ตอนที่ 94 เป็นข่าว (น้ำฝน)
เพราะคำขอร้องจากพี่หมอ ผมเลยจะให้เวลาพี่หมอนนท์จีบไผ่ บอกตามตรง กระดากมาก ตอนแรกคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไผ่กับพี่หมอนนท์ เอ่อ..จะทำเรื่องพรรค์นั้นออกมาเป็นแบบไหน จนผมได้มาเห็นกับตา บอกได้คำเดียว ฮาร์ดคอร์มากกว่าที่ผมคิด แถมไผ่ยังทำเสียง…
“อึก อือ…”
เสียงครางของมันยังก้องอยู่ในหัวผมอยู่เลย ภาพมันที่กำลังถูกพี่หมอนนท์ขืนใจอีก(ถึงจะเห็นได้ไม่ชัดเพราะเห็นแค่ด้านหลังก็เถอะ)
อ๊ากกกกกกกก ผมไม่ใช่คนลามกนะ ไม่ใช่ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ผมเอาหมอนอุดหู กลิ้งขลุกๆ อยู่บนเตียง พยายามลบภาพและเสียงที่เห็นทิ้งไป แต่มันก็ยังดังก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด
แต่จะว่าไปแล้วเสียงไผ่โคตรเซ็กซี่เลย พี่หมอนนท์จะหลงก็ไม่แปลก ถ้าผมลองเป็นพี่หมอนนท์ แล้วต้องมานั่งปราบเด็กดื้อแบบมันคงสนุกพิลึก
โว๊ะ สนุกตรงไหน!!
ไม่ได้ๆ ห้ามสนับสนุนสิ อย่านึกถึงด้วย ไม่นึกๆ ๆ ๆ ๆ ผมเอาหมอนอุดหูแน่นกว่าเดิม กลิ้งไปกลิ้งมาจนทั่วเตียง
“เป็นไร”
พี่หมอที่กำลังจัดของอยู่หันมาถาม
“ปะ เปล่า”
ผมรีบเอาหมอนวางลงที่เดิม พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด พี่หมอยกยิ้มอย่างรู้ทัน เดินมาคร่อมผมไว้
“ทำไม เห็นไผ่ถูกทำเมื่อกี้แล้วอยากเหรอ”
“บะ บ้า”
ผมค้าน วันนี้โดนไปตั้งหลายรอบ ขืนโดนอีก ช้ำกันพอดี
“คิดว่าอยากซะอีก พี่ยังมีแรงเหลือนะ”
“แต่ผมไม่มีแล้ว”
“จริงเหรอ”
พี่มันเกลี่ยริมฝีปากบนผิวแก้มผมคล้ายจะยั่ว
“จริง.. ผะ ผมว่าคุณพ่อคุณแม่คงใกล้กลับแล้ว เราลงไปรอกันข้างล่างดีกว่า”
ผมรีบผลักอกกว้างออกห่าง พี่หมอหัวเราะหึๆ อย่างรู้ทัน ก้มหอมแก้มผมฟอดใหญ่ พยุงตัวผมลุกพากันลงไปข้างล่าง
ประมาณชั่วโมงกว่าๆ พ่อกับแม่ก็พากลับ สงสัยสองคนในห้องจะได้ยินเสียงรถด้วยถึงได้พากันเดินลงมา พ่อยิ้มมาแต่ไกล กอดผมแน่น
“เป็นส่วนหนึ่งของบ้านเราจริงๆ แล้วนะ”
“ครับ”
ผมยิ้มรับ ทักทายกันพอประมาณพ่อกับแม่ก็ขอตัวไปอาบน้ำ ผมหันไปมองหน้าไผ่ ภาพที่เห็นกับเสียงครางของมันดังก้องเข้ามาในหัวผมอีกรอบ ผมรีบเสหน้าหลบ
เขินครับ
มันทำสีหน้าอึดอัดเหมือนกัน คงรู้สึกแย่ไม่น้อยที่ต้องมาให้ผมรู้เห็นฉากแบบนั้น ไม่รู้ว่ารอบสองนี่มันจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าผมเข้าไปเห็น
“มึงโอเคใช่ไหม”
ผมถามเสียงเบาหวังให้ได้ยินกันสองคน พี่หมอกับพี่หมอนนท์เดินเข้าไปคุยกันเองแล้ว มันทำสีหน้ากระอักกระอ่วน
“กูไม่เคยโอเคเลยสักครั้ง”
มันตอบตามตรง ผมไม่รู้จะให้กำลังใจหรือช่วยเหลือมันยังไงดีเหมือนกัน เพราะรับปากพี่หมอไว้แล้ว แต่นี่ก็เพื่อนเหมือนกัน ผมมองหน้ามันอย่างเห็นใจ
“กูไม่ได้กำลังจะตาย ไม่ต้องมองเหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตกู”
“ห่า กูแค่เป็นห่วงความรู้สึกมึง”
“ถ้าห่วงกูจริง ทำงี้ดีกว่า”
แล้วมันก็รวบผมเข้าไปกอด ผมหัวเราะหึๆ กอดให้กำลังใจมันกลับ เพราะตอนที่ผมแย่ ผมก็ได้อ้อมแขนมันนี่แหละ คอยเป็นกำลังใจให้
“ตาไผ่ ไปยืนกอดฝนแบบนั้นได้ไงลูก เดี๋ยวพี่ชายเราก็ได้หึงเอาหรอก”
แม่เดินลงบันไดมาทักเข้าพอดี ผมกับไผ่หันไปมอง
“อยากหึงก็หึงไปดิ”
มันปรายตามองไปทางพี่หมอ เลยไปถึงใครบางคนด้านหลังพี่หมออีกที สองคนนั้นจ้องมาที่เรากันเขม็ง ออร่าน่ากลัวพอกัน แต่พี่หมอนนท์ดูจะดุเดือดกว่า
เอ่อ ไผ่… กูว่ามึงเล่นแรงไปละ
ไผ่ยกยิ้ม หันมากระชับกอดผมแน่นขึ้น
“เพราะระหว่างผมกับพี่หมอ ผมมาก่อนพี่หมออีก เนอะมึงเนอะ”
ไม่ต้องมาเนอะมึงเนอะเลยมึง มึงเห็นไหม ว่าพี่หมอจะบินมาขย้ำคอกูกับมึงอยู่รอมร่อแล้ว กูยังไม่อยากถูกจับหั่นสดเหมือนเมื่อตอนก่อนเที่ยงนะ
แม่ส่ายหัว เดินกลับไปที่รถ สงสัยจะลืมของ ไผ่มันยังไม่คลายกอดผม มองพี่หมอนนท์ด้วยสายตาท้าทาย รายนั้นก็มองกลับด้วยสายตาน่ากลัวไม่ต่าง แล้วอยู่ๆ พี่หมอนนท์ก็เปลี่ยนเป็นยกยิ้ม มองมันด้วยสายตากรุ้มกริ่มแทน พอเห็นสายตาแบบนั้นแล้ว ผมพูดได้อย่างเดียวครับ
หื่นมาก
พี่เดินมาจับมันแก้ผ้าเลยก็ได้นะ
“ปล่อยไผ่ กูจะออกไปเดินเล่นรับลมหน่อย”
ผมรีบหาทางเลี่ยง ดันมันออกเบาๆ
“เอาดิ กูไปด้วย”
จะห้ามมันก็ไม่ได้เลยต้องพยักหน้ารับ เดินเคียงไปทางสวนหลังบ้านกับมัน
“โทษทีนะ”
มันพูดเสียงเบาเมื่อเราออกมาอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง ผมหันไปมอง
“ทั้งที่รู้ก็ยังจะทำอีก”
“ก็ไอ้เหี้...นั่น..”
มันหยุดคำไว้ เม้มปากแน่น ผมรู้ครับว่าสำหรับมัน ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเป็นเรื่องใหญ่ ที่สำคัญ รายนั้นก็บังคับมันด้วย แต่ผมก็เข้าใจพี่หมอนนท์นะ ถ้าไม่บังคับ คงไม่มีหวังได้แอ้มมันแน่
“กูเกลียดมัน”
“เขาบอกว่ายิ่งเกลียดยิ่งรักมากนะครับ”
อยู่ๆ เสียงของพี่หมอนนท์ก็ดังขึ้น ผมกับไผ่หันไปมอง พี่หมอนนท์ยืนอยู่ไม่ห่าง เยื้องไปเป็นพี่หมอที่มองมาด้วยสายตาแบบว่า…
เอ่อ..
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“กูไม่ใจง่ายเหมือนไอ้ฝนมันหรอกนะ”
อ้าวๆ ไอ้เพื่อนเวร มาหาว่ากูใจง่าย
“แล้วผมจะพิสูจน์ให้คุณดู”
แล้วคนทั้งคู่ก็มองตากันแบบหาเรื่องอีกครั้ง
“กูไปเดินเล่นก่อนนะ”
ผมเตรียมจะชิ่งอีกรอบ ปล่อยให้คนสองคนทะเลาะกันตามสบาย
“เดี๋ยวฝน”
ไผ่มันรีบรั้งจับข้อมือผมไว้
“ปล่อยฝนไป”
แล้วพี่หมอนนท์ก็จับข้อมือมันไว้อีกทีดึงออกแรง
“มานี่”
ตามมาติดๆ ด้วยพี่หมอที่เดินมากระชากดึงตัวผมออกห่างจากคนทั้งคู่ เดินเร็วไปใต้ต้นมะม่วงที่มีกระสอบทรายของไผ่แขวนอยู่
ดูจากสภาพแล้ว คงผ่านการใช้งานมาแล้วอย่างหนักหน่วง
“บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวง่ายๆ”
ผมหน้าบึ้ง
“แล้วพี่ไม่เห็นรึไงว่าผมยินยอมหรือเปล่า ไผ่มันใช้ผมเป็นตัวล่อกัดกับพี่หมอนนท์ พี่ก็น่าจะดูออก ผมมันเกิดมาซวยเอง โดนใช้เป็นเหยื่อตลอด มีแฟนแฟนก็ไม่เข้าใจ”
แล้วผมก็หันหลังเดินปั้นปึงหนีไป
..50%
งอนแล้วครับ เอะอะอะไรก็เอาแต่ต่อว่า ก็น่าจะรู้ทั้งนิสัยของเพื่อนกับน้องตัวเองดี ผมก้าวเร็วขึ้น ขอบตาร้อนผ่าว ร่ำๆ เหมือนจะร้องไห้ แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวผมก็โดนรวบกอดจากทางด้านหลัง สองแขนแนบติดไปกับลำตัว
“พี่ขอโทษ”
พี่หมอกระซิบแผ่ว ผมพยายามดิ้นหนี
“ถ้าขอโทษแล้วไม่คิดจะเข้าใจก็เก็บคำขอโทษไว้ดีกว่า ผมไม่อยากฟัง”
พี่หมอกระชับวงแขนแน่นขึ้น แนบหน้าลงมาชิดหน้าผม
“พี่เข้าใจ แต่มันก็อดหึงไม่ได้นี่”
ผมหยุดขัดขืนลงเล็กน้อย
“พี่รู้ว่าฝนกับไผ่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่มันก็อดคิดไม่ได้ ไผ่แสดงออกถึงขนาดนั้น ถ้ากลับกัน ฝนมาเห็นพี่ทำแบบนี้กับใครสักคน ฝนจะคิดไง”
ก็คิดว่าพี่หมอกำลังนอกใจไง
อะ อ้าว…
ผมยืนอึ้งกับความคิดตัวเอง
จริงๆ จะโทษว่าพี่หมออารมณ์ร้ายก็ไม่ได้ เพราะไผ่มันจงใจทำให้ใครก็ตามที่เห็นเข้าใจผิดจริงๆ
“พี่ขอโทษ”
พี่มันกระซิบอีกที ผมค่อยๆ คลายความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่มีลง พยักหน้านิดๆ รับ พี่หมอก้มหอมแก้มผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ความร้อนจากทุกส่วนไหลไปกองรวมกันไว้ที่ใบหน้าผมอีกครั้ง ถึงคราวจะอ่อนโยนก็อ่อนโยนเกินไปจริงๆ
เย็นนั้นทุกคนร่วมกินอาหารเย็นด้วยกัน ไม่เว้นแม้แต่พี่หมอนนท์ที่ทู่ซี้อยู่กินข้าวด้วยทั้งที่ไผ่มันออกปากไล่แล้วไล่อีกจนแม่ต้องด่าปราม
“เออใช่ พ่อเกือบลืม จำลุงพิชิตเพื่อนพ่อที่แนะนำให้รู้จักเมื่อวานได้ไหมลูก”
พ่อถามพี่หมอ
“ครับ”
พี่หมอรับปาก ผมจำไม่ได้แล้วว่าคนไหน เพราะคนเยอะมากเมื่อวาน
“ลุงเขามีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่หัวหิน ติดชายหาดเลย นานทีปีหนถึงจะไปพักสักครั้ง เขาอนุญาตให้พ่อพาครอบครัวไปพักได้ถ้าต้องการ พ่อลองคุยๆ กับแม่เขาไว้แล้ว เสาร์อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่ว่างพอดีก่อนเดินทางไปต่างประเทศยาว เลยจะชวนลูกๆ ไปเที่ยวด้วยกัน พอว่างไปกันไหมลูก ไปด้วยกันทั้งหมดเลยนี่แหละ ตานนท์ด้วย ไปด้วยกันนะ”
พ่อหันไปชวนพี่หมอนนท์ พี่หมอนนท์ตาวาวทันที
“ได้ครับ ผมชอบหัวหิน”
“ดีเลย แล้วพวกลูกๆ ล่ะ”
พ่อหันมาถามพวกเราบ้าง
“ของผมน่าจะได้ เดี๋ยวแลกเวรกับหมอเจมส์เอา”
พี่หมอตอบหลังนิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจ ของผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว
“อยากไปนะ แต่ไม่เอาไอ้นี่ไปด้วยได้ไหม”
ไผ่พยักหน้าไปทางพี่หมอนนท์ แม่ตีแขนมันเพี้ยะ
“เสียมารยาทจังตาไผ่ พี่เขาก็เหมือนคนในครอบครัวเดียวกับเรานะ เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรพี่เขาก็มาช่วยรักษา ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณคนเลย”
ไผ่มันทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนหุบปากแล้วเงียบเสียงลง
“ให้พี่เขาไปด้วยนั่นแหละดีแล้ว ไปกันหลายๆ คนจะได้สนุก คิดซะว่าไปฮันนีมูนละกันนะลูก”
พ่อจบประโยคด้วยการหันมาพูดกับผมยิ้มๆ ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับประโยคนั้น
สองพ่อลูกนี่ขยันทำให้ผมรู้สึกอับอายจริงๆ
โชคดีว่างานแต่งของผมตรงกับวันเสาร์พอดีจึงไม่จำเป็นต้องหยุดเรียน(คนที่โรงเรียนไม่มีใครรู้ว่าผมแต่งงานครับ ยกเว้นคนในกลุ่ม) วันเสาร์แต่ง อาทิตย์ย้ายของและพักผ่อน ผมกับพี่หมอไม่ได้แตะต้องมือถือกันเลยแม้แต่นิดเดียว
คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันเสาร์แล้วเหมือนฝันเลยแฮะ
ผมเป็นผู้ชาย แต่ได้แต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน
ผมยังเรียนอยู่ ได้แต่งงานกับหมอสุดหล่อวัยทำงาน
เหมือนฝันจริงๆ
ผมใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อย ในขณะที่พี่หมอก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน กำลังกลัดกระดุมเสื้ออยู่ อย่างหล่อเชียว
“แน่ใจนะว่าไม่ให้พี่ไปส่ง”
พี่หมอถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง แน่ล่ะ ก่อนนอนพี่แกยังไม่เลิกคึกจับผมซั่มอีกรอบจนผมแทบลุกไม่ขึ้นเช้านี้
“แน่ใจ เสียเวลาพี่หมอเปล่าๆ เข้าเวรเช้าด้วยนี่ ขับรถย้อนไปย้อนมาเดี๋ยวก็สายหรอก รถในกรุงเทพยิ่งติดๆ อยู่”
พี่หมอยังมีสีหน้าเป็นห่วงอยู่ ผมขยับเข้าไปชิด กระชับเนกไทให้เข้าที่เข้าทางทั้งที่จริงๆ มันก็เข้าที่ดีอยู่แล้ว
“ให้ผมไปกับไผ่ตามปกตินั่นแหละดีแล้ว พี่รีบไปทำงานหาเงินเอาไว้เลี้ยงผมดีกว่า”
พี่หมอหัวเราะหึๆ ก้มหอมแก้มผมเบาๆ ที พอลงไปข้างล่าง พี่หมอนนท์กำลังนั่งจิบกาแฟชิลล์ๆ ทำเสมือนหนึ่งเป็นบ้านตัวเอง ส่วนไผ่นั่งหน้าหงิก งับขนมปังเข้าปาก พ่อซดข้าวต้มข้างๆ แม่
“เอาขนมปังหรือข้าวต้มลูก” แม่ถาม
“ข้าวต้มครับ” ผมบอก
“แซมล่ะลูก”
“เอาเหมือนฝนก็ได้ครับ”
แม่รีบกุลีกุจอตักข้าวต้มร้อนๆ ส่งควันหอมฉุยมาให้ผมกับพี่หมอคนละชาม ผมคว้าพริกไทยมาราด ตักกินแก้มตุ่ย เงยหน้ามองภาพที่อยู่ตรงหน้า
จะไปว่า ผมก็โชคดีนะ ที่ได้มาอยู่กับครอบครัวพี่หมอแบบนี้ ถึงจะผิดไปหน่อยตรงที่ผมอยู่ในฐานะภรรยาแทนที่จะเป็นสามีอย่างที่ควรจะเป็นก็เถอะ
และถ้าผมเป็นสามีจริง ผมจะได้รับการเอ็นดูขนาดนี้ไหม ก็ยังไม่รู้ ผมดีใจจริงๆ ที่ได้แต่งงานกับพี่หมอ ได้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวพี่หมอ อย่างที่พี่หมอเคยพูดไว้
เหมือนจะได้ยินเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังมาจากทางหน้าบ้าน แม่บ้านที่หลังๆ ย้ายมาอยู่ด้วยเพราะคนในบ้านเริ่มอยู่กันพร้อมหน้ารีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“นักข่าวมากันเต็มหน้าบ้านเลยค่ะ”พวกเราพากันขมวดคิ้วทำหน้างุนงง ก่อนพวกเราจะพากันก้าวออกจากบ้านไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วกล้องจำนวนมากมายก็พากันถ่ายรูปผมกับพี่หมอกันพรึ่บพรั่บ ผมกะพริบตาปริบๆ ยืนงงเป็นไก่ตาแตก เรายังไม่ได้เปิดประตูรั้ว แต่ก็มีไมค์จำนวนมากมายยื่นลอดเข้ามา ต่างคนต่างแย่งกันพูดจนสับสนไปหมด
“ขอทราบที่มาที่ไปเกี่ยวกับความรักของคุณทั้งคู่ และคิดยังไงถึงได้จัดงานแต่งงานกันคะ”
ผมจับความได้คร่าวๆ ประมาณนี้
ตายละหว่า!!
นักข่าวรู้กันได้ยังไง แล้วงานแต่งของผมกับพี่หมอมันน่าสนใจมากมายขนาดต้องแห่มาทำข่าวกันขนาดนี้เลยเหรอ
“จากนิตยสาร…ค่ะ ขอสัมภาษณ์ชีวิตความเป็นมาและชีวิตรักของคุณทั้งคู่หน่อยนะคะ”
พวกเราทั้งหมดพากันยืนตะลึง ยังไม่มีใครมีโอกาสได้เปิดปากพูดอะไร ได้แต่กวาดมองไปรอบๆ พร้อมกับหลับตาหลบแสงที่กำลังวูบวาบใส่ตา พี่หมอเอามือปิดตาผมไว้ รั้งเข้าหาตัวเบาๆ
“อย่ามองมาก แสงแฟลชเป็นอันตรายต่อสายตา”
พี่หมอคงทำไปตามสัญชาตญาณหมอ ได้ยินเสียงกรี๊ดจากคนที่มาสัมภาษณ์ และเพิ่งสังเกตว่าบางส่วนไม่ใช่นักข่าว แต่เป็นเด็กผู้หญิงที่ยืนถือกล้องพยายามจะส่องเข้ามาถ่ายผมกับพี่หมอด้วย
“น่ารักจังเลย พี่หมอแซมน้องฝน ยิ้มหน่อยค่า”
และอีกหลากหลายเสียงที่ผมทำได้แค่งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่หมอพยายามจะกั้นตาผมจากแสงแฟลช แต่ผมอยากรู้อยากเห็นเลยดึงมือพี่หมอลง ตอนนี้เลยเหมือนพี่หมอยืนกอดผมไว้หลวมๆ ส่วนผมก็จับแขนพี่หมอไว้แถวๆ หน้าอกตัวเอง
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มยิ่งกว่าเดิม
“ขอโทษนะครับ พอดีเราไม่สะดวกจะให้ข่าวอะไรทั้งนั้น เพราะเด็กๆ ต้องไปทำงานกับเรียน ขออภัยครับ”
พ่อได้สติก่อนใครรีบปราม แต่นักข่าวดูจะไม่สนใจสิ่งที่พ่อพูด พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะแหกประตูเข้ามาสัมภาษณ์ให้ได้ พวกเรามองหน้ากันเอง ขืนไม่ทำอะไรสักอย่าง มีหวังออกจากบ้านกันไม่ได้แน่ๆ
“สองวันมานี่มีการแชร์ภาพงานแต่งของคุณในโลกโซเชียลเป็นที่ฮือฮามากๆ จนติดแฮชแท็กอันดับหนึ่งในคืนเดียว คุณมีความรู้สึกยังไงคะ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นมาถาม ผมกะพริบตาปริบๆ
มันไปแชร์ในโลกโซเชียลได้ไง ก็ในเมื่อผมหรือพี่หมอไม่มีใครแตะต้องมือถือกันเลยสักคน ก่อนผมจะนึกได้ จะว่าไป คนมางานแต่งเราเยอะแยะ ถ่ายรูปลงเน็ตลงเฟซก็เยอะ
จริงๆ มันก็งานแต่งธรรมดา แต่มันจะไม่ธรรมดาตรงที่ผมกับพี่หมอเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นี่แหละ
ผมกับพี่หมอและคนในครอบครัวเริ่มมองหน้ากันอย่างสำนึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“ทางเราจะให้สัมภาษณ์นะครับ แต่ตอนนี้ขอตัวให้เด็กๆ ไปโรงเรียนและทำงานกันก่อน”
พ่อทำหน้าที่ไกล่เกลี่ย ไม่ต่างกับไผ่และพี่หมอนนท์ที่กรูกันเข้ามาช่วยเจรจา ปล่อยให้ผมกับพี่หมองงเป็นไก่ตาแตกคู่กันให้คนถ่ายรูปจนแสบตา
ในที่สุด พี่หมอก็ต้องทำหน้าที่ขับรถไปส่งผมที่โรงเรียน เพราะผมคงโดนรุมทึ้งแน่ๆ ถ้าซ้อนมอ’ไซค์ไปกับไผ่ พ่อทำหน้าที่ช่วยเหลือให้ข่าวกันคร่าวๆ ในขณะที่ผมกับไผ่ รีบพากันขึ้นรถของพี่หมอแล้วขับฝ่าฝูงนักข่าวออกไปบนท้องถนน
“อะไรกันวะ แค่คนจะซั่มกันต้องเป็นข่าวด้วย”
ไผ่มันบ่นๆ ผมนั่งจิตตก เพราะคิดไม่ถึงจริงๆ ว่ามันจะเป็นเรื่องขนาดนี้
“ไม่เป็นไรนะ”
ไผ่จับมือผมไว้ บีบแน่นคล้ายกับจะให้กำลังใจ ผมพยักหน้า ชักหวาดกลัวว่าจะถูกสังคมรังเกียจ หรือถูกต่อว่าซะแล้ว ถ้านักข่าวรู้กันขนาดนี้ แล้วที่โรงเรียนล่ะ ผมมองตาพี่หมอ สีหน้าพี่หมอมีแววกริ่งเกรงพอกัน
“ไม่ต้องห่วง ทางนี้เดี๋ยวดูแลให้เอง ตั้งใจทำงานไปละกัน”
ผมจะถือว่านี่คือความห่วงใยที่ไผ่มีต่อพี่หมอหรือเปล่า พี่หมอพยักหน้า
“มีอะไรรีบโทรหานะ”
พี่หมอบอก แล้วเราก็เพิ่งนึกกันได้ว่ายังไม่มีใครเปิดมือถือกันสักคนตั้งแต่วันงาน ผมรีบล้วงหยิบมือถือมาเปิดออก พี่หมอและไผ่เองก็เหมือนกัน ก่อนมือถือของพวกเราแต่ละคนจะพากันแผดเสียงเพราะข้อความต่างๆ ที่ประดังประเดกันเข้ามา พี่หมอไม่ได้เช็ก เพราะขับรถอยู่ แต่มันเด้งไม่หยุด ในขณะที่ผมไล่เปิดดู ตาโตไปกับสิ่งที่เห็น
แม่เจ้า!
ไทม์ไลน์หน้าเฟซผมเต็มไปด้วยภาพถ่ายงานแต่งงานของผมกับพี่หมอ จริงๆ เป็นภาพที่คนอื่นๆ ถ่าย แต่แท็กมาเข้าเฟซผม พอรถติดไฟแดงผมก็ยื่นภาพพวกนั้นไปให้พี่หมอดู พี่หมอนั่งอึ้งไปพอๆ กับไผ่
“เป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ”
ไผ่พูดเสียงแผ่ว
พี่หมอลูบหน้าตัวเองเบาๆ ทำสีหน้ากังวล
ไผ่ก้มอ่าน พอๆ กับผมที่รีบอ่านข้อความทั้งหลายแหล่ในขณะที่พี่หมอขับรถไปด้วยสีหน้ากังวล
“ส่วนมากก็แสดงความยินดีนะ มีแต่คนกรี๊ดแล้วก็ชื่นชอบ”
ไผ่บอก ผมไม่ได้พูดอะไร ไล่อ่านไปเรื่อยๆ ยอดคนขอแอดเพื่อนเยอะมาก แต่ผมไม่กดรับใครสักคน ที่เหลือคือคนเข้ามาแสดงความยินดี เข้ามากรี๊ดอะไรทำนองนั้น
จะว่าไปบางภาพพี่หมอก็หล่อนะ
ไม่ใช่ละ..
มีภาพหนึ่งที่ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว เพราะตาแดงก่ำตอนถูกสวมแหวน
อายได้ใจ
“กูหล่อเหมือนกันนี่หว่า”
ไผ่มันพูดขึ้นมา ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู มีคนแท็กภาพรวมๆ มาให้ ไผ่มันยืนคู่กับพี่หมอนนท์อยู่ด้านหลังพี่หมอ
มันดูหล่อมากจริงๆ
“แต่ดันมาถ่ายติดตัวเหี้ยนี่สิ เสียรมณ์หมด”
มันพูดอย่างหัวเสีย ไล่ดูภาพไปเรื่อยๆ เพราะบางส่วนเพื่อนแท็กมัน แล้วมันก็เปิดมาที่เฟซผมเพื่อดูว่ามีอะไรเพิ่มเติมบ้าง
“ส่วนใหญ่จะชื่นชมนะ ไม่ได้ต่อว่าอะไร” ไผ่มันสรุปอีกรอบ ผมก็เบาใจคิดว่าจะโดนกระแสสังคมต่อว่าซะอีก “สมัยนี้ก็งี้แหละ” ไผ่มันพูดชิลล์ๆ
ผมยังไม่หยุดไล่อ่าน เพื่อนๆ ในห้องคนอื่นๆ ที่ไม่ได้รู้ข่าวก็รู้กันหมดแล้ว ต่างต่อว่าต่อขานว่าทำไมผมไม่ยอมเชิญไปงานแต่ง ครูบางคนก็เข้ามาบ่นงอนๆ
“เจ้โหดเอามึงตายแน่”
มันเลื่อนหน้าจอมาให้ดูข้อความของเจ้โหดที่โพสต์ไว้บนหน้าไทม์ไลน์ผม
“ทำไมไม่เชิญครูไปบ้าง ตัดเกรดดีไหม”
ผมหน้าซีด รู้สึกถึงลางมรณะยังไงพิกล
“หยุดเรียนไหม” พี่หมอถาม
“อย่าเลย” ไผ่ห้าม “หยุดไปก็เท่านั้น ตอนนี้คนรู้กันทั้งโรงเรียนแล้วมั้ง มึงดังแล้วว่ะหมาฝน ดังชั่วข้ามคืนเลย”
ผมไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ไม่นานพี่หมอก็ขับรถฝ่ารถติดมาจอดหน้าโรงเรียน พี่หมอหันมามอง ลูบหัวผมเบาๆ
“เย็นนี้พี่จะแวะมารับ”
“เวรยาวไม่ใช่เหรอ”
“พี่จะแวะมา”
พี่หมอยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมพยักหน้ารับ เปิดประตูก้าวลงจากรถ พอผมลงไปยืนคู่กับไผ่ หลายคนก็พากันหันพรึ่บมามอง ผมชักประหม่าจับสีข้างไผ่ไว้
“อยู่ใกล้กูไว้ละกัน”
มันกระซิบบอก พี่หมอมองมาด้วยสีหน้ากังวลกว่าเดิม ผมพยักหน้าเบาๆ ทีให้รู้ว่าไม่ต้องห่วง พี่หมอถึงได้ค่อยๆ เคลื่อนตัวรถออกไป ไผ่มันจับแขนผมจูงให้เดินเข้าไปที่ตึกเรียน หินวิ่งถลาเข้ามาหา พร้อมๆ กับเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มราวกับรอกันอยู่แล้ว
“เรื่องใหญ่ว่ะหมาฝน มึงกับพี่หมอดังใหญ่แล้ว”
“เออ กูรู้ นักข่าวเต็มหน้าบ้าน”
ผมบอก พวกมันตาโต ไผ่เล่าคร่าวๆ ให้พวกมันรู้ คนมองกันใหญ่
“พี่ฝน ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้อนุญาต น้องมอสี่ก็ถ่ายรูปกันแชะ แล้วพากันกรี๊ดๆ วิ่งไป ผมหันกลับมามองเพื่อนๆ
“มองโลกในแง่ดีหน่อย มึงดังแล้ว”
“กูไม่ภูมิใจนะหิน”
ผมบอกอย่างไม่สบายใจ เดินเข้าห้อง เพื่อนๆ ในห้องกรูกันเข้ามารุมล้อม ประหนึ่งผมคือผู้พิชิตดาวอังคาร เพื่อนๆ ในห้องพากันถ่ายรูป ถามกันให้แซ่ดว่าผมเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไปพบรักกับพี่หมอตอนไหน
ผมได้แต่อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้ว่าจะเล่าประวัติชีวิตรักของตัวเองให้คนอื่นฟังได้ไง เพราะประวัติความรักของผมกับพี่หมอมันเกิดจากความแค้น ไหนจะข่าวที่ผมกับครอบครัวพยายามปกปิดเรื่องพี่ดีนอีก
“อย่าคิดมากน่าฝน ดังไม่นานมันก็ซา”
น้ำหวานปลอบใจ ผมพยักหน้าเข้าใจ ไผ่ดึงผมไปนั่งใกล้ๆ
“กูก็คิดว่ามึงจะได้กับไผ่ แต่ไหงไปได้กับพี่หมอพี่ของไผ่มันแทนได้ แล้วมึงสองคนก็ไปเป็นเพื่อนเจ้าสาว พวกมึงด้วย ไปกันไม่ชวน”
เพื่อนในห้องไม่ได้รุมสกรัมแค่ผม แต่รุมทุกคนในกลุ่มผม ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะยังไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปแล้วใครจะคิดยังไง
เสียงเคาะโต๊ะหน้าห้องดังขึ้น เจ้โหดเดินเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง เจ้แกจับขาแว่นขยับเบาๆ เพ่งมองมาทางผม หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า เพื่อนๆ ผมพากันหัวหด
“จารย์เป็นผู้หญิง อายุก็ป่านนี้ยังไม่มีใครขอ เธอยังเรียนไม่จบ ซ้ำยังเป็นผู้ชายยังมีคนมาขอ จารย์ต้องไปตัดมดลูกออกไหม พูด!!”
“ใจเย็นครับ เจ้โหด ฝนมันรักของมัน”
หินรีบปลอบประโลม เจ้โหดมองมันแวบหนึ่ง ปล่อยแสงเลเซอร์ใส่มันจนพรุน
“เธอต้องถูกทำโทษ”
หัวใจผมร่วงไปอยู่ตาตุ่ม เพื่อนๆ ผมพากันลุกฮือ เพราะแค่แต่งงานก็ไม่น่าจะผิดมาก เพราะไงพ่อแม่ก็อนุญาตแล้ว
“ทำโทษข้อหาไม่เชิญจารย์ไปร่วมงานด้วย ฉันเป็นจารย์โฮมรูมเธอมาสามปี เธอกลับไม่นึกถึงฉัน”
ผมอ้าปาก มองหน้าจารย์ตาปริบๆ
“เลี้ยงข้าวจารย์เลยหนึ่งมื้อ”
จารย์พูดเชิดๆ เพื่อนๆ ในห้องพากันโห่ร้องด้วยความดีใจที่เจ้โหดแกพูดแบบนี้ ต่อให้แกดุเหมือนคนเมนส์มาเดือนละสามสิบวันขนาดไหน แกก็เป็นที่รักของพวกผมเพราะความโหดดิบของพี่แกแบบนี้แหละ
“ครับ”
ผมรับปาก ยิ้มแหะๆ เจ้โหดแสดงพาวเวอร์เคาะไม้เรียวบนโต๊ะอีกรอบ ก่อนเดินออกไป แต่แป๊บเดียวก็เดินกลับมาอีก เพราะออดเข้าโฮมรูมพอดี(แล้วเจ้จะออกไปทำไม ฮ่าๆ)
ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ เพราะเรื่องราวไม่ได้แย่อย่างที่ผมคิด เพื่อนๆ ผมมันรับได้กันตั้งนานแล้ว เพราะเข้าใจว่าผมกับไผ่คบกัน แต่ที่มาโวยวายนี่เพราะผมดันไปเลือกพี่หมอ ซ้ำยังจัดงานซะเอิกเกริกแบบไม่ชวนพวกมันไปร่วมด้วย
ก็จัดแบบธรรมดานะ แต่คนมากันเยอะเองต่างหาก
ผมชักเป็นห่วงพี่หมอซะแล้ว ไม่รู้ป่านนี้ที่โรงพยาบาลจะเป็นยังไงบ้าง กลัวว่าข่าวที่ออกมาจะกระทบต่องานของพี่หมอ
กำลังจะหยิบมือถือมาไลน์หาพี่หมอ แต่เจ้โหดแกจับตามองอยู่ ผมเลยทำไม่ได้
สาธุ ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทางพี่หมอเลย
To be Con...
หึ ๆ หนึ่งในคนที่วิ่งไปกรี๊ดหน้าบ้านพี่หมอก็คนเขียนนี่แล กร๊ากกกกกก อัพลำบากนิดวันนี้ อยู่คลินิก นั่งรอหมอ (ซึ่งไม่ใช่พี่หมอนนท์หรือพี่หมอแซม) รอเวลารับความเจ็บปวด ในระหว่างรอคอย ก็อัพนิยายซะเลย
v
v
อัพเดทหลังหาหมอแล้ว : แม่บอกพยายามมองหาสิ่งดีๆ เวลาที่เกิดเหตุร้ายๆ กับเรา ระหว่างที่หมอกำลังปฏิบัติการทรมานร่างกายเราด้วยสองมือ น้ำตากำลังไหลรินเป็นทางผ่านหางตา เจ็บจนมือเท้าเกร็ง โนยาชา โนสแตนอิน โนสลิง เจ็บจริงไม่อิงนิยาย สิ่งที่สร้างความสุขให้ได้ในระหว่างกำลังปวดเกร็วงจนหัวใจแทบหยุดเต้นก็คือ...
คุณหมอหล่อมาก
เชิญทรมาณฉันได้ตามสบายเลยค่ะ คุณหมอ อูยยยยยยย
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134782 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก