Chapter : 95 ความสุข พาร์ท 3
[พี่หมอ...♡]
ผมตื่นอีกทีก็ไม่เห็นฝนแล้ว มองนาฬิกาเพิ่งจะหกโมงตรง ฝนคงลงไปทำอาหารเช้า ผมหลับต่อ กระทั่งได้กลิ่นอาหารหอมๆ ลอยมาแปะจมูก ผมค่อยๆ ลืมตามอง ม่านขาวจากประตูระเบียงที่ปิดสนิทไว้ตลอดทั้งคืนถูกคลี่เปิดออกไปชนผนัง มีร่างเล็กๆ ของใครสักคนยืนอยู่ตรงนั้น ผมกะพริบตามองอีกที จนเห็นได้ชัดว่าคนคนนั้นเป็นใคร
น้ำฝน..
ฝนหันมายิ้มให้
รอยยิ้มนั้นสว่างไสวราวกับแสงแรกของวัน ผมคลี่ยิ้มตอบรับ
“ตื่นไปอาบน้ำมากินข้าวกันเถอะ”
ฝนเดินเข้ามาหา
“จูบอรุณสวัสดิ์พี่ล่ะ”
ผมทวงยิ้มๆ ฝนแก้มแดง ก้มจูบผมเบาๆ ที ผมแกล้งโยเยไม่ยอมลุก ฝนจับแขนผมไว้ ดึงเบาๆ
“ลุกเร็ว”
ผมแกล้งทิ้งน้ำหนักลงบนที่นอน ฝนออกแรงดึงมากขึ้น จนในที่สุดตัวคนปลุกเองก็ต้องถลาลงมานอนบนตัวผม ผมโอบกอดไว้ทันที ฝนดิ้นขลุกขลัก แต่ผมไม่ยอมคลายปล่อย
“ลุกได้แล้ว ไปอาบน้ำ หิวข้าวจะแย่”
“ยังเช้าอยู่เลย”
ผมท้วง
“แต่ผมหิวแล้ว”
ผมพยักหน้า ไม่รู้ว่าเป็นข้ออ้างหรือเปล่า ผมก้มจุ๊บมันเบาๆ ที ลุกจากเตียงเดินโทงๆ เข้าห้องน้ำไป ก่อนชะโงกหน้าออกไปหาคนที่กำลังจัดที่นอนอยู่
“ฝนสัญญาว่าจะโกนหนวดให้พี่ไม่ใช่เหรอ”
ฝนหันมามอง แก้มเรื่อสีนิดๆ
“งั้นพี่อาบน้ำก่อน อาบเสร็จจะโกนให้”
ฝนต่อรอง ผมทำตามอย่างว่าง่าย พออาบน้ำเสร็จก็พันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวไว้หลวมๆ ชะโงกหน้าออกไปเรียกอีก
“อาบเสร็จแล้ว”
ฝนละตัวจากสิ่งที่ทำอยู่เดินเข้ามาภายใน
“ผมทำหน้าพี่หมอมีแผลไม่รับผิดชอบนะ”
“เดี๋ยวจะโดนทำโทษ”
ผมขู่ ฝนย่นหน้า บีบโฟมที่ผมใช้ประจำลงบนฝ่ามือผสมน้ำ ขยี้จนเกิดฟอง แตะมาตามแนวกราม รอบคางและหนวดผมจนถ้วนทั่ว ฝนขยับออกไปยืนอยู่ห่างๆ มองมาแล้วหัวเราะ
“เหมือนซานตาคลอสเลย”
ผมแกล้งหัวเราะโฮะๆ ตามมุก ฝนหยิบที่โกนหนวดมาถือ ทำสีหน้าจริงจังขึ้น แล้วเริ่มต้นโกนหนวดให้อย่างเบามือ เริ่มจากแนวกรามข้างซ้ายเวียนไปทางขวา ผมจ้องตาคนทำ ยิ้มให้นิดๆ อย่างรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ฝนมองตาผมแวบหนึ่ง แล้วเสต่ำลงไปมองแนวกรามต่อ แก้มขาวซับสีเลือดจางๆ ผมอยากยิ้มให้มากกว่านี้ แต่ติดตรงที่กลัวยิ้มมากแล้วคมมีดจะเฉือนหน้าเอา
ฝนล้างที่โกนกับน้ำในก็อกที่เปิดรินไว้เบาๆ กลับมาโกนตามแนวลำคอด้านล่างต่อ ไต่สูงขึ้นมาที่ปลายคาง ล้างน้ำอีกรอบกลับมาโกนที่เหนือริมฝีปากต่อ
“เรียบร้อย”
ฝนล้างที่โกนวางไว้ที่เดิม ใช้หลังมือเกลี่ยเช็ด ผมจับมือฝนไว้ ก้มล้างหน้าด้วยมือเดียว
“โอเครึยัง”
ผมเงยหน้าขึ้นมาถาม
“โอเคแล้ว”
“งั้นขอพิสูจน์หน่อย”
แล้วผมก็ก้มไซ้แก้มฝนเบาๆ ฝนหัวเราะคิก ผมยังไม่หยุดไซ้ เปลี่ยนจากแก้มซ้ายไปแก้มขวา แล้วสลับกลับมาที่เดิม ทำอยู่อย่างนั้นจนฝนเริ่มดิ้นหนี
“พอแล้วพี่หมอ”
“ยังไม่พอ”
ผมเลื่อนปากต่ำลงไปที่ลำคอ ฝนรีบหดคอหนี ผมตามซุกไม่หยุด เป้าหมายคือต้องการกลั่นแกล้งให้จั๊กจี้มากกว่าอย่างอื่น ฝนหัวเราะดิ้นรนหลีกหนี จนในที่สุดก็สามารถดันตัวเองออกไปยืนอยู่หน้าห้องน้ำได้
“บอกให้พอแล้ว!”
ฝนหอบแฮกหน้าแดงก่ำ คงเพราะหัวเราะมากไป
ผมยืนอยู่ที่เดิม อ้าแขนออกกว้าง
“หนีพี่ทำไม กำลังพิสูจน์อยู่ว่าหน้าสะอาดรึยัง”
“สะอาดแล้ว”
“พี่ยังไม่มั่นใจเลย มามะ ขอพิสูจน์อีกรอบก่อน”
ผมกวักมือเรียกทั้งที่ยังกางแขนไว้ ฝนส่ายหัวพรืด ขยับก้าวถอยไปด้านหลัง ไม่หลงกลตกหลุมที่ผมขุดไว้ตื้นๆ
“ขอพี่พิสูจน์ก่อน”
ผมไม่ยอมแพ้ ขยับก้าวเข้าไปใกล้ กวักมือเรียก ฝนรีบก้าวถอย ก่อนหันหลังวิ่งปรู๊ดหนีไป ผมหัวเราะหึๆ หันมาเช็กความเรียบร้อยในกระจก เดินออกจากห้องน้ำไป
ฝนยืนคอยอยู่แถวๆ โต๊ะอาหารติดระเบียง ผมออกมายืนอยู่กลางห้อง ฝนหันมามอง ผมไม่พูดอะไร ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันเอวไว้หลวมๆ ออก ยกขึ้นเช็ดหัวทั้งที่ยืนล่อนจ้อนอยู่นั่นแหละ ฝนเบิกตากว้าง
“ลามก!!”
“ลามกอะไร พี่กำลังเช็ดตัวอยู่”
“ก็เข้าไปเช็ดในห้องน้ำสิ ออกมายืนเช็ดอะไรกลางห้อง เดี๋ยวคนก็ผ่านมาเห็นหรอก”
“ใครจะเห็น”
“ประตูระเบียงไม่ได้ปิดนะ เกิดพวกพี่หมอนนท์หรือลุงเชิดเดินผ่านมาเห็นล่ะ”
“นนท์ขลุกตัวอยู่กับไผ่ในห้อง ส่วนลุงเชิดก็คงไม่โผล่หรอกถ้าไม่ได้โทรเรียก”
“งั้นก็คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าหาด”
“ห้องออกสูง ใครจะเห็น”
“แล้วคนที่นั่งเรือล่ะ เกิดเขากำลังใช้กล้องส่องทางไกลมองอยู่ ทำไง”
ผมหัวเราะหึๆ โคลงหัวไปมากับความคิดมัน ผมไม่ได้ขยับไปไหน ยืนเช็ดหัวอยู่ท่าเดิม ฝนเริ่มเลิ่กลั่ก มองซ้ายที(หน้าต่าง) ขวาที(ประตูห้อง) หน้าที(ผม) หลังที(ประตูระเบียง) ก่อนวิ่งตรงมาทางผม คงหวังเข้ามาปกปิดร่างกายผมด้วยตัวเอง
ผมรอจังหวะนั้นอยู่แล้ว พอเหยื่อวิ่งเข้ามาหา นายพรานก็รีบตะครุบตัวเหยื่อไว้ทันที น้ำฝนอ้าปากค้าง เงยหน้ามอง ผมหัวเราะหึๆ
ฝนคงรู้ตัวว่าพลาดท่าให้นายพรานคนนี้ซะแล้ว
แต่สายไปซะแล้วล่ะ แก้มขาวแดงปลั่ง เพราะอะไรๆ ในร่างกายผมแนบติดอยู่กับลำตัวมัน ถึงแม้จะมีเสื้อผ้ามันกั้นไว้ด่านหนึ่งก็เถอะ
มันทุบอกผมที ผมแกล้งร้องโอ๊ย เพราะเอาตามจริงมันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก
“ทุบพี่ทำไม”
“หน้าด้าน ลามก”
“อะไรกัน ยังไม่ชินอีกเหรอ เห็นกันออกบ่อย”
“ไม่ชิน ผมไม่หน้าด้านแบบพี่นี่”
มันดิ้นขลุกขลัก แต่ผมไม่คิดจะปล่อย รัดแรงขึ้น ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“หน้าด้านว่ะ”
แล้วก็มีอีกเสียง ดังมาจากทางประตูระเบียง ผมเงยหน้ามอง พอๆ กับฝนที่รีบพลิกตัวหันไปเผชิญหน้ากับผู้มาเยือน ใช้แผ่นหลังบดบังอะไรๆ ของผมเอาไว้
“หน้าด้านอะไร”
ผมยวนกลับ ถือผ้าเช็ดไว้ในมือเฉยๆ
คนพูดมองผมด้วยสายตานิ่งเรียบ มันคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรือนร่างเปลือยเปล่าของผมแบบนี้หรอก ด้านหลังมันเป็นเพื่อนผมเองที่มองมาตาปริบๆ
“สงสารผีบ้านผีเรือนบ้างเถอะ จะพากันวิ่งหนีลงทะเลไปหมดแล้ว”
ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“ทำอย่างกับไม่เคยแก้ผ้าในบ้าน”
“ไอ้เคยมันก็เคย แต่มันอยู่ในห้องหับที่มิดชิด ไม่ใช่กลางแจ้งที่ใครต่อใครสามารถเดินผ่านมาเห็นได้แบบนี้ หน้าต่างประตูก็ไม่ปิด เกิดมีใครพายเรือผ่านมาเห็นเข้าทำไง”
สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน คิดได้เหมือนกันเด๊ะ
ผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้ผู้พิทักษ์ตัวน้อยยืนอารักษ์ขาผมต่อไป ผมไม่รู้สึกกระดากอายอะไรหรอก เพราะเคยชินกับการแก้ผ้าต่อหน้าผู้คนแล้ว ไม่ว่าจะไปซาวน่าที่เขาบังคับให้ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ปกปิดท่อนล่าง หรือตอนว่ายน้ำที่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวปกปิด มันแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมกับเพื่อนเห็นกันจนชินตาแล้ว
แต่สำหรับสองคนนี้อาจไม่ใช่ โดยเฉพาะฝน
ฝนดูลุกลี้ลุกลน ใจคงอยากออกไปให้พ้นๆ ตัวผม แต่อีกใจก็คงกลัวคนอื่นจะมาเห็นเรือนร่างของผม ผมหัวเราะในลำคอ หันไปมองเพื่อนที่ยืนดูอยู่ข้างๆ
“มีอะไร”
“จะชวนไปขี่ม้า ไปด้วยกันหรือเปล่า อ้อ ขอบใจนะฝน อาหารเช้าอร่อยมาก”
ประโยคหลังมันพูดกับฝน ฝนพยักหน้ารับ
“ไปหรือเปล่า”
มันถามผมอีกที ผมก้มมองฝน
“อยากไปหรือเปล่า”
“อยากไป แต่ตอนนี้พี่รีบแต่งตัวก่อนเถอะ ผมอายเขา”
ฝนเร่ง ผมหัวเราะ เงยหน้ามองเพื่อนอีกรอบ
“ยังไม่ได้กินข้าวกันเลย ขอกินข้าวก่อนละกัน”
“ได้ งั้นเชิญตามสบายละกัน จะนั่งดูหนังรอ เสร็จก็ไปเรียกนะ”
มันบอกแค่นั้น คว้าจับแขนไผ่ที่ยืนกอดอกอยู่ลากหายไปด้วยกัน ฝนพลิกหันมาเผชิญหน้า กำหมัดทุบอกผมแรง คราวนี้ผมร้องโอ๊ยเพราะเจ็บจริง ไม่ได้เสแสร้งแบบตอนแรก
“หน้าด้าน ไม่อายเพื่อนกับไผ่บ้างรึไง”
“อายทำไม ร่างกายผู้ชายเหมือนกัน”
ผมถามแบบตีมึนกลับ ฝนอ้าปากพะงาบๆ ผมเลิกคิ้วรอคำตอบ
“รีบไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวพวกนั้นรอนาน”
ฝนตัดบทดื้อๆ ผมหัวเราะหึๆ เดินไปแต่งตัว
ผมสวมกางเกงขาสามส่วนเสื้อเชิ้ตเล่นลายนิดหน่อยสำหรับใส่เล่นน้ำทะเล พอแต่งตัวเสร็จก็เดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ ฝน บนโต๊ะมีกับข้าวอยู่สามอย่าง ข้าวเปล่าสอง โถใส่ข้าวอีกหนึ่ง เผื่อเติม กลิ่นหอมจนผมน้ำลายร่วง
ผมกับฝนนั่งคุยกันไปกินกันไป มองวิวจากท้องทะเลเพลินๆ แค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขจนหลงลืมทุกอย่างแล้ว
พออิ่มผมกับฝนก็พากันเดินไปชะโงกหน้าเรียกสองคนที่กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ ขนขบวนกันลงไปข้างล่าง ตรงไปยังจุดที่เขาให้เช่าม้า ผม ไผ่และหมอนนท์เลือกม้าที่ตัวใหญ่หน่อย ส่วนฝนผมไม่ให้เลือกเพราะจะให้นั่งตัวเดียวกันไป
“ไหวเหรอพี่หมอ เราสองคนรวมกันหนักนะ”
ฝนท้วง มองดูม้าแบบไม่ไว้ใจ
“ไหวครับ” แต่คนที่ตอบเป็นลุงเจ้าของม้าเอง “ม้าของลุงแข็งแรง หรือถ้าไม่สะดวก จะเอาอีกตัวก็ได้” ลุงบอกอย่างใจดี
“ไม่เป็นไร เอาตัวนี้แหละ”
ผมตัดบท ยกตัวฝนขึ้นไปนั่ง ตามติดด้วยตัวเอง หมอนนท์กับไผ่ก็ขึ้นขี่เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน เจ้าของม้ายื่นสายจูงมาให้
“พวกคุณใช่หมอแซมกับน้ำฝนหรือเปล่าครับ”
ผมมองหน้าคุณลุงงงๆ ยังไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ลุงแกก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดไปที่หน้าเฟซเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งหน้าวอลของเธอเต็มพรืดไปด้วยภาพผมกับฝน
จะปฏิเสธก็ไม่ได้แล้วล่ะครับ เพราะหน้ามันโชว์หราขนาดนั้น
“ลูกลุงเขาชอบพวกคุณมาก ทั้งปลื้มทั้งกรี๊ด เล่าให้ลุงฟังทุกวันเลย”
ผมกับฝนนิ่งฟังอึ้งๆ ไม่คิดว่าแค่การแต่งงานของพวกเรา จะทำให้กลายเป็นที่ชื่นชอบของคนได้ขนาดนี้
“ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท ลุงขอถ่ายรูปพวกคุณจะได้ไหม จะเอาไปให้ลูกสาว เห็นแล้วแกคงดีใจ” ลุงขอร้อง
ผมมองหน้าฝนอีกครั้งเพื่อขอความเห็น จริงๆ ผมกับฝนไม่อยากให้เป็นที่สนใจเท่าไหร่ แต่แววตาลุงที่หวังทำเพื่อลูกดูจริงจังมาก ผมจึงพยักหน้าตกลง ลุงรีบเซตมือถือ ผมขยับหันม้าไปหามุมกล้องดีๆ ยิ้มให้กล้องอย่างจริงใจ
และนี่คงเป็นภาพแรก ที่เราตั้งใจให้คนอื่นถ่ายแบบนี้
“ขอบคุณมากๆ ครับ ขอให้สนุกนะ เรียบร้อยก็เอาม้ามาส่งลุงที่นี่แหละ”
ผมพยักหน้ารับ บังคับให้ม้าเดินตรงไปตามทาง ตามมาติดๆ ด้วยไผ่กับหมอนนท์ แต่พักเดียวสองคนนั้นก็พาม้าเดินไปทางอื่น ปล่อยผมกับฝนนั่งเคียงไปด้วยกันสองคน
“รู้สึกแปลกๆ แฮะ ที่มีคนมาชื่นชอบแบบนี้”
ฝนเปรยขึ้นมาเสียงเบา
“ดีใจหรือเสียใจ” ผมถาม
“ไม่รู้ มันรู้สึกแปลกๆ จะว่าดีใจก็ดีใจได้ไม่เต็มร้อย มันเหมือนกับสิ่งที่เราทำอยู่นี้มันผิด แล้วอยู่ๆ ก็มีคนมาชื่นชอบในสิ่งที่เราทำผิด เหมือนเป็นตัวอย่างที่ไม่ดียังไงพิกล”
ผมก้มมองคนในอ้อมแขน
“เพราะมีคนที่คิดแบบนี้อยู่ไงถึงได้มีปัญหา เหมือนพี่สมัยก่อน…”
ผมทอดมองทิวหาดเบื้องหน้า หวนคิดไปถึงความรู้สึกของตัวเองก่อนที่จะรักฝน
“เพราะพี่รู้สึกว่าความรักแบบนี้มันผิด คนประเภทนี้คือคนที่ผิดปกติ น่ารังเกียจ ไม่สมควรอยู่ในสังคม รังเกียจเดียดฉันท์จนกระทั่งเกิดการต่อต้านและนำมาซึ่งปัญหา สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น แม้แต่ตัวฝนเองก็ได้รับความเดือดร้อนจากความเกลียดชังนั้นไม่ใช่รึไง”
ฝนไม่ได้ตอบรับคำถามผม แต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าฝนจะตอบว่ายังไง
“แต่สิ่งที่พี่คิดว่าผิดนักหนาสมัยก่อน ตอนนี้มันกำลังสร้างความสุขให้พี่อย่างหาค่าไม่ได้” ผมสรุปเสียงเบา
ฝนนิ่งไปชั่วอึดใจคล้ายกำลังใช้ความคิด
“แต่ถ้าพี่ได้แต่งงานกับผู้หญิงสักคน พี่จะมีทายาทได้ ออกงานสังคมได้ ผมสงสารคุณพ่อ ท่านอยากได้หลานมาก”
“ฝน” ผมเรียก “มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่นายทำไม่ได้คือให้กำเนิดทายาทพี่ นอกนั้นนายสามารถทำได้ทุกอย่าง ทั้งออกงานสังคม แต่งงานหรือมีความสุขร่วมกับพี่”
มันไม่พูดอะไร สีหน้ายังเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ ผมบังคับให้ม้าหยุดเดิน ก้มมองดีๆ
“แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่าเกิดพี่คบกับผู้หญิงขึ้นมาจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะสามารถให้กำเนิดลูกพี่ได้ เกิดพี่หรือเขาโชคร้ายเป็นหมันขึ้นมาล่ะ มีคู่รักชายหญิงธรรมดาตั้งมากมายหลายคู่ที่แต่งงานกันแล้ว แต่ค้นพบว่ามีลูกไม่ได้จนต้องวิ่งร่าไปหาหมอ หรือขอลูกคนอื่นเขามาเลี้ยง”
มันชะงักนิ่งไป
“การที่พี่คบกับนาย มันก็ไม่แตกต่างจากพี่คบกับผู้หญิงสักคนที่มีลูกไม่ได้หรอกนะ เราคบกันได้ แต่งงานกันได้ มีความสุขร่วมกันได้ และที่สำคัญ…” ผมจับหน้ามันหันมามอง “เราสามารถอยู่ดูแลกันจนตราบสิ้นอายุขัยได้”
นัยน์ตามันคลอขึ้นมานิดๆ ปากบางเม้มแน่น
“แต่…”
“ฝน” ผมเบรกมันไว้ “พี่รักนายนะ ไม่สนใจด้วยว่านายจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ขอแค่เป็นนาย คนที่ทำให้พี่มีความสุข พี่ต้องการแค่นี้”
มันไม่พูดอะไร ซบหน้ากับอกผม สีหน้ามันตอนนี้ตอบแทนได้ทุกคำจากหัวใจ ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น จูบซับที่ขมับ กระตุกม้าเบาๆ ให้เดินต่อ
ผมทอดสายตาเหม่อมองออกไปไกล คลื่นน้ำซัดสาดผืนทราย ผู้คนกำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน คู่รักหลายคู่เดินกอดเกี่ยวเคียงกัน
“แล้วฝนล่ะ รู้สึกเสียใจหรือเปล่าที่ได้แต่งงานกับพี่”
อยู่ๆ ผมก็ถามขึ้นมาตัดความเงียบระหว่างเราสองคน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถามไปทำไม เพราะคนที่บังคับให้ฝนแต่งงานด้วยคือตัวผมเอง
แต่เอาเข้าจริง ต่อให้ฝนเลิกรักผมลงวันนี้ วันพรุ่งนี้ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ฝนกลับมารักผมเหมือนเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ฝนหันมามอง แววตาฉายแววจริงจัง
“อย่างที่ผมเคยบอก ถึงตอนแรกผมจะรู้สึกว่าเกิดมาโชคร้ายที่เจอพี่ แต่ตอนนี้ผมกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดไปแล้ว ผมรักพี่หมอนะ”
ผมยิ้ม
“พี่ก็รักนายเหมือนกัน”
แล้วผมก็จูบซับหน้าผากมันไปอีกรอบ กระชับกอดแน่นขึ้น ปล่อยให้กีบเท้าสี่ข้างทำหน้าที่เคลื่อนย้ายตัวเราก้าวไปข้างหน้า เฝ้าฟังเสียงคลื่นน้ำซัดสาดเคล้าไปกับเสียงหัวใจของตัวผมเองที่เต้นอยู่บนแผ่นหลังของน้ำฝน
[100%]
หลังจากส่งม้า ฝนกับไผ่ก็ขอตัวลงน้ำอีกรอบ ส่วนผมกับหมอนนท์ขอนั่งกินลมสบาย ๆ อยู่บนเก้าอี้ชายหาด
ผมนั่งเอนหลัง ใช้แขนรองหัว ไม่ต่างกับเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ มองตามคนสองคนที่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน รู้สึกว่าวันนี้คนจะเยอะกว่าเมื่อวานมาก อาจเพราะเป็นวันเสาร์ด้วย
เหมือน ๆ ผมจะโดนแอบถ่ายรูปนะ หรือบางที ผมอาจคิดไปเอง
สักพักฝนก็วิ่งร่าเข้ามาหา พร้อมบางสิ่งในมือ
“สวยไหมพี่หมอ”
ฝนยื่นเปลือกหอยสีสันสวยงามมาให้ดู ผมพยักหน้า
“แค่เปลือกหอย ทำเป็นตื่นเต้นไปได้”
ไผ่ที่เดินตามมาด้วยแซวเพื่อนมันเอง
“มันแค่เปลือกหอยก็จริง แต่เห็นไหมว่ามันสวยขนาดไหน”
ฝนหันไปโชว์ให้เพื่อนดู
“เห็น งั้นก็เอากลับบ้านไปด้วยดิ”
“บ้ารึไง ของจากธรรมชาติ เขายิ่งรณรงค์ไม่ให้เอาอะไรกลับอยู่”
“งั้นก็เอาไปปล่อยลงทะเลเหมือนเดิม”
พูดจบ ไผ่ก็จับฝนยกพาดบ่าตามแนวขวาง วิ่งเร็วลงน้ำไป ฝนแหกปากร้องลั่น ตะโกนด่าไผ่แซด ไผ่โยนฝนลงน้ำ รายนั้นจมหายลงไป ก่อนทะลึ่งพรวดขึ้นมาสำลัก ปากด่ามือชี้หน้า ก่อนจะไล่เตะไผ่ไปรอบ ๆ ไผ่หัวเราะร่วน วิ่งหนีอุ้งเท้าเล็ก ๆ นั้น
ผมกับหมอนนท์พากันขำไปกับสิ่งที่เห็น มันเป็นภาพน่ารัก ๆ ที่น่าจดจำจริง ๆ
ภาพ…
จริงสิ!!
ผมลุกพรวดขึ้นยืน
“อะไร”
เพื่อนผมรีบรีบหันมาถาม
“ตั้งแต่มาเรายังไม่ได้ถ่ายรูปกันเลย”
“เอ้อ นั่นดิ งั้นเอาลงมาให้ด้วย วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่นแหละ”
ผมพยักหน้า วิ่งลิ่วขึ้นไปเอามือถือในห้องตัวเอง แล้วแวบเข้าไปเอาในห้องเพื่อน วิ่งลิ่ว ๆ ลงมายื่นให้ ผมกดถ่ายตัวเองบ้าง ถ่ายเพื่อนบ้าง ถ่ายสองคนในน้ำบ้าง ถ่ายคู่กับเพื่อนบ้าง จนฝนกับไผ่หันมาเห็นถึงได้วิ่งแถ่ด ๆ เข้ามาหา
“ถ่ายด้วย ๆ”
ฝนรีบลากแขนเพื่อนมาเข้าเลน ผมกดถ่ายให้ ช่วงแรก ๆ ฝนกับไผ่ถ่ายคู่กันก่อน แล้วหมอนนท์ก็รับอาสาถ่ายให้ผมกับฝนอีกที ผมลากฝนไปยืนคู่กันบนผืนทราย ฉากหลังคือท้องทะเลกว้างใหญ่ ผมยืนเคียงกับฝนนิ่ง ๆ ฉีกยิ้มกว้างใส่กล้อง
“ถ่ายให้บ้าง”
หมอนนท์ร้องขอ ยื่นมือถือตัวเองมาให้ผม คว้าคอไผ่ไปกอด ไผ่รีบสะบัดตัวหนีทันที
“จะถ่ายก็ถ่ายไป ไม่ต้องมายุ่งกับกู”
ปากยังดีเหมือนเดิม มันจะเดินหนี แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าเพื่อนผมที่คว้าแขนลากมันมายืนเคียงข้างฉากเดียวกับที่ผมถ่ายกับน้ำฝนเมื่อกี้
“ปล่อย”
มันพยายามดึงแขนหมอนนท์ออก รายนั้นก็มือเหนียวได้ใจ ยึดแน่นไม่หลุดจากไหล่
“อย่าให้ต้องจูบโชว์ชาวบ้านแถวนี้นะ”
ไผ่ชะงักกึก ขมับนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สองมือกำหมัดแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเครียดแค้นแต่สู้อะไรไม่ได้
“เอ้า ถ่ายได้เลย”
แล้วเพื่อนผมก็หันมาพยักหน้าบอก มันฉีกยิ้มสดใสใส่กล้อง ในขณะที่ดวงตาไผ่แทบเผาไหม้กล้องในมือผม พอได้รูปหนำใจมันก็รับมือถือไปนั่งเช็ก
“ขอเอาภาพแกกับฝนลงเฟสนะ” หมอนนท์มันขอ “อยากให้พ่อเห็น” ผมนั่งนึก มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ผมพยักหน้า
พอลงปุ๊บ ยอดไลค์แทบถล่มเฟสมันเอง หมอนนท์รีบเลื่อนภาพมาให้ผมดู คนไลค์กันเยอะจริง ๆ แล้วมันก็เลื่อนให้ดูภาพอื่น ๆ ที่แฮ็ทแท็คด้วยชื่อผมกับฝน มีภาพที่เรามาเที่ยวทริปนี้กันด้วย
ภาพขี่ม้าผมพอเข้าใจ เพราะคุณลุงคงส่งให้ลูกสาว แล้วลูกสาวเอาลง แต่ภาพอื่น ๆ นี้มาจากไหน
ผมนั่งนึก
งั้นที่ผมรู้สึกว่าถูกแอบถ่ายก็น่าจะจริง
“ส่วนใหญ่ก็มีแต่คนชอบนะ”
นนท์มันเลื่อนภาพไปพูดไป
ผมนิ่งคิด ความวิตกกังวลเริ่มเข้าครอบ ต่อให้คนชื่นชอบขนาดไหน แล้วจะมั่นใจได้ยังไงว่าจะไม่มีปัญหาต่อในอนาคต ผมมองหน้าฝน รายนั้นก็มีสีหน้าวิตกกังวลไม่ต่าง
ผมต้องตัดสินใจแล้วว่าจะทำยังไง ระหว่างอยู่ห่าง ๆ ฝนไว้เพื่อไม่ให้ใครเก็บภาพของเราสองคนได้ หรือว่าจะใช้ชีวิตแบบปกติแล้วมีความสุขกับฝนต่อไป
ผมใช้เวลาคิดไม่นานก็ตัดสินใจได้
ผมดึงฝนลงมานั่งบนตัก โอบกอดมันไว้ในอ้อมแขน ใครจะมองใครจะเพ่งเล็งอะไรยังไงก็ทำไป ผมขอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่ผมรักก็พอ
“ไม่ต้องคิดมากเลย เดี๋ยวก็ซา”
ฝนมองหน้าผม สายตายังไม่คลายหวาดวิตก ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น โยกเบา ๆ ให้คลายกังวล
[To be Con]
เป็นตอนที่โรแมนติกที่สุดในเรื่องนี้แล้ว น้ำทะเลกลายเป็นน้ำเชื่อมแล้วววว >////<
จองหนังสือ ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55039.0
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135482 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก