ตอนที่ 27 : งอแง
คืนนั้นผมไม่ได้เข้าคลับ
ไม่ใช่เพราะสำออยหลังโดนทะลวงประตูจนพรุน แต่เพราะร่างกายผมมันไม่อำนวยต่างหาก อย่าลืมว่าถึงผมจะถึกเรื่องเซ็กซ์แต่ผมก็เป็นคนที่ค่อนข้างมีปัญหาเรื่องสุขภาพคนหนึ่งนะครับ จะด้วยเพราะยาแท้งที่แม่กินตอนท้องหรือเพราะอะไรก็แล้วแต่ เอาเป็นว่าถ้าผมกินข้าวไม่ตรงเวลาจะปวดท้องบ่อยๆ กินเนื้อเยอะก็ไม่ได้เพราะกระเพาะจะไม่ย่อยจนปวดท้อง ถ้าดื่มเหล้ามากๆ ก็จะปวดท้องอีกนั่นแหละ ฉะนั้นที่เห็นว่าผมกินผลไม้บ่อยๆ ไม่ใช่ว่างก แต่เพราะเป็นอย่างเดียวที่ผมกินได้กินดีแล้วยังช่วยบำรุงอีกต่างหาก
วกกลับมาอีกครั้งถึงสาเหตุที่ผมนอนซม
ครับ ผมเอากับผัวมันส์ไปนิด ตั้งแต่เช้ายันเที่ยง ตั้งแต่เที่ยงยันบ่าย นอนกลิ้งเกลือกหลับเอาแรงไปรอบพอตื่นมาก็ปวดท้องจนกระดิกแทบไม่ได้ ไอ้คิงตกใจจัดแทบจะอุ้มผมส่งโรงพยาบาลทั้งที่เปลือยทั้งคู่ ยังดีที่มันฟังภาษาคนเข้าใจ ก็เลยรีบสั่งข้าวต้มมาประเคนผมทันที แน่ล่ะว่ากินไม่ค่อยลง แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องฝืนกิน
ถ้าเล่าให้ใครฟังคงโดนด่าเช็ด ยิ่งกับไอ้ชายนี่ห้ามบอกเด็ดขาดเลยครับ เพราะมันน่ะโคตรจะดูแลผมเรื่องนี้อย่างดี ทุกเช้าต้องผลัดกับไอ้หญิงไปซื้อผลไม้มาให้ผมกินแกล้มนม เพราะกลัวว่าถ้าผมกินอะไรหนักๆ จะทำให้ปวดท้องตลอดวัน ฉะนั้นหากรู้ว่าไอ้คิงมันทำผมนอนซมล่ะก็...อาจจะพาผมกลับไปดูแลเองสักอาทิตย์ก็เป็นได้
“มีอะไรที่กูควรจะรู้อีกมั้ย”
ไอ้คิงมันถามเสียงดุระหว่างป้อนข้าวโดยมีผมนั่งพิงหัวเตียงอ้าปากรออย่างกับลูกนก
“เอ่อ...กูแพ้ถั่วกับปลาหมึก แพ้เหล้าเถื่อน แพ้อากาศอีกนิดหน่อยเวลานอนไม่พอ ช่วงฤดูฝนชอบเป็นหวัดเพราะภูมิคุ้มกันกูน้อย ดีนะประเทศไทยไม่มีฤดูหนาวจัดๆ ไม่งั้นกูคงแย่เหมือนกัน แล้วก็...เลือดกูแข็งตัวช้ากว่าชาวบ้าน ฉะนั้นถ้าเกิดบาดเจ็บอะไรขึ้นมาก็อย่าตกใจแล้วกันถ้าเลือดมันจะไหลเอาไหลเอา ถ้าเป็นแผลเป็นก็จะหายยากมากๆ แล้วก็แพ้ยาบางชนิด...อันนี้ถ้ามึงอยากรู้คงต้องถามไอ้ชาย กูจำชื่อยายากๆ ไม่ได้ เพราะตอนไปตรวจเล่นลิสต์มายาวเหยียด เห็นแล้วปวดสมอง”
ยิ่งพูดไอ้คิงก็ยิ่งคิ้วขมวด ผมก็เลยต้องฉีกยิ้มเป็นกำลังใจ
“มีอะไรอีกมั้ย”
“กูกินเนื้อมากๆ ไม่ได้เพราะกระเพาะจะไม่ค่อยย่อย ส่วนที่เหลือ...ก็ไม่น่ามีอะไรมั้ง มึงอย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นดิ ทำอย่างกับก่อนหน้านี้กูเจ็บป่วยง่ายอย่างนั้นล่ะ ถ้าวันนี้ไม่ลืมกินข้าวมึงก็คงไม่รู้ใช่มั้ยล่ะ เห็นมั้ย ไม่ได้จะเป็นจะตายอะไรสักหน่อย” ผมไม่ค่อยชอบให้ใครมาทำเป็นห่วงสักเท่าไหร่ เพราะจะทำให้รู้สึกอ่อนแอขึ้นมาชอบกล ทั้งที่ไอ้ที่พูดพล่ามไปทั้งหมดนั่นถ้าเลี่ยงสักหน่อยผมก็เป็นแค่คนปกติธรรมดานั่นแหละ ไม่จำเป็นต้องดูแลเป็นพิเศษสักนิด อีกอย่าง...
“อีกอย่างกูน่ะออกกำลังกายติดต่อกันมาหลายปี ร่างกายแข็งแรงหายห่วง”
“มึงออกกำลังกายตอนไหน กีฬาอะไรก็ไม่เล่น”
“เซ็กซ์ไง” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ “เซ็กซ์นี่ล่ะการออกกำลังกายชั้นเยี่ยม แถมยังทำให้ระบบขับถ่ายดีด้วย”
“หึ” ไอ้คิงหัวเราะออกจนได้ แม้จะตบหัวผมเบาๆ หนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ก็เถอะ “แล้วนี่มึงต้องกินยาอะไรมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก กินข้าวแล้วนอนพักสักหน่อยก็หาย มึงไปทำงานเหอะ”
“มึงจะอยู่คนเดียว?”
“มึงอยู่กูก็นอน มึงไม่อยู่กูก็นอน แล้วมันจะต่างกันตรงไหนล่ะ” ผมว่าพลางซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม โบกมือไล่คนบางคนที่ยังนั่งนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อน “ไปทำงานดิไป วันนี้วันอาทิตย์ ลูกค้าน่าจะเยอะแต่หัววัน ไม่ต้องมารอกูหลับหรอก”
“นิล..”
“กูจะนอนแล้ว”
ผมพลิกตัวหนี ทุกครั้งเวลาป่วยผมชอบทำเหมือนไม่เป็นอะไรทั้งที่ความจริงกว่าจะหลับคงต้องใช้เวลาสักพักเพราะปวดท้องหนึบๆ แต่ผมไม่อยากเป็นภาระ เมื่อก่อนเวลาทรุดขึ้นมาพ่อกับแม่ของไอ้ชายก็แทบจะทิ้งงานมาดูแลผมเหมือนกัน ตอนมาอยู่กรุงเทพไอ้ชายก็ถึงกับยอมขาดเรียน ทำให้ผมรู้สึกแย่มากเพราะพวกเขาต้องเสียเวลาโดยการมานั่งเฝ้าอยู่เฉยๆ ไม่เป็นอันทำอะไร
“ไอ้หมอบ วันนี้ฝากมึงดูแลคลับหน่อย ส่วนผับก็ปล่อยไอ้กรมันเฝ้าไป เมียกูป่วย”
( น้องนิลเป็นอะไร!? )
ผมเหมือนจะได้ยินเสียงพี่หมอบตะโกนลั่นออกมาซะด้วยซ้ำ
“ไอ้คิง...” ผมพลิกตัวหันกลับมา อ้าปากจะเถียง แต่ไอ้คิงดันไม่สนใจแถมยังเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ผมได้ยินด้วย
“นิลปวดท้อง คงไปคลับไม่ไหว”
( เออ ไม่เป็นไร ตรงนี้กูจัดการเอง )
“พี่หมอบ...ผมแค่ปวดท้องเอง ไม่ได้กำลังจะคลอดลูกที่ต้องให้ใครมานั่งเฝ้า” เพราะพูดกับไอ้คิงไม่ได้ผล ผมก็เลยต้องแย้งกับพี่หมอบแทน
“เมียกูดื้อ”
มาด่ากันอีก
( น้องนิล...ถ้าดื้อพี่ฟ้องไอ้ชายนะ คราวนี้ล่ะมีคนเฝ้าเพิ่มอีกคนแน่นอน )
...ทำไมผมถูกคนกากอย่างพี่หมอบข่มขู่ได้วะ
“ไม่เห็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ เดี๋ยวผมก็หลับแล้ว จะอยู่ไม่อยู่ก็ค่าเท่ากันแหละพี่” พูดพลางมองค้อนไอ้คิงที่ทำลอยหน้าลอยตา ไอ้นี่แม่งพูดหูซ้ายทะลุหูขวาชัดๆ
“ไม่เท่ากัน”
ยังจะมาเถียง
( ไอ้คิง น้องป่วย อย่าไปยั่วน้องดิวะ )
“ผมไม่ได้ป่วย ผมแค่ปวดท้อง”
“ดื้อ”
“ใครกันแน่ที่ดื้อ” ผมชักอารมณ์เสีย ปวดท้องก็ปวด ไอ้ผัวที่เพิ่งปรับความเข้าใจก็ดันทำตัวงี่เง่าอีก
( น้องนิล...ฟังพี่หมอบก่อนนะ ) จู่ๆ พี่หมอบก็เอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเกลี้ยกล่อมเต็มที่ แต่เผลอๆ จะทำให้ผมยิ่งรู้สึกต่อต้านขึ้นมาน่ะสิ ( น้องนิลอาจคิดว่าการมีคนมานั่งเฝ้าเป็นอะไรที่เสียเวลาไร้สาระ เพราะยังไงน้องก็คงหลับไม่รู้เรื่อง แต่ว่านั่นแหละคือประเด็น...น้องนิลหลับไม่รู้เรื่อง แต่คนที่ตื่นอยู่น่ะมีสติตลอดเวลานะ แล้วระหว่างการไปทำงานโดยไม่รู้ว่าน้องจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ กับการที่นั่งเฝ้าไปเรื่อยๆ เพื่อให้มั่นใจว่าน้องหลับสนิท อะไรมันสำคัญกว่าล่ะ )
“ผมตื่นก็ไม่เห็นเป็นไร”
( เป็นสิ เกิดน้องนิลอยากเข้าห้องน้ำ แต่ปวดท้องจนลุกไม่ได้จะทำยังไง ถึงตอนนั้นจะโทรเรียกไอ้คิงมาก็ไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ )
“ผมก็คงลุกเองได้นั่นแหละ พี่ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก”
( เอาแบบนี้แล้วกัน พี่รู้น้องนิลน่ะเก่ง อยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว ฉะนั้นให้คิดว่าปัญหาอยู่ที่ตัวไอ้คิง ไม่ใช่ว่าน้องป่วยหรืออะไรหรอก แต่ไอ้คิงมันเป็นห่วงมากเกินไปก็เลยงอแงไม่อยากไปทำงานคนเดียวก็เท่านั้น คิดอย่างนี้โอเคขึ้นมั้ยครับ )
ผมลองนึกภาพตาม...ระหว่างมองหน้าไอ้คิงไปด้วย ภาพมันที่โวยวายงอแงเหมือนเด็กไม่ยอมไปโรงเรียนทำให้หลุดยิ้มออกมา
ผมน่ะใจแข็งอยู่แล้ว แต่ไอ้คิงต่างหากที่สำออย
เออ ค่อยทำใจยอมรับได้หน่อย
“พี่หมอบ...”
( อะไรครับน้องนิล )
“พี่หมอบกินยาผิดขวดใช่ป่ะ หรือว่านี่เป็นฝาแฝดที่มีเสียงเหมือนกัน ทำไมพี่หมอบคนกากจู่ๆ ถึงได้พูดจาดูมีกึ๋นแบบนี้อ่ะ ไม่เห็นจะสมเป็นพี่เลย” ผมถามด้วยความข้องใจสุดขีด ความจริงก็รู้สึกตงิดตั้งแต่แต่แรกแล้วครับ แต่ก็อุตส่าห์อดทนอดกลั้นยอมฟังพี่แกพล่ามให้จบ
( อย่างน้อยพี่ก็เป็นเรือคอยดูแลคลับเวลาคิงไม่อยู่นะน้องเอ๊ย )
พี่หมอบหัวเราะร่าอย่างไม่ถือสาซะอย่างงั้น นี่รู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าผมแอบหลอกด่า เฮ้อ...ต้องแบบนี้สิค่อยสมเป็นพี่หมอบ
พอเห็นผมยอมอ่อนไอ้คิงก็กดปิดระบบสปีกเกอร์โฟนแล้วสั่งงานอีกนิดหน่อย แถมยังมีการฝากให้ไปถามไอ้ชายเรื่องยาที่ผมแพ้อีกต่างหาก หลังคุยเสร็จเรียบร้อยมันก็เดินไปเก็บถ้วยโจ๊กก่อนจะมานั่งจ้องหน้าผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เข้าใจใช้เพื่อนนี่หว่า ผมนึกสงสัยแต่แรกว่าถ้าจะโทรลางานทำไมต้องให้ผมร่วมวงสนทนาด้วย ที่แท้ก็จงใจให้พี่หมอบกล่อมผมนี่เอง
แผนสูงนักนะไอ้คิง
ผมต่อยต้นแขนมันเบาๆ หนึ่งที ก่อนจะทำตัวสงบเสงี่ยมเพราะรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมา
คงเพราะไม่ได้นอนซมแบบนี้นานเลยไม่ค่อยชิน
“กูนอนแล้วนะ”
“อืม กูจะนั่งเฝ้าตรงนี้ มึงไม่ต้องห่วง”
“ห่วงอะไร กูจะห่วงมึงทำไม”
“ห่วงกูงอแง” ไอ้คิงแม่งพูดได้หน้าตายมาก ทำเอาผมหลุดขำออกมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่อยากเชื่อว่าไอ้คนหน้าดุ วางมาด ขี้เก๊กโคตรๆ จะมีอารมณ์ขันกับเขาด้วย แต่มานึกดูดีๆ คงจะเป็นนิสัยที่ไม่ค่อยมีคนให้มันได้เล่น ก็เลยไม่ค่อยแสดงออกมาสักเท่าไหร่
น่ารักว่ะ
เป็นอีกครั้งที่ผมนึกชมคนหล่อโฉดด้วยคำที่หากพูดให้ใครฟังคงอ้าปากค้าง โดยเฉพาะกับพวกลูกน้อง
แต่ก็น่ารักจริงๆ นะ...ผัวผมคนนี้เนี่ย
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนห้าทุ่มกว่าๆ
ภาพแรกที่เห็นคือไอ้คิงที่นั่งอยู่ที่เดิมโดยวางโน้ตบุ้คไว้บนตัก ปรับแสงบนหน้าจอต่ำจนผมแทบไม่รู้สึก ทำเป็นบอกว่าไม่สนใจ แต่เอาเข้าจริงคนที่ติดงานที่สุดก็คือมันนั่นแหละ
“คิง...”
เจ้าของชื่อเงยหน้าพรวดเหมือนโดนกระชากหัว หน้าโคตรเหมือนคนเห็นผีจนผมรู้สึกขนแขนตั้งขึ้นมาทันที
“มึงปวดท้อง?”
อ้อ ที่แท้ก็ห่วงกู ตกใจหมดไอ้สัด
“เปล่า...หายปวดแล้ว”
ความจริงมันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรอย่างที่บอกแต่แรกนั่นแหละ กินข้าวนอนพักสักสองสามชั่วโมงก็หายเป็นปลิดทิ้ง ให้ผมลุก
ไปเต้นระบำฟลามิงโก้ยังได้
“มึงจะเข้าคลับมั้ยวะ กูไปด้วย”
“มึงไหว?” มันหรี่ตาอย่างไม่แน่ใจเมื่อเห็นผมลุกพรวดพราดขึ้นมา
“แล้วทำไมต้องไม่ไหว กูอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวชิบหาย” ผมรีบวิ่งไปห้องน้ำโดยไม่ปล่อยให้มันปฏิเสธ เรียกว่ายุทธการมัดมือชกครับ เมื่อเดินออกมาไอ้คิงก็ปิดคอมพิวเตอร์และเซ็ตผมซะเรียบร้อย แถมยังเตรียมชุดวางบนเตียงให้อีกต่างหาก แน่นอนว่าเมื่อมันเป็นคนหยิบเลยมีแต่สีดำทั้งตัว แขนยาวคอปิดเรียบร้อยสุดๆ
“มีอะไรที่คลับเหรอวะ” ผมถามเพราะท่าทางมันดูเหมือนเตรียมจะมีเรื่องอย่างบอกไม่ถูก
“มึงจำคนนั้นได้มั้ย คนที่มาเจรจาเรื่องยากับกู”
“ทำไมอ่ะ” ผมถามเพราะขี้เกียจขัดจังหวะบอกมันว่าจำไม่ได้ แหงล่ะ ตอนนั้นไอ้เก่งยืนบังซะมิด จะไปจำหน้าได้ยังไง
“วันนี้มันมาอีกครั้ง กูคิดว่าหมอบคงรับหน้าไม่ไหวเลยบอกให้เก่งไล่กลับไปก่อน”
“แต่มันไม่ยอมกลับ?”
ไอ้คิงพยักหน้ารับ ก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบระหว่างรอผมแต่งตัว ในมือมันถือกุญแจรถพร้อม คาดว่าในช่วงเวลาดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้คงจะบึ่งไปถึงในเวลาไม่นาน
โชคดีเป็นบ้าที่ผมไม่ได้นอนหลับเพลินไปถึงไหนต่อไหน ไม่งั้นไอ้คิงก็คงปล่อยหมอนั่นยืนรออยู่นอกร้านไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สะสางปัญหาสักที
“มึงเล่ารายละเอียดให้กูฟังหน่อยดิ”
“ไม่ กูสัญญาแล้วว่าจะไม่ให้มึงยุ่งเรื่องยา”
“ช่างเรื่องสัญญาก่อนเถอะน่า” ผมกระชากคอเสื้อมันเข้ามาใกล้จนจมูกแทบจะชนกัน “กูไม่ยุ่งหากมึงจะเจรจาซื้อขายแบบปกติ แต่ถ้ามันไม่ปกติ ในฐานะควีนกูก็ควรจะรู้!”
ไอ้คิงมองผมนิ่ง แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเฮือก
“กูจะเล่าให้ฟังที่คลับ เพราะกูมีเรื่องต้องบอกหมอบ”
“ทั้งหมดนะ”
“ทั้งหมด” ไอ้คิงย้ำก่อนจะโอบเอวผมให้ออกเดินไปพร้อมกัน “กูไม่มีความลับกับเมียอยู่แล้ว”
พวกผมมาถึงคลับตอนเที่ยงคืนกว่าๆ
ไอ้คิงเดินเข้าไปหาพี่เอกทันทีเพื่อถามถึงพ่อค้ายา แต่คำตอบดันเป็นว่าหมอนั่นกลับไปแล้ว ปัดโธ่ ไหนบอกว่าจะอยู่รอทั้งคืน ไม่แน่จริงนี่หว่า
“มันมีอะไรฝากถึงกูรึเปล่า” ไอ้คิงเองก็คงคิดเหมือนกันว่ารายนั้นไม่น่าจะยอมถอยง่ายๆ
“ไม่มีครับบอส แต่ดูเหมือนว่ามันคงจะวนเวียนแถวนี้ ผมคิดว่ามันมารอเจอควีน...มากกว่ารอเจอบอส”
“ส่งคนไปจัดการ กูไม่ชอบให้มีแมลงวันมาตอมเมียกู”
มันกำลังด่าว่าผมเป็นกองขี้ป่ะวะ
“ครับ” พี่เอกตอบรับหนักแน่นพลางชี้นิ้วเรียกลูกน้องร่างบึกๆ ห้าคนออกไปตามจับตัวการ ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นหากไม่ติดว่าพี่เอกมองผมตาแทบไม่กะพริบจนชักอยากส่องกระจกว่าหน้าผมมีอะไรเขียนอยู่รึยังไง
“มีอะไรรึเปล่าพี่เอก” ผมถามอย่างอดไม่ได้เพราะลูกน้องคนอื่นๆ ก็แอบเหล่จนกลัวตาเป็นตะคริวแทน
“เอ่อ...เปล่าครับ” แล้วทำไมต้องพูดอึกอักด้วยล่ะเนี่ย
“พูดออกมา” ไอ้คิงช่วยเค้นคอ เห็นอยู่คาตาว่าพวกลูกน้องทำตัวแปลกๆ จะพูดก็เหมือนไม่พูด เอาแต่จ้องจนผมโคตรเสียความมั่นใจ ลืมรูดซิบเปล่าก็ไม่ กางกางตูดขาดก็ไม่ใช่อีก
“คือ...ผม...ได้รับแจ้งจากคุณหมอบว่าควีนไม่สบายหนัก ก็เลย...” พี่เอกตะกุกตะกัก ทำไมเรื่องแค่นี้ต้องทำเป็นยากเย็นเข็ญใจด้วยวะ ก็แค่เรื่องของ...กูเองนี่หว่า
ไอ้คิงโอบเอวผมแน่นขึ้น พอเงยหน้าก็เห็นว่ามันกำลังยิ้ม
“ควีนหายแล้วเหรอครับ” ท้ายที่สุด ท่ามกลางความเงียบ และไอ้คิงที่เอาแต่ยืนยิ้ม พี่เอกก็เอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำโดยมีพวกลูกน้องตะแคงหูข้างหนึ่งรอฟัง
“หายแล้วครับ...” ผมเผลอตอบสุภาพไปซะงั้น ก่อนจะรีบขยายความด้วยคำพูดที่ไม่ได้ถ่อมตัวเกินเหตุ “แค่ปวดท้องนิดหน่อย นอนพักก็หายแล้วล่ะพี่เอก”
“ครับ” พี่เอกพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปยืนเฝ้าหน้าประตูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกลูกน้องส่วนหนึ่งที่มารวมตัวต้อนรับไอ้คิงก็แยกย้ายกันไป อะไรวะ สรุปแล้วคือสอดรู้สอดเห็น หรือว่าเป็นห่วง ถ้าเป็นอย่างหลังผมจะเอ๋อแดกมาก
“อ๊ะ ควีน”
และก็เป็นแบบนี้ไปตลอดทางเมื่อไอ้คิงเดินโอบเอวผมพาลาดตระเวนไปทั่วชั้นหนึ่ง แทนที่พวกลูกน้องจะก้มหัวเคารพไอ้คิงและโค้งนิดๆ ให้ผมเหมือนไม่เต็มใจ ดันเสือกทำหน้าตกใจเอ่ยทักผมก่อนตลอด แล้วไม่พูดอะไรด้วยนะ ถ้าไม่เพราะรู้จากพี่เอกแล้วว่าพี่หมอบเล่นกระจายข่าวเรื่องผมนอนซมไปทั่ว ผมก็คงนึกว่าวันนี้มีเสน่ห์มากเกินไปใครๆ ก็เลยจ้องตาเขม็ง
“ฉันสบายดี ฉันสบายดี”
แล้วทำไมต้องคอยบอกไม่หยุดปากแบบนี้ด้วยวะ
ความจริงก็ไม่ได้อยากจะพูดทั้งที่คนอื่นไม่ทันจะถามหรอก แต่ผมไม่อยากให้พวกนี้เข้าใจผิดคิดว่าผมขี้โรค ประเดี๋ยวอำนาจของควีนที่พยายามสั่งสมจะยิ่งดับมอด ไม่ไหวๆ
“เฮ้ย ควีน!”
แต่ปฏิกริยาจากไอ้เก่งแม่งโอเว่อร์ชิบหาย
มันแทบจะกระโดดถอยหลังจนชนรูปปั้นอียิปต์สุดที่รักของผมจนหล่นแตกซะด้วยซ้ำตอนเห็นว่าไอ้คิงเดินโอบผมขึ้นบันไดมา
ตะโกนลั่นเลยนะมึง ดีนะที่หลังเที่ยงคืนไปแล้วชั้นสองจะโคตรวุ่นวาย พวกลูกค้าเลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะมัวแต่หน้ามืดตามัวเสพยา เสพเซ็กซ์อย่างเมามันส์
“หมอบล่ะ”
“อยู่ในออฟฟิศครับคิง เอ่อ...” ไอ้เก่งเหล่มองผมด้วยสายตาสำรวจไปทั้งตัว แต่ไม่ใช่เพราะดูถูกหรือโลมเลีย มันคือความสงสัยที่ปนมากับความข้องใจจนคิ้วขมวดมุ่น “ควีน...”
คนของคิงส์คลับคงจะปากหนักกันหมดสินะ จ้องหน้าแล้วพูดค้างๆ คาๆ อยู่ได้ กับคนอื่นน่ะผมยังพอเต็มใจอธิบาย แต่กับไอ้เก่งนี่ขอแกล้งทีเหอะ
“คิง...กูจะเป็นลม” ผมแกล้งเป็นยืนพิงอกคุณผัวแล้วหลับตาเหมือนไม่สบาย ‘หนัก’ พี่หมอบก็ช่างกระจ่ายข่าวได้โคตรไร้มูล แค่ปวดท้องเพราะไม่ได้กินข้าวล่อซะเป็นเรื่องใหญ่ ใครรู้ความจริงเข้ามีหวังอับอายขายขี้หน้า
“เฮ้ย เคลียร์ทางเร็ว เคลียร์ทาง!” ไอ้เก่งตกใจจัด ตะโกนสั่งลูกน้องไม่พอยังกระโจนเข้าไปในวงมวยย่อมๆ ที่กำลังเกะกะให้สลายตัว ทุกคนก็สามัคคีกันมาก แทนที่จะค่อยๆ จัดการทีละรายเหมือนปกติดันกลายเป็นความชุลมุนที่ยิ่งเละกว่าเดิม ผมกับคิงเลยยืนเกาะกันเพราะหากเข้าไปแทรกตอนนี้มีหวังโดนลูกหลงหน้าบวมฉึ่ง ไอ้เก่งแม่งโคตรเว่อร์
“มึงก็ไปแกล้งมัน” ไอ้คิงให้ผมยืนพิงไหล่เพื่อความสมจริง รู้ทันเมียดีมาก
“นานๆ ทีน่า” ผมกระซิบตอบ ก่อนจะปรือตามองเมื่อเห็นรู้สึกถึงแรงสะกิดยิกๆ ตรงแขน “พะ...พี่แว่น”
ครับ พี่แว่นแกะตัวเองออกจากเคาท์เตอร์บาร์มายืนตรงนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ แถมยังเดินผ่านกลุ่มตะลุมบอนตรงกลางมาได้โดยไร้รอยขีดข่วนอีกต่างหาก พี่แกไม่พูดอะไรเหมือนเดิม แถมยังส่งยาดมให้ผมด้วยสองมือที่ไม่ยักถือไอแพคสุดรักสุดหวง
“ขอบคุณครับ...”
ตั้งใจจะแกล้งแค่ไอ้เก่ง แต่กลายเป็นว่าคนในชั้นสองคิดว่าผมเป็นลมจริงกันหมดแล้ว โคตรกลุ้มใจ แต่ไม่ทันคิดหาวิธีแก้ตัวไอ้เก่งก็รีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามายืนก้มหัวให้ไอ้คิง
“ทางโล่งแล้วครับ!”
“ขอบใจ” ไอ้คิงก็เล่นกับเขาด้วย มันช้อนตัวอุ้มผมที่ยืนซบตัวพับตัวอ่อนในท่าเจ้าหญิงจนแทบหลุดร้องจ๊าก ยังดีที่กลั้นเสียงทันเพราะทั้งไอ้เก่ง พี่แว่น กับพวกลูกน้องของมันแม่งเล่นเดินตามเป็นพรวนอย่างกับขบวนแห่ ถ้าความแตกตอนนี้คาดว่าคงจะเกิดรอยร้าวฉานอย่างหนัก
ผมไม่ควรเล่นใหญ่เลยจริงๆ
แต่ปรากฏว่าวิกฤตยังไม่จบแค่นี้
“น้องนิล!?”
พอไอ้เก่งช่วยเปิดประตูออฟฟิศ พี่หมอบก็แทบจะปราดเข้ามาทันที ผมได้แต่หลับตานิ่งเพราะพวกไอ้เก่งยังยืนออหน้าประตู รีบปิดสิโว้ย! “ไอ้คิง มึงแม่งแย่ กูบอกแล้วว่าไม่ต้องห่วงๆ เพราะไอ้นั่นแม่งชิ่งหนีไปแล้ว แต่ก็ยังเสือกพาน้องนิลมาทรมานอีก กูจะฟ้องไอ้ชาย! กูจะเอาตัวน้องนิลคืน!”
ผมร้อนใจแทบดิ้น พอได้ยินเสียงปิดประตูปุ๊บ ก็รีบกระโดดออกจากตัวไอ้คิงเข้าไปคว้าโทรศัพท์พี่หมอบปั๊บ
“พี่หมอบใจเย็นก๊อน!”
ผมร้องห้ามเสียงหลง ภาพความวินาศสันตะโรยิ่งกว่าชั้นสองปรากฏวาบทันที ไอ้ชายโอ๋ผมยิ่งกว่าใคร ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ขืนรู้ว่าไอ้คิงอุ้มผมตุเลงๆ มาทั้งที่กำลังป่วย ‘หนัก’ ต้องสติแตกแน่ๆ
“อ้าว น้องนิล...สีหน้าดูดีนี่”
“ผมหายแล้วพี่”
“แล้วทำไมต้องให้ไอ้คิงอุ้มเข้ามาด้วยล่ะ” พี่หมอบทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“ผม...แค่แกล้งไอ้เก่งเล่นเฉยๆ” พูดเองก็รู้สึกผิดชอบกล พี่หมอบยืนนิ่งเหมือนประมวลผล หลังเดินวนรอบตัวผมสามรอบจนต้องฉีกยิ้มพิสูจน์ พี่แกก็พยักหน้าอย่างเข้าใจและยื่นมือขอโทรศัพท์คืน
“เล่นแบบนี้ไม่ดีเลยนะน้องนิล”
“ผมก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ โอ๊ย ไอ้คิง” ผมยกมือกุมหัวเมื่อโดนไอ้ผัวที่ช่วยทำเนียนให้มาตลอดหักหลังโดยการผลักศีรษะแรงๆ จนตัวเซ
“อย่าดิคิง น้องเพิ่งหาย เกิดวูบจริงๆ จะทำไง” พี่หมอบรีบเข้ามาช่วยประคอง เอ่อ...พี่ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น
“เมียกูแค่ปวดท้องเพราะไม่ได้กินข้าว ไม่ได้ปวดท้องเพราะป่วย” เอ้อ ไอ้หมอนี่ก็เข้าใจนี่หว่า แล้วมาทำงอแงอยากเฝ้านะมึง “ส่วนมึง...อย่าแกล้งลูกน้องกูบ่อยหนัก”
“กูไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ไอ้เก่งแม่งเกลียดกูจะตาย”
“อย่างน้อยมึงก็เป็น ‘ควีน’” ไอ้คิงดึงตัวผมให้ออกห่างจากพี่หมอบ แล้วบังคับให้นั่งบนตักมันพร้อมกับจุ๊บปากเบาๆ เอิ่ม...ยางอายน่ะมีบ้างมั้ย ต่อหน้าต่อตาเพื่อนนะไอ้สัด
“ใช่แล้วน้องนิล คลับนี้ไม่เคยมี ‘ควีน’ ฉะนั้นก็ไม่แปลกหรอกหากจะมีคนต่อต้านหรือไม่ยอมรับ แต่สุดท้ายทุกคนต่างก็ให้ความสำคัญกับตำแหน่งนี้ เพราะอย่างน้อย...ก็เป็นคนสำคัญของ ‘คิง’”
ผมหลบตาพลางซุกหน้ากับบ่าของไอ้คิงเพราะทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนย้ำ ผมไม่ชิน ไม่เคยชินกับคิงส์คลับแห่งนี้หรอก โดยเฉพาะกับการมีคนมาให้ความสำคัญโดยไม่สนว่าจะเคยเกลียดกันปางตาย แถมยังมากมายเป็นโขยงจนจำแทบไม่ไหว
ตอนแรกผมคิดว่าคลับแห่งนี้ก็เหมือนเกมน่าสนุกที่ตกกระไดพลอยโจรอย่างช่วยไม่ได้ วิธีเอาตัวรอดก็มีแต่ต้องเคลียร์ภารกิจให้ผ่านก็เท่านั้นเอง
แต่ในตอนนี้น่ะ...
“กูขอโทษนะ”
ผมชักเข้าใจที่ไอ้คิงหวนแหนปราสาทหลังนี้มาก
“อืม ไม่เป็นไร”
----------------
เคลียร์ไปอีกเปลาะ ทุกคนในคลับมุ้งมิ้งมากจนอยากไปสมัครขออยู่ด้วยคน แอร๊ย
ปล.พี่หมอบกากแบบมีกึ๋นค่ะ ที่พวกลูกน้องยอมรับก็ข้อนี้ด้วย พี่หมอบเหมือนเป็นคนไม่มีอะไรแต่ก็เป็นคนเดียวในคลับที่สามารถพูดให้คนฟังเวลามีเรื่องทะเลาะกันภายใน เพราะคิงคงไม่มีทางเกลี้ยกล่อมหรือยอมอ่อนก่อนแน่ๆ พี่หมอบเลยต้องมารับหน้าที่นี้แทน เวลาลุยก็ออกไปรับตีนคนแรก ถึงจะน่วมไม่เป็นท่าแต่ก็ได้ใจลูกน้องเหมือนกันนะ เป็นบุคคลธรรมดาที่สุดในคิงส์คลับที่ค่อนข้างสำคัญสมเป็นเรือล่ะค่ะ
ปลล.ถ้าเจอคำผิด หรือเห็นตรงไหนแปลกๆ ก็บอกได้เลยนะคะ
เพจนักเขียนที่อยากจะมีปราสาทสักหลัง จับหนุ่มๆ มาอยู่ด้วยกันแล้วนั่งฟินอย่างเดียว 
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353131 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก