีอะไรหรือไม่มีอะไรกันก็ตาม มันก็ไม่สมควร
“เด็กร่าน”
“มะ ไม่ใช่ อืม พี่หมอ อย่า”
มันครางสะท้านเมื่อผมรวบจับสองข้อมือมันตรึงไว้เหนือหัว ท่าเดียวกับที่ไผ่ทำเมื่อกี้ มันติดตาจนน่าโมโห ไม่ว่ามันจะทำกันเล่นๆ หรือทำกันจริงๆ แต่คนที่ต้องได้ครอบครองฝนคือผมเท่านั้น ผมละเลงลิ้นบนแผงอกมัน ฝนดิ้นเร่าราวกับจะขาดใจ ผมไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด ผมต้องการทำโทษมันโทษฐานที่ทำให้ผมโกรธ โทษฐานที่ทำให้ปีศาจร้ายตัวเดิมต้องตื่นอีกครั้ง ผมกระชากดึงกางเกงมันออกด้วยมือเดียว มันร้องห้ามเสียงหลง ผมไม่ฟังเสียง จุ่มน้ำลาย แทรกนิ้วเข้าไปกระตุ้น
ฝนผวาเฮือก แยกขาอ้าออก ปฏิกิริยาเมื่อผมสัมผัสกับจุดไวสัมผัสอันแสนคุ้นเคย ผมเร่งเร้าอยู่ตรงจุดเดิม ฝนครวญครางราวกับจะขาดใจ ร่างกายเริ่มดิ้นพล่าน
“พี่หมอ พี่หมอ”
มันครางตามจังหวะกระตุ้นของผม ผมถอนนิ้วออกทั้งที่อีกมือยังตรึงข้อมือมันไว้ คลี่ถอดเสื้อตัวเองออกไม่ไยดีว่ามันจะย่นยับ นำมันมามัดข้อมือฝนไว้กันดิ้นรนขัดขืน
“พี่หมออย่า…”
ผมถอดกางเกงโยนทิ้งไปไกล นำความพร้อมที่สุมไปด้วยความโกรธและราคะออกมา
“พี่หมอ”
แล้วผมก็จัดการเชื่อมร่างของเราทันที รั้งสองขาฝนพาดแขน อกบางแอ่นขึ้น สะโพกกลมกลึงแนบติดกับต้นขาผม
ผมไม่สนใจเสียงร้องอันทรมานนั้น เบียดชิด กดย้ำให้มันรู้ว่ามันเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว ฝนครวญครางตามจังหวะรักที่ผมประเคนให้
น้ำตามันไหลพราก น้ำตาแห่งความเสียวซ่าน ภายในรัดผมแน่นจนผมแทบหลุดออกนอกโลก
“อย่าให้ใครเห็นร่างกายของนายง่ายๆ อีกน้ำฝน นายเป็นของพี่นะ”
ผมกระซิบบอก ฝนมองผมตาเชื่อม ดวงตานั้นกำลังเว้าวอน ผมไม่แน่ใจว่ามันเว้าวอนให้ผมหยุดหรือให้ผมทำรุนแรงมากขึ้นกันแน่
แต่ผมขอเห็นแก่ตัวคิดเป็นอย่างหลังก็แล้วกัน
ผมจูบแผ่นหลังเมียรักหลังจากสำเร็จโทษมันไปหลายรอบ ฝนหมดแรงนอนหลับสนิทไปบนเตียงของเรา ผมจูบซับหัวไหล่มันไปเบาๆ ที ดึงผ้าห่มมาปิด ก้าวเดินออกจากห้อง
บังเอิญเหลือเกินที่คนข้างห้องผมก็ทำแบบเดียวกัน มันมองตาผม ผมก็มองตามัน สีหน้าผมบ่งบอกมันได้อยู่แล้วว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน
มันไม่พูดอะไร เดินตรงมาทางผม ทำสีหน้าอึดอัดนิดหน่อย และผมก็เพิ่งสังเกตเห็นรอยกัดที่ต้นคอมัน รอยที่ฝนบอกไว้ ตอนแรกไม่ได้สังเกต
“มีไรจะสารภาพไหม”
[ต่อ 50%]
“ฉันไม่ได้ทำผิดนะ”
ผมเลิกคิ้วมอง
“เออๆ ทำผิดก็ได้ แล้วฝนกับแกรู้เรื่องถึงไหนแล้ว”
ผมเลยเล่าคร่าวๆ ว่ามีอะไรบ้างที่ผมรู้
“ก็ตามนั้นแหละ”
“ตกลงแกชอบเด็กนั่น”
มันทำสีหน้าอึดอัด อ้อมแอ้มตอบ
“อือ”
ผมทำหน้ายุ่ง
“คือ ตอนแรกฉันทำไปเพราะรู้สึกผิด เพราะเมาแล้วทำเรื่องแบบนี้ แต่หลังๆ มันไม่ใช่ เอ่อ บอกไม่ถูก ความรู้สึกมันค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น ไม่ใช่อยู่ๆ ก็เกิด แต่ตอนนี้ฉันขาดเด็กนั่นไมได้จริงๆ”
“คำพูดคุ้นๆ นะ”
“ก๊อปมาจากแก”
ผมหัวเราะหึๆ พยักหน้าไปยังกองข้าวของที่วางไว้ที่พื้นก่อนฝนจะลากไผ่เข้าห้อง
“ตั้งแต่วันที่ฝนถูกดีนจูบ”
มันพยักหน้ารับ นานพอควร นี่ผมก็เพิ่งมารู้ ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่มีทางรู้เด็ดขาด
“แกจริงจังแค่ไหน”
“อาจยังไม่ขนาดแก เพราะของแก แกยังรู้ว่าเด็กนั่นรู้สึกดีๆ กับแก แต่สำหรับฉันมันต่างกัน เพราะไผ่เขาเกลียดฉันจริงๆ จังๆ ตอนนี้ฉันได้เขาเพราะบังคับเอานี่แหละ ไม่งั้นหมดสิทธิ์ เหมือนแกช่วงแรกๆ แต่ของแกน่าจะง่ายกว่าเพราะฝนหวั่นไหวง่าย แต่ไผ่ตรงกันข้ามเลย รักแรงเกลียดแรงด้วย”
ผมกับมันก้มเก็บของ เดินเข้าไปเก็บไว้ในห้องผม หมอนนท์มองฝนที่ถูกผมสำเร็จโทษ
“สลบเลยเหรอ”
“แค่หลับ ฝนหลับง่ายถ้าเหนื่อย ของแกล่ะ”
มันยักไหล่
“สลบ เล่นหนักไปหน่อย โมโห”
ผมถอนหายใจแรง
จะปรามก็ไม่ได้ เพราะผมก็เพิ่งทำแบบเดียวกับมันไป พอเสร็จเราก็มานั่งบนโซฟาตรงข้ามกันในห้องรับแขก
“แกจะทำยังไงต่อไปกับไผ่”
มันนิ่งคิด
“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก บังคับไปแบบนี้แหละเรื่อยๆ”
ผมส่ายหัวไปมา
“เด็กนั่นดื้อ” มันบอกต่อ
“ก็มันสมควรไหม”
“อย่าสอนเพราะแกก็ทำแบบเดียวกับฉันตอนได้ฝนใหม่ๆ”
ผมเถียงมันไม่ออกจริงๆ
“จีบกันดีๆ ไผ่คงไม่ยอม ก็ต้องทำแบบนี้แหละ ทำให้เด็กนั่นขาดฉันไม่ได้ในทุกกรณี”
ผมส่ายหัวอีกที
“กรรมของไผ่”
“อย่าพูดแบบนี้ดิ รู้สึกผิด แต่ถ้าจะให้ปล่อยเด็กคนนั้นไป ฉันทำไม่ได้จริงๆ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ เพราะผมเคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาก่อน ผมจึงทำได้แค่ตบไหล่มันเบาๆ
“เอาใจช่วยละกัน ไม่ขอออกความคิดเห็นละ”
“จริงๆ จะบอกนานแล้ว แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง” มันเกาหัว ผมพยักหน้าเข้าใจ
“คืนนี้เอาไง กลับหรือค้าง” ผมถามเพื่อน
“ค้าง ขอสะสางเด็กนั่นก่อน พรุ่งนี้ต้องเปิดคลินิก”
ผมพยักหน้าเข้าใจ กลับขึ้นไปอาบน้ำ ไม่ได้ปลุกฝนเพราะอยากให้ฝนได้พักผ่อน ระหว่างนี้ผมกับหมอนนท์ก็ช่วยกันจัดของให้เข้าที่เข้าทาง กระทั่งคนที่ตื่นแล้วเดินออกมาจากห้องก่อนคือไผ่
อึดใช้ได้ ขนาดสลบไปนะ มันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย พอเห็นว่าเพื่อนผมยังอยู่มันก็หันหลังเดินกลับห้องปิดประตูเสียงดัง
“ขึ้นไปหาก่อนนะ”
“ล็อกแล้วมั้ง”
มันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ล้วงหยิบกุญแจชิ้นหนึ่งจากกระเป๋ากางเกงให้ดู แล้วมันก็วิ่งพรวดๆ ขึ้นไป ไขกุญแจ แล้วก็ได้ยินเสียงไผ่โวยวายเสียงดัง ผมส่ายหน้าไปมา นึกหน้าพ่อกับแม่ไม่ออกจริงๆ ถ้ารู้ว่าไผ่ก็เป็นไปด้วยอีกคน
โดยเฉพาะแม่…
ผมนึกถึงคนของตัวเองขึ้นมา ไม่รู้ป่านนี้จะตื่นรึยัง ผมรีบวิ่งกลับขึ้นห้อง เปิดประตูออกก็เห็นฝนยังนอนหลับไม่ได้สติอยู่ ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มองริ้วรอยเต็มแผงอกมันที่ผมจงใจสร้างไว้วันนี้
ก่อนถอนหายใจออกมายาวๆ
ไม่รู้ใครจะลำบากกว่ากัน ระหว่างไผ่กับฝน เพราะต้องเป็นฝ่ายรองรับอารมณ์ผมกับเพื่อนด้วยกันทั้งคู่
มิน่า ไม่เห็นนนท์มันมาเล่าเรื่องสาวๆ ให้ฟังสักทีช่วงหลังๆ เพราะดันมาติดพันไผ่มันนี่เอง
“ฝน”
ผมเขย่าปลุกคนตัวเล็กเบาๆ เพราะใกล้จะเย็นเต็มทีแล้ว พ่อกับแม่กลับเร็วด้วยวันนี้ เพราะรับเจ้าสาวผมเข้าบ้าน ฝนสะลึมสะลือลืมตามอง กะพริบตาปริบๆ ก่อนเบ้หน้า
เดาไม่ยากว่าฝนจะเจ็บแค่ไหน ผมใส่ไม่ยั้งเลยนี่ ฝนมองผมตาคว่ำ สายตาที่ไม่ได้เห็นมานาน
“เนี่ยเหรอคนรักกัน”
มันตัดพ้อ ขยับลุกนั่ง รวบผ้าห่มมาปกปิดร่างกายจะลุกเดิน แต่ผมรวบอุ้มมันไว้ในอ้อมแขน
“จะทำอะไร ปล่อย คืนนี้นอนคนเดียวไปเลย ผมจะไปนอนกับไผ่”
มันว่างอนๆ ผมไม่พูดอะไร อุ้มมันเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“อาบ จะเฝ้าอยู่ตรงนี้แหละ”
“ออกไป”
“ให้เวลาสิบห้านาที ช้ากว่านี้จะปล้ำในนี้แหละ”
มันตาโต ผมยกนาฬิกานับถอยหลัง มันรีบหันไปอาบน้ำทันที ผมหัวเราะหึๆ มองเรือนร่างเปลือยเปล่าภายใต้สายน้ำนั้น
ทั้งที่มันก็ไม่ได้มีรูปร่างดีเด่อะไร แต่ทำไมผมถึงได้หลงมันมากมายขนาดนี้นะ
“มองทำไม ออกไปรอข้างนอกสิ”
ผมยกนาฬิกาอีกรอบ แล้วบอกเวลาที่เหลือกับมัน มันรีบหันไปฟอกสบู่ต่อ
“อย่างน้อยก็หันไปหน่อย ผมอาย”
มันหันแค่หน้ามาพูด เสียงอ่อนลง ผมไม่ตอบอะไร ออกเสียงนับเวลาถอยหลัง มันทำหน้าฉุนกึก เขวี้ยงสบู่ใส่ผมอย่างหัวเสีย ผมก้มมองเสื้อตัวเองที่มีรอยสบู่เลอะๆ ก่อนก้มมองสบู่สีขาวที่กำลังหมุนเคว้งอยู่ที่พื้น แล้วมองคนทำที่ยืนทำหน้าไม่พอใจตรงหน้า ผมยกยิ้ม ค่อยๆ คลี่ปลดเสื้อออก ลามไปถึงเข็มขัด รูดซิปลง
“พี่จะทำอะไร”
มันถามด้วยน้ำเสียงหวาดๆ มองตามมือผมที่กำลังคลี่ถอดกางเกง
“นายทำเสื้อพี่เปื้อน ต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่”
“แค่เปลี่ยนเสื้อก็พอ กางเกงไม่ได้เปื้อน ตัวก็ไม่เปื้อน”
มันเริ่มถอยหนีเมื่อผมเริ่มขยับเข้าไปใกล้
“เดี๋ยวได้เปื้อนแน่ๆ เพราะต้องทำโทษนายก่อน ข้อหาทำเสื้อพี่เปื้อน”
“อย่ามาคิดทำทุเรศแถวนี้นะ”
“งั้นก็ฝืนใจอย่าโอนอ่อนล่ะ”
ผมยั่ว แล้วจัดการทำโทษมันไปอีกหนึ่งยก
พอเรียบร้อยก็อุ้มมันออกมาจากห้องน้ำ สั่งให้มันแต่งตัว มันเดินปั้นปึงออกจากห้องไป ผมเดินตาม มันจะเดินไปทางห้องไผ่ แต่ผมรั้งมันไว้
“นนท์มันอยู่ในนั้นด้วย”
มันชะงัก หันมามอง
“เพื่อนพี่ก็เลว เลวพอกัน”
มันว่าด้วยดวงตาโมโห ดวงตาแบบนี้ โกรธจริงแน่นอนครับ ไม่ได้เห็นมานานแล้วนะ ผมยกยิ้ม สายตาแบบนั้น กระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวผมพิลึก ทำให้หวนคิดถึงความรู้สึกเก่าๆ ตอนสมัยบังคับมันใหม่ๆ
“แล้วรักคนเลวคนนี้หรือเปล่าล่ะ”
ผมกระซิบถาม งับติ่งหูมันเบาๆ มันรีบกระถดถอยหนี สายตาไม่วายตัดพ้อ
สงสัยผมจะเล่นแรงไปแฮะ
“พี่ขอโทษ” ผมยอมลงให้ก่อน นัยน์ตามันคลออย่างน่ารัก ผมอมยิ้ม รวบเอวมันมากอด “พี่รักฝนนะ ไม่ว่าฝนจะอยู่ในอารมณ์ไหนพี่ก็ชอบ เมื่อกี้ที่ทำไปเพราะพี่…” ผมหยุดคำไว้ งับใบหูมันอีกรอบจนมันหดหัวหนี
“เพราะพี่หึง”
มันมองผมอึ้งๆ เสหน้าไปทางอื่น แก้มฝาดเลือดอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะหึๆ
“ถ้าไม่อยากให้พี่หึง ก็อย่าทำอีก เวลาหึง พี่ไม่มีเหตุผลนะ”
มันเม้มปากแน่น คงอยากตัดพ้อเพิ่มเติมแน่ๆ
“หึงมากเพราะรักมาก รู้ใช่ไหม”
ผมกระซิบบอก มันก้มหน้าไม่พูดอะไร
“แล้วฝนล่ะ รักพี่หรือเปล่า”
ผมกระซิบถาม มันก้มหน้ามากกว่าเดิม
“รักพี่หรือเปล่าครับที่รัก”
ผมกระซิบยั่ว ตอนนี้หูมันแดงก่ำแล้ว
“รักไหม ไม่บอกพี่ไม่รู้นะ”
ผมถามต่อ มันก้มหน้ายิ่งกว่าเดิม
“รัก”
แล้วมันก็กอดผมแน่น ผมกอดตอบ ก่อนจะได้ยินเสียงเพล้งดังมาจากห้องไผ่ ผมกับฝนหันไปมองทางต้นเสียง เราสองคนรีบวิ่งไปทางนั้นทันที ฝนไม่เคาะเพื่อรักษามารยาท แต่กระชากเปิดประตูออกทันที
เอ่อ.. ผมว่า ผมควรสั่งให้ฝนเคาะประตูก่อนนะ เพราะตอนนี้ภาพที่ผมเห็นก็คือ…
[ต่อ 100%]
ไผ่ในสภาพยืนคว่ำหน้ากับโต๊ะเรียน มีเพื่อนผมคร่อมอยู่ด้านหลัง มือมันข้างหนึ่งตรึงสองมือไผ่ไว้แนบติดกับโต๊ะ ส่วนมืออีกข้างจับสะโพกไผ่ไว้ กำลังบังคับไผ่บรรเลงเพลงอึดอัดกันอยู่
ภาพมันไม่ได้อุจาดอย่างที่ผมเคยจินตนาการ กลับดูดีมากกว่าที่คิดด้วยซ้ำ กับสภาพไผ่ที่หมดหนทางต่อสู้ และตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเพื่อนผม เสื้อของทั้งคู่ยังอยู่ครบ แต่กางเกงไผ่ร่นตกไปอยู่ที่ขาเหนือเข่า ในขณะที่ของเพื่อนผม มันยังครองเอวไว้ที่เดิม แต่ดูหลวมๆ ให้เดา เพื่อนผมน่าจะปลดแค่อาวุธออกมาทำร้ายไผ่เฉยๆ
ที่มาของเสียงน่าจะเป็นโคมไฟที่ตกอยู่บนพื้น หลอดไฟแตกกระจายเต็มพื้น ได้ยินเสียงครางของไผ่ได้ถนัดชัดเจน แต่มันเป็นเสียงครางอย่างอึดอัดขัดใจ ไม่ได้ครางหวานๆ แบบฝน สองคนนั้นไม่สนใจการโผล่มาของผมกับฝนเลยสักนิด ไผ่ยังไม่หยุดที่จะขัดขืนขยับหนี แต่เพื่อนผมมันก็กดแน่น บังคับเอาจนได้
พอได้สติผมรีบโอบเอวดึงเอาตัวฝนค่อยๆ ก้าวถอยออกจากห้อง แล้วปิดประตูให้เบามือทันที ฝนยังช็อกไม่หาย สภาพไม่ต่างกับผมก่อนหน้านี้เลย
คงไม่คาดฝันว่าจะได้มาเจอฉากแบบนี้ระหว่างไผ่กับหมอนนท์(แต่พวกมันเคยเห็นผมกับฝนมาแล้ว)
“ชัดยัง”
“เต็มสองตา”
ฝนกลืนน้ำลายลงคอ ทำหน้าซีเรียส
“พี่หมอนนท์คิดยังไงกับเพื่อนผมกันแน่ ถ้าต้องการแค่ร่างกาย ผมอยากให้พี่หมอนนท์เลิก”
ผมถอนหายใจแรง ลูบหัวมันเบาๆ
“หมอนนท์มันรู้สึกแบบพี่ตอนข่มขืนฝนแรกๆ น่ะ”
ฝนอ้าปากค้าง
“งะ งั้นแปลว่า…”
ผมพยักหน้าไม่พูดอะไร ดึงแขนมันให้ออกห่าง เพราะเสียงครางของไผ่ดังเล็ดลอดออกมามากขึ้น คราวนี้มันไม่ได้ฟังดูอึดอัดขัดใจแบบตอนแรก แต่เป็นเสียงครางที่บ่งบอกว่าเพื่อนผมเป็นฝ่ายได้ชัยชนะแน่ๆ
ฝนยื้อไว้เมื่อเราออกห่างมาระดับหนึ่ง
“แล้วคุณพ่อกับแม่ล่ะ โดยเฉพาะคุณแม่”
ผมหันไปมอง
“พี่บอกไม่ได้นะ มันเรื่องของพวกเขาสองคน”
“ไผ่มันไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่หมอนนท์นะ”
“เรื่องของพวกเขาสองคน เราอย่าไปยุ่งดีกว่า”
“แต่ไผ่เพื่อนผม”
“นนท์มันก็เพื่อนพี่เหมือนกัน”
ฝนหน้างอขึ้นมาอีกรอบ
“ไม่เห็นใจกันเลย เห็นแก่ตัว”
ผมจ้องตามันตรงๆ
“เอาตามจริงแล้ว ถ้าตัดเรื่องที่เป็นเพศเดียวกันออก พี่ว่าเพื่อนพี่คือคนที่น่าคบคนหนึ่งเลยนะ”
ฝนมองผมอึ้งๆ คงเถียงเรื่องนี้ไม่ออก เพราะหมอนนท์มันก็ขยัน เห็นอกเห็นใจคนอื่น มีน้ำใจ อารมณ์ดี เป็นการเป็นงานทุกอย่าง ที่มันทำเรื่องที่ผ่านมา เพราะตกกระไดพลอยโจนกับผม และที่มันชอบไผ่ ก็เพราะความบังเอิญ บางสิ่งก็เกิดขึ้นเหนือการควบคุมเช่นกัน
“แต่…”
“ให้โอกาสเพื่อนพี่สักครั้งนะฝน ถ้าเทียบกันแล้ว พี่ว่านนท์มันนิสัยดีกว่าพี่อีก”
มันมองตาผม สีหน้ายังไม่คลายความวิตก
“ถ้าไม่สบายใจ พี่จะลองๆ พูดกับนนท์ดู แต่ที่คุยกันล่าสุดตอนที่ฝนหลับ นนท์มันบอกว่า มันขาดไผ่ไม่ได้”
มันมองผมอึ้งๆ
“มันเป็นคำพูดเดียวกับที่พี่เคยบอกมันไป แล้วร้องขอให้มันช่วยเหลือ เพื่อให้ได้ฝนมาครอบครอง และมันกำลังใช้คำเดียวกันนี้ขอร้องพี่ ถ้าพี่ใจร้ายไม่ยอมรับฟัง มันก็ดูทุเรศไป เพราะมันยังเคยกระโดดลงมาช่วยเหลือพี่ ทั้งที่สิ่งที่พี่ทำนั้นเลวกว่าเยอะ”
ฝนมีสีหน้าลังเล ผมดึงมันเข้ามาชิด
“รู้ใช่ไหมว่าไผ่เป็นคนใจแข็ง” ฝนพยักหน้ารับรู้ “รอเวลาให้หมอนนท์มันพิสูจน์ก่อน ถ้ามันทำไม่ได้ ค่อยจับพวกนั้นแยกออกจากกัน”
ฝนยอมพยักหน้ารับ
To be Con..
ฉากนี้ที่ทุกคนรอคอย
จองหนังสือ>>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134737 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก