หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 -

[New_Tai]

 

[moodyfairy]

โหยยย คิงเพ้อกวานิลอีกนะคะะ 55555

[ormn]

 

[PaTtO]

แม่ทำอะไรน้องนิลอ่ะ มีแม่มาเกี่ยวแน่ๆ
ร้องไห้น่าสงสาร จนพี่คิงเขาทำไม่ลงแล้วลูก

[Kaewkaew]

คิดถึงแบบไม่ปฏิเสธหัวใจตัวเอง
 

[snpmrth]

ทำไมรู้สึกพี่คิงน่ารัก
นิลมีปมอะไรเนี้ยยยยย 
ติดตามค่ะ
 

[waiman]

รออ่านต่อจ้า

[Pam_ban]

ตอนแรกอ่านไปข้ามไป รู้สึกแปลกใจอยู่ว่าทำไมมันดุเดือดจังเลยวะ เลยเลิกข้าม 555  แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ ก็เข้าใจน้องนิลกับพี่คิงมากขึ้น ว่าทำไมทั้งสองถึงได้รู้สึกเข้าขาและโหยหากันมากเหลือเกิน. เป็นเรื่องที่มีมุกตลอกแทรกมาแบบไม่ทันตั้งตัว หลุดหัวเราะเสียงดังกันเลยทีเดียว สนุกมากค่ะน่าติดตาม  เป็นเรื่องเอ็กซ์ ๆ แบบไม่น่าเบื่อ 


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[kame1122]

ช้อบชอบพี่คิงดูเป็นคนดีขึ้นทันตา
เเต่ก็สงสารนิลเกิ๊นนน
รอคนเเต่งอยู่น้ะค่ะ

[Kaewkaew]

คิดถึงงงง

[มาจะกล่าวบทไป]

ตอนที่ 14 : ควีน

ผมรู้สึกอยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆ เมื่อวันต่อมาไอ้คิงมันยอมเคลียร์ให้ตามที่พูด

...โดยการพาผมมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่ชั้นสองของคิงส์คลับท่ามกลางสายตาหนาวๆ ร้อนๆ ของพวกลูกน้องมันจากทั้งร้าน!

ไอ้เชี่ย! มันอยากผมโดนรุมโทรมเป็นรอบที่สามรึไงถึงลากตัวมาเสนอหน้าทั้งที่ลูกน้องของมันยังมีรอยฟกช้ำจากการชกต่อยอยู่ด้วยซ้ำ จะว่าไปหน้าไปคิงก็มีรอยโดนต่อยโดนตบอยู่เหมือนกัน จะมีแต่ผมนี่แหละที่ปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน แถมยังไม่ได้คำตอบใดๆ ด้วยซ้ำว่าสรุปแล้วมันช่วยผมจากฤทธิ์ยายังไง

“นี่มันหมายความว่ายังไงครับบอส”

ไอ้คนที่เคยเป็นหัวโจกในการรุมผมเอ่ยถามอย่างทนไม่ไหว อย่างว่าแต่มันเลย ผมนี่แหละที่จะทนไม่ได้ เพราะพอลากผมมานั่งจ๋อง ตัวมันเองก็ยืนสูบบุหรี่คุมเชิงอยู่ข้างหน้า ขวางระหว่างผมกับพวกลูกน้องที่เริ่มรวมตัวจนเต็มร้านไปหมด

“มาครบรึยัง” ไอ้คิงหันไปถามเบอร์หนึ่งที่ยืนใกล้ๆ แทน

“คะ...ครับ ถ้าไม่นับคนที่เข้าโรงพยาบาลก็ครบแล้วครับบอส!”

เวร...มีคนเข้าโรงพยาบาลด้วยเหรอวะ แล้วกูต้องรับผิดชอบค่ารักษาด้วยมั้ย พวกมึงถึงจะพอใจไม่จ้องกูจนตาแทบถลนเนี่ย!

ผมอยากลุกออกไปโคตรๆ อยากตะโกนดังๆ ว่าขอบคุณและขอตัว ไปให้พ้นๆ จากที่อันตรายแห่งนี้ แต่ไอ้คิงที่เหมือนจะคุมเชิงให้ผมความจริงแล้วเสือกยืนขวางทางหนีกูอยู่ต่างหาก ไอ้เชี่ยเอ๊ย!

“ถ้าครบแล้วก็ฟังชัดๆ”

ไอ้คิงดับบุหรี่ ทุกคนแทบจะกลั้นใจฟังคำอธิบายจากมัน

“คิงส์คลับ คือสถานที่ที่มีราชาเป็นผู้นำ มีราชาเป็นผู้สร้างกฏ และทุกคนต้องเคารพในกฏนั้น...”

“ไม่เว้นกระทั่งราชา”

“ใช่ ไม่เว้นกระทั่งราชา” ไอ้คิงมันทวนด้วยรอยยิ้มเย็น เห็นแล้วก็ชวนให้รู้สึกสยองขึ้นมาตงิดๆ มันจะทำอะไรวะ บอกตามตรงว่าผมโคตรเดาใจไม่ถูก รู้แต่ว่าสังหรณ์กำลังบอกเตือนว่าถ้าไม่รีบหนี ผมจะไม่มีสิทธิ์หนีจากที่แห่งนี้อีกแล้ว

“เชี่ย!”

ผมร้องลั่นเมื่อโดนไอ้คิงหันมาคว้ามือเอาไว้ก่อนจะแอบย่องออกไปแค่ไม่กี่วินาที คว้าไม่ว่ายังเสือกกระชากเข้าหาอีกด้วย ผมแทบหน้าคะมำแต่ก็ทรงตัวยืนข้างๆ มันหันหน้าเผชิญกับเหล่าชายฉกรรจ์ด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

เอาไงเอากันล่ะวะ

“กูแค่ผ่านมา พวกมึงตามสบายนะ เดี๋ยวกูก็ไปแล้ว”

“มึงไปไหนไม่ได้”

เชี่ย!

ไอ้คิงมันกำข้อมือผมแน่น ก่อนจะหันไปพูดกับพวกลูกน้องต่อด้วยน้ำเสียงข่มขู่มากกว่าคำถาม

“ราชาต้องเคารพกฏ และพวกมึงก็ต้องเคารพทั้งกฏและราชา แต่ว่า...ปราสาทหลังนี้มันเงียบเหงานะว่ามั้ย”

มึงเมากาวเหรอไอ้สัด!

“คงได้เวลาที่กูจะแต่งตั้งราชินีแล้ว”

“เหี้ย!!!”

คราวนี้สบถด่ากับพร้อมเพรียงเลยครับ ทั้งผม ทั้งลูกน้องของมัน ประสานเสียงได้เป๊ะกันยิ่งกว่านักร้องโอเปร่า

“มึงละเมอเหรอไอ้คิง หัดเพลาๆ เรื่องการ์ตูนบ้างนะมึง”

“กูพูดจริง” ไอ้คิงมันพูดเสียงหนักแน่น หน้าตาจริงจังจนคำพูดเว่อร์วังดูสมเหตุสมผลไปซะฉิบ “และกูไม่ต้องการคำปฏิเสธใดๆ ราชาคือกฏ และกฏก็คือกู ในเมื่อกูแต่งตั้งตัวเองเป็นราชาได้ แล้วทำไมกูจะแต่งตั้งมึงไม่ได้ ถ้าพวกมันมีปัญหากับสถานะของมึงมากนัก ข้องใจมากนักว่ามึงมีความหมายยังไงกับกู ก็จำใส่สมองแล้วเรียบเรียงลำดับชั้นในคิงส์คลับซะใหม่ ราชา...คือกู ราชินี...คือมึง ถ้ามีใครไม่พอใจและยอมรับไม่ได้ ก็ไสหัวออกไปซะ กูให้เวลาตัดสินใจหนึ่งนาที”

“เชี่ยคิง!” ผมพยายามจะแงะตัวออกจากมือมัน แต่ก็ยังเสือกจับไม่ปล่อย “กูยังไม่ได้ตอบตกลงตำแหน่งเสี่ยวๆ นั่นเลยนะไอ้สัด”

“กูคือคนกำหนด” ไอ้คิงมันตอบได้หน้าชื่นตาบานมาก ก่อนจะหันมากระซิบข้างหูผมเบาๆ “และกูก็ถอยหลังไม่ได้แล้ว”
ถอยหลังไม่ได้อะไรของมึง...มึงก็ก้าวขาสิวะไอ้โง่!

“กูจะไม่ปล่อยมึงไปอีก และนี่คือทางเดียวที่กูทำให้มึงได้”

ผมหยุดดิ้นทันที รับรู้ถึงความเครียดจากมันเป็นครั้งแรก

มันกำลังแบกรับความเสี่ยง

ความเสี่ยงจากการคงอยู่ของผมในคิงส์คลับ ความเสี่ยงจากการให้ตำแหน่งผมในสถานะที่สำคัญกับมันอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงจะอ้างให้ตายแค่ไหน แต่คำพูดของมันก็บ่งบอกอย่างดีว่าต้องการให้พวกลูกน้องเคารพผมอย่างที่เคารพมัน รวมทั้งกฏเกณฑ์ต่างๆ ที่มีผมเป็นข้อยกเว้นเป็นครั้งแรก

ราชาไร้จุดอ่อนที่มีราชินีเคียงข้าง

...มึงแน่ใจแล้วเหรอไอ้คิง

ผมเปลี่ยนเป็นฝ่ายกุมมือมันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เหมือนว่ามันเป็นหลักยึดสุดท้าย ไม่น่าเลยนิลกาฬ...ถ้าหนีไปได้ตั้งแต่เมื่อวานก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้ ก็คงไม่ถูกดึงเข้าไปในโลกของมัน...จมลงไปอย่างสมบูรณ์และยากถอนตัว

มันไม่มีทางให้ถอย และมันก็ไม่ยอมให้ผมถอยด้วย

นี่คือความเห็นแก่ตัวของมึงสินะไอ้คิง

ผมหลุดยิ้มออกมา เป็นยิ้มกึ่งหัวเราะเหมือนสมเพชตัวเองที่สุดท้ายก็กลับมาตายรังทั้งที่พยายามหนีถึงหลายครั้งหลายครา มันประกาศขนาดนี้ต่อให้ผมปฏิเสธก็ไม่มีผลใดๆ ทั้งสิ้น ที่แห่งนี้มันคือคนกำหนด ถ้ามันบอกว่าผมคือราชินี ผมเถียงให้ตายยังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำนั้นได้

น่าแปลก ทั้งที่ควรจะหัวเสีย แต่ผมกลับบีบมือมันแน่น...และมันก็บีบตอบเบาๆ

ในสถานที่อันตราย แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

เป็นความรู้สึกวางใจ...ลบเลือนความระแวดระวังก่อนหน้านี้จนไม่อยากเชื่อ ผมเงยหน้ามองลูกน้องไอ้คิงอย่างเต็มตาครั้งแรก ใบหน้าเชิดขึ้น ดวงตากวาดมองอย่างใจเย็น พอมองดูดีๆ แล้วก็พบว่าพวกมันก็แค่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่มีแต่ใช้กำลัง คนพวกนี้ขาดแคลนบางสิ่งบางอย่าง ถึงได้เลือกจะเข้ามาค้นหาสิ่งนั้นในวิธีผิดๆ

ปราสาทแห่งนี้ก็คือที่รวมกลุ่มคนที่พยายามหลีกหนีจากโลกแห่งความจริง

พอคิดแบบนี้ความกลัวที่เคยมีก็เริ่มหายไป เพราะผมเองก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านี้ไม่ใช่รึไง...ความจริงแล้วคิงส์คลับไม่ใช่สถานที่ใกล้ตัวจากผมเลย ก็แค่วิธีที่แสดงออกแตกต่างกันเท่านั้น

ผม...เรียกร้องหาเซ็กซ์

ส่วนคนพวกนี้เรียกร้องคุณค่าในตัวเองด้วยการเชื่อฟังและเคารพไอ้คิง เพื่อทำตามต้องการในที่แห่งนี้

“ผม...”

“ถ้าจำไม่ผิดเหมือนว่าเราสองคนจะติดหนี้กันอยู่นะ” ผมชี้หน้าไอ้หัวโจกที่ยกมือเหมือนขอถอนตัวเป็นคนแรก “ฉันชนะพนัน และนายต้องมาเป็นลูกน้องของฉัน รวมทั้งนาย...นาย...นาย...และนายก็ด้วย”

ผมไล่เรียงคนที่จำหน้าไว้ไม่มีวันลืม แต่ความรู้สึกรังเกียจพวกนั้นหายไปแล้ว

มันเป็นทีที่ต้องเอาคืนและเรียกร้องสิทธิ์ต่างหากล่ะ!

ก็ตอนนี้ผมถูกไอ้คิงฉุดลงมาเต็มตัวแล้วนี่นา!!!

“ปราสาทแห่งนี้ถึงจะมั่วไปบ้างแต่ก็รักษากฏเป็นอย่างดี และการพนันก็เป็นสิ่งที่ผู้แพ้ต้องทำชดเชยกับผู้ชนะ ต่อให้นายจะขอถอนตัว แต่เรื่องที่แพ้ฉันก็เป็นเรื่องจริง ใช่มั้ย...ไอ้คิง”

“ใช่” ขอบคุณไอ้ผัวที่ยอมตามน้ำไปด้วยทั้งที่ดูจะงุนงงไม่น้อยว่าผมไปพนันอะไร “ต่อให้มันถอนตัว แต่ถ้าท้าพนันในคิงส์คลับก็ถือเป็นเป็นลูกค้าคนหนึ่ง ที่นี่ไม่ยอมให้ใครหนีหนี้ไปทั้งนั้น ยกเว้นก็แต่จะยอมจ่ายเป็นเงินทดแทน”

กฏอะไรหน้าเลือดชิบหาย ผัวใครตั้งวะ

“ก็ตามนั้น” ผมยักไหล่ มือยังจับไอ้คิงแน่นทั้งที่ปากดีจนโดนไอ้หัวโจกจ้องเขม็ง “เลือกมาแล้วกันว่าเอายังไง ฉันไม่รีบ”

ไม่รีบ...แต่ก็ยอมลงขนาดไม่พูดกูกับมึงเพื่อไม่ไปกระตุ้นต่อมโกรธเข้าให้แล้วนะ ฉะนั้นก็ยอมๆ กันหน่อยเถอะ ผมไม่อยากให้คลับของไอ้คิงมันยิ่งแย่ไปกว่าเดิมกับการตัดสินใจของมันครั้งนี้

“ได้” ไอ้หัวโจกยอมตกลงในที่สุด สีหน้าของมันดูจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อมองผม จะว่าไป...มันก็เป็นหนึ่งในคนที่ค่อนข้างติดไอ้คิง คุ้นหน้าคุ้นตาว่ามันชอบเข้ามาทักทายผัวผมบ่อยๆ ด้วยสีหน้าหลงใหลได้ปลื้ม หรือความจริงไอ้ข้ออ้างที่มันบอกผมตอนรุมโทรมจะเป็นความจริงกว่าครึ่งวะ มันนับถือไอ้คิงก็เลยเกลียดผม( และก็หื่นด้วย ) ตอนแรกเลยจะถอนตัวเพราะไม่อยากยอมรับผมล่ะสิ “แล้วบอสจะให้พวกเราเรียก...ราชินีของบอสว่ายังไง”

“ควีน”

ดีกว่าคำเสี่ยวสะบัดขึ้นมานิดหน่อย

“เรียกมันว่า ‘ควีน’”

ไอ้คิงมันดูผ่อนคลายกว่าเดิมมาก สังเกตได้จากมือที่กุมแน่นตั้งแต่ผมเริ่มเปิดปากนั้นเริ่มผ่อนแรง

“พวกเราจะให้คุณพิสูจน์ตัวเองหนึ่งเดือน ควีน” ไอ้หัวโจกหันมาพูดกับผม “ถ้าคุณทำให้พวกเรายอมรับได้ เราก็จะยอมรับตำแหน่งนั้น แต่ถ้าไม่...”

มันโค้งตัวน้อยๆ ให้ไอ้คิง แต่น้ำเสียงกลับข่มขู่ชิบหาย

“คิงส์คลับก็จะขาด ‘อัศวิน’ ไปหนึ่งคน พร้อมกับเบี้ยที่ติดตามเขาด้วย!”





ใครก็ได้บอกนิลกาฬทีว่าไม่ได้หลุดไปอยู่ในละครเรื่องไหน นี่คือโลกแห่งความจริงใช่มั้ย แล้วทำไมมันถึงได้หลุดนอกวงโคจรแบบนี้วะ นิลกาฬพยายามทำความเข้าใจ แต่ก็อดรู้สึกขัดแย้งไม่ได้ทุกที

“แล้วกูจะอธิบายกับชายยังไงเนี่ย”

แต่ที่น่ากลุ้มใจกว่า...คือเพื่อนสนิทที่ป่านนี้ยังไม่รู้เรื่องว่าผมถลำลึกมาถึงขั้นนี้ในเวลาชั่วข้ามคืนที่โคตรหวาดเสียวสุดๆ

“กูบอกไอ้หมอบให้พาเพื่อนมึงมาที่นี่แล้ว มึงอย่าเครียด คิดไปก็หลุดจากตรงนี้ไม่ได้หรอก กูบอกแล้ว...ว่ากูจะไม่ปล่อยมึง”

“โคตรซึ้งเลยไอ้สัด” ผมด่ามันอย่างอดไม่ได้ “แล้วสรุปเรื่องเมื่อวานมันยังไงกันแน่ บอกกูได้รึยังไอ้คิง”

“ถ้ามึงเล่าสาเหตุที่มึงร้องไห้ กูก็จะเล่า”

“ใครร้องไห้วะ!?”

ผมถึงกับขนลุกเมื่อไอ้คิงชี้นิ้วใส่ ตอนนี้พวกเรานั่งในออฟฟิศครับ นั่งบนโซฟาคนละตัวที่หันหน้าเข้าหากันโดยมีโต๊ะเล็กๆ กั้น บอกผมทีว่ามันไม่ได้ละเมอ คนอย่างนิลกาฬเนี่ยนะจะร้องไห้กับมัน ไม่มีทาง!

“มึงโดนยาจนเพ้อ พอกูแตะตัวก็ร้องไห้โวยวายเรียกหาแม่กับไอ้ชาย”

“แล้วกูจะร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้รึไง”

“ได้ ถ้าไม่ติดว่ามึงทำหน้าเหมือนจะเป็นจะตาย เหมือนกำลังเผชิญกับอะไรบางอย่างเข้าจริงๆ” ไอ้คิงมันมองผมตาไม่กะพริบ เหมือนว่าถ้าวันนี้ผมไม่เล่า มันก็จะนั่งจ้องผมจนกว่าจะตาปูดตาย “เล่ามา นิลกาฬ”

“ไม่! ทำไมกูต้องเล่าให้มึงฟังด้วยวะ”

“กูเป็นคิง มึงเป็นควีน”

“ไร้สาระน่า!”

“กูเป็นผัว มึงเป็นเมีย”

“นั่นก็ไร้สาระ!”

“กูรักมึง”

“ไอ้นั่นก็...เชี่ยอะไรนะ!?”

ผมถึงกับถดขาขึ้นโซฟา พยายามแนบตัวถอยหลังให้มากที่สุดเพื่อถอยห่างจากผู้ชายเบื้องหน้า ผมไม่รู้จักมัน ไอ้นี่คือใคร มันไม่ใช่ไอ้คิงที่แน่ๆ ต้องไม่ใช่แน่ๆ!

“กูคิดว่านะ...อย่างน้อยก็คงใกล้เคียงกับคำนั้น” มันยังพูดออกมาได้แบบไม่อาย แถมยังโคลงศีรษะน้อยๆ เหมือนพยายามหาคำจำกัดความดีๆ ที่ตรงใจอีกต่างหาก เชี่ยแล้ว เมื่อวานคิงมันโดนใครฟาดหัวจนเสียสติรึไง ใครทำผัวกูฟั่นเฟื่อน! ใคร!

“มึงช่วยเลิกทำหน้าเหมือนเห็นผี แล้วเล่าให้กูฟังสักที กูยังมีงานต้องทำนะเมีย”

...ชัดเลย ไอ้คิงคนเดิม ยังโหดและเย็นชาเหมือนเก่า แต่ที่ต่างออกไป คือสายตาและท่าทางของมันที่เหมือนจะดู...อ่อนโยนขึ้นแบบพิลึกๆ ชวนให้รู้สึกจั๊กกะเดี่ยม

“แล้วทำไมกูต้องเล่าให้มึงฟังด้วย”

“ก็กูระ...”

“หยุด!” ผมรีบบอกห้ามก่อนจะต้องฟังคำชวนขนลุกนั่นอีกครั้ง มันไม่อาย แต่ผมนี่รู้สึกต่อต้านมาก เหมือนว่าเป็นคำต้องห้ามที่ตัวเองพยายามหลีกหนีมานาน อย่างน้อยก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงแบบนี้ “มึงจริงจังเหรอไอ้คิง ทั้งหมด...รวมทั้งเรื่องเมื่อกี้ด้วย”

“ใช่” ไอ้คิงตอบเสียงเรียบ แต่ตาดุชิบหาย “หรือมึงคิดว่ากูลากมึงมาเพราะเหตุผลอย่างเรื่องเซ็กซ์ กูไม่ทุ่มเพราะเรื่องแค่นั้นหรอกนะนิลกาฬ กูจะลงทุนเมื่อมันคุ้มค่า เมื่อมันมีค่ากับกู...มีมากพอที่จะยอมเสี่ยง”

สัด! แล้วจะใจเต้นทำไม!

“แต่กู...”

“กูไม่สนความรู้สึกมึงหรอกนิลกาฬ”

อ้าว...ไอ้เชี่ยคิง ผมขอเอาความรู้สึกตึกตักอารมณ์สาวน้อยเมื่อกี้คืนกลับมาได้มั้ย

“กูลงทุนไปแล้ว และกูจะไม่ยอมเสียเปรียบ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ กูก็จะไม่เลิกกับมึง เพราะกูถอยไม่ได้ และมึงก็หนีไม่ได้เหมือนกัน”

ไอ้ผัวเหี้ย!

แต่แม่ง...มันเหี้ยอย่างมีคุณภาพว่ะ

ผมโกรธมันแน่ล่ะ เพราะมันทำให้ชีวิตผมหลังจากนี้เปลี่ยนไปยิ่งกว่าหน้ามือกับหลังเท้าซะอีก แต่ก็อดยอมรับไม่ได้เหมือนกันว่าคำพูดของมันทำให้ผมรู้สึก...รู้สึก...เชี่ยไรวะ!?

แม่ง กูไม่รับไม่รู้อะไรแล้ว จะเกิดอะไรก็ให้มันเกิดแล้วกัน!

“รอไอ้ชายมาก่อน แล้วกูจะเล่า”

ผมเชื่อใจมันได้สินะ

“กูจะเล่าให้ฟัง หลังจากนั้นจะทำยังไงต่อก็ขึ้นกับมึง ไอ้คิง”

ผม...ควรจะเชื่อใจคนอื่นนอกจากไอ้ชายได้แล้วใช่มั้ย

------

พี่คิงงงงงง <3 //อวยเหลือเกิน

พอเข้าใจความรู้สึกตัวเองคราวนี้พี่คิงจับไม่ปล่อยแล้วค่ะ บอกตรงๆ รุกหนักๆ ลากน้องนิลลงมาเต็มตัวโดยไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำ 555 ( พี่คิงคุมคนมานาน ส่วนใหญ่ไม่พูดแต่ทำเลย สั่งเลย ก็เลยมีนิสัยอ่านยากนิดนึงเพราะฮีแกชอบยืนเก๊กไม่ก็เน้นปฏิบัติตามประสาพวกเผด็จการ แต่เจอน้องพยศใส่ก็ต้องยอมเปลี่ยนบ้างนะอาเฮี้ยยยย //เสียงสูงขึ้นนิดนึง)

เข้าเรื่อง สำหรับตอนนี้ถือเป็นการ ‘ยอมเสี่ยง’ ของคิงอย่างที่สุดแล้วค่ะ เพราะมันคือการประกาศว่าเขากำลังมี ‘จุดอ่อน’ และพยายามปกป้องในแบบของเขาเอง ในปราสาทที่สร้างขึ้นมาเอง ใครยังใจแข็งกับคิงอยู่ก็ยอมอ่อนบ้างเถอะน้าา <3

ปล.ตอนหน้าอดีตของน้องนิล ใครข้องใจทำไมน้องดูเชื่อใจชายเหลือเกิน และทำไมชายถึงสารภาพรักกับน้องไม่ได้ รับรองรู้คำตอบค่ะ!

[Kaewkaew]

กระโดดแปะป้าบบบบบบบบบ
---------------------------------------------
กลัวใจชาย

อ่านตอนนี้จบ ไม่ได้กลัวอะไรเลย เข้าใจ คิงกับน้องนิล คือโอเค
แต่... คำพูดสุดท้ายก่อนตัดจบ 
เชื่อใจคนอื่นที่มากกว่าชาย โอเค ถึงเฮียคิงจะเป็นที่รักที่หลงที่ปลาบปลื้มในใจ
แต่บทพระรองแบบชาย #ที่เราแสนรัก ก็อดจะสงสารไม่ได้
แต่ก็ขอให้เจ็บแต่จบ ขอให้พี่หมอบคนกาก เอ้ย คนน่ารักของเรา ทำให้ชายรักได้ในเร็ววัน

เฮ้อ ถึงกับกลั้นใจตอนนี้นี่ล่ะ เข้าใจในตัวคิง ในความชัดเจนของคิง บอกรักออกมาได้แบบ อืม..
ไม่เงิบก็เงิบอะ ขนาดนั่งอ่านยังเงิบ ไม่คิดว่าเฮียแกจะมาไม้นี้ อืม...
เราเชื่อว่านิลมีวิธีรับมือกับคุณหัวโจกคนนั้นแน่ ๆ นิลกาฬไม่ใช่เล่น ๆ หึหึ #หรอ

ดีค่ะ ที่ราชาจะมีควีน  พอเอ่ยถึงราชาไร้จุดอ่อนทีไร พาลให้นึกไปถึงราชาไร้มงกุฏตลอดเลย ฮือ
เทปเปย์ที่รัก (ไม่เกี่ยวแล้ว)

รอตอนหน้า ไขข้อข้องใจว่าทำไมชายถึงบอกรักไม่ได้  เดาไม่ถูกว่าเมื่อก่อนโดนหักหลังแบบไหน
/ไม่ตั้งใจเดา รอเป็นไปตามครรลองเรื่องดีกว่า

รอตอนต่อไปค่ะ หายไปสองสามวันแบบนี้ คิดถึงเกิน อยากอ่านต่อเกิน 
ติดใจเกินนนนนน 

ขอบคุณค่ะ 

[Minty]

พี่คิงสุดหล่อของนัองนิลลลลล

[❣☾月亮☽❣]

     กร๊าวใจจริงๆค่ะพี่คิง. จริง!!! เหี้ยอย่างมีคุณภาพ. เผด็จการแต่มันเท่ห์

เขาสารภาพรักแล้ว. โอย. แต่ตอนนี้ก็เครียดกันต่อไปกับปมของนิลและชาย แถมสถานะควีนที่รอการทดสอบ
เอาล่ะสิชายผู้กุมความลับและเป็นหัวใจของนิล. รอเฉลยไม่ไหวแล้ว
ขอบคุณค่ะ. ตอนนี้น่ารักมากๆตอนนี้ ไม่หลุดคาแรคเตอร์เลยทั้งนิลและคิงจนถึงตอนนี้.       

[mooping-7]

  อยากรูเหมือนกันว่าทำไมน้องนิลถึงร้ดงไห้

[ka[ze]na]

รอลุ้นระทึก...

[ice.sp0211]

จะจัดการยังไงให้มันยอมรับ??

แล้วร้องไห้เรื่องอะไร??

รอนะ

 

[l3loodl2o5e]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุด ในที่สุด คิงก็ยอมรับแล้วสินะ

[diltosscap]

ขอบคุณนะคะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[fay 13]

 

[flimflam]

ตามทันแล้วว สงสัยเหมือนกัน
ในที่สุดก็จะได้รู้คำตอบแล้ว 5555555555555
แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไหร่...

[ROCKLOBSTER]

 

[boboman]

เขินอิพี่คิงเบาๆ -//- พี่แกเล่นสารภาพกันโต้งๆ อย่างงี้เลยเรอะ แต่เถื่อนดี ชอบ 55555 แอบขำตอนพี่แกบอกรัก
รออดีตของน้องนิลตอนหน้า

[kun]

คลับนี้มีควีนแล้ววววววววว
พี่คิงสุดยอดดดด
รอลุ้นอดีตน้องนิล

[brookzaa]

 

[fanglest]

เล่าม๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
 

[brave]

[manowdino]

โอ้ยยยใจจะขาดๆ รออออออมากๆๆๆ เฝ้าหน้าจอ
ทีมพี่คิงมาก ผชบ้าอะไร  โดนใจที่สุด >3<
ถึงยะงไง ก็เชื่อว่าคิงไม่มีทางปล่อยมือนิลกาฬแน่นอน

[gupalz]

รอตอนหน้าจ้า
ลุ้นๆกับอดีตของนิล

[sundayskydee]

  และแล้วราชากับราชินีก้อมา