ตอนที่ 28 : เหยื่อล่อ
การส่งคนค้นหาของพี่เอกล้มเหลว ตัวการวิ่งหนี หายไปกับกลีบเมฆ
“เดี๋ยวมันก็ต้องมาอีก”
ไอ้คิงสูบบุหรี่ปุดๆ อย่างหงุดหงิด มันคงไม่ชอบใจกับสภาพที่เหมือนโดนถูกจับตามองตลอดเวลา ผมก็เลยรีบสะกิดให้มันอธิบายเรื่องยาสักที เพราะคนที่ไม่รู้เรื่องแต่ดันไปเอี่ยวด้วยเนี่ย ก็คือควีนสุดแซ่บอย่างนิลกาฬคนนี้นี่เอง
“ยาตัวนี้ชื่อว่า ‘พาเลช’ มีส่วนผสมผิดกฏหมายหลายอย่าง ลักษณะเป็นเม็ดสีทองและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ แถมยังออกฤทธิ์นานกว่ายาตัวอื่น ก็เลยมีราคาแพง ถ้าเร่ขายเองคงไม่มีใครกล้าซื้อเพราะราคามากเกินกว่าพวกวัยรุ่นทั่วไปจะซื้อได้ ก็เลยต้องอาศัยช่องทางช่วยจัดจำหน่ายกับกลุ่มลูกค้าที่ผ่านการคัดกรองมาแล้ว หรือก็ที่คือคิงส์คลับ”
“น่าสนใจนี่หว่า” พี่หมอบออกความเห็น
“ใช่ แต่เจ้าของไม่อยากให้เราช่วยขาย จุดประสงค์ของมันคือตั้งใจให้คิงส์คลับเป็นพื้นที่ติดต่อโดยที่มันจะเป็นคนเอามาขายเอง กูเลยปฏิเสธ”
“แล้วเรื่องที่มันถามถึงกูล่ะ
“หือ อะไร น้องนิลเกี่ยวอะไรด้วย” ทำไมพี่หมอบเหมือนเป็นแม่คนที่สามเลยวะ...นี่พี่ไปติดเชื้อมาจากไอ้ชายรึไง
“วันก่อนมันเข้ามาเจรจากับกูและยกชื่อนิลมาอ้าง ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก...‘ควีน’ ของคิงส์คลับคงทำให้ใครต่อใครสนใจโดยเฉพาะเวลาที่ตกลงกันไม่ลงตัว กูคิดว่ามันอาจจะเข้าหามึงแทน เพราะควีนมีอำนาจตัดสินใจเท่ากับคิง ถ้ามึงบอกว่าได้ก็ต้องได้ กูเลยอยากจัดการให้มันจบๆ ก่อนที่เรื่องจะลามไปถึงมึง”
“เพื่ออะไรวะ กูไม่ยุ่งเรื่องยาสักหน่อย”
“ไม่มีใครรู้เรื่องนั้นนี่” ไอ้คิงมันผลักหัวผมเบาๆ “ช่วงนี้อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว”
“จะเป็นแบบโจ๊กเกอร์อีกเหรอไง” ผมตีหน้าเครียด สองวันนี้ยังไม่เท่าไหร่เพราะเป็นวันหยุด ตัวติดอยู่แต่กับไอ้คิง แต่พรุ่งนี้ผมก็ต้องไปมหาลัยนะครับ “กูคงไม่โดนจับไปทำอะไรต่อมิอะไรอีกหรอกนะ”
“ไม่หรอกน้องนิล ถ้าทำแบบนั้นใครจะเอายาของมันเข้าคลับให้กันล่ะ กรณีนี้คงตั้งใจตีสนิทซะมากกว่า”
“งั้นก็โล่งอก” ผมยักไหล่
“ห้ามเดินตามคนแปลกหน้า”
“เออน่า กูไม่ใช่เด็กสักหน่อย” ผมตบขาไอ้คิงเบาๆ เป็นเชิงรับรู้ “เรื่องแค่นี้น่ะสบายมาก”
“อย่าประมาทเชียวนะน้องนิล”
“มีอะไรโทรบอกกู”
“ใครมาทักก็ห้ามตอบเชียวนะ”
“ถ้ามีเบอร์แปลกก็อย่ารับ”
“ใจเย็นโว้ย!” ผมเหวขึ้นมาหลังโดนพวกมันสลับกันกำชับจนปวดหัวไปหมด “ยังไงมึงก็ส่งเบอร์หนึ่งประกบกูอยู่แล้วนี่ จะห่วงอะไรวะ” ผมหันไปพูดกับไอ้คิง ก่อนจะหันมาหาพี่หมอบ “ส่วนพี่...พี่น่ะเดินมาหาไอ้ชายทุกครั้งตอนไม่มีเรียน ไม่เห็นต้องกลัวเลย”
ทั้งคิงและพี่หมอบขมวดคิ้วทั้งคู่เหมือนไม่ค่อยเต็มใจฟัง
“อีกอย่างนะ...ไอ้หมอนั่นหน้าตาแบบไหนก็ไม่รู้ แล้วจะไประวังตัวยังไงกันล่ะ”
ไอ้คิงหยิบมือถือออกมากดโทรออกทันที
“แว่น ส่งรูป ‘สมศักดิ์’ เข้าเครื่องกู ด่วน”
คือ...มึงเดินออกไปบอกก็ได้ป่ะวะ เปลืองค่าโทรชิบเป๋ง
ไม่นานมือถือของมันก็ส่งเสียงว่ามีข้อความเข้า ไอ้คิงยื่นให้ผมไปจำหน้าคู่กรณีทันที
เอ่อ...ภาพแอบถ่ายของชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบสี่ยี่สิบห้า หน้าตาหลุกหลิกเหมือนคนขี้ระแวงมีอะไรในใจตลอดเวลา แก้มซูบตอบ ผมยุ่งกระเซิง มองไปมองมาโคตรเหมือนคนติดยา แล้วเสือกชื่อสมศักดิ์ เข้ากันชิบหาย
เดี๋ยวนะ
คนคนนี้...มันคนที่เดินควงกับกระต่ายในห้างนี่หว่า!
“อีกสามอาทิตย์จะเข้าสู่ช่วงสอบปลายภาคแล้ว ฉะนั้นงานพรีเซ้นท์สุดท้ายขอให้ทุกคนทำให้ดี ใครที่มีปัญหาอะไรก็มาถามอาจารย์ได้ ส่วนใครที่หัวข้อซ้ำกับเพื่อนก็มาเช็คกับอาจารย์ อย่าให้พลาดคะแนนเก็บนะนักศึกษาทุกคน”
“ครับ/ค่ะ!”
เวร...เวรล่ะครับ
“เป็นอะไรวะนิล ไหนบอกว่าได้ผัวช่วยทำรายงานเสร็จไปนานแล้วไม่ใช่รึไง”
“เออ เสร็จนานแล้ว สไลด์พรีเซ็นท์ก็กำลังจะเริ่ม...”
“แล้วมึงจะนั่งทำหน้าเหมือนปวดอึทำไมวะ”
“ก็...”
ก็เพราะว่ามันเป็นช่วงเดียวกับที่ผมต้องทำให้ไอ้เก่งยอมรับได้น่ะสิ!!! แย่ล่ะ เกิดพลาดขึ้นมาไม่กลายเป็นว่าโดนลูกน้องเขม่นไม่พอยังต้องมาเครียดกับการสอบอีกเหรอวะ ปวดหัวคูณสอง ไม่เป็นไรน่านิลกาฬ มึงต้องทำได้! และมึงต้องทำให้สำเร็จก่อนจะเข้าช่วงสอบมรณะด้วย!!
“ก็อะไรเหรอนิล” ไอ้ชายถามหลังช่วยจัดปกเสื้อผมให้เรียบร้อย
“ก็...ก็ไม่มีอะไรหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า!” โกหกได้โคตรไม่เนียน ผมรู้ ไอ้หญิงรู้ และแน่นอนว่าไอ้ชายก็โคตรรู้
“นิล...”
“เรื่องในคลับน่ะชาย ไม่มีอะไรหรอก” ผมตบไหล่เพื่อนสนิทแปะๆ แต่ไอ้ชายไม่ยอมง่ายๆ วกกลับมาถามในสิ่งที่ผมอยากปิดบังมันที่สุด
“จริงสินิล ทำไมจู่ๆ หมอบถึงมาถามเรื่องนิลแพ้ยาล่ะ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”
มึงเป็นชายจิตสัมผัสรึไง!
“เปล่าสักหน่อย” ผมหัวเราะเริงร่ากลบเกลื่อน “กูแค่บอกไอ้คิงเฉยๆ ว่ากูร่างกายอ่อนแอ เป็นคนที่ควรได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด ไอ้คิงก็เลยอยากรู้ขึ้นมาเท่านั้นเอง”
“อวดผัวอีกแล้วนะมึง” ไอ้หญิงแซว
“ก็คนมันมีให้อวดอ่ะ” ผมยักคิ้ว “ว่าแต่มึงเถอะชาย เรียกหมอบเฉยๆ แบบนี้ พี่หมอบไม่ว่าเหรอวะ ไม่มีสัมมาคาราวะเลยนะมึง”
“อย่างกับว่ามึงมีล่ะเหี้ยนิล”
“โว๊ะ เหี้ยหญิงครับ ก็พวกกูป่ามป้ามกันก่อนทำความรู้จักว่าใครแก่กว่าใคร มันก็เลยติดปากมาแต่แรกต่างหาก” ผมพูดพลางท้าวแขนกับบ่าของหญิง รายนี้กำลังพยายามตัดใจ ซึ่งก็ฟื้นฟูตัวเองไปได้เยอะแล้วเนื่องจากมีคนแบบผมคอยก่อกวนอยู่ข้างๆ แต่ก็มักทำตัวเงียบกริบเวลาพูดถึงใครอีกคนเสมอ
“หมอบเป็นคนอยากให้เรียกนะ ชายเลยตกลง”
“แหม คุณสามีในโอวาท”
“ใครจะเป็นแบบมึงล่ะนิล” ไอ้หญิงมันปัดแขนผมออก “อาจจะพูดช้าไปสักหน่อย แต่กูก็ยินดีด้วยนะชาย”
“ขอบคุณนะหญิง” ชายยิ้มหวานเชียว แม่ง เดี๋ยวทำเพื่อนหญิงเพียงคนเดียวของกูตกหลุมรักอีกหรอก ผมยกมือปิดตาไอ้หญิงจนมันร้องโวยวาย สุดท้ายก็โดนไล่ตีจนไอ้ชายต้องออกปากห้ามทั้งที่ตายิ้มเยิ้ม เอาวะ เห็นหญิงยอมเปิดปากออกมาเองแบบนี้ก็เบาใจ ผมไม่ค่อยชอบบรรยากาศอึดอัดเท่าไหร่ ทั้งที่เวลาอยู่กับพวกมันน่ะสบายใจที่สุดแล้ว
เอ้อ ตอนนี้ต้องนับคุณผัวด้วยอีกคนสินะ
“พี่นิลลล”
พูดถึงก็มาทันที...ลิ่วล้อของไอ้คิง บิชอปของคลับ ลูกน้องของกูเอง นามนั้นถูกเรียกขานว่า...
“เบอร์หนึ่ง วิ่งหน้าตั้งมาเชียวนะมึง”
“ผมกลัวจะมาไม่ทันพี่นิลเลิกคลาสนะครับ” มันพูดพลางหอบพลาง โคตรน่าสงสารเพราะต้องวิ่งไปมาระหว่างตึกวิศวะกับตึกอักษร ซึ่งผมขอย้ำว่าไม่ใช่ใกล้ๆ เลย ถ้าเป็นตึกบริหารของพี่หมอบน่ะว่าไปอย่าง
“แล้วมึงไม่มีเรียนรึไง”
“เพื่อนเช็คชื่อให้แล้วครับ”
“...แล้วมึงไม่ต้องเรียนเรอะ!?”
“เรื่องนั้นก็ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมให้คนอื่นช่วยติวก็ได้ คนในคลับเรียนวิศวะเยอะนะครับควี—เอ๊ย พี่นิล” ไอ้เบอร์หนึ่งยิ้มเจื่อนให้ไอ้หญิงกับชายเพราะเกือบจะหลุดปากออกมา อย่าว่าแต่สองคนนี้เลย ถ้าใครได้ยินเข้ามีหวังคิดว่าผมกับมันไปเล่นลิเกที่ไหนน่ะสิ “พี่นิลอยากกินอะไร เดี๋ยวผมไปซื้อให้”
“ข้าวมันไก่แล้วกัน”
“รับทราบครับ!”
อย่างกับมีเบ๊ประจำกาย ผมนั่งจองโต๊ะ ส่วนไอ้หญิงกับไอ้ชายก็แยกย้ายไปซื้ออาหาร เป็นเรื่องคุ้นชินกันแล้วครับ ไม่รู้ว่าเพราะไอ้เบอร์หนึ่งมันดูซื่อ(บื้อ)อย่างกับหมาน้อย หรือเพราะเข้าใจกันหมดว่าไอ้คิงแม่งหวงเลยต้องส่งคนมาตามประกบ
นึกแล้วก็เหนื่อยใจเป็นบ้า เมื่อวานตอนกลับพร้อมไอ้คิงนี่แทบจะมีคนปูพรมเตรียมโทรเรียกรถพยาบาลซะด้วยซ้ำ ทั้งที่เกิดเหตุที่ชั้นสองแต่ข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วยันชั้นหนึ่ง ไม่รู้ว่าตอนนี้ ‘ควีน’ ในสายตาพวกนั้นจะเป็นยังไงบ้างแล้ว เฮ้อ!
“ข้าวมันไก่ครับพี่นิล”
ไอ้เบอร์หนึ่งยิ้มแป้นเล้นพลางวางถาดอาหารให้อย่างภูมิใจนำเสนอ ไม่รู้ว่าแม่งมีเส้นสายกับพ่อค้าแม่ขายแถวนี้ด้วยรึเปล่า ถึงได้ซื้อเร็วกว่าชาวบ้านเหมือนมีคนช่วยเปิดทางให้ก่อนทุกที
“เบอร์หนึ่ง มึงรู้จักสมศักดิ์มั้ย ไอ้คนที่เสนอขายยากับไอ้คิงอ่ะ”
“รู้จักครับ” เบอร์หนึ่งรีบกระซิบกระซาบเสียงเบาพลางทำหน้าเครียดทันที “มันเข้ามาหาพี่นิลเหรอครับ อยู่ตรงไหน ผมจะไปจัดการเอง”
“เปล่าโว้ย แต่กูคุ้นๆ ว่ามันเคยเดินควงกับกระต่าย”
เบอร์หนึ่งเบิกตากว้างทันที
“มึงช่วยดูๆ ให้หน่อยดิ กูกลัวมันเข้ามาหากระต่ายเพราะหวังผลประโยชน์จากทางคลับว่ะ”
“ได้ครับพี่นิล” เบอร์หนึ่งรับคำหนักแน่น ทั้งมันทั้งผมต่างรู้กันดีว่า...แม้จะพูดเตือนไปมากแค่ไหน แต่กระต่ายก็ยังทำตัวเหมือนเป็นนิลกาฬคนที่สอง ผมล่ะกลัวว่าไอ้การกระทำนั้นจะไปดึงดูดตัวปัญหาให้เข้ามาเพราะนึกว่ามันคือ ‘ควีน’ “สมศักดิ์คงไม่กล้าเข้ามาทำอะไรโจ่งแจ้งในคลับหรือผับ ฉะนั้นถ้าไปยุ่งกับปอจริงๆ ก็คงจะเป็นนัดเจอกันข้างนอกมากกว่า มันยังไม่เคยเจอพี่นิลตรงๆ ใช่มั้ยครับ”
ผมพยักหน้ารับ ไม่ค่อยชินกับมาดเป็นการเป็นงานของไอ้เบอร์หนึ่งเท่าไหร่
“งั้นก็เป็นไปได้สูงว่าอาจจะเข้าหาผิดคน ดีเลยครับพี่นิล อย่างน้อยพี่ก็ไม่โดนเล็งแน่นอน ถ้าบอสรู้คงสบายใจ”
“ดีกับผีน่ะสิ” ผมสบถ “กระต่ายมันไม่คุ้นกับฝั่งนี้ มันอยู่ในผับ ไม่ใช่คลับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไงวะ”
ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับน้องแล้วหรอกนะครับ แต่พอมารู้แบบนี้ก็ปล่อยไปไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อน้องมันเหมือนเดินตกลงในกับดักเองอย่างนี้
“ก็ถือว่าปอทำตัวเอง” เบอร์หนึ่งตอบได้เย็นชามาก “พี่นิล...ปอน่ะกู่ไม่กลับแล้ว มันอ้างชื่อพี่กับบอสบ่อยๆ ซะด้วยซ้ำ การที่สมศักดิ์เลือกจะควงมัน ก็คงเพราะมันหลุดปากบอกชื่อพี่นิล ไม่ก็คิดจะสวมรอยเป็นเองเหมือนกับที่พยายามจะมาเป็นคู่นอนบอส”
“กูรู้น่า...” ผมขมวดคิ้ว ไอ้เบอร์หนึ่งถอนหายใจเฮือก
“เอาเป็นว่าผมรับปากแล้วนะครับว่าจะดูให้ พี่ไม่ต้องเป็นห่วง” มันว่าก่อนจะขยับตัวเว้นที่ให้ไอ้ชายซึ่งถือชามก๋วยเตี๋ยวเข้ามาพร้อมกับพี่หมอบที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย ส่วนไอ้หญิงยังยืนต่อแถวอยู่เลย ช่วงเที่ยงนักศึกษาก็เยอะแบบนี้ล่ะครับ
“ยังไงซะเรื่องนี้ก็ต้องรายงานบอสอยู่แล้ว”
เสียงกระซิบพึมพำของไอ้เบอร์หนึ่งทำเอาผมใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“มีอะไรจะเล่าให้กูฟังมั้ย”
ว่าแล้วเชียว...
พอขึ้นรถมาปุ๊บก็โดนถามปั๊บ ไอ้คิงทำเป็นขับรถตามองถนน แต่เชื่อเถอะว่าเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ
ถ้าไม่ติดว่างวดก่อนมันแอบได้ยินผมตะโกนใส่กระต่ายซะเต็มคราบ แถมยังเป็นเหตุให้ทะเลาะกันอีก เอ่อ...จะเรียกว่าทะเลาะดีมั้ยวะ เอาเป็นว่าเพราะไอ้คิงมันระแคะระคายหมดแล้ว ก็เลยไม่มีเหตุผลต้องปิด
แต่มันเล่ายากว่ะ
“อืม...ก่อนหน้านี้กูอยากช่วยน้องต่าย เพราะน้องมันเหมือนกูสมัยก่อน แต่กูตรัสรู้แล้วว่าไม่เหมือนกัน ก็เลยจะปล่อยๆ ไป”
“แล้ว?”
“แล้วตอนนี้มันโดนเล็งเพราะเหมือนกูเข้าจริงๆ ไอ้ที่จะปล่อยมันก็...เอ่อ...มึงเข้าใจกูปะ เหมือนรู้แก่ใจว่าตัวเองเป็นเหยื่อ แต่
เสือกมีคนโดนเล่นแทนทั้งที่ไม่รู้เรื่องในคลับ แล้วดันเป็นคู่กรณีเก่ากูที่เห็นหน้าค่าตากันอีก” ผมหันไปมองหน้าไอ้คิง “เรื่องมันก็แค่นี้ กูไม่ได้คิดอะไรกับกระต่ายนะเว้ย!”
ผมรีบแก้ตัวไว้ก่อน
“เออ กูเข้าใจ”
ผมถอนหายใจเฮือก ไม่รู้ทำไมช่วงนี้แม่งโคตรกลัวไอ้คิงทำหน้าหงอย
“มึงจะจัดการไอ้สมศักดิ์ยังไง”
“กูอยากให้กระต่ายของมึงเป็นเหยื่อ”
“ห๊ะ”
“มึงอยากช่วยน้องมันใช่มั้ย กูมีวิธีที่จะช่วยกระต่ายของมึง และจบเรื่องนี้ด้วย!”
“ให้ผมเป็นเหยื่อ!?”
นี่คงเป็นครั้งที่สองล่ะมั้งที่ไอ้กระต่ายถูกเชิญเข้ามาในออฟฟิศ โดยมีผมกับไอ้คิงนั่งบนบังลังก์(เก้าอี้คอม)ด้วยท่วงท่าประหนึ่งพระราชาและพระราชินี
“พูดดีๆ” ไอ้เบอร์หนึ่งที่เป็นคนนำน้องเข้ามาเตือนเสียงเรียบ โดยยืนเยื้องคุมด้านหลังไม่ให้กระต่ายแตะต้องสิ่งของใดๆ ก็ตามในห้อง แม้กระทั่งจะหย่อนก้นนั่งยังไม่ได้เลย กลายเป็นว่าผมต้องเงยหน้ามองพวกมันจนคอแทบเคล็ด ให้ตายสิ...พอได้คำสั่งจากไอ้คิงล่ะทำมาดนิ่งอย่างกับสายลับเปลี่ยนหน้า สรุปแล้วแม่งเป็นหมาบ้านหรือจิ้งจอกกันแน่วะ เป็นครั้งแรกที่ผมชักเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าทำไมมันถึงได้ตำแหน่งบิชอปทั้งที่อายุยังน้อย
“เอ่อ...บอส...อยากให้ผมเป็นเหยื่องั้นเหรอครับ” กระต่ายรีบพูดเสียงอ่อนน้อมจนแทบจะลงไปหมอบคลาน มันดูจะคุ้นชินและค่อนข้างกลัวกับเบอร์หนึ่งมาดนี้เอามากๆ ไม่รู้เพราะเคยโดนขู่หรือยังไง อย่าบอกนะว่าสาเหตุที่น้องต่ายของผมทนอยู่กับเบอร์หนึ่งไม่ได้เพราะลับหลังควีนแล้วไอ้หมอนี่เสือกเล่นบทพิศาลขึ้นมาน่ะ
ชักเพ้อแล้วน้องนิล สติโว้ยสติ
“กูมีค่าเสี่ยงให้มึง” ไอ้คิงเอ่ยเสียงดุ เก๊กพอกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง “และกูไม่ให้มึงปฏิเสธ”
โคตรโหดเลยผัวผม ข่มขู่กันชัดๆ
“บอส...จะให้ผมทำยังไงครับ” กระต่ายก้มหน้างุดๆ สายตาล่อกแล่กอย่างกับโดนลวงมาฆ่าถ่วงน้ำ ก็ไม่แปลกหรอกหากจะกลัวขนาดนั้น เพราะพอไอ้คิงเห็นของเลียนแบบปุ๊บ ตาแม่งก็อย่างกับจะยิงแสงเลเซอร์ออกมาปั๊บ ผมควรจะปลื้มใช่มั้ยที่มันหวงเมียมากจนไม่อยากให้มีของก๊อปเกรดบี
“บอกเรื่องสมศักดิ์เท่าที่มึงรู้ออกมาก่อน”
“เอ่อ...”
“พูด!” ไอ้เบอร์หนึ่งก็เร่งจริงโว้ย ผมเห็นแล้วล่ะโคตรสงสารกระต่าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ห้าม แบบว่ากำลังสนุกอยู่ลึกๆ อารมณ์เหมือนถูกพามาเล่นล่าสัตว์แบบสมัยก่อน ยิ่งกระต่ายเคยทำผมเสียเวลาเสียน้ำลายมาแล้วเนี่ยต้องโดนของจริงบ้างล่ะน่า จะได้รู้ว่าไอ้ที่ทำอยู่มันอันตรายขนาดไหน
“สมศักดิ์? ผมไม่รู้จักคนชื่อนั้นหรอกครับ”
ไอ้คิงปรายตาใส่เบอร์หนึ่ง ไม่ต้องพูดอะไรบิชอปคนเก่งก็รู้งานดีมาก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปให้กระต่ายดูทันที
“อ้อ...คุณอเล็กซานเดอร์”
อะไรนะ!?
ผมเกือบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อได้ยินกระต่ายเรียกชื่อคนในภาพ อเล็กซานเดอร์? โอย อยากจะขำกรามแทบหัก ชื่อสมศักดิ์อยู่ดีๆ เสือกเปลี่ยนได้ตลบแตลงมาก พ่อกับแม่ได้ยินไม่ร้องไห้น้ำตาไหลเลยเหรอวะ
“เล่ามาว่ามึงไปเจอมันยังไง มันพูดอะไร และถามอะไรมึงบ้าง” ไอ้คิงนี่โคตรนิ่ง ขณะที่ผมกลั้นหัวเราะตัวเกร็งจนแทบตกเก้าอี้ โอย พวกมึงทนได้ไง นิลกาฬขอคาราวะ
“ผมเจอเมื่อสามวันก่อนครับ เขาเป็นคนเข้ามาทักหลังเลิกงาน และอาสาไปส่ง...เอ่อ...” ไม่บอกก็รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ไอ้อเล็ก...ถุย! ไอ้สมศักดิ์เนี่ยหน้าตาพอไปวัดไปวา แถมยังดูเปย์หนัก ไม่แปลกหากกระต่ายจะตอบตกลงทันที “จากนั้นเขาก็บอกว่าจะช่วยออกค่าเรียนให้ผม ขอแค่นัดเจอกันบ้าง กินข้าวบ้าง โดยระหว่างนั้นผมมีอิสระทำอะไรก็ได้”
“เสี่ยเลี้ยงน่ะสิ”
กระต่ายค้อนขวับ ส่วนเบอร์หนึ่งทำหน้าตายเหมือนไม่ได้พูดอะไร ร้ายนักนะมึงนี่ เห็นแล้วหมั่นไส้ชิบหาย
“แล้วมันถามอะไรถึงกูบ้างรึเปล่า” ผมขัดเพราะขี้เกียจรอให้ไอ้สองตัวนี่กัดกันทางสายตา
“ครับ พี่นิล” ยังดีนะมีความเคารพกันบ้าง หรือไม่เพราะบรรยากาศและตำแหน่งที่นั่งของผมกับไอ้คิงกดดัน ทำให้มันพอจะระลึกได้ว่างวดนี้ผมกลับมาในตำแหน่งไม่ธรรมดาเฉกเช่นคู่นอนเหมือนในอดีต “คุณอเล็กซานเดอร์เข้ามาทักว่าผมเหมือนพี่ ผมก็เลย...บอกไปว่าผมเป็นน้องชายพี่นิล”
อือหือ กระต่ายนี่ตอแหลได้โล่ห์เลยว่ะ น้องเองก็รู้ตัวเพราะพูดเสียงเบาหวิวปานกระซิบ แต่ไม่อาจเล็ดรอดสายตาของไอ้คิงที่วาววับอย่างกับจะจับแล่เนื้อขายทอดตลาดไม่ได้หรอก
ผมหันไปตบต้นขาคุณผัวแปะๆ ให้มันสงบจิตสงบใจ เกิดน้องเครียดจนอ้วกแตกขึ้นมาก็ซวยกันพอดี
“แล้วมึงบอกว่าชื่ออะไร คงไม่บอกชื่อไปตรงๆ หรอกนะ”
“เปล่าครับ เพื่อความแนบเนียนผมเลยบอกไปว่า...ชื่ออำพัน”
“5555555555!!!”
คราวนี้ผมกลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ หลุดหัวเราะลั่นออกมาจนน้ำตาเล็ด โอยย ไม่ไหวแล้วครับ นี่มันเรื่องตลกบ้าบออะไรกันวะ คนหนึ่งชื่อสมศักดิ์เสือกบอกอเล็กซานเดอร์ อีกคนชื่อใบปอเสือกบอกว่าชื่ออำพัน ผมหัวเราะจนปวดท้องไปหมดจนไอ้คิงต้องเป็นฝ่ายช่วยลูบหลังเพราะกลัวเมียสำลักน้ำลายตัวเอง
นิลกาฬ-อำพัน เข้าคู่สมเป็นพี่น้องดีมาก ชื่อมาจากอัญมณีทั้งคู่ ฟังแล้วโคตรน่าเชื่อชิบเป๋ง โอยยย น้ำตาร่วงเป็นเม็ดๆ ผมหัวเราะจนคอแห้งเลยทีเดียว
“กร เอาน้ำมา”
คุณผัวรู้ใจมาก ผมที่ยังหัวเราะคิกๆ เลยเอนตัวไปพิงกับอกไอ้คิงเพราะตัวอ่อนไปหมด ก่อนจะพักจิบน้ำเมื่อเบอร์หนึ่งรีบประคองส่งให้จากตรงบาร์ แต่พอจิบไปได้ไม่เท่าไหร่ผมก็หลุดหัวเราะก๊ากเมื่อเห็นหน้ากระต่ายเจื่อนลงด้วยความอับอาย เพิ่งมาอายอะไรตอนนี้วะ แล้วตอนนั้นใช้อะไรคิด โอยยย กูขำาาา!!!
“เมีย ใจเย็นๆ”
“กูจะตายแล้ว” ผมเอาหน้าซุกกับอกคุณผัวทั้งที่หัวเราะจนตัวสั่นระริกไปหมด นั่งให้มันลูบหัวลูบหลังไปสักพักก็เริ่มสงบลง พอเงยหน้ามองถึงเพิ่งเห็นว่ามันเองก็กำลังอมยิ้มเหมือนกัน นึกว่าจะเก๊กหน้าข่มจนตีนกาขึ้นซะอีก
ส่วนกระต่าย...ตอนนี้แทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีแล้วครับ
“เอ้า เล่าต่อสิ” ผมกระดกน้ำอีกแก้ว แม่ง เมื่อกี้เกือบจะขาดใจ
“ครับ...” เสียงกระต่ายเบาลงไปอีก “คุณอเล็กซานเดอร์เชื่อว่าผมเป็นน้องพี่นิลจริงๆ ก็เลยพาไปไหนมาไหน ระหว่างนั้นก็ถามข้อมูลพี่นิลไปด้วย แต่ผมไม่ได้รู้จักพี่เป็นการส่วนตัว ก็เลยโกหกไปทุกอย่าง หลังๆ มานี่ก็เริ่มถามเรื่องคลับ แต่ผมคิดว่าเขาคงสับสนกับผับ ก็เลยเออออไป”
แม่ง แสบว่ะไอ้น้อง มันไม่ได้ใสซื่ออย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ นั่นแหละ ไหวพริบดีใช่เล่น แถมยังเข้าใจอ้างชื่อนิลกาฬตกเหยื่ออีกต่างหาก ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงเคือง แต่พอคิดว่ามีน้องชายเพิ่มอีกคนชื่ออำพันก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมาทุกที
“เล่าต่อๆ กำลังเพลินเลย”
“จากนั้นเขาก็ชวนผมค้ายา บอกให้ผมลองเอาให้คนในคลับทดลองดู แต่ผมปฏิเสธไปเพราะถึงผมจะ...ขายตัว แต่มันก็เป็นตัวผม ผมไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แต่ถ้าผมค้ายา ถึงผมจะได้เงินเยอะกว่า แต่มีคนจำนวนมากที่ต้องเสพติดมัน ผม...”
อคติของผมเริ่มลดน้อยลง อย่างน้อยกระต่ายมันก็ไม่ได้หลงผิดมากเกินไป
“ดี เพราะถ้ามึงเอาเข้ามา มึงคงไม่มีโอกาสยืนตรงนี้”
ใช่ ไม่เหมือนไอ้ผัวของผม ที่แม่งสารเลวทุกรูปแบบ!
กระต่ายสะดุ้งเฮือกพอโดนไอ้คิงพูดขู่เสียงเหี้ยม จนเผลอก้าวถอยหลังไปสองก้าว แต่พอชนเบอร์หนึ่งก็สะดุ้งอีกต่อ รีบเดินมาข้างหน้าอีกสองก้าว
...สองคนนี่แม่งต้องเคยมีซัมติงกันแน่ๆ!
สายตานิลกาฬไม่เคยพลาด โดยเฉพาะท่าทางของกระต่ายที่โคตรจะเกรงเบอร์หนึ่งมากกว่าไอ้คิงเนี่ย มีพิรุธชิบหาย จบงานนี้สงสัยผมคงต้องไปเค้นคอบิชอปหน้าซื่อซะแล้วว่าแม่งไปกล่อมสัตว์กินพืชของผมท่าไหนถึงได้กลายสภาพเป็นของก็อปมือสองอย่างนี้
สมองประมวลผลอย่างคล่องแคล่ว อาศัยจากละครหลังข่าวที่แม้ไม่ค่อยได้ดูแต่ได้ยินได้ฟังจากไอ้หญิงอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ประหนึ่งเป็นผู้กำกับซะเอง ย้อนไปตอนเบอร์หนึ่งได้รับคำสั่งจากผมพาน้องต่ายไปนอนด้วย ตอนนั้นน้องมันยังใสๆ ตัวขาวๆ น่าเจี๊ยะ แถมเพิ่งโดนแฟนเก่าซ้อม สภาพกำลังน่าขบเคี้ยว พอพาไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เบอร์หนึ่งก็หื่นขึ้นหน้า จัดการกระชากเสื้อแล้วตบซ้ายจูบขวา น้องต่ายขัดขืนยังไงก็ไม่ฟัง ปู้ยี้ปู้ยำจนเยื่อพรมจรรย์ขาด...ว่าแต่ผู้ชายมันมีมั้ย แต่ถึงมีไอ้ต่ายก็ไม่ซิงแล้วนี่หว่า คัตๆ
มาต่อกันที่กล้องเพนไปยังตอนเช้าตรู่ เบอร์หนึ่งนอนแผ่อิ่มหนำสำราญ ส่วนน้องต่ายร้องไห้กระซิกๆ วิ่งหนีออกมาท่ามกลางฟ้าฝนพายุคำราม หลังคร่ำครวญสักพักก็กลับมาที่ผับอีกครั้งด้วยสภาพเป็นคนใหม่เพื่อแก้แค้น...
ผมขอตั้งชื่อเรื่องว่า ‘ล่ารักสุดขอบผับ!’
...เดี๋ยวนะนิลกาฬ มึงชักจะมโนเก่งเกินไปแล้ว กระต่ายเปลี่ยนสีเพราะโดนผัวกูจับหม่ำเองนี่หว่า นึกแล้วก็เซ็ง พอๆ เลิกกอง!
“ปกติพวกมึงนัดเจอกันที่ไหน”
“ส่วนใหญ่เป็นตามลานจอดรถไม่ก็ม่านรูดครับ คุณอเล็กซานเดอร์ไม่เคยพาผมไปห้องของเขามาก่อน”
เป็นคำตอบที่เห็นภาพเลยว่าหลังจากเจอแล้วต้องได้โจ๊ะครึมๆ กันเป็นแน่
“งั้นวันนี้มึงนัดมันออกมา บอกไปว่าสนใจเรื่องยา”
“...ครับ” กระต่ายรับคำอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“กูมีค่าเสี่ยงให้ มากกว่าที่สมศักดิ์ให้มึงแน่นอน” ไอ้คิงมันพูดเสียงเข้ม คงเป็นเรื่องนี้ที่มันบอกว่าจะช่วยกระต่าย แต่ไอ้คิง มึงคิดง่ายป่ะวะ นี่มันไม่ได้เรียกว่าช่วย มันเรียกว่าถ่วงเวลาต่างหาก ถ้าเงินหมดกระต่ายก็ลงอีหรอบเดิมน่ะสิ! “ส่วนมึง...กร ตามเด็กนี่ไป แล้วสะกดรอยสมศักดิ์อีกที”
“ครับ บอส” เบอร์หนึ่งขานรับเสียงเรียบ หน้าตาจริงจัง ผิดกับไอ้เก่งที่ชอบตะโกนเหมือนจะบอกให้โลกรู้ว่าโดนใช้งาน
“กูอยากรู้ก่อนว่ามันเก็บยาที่ไหน ผลิตที่ไหน และติดต่อกับใครอีกบ้าง หามาให้ครบ อย่าทำให้กูผิดหวัง”
“ครับบอส!”
เพิ่งจะชมอยู่แหมบๆ...เสือกตะโกนเสียงดังขึ้นมาซะงั้น ลูกน้องในปราสาทแห่งนี้แม่งเหมือนๆ กันหมดเลยวุ้ย
“ออกไปทั้งคู่ ไป”
ไอ้คิงโบกมือไล่ เบอร์หนึ่งก็เลยลากกระต่ายออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้น้องสงสัยว่าประตูของอีกฝั่งหนึ่งคืออะไร พอก้างขวางคอหายไปปุ๊บ ผมก็รีบกระโดดนั่งตักคุณผัวเตรียมอ้อนปั๊บ
“ไอ้คิง กูอยากไปด้วยอ่ะ ให้กูไปกับเบอร์หนึ่งนะ”
“ไม่ได้” ไอ้คิงมันจับคางผมแล้วจูบแรงๆ ผมก็เลยบ่ายหน้าหนีแล้วทำหน้าหงิกใส่ กับอีแค่สะกดรอยตามมันจะอันตรายตรงไหนวะ ความจริงขอตามไปถึงม่านรูดก็พอ ผมแค่อยากเห็นไอ้สมศักดิ์เรียกตัวเองว่าอเล็กซานเดอร์ ส่วนไอ้กระต่ายเรียกตัวเองว่าอำพันก็เท่านั้นเอง
“งั้นบอกให้เบอร์หนึ่งถ่ายวีดีโอมาทีดิ”
“มึงนี่...” ไอ้คิงทำหน้าอ่อนใจ ก่อนจะขย้ำก้นผมอย่างหมั่นเขี้ยว ไม่ต้องมาบีบ เดี๋ยวหนอนตื่นขึ้นมาล่ะยุ่ง “ไม่ต้องห่วง กูพามึงไปปิดงานแน่นอน ควีนของกู”
...แบบนี้ค่อยน่าให้จูบหน่อย คิงของกู จ๊วบ!
---------------
ขอโทษนะสมศักดิ์ นายไม่ใช่คนในคลับ แถมบทกระจิ๊ดริด ก็เอาแค่ชื่อนี้ไปแล้วกันนะ//ร้องไห้คร่ำครวญ
ปล.ความจริงตอนแรกกะเคลียร์เรื่องพี่แว่นก่อนค่ะ แต่ในเมื่อเรื่องส่งมาขนาดนี้แล้วก็เลยไปทางเบอร์หนึ่งกับกระต่ายก่อน ส่วนสองคนนี้มีซัมติงอะไรกัน ตอนหน้าเฉลย! แต่รับรองว่า...ไม่ฟ้าถล่มดินทลาย ตบจูบแบบที่น้องนิลคิดอย่างแน่นอน 555555
ปลล.เราเองก็เริ่มจะหลงรักเบอร์หนึ่งขึ้นมาเหมือนกันนะเนี่ย
เพจนักเขียนอ่อนไหวที่ใจง่ายกับชายหนุ่มทุกผู้เหล่า
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353178 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก