ตอนที่ 95 ความสุข พาร์ท 1 (พี่หมอ)
ผมนั่งเครียดมาตลอดทั้งเส้นทางกระทั่งถึงที่ทำงาน บอกตามตรงว่าผมไม่คิดว่าเรื่องที่ผมกับฝนแต่งงานกันมันจะกลายเป็นข่าวใหญ่ขนาดนี้ (คิดว่าอย่างมากก็เป็นที่พูดถึงในโรงพยาบาลหรือละแวกบ้าน) พอลงจากรถได้ ผมรีบหยิบมือถือมาเช็ก มีสายเรียกเข้าเพียบเลย พอๆ กับข้อความไลน์ ผมรีบกดอ่าน ส่วนมากจะเข้ามาแสดงความยินดีย้อนหลัง แล้วก็มีคนส่งภาพบรรยากาศงานแต่งมาให้ (มลกับซูซี่ส่งมาเยอะสุด) ผมเดินไปดูภาพในมือถือไป
“แหม ดังใหญ่เลยนะคะคุณหมอ” พี่ณีย์เดินยิ้มเข้ามาหา “เมื่อเช้าพี่เห็นเขาออกข่าวงานแต่งของคุณหมอกับน้องฝนด้วยค่ะ ในเฟซนี่ยอดไลค์กระจาย รายการบันเทิงเอามาออกกันเยอะเลย สงสัยจะเพราะคุณหมอหล่อ”
ผมยืนช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน
ออกข่าวทีวีเลยเหรอ ผมชักกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น กลัวมีผลกระทบกับฝน กับงาน แล้วไหนจะครอบครัวผมกับฝนอีก
ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เพื่อนหมอพากันเดินเข้ามาแสดงความยินดีเพิ่มเติม ไม่มีใครต่อว่าอะไรเพราะส่วนใหญ่จะรู้ว่าผมแต่งงานกับฝนอยู่แล้ว แต่ที่เข้ามาทัก เพราะแซวว่าผมกับฝนดังใหญ่แล้ว
ผมเข้าห้องตรวจทำงานตามปกติ ฝนเรียนอยู่โทรหาไม่ได้ ผมรีบโทรหาพ่อก่อนเพื่อสอบถามความเป็นไปหลังจากผมออกมาแล้ว พ่อก็บอกทางนั้นเรียบร้อยดี โทรหาฟ้า ทางนั้นก็กำลังรับมือกับผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาดักรอหน้าบ้านเหมือนกัน ฟ้ากับครอบครัวตกใจไม่แพ้ครอบครัวผม ผมเล่าให้รู้เรื่องคร่าวๆ ตอนนี้ทุกคนไม่ห่วงตัวเองเท่าไหร่ แต่พุ่งความสนใจไปที่ฝนกันหมด
ผมไลน์ไปหาฝน แต่ยังไม่ได้รับข้อความอะไรตอบกลับ คงต้องรออย่างเดียวเท่านั้น
อาจารย์หมอเดินเข้ามาแสดงความยินดีอีกรอบ ยื่นอัลบั้มภาพถ่ายตัวเองที่ไปงานมาให้ผมดู ส่วนมากก็ก๊อปๆ มาจากเน็ตนั่นแหละ เน้นให้มีภาพอาจาย์เอง ผมและฝนอยู่ เห็นบอกว่าจะเอาไปให้ดีนดู
“ขอโทษนะครับ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้”
อาจารย์หมอยิ้มอ่อนโยนให้ ตบไหล่ผมเบาๆ
“ไม่ต้องกลุ้มใจไปหรอก หมอนางพยาบาลที่นี่ส่วนใหญ่รู้ข่าวคุณกับฝนหมดแล้ว ที่ฮือฮาน่าจะเพราะความดังของคุณมากกว่า มองในแง่ดี โรงพยาบาลเราจะได้มีชื่อเสียงมากขึ้น”
“ชื่อเสียงทางดีหรือทางร้ายครับ”
ผมถามอย่างกังวล
“แล้วคุณคิดว่าคุณรักฝนจากใจจริงหรือเปล่า”
“รักครับ”
ผมยืนยันหนักแน่น
“เมื่อรักก็จงมั่นใจว่าทุกอย่างจะออกมาดี จะหญิงหรือจะชาย ถ้าได้รักกันแล้วมันก็เป็นเรื่องดีหมดแหละ ผมจะช่วยปกป้องคุณเอง” ท่านยืนยันมา ผมรู้สึกปลื้มปริ่มยังไงบอกไม่ถูก “ทางฝนล่ะมีปัญหาอะไรไหม”
“ผมยังไม่รู้เลยครับ รอข่าวอยู่”
ท่านพยักหน้า บอกมาอย่างคนที่ชอบมองโลกในแง่ดี
“ผมว่าไม่มีอะไรหรอก เท่าที่ตามๆ ดู ส่วนมากคนจะชอบและกรี๊ดกันทั้งนั้น กระแสเรื่องหมอๆ กับเรื่องชายชายมาแรง”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ทำงานต่อจนงานเลิก หมออรเดินเข้ามาแสดงความยินดีอีกครั้ง ผมทำได้แค่พยักหน้า ยิ้มรับ จริงๆ ผมต้องอยู่เวรยาว แต่ด้วยความเป็นห่วงฝน ผมเลยขอให้หมอเจมส์ที่จริง ๆ ต้องออกเวรแล้วอยู่ต่ออีกนิด บอกตามตรง ตอนนี้ไม่ไว้ใจให้ฝนอยู่ไกลตัว กลัวเป็นอันตราย ไม่รู้ว่าไผ่จะปกป้องได้มากน้อยแค่ไหนด้วย
หมอเจมส์รับอาสา (หมอเจมส์ไปงานแต่งผมด้วย) ผมรีบตีรถไปรอฝนที่หน้าโรงเรียนทันที นั่งรอในรถด้วยความกังวลใจ ฝนเดินหัวเราะร่ามากับเพื่อนๆ
รอยยิ้มแบบนั้น ทำให้ผมเบาใจไปได้แล้วว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงกับฝนที่โรงเรียนแน่ๆ แต่เห็นได้ชัดว่ามีคนมองฝนมากขึ้น บ้างก็ถ่ายรูปเลย
ผมก้าวลงจากรถไปรอฝน ซึ่งฝนเห็นผมแล้ว ฝนเร่งความเร็วมากขึ้นมุ่งตรงมาทางผม
“ทางนู้นโอเคไหม”
ฝนถามก่อนอย่างร้อนรน
“ไม่มีปัญหาอะไร โดนแซวนิดหน่อย”
“ทางผมก็ไม่มีอะไร แต่โดนแซวเยอะ โดนเจ้โหดงอนที่ไม่ได้เชิญแกไปด้วย”
ผมเลิกคิ้ว พยักหน้าเข้าใจ ได้ยินกิตติศัพท์คนนี้บ่อย
“พี่หมอแซมคะ” มีน้องเด็กผู้หญิงวิ่งเข้ามาหา ทำท่ากรี๊ดๆ ใส่กัน “ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ” แล้วเธอก็รัวถ่าย ก่อนเร่งให้ผมยืนคู่กับฝนเพื่อถ่ายด้วย คนเริ่มมุงจนผมชักอึดอัด
“ไปกันเถอะ พี่ต้องกลับไปทำงานต่อ ลามาได้แค่ชั่วโมงเดียว”
ผมบอก ฝนกับไผ่พยักหน้า พากันก้าวขึ้นรถหนีคนที่กำลังมองด้วย เพื่อนๆ ฝนพากันโบกมือลา ผมส่งคนทั้งคู่เข้าบ้าน พอเห็นว่าปลอดภัยถึงได้ขับรถกลับโรงพยาบาลไปทำงานต่อ
อย่างน้อยผมก็สบายใจไปได้อีกเปลาะ
เริ่มมีสายเข้าแปลกๆ จากนิตยสารนู่นนี่นั่น โทรเข้ามาเพื่อขอสัมภาษณ์ ผมทำได้แค่ปฏิเสธเพราะไม่ว่างและไม่อยากเปิดเผยตัวเองมาก พอเลิกงานก็รีบกลับบ้าน ซึ่งสองเพื่อนกำลังสุมหัวนั่งอ่านข่าว ผมเลยไปสุมหัวร่วมบ้าง ส่วนมากจะเป็นข่าวเรื่องงานแต่งผมนั่นแหละ ถูกแชร์กันเยอะมาก
ทั้งภาพผมที่กำลังสวมแหวนให้ฝน ภาพรดน้ำสังข์ ภาพที่เรากราบไหว้พ่อแม่ ภาพเราจูงมือกัน ภาพฝนซับเหงื่อให้ผม ภาพฝนยิ้มหวานให้ผม หรือผมยิ้มให้มัน
มองไปมองมาชักเพลินแฮะ
แล้วคนที่ถ่ายวิดีโอให้เราก็โทรมาบอกว่าทั้งภาพและวิดีโอที่ทำให้เรียบร้อยแล้ว ขออนุญาตเอาไปเผยแพร่ทางยูทูป เพราะต้องการโปรโมทผลงานตัวเอง ผมไม่ยอม แต่ถูกขอร้องจนผมต้องปรึกษาฝน สุดท้ายฝนก็ใจอ่อน แค่นั้นแหละ ภาพวิดีโองาน และภาพถ่ายแบบเป็นทางการที่ถูกตัดต่อมาอย่างดีก็ถูกเผยแพร่ลงยูทูป ผม ฝนและไผ่นั่งดู (เพราะช่างภาพโทรมาบอก)
ยอมรับว่าเขาทำได้ดีมาก ดีจนผมกับฝนเผลอบีบมือกันเบาๆ ส่งผ่านความรักที่มีไปให้กันและกัน
ผมดูจนเบื่อก็ขึ้นไปอาบน้ำ ฝนยังนั่งอ่านเม้นท์สลับกับนั่งทำการบ้านกับไผ่
ผมกับฝนเจอภารกิจเรื่องนักข่าวและคนจากนิตยสารต่างๆ ที่ติดต่อเข้ามาทำข่าว แต่ผมกับฝนยืนยันจะไม่ให้ข่าวกับสื่อใดทั้งสิ้น
ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าถ้าเขาถามว่าเรารักกันได้ยังไง ผมจะตอบยังไงดี 'เพราะผมข่มขืนน้องเขาก่อนครับ' งั้นเหรอ เพราะงั้น ทางที่ดีคือเงียบๆ ไว้ดีกว่า
นักข่าวเริ่มยอมแพ้หายไปกันทีละคนสองคน ที่เหลือก็ยังทู่ซี้ ไม่ได้บทสัมภาษณ์แต่ขอให้ได้ภาพก็ยังดี อะไรทำนองนั้น
ผมขับรถไปรับและส่งฝนกับไผ่ทุกวัน และทุกวันก็จะมีภาพผมกับฝนออกมาแชร์ในโซเชียลตลอด เห็นว่ามีคนติดตามจนกลายเป็นแฟนคลับทั้งผมและฝนไปแล้ว ผมก็ได้แต่งงกับความคิดของคนสมัยนี้ ถ้าเป็นแต่ก่อน คงแทบหาที่ยืนไม่ได้
โชคดีที่วันศุกร์โรงเรียนฝนปิดหนึ่งวันเพราะประชุมครู เราเลยได้วันหยุดเพิ่มอีกหนึ่งวัน แทนที่จะเป็นแค่เสาร์อาทิตย์ก็กลายเป็นศุกร์เสาร์อาทิตย์แทน แต่ก่อนวันเดินทางแค่วันเดียวพ่อกับแม่ดันต้องเลื่อนเวลาเดินทางไปต่างประเทศเร็วขึ้น ตอนแรกว่าจะยกเลิกการไปเที่ยว เพราะอยากไปกันแบบครอบครัว แต่พ่อกับแม่ยืนยันให้เราไปกันเอง
“พาน้องไปเที่ยวเถอะ หนีนักข่าวด้วย พักผ่อนกันให้สบายใจ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
หมอนนท์หอบผ้าผ่อนมาค้างเพื่อให้สะดวกออกเดินทางกันแต่เช้า พ่อพาแม่ขึ้นเครื่องไปตั้งแต่เที่ยงวันพฤหัส กว่าจะกลับก็อีกสองอาทิตย์
ฝนทำหน้าที่แพ็คกระเป๋า ไปแค่สองคืนกระเป๋าใบเดียวก็เพียงพอแล้ว แน่นอนมันไม่วายลืมหยิบไวน์แดงของโปรดยัดใส่กระเป๋าไปด้วยสามขวด (เราซื้อไว้เต็มตู้โชว์เลยครับ) ฝนตื่นแต่เช้ามืดเพื่อลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าและปิ่นโต มันทำไว้สองชุด สำหรับคนสี่คน ตอนแรกผมคิดว่าหมอนนท์จะนั่งรถไปคันเดียวกับผม แต่มันขอไปกับไผ่สองคน ซึ่งผมก็พอจะเข้าใจ
มันคงอยากใช้เวลาร่วมกับไผ่ให้มากที่สุด ฝนแอบเสียดายที่ไผ่ไม่ได้นั่งไปกับตัวเองด้วย แต่ฝนคงเข้าใจเพื่อนผมเหมือนกัน มันถึงได้ไม่งอแงอะไรมาก
“อ่ะ ไผ่” มันยื่นปิ่นโตที่ทำไว้อีกชุดหนึ่งไปให้ไผ่ เป็นกล่องสี่เหลี่ยมใหญ่ๆ เป็นชั้นๆ แบบปิ่นโตญี่ปุ่น ไผ่มองหน้าฝนงงๆ “เสบียง เอาไว้กินตอนเดินทาง กูทำไว้สองชุด”
ไผ่ฉีกยิ้มอย่างดีใจ รับไปถือไว้บอกขอบใจ
แล้วเราก็ได้ฤกษ์ออกเดินทาง หมอนนท์กับไผ่ขับรถนำออกจากบ้านไปก่อน (รู้พิกัดแล้ว) ผมขับตามไปติดๆ นึกถึงตอนไปหัวหินครั้งที่แล้ว นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นแล้วแทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ได้ ผมกับฝนในวันนี้ เราได้เปลี่ยนสถานะกันไปเรียบร้อยแล้ว
ผมกดเปิดเพลงทันทีที่ตัวรถเคลื่อนที่ออกจากบ้าน ฝนหันมามอง เพลงนี้ฝนชอบพอดี ฝนยิ้มหวานให้นิดหนึ่ง นิ่งฟัง
นึกถึงคำที่พ่อพูดแซวฝนเล่นเลย ถือซะว่ามาฮันนีมูน
“ฝน”
ผมเรียกคนที่ยังนั่งเคลิ้มไปกับบทเพลงเพลินๆ ฝนหันมามอง
“ครับ”
ผมไม่พูดอะไร เอื้อมไปจับมือมันมาวางไว้บนเกียร์ แบบที่ผมเคยทำครั้งหนึ่งตอนเดินทางไปเที่ยววังน้ำเขียวกับฝน แก้มขาวซับสีเลือดนิดๆ ฝนมองมือตัวเองที่ถูกผมเกาะกุมไว้ ก่อนมองหน้าผม ผมยิ้มอ่อนโยนให้มันนิดหนึ่ง หันไปสนใจท้องถนนต่อ
มือฝนนุ่มมาก ผมเกลี่ยมันเบาๆ อย่างหลงใหล ทั้งนุ่ม ทั้งอบอุ่น มันอบอุ่นไปถึงหัวใจผมเลย
“ขับถนัดรึไง”
ฝนถามเสียงแผ่ว
“ถนัดสิ แต่แบบนี้น่าจะดีกว่า”
ผมเปลี่ยนจากกุมมือมันบนเกียร์มาเป็นกุมมือมันเพียงอย่างเดียว สอดประสานอย่างแนบชิด เมื่อกี้ว่ารู้สึกดีแล้ว ตอนนี้มันรู้สึกดีกว่าหลายร้อยเท่า
[ต่อค่ะ 50%]
ฝนมองมือตัวเองที่ถูกกอบกุมไว้ แล้วมองหน้าผมอีกที ผมเพียงแค่ยิ้มให้ บอกความรู้สึกภายในผ่านดวงตา ฝนนิ่งมอง แล้วทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าฝนจะกล้าทำ
ฝนขยับยกตัวขึ้นมาหอมแก้มผมเบาๆ ที
เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ฝนทำแบบนี้ หลังจากนิ่งอึ้งไปหลายวิ ผมก็เผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
ไม่คิดว่าการโดนคนที่เรารักหอมแก้ม มันจะรู้สึกดีแบบนี้
ผมยิ้มค้างอยู่แบบนั้น จนฝนหันมาถาม
“ยิ้มไรนักหนา”
ผมหันไปมอง
“พี่ภูมิใจที่ได้แต่งงานกับฝนนะ”
“ครับ ผมก็ภูมิใจที่มีพี่เป็น เอ่อ…”
แล้วฝนก็นิ่งไป ปากบางเม้มแน่น ผมรู้ว่ามันอายที่จะพูดอะไรในทำนองนี้
“เป็นไร”
ผมเย้า ฝนเม้มปากแน่นกว่าเดิม
“เป็นแฟน”
ก่อนอ้อมแอ้มตอบ
“ว้า แค่แฟนเองเหรอ” ผมทำเสียงผิดหวัง “พี่ก็เข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นผัวเมียกันซะอีก”
“ก็ได้ๆ เป็นผั..อะเอ่อ..สามี”
ฮ่าๆ คำว่าผัวคงแรงไปสำหรับฝน แต่ผมชอบเรียกฝนว่าเมียนะ
รถหลายคันชะลอตัวลงเมื่อมีด่านขนาดใหญ่กักอยู่ตรงหน้า ผมกับฝนปล่อยมือออกจากกัน รถของเพื่อนผมถูกกั้นให้จอด ใช้เวลาตรวจสอบสักพักก็เคลื่อนไปด้านหน้าเหมือนเดิม รถของผมเป็นคันถัดไป
ตำรวจที่อายุน่าจะน้อยกว่าผมก้มลงมาตะเบ๊ะที่ปลายคิ้วอย่างขออนุญาต ผมเลื่อนกระจกลง มีตำรวจหน้าตาดุดันนายหนึ่งจูงหมาขนาดใหญ่ดมไปรอบๆ ตัวรถ สงสัยจะดักค้นพวกยาเสพติด
“จะไปไหนกันครับ”
ปากถามตาก็กวาดมองเข้ามาภายในคล้ายจะหาอะไรบางอย่างที่น่าสงสัย
“ไปฮันนีมูนครับ”
ผมตอบเรียบๆ เพราะแอบหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถูกขัดจังหวะการสวีทกันระหว่างผมกับฝน ตำรวจคนนั้นหน้าเหวอ มองหน้าผมแล้วหันไปมองฝน ยังไม่ทันได้พูดอะไร คนที่จูงหมาไว้ก็โบกมือให้สัญญาณว่าผ่าน คุณตำรวจที่อยู่ข้างผมหันไปพยักหน้ารับ
“งะ งั้นขอให้มีความสุขนะครับ”
ตำรวจตะเบ๊ะให้อีกรอบ อวยพรกุกกัก โบกมือให้ผ่าน ผมเลื่อนกระจกขึ้น หัวเราะหึๆ เคลื่อนตัวรถไปด้านหน้า ฝนหันมามองหน้าผม ก่อนเอี้ยวตัวกลับไปมองทางด้านหลัง คงกำลังมองตำรวจคนนั้นอยู่ ผมมองตำรวจคนนั้นผ่านกระจกข้าง หน้าเขายังเหวออยู่เลย ผมหัวเราะอีกรอบไม่ต่างกับฝน
“กล้าเนอะ”
ผมหันไปเลิกคิ้วเป็นคำถาม
“รึไม่จริง”
“ครับๆ จริงครับ”
ฝนรับปากอย่างเสียมิได้ ส่ายหน้าไปมา หันไปหยิบปิ่นโตมาเปิดออก ข้างในเป็นแซนด์วิชไส้ต่างๆ ที่ม้วนเป็นวงกลมแล้วหั่นพอดีคำ กันหลุดด้วยไม้จิ้มฟันเรียงเป็นแถวคล้ายซูชิ ผลไม้หั่นชิ้น ขนมหวาน ฝนหยิบมาป้อนผมก่อนคำแรกแล้วจิ้มกินเอง
น่ารักไหมล่ะ เมียผม หึๆ
และแล้วผมก็ขับรถมาถึงหัวหิน คนดูแลบ้านเปิดบ้านไว้รอก่อนหน้าแล้ว พอรถจอดสนิทคนดูแลก็เดินยิ้มเข้ามาหา
“สวัสดีครับผมเชิดหรือเรียกว่าลุงเชิดก็ได้ เป็นคนดูแลบ้านให้คุณท่านครับ” ลุงแกฉีกยิ้มกว้างด้วยไมตรี “มีอะไรให้ผมช่วยขนกันไหม “
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกเราดูแลกันเอง” ผมบอก
“นี่กุญแจครับ ผมเตรียมของสดใส่ตู้เย็นไว้ให้แล้วในตู้เย็น ที่นี่มีทั้งครัวไทยและครัวฝรั่ง ส่วนห้องนอนเลือกเอาได้เลยว่าจะใช้ห้องไหน ขาดเหลืออะไรเรียกผมได้เสมอ ผมพักอยู่ซอยข้างๆ นี่แหละ อ้อ ถ้าต้องการคนทำความสะอาดบ้านระหว่างพักผ่อนโทรเรียกได้เลยครับ ผมกับเมียจะเข้ามาจัดการให้ อยากได้อะไรเพิ่มเติมโทรเรียกได้ตลอดเวลา เบอร์ผมวางไว้ข้างโทรศัพท์แล้ว”
ลุงแกบอกอย่างคล่องแคล่วรวดเดียวจบ ให้เดาลุงพิชิตคงอนุญาตให้คนอื่นมาพักบ้านหลังนี้ได้บ่อยๆ
บ้านหลังใหญ่มาก มีสองชั้น ชั้นล่างเป็นโซนรับแขก ชั้นบนเป็นโซนห้องนอน มีห้องหนังสือ ห้องดนตรี รอบตัวบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ทั้งเพิ่งปลูกใหม่และอยู่มานานแล้ว
แบบบ้านเป็นบ้านไม้สไตล์วินเทจ สีขาวแกมเขียวอ่อน น่าจะถูกปรับปรุงไว้ระดับหนึ่ง เพราะสีของบ้านใหม่มาก แต่ก็ดูสวยงามน่ามอง ด้านที่ติดชายหาดเป็นกระจกทั้งหมด มีระเบียงยื่นยาวพร้อมเก้าอี้ชายหาดวางเรียงกันไว้สำหรับนอนเล่น
“กลางคืนที่นี่เห็นดาวได้ชัดเลย สวยมากๆ ครับ”
ลุงชี้ขึ้นไปด้านบนให้ดู พวกผมแหงนหน้ามองตาม แต่ตอนนี้พระอาทิตย์อย่างเปรี้ยง
ผมเปิดกระเป๋าเงิน ล้วงหยิบเงินออกมายื่นให้แกร้อยหนึ่ง ถือเป็นค่าพาทัวร์บ้านและคอยเปิดประตูรับ ลุงแกยกมือไหว้ เดินอารมณ์ดีจากไป พวกเราพากันเดินสำรวจบ้านกันเองต่อ ฝนกับไผ่ดูจะอารมณ์ดีอย่างเด็กเห็นของใหม่ทั่วไป
“พี่หมอ เราเอาห้องนี้กันดีกว่า”
ฝนชี้ให้ผมดูห้องที่ติดกับชายหาด อยู่ชั้นสองครับ ระเบียงเป็นกระจก พอเปิดออกก็เห็นวิวทะเลได้ชัดเจน ต่อให้ยืนอยู่ในห้องก็เห็น กลางคืนก็ออกไปดูดาวได้ด้วย ผมมองไปรอบๆ ถูกใจผมอยู่ไม่น้อย ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นฉันเอาห้องนี้ละกัน”
หมอนนท์ชี้ไปห้องข้างกัน มีรูปแบบไม่ต่างกันเลย แต่อยู่ฝั่งขวา ขั้นกลางระหว่างห้องเราด้วยทางเดินยาวเหยียด ประดับด้วยต้นไม้หลากชนิดในกระถาง ห้องผมกับมันต่างกันตรงที่ห้องฝั่งผมมีต้นไม้ขนาดใหญ่ขึ้นอยู่ชิดหน้าต่าง กิ่งของมันระหน้าต่างห้องไป ดูใกล้ชิดธรรมชาติดี ผมว่าฝนน่าจะเลือกเพราะเหตุนี้แหละ
“งั้นกูเอาชั้นล่าง”
อยู่ๆ ไผ่มันก็โพล่งขึ้นมา เพื่อนผมหันไปมอง ยกยิ้มนิดหนึ่งไม่ได้พูดอะไร ผมหัวเราะหึๆ อยู่ในลำคอ
อย่าหวังว่านายจะได้นอนชั้นล่างอย่างใจเลยไผ่
“เราไปช่วยกันขนของขึ้นมาดีกว่า”
ฝนชวนอย่างอารมณ์ดี ผมพยักหน้ารับเดินเคียงล่วงหน้ามากับฝนก่อน
“คุณ เขามาฮันนีมูนกันนะ”
เสียงเหมือนเพื่อนผมเบรกห้ามอะไรสักอย่าง ผมกับฝนหันกลับไปมอง เห็นไผ่ถูกรั้งคอเสื้อไว้แรงจากหมอนนท์ ผมงงอยู่เพียงเสี้ยว ก็เข้าใจได้ว่าไผ่อาจจะอยากมาเดินข้างๆ เพื่อนตัวเองแต่ถูกหมอนนท์เบรกไว้แบบนั้น
ไม่รู้ว่าหมอนนท์มันเบรกไผ่เพราะต้องการให้ผมได้ใช้เวลากับฝนจริงๆ ตามคำหรือว่าอยากเดินเคียงไปด้วยกันกับไผ่กันแน่
หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง
ผมหัวเราะในลำคอ ไม่สนใจคนด้านหลัง เพื่อนอุตส่าห์เปิดทางให้ขนาดนี้ ก็ต้องรีบคว้าโอกาสนั้นไว้ ผมขยับไปคล้องเอวฝนอย่างถือสิทธิ์ อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นการช่วยเพื่อนผมระดับหนึ่ง ให้ไผ่ได้รู้ว่าผมต้องการใช้เวลานี้ร่วมกับฝนจริงๆ ไม่ให้มันเข้ามายุ่ง และอีกอย่างคือเป็นการดึงความสนใจเรื่องไผ่ของฝนกลับมาที่ผมด้วย
ผมเปิดฝากระโปรงรถ คว้าหยิบกระเป๋าเดินทาง ในขณะที่ฝนหิ้วพวกถุงของกินในรถ ไผ่หิ้วกระเป๋า เดินตรงหวังมุ่งไปห้องใดห้องหนึ่งชั้นล่าง แต่ถูกเพื่อนผมยึดกระเป๋าไว้
“ไอ้เหี้ย นั่นกระเป๋ากู”
ไผ่พยายามยึดกระเป๋าคืน เพื่อนผมไม่พูดอะไร เดินหิ้วทั้งกระเป๋าตัวเองและของไผ่ขึ้นบันไดไป
ผมหัวเราะอย่างรู้ทัน ส่วนฝนอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น
สำหรับหมอนนท์ ถ้ามันได้สนใจอะไรแล้ว ต่อให้ยากขนาดไหน มันก็จะพยายามทำจนสำเร็จนั่นแหละ
ไผ่รีบตามไปแย่งคืน แต่มือเพื่อนผมเหนียวเป็นตุ๊กแก
“ไอ้เหี้ยนนท์ เอาของกูคืนมา”
“ตามมาเอาเองสิครับ”
แล้วมันก็เดินลิ่วๆ ขึ้นห้องตัวเองไปโดยมีไผ่ตามแย่งคืนจนถึงห้อง
ฝนหันมามองหน้าผม ก่อนหัวเราะไปกับสิ่งที่เห็น
ผมว่าฝนคงเห็นความน่ารักระหว่างพวกเขาทั้งคู่แล้วล่ะมั้ง
ผมวางของลงไม่ต่างกับฝน ฝนเดินสำรวจไปทั่วทั้งห้อง ก่อนมุดหายเข้าไปในห้องน้ำ
“ว้าว ห้องน้ำสวยจัง”
ได้ยินเสียงร้องออกมาอย่างลิงโลด ผมหันไปมองก้าวตามไปติดๆ ห้องน้ำสวยจริงๆ มีอ่างล้างหน้าสีขาวแกมเขียวไม่ต่างกับภายนอก ฝักบัวสีเงินทันสมัยแต่เข้ากันได้ดีกับห้องน้ำแนววินเทจแบบนี้ ฝนเดินออกไปสำรวจข้างนอกต่อ รีบเปิดหน้าต่างอีกคู่ออกกว้างรับแสง พอๆ กับเดินไปเปิดประตูระเบียงด้านที่ติดชายทะเล ลมทะเลพัดเข้ามาแรงจนม่านขาวปลิวไสว ร่างน้อยของผมยังยืนอยู่ตรงจุดนั้น สูดลมหายใจเข้าปอดลึก
ผมรู้ว่าอากาศมันสดชื่น แต่ภาพฝนตรงหน้าที่กำลังร่าเริงทำให้ผมสดชื่นยิ่งกว่า
ฝนยืดอกสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ผมก้าวช้าๆ เข้าไปหา แล้วสวมกอดเอวมันอย่างอ่อนโยนจากทางด้านหลัง ก้มหอมแก้มฝนฟอดใหญ่ ใส่ความรู้สึกดีๆ ลงไปเยอะๆ เหมือนอย่างที่มันเคยหอมผมในรถนั้น
ผมรู้สึกดีที่ฝนหอมแก้มผม และอยากให้ฝนรู้สึกดีเช่นกันเดียว
“ชอบไหม”
ผมกระซิบถาม คืออยากถามฝนว่าชอบไหมที่ผมหอมแก้มแบบนี้ ฝนยิ้มร่าปากตอบ
“ชอบครับ สวยดี”
ผมหัวเราะหึๆ
“พี่หมายถึงชอบไหมที่พี่หอมแก้มแบบนี้”
ฝนใช้ศอกถองผมหนึ่งที ผมหัวเราะกระชับกอดมันแน่นขึ้น
“แล้วชอบหรือเปล่า”
ผมถามย้ำอีกที แก้มขาวแดงก่ำ อ้อมแอ้มตอบ
“ชอบ”
“เพราะอะไร” ผมถามเย้า
“อบอุ่นดี”
“พี่หมายถึงห้องต่างหาก”
คราวนี้ฝนหันมารัวทุบอกผมเบาๆ ผมหัวเราะรวบสองมือฝนไว้
[ ต่อ 100%]
“ไม่คิดว่าพี่หมอจะเป็นคนยวนแบบนี้”
ผมยิ้มใส่คนตรงหน้า มองมันให้รู้ว่าผมมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่ตรงนี้กับมัน ผมขยับเข้าไปรวบกอดมันไว้อีกรอบหลวมๆ
“พี่จะเป็นแบบนี้เฉพาะตอนที่พี่มีความสุขสุดๆ เท่านั้นแหละ”
มันมองหน้าผมอึ้งๆ ผมจูบหน้าผากมันเบาๆ ขยับพลิกมันให้หันไปมองคลื่นน้ำตรงหน้าต่อ ฝนค่อยๆ เอียงหน้าซบลงมากับอกผม ทอดมองไปยังผืนน้ำผืนเดียวกัน สายลมพัดเอื่อยล้อกิ่งไม้รอบด้านให้ไหวเอน กลิ่นดอกไม้บางชนิดปลิวมาปะทะจมูก เสียงสายลมดังหวีดหวิว แต่ดังไม่สู้เสียงคลื่นที่ดังซู่ซ่าอยู่ตอนนี้
“ผมชอบที่นี่จัง ผ่อนคลายดี”
ฝนพูดอย่างผ่อนคลาย ผมก้มกระซิบใกล้ใบหู
“ไว้มีโอกาสพี่จะพามาบ่อยๆ”
แล้วมันก็นิ่งเงียบไป สูดลมหายใจเข้าปอดลึก
“รู้สึกดีจัง มิน่าคนถึงได้ชอบมาทะเลกันบ่อยๆ”
ผมกระชับกอดฝนแน่นขึ้น
“มันต้องดูด้วยว่ามากับใคร มากับคนอื่น ฝนอาจไม่รู้สึกดีแบบนี้ก็ได้”
ฝนหัวเราะ หันมามองค้อน
“หลงตัวเอง”
“รึไม่จริง”
ผมเย้ากลับ ฝนยิ้มกึ่งหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร ขยับเบียดหน้ากับอกผมมากขึ้นแทนคำตอบ
เรากลับเข้าไปช่วยกันจัดของออกจากกระเป๋า พอจัดของเสร็จ ฝนจะเอาไวน์ไปแช่ตู้เย็น ผมช่วยฝนถือ ฝนเหล่มองไปทางห้องเพื่อนผมนิดหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ไผ่กับหมอนนท์ยังอยู่ภายใน สองคนนั้นไม่ได้เปิดระเบียงออกอย่างห้องผม ไม่มีเสียงอะไรดังออกมาข้างนอกให้รู้ว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่ด้วย
ความเงียบนั้นสามารถคาดเดาได้หลายอย่าง
อาจกำลังหลับกันอยู่
หรือกำลังดูหนัง
หรืออาจจะ…
ผมไม่ได้สนใจอะไรอีก ช่วยฝนหิ้วไวน์ลงไปแช่ตู้เย็น ฝนเลยถือโอกาสเช็กว่ามีของสดอะไร และลงมือทำมื้อเที่ยงโดยมีผมเป็นผู้ช่วย สักพักสองคนที่เงียบหายอยู่ในห้องเมื่อกี้ก็พากันเดินลงมา
ฝีมือฝนไม่เคยตกเลย อาหารที่เคยทำที่บ้านอร่อยขนาดไหนที่นี่ก็ไม่ต่าง พวกผมกินกันเยอะมาก โดยเฉพาะไผ่ที่เบิ้ลข้าวไปหลายจาน สงสัยเจริญอาหารเพราะอากาศดี
“ไปเล่นน้ำกันมึง” ไผ่ชวนฝน
“ควาย แดดตอนเที่ยงอย่างเปรี้ยง อยากเกรียมรึไง”
“อะไร แค่มีผัวทำเป็นสงวนตัวไปได้”
ผมเหลือบมองคนพูดนิดหนึ่ง มันไม่ได้สนใจผมหรอก คงพูดเพราะต้องการเย้าฝนมากกว่า
“กูร้อนเหอะ รอเย็นๆ หน่อยละกัน นั่งเล่นนอนเล่นไปก่อน”
ไผ่ทำหน้าเซ็ง
“งั้นตามสบาย กูไปเดินเล่นคนเดียวก็ได้”
มันลุกขึ้นยืน ฝนทำหน้าเป็นห่วง ลุกตามแต่เพื่อนผมกดไหล่ไว้
“เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนไผ่เอง ฝนอยู่กับไอ้หมอเถอะ”
“ไม่ต้องเสือกตามมา!”
ไผ่หันมาตะคอก
“ป่ะ อยากเดินเล่นไม่ใช่เหรอ”
แล้วเพื่อนผมก็ใช้ความมึน ลากแขนไผ่เดินออกไป ฝนหันกลับมามองหน้าผม สายตานั้นมันบอกได้สองอย่าง ใจมันคงห่วงความรู้สึกของไผ่อยู่ กับอีกใจ อยากให้ผมไปด้วย แต่ลังเล
“พี่ไม่ชอบเดินตากแดดร้อนจัดๆ แต่เพื่อนพี่มันชอบ”
ผมให้เหตุผล
“เหมือนกัน แต่ไผ่ชอบแดด”
“งั้นก็ปล่อยพวกเขาไป”
ผมให้ข้อสรุป ฝนพยักหน้ารับ รวบเก็บจานชามล้าง โดยมีผมเป็นผู้ช่วยอยู่ไม่ห่าง
หลังจากนั้น ผมก็เดินกุมมือฝนไปนั่งเล่นกันที่ระเบียงติดชายทะเลชั้นล่าง ลมเย็นมากจนไม่จำเป็นต้องง้อแอร์หรือพัดลมเลย ผมกับฝนจองเก้าอี้ชายหาดกันคนละตัว
ฝนนั่งตาปรือ
“กินอิ่มใหม่ๆ อย่าเพิ่งหลับนะ ไม่ดี”
ผมเตือน แต่ตาฝนปรือลงจนเหมือนเด็กง่วงนอน ผมหัวเราะ
“งั้นพี่หยวนให้ก็ได้ แต่ต้องมานอนบนนี้นะ”
ผมตบตักตัวเองเบาๆ ฝนลุกเดินมาหาอย่างไม่อิดออด เก้าอี้ชายหาดที่นี่ค่อนข้างแข็งแรง ฝนทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตักผม ซบหน้ากับอก ใช้ใบหูแนบลงตรงตำแหน่งหัวใจ
ผมกระชับกอดฝนไว้หลวมๆ เสียงหัวใจที่สะท้อนตัวน้ำฝนดังชัดเคล้าไปกับเสียงคลื่นน้ำและสายลมไหว
“แล้วพี่จะเมื่อยไหม”
ฝนกระซิบถาม
“ถ้าพี่เมื่อย ฝนก็ทำให้พี่หายเมื่อยสิ”
“ยังไง”
ฝนเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยสายตาอยากรู้
“ก็…” ผมหยุดคำไว้ ทำท่านึก “ทำยังไงดีน้า…”
ผมแกล้งทอดเสียง ฝนมองผมอย่างรู้ทัน
“ลามก”
มันทุบอกผมเบาๆ ผมแกล้งร้องโอ๊ยเกินจริง
“อะไร ทำร้ายร่างกายพี่ทำไม พี่ยังไม่ได้พูดสักคำ พี่กำลังคิดอยู่ว่าถ้าเมื่อยจริงจะให้ฝนนวดให้ คิดไปถึงไหนเนี่ย”
ฝนอ้าปากพะงาบๆ ผมหัวเราะผ่านดวงตา ฝนทุบผมอีกรอบ คราวนี้แรงขึ้นจนผมชักเจ็บจริง
“คอยดู ผมจะนอนให้พี่เมื่อยหนักๆ เลย”
แล้วฝนก็แกล้งทิ้งน้ำหนักตัวลงมาเยอะๆ ทั้งกดตัว ทั้งขย่มจนก้นกลมๆ นั้นพลิกกล้ามเนื้อบนหน้าขาผมจนเจ็บ ผมร้องโอ๊ยเคล้าเสียงหัวเราะ
พอแก้แค้นสมใจฝนก็กลับมานั่งดีๆ ต่อ หยุดดิ้นรน เลื่อนมือมาวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจผมอีกรอบ แนบใบหูลงไปข้างๆ
ผมรู้ว่าฝนกำลังฟังเสียงหัวใจผมอยู่
ผมเลื่อนมือไปกุมมือมันไว้ ยึดไว้ตรงตำแหน่งหัวใจนั่นแหละ ให้รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน
“ผมรักพี่หมอนะ”
ฝนสารภาพเสียงแผ่วไม่มองหน้า ผมก้มลงไปจูบหน้าผากมันเบาๆ ที แล้วกระซิบกลับ
“พี่ก็รักฝนเหมือนกัน”
ฝนไม่พูดอะไรต่อ เงียบเสียงลง ผ่านไปไม่ถึงนาที ผมก้มมอง ดวงตาฝนปิดสนิท ฝ่ามือฝนยังถูกมือผมเกาะกุมไว้ยังตำแหน่งหัวใจผมเอง
“พี่รักนายนะ รักมาก น้ำฝน”
ผมกระซิบติดใบหูคนหลับอีกครั้ง หวังให้คำใดๆ ที่ผมกล่าวไป ด่ำดิ่งลงสู่ห้วงนิทราของคนหลับเช่นกัน
To be Con...
เป็นไงละ ถึงคราวจะหวาน แกก็ทำได้อย่างไม่มีที่ติเลย แอร๊ยยย เขินตัวแตก >//////<
ตอนแรกแลดูน้ำฝนคือคนที่โชคร้ายที่สุดที่มาเจอพี่หมอ แต่ตอนนี้รู้สึกอิจฉา >///////<
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1134752 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก