ตอนที่ 96 อยากรู้ & หมาป่า & รับน้อง พาร์ท 1 (น้ำฝน)
เพราะอ้อมกอดให้กำลังใจนั้น ผมถึงได้คลายความกังวลลง พี่หมอถามผมว่าระหว่างเราห่างกันเพราะแคร์สายตาคนอื่น กับอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขโดยไม่สนใจสายตาใครจะเลือกเอาอย่างไหน
แน่นอนผมเลือกอย่างหลังโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน
ผมลงเล่นน้ำกับไผ่อีกรอบ ก่อนพากันขึ้นห้องไปอาบน้ำ งีบหลับกันกระทั่งเย็น แน่นอนว่าพี่หมอเสียสละร่างกายตัวเองมาเป็นหมอนให้ผมหนุนตลอดการหลับใหล เราก็ไปเดินเล่นกันต่อที่ The Cicada market เพื่อหาดูของแปลก มือผมกับมือพี่หมอไม่เคยแยกห่างจากกันเลย ผู้คนพากันมอง บ้างก็พากันยกกล้องขึ้นมากดถ่าย ผมรู้ว่าปลายทางมันคงถูกแชร์ไปอยู่ในโลกโซเชียล หลายคนคงชื่นชอบ หลายคนคงต่อว่า ว่าผมกับพี่หมอเป็นพวกวิปริตผิดเพศ
ซึ่งผมไม่อยากจะยอมรับว่าผมเป็น แต่ถ้าสิ่งที่ทำอยู่เรียกว่าเป็น ผมก็จะยอมรับ พี่หมอบอกว่ามนุษย์เราทุกคนเกิดมามีความวิปริตและโรคจิตอยู่ในตัว เพียงแต่จะมากหรือน้อย แสดงออกหรือไม่แสดงออกเท่านั้น และที่สำคัญ สิ่งนั้นสังคมยกให้เป็นเรื่องหนักหนาสาหัสหรือเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จนไม่น่าจะเก็บมาใส่ใจ
ถ้าสิ่งที่พี่หมอกับผมเป็นอยู่ คืออาการของคนโรคจิตวิปริตผิดเพศจริง งั้นผมก็ขอตบเท้าเข้าไปนั่งอยู่ในกลุ่มของคนพวกนั้นอย่างเต็มใจ ถ้าสิ่งนั้นทำให้ผมมีความสุขและไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร
ยิ่งเดินคนยิ่งมองพวกเรากันเยอะจนผมชักประหม่า มันคงไม่ใช่เพราะผมกับพี่หมอเดินจับมือกันเท่านั้นหรอก(เพราะผมเห็นมีคู่ผู้ชายบางคนเดินจับมือกันด้วย) แต่ผมว่าเป็นเพราะคนที่มากับผมหน้าตาดีกันมากกว่า ทั้งพี่หมอ ทั้งไผ่แล้วก็พี่หมอนนท์(อย่าเอาผมเหมารวมไปด้วยเลยครับ ผมเป็นพวกหน้าตาธรรมดามาก = =)
ไผ่เดินมากอดคอผม ชี้ชวนให้ดูของบนแผงที่แบกะดิน ในขณะที่มือผมยังกุมมือพี่หมอไว้อยู่ กาวตราช้าง สนใจเอาขี้ไคลเราไปทำวิจัยหาส่วนผสมของกาวรุ่นใหม่ไหมครับ เผื่อได้สูตรใหม่ที่ดีกว่าเดิม
“นี่เหมาะกับมึงดีว่ะฝน”
ไผ่หยิบที่คาดผมรูปเขาควายขนาดใหญ่มาใส่หัวให้ มันไม่ใช่ที่คาดแบบที่ผู้หญิงใส่น่ารักๆ นะครับ มันเป็นออฟชั่นของพวกที่เอาไว้แต่งคอสเพลย์
“กูว่าเหมาะกับมึงมากกว่านะไผ่”
ผมรีบถอดจากหัวตัวเองไปใส่ให้มัน มันรีบเบี่ยงตัวหลบเป็นพัลวัน พี่หมอกับพี่หมอนนท์หัวเราะร่วน
“เออ กูก็ลืมไปว่ามึงเป็นหมาขึ้นวอ”
มึงอย่าเอามาผสมกันไผ่ หมามันขึ้นวอไม่เป็น มีแต่คางคก
“มึงต้องหาหูหมาสินะ”
แล้วมันก็วางหูควายลง มองหาหูหมาแทน
“นี่เลยครับน้อง”
พี่เจ้าของร้านก็น่ารักเหลือเกินรีบหยิบมายื่นให้ ไผ่รีบรับมาสวมให้ทันที
“เฮ้ย เหมาะว่ะ”
แล้วมันก็หัวเราะ จับผมพลิกหันไปให้พี่หมอดู สองคนนั้นขำพรืด
แม่ง
หูหมาจริงๆ ครับ พันธุ์อะไรไม่รู้ หูตกข้างหนึ่งด้วย ผมหน้าบึ้ง พี่คนขายหัวเราะตามไปด้วย
“มีอีกอันนะครับ”
แล้วพี่แกก็หยิบหูหมาอีกอันส่งมาให้ ไผ่มันรีบรับมาสวมให้ แล้วรีบวางลง
“ทำไม ไม่เหมาะเหรอ”
ผมถามขำๆ
“เปล่า เหมาะไป ใจกูสั่น”
ผมถีบมันไปเบาๆ ที พี่หมอเดินมาหยิบไอ้ที่ไผ่วางลงเมื่อกี้มาพิจารณาดู ยกสวมใส่หัวผมอีกรอบ แล้วเพ่งมอง ผมมองหน้าพี่หมองงๆ
แล้วพี่หมอก็ดึงออกจากหัวผมไปยื่นให้คนขาย
“เอาอันนี้ครับ”
“จะซื้อไปทำไม”
ผมรีบถาม พี่หมอไม่ตอบ ยื่นเงินให้คนขาย รับมาถือไว้ในมือ
“จะซื้อไปฝากใครเหรอ”
ผมถามต่อ พี่หมอหันมามองหน้า ไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม
มึง กูถามทำไมไม่ตอบ มึงอย่าทำให้ต่อมอยากรู้กูหวั่นไหวสิวะ พี่หมอเดินนำไปด้านหน้าเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ผมถาม ผมรีบถลาตามไปทันที
“พี่หมอ ผมอยากรู้จริงๆ ซื้อไปให้ใคร”
พี่หมอไม่ตอบ เดินนำไปเรื่อยๆ
อะไรวะ!
เออ! ไม่บอกไม่ง้อก็ได้
ผมกระแทกไหล่ใส่ต้นแขนคนตัวสูงแรง เดินนำลิ่วไปก่อน พี่หมอคว้าจับมือผมไว้ ดึงเบาๆ ให้ลงมาเดินเคียงกัน สอดประสานปลายนิ้วเข้าหากัน ผมอมยิ้มนิดหนึ่ง
นี่คือวิธีง้อมึงใช่ไหม งั้นกูไม่อยากรู้แล้วก็ได้
................................
50%.....................................
หันกลับไปเพื่อมองหาเพื่อน แต่ไผ่หายไปแล้วครับ พี่หมอนนท์ก็หายไปด้วย ผมกวาดมองไปรอบๆ เพื่อมองหา แต่ไม่เห็น
สงสัยพี่หมอนนท์จะลากไผ่หนีผมไปอีกแล้ว
“พี่หมอแซมกับน้ำฝนใช่ไหมคะ”
อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผมนี่แหละ เธอย่อตัวกรี๊ดนิดหนึ่ง คล้ายคนดีใจหรือตื่นเต้น แต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้ มันเลยออกมาก้ำกึ่ง ซึ่งอาการพวกนี้ผมเคยเห็นบ่อยๆ ในพวกกรี๊ดดาราหรือไอดอล ผมกับพี่หมอยืนตะลึงมอง เพราะไม่คิดว่าจะถูกเบรกในระยะประชิดแบบนี้
“พวกเราเป็นแฟนคลับพี่หมอกับน้ำฝนนะคะ ขอลายเซ็นหน่อย”
ผมเบิกตากับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเธอมีสีหน้าขอร้อง ถ้าปฏิเสธเขาคงเสียความรู้สึก แต่ถ้าให้ มันจะเวอร์ไปไหม เพราะผมไม่ใช่ดารา
ผมมองหน้าพี่หมอ รายนั้นทำหน้านิ่งเฉย คล้ายกับจะยกหน้าที่การตัดสินใจทั้งหมดให้ผม ผมจึงพยักหน้า สองสาวทำท่าดีใจ คนหนึ่งรีบล้วงหยิบสมุดปากกาลายน่ารักออกมายื่นให้ อีกคนไม่มีสมุด รีบดึง S-pen ออกมาพร้อมกดเปิด แอพกระดาษเปล่าในมือถือ
โห เดี๋ยวนี้เขาขอลายเซ็นกันแบบนี้แล้วเหรอ ผมรับสมุดมาถือไว้เก้ๆ กังๆ
แล้วต้องเซ็นยังไงวะ
ผมนึกถึงลายเซ็นพวกดารา ส่วนมากเขาไม่ใช้ชื่อจริงกันหรอก ชื่อเล่นนี่แหละ ผมเลยตวัดปลายปากกาด้วยชื่อเล่นตัวเองที่ใช้เซ็นประจำเวลาวาดรูปกับพี่ฟ้า
‘น้ำฝน’
ง่ายๆ ครับ แล้วยื่นไปให้พี่หมอ รายนั้นรับไปเซ็นยิกๆ ผมลอบมอง พี่หมอเซ็นด้วยชื่อเล่นตัวเองง่ายๆ เหมือนผม
‘หมอแซม’
อ่านออกชัดเจนดี แต่มีประโยคอะไรยาวๆ ในแถวถัดมา ผมพยายามเพ่งมอง แต่อ่านไม่ออกครับ พี่หมอส่งคืนให้เจ้าของ เธอรับไปเปิดดู พยายามแกะอ่าน
“พี่หมอเขียนว่าอะไรคะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมาถาม พี่หมอยกยิ้ม
“ไม่บอก ไปแกะกันเอาเอง”
พวกนั้นหน้าเหวอ พอๆ กับผม เธอพยายามรบเร้าขนาดไหนพี่หมอก็ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่าให้ไว้เป็นการบ้าน ผมเซ็นใส่แอพในมือถือให้คนที่สอง ยื่นให้พี่หมอต่อ พี่หมอก็เซ็นแบบเดิมเหมือนกัน สองสาวพยายามแกะแล้วแกะอีกก็แกะไม่ออก
นั่นพี่เซ็นหรือพี่วาดลายแทงมหาสมบัติครับพี่
“ขอบคุณค่ะ ขอให้พวกพี่รักกันให้นานๆ นะคะ พวกเราจะเป็นกำลังใจให้”
หลังจากขอถ่ายรูปกันจนหนำใจ สองสาวก็บอกลาแล้วหายลับไป ผมหันกลับมามองหน้าพี่หมอด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกดีใจ ปลาบปลื้มใจ ในขณะเดียวกันก็กริ่งเกรงกับอนาคตที่คาดเดาไม่ได้ พี่หมอลูบหัวผมเบาๆ ที คล้ายจะปลอบว่าอย่าใส่ใจเลย เราจึงเดินเคียงไปด้วยกันอีกครั้ง
“บอกผมได้ไหม ว่าพี่หมอเขียนอะไรต่อท้ายชื่อ” ผมหันไปถาม พี่หมอมองหน้า ก้มลงมาจนปากชิดใบหูให้รู้สึกสยิวกิ้วเล่น
“พี่เขียนว่า…”
แล้วเสียงที่เหลือก็แผ่วหายไปกลายเป็นเสียงกระซิบ
“อะไร ไม่ได้ยิน”
ผมถาม เพราะได้ยินไม่ถนัดจริงๆ พี่หมอกระซิบอีกที
“พี่เขียนว่า…”
แล้วเสียงที่เหลือก็เลือนหายไปอีกรอบ
“บอกดีๆ สิ ผมไม่ได้ยิน”
“บอกไปสองรอบแล้วนะ ไม่บอกแล้ว”
พี่หมอยกหน้าขึ้น ก้าวเดินต่อ
“ก็ผมไม่ได้ยิน อย่าล้อเล่นสิ ผมอยากรู้จริงๆ”
พี่หมอหัวเราะหึๆ ไม่ตอบอะไรทั้งนั้นกระตุ้นต่อมอยากรู้ของผมให้โหมกระหน่ำขึ้นไปอีก
อ๊ากกกกกกกกก อยากรู้ๆ
เวียนกันจนครบทุกร้าน ผมก็ชวนพี่หมอมานั่งแหมะข้างทางเพื่อพักขา บนพื้นว่างๆ นั่นแหละ มองผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา ผมพิงหัวไว้กับต้นแขนพี่หมอ ทอดสายตามองไปยังกลุ่มคนเบื้องหน้า ปากดูดน้ำจากแก้วพลาสติก ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นคนสองคนที่กำลังเดินเคียงคู่กันมา
พี่หมอนนท์กับไผ่
ผมเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าตอนนี้ไผ่มันคิดยังไงกับพี่หมอนนท์ รักไปแล้วเหมือนที่ผมรักพี่หมอ หรือว่ายังคงเกลียดอยู่
แล้วถ้ารัก ความรักของทั้งสองคนจะเป็นยังไง
“พี่ว่าพ่อกับแม่จะรับได้ไหม ถ้าบังเอิญสองคนนั้นเขารักกันขึ้นมาจริงๆ”
“พี่ไม่รู้” พี่หมอตอบโดยไม่หันมามอง “พี่ก็หวังว่าพวกท่านจะยอมรับได้ เหมือนที่ยอมรับเรา ถึงจะยากก็เถอะ”
“ถ้าไผ่มันไม่รักพี่หมอนนท์เลยล่ะ พี่หมอนนท์จะเป็นไง”
พี่หมอนิ่งคิดไปนาน ตายังไม่เคลื่อนไปจากคนทั้งคู่
“พี่ภาวนาอยู่สองอย่าง ให้เพื่อนพี่เลิกรักไผ่ หรือไม่ก็ให้ไผ่รักเพื่อนพี่”
“พี่อยากให้สิ่งไหนเกิดขึ้นมากกว่ากัน”
พี่หมอนิ่งคิดอีกพัก
“อย่างแรก มันจะง่ายกับชีวิตของคนทั้งคู่มากกว่าในอนาคต”
ผมไม่ได้ถามอะไรต่ออีก เพราะถ้าถามผม ผมก็สนับสนุนอย่างแรกเหมือนกัน
................................
50%.....................................
เรากลับเข้าที่พักหลังเดินกันจนขาล้า แน่นอนว่าคืนนั้นกว่าผมจะได้นอนก็ค่อนรุ่งเช่นเคย กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยง ยกยอดอาหารสองมื้อไปไว้มื้อเดียวเลย ห้องข้างๆ ตื่นสายไปตามๆ กัน ผมไม่เดาว่าทำไมตื่นสายละกัน หลังมื้อเที่ยง ผมนั่งๆ นอนๆ อย่างผ่อนคลายฟังเสียงคลื่นน้ำทะเลอยู่บนเก้าอี้ชายหาด บ่ายสามเราก็พากันขนกระเป๋าขึ้นรถเตรียมกลับกรุงเทพ แต่ก่อนกลับเราจะแวะไปไหว้หลวงปู่ทวดที่วัดห้วยมงคลกันก่อน
ไม่นานเราก็ขับรถมาถึงวัด พี่หมอเคลื่อนตัวรถช้าๆ ไปจอดไว้ยังลานจอดเคียงคู่กับรถพี่หมอนนท์ ผมปลดเบลท์ หันไปมองคนขับที่กำลังปลดเบลท์เช่นเดียวกัน
“พี่รู้ไหม โบราณเขาว่า ถ้าทำบุญด้วยกันชาตินี้ ชาติหน้าจะได้เกิดมาคู่กันอีกนะ”
พี่หมอเลิกคิ้วสูง
“แล้วฝนอยากเกิดมาคู่กับพี่อีกหรือเปล่าล่ะ”
“อยากสิ”
ผมตอบกลับทันที
“พี่ก็เหมือนกัน แต่ขอให้ฝนเป็นผู้หญิงนะ จะได้มีลูกได้”
ผมหน้าบึ้ง
“ทำไมไม่สลับกัน พี่นั่นแหละเป็นผู้หญิง แล้วให้ผมเป็นผู้ชาย”
พี่หมอเลิกคิ้ว ยกยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ
“พี่ว่าพี่น่าจะทำหน้าที่ผู้ชายได้ดีกว่าฝนนะ”
ผมหน้าร้อนผ่าวอ้าปากพะงาบๆ คืออยากจะเถียงครับ แต่คิดไม่ออกว่าจะเถียงยังไงดี พี่หมอหัวเราะหึๆ ก้าวลงจากรถไป ผมรีบก้าวตามไปติดๆ
เราพากันเดินตากแดดร้อนๆ ตรงไปซื้อดอกไม้ธูปเทียน เอามาจุด ควันไฟจากธูปในมือผมลอยคลุ้งขึ้นไปกลางอากาศ ผมแหงนหน้าขึ้นมององค์ท่าน กำลังคิดอยู่ว่าจะขอพรเรื่องอะไรดี ระหว่างเรื่องเรียนกับเรื่องความรัก ก็พอดีหันไปสบเข้ากับดวงตาของคนที่ก้มมองผมอยู่ ผมยิ้มให้พี่หมอนิดหนึ่ง รู้ได้ทันทีว่าควรจะขอเรื่องอะไร ผมหันไปมององค์ท่านอีกครั้ง
“ขอให้เรารักกันอย่างมีความสุขตราบชั่วอายุขัย และหากมีบุญจริง ชาติหน้าฉันใด ขอให้เราได้รักกันอย่างมีความสุขอย่างนี้ตลอดไปด้วยเทอด”
ผมขอพรออกเสียงให้พี่หมอได้ยิน พี่หมอหันมามอง สีหน้านั้นไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ก่อนพี่หมอจะยิ้ม หันไปเงยหน้ามองหลวงปู่ ตั้งจิตนิ่ง คงกำลังอธิษฐานอยู่ ผมนั่งคอย จนเสร็จถึงได้ลุกไปปักธูปเคียงกัน
“พี่อธิษฐานว่าอะไร”
ผมถามอย่างอยากรู้ พี่หมอก้มมากระซิบข้างหู
“พี่อธิษฐานว่า…”
ผมนิ่งฟังอย่างลุ้นระทึก พี่หมอต้องขอแบบเดียวกับผมแน่ ๆ
“ไม่บอก”
ผมอ้าปากค้าง พี่หมอหัวเราะ
อ๊ากกก ไอ้พี่หมอบ้า!!!
สามรอบแล้วนะ ทำไมมาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้!!!!!
พี่หมอจับมือผม พากันก้าวลงจากบันไดลงไปข้างล่าง(ข้างบนแดดอย่างเปรี้ยง) ไผ่เดินเข้ามาสมทบ
“ขอพรเรื่องไรไผ่”
ผมถามอย่างเสือกรู้
“ขอให้กูหลุดพ้นจากไอ้เวรนั่นสักที”
มันชี้ไปทางพี่หมอนนท์ ซึ่งรายนั้นกำลังยิ้มแป้นมองมา
“งั้นหลวงปู่คงต้องคิดหนักแล้ว”
“ทำไมครับ” ผมถาม
“เพราะพี่ขอหลวงปู่ไปว่า ขอให้ไผ่รักไผ่หลงและอยู่กับพี่ไปนานๆ ตราบสิ้นอายุขัย ชาตินี้ยันชาติหน้าและชาติต่อๆ ไป”
โห เอากันขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วนี่หลวงปู่จะทำให้พรใครสมหวังดีล่ะเนี่ย
ผมกลับบ้านมาพร้อมความสุขที่เต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจ ผมอัปภาพลงเฟซให้พ่อกับแม่และครอบครัวดู เขียนประโยคสั้นๆ ไว้บนหัวอัลบั้ม
‘ฮันนีมูน’
เขียนเอง เขินเอง ทุกคนเข้ามาแซวกันกระจุยกระจาย โดยเฉพาะเพื่อนๆ ที่แทบจะมุดคอมมาเบิ้ดหัวผมเบาๆ ไม่เยอะหรอกครับ เพราะเพิ่งมาถ่ายกันหลังๆ
ผมไล่ดูภาพที่มีคนแท็กและแชร์มาจากที่อื่นๆ มีภาพพวกเราอยู่เยอะเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะแอบถ่าย ผมเซฟเก็บไว้แทบทุกภาพ มันเป็นครั้งหนึ่งของความทรงจำจริง ๆ ตั้งแต่ภาพบนหลังม้าที่คุณลุงขอถ่ายไปให้ลูกสาว ภาพที่ผมลงเล่นน้ำกับพี่หมอ(ภาพชัดมากราวกับคนถ่ายมายืนอยู่ใกล้ๆ) ภาพผมนั่งซบไหล่พี่หมอบนผืนหญ้าตอนไปเดินเล่นกัน ภาพที่เห็นเยอะสุด คือภาพที่ผมกับพี่หมอกุมมือกันไว้ มีคอมเม้นท์น่ารักๆ บนภาพ
‘จับมือ จับใจ’
และภาพที่ผมชอบสุดคือภาพตอนพี่หมอสวมหูหมาให้ผม เราหันข้างให้ร้าน หันหน้าเข้าหากันเอง ผมเงยหน้ามองพี่หมอและพี่หมอก็กำลังก้มมองผมอยู่ ริมฝีปากพี่แกมีรอยยิ้มนิดๆ ภาพถูกปรับให้โฟกัสแค่เราสองคน ในขณะที่อย่างอื่นเบลอหมด
คำถามคือ ใครถ่าย และถ่ายกันตอนไหน ผมได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เดี๋ยวจะเอารูปนี้ไปอัดกรอบวางไว้ในห้อง
ถึงผมจะกลายร่างเป็นหมาไปแล้วก็เถอะ
สองสาวที่เข้ามาทักเรา เอาภาพมาแชร์ด้วย พร้อมลายเซ็นที่พวกผมแจกไป แน่นอนว่าสองคนนั้นอ่านไม่ออกจึงประกาศถามว่ามีใครพออ่านออกบ้าง หลายคนเข้ามาอ่านมาคาดเดากันไปต่างไปต่างๆ นานา จนกระทั่งมีพี่นางพยาบาลคนหนึ่งมาแกะอ่านให้ว่า..
‘หมอแซม
สุดที่รักของน้ำฝนตลอดกาล’
ผมแทบลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้น ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้า
“หน้าด้าน” ผมอุบอิบใส่คนตัวสูง
“พี่พูดความจริง ผิดตรงไหน”
ผิดที่ตรงเกินไปนี่แหละพี่
“เสี่ยว”
“หะ เสียวเหรอ”
“เสี่ยวเว้ย ไม่ใช่เสียว ตาหูลามก”
“ปากจัด”
พี่หมอรวบผมไปนั่งบนตัก
“ผมพูดความจริง”
“ลามกตรงไหน”
พี่แกไม่ถามเปล่า ไซ้จมูกกับแก้มผมเบาๆ ไปมาให้จั๊กจี้เล่น
“นี่ แล้วบอกผมได้ยัง ว่าไอ้นั่นซื้อไปฝากใคร”
ผมหาทางเลี่ยงโดยการพยักหน้าไปทางหูหมาในถุงที่วางแหมะไว้บนโต๊ะ พี่หมอมองตาม ยกยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ
“อยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ
“พี่จะซื้อไปให้…”
[To be Con..]
น้ำฝนเอ้ย ตามไม่เคยทันคนเจ้าเล่ห์ แต่สิ่งที่คุณคิดไว้ อาจผิดก็ได้ หึ ๆ
หนังสือ&ebook>>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068
หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END] (อ่าน 1135360 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก