ตอนที่ 25 : ผิดหวัง
หลังนั่งเกมกับพี่แว่นจนได้เวลา ผมก็รีบข้ามมาฝั่งผับ แวะบอกไอ้คิงนิดหน่อยว่าจะแวะไปส่งไอ้ชาย มันก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ให้เราอยู่ด้วยมั้ยนิล”
“เฮ้ย ไม่ต้อง กลับไปกับพี่หมอบเหอะ กูจัดการได้” ผมรีบผลักอกไอ้ชายก่อนที่พี่หมอบจะสงสัยว่าพวกผมซุบซิบอะไรกัน
“แน่นะ”
“เออสิ กูไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องดูแลขนาดนั้นหรอกน่า”
ไอ้ชายยืนคิดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำยอม มันเดินไปหาพี่หมอบแล้วพากันออกไปนอกผับโดยไม่ลืมทิ้งกุญแจปิดล็อคร้านไว้ให้ผม เพราะว่ายังมีพนักงานบางส่วนที่ยังไม่ออกมา
หนึ่งในนั้นก็คือคนที่ผมรอ
ตอนแรกพี่หมอบอิดออดครับ ปกติต้องคอยอยู่คุมจนปิดร้านถึงวางใจ แต่ไม่รู้ว่าเพราะไว้ใจผมเกินไปรึเปล่า พอผมบอกว่าเดี๋ยวจัดการให้ไปสวีทกับไอ้ชายเถอะพี่ท่านก็รีบยกกุญแจให้ทันที...ทำเอารู้สึกละเหี่ยใจเลยครับว่าทำไมเรือของคิงส์คลับถึงได้ดูหลอกง่ายขนาดนี้เนี่ย
ผมยืนทักทายพนักงานที่เดินสวนกันผ่านเก้าอี้ที่ถูกวางคว่ำบนโต๊ะ เพื่อให้สามารถทำความสะอาดพื้นง่ายๆ หลังนั่งรอจนเกือบหลับ พนักงานส่วนใหญ่ก็พาออกไปกันเกือบหมดยกเว้นก็แต่คนคนหนึ่งที่ผมเรียกเป็นกรณีพิเศษ
พอไม่มีแสงสีเฉิดฉาย ในตัวผับก็เงียบสงบและมีแต่แสงไฟสลัวๆ ให้พอเห็นทางเดินโดยไม่สะดุดล้ม ผมเข้าไปหาคนที่ต้องการในห้องพนักงาน ที่ที่ผมเจอกับไอ้เด็กนั่นครั้งแรก
“พะ...พี่นิล”
ใช่แล้วครับ ไอ้กระต่ายนั่นแหละ
“ไม่เรียกซ้อนิลแล้วเหรอวะ” ผมกระเซ้าแบบทีเล่นทีจริง ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งจ้องหน้ามันโดยปล่อยให้น้องยืนตัวบิดต่อไป กระต่ายยังอยู่ในชุดพนักงาน คงเพราะรอผมตัวเกร็งด้วยไม่รู้ว่าถูกเรียกเพราะสาเหตุไหนกันแน่
แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามยิ้มสู้
“ไม่เจอกันนาน ผมนึกว่าบอสจะเบื่อพี่ซะแล้วนะครับ”
“ยังมโนเก่งเหมือนเดิมนะมึง”
น้องต่ายหน้าชาเมื่อเจอผมพูดตรงๆ
“กูตัวติดกับไอ้คิงตลอดนั่นแหละ มึงเคยเห็นบอสมึงเดินเข้ามาทางผับมั้ยล่ะ ไม่เคยใช่มั้ย แน่สิ ก็มันมีทางเข้าพิเศษสำหรับคนพิเศษอยู่ กูเองก็ใช้ทางนั้นมานั่งคลอเคลียบรรเลงกิจกรรมกับมันที่ออฟฟิศ มึงคงไม่รู้เรื่องนี้ล่ะสิเพราะไอ้เบอร์หนึ่งคอยกันไม่ให้มึงขึ้นชั้นสองมาเสนอตัวให้กับคนที่ไม่ชายตาแลเพราะมัวแต่กกเมียอย่างกู”
ไม่พูดเปล่ายังเกี่ยวเสื้อคอเต่าลงมาให้มันเห็นรอยจูบที่มีทั้งของเก่าของใหม่ น้องต่ายกุมมือตัวเองแน่น แค่นี้ทำเป็นรับความจริงไม่ได้นะมึง
“พี่นิลจะเอายังไงกับผม”
“อย่าร้อนตัวดิวะ กูไม่ใช่มารร้าย กูเป็นเทวดา กูจะมาโปรดสัตว์” ผมยกขานั่งไขว่ห้างกระดิกพลางกระดิกปลายเท้ายิกๆ “อืม...เริ่มไงดีเนี่ย ขอคิดบทพูดแป็ปนะ พอดีกูไม่เคยทำตัวดีแบบนี้เท่าไหร่ มันไม่ชินว่ะ”
น้องต่ายชักสีหน้าเล็กน้อย มันคงคิดว่าผมกำลังกวนประสาทมันอยู่ ทำไมเห็นผมเป็นคนใจร้ายเยี่ยงนั้น นี่ไม่ได้เล่นละครนะเนี่ย ผมกำลังไปต่อไม่เป็นจริงๆ นะเออ
“ถ้าพี่จะไล่ผมออก ผมก็จะออก” ไอ้น้องต่ายเหมือนจะทนกับสถานการณ์กดดันต่อไปไม่ไหว อ่อนจริง แค่นี้ก็รีบถอนตัวซะแล้ว
“อย่าเพิ่งคิดไกลสิวะ มึงนี่...” ผมทำหน้างอง้ำอย่างขัดใจ “เอางี้ กูขี้เกียจปั้นคำสวยเสนาะหูแล้ว บอกตรงๆ เลยแล้วกันว่ากูไม่ชอบที่มึงทำตัวแบบนี้เลยว่ะ กูอยากได้กระต่ายของกูคนเดิม ถ้ามึงติดขัดเรื่องที่อยู่กูก็จะช่วยหาที่อยู่ใหม่ให้ เบิกเงินเดือนจ่ายล่วงหน้าไม่ต้องมาติดค้างหนี้สินกัน ไม่ต้องเที่ยวร่อนเร่เกาะผู้ชายหาที่นอน แล้วก็ไม่ต้องมาทำตัวเหมือนเป็นนิลกาฬสองแบบนี้ด้วย เห็นแล้วโคตรขัดตา”
“พี่ประสาทรึไง จู่ๆ มาทำดีแบบนี้คิดว่าผมจะซาบซึ้งเหรอ”
“กราบตีนกูก็ดีนะ” ผมชี้ปลายเท้าที่อย่างเผลอตัว ก่อนจะรีบยกมือเป็นเชิงล้อเล่นเมื่อไอ้ต่ายทำหน้าจะเป็นจะตาย
แกล้งมากไปรึเปล่านะ
ผมยกมือเท้าคางกับเข่าตัวเอง ก่อนจะปรับเปลี่ยนอารมณ์ซะใหม่ ใจเย็นๆ นิลกาฬ เห็นน้องมันดิ้นพล่านเข้าหน่อยก็เผลอยั่วทุกที
“กูแค่อยากช่วยมึง...จริงๆ นะ”
มองตาแล้วเชื่อกันหน่อยเถอะ ผมไม่ค่อยถนัดบทแบบนี้เลย
กระต่ายดูสงบขึ้นพอประมาณ อยู่ในเกณฑ์พอรับได้และค่อนข้างเหลือเชื่อ อันที่จริงผมก็ค่อนข้างแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ลงทุนมานั่งระงับสติและพยายามพูดจาดีๆ กับน้อง...ซึ่งพยายามเลียนแบบผมและหาเรื่องแย่งคุณสามี
“ทำไม...”
ทำไมงั้นเหรอ...เฮ้อ...นึกแล้วผมก็ถอนหายใจหนึ่งเฮือก
“เพราะมึงเหมือนกู เหมือนกูสมัยก่อน”
ผมหลุบตาน้อยๆ ตอนแรกผมก็ไม่รู้ตัวเองหรอก...จนกระทั่งไอ้ชายทักขึ้นมา
‘นิล...นิลเห็นน้องต่ายคนนั้นเป็นตัวเองอยู่ใช่มั้ย’
‘จะบ้าเหรอไอ้ชาย กูไม่ได้ขี้มโนขนาดนั้น หน้าตาน้องต่ายกับกูนี่เทียบไม่ติด กูดูดีกว่าตั้งเยอะ’
‘ไม่ใช่แบบนั้นนิล ชายหมายถึง...นิลเห็นน้องต่ายเป็นนิลกาฬคนที่ใสซื่อ พยายามวิ่งเข้าหาความรักจากคุณแม่ก่อนที่ทุกอย่างมันจะ...ย่ำแย่ต่างหาก’
‘…’
‘ที่นิลอยากช่วยน้อง ก็เพราะนิลไม่อยากเห็นน้องต้องตกต่ำเพราะการทุ่มเทอะไรผิดๆ เหมือนกับตัวเอง นิลไม่อยากให้มีนิลกาฬคนที่สอง ที่สาม แต่นิลอยากให้มีกระต่ายใสซื่อต่างหาก’ใช่...ใช่เลยล่ะไอ้ชาย สิ่งที่คาใจผมมาตลอด คือการทำยังไงก็ได้ให้กระต่ายมันยังใสสะอาด
แม้ตอนนี้จะไม่ทันแล้ว แต่ก็ยังมีโอกาสกลับตัวอยู่ ผมไม่อยากให้มันกลายมาเป็นแบบผม คนเสพติดเซ็กซ์เพราะเรื่องราวบ้าๆ บอๆ จนต้องกลายเป็นจำยอมอย่างช่วยไม่ได้ ผมไม่ได้อยากช่วยกระต่าย แต่ผมอยากช่วยตัวเองจากสิ่งที่คาใจอยู่ตอนนี้ ผมก็แค่อยากให้ตัวเองสบายใจเมื่อเห็นคนกำลังจะเดินตกเหวเหมือนที่ตัวเองเคยตกลงไปแล้วปีนขึ้นมาไม่ได้ก็เท่านั้นเอง
กระต่ายตัวขาวๆ ผอมๆ หน้าตาที่เชื่อคนง่าย มันโคตรจะถอดแบบมาจากผมตอนเด็กจริงๆ
เพราะช่วยนิลกาฬตอนนั้นไม่ได้แล้ว ผมก็เลยหวังว่า...จะช่วยกระต่ายในตอนนี้ได้
สรุปก็คือมันเป็นปมในใจผมเองนั่นแหละ ไม่ใช่ว่ากระต่ายมันใสจนเผลอใจอะไรหรอก อย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมหลงมันเหมือนที่ไอ้หญิงเข้าใจผิดเชียว เพราะผมไม่นิยมสัตว์กินพืช
“เมื่อก่อนกูก็น่ารักใสๆ เหมือนมึงนี่แหละ” นี่กำลังชมตัวเองอยู่สินะ “แต่เพราะเกิดเหตุการณ์บางอย่าง...กูก็เลยต้องกลายมาเป็นคนแบบนี้ มันไม่ได้ดีเลิศน่าชื่นชมจนมึงต้องปฏิบัติตามหรอกกระต่าย และไอ้คิงมันก็ไม่ใช่คนแสนดีที่จะมาช่วยเหลือมึงเหมือนเทพบุตรในนิยายน้ำเน่าด้วย มึงเลิกเพ้อฝันแล้วหยุดซะตั้งแต่ตอนนี้เถอะ”
“ผม...”
“หรือถ้ามึงมีอะไรจะโต้แย้ง ก็พูดมา เดี๋ยวกูช่วยรับฟังให้เอง”
ทำไมนิลกาฬถึงเป็นคนดีขนาดนี้!
ผมรู้สึกเหมือนมีรัศมีเรืองรองประกายวับวาวรอบๆ ตัวเอง ถ้าเป็นหนังแฟนตาซีอาจจะเห็นปีกขาวๆ งอกออกมาจากหลังผมก็ได้นะเอ้อ
“ผม...อยากเป็นเหมือนพี่” กระต่ายยอมเปิดใจจนได้ แม้จะยืนตัวบิดเหมือนยังลังเล แต่เมื่อพูดเกริ่นออกมา ปากมันก็รั่วอย่างกับอัดอั้นมานาน “ครอบครัวผมมีแค่แม่กับน้องสาว แม่ส่งผมมาเรียนที่กรุงเทพเพราะหวังให้ผมจบแล้วทำงานดีๆ ช่วยเหลือครอบครัว แต่เพราะเงินที่ส่งมาแต่ละเดือนมันไม่พอ ผมเลยได้แต่ต้องหางานทำเพิ่มเพราะไม่อยากเพิ่มภาระให้แม่ แฟนเก่าของผม...เป็นคนชักชวนให้มาทำที่นี่เพราะเงินดี แต่เพราะถูกบังคับให้ขโมยก็เลยต้องเลิกกัน ห้องของผม ข้าวของของผมก็ถูกมันเอาไปด้วย”
“แล้วมึงยอมได้ไงวะ”
“ผมไม่มีใครนี่พี่ ผมจะเอาอะไรไปสู้กับมัน” น้องต่ายหลุบตาเศร้า “ผม...ชื่นชมพี่นิล พี่เป็นคนเก่ง และมีความมั่นใจ พี่ทำให้ผมตั้งใจจะทำงานเก็บเงินทีละนิด ตั้งใจจะยืนหยัดด้วยตัวเอง แต่ว่าสุดท้ายแล้วผมก็ทำไม่ได้ แฟนเก่าผมกลับมาหาเรื่อง ขู่ว่าจะแจ้งจับผมที่ทำงานกลางคืนทั้งที่อายุไม่ถึง”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกู เรื่องแค่นั้นยัดใต้โต๊ะก็จบแล้ว”
จุ๊ๆ เด็กๆ อย่าเอาเยี่ยงอย่างเชียวนะ
“ผมตั้งใจจะบอก...แต่ตอนนั้นพี่นิลไม่อยู่ที่นี่แล้ว”
ไอ้ต่ายก้มหน้าต่ำ ยืนกุมชายเสื้อจนยับย่นไปหมด มันคงอัดอั้นตันใจมากว่าผมหายไปไหนมา
มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ก็แค่ตอนนั้นผมเลิกกับไอ้คิง เลยไม่มีธุระกับที่นี่แล้วก็เท่านั้น
“ผมไม่รู้จะทำยังไง...ตอนนั้นบอสก็เริ่มหาคู่นอน ผมเลยคิดว่า...ถ้าได้เป็นคู่นอนกับบอส บางที...ชีวิตของผมคงจะดีขึ้น คงไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องผมอีก เหมือนกับที่พี่นิล...เป็น”
แหม ผัวกูอย่างกับยากันยุง ใครเดือดร้อนอะไรแค่มานอนด้วยก็ช่วยไล่ตัววุ่นวายได้แล้ว
ว่าแต่ใครบอกว่ากูสุขสบายเวลาอยู่กับไอ้คิงวะ ทั้งโดนลักพาตัวทั้งเกือบโดนข่มขืน มันน่าอิจฉาตรงไหนเนี่ย!
“พอผมบอกเรื่องนอนกับบอส แฟนเก่าผมก็ยอมถอนตัวเพราะยังเข็ดที่โดนซ้อมครั้งก่อน คนอื่นๆ ในร้านก็เกรงใจผมมากขึ้นด้วย ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี แต่ว่าบอสก็ไม่เคยเรียกผมอีก จำชื่อยังผมไม่ได้ด้วยซ้ำ”
เออ กูก็จำชื่อมึงไม่ได้เหมือนกัน
“ผมเลยพยายามเปลี่ยนตัวเอง และคนที่ผมนึกถึงคนแรก...ก็คือ...”
“กู?”
“ครับ ผมคิดว่าถ้าเหมือนพี่ บอสคงสนใจ”
แหม คิดง่ายจัง นิลกาฬคนนี้มีหนึ่งเดียวในโลกโว้ย
“แต่สุดท้ายพี่ก็กลับมา”
ทำไมมันมองเหมือนผมเป็นตัวร้ายเลยวะ
“ผมยังชื่นชมพี่นะ แต่ผมก็ไม่อยากกลับเป็นคนอ่อนแอแบบนั้นอีก ผมก็แค่พยายาม...ที่ประคองให้ทุกอย่างมันเป็นไปได้ด้วยดี...แต่พอพี่กลับมา ทุกคนก็ไม่สนใจผม แถมยังดูถูกผม”
“ก็สมควร”
ไอ้ต่ายมันค้อนผมตาตั้ง อะไร ริจะสู้ของแท้เรอะ!
“มึงเล่นทำตัวเลียนแบบกูทั้งที่กูยังเดินโฉบไปโฉบมา ยังไงก็ต้องถูกเปรียบเทียบอยู่แล้ว และในเมื่อของกูน่ะดีจริง แล้วใครจะสนของเก๊กันล่ะ กูเตือนมึงเรื่องนี้แล้วนะกระต่าย”
“ผมรู้...” น้องมันพูดเสียงเครืออย่างจนใจ “ผม...ผมตัดใจจากบอสแล้วพี่นิล ที่ผมยังเลียนแบบพี่อยู่ก็เพื่อให้คนอื่นคิดว่าบอสยังสนใจผมก็เท่านั้น ชื่อของบอสใช้ได้เสมอที่ผับ และมันก็ยกระดับของผมให้พวกผู้ชายเข้ามาสนใจด้วย ถึงจะไม่ได้เป็นอย่างพี่ แต่ตอนนี้ผมก็มีคนดูแลทุกวัน มีคนช่วยเลี้ยง มีที่พัก ผมคิดว่าผมพอใจกับตรงนี้แล้วพี่”
“แน่ใจเหรอว่ามึงพอใจ” ผมชักหน้าหงุดหงิด ทั้งที่ไอ้ต่ายยอมสารภาพจนหมด แต่กลายเป็นว่ายิ่งฟังผมก็ยิ่งรับไม่ได้ “มึงคิดว่ามึงกำลังเก็บแต้มอยู่หรือไง ยิ่งเยอะยิ่งดี ยิ่งมีคนจ่ายก็ยิ่งเยี่ยม มึงไม่ขายตัวเลยล่ะ ไม่สิ ตอนนี้มึงก็ไม่ต่างกับอีตัวแล้ว”
“พี่นิล!”
“กูจะสาธยายให้ฟังนะว่าทำไมถึงตามรอยไอดอลอย่างกูไม่ได้”
ตอนแรกผมเห็นมันเป็นตัวเอง แต่ผมคงลืมคิดไปว่าสุดท้ายแล้วไอ้กระต่ายตัวขาวๆ น่ารักๆ คนนั้นน่ะยังไงก็ไม่ใช่นิลกาฬอยู่ดี
ไม่ใช่ทั้งตัวผมในตอนนี้ หรือสมัยก่อนทั้งนั้น!
“ข้อแรก กูกับไอ้คิงคบกัน ไม่ใช่เพื่อยกระดับตัวเอง แต่เพราะเซ็กซ์ โอเค กูยอมรับว่าแอบหวังเงินในกระเป๋ามันบ้าง แต่นั่นก็ถือเป็นข้อแลกเปลี่ยนในฐานะที่มันเสียบกู มันก็ต้องขุนกูด้วย แต่ในตอนนี้พวกเราคบกันเพราะไอ้หมอนั่นมันรักกู และมันก็เชี่ยไม่ยอมปล่อยกู ถ้าไม่ติดว่าเซ็กซ์มันดีและที่นี่น่าสนุก กูก็ไม่คิดจะทนเพราะแค่เหตุผลที่ว่ามันรวยและเป็นเจ้าของผับให้มึงเอาไปอวดคนอื่นหรอก!”
พูดแล้วก็ยิ่งฉุน ผมนั่งไม่ติดที่ สุดท้ายก็ตัดสินใจยืนข่มไอ้ต่ายเพราะอารมณ์พลุ่งพล่านไปหมด
“ข้อสอง กูไม่เคยมีความคิดให้ผู้ชายมาสนใจแล้วไปกกไปกอดให้เขาเลี้ยง ขอย้ำคำเดิม นิลกาฬชอบเซ็กซ์ นอนกับคนอื่นเพราะเซ็กซ์ นอกนั้นคือผลพลอยได้ มึงอาจจะเคยได้ยินข่าวว่าเมื่อก่อนกูทั้งมั่วทั้งง่าย แต่กูไปนอนที่ห้องชาวบ้านเพราะไม่อยากกวนไอ้ชาย ไม่ใช่ไปหวังที่นอน ไปหวังให้เขามาเลี้ยง แล้วพอใจว่าเย้ กูไม่ต้องทำอะไรแล้ว รอตกผู้ชายดีกว่า ไอ้สัดกระต่าย! ถ้ามึงพอใจแค่นั้นก็สมเป็นกระต่ายเลี้ยงดีนะ แต่กูไม่ยอมรับโว้ย!”
ผมเตะเก้าอี้โครม ก่อนจะยืนนิ่งเพราะเจ็บขาชิบหาย แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องทำหน้าข่มใจเหมือนว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น
“กูเข้าใจว่ามึงกำลังอยู่ในช่วงหาทางไปไม่เจอ พอมีเหยื่อชั้นดีก็เลยคว้าไว้ก่อนจนเป็นพวกมักง่าย ติดสบาย แล้วเสือกอ้างว่าทำเหมือนกูทั้งที่ไม่รู้จักกูสักนิด ตอนแรกกูอยากช่วยนะ แต่ตอนนี้กูตัดสินใจปล่อยดีกว่าว่ะ ถ้ามึงพอใจแค่นี้ก็ตามสบาย กูไปล่ะ เสียเวลาชิบหาย”
“พะ...พี่นิล”
“กูลืมบอกไป สิ่งที่มึงต่างจากกู ข้อที่สาม”
ผมที่เดินสวนมันไปหยุดอยู่หน้าประตู ก่อนจะรีบหันมาเอ่ยต่อด้วยความโกรธจัด
“กูเคยอ่อนแอ กูพยายามหาทางออก ดิ้นรนแทบบ้าเหมือนมึง แต่กูรู้ว่าความพอใจกูอยู่ตรงไหน กูรู้ว่าทำอะไรถึงจะดีกับตัวเอง หลังพ้นมากูจึงไม่เคยหลอกใคร ไม่เคยหลอกเอาเงิน หลอกเอาเซ็กซ์ มีอะไรกูก็เดินหน้าลุยตรงๆ ตลอด เพราะกูไม่เคยสิ้นคิดขนาดหลอกตัวเองว่าไอ้ที่ทำอยู่มันโคตรดีทั้งที่โคตรเชี่ย ไอ้สัด!”
ผมกระแทกประตูดังโครม แต่ก็ไม่ช่วยระบายความโมโหให้ทุเลาลงสักนิด ตอนแรกว่าจะเตะเก้าอี้ที่วางระเกะระกะอีกสักรอบ แต่เพราะยังเจ็บเท้าอยู่ผมเลยตัดสินใจเดินกระทืบเท้าขึ้นบันได ตั้งใจจะข้ามไปหาอะไรดื่มที่ฝั่งคลับเพื่อดับอารมณ์ เพราะบาร์ของฝั่งนี้ปิดล็อคและเช็คสต็อกไปเรียบร้อยแล้ว แต่พอเดินผ่านความมืดที่มีแค่แสงสลัวๆ ผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเงาร่างหนึ่งยืนพิงระเบียงชั้นสอง หากไม่เพราะเห็นประกายไฟจากบุหรี่ผมก็คงไม่ทันเห็นเพราะยืนได้กลมกลืนกับความมืดชิบหาย
บุหรี่กลิ่นคุ้นเคย และรูปร่างที่คุ้นเคยยิ่งกว่า แค่เห็นผมก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร
ไอ้คิง!!!
“มึง...”
“เซ็กซ์กูดี คลับน่าสนุก” ไอ้คิงพูดออกมาลอยๆ “ก็ยังดีที่พวกนี้รั้งมึงได้มากกว่าเหตุผลที่ว่ากูรวย”
“มึงได้ยินทั้งหมดเลยเหรอวะ”
ผมหน้าเสียไปวูบหนึ่ง อารมณ์กรุ่นๆ ตอนแรกก็เริ่มมอดไปนิดๆ เมื่อได้ยินน้ำเสียงเรียบเฉยของมัน
“ก็ตั้งแต่มึงตะโกนข้อหนึ่ง ข้อสอง ข้อสาม”
สัด ส่วนสำคัญทั้งนั้นเลย
“ประตูมันแง้ม มึงตะโกนเสียงดัง ขนาดกูยืนตรงนี้ก็ได้ยินทุกคำ”
แหงล่ะ ผับปิดไฟเกือบหมดแล้ว บรรยากาศก็โคตรเงียบ ส่วนผมเองดันตะโกนจนคอแห้ง คงจะก้องกังวานน่าดูชม
“นิลกาฬ...”
“อะไร”
ผมตอบเสียงเบา เป็นอารมณ์ที่อธิบายไม่ถูก จะบอกว่าไม่กล้าสู้หน้าก็ไม่ใช่ เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ไม่รู้ทำไมพอความแตกว่าผมปิดบังอะไรมันเอาไว้ แล้วแอบหนีมาทำอะไรลับหลังมันอย่างนี้ ผมก็รู้สึกเหมือนมีชนักติดหลังชอบกล ซึ่งสำหรับผมแล้วมันไม่ใช่สิ่งที่ดีเอาซะเลย
นี่ผมกำลังแคร์ความรู้สึกมันอยู่เหรอ?
“กูรักมึงนะ”
...ไอ้เชี่ยยยยยย!!!
ผมแทบจะหงายหลังตกบันไดเมื่อจู่ๆ ไอ้คิงมันก็สารภาพรักออกมาทั้งที่เคยถูกผมบอกห้าม ตั้งตัวไม่ทันจริงๆ ครับ ไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะมาพูดซ้ำในสถานการณ์แบบนี้ แถมยังยืนพิงระเบียงนิ่งๆ มือคาบบุหรี่ เร้นกายในเงามืดเผยให้เห็นแต่ประกายไฟและควันที่ลอยตลบเบาบาง
“กูรักมึง...”
“กูรู้แล้ว เลิกพูดเถอะ” ผมหลุบตาต่ำ ไม่ค่อยกล้าสู้หน้ามันหนักกว่าเดิม ความรู้สึกตอนนี้ผสมปนเประหว่างไม่อยากจะฟัง กับไม่อยากให้มันต้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงวิงวอนเหมือนเสียความมั่นใจอย่างหนัก
มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย
แต่ดูเหมือนไอ้คิงจะตีความไปอย่างแรก เพราะพอผมปฏิเสธ มันก็แกะตัวเองจากระเบียง เดินดุ่มเข้าหาจนผมเป็นฝ่ายก้าวถอยหลังเกือบตกบันได
“กูแค่อยากพูด...เพราะมึงเหมือนพร้อมจะไปจากกูทุกเมื่อ”
มันว่าพลางช่วยโอบเอวเอาไว้ก่อนที่ผมจะหงายหลังเข้าจริงๆ กลิ่นบุหรี่ฉุนใกล้ปลายจมูก คงเพราะมันก้มหน้าเข้ามาคลอเคลียพลางกระซิบถามเสียงอ่อน
“ถ้าเซ็กซ์กับคลับของกูน่าเบื่อสำหรับมึงเมื่อไหร่ มึงก็ไม่คิดจะจมปลักอยู่กับกูที่นี่ใช่มั้ย”
“...มึงก็อย่าทำให้มันน่าเบื่อสิวะ” ผมหลบตา พยายามพูดให้มันดูน่าตลก แต่คงไม่ค่อยได้ผลนักเมื่อไอ้คิงมันโอบเอวผมแน่นขึ้น
“กูไม่รู้จะทำยังไง” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ มันก็ก้มหน้าพิงกับไหล่ของผมนิ่งๆ “มึงทำเหมือนรู้สึกดีกับกู แต่ขณะเดียวกันมึงก็เหมือนไม่รู้สึกอะไรกับกู”
ผมยืนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูกเพราะยังชั่งใจไม่ได้ระหว่างกอดตอบกับผลักมันออกไป
“กูพยายามให้พวกเราสองคนรู้จักกันมากขึ้น กูไม่มีอะไรปิดบังมึง แต่มึงก็ยังไม่เปิดใจให้กู”
สองมือที่โอบกอดผมเอาไว้สั่นสะท้านน้อยๆ
“จะให้กูทำยังไง...นิลกาฬ”
“กู...”
เสียงเปิดประตูแทรกผ่านความเงียบ ทำให้พวกเราผละออกจากกันพร้อมบรรยากาศที่กู่ไม่กลับอีกแล้ว ไอ้คิงยืนหันหลัง ส่วนผมก้มมองด้านล่าง เห็นไอ้ต่ายในแต่งชุดลำลองถือกระเป๋าออกไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนรออยู่หน้าผับ เห็นแล้วก็ทดท้อเล็กน้อยเพราะรู้ว่าสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“กูลงไปล็อคประตูก่อนนะ”
“อืม”
ไอ้คิงขานรับในลำคอ ยืนหันหลังอยู่อย่างนั้น ผมมองแล้วอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก เลยได้แต่ถือกุญแจของพี่หมอบลงไปปิดล็อคให้เรียบร้อย
พอเดินขึ้นมาอีกครั้งผมก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่ามันยังรอผมอยู่ที่เดิม
“ไปเถอะ” คงเพราะได้ยินเสียงฝีเท้า พอผมเดินเข้าใกล้ไอ้คิงก็เดินล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง มือคีบบุหรี่อีกข้างหนึ่งเดินนำไปทางออฟฟิศทันที มันไม่ยอมให้ผมเห็นสีหน้าแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็รู้ว่าแผ่นหลังของมันดูเศร้าสลดอย่างบอกไม่ถูก
ควันบุหรี่โชยคลุ้ง คือสิ่งยืนยันว่ามันกำลังกังวลใจมากแค่ไหน
“กูก็ไม่รู้วะ”
ผมตัดสินใจดึงชายเสื้อมันเอาไว้ ไอ้คิงชะงัก แต่ก็ยังไม่หันกลับมา ดีแล้ว...เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าตอนนี้กำลังปั้นหน้าแบบไหนอยู่ แต่เชื่อสิว่าต้องไม่น่าดูเอามากๆ เหมือนกับความรู้สึกตอนนี้ที่ผสมปนเปไปหมด และแทบจับใจความไม่ได้ว่ากำลังเสียใจ เห็นใจ หรือสะท้อนใจ
เสียงถอนหายใจดังแผ่วเมื่อผมไม่พูดอะไรต่อ พร้อมกับบุหรี่ที่ถูกดับแสง ผมกำชายเสื้อมันแน่น รู้สึกได้เองว่าอีกฝ่ายกำลังเหนื่อยใจทั้งที่ไม่เคยแสดงออกมา
คิงพยายามเพื่อผมมากเหลือเกิน
สิ่งที่เห็นว่าเล็กน้อย ปล่อยปละ แต่ความจริงแล้วมันคิดถึงผมและคอยเอาใจใส่เสมอ เวลาอยู่ในคลับมันพยายามที่จะไม่ตัวติดกับผมมากเกินไปเพราะกลัวสถานการณ์จะแย่ แต่ถ้าอยู่กันสองคนก็ไม่เคยแม้แต่จะบังคับหรือฝืนใจ ไม่สิ มันค่อนข้างยอมและตามใจผมทุกอย่างซะด้วยซ้ำ มันไม่เคยชี้นำ แถมยังให้อิสระเต็มที่เว้นแต่ตอนไปข้างนอกที่จะคอยรับส่งไม่ห่าง นี่คงไม่ใช่ตัวมันในแบบที่เคยเป็น แต่คิงก็ยินดีทำเพราะต้องการฉุดรั้งผมเอาไว้ให้มากกว่าคำว่า ‘เซ็กซ์และคลับที่น่าสนุก’
โอย เจ็บว่ะ
การที่ตอนแรกผมพูดอะไรไม่ออก คงเพราะรู้ดีว่าคำสองคำนั้นค่อนข้างทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายมากแค่ไหน
“คิง กูไม่รู้จริงๆ ว่ามึงต้องทำยังไง แต่ว่า...” ผมเว้นจังหวะเล็กน้อย “กูพอใจกับตอนนี้นะ ทั้งเซ็กซ์ ทั้งคลับ และทุกสิ่งทุกอย่าง”
ก่อนที่ผมจะหลับตาปี๋เมื่อพูดประโยชน์ต่อมา
“รวมทั้งตัวมึงด้วย”
พระเจ้าครับ นิลกาฬกำลังทำอะไรอยู่
ทำไมหน้าของนิลกาฬถึงได้ร้อนขนาดนี้
แล้วทำไม...
ทำไมหัวใจของนิลกาฬถึงพองโตขนาดนี้เมื่อโดนมันกระชากเข้าไปจูบ ช่วยตอบทีเถอะครับพระเจ้า
------
บางครั้งน้องนิลก็มัวแต่สนุก หันไปสนใจคนโน้นคนนี้ จับคู่คนนั้นคนโน้น จนถ้าพี่คิงไม่เรียกร้องความสนใจบ้างน้องก็ทำเหมือนจะลืมๆ ไปเหมือนกัน จะมีหันมายิ้มได้ก็แค่ตอนอยู่อยู่ที่ห้องและมีเซ็กซ์ ถึงพี่คิงจะหื่น แต่พี่คิงก็รักน้องนะ แต่เพราะน้องนิลเป็นพวกอิสระสูงมาก มีความเป็นตัวเองสูงมาก พี่แกเลยแอบหวั่นๆ เหมือนกันว่าจะรั้งน้องไม่อยู่ แต่ก็พยายามทุกวันในตามแบบฉบับของคิง ฉะนั้นพอได้ยินก็เลยอดสะเทือนใจไม่ได้
พี่คิงเห็นนิ่งๆ แต่ถ้าใครจำพาร์ทพี่แกได้จะรู้ว่าพี่ท่านเป็นพวกคิดเยอะมาก แต่ไม่แสดงออก (ฮา) สรุปก็คือ...พี่แกกำลังน้อยใจค่ะ //โอ๋ๆ นะพี่คิง
ปล.ส่วนใครรอพาร์ทพี่ท่านอยู่ ตอนหน้า เตรียมปักป้ายรอได้เล้ย!!
เพจนักเขียนที่ไม่ค่อยจะอวยเลยจริงจริ๊ง
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353003 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก