ตอนที่ 34 : ความลับแตก
วันต่อมาผมนั่งหน้าบูด เท้าคางจ้องหน้าพี่แว่นอย่างขุ่นเคือง
“มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ ควีน”
งอนครับงอน ผมทำแก้มป่องน้อยๆ ให้พี่แว่นรู้ว่าผมกำลังไม่พอใจ
แล้วคิดว่าคนอย่างพี่แว่นจะง้อผมเหรอ? ไม่มีทาง พอเห็นผมเงียบ พี่แกก็ก้มหน้าก้มตาหยิบไอแพคขึ้นมานั่งจิ้ม ไม่สนใจกันซะงั้นเลย!
หนอยแน่พี่แว่น ตอนแรกผมคิดว่าจะอ้อนง่ายๆ แต่เอาเข้าจริงดื้อเงียบนี่หว่า
“เมื่อวานพี่แว่นถามให้ผมรึเปล่า”
ผมยอมแพ้ครับ ไม่งั้นเห็นทีวันนี้ต้องได้ค้างคาใจไปทั้งคืน เพราะพี่แว่นคงไม่เป็นฝ่ายพูดเข้าประเด็นก่อนแน่ๆ
“ถามสิครับ”
ไม่ต้องตอบเสียงนุ่มเหมือนว่าทำตามคำสั่งควีนอย่างดีเลย ฮึ่ย!
“แล้วไอ้เก่งตอบว่าอะไร”
“ไม่ได้ตอบอะไร”
ถ้าไม่ได้เห็นกล้องวงจรปิดกับตา ผมก็อาจจะคิดว่าไอ้เก่งมัวแต่อึ้งจนสมองประมวลผลไม่ทัน แต่มันไม่ใช่! พี่แว่นเล่นถามแล้วเดินหนี ใครจะไปตอบทันล่ะพี่ ขนาดไอ้เก่งเดินตามมาถึงที่เพราะข้องใจ พี่แกก็ไม่เปิดปากพูดสักคำ
“พี่แว่น ทำไมพี่ทำแบบนี้กับผมล่ะ” ผมขมวดคิ้วจริงจัง “ผมรู้นะว่าเมื่อวานพี่ทำอะไร”
“ผมทำตามคำสั่งควีนไงครับ” พี่แว่นก้มหน้าก้มตาจิ้มไอแพคเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ให้ถาม ผมก็ถาม”
...ไม่คิดเลยว่าคนท่าทางสุภาพเรียบร้อยจะกวนประสาทได้ชวนเท้ากระตุกขนาดนี้...
ผมคงลืมไปว่าพี่แกเป็นบิชอป และบิชอปแต่ละคนเห็นเป็นมิตรทีไร มักจะมีลูกเล่นคาดไม่ถึงทุกที
เล่นไม้นี้ใช่มั้ย...งั้นนิลกาฬจัดให้!
ผมสงบสติสักครู่ หลับตาทำสมาธิ ก่อนจะลืมตาอีกครั้งด้วยน้ำใสคลอหน่วย
“พี่แว่นทำแบบนี้...ใจร้ายกับผมมากไปแล้ว พี่แว่นไม่รู้เหรอว่าผมลำบากใจแค่ไหน ทุกวันนี้อยู่ในคลับฐานะควีนก็โดนไอ้เก่งกดขี่ข่มเหง ดูถูกดูแคลนสารพัด วันนั้นยอมของานจากพี่แว่นก็โดนไอ้เก่งตั้งท่าหาเรื่องตลอด ผมแค่อยากรู้ผลลัพธ์ว่าที่ผมทำไม่ได้ไร้ค่า พี่แว่นช่วยผมไม่ได้เหรอครับ”
ทนได้ก็ลองดูสิน่า!
พี่แว่นเหลือบตาขึ้นจากไอ้แพคน้อยๆ ทันเห็นผมรีบปาดน้ำตาพอดี
“แย่ล่ะ ผมทำอะไรลงไป ไอ้เก่งเห็นต้องยิ่งหาว่าผมอ่อนแอไม่เหมาะกับคิงอีกแน่ๆ ใช่สิ ก็วันนั้นมันไล่กระทืบคน ทำเอาผมกลัวตัวสั่น กว่าจะกลับไปถึงคอนโดได้ต้องทำใจห้ามไม่ให้แสดงท่าทางแปลกๆ ออกมา ฮึก”
ผมสะอื้นสมจริง ทำเป็นหลบหน้าไอ้เก่งอย่างแนบเนียนเพื่อไม่ให้มันเห็นว่าควีนกำลังบีบน้ำตา แม้จะได้แค่หยดเดียวก็เถอะ
พี่แว่นมองผมด้วยสายตาชวนอึดอัด พี่แกย่อมรู้ว่าผมน่ะ...กำลังเล่นละคร แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าเวลาเจอไม้นี้ของผมเข้าไป จะไม่รู้สึกสะท้านสะเทือนอะไรเลย
“พี่แว่น...ช่วยผมเถอะนะ”
ถ้าตอแหลต่อไปพี่ท่านอาจจะรำคาญเอาได้ ผมก็เลยใช้กลยุทธิ์แตะเนื้อต้องตัว ยื้อเอามือข้างหนึ่งของพี่แว่นมากุมไว้ ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ ด้วยขนตาที่มีน้ำใสเกาะอย่างน่าสงสาร ถึงจะเป็นการเสแสร้ง แต่ยังไงภาพของลูกกวางตัวน้อยๆ ที่กำลังขอความช่วยเหลือก็ออกจะน่ารักน่าเอ็นดูจนอดที่จะตกปากรับคำไม่ได้…
“...ผมติดงานอยู่น่ะครับควีน”
ซะที่ไหนล่ะเอ้อ!
พี่แว๊นนน!!!
ผมร้องโหยหวนในใจ ทำไมบทจะดื้อ ก็ดื้อหัวชนฝาแบบนี้ล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่าพี่แกนึกรำคาญผมเข้าจริงๆ
ไม่สิ หลุบตาต่ำอย่างนั้นต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆ!
“งั้นพี่แว่นไม่ต้องถามให้ผม แต่มากับผมได้มั้ยครับ” ผมรีบเปลี่ยนแผนก่อนทุกอย่างจะพังพินาศ “มาเป็นเพื่อนผมแค่แป๊ปเดียว นะครับ”
ผมยังเกาะมืออีกฝ่ายไม่ปล่อย แถมยังบีบแน่นจนชื้นไปหมด พี่แว่นเลยยอมพยักหน้าหนึ่งที
เอาวะ ก็ยังดี
ผมรอพี่แว่นเดินอ้อมจากหลังเคาท์เตอร์ออกมา ก่อนจะรีบคว้าแขนอีกฝ่ายเดินไปหาไอ้เก่ง พี่แว่นขืนตัวเล็กน้อย แต่เรื่องอะไรผมจะยอมปล่อยล่ะ เกิดผมเดินดุ่มๆ เข้าไปแล้วพี่แว่นหายตัวแว่บบอกไปเข้าห้องน้ำขึ้นมา ผมก็หน้าแหกน่ะสิ
“...มีอะไรครับควีน” ไอ้เก่งถามสงสัยเมื่อเห็นผมเดินเข้าใกล้ แต่ตาเสือก มองแต่พี่แว่นซึ่งโดนผมถือแขนโดยเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
อะไรกันวะคู่นี้ คนหนึ่งก็แสดงออกชัดว่ารักมาก อีกคนก็แสดงออกโคตรๆ ว่าไม่ปลื้มอย่างแรง
นิลกาฬปวดกบาลเหลือเกิน
“ตอนนี้นายคิดยังไงกับฉันกันแน่”
“ถามอะไรของคุณ...”
“ฉันหมายถึง ในฐานะของควีน” ผมรีบเสริม แม่ง คุยกันแท้ๆ แต่ช่วยสนใจทางนี้หน่อยโว้ย
“ก็ไม่อะไร คุณคือควีน ผมเข้าใจ และไม่ได้ปฏิเสธสักหน่อยนี่ครับ”
ตอบได้กวนส้นแบบเป็นกลางมาก ไม่ปฏิเสธ แต่ท่าทางโคตรส่อว่าไม่ยอมรับ!
“ฉันยังแสดงออกไม่ชัดเจนอีกรึไงว่าคู่ควรกับตำแหน่งนี้” ผมชักโมโหขึ้นมาเล็กๆ
“ก็ไม่รู้สินะครับ แต่ทำไมไม่คิดล่ะว่า...คุณอาจจะคิดไปเองคนเดียวก็ได้ว่าคู่ควรที่สุด ทั้งที่อาจมีคนที่คู่ควรมากกว่า”
“ใครล่ะ”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง” ไอ้เก่งยักไหล่ แต่สายตาที่มันมองพี่แว่นชวนให้รู้สึกสังหรณ์แปลกๆ ชอบกล “บางทีคนคนนั้นอาจจะใกล้ตัวกว่าที่คุณคิดก็ได้ และเขาก็เก่งกว่าคุณหลายเท่า”
“เก่ง!”
ผมสะดุ้งเมื่อพี่แว่นแทรกเสียงดุ ทำไมต้องร้อนตัวขนาดนั้นด้วยล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะ... ทฤษฎีที่พี่แว่นชอบไอ้คิง...จะเป็นจริง
เดี๋ยวๆๆ! ใจเย็นๆ ก่อนนิลกาฬ!!
ผมรู้สึกเหมือนจะหน้ามืดชอบกล ก่อนหน้านี้เคยตั้งข้อสงสัยนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็โยนทิ้งแทบทุกรอบเพราะพี่แว่นไม่ออกอาการอะไรสักนิดเวลาผมจี๋จ๋ากับไอ้คิง จะมีก็แต่ไอ้เก่งนี่ล่ะที่ขยันหาเรื่องผม ขยันหาทางขัดจังหวะซะเหลือเกิน
ไม่สิ...
ถ้าหากไอ้เก่งแม่งชอบพี่แว่นจริงๆ แล้วก็รู้ว่าพี่แว่นชอบไอ้คิงอีกต่อ ก็ไม่แปลกหากมันจะตั้งแง่กับผมไม่หยุด ทั้งที่พยายามพิสูจน์ตัวเองหลายครั้ง จนคนอื่นยอมรับ จนลูกน้องของมันก็ยอมรับ แต่ที่มันดื้อดึงไม่เปลี่ยน ก็เป็นเพราะว่า...
เพราะมันอยากให้พี่แว่นเป็นควีน!
สัดเอ๊ย สรุปแล้วคนที่คิดว่าอยู่ข้างผมอย่างพี่แว่น ดันเป็นศัตรูกับผมที่เพ่งเล็งตำแหน่งเดียวกันหรอกเหรอ
ผมปล่อยมือจากอีกฝ่ายทันควัน แต่กลับโดนพี่แว่นคว้าจับเอาไว้ซะอย่างนั้น
“ไม่ใช่นะครับควีน”
...ไม่ใช่ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อพอปะติดปะต่อโดยอ้างอิงจากการกระทำของไอ้เก่งแล้ว ทุกอย่างแม่งสมเหตุสมผลสุดๆ
เวรล่ะสิ ผมยอมรับว่าพี่แว่นเป็นควีนได้ดีกว่าผมจริงๆ ซะด้วย
“ควีน อย่าลืมว่าบอสเลือกใคร” พี่แว่นเอ่ยกับผมเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปมองค้อนไอ้เก่งด้วยท่าทางแสดงอารมณ์มากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น “อย่าไปฟังคำพูดของคนอื่น แล้วละเลยความรู้สึกของบอสสิครับ”
ตอนนี้ไม่ว่าจะฟังอะไร คำพูดของพี่แว่นแม่งก็เหมือนอวยไอ้คิงหมดเลยว่ะ
ทั้งที่ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ลูกน้องย่อมต้องเห็นแก่หัวหน้าตัวเอง แต่ว่า...ในตอนนี้...ผมก็เกิดอคติขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“งั้นเป็นเรื่องจริงรึเปล่าล่ะครับ” ผมถามเสียงเบา รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ทั้งที่ก่อนหน้านี้คิดจะเอารูปผัวมาทำแต้ม แต่พอกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมา...พอผมสนิทสนมกับพี่แว่นจนเข้าไปออดอ้อนทุกวัน ทุกอย่างมันก็ไม่ง่ายดายอย่างที่คิด
เบอร์หนึ่งก็คนหนึ่งแล้วที่ทำให้ผมผิดหวัง แต่นั่นก็แค่อาการติดใจเล็กๆ น้อยๆ ไม่เหมือนกับ...
“เรื่องจริงรึเปล่าล่ะครับ พี่แว่น”
ผมถามย้ำ มองหน้าอีกฝ่ายอย่างต้องการความจริง
พี่แว่นเหมือนพี่ชายคนหนึ่งของผมไปแล้ว ถึงจะนิ่งเงียบไปบ้าง แต่พอยอมเปิดปากพูดด้วยทีไรผมก็ดีใจเหมือนพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรสทุกที การพูดคุยกับพี่แว่นกลายเป็นเรื่องง่ายและคุ้นชินสำหรับผมโดยไม่รู้ตัว ผมไม่เคยมีคนที่อายุมากกว่าคอยดูแลใกล้ชิด จะมีก็แต่พ่อแม่ของไอ้ชายที่เปรียบเสมือนผู้ปกครองซึ่งค่อนข้างเกรงใจ ไอ้คิงเองถึงจะเป็นพี่แต่ก็อยู่ในสถานะของคุณผัว พี่หมอบแม้จะเรียกน้องนิลๆ ทุกคำแต่ก็ไม่ให้อารมณ์แบบพึ่งพาได้
พี่แว่นคือคนคนนั้น คนที่ผมวางใจ และให้ความสำคัญ
ถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมา...ผมคงไม่กล้าจู๋จี๋กับไอ้คิงในที่ทำงานอีก เพราะผมไม่อยากทำร้ายจิตใจที่เก็บงำไว้อย่างมิดชิดของคนคนนี้ คนที่ช่วยเหลือผมและคอยให้คำแนะนำเสมอมา
ความจริงไม่ใช่แค่พี่แว่นหรอก แต่หลายคนในคลับ ทำให้ผมรู้สึกผูกพันไปแล้ว ความรู้สึกอยากเอาชนะไอ้เก่งยังมีอยู่ แต่ก็แฝงมาด้วยความต้องการที่จะสนิทสนมในฐานะคนร่วมปราสาทหลังเดียวกัน เบอร์หนึ่งซึ่งมองเป็นหมาพันแข้งพันขา ผมก็เห็นมันเหมือนน้องชายคนหนึ่งที่แอบมีความลับเล็กๆ ให้โมโหแกมเอ็นดู คิงส์คลับทำให้นิลกาฬเปลี่ยนไป อย่างน้อยก็ทำให้ผมที่ไม่ชอบเข้าหาคนอื่น เป็นฝ่ายเดินหน้าผูกสัมพันธ์และติดกับเยื่อใยเหล่านั้นซะเอง
...ไม่ชอบเลย ผมไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้...
ผมชอบความอิสระ ชอบทำอะไรตามใจอยาก ไม่ใช่การคิดผะวงหน้า ผะวงหลัง กลัวจะทำให้ใครหลายคนต้องเสียใจกับความเป็นตัวเอง
“พี่แว่น...”
“ขอโทษครับ ควีน” พี่แว่นก้มหน้า เอ่ยเสียงเบาปานกระซิบ “ขอโทษครับ”
มันคือความจริง
ผมกัดปาก ไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์นี้ พอเงยหน้ามองไอ้เก่ง มันก็ทำหน้าเป็นผู้ชนะตอกย้ำผมเข้าไปกันใหญ่ แต่อย่างน้อยผมก็ยังเห็น ว่าในดวงตาลึกๆ ของมันมีความเศร้าใจ เศร้าเพราะคนที่ชอบไปชอบคนอื่น เศร้าเพราะเห็นคนคนนั้นผิดหวัง เศร้าเพราะมีผมเป็นก้างขวางคอยืนตรงนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็นึกยอมรับนับถือไม่น้อย
...ผมเกลียดสถานการณ์แบบนี้จริงๆ...
ไอ้คิงรักผม นั่นคือสิ่งแน่นอนที่สุด ผมเองก็รู้สึกดีกับมัน นั่นคือสิ่งยืนยันว่าทำไมผมถึงยังยอมอยู่ในตำแหน่งควีน แต่ถ้าสิ่งนั้นทำให้ผมอึดอัด ไล่ต้อนจนทำให้รู้สึกไม่คู่ควรขึ้นมา...
บ้าแล้วนิลกาฬ! ที่พี่แว่นเก็บความรู้สึกเอาไว้ ก็เพราะรู้ดีว่าไม่สมหวังไม่ใช่รึไง!
ผมไม่ควรถอนตัว เพราะมันคือการทำร้ายความรักของไอ้คิงอย่างร้ายกาจ ผมไม่อยากเห็นมันทำหน้าหงอย ยืนสูบบุหรี่เงียบๆ อย่างกลุ้มใจด้วยแผ่นหลังโศกสลดอีกแล้ว
แต่ว่า...
ผมเหมือนถูกทิ้งเคว้งอยู่ตรงกึ่งกลาง ทั้งที่ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดี ผมใกล้จะกลมกลืนกับคลับ แต่จู่ๆ ก็เหมือนถูกถีบส่งออกมา เหมือนน้ำกับน้ำมันที่ไม่มีวันเข้ากันได้
ที่พี่แว่นยอมผมมาตลอด ก็เพราะว่าผมเป็นคนรักของคิงใช่มั้ย
ตั้งแต่แรก...พี่เขายอมรับผมในฐานะของควีน หรือในฐานะของคนรักของคิงกันแน่!
“ควีน...สิ่งที่ผมหวังมันเป็นไปไม่ได้ เพราะแบบนั้น ผมถึงอยากให้คุณทำเต็มที่” พี่แว่นเอ่ยเมื่อเห็นผมยืนนิ่งไม่พูดอะไรอยู่นาน “อย่าสนใจความรู้สึกผมเลย”
“พี่!”
“เงียบซะเก่ง” พี่แว่นหันไปปรามกับอัศวินที่พร้อมจะถวายหัวให้บิชอปยิ่งกว่าควีนซึ่งยืนหัวโด่ตรงนี้ บางที...ที่ไอ้เก่งข่มขืนผมในตอนแรก ก็ทำเพื่อพี่แว่น ไม่ใช่เพื่อคิง...และที่มันฟังคำสั่งของคิงแบบบ้าคลั่งจนเหมือนคนยึดติดกับระบบ ยอมเข้ามาในคลับและปีนขึ้นมายืนเหนือในตำแหน่งอัศวิน ก็เพราะ...
“ควีน...นิลกาฬ อย่าคิดมากเลยนะครับ พี่ไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้”
ผมมองเจ้าของเสียงนุ่มลึก อบอุ่น อ่อนโยนเหมือนปลอบประโลมด้วยดวงตาระริกไหวพอๆ กับความรู้สึกในใจที่ปั่นป่วนจนบรรยายไม่ถูก ไอ้เก่ง...มันทุ่มเทให้พี่แว่นมาก แม้พี่แว่นจะไม่สนใจมันก็ยอมทำให้ทุกอย่าง ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีความรักที่ยิ่งใหญ่แบบนั้นได้ และไม่อยากจะเชื่อว่ามีจริงซะด้วยซ้ำหากไม่เห็นด้วยตาตนเอง
“นิลกาฬ...”
ผมสูดหายใจเข้าลึก เมื่อพี่แว่นกล่าวกับผมในฐานะของนิลกาฬ และแทนตัวเองด้วยคำว่าพี่ชาย
“พี่สนับสนุนนายนะ”
ให้ตายสิ ทุกอย่างมันช่าง...
ผมกอดพี่แว่น ท่ามกลางสายตาสงสัยของบรรดาเบี้ยที่ยืนกระจายตัว ท่ามกลางลูกค้าที่เอาแต่เล่นเซ็กซ์อย่างเพลิดเพลิน และคิดว่าไอ้คิงเองก็คงเห็นผ่านกล้องวงจรปิดเช่นกัน
“ผมขอโทษนะพี่”
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดคำนั้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่ผมคิดว่าควรจะพูดอะไรบางอย่าง เพื่อตอบแทนน้ำใจของอีกฝ่าย และเห็นแก่ไอ้เก่งที่ยอมปิดปากเงียบไม่หาเรื่องให้ยิ่งสับสนกว่าเดิม
“สู้ๆ นะครับควีน” พี่แว่นตบหลังผมแปะๆ ช่วยบรรเทาความปั่นป่วนในใจให้ทุเลาลงทีละน้อย
เพราะสิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้ คือเขาเห็นทั้งผมเป็นคนรักของคิง เป็นควีน และน้องชายคนหนึ่ง
แค่นั้นผมก็โล่งใจแล้ว---------
ไม่ต้องกลัวมาม่าค่ะ พี่แว่นมีเหตุผลพอ ไม่ได้ตั้งใจจะมาแย่งอะไรน้องนิล มีแต่เก่งที่ดึงดันอยู่คนเดียว และนั่นก็คือสาเหตุว่าทำไมพี่แว่นถึงไม่อยากเข้าใกล้เก่ง โดยเฉพาะเวลาน้องนิลอยู่ด้วย ทั้งหมดเพราะกลัวความแตกค่ะ เรื่องนี้เป็นความลับที่คิงเองก็ไม่รู้ พี่แว่นเก็บได้เนียนมากจริงๆ
ส่วนเก่ง ถ้าไม่ติดเรื่องพี่แว่น ก็คงยอมรับน้องนิลไปนานแล้ว เรื่องที่มาข่มขืนในตอนแรกๆ หาเรื่องมาตลอด ก็เพราะอยากให้นิลออกไปจากฐานะคนรักของคิง ให้พี่แว่นยังมีความหวังค่ะ นายคนนี้ถึงนิสัยเด็ก ทำอะไรผิดวิธีไปบ้าง แต่ก็รักจริงนะเออ ไม่เคยเข้าหาพี่แว่นก่อนเพราะรู้ว่าถูกเกลียด แต่ก็ยอมทำอะไรหลายอย่างให้อีกฝ่ายโดยไม่หวังอะไรตอบแทน
ก็หวังว่าจะมองเหล่าสมาชิกคิงส์คลับในแง่ดีกันมากขึ้นนะคะ ( โดยเฉพาะเก่งที่มีหลายคดีมาก 555 )
ปล.อันนี้เป็นกึ่งๆ เคลียร์มิชชั่นเก่งเเว่นในตอนเดียว ต่อไปเข้าไคลเเมกซ์สุดท้ายก็จะจบภาคแรกแล้วค่ะ ใครรอสามวันสามคืนนับวันรอได้เลย
เพจนักเขียนที่ซับน้ำตาให้กับความสัมพันธ์บริสุทธิ์ของพี่แว่นและน้องนิล อย่าปลูกต้นลิลลี่เชียวนะเออ 
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353074 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก