ตอนที่ 50 : คำขอข้อแรก
“เมียเพื่อนนน ช่วยกูด้วยย”
พอครบหนึ่งอาทิตย์ อเล็กซ์ก็ได้เวลาเริงร่า
เสียแต่พอมันอู้งานหนีออกจากคลับ ก็เจอกับคู่แท้นามว่าหญิงจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนกลับมาหาผม
ช่วงนี้มันเริ่มกวนประสาทใส่เหมือนเดิม แต่เพราะทั้งคลับมีผมคนเดียวที่จัดการเรื่องหญิงได้ตั้งหาก เรื่องไร้สาระแบบนี้ฟ้องไอ้คิงไปมีแต่โดนมองอย่างเหยียดหยาม อเล็กซ์ที่ทั้งกลัวทั้งเกรงไอดอลก็เลยมาระรานผมแทน
รู้สึกไปเองรึเปล่าวะว่ามันสนิทกับผมที่สุดในคลับแล้ว
“อะไรอีก” ผมนั่งเท้าคางเซ็งๆ วันคืนอันสดใสของนิลกาฬเป็นต้องมัวหมองเพราะไอ้หมาเวรนี่ทุกที ตัวขัดบรรยากาศชัดๆ ผมกำลังนั่งอิ่มเอิบกับผมสีใหม่ที่มีคนทักว่าเข้ากับผัวไม่ทันไร พอเจอหน้าอเล็กซ์ก็เหมือนเห็นของแสลงทุกที
“เพื่อนเมียเพื่อนทักไลน์กูมาทุกวันเลย ถามด้วยว่ากูกำลังทำอะไร อยู่ไหน พอกูตอบเพื่อนเมียเพื่อนก็จะปรากฎตัวในสามสิบนาที กูกลัว!”
นี่มันหนังฆาตกรโรคจิตอะไรรึเปล่าวะเนี่ย
“แล้วมึงจะตอบทำมะเขือเปราะรึไง”
“มะเขือเปราะไม่อร่อยอ่ะเมียเพื่อน ขอมะเขือพวงได้ป่ะ”
“สัด!”
ผมยกนิ้วกลางให้มันที่เข้ามาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ขา เห็นแล้วอยากจะเตะกระเด็น แต่ต่อหน้าต่อตาพี่ชายอย่างไอ้คิง ผมก็มิกล้าล่วงเกินหัวโขนดีเด่นประจำคลับสักเท่าไหร่
ว่าแต่ไอ้คิงก็อดทนชิบหาย หรือมันจะบรรลุวิชาหูทวนลมไปแล้ว!?
“เมียเพื่อน กูกลัวววว”
ผู้ชายอกสามศอกทำตัวสั่นหน้าผวา เห็นแล้วโคตรน่ากระทืบ
“กลัวก็ไม่ต้องตอบ ไม่ต้องยุ่งสิวะ มึงเล่นตอบทุกข้อความแบบนี้ ใครก็ต้องคิดว่ามีใจทั้งนั้นแหละน่า”
“แต่ปู่กูบอกว่าห้ามเสียมารยาทกับผู้หญิง มันไม่ดี”
ผมกลอกตาอย่างปวดประสาท
“งั้นคิดซะว่าไอ้หญิงไม่ใช่ผู้หญิงก็แล้วกัน”
“เพื่อนเมียเพื่อนเป็นกระเทยเหรอ!?” อเล็กซ์ทำหน้าเหวอแดก
“เชี่ย อย่าด่าเพื่อนกู กูว่าได้คนเดียว!” ผมตบหัวมันเป็นการลงโทษ อเล็กซ์ร้องโวยวายดิ้นหนี ตอนแรกอ้าปากจะว่าต่อแต่พอเจอไอ้คิงเหลือบตามองไม่ให้ลามปามก็ปิดปากนิ่งสนิท
“กูมีนัด” คุณผัวมองผ่านอเล็กซ์แล้วหันมาพูดกับผมแทน
“อ้อ ที่จะมาสะสางเรื่องเงินกู้สินะ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก จำตารางการนัดหมายของไอ้คิงได้แม่นยำ อย่าลืมสิว่าผมน่ะความจำดี อย่างน้อยก็ดีกว่าไอ้หมาสักร้อยล้านเท่าเชียวล่ะ “งั้นเดี๋ยวกูลากอเล็กซ์ออกไปเอง”
ปกติผมจะนั่งเป็นเพื่อนไอ้คิงบ้าง หลบออกมาบ้างแล้วแต่สถานการณ์ อย่างพวกเงินกู้เนี่ยอยู่ได้ แต่ถ้าเจรจาธุรกิจผิดกฎหมายนิลกาฬขอผ่านสถานเดียว ขอรับรู้แต่ไม่ขอมีส่วนร่วมในการตัดสินใจครับ ให้ไอ้คิงมันจัดการไปเถอะ
แต่ตอนนี้พอมีอเล็กซ์มากลิ้งเล่นในห้องด้วยแล้ว ผมซึ่งพอจะคุมมันได้รองจากไอ้คิง ก็ต้องรับหน้าที่ดูแลโดยปริยายทั้งที่หมดช่วงกักบริเวณไปแล้ว
กรรมของนิลกาฬแท้ๆ
“อเล็กซ์ มานี่!”
เจ้าของชื่อเงยหน้าทำตาปริบๆ ก่อนจะเดินตามผมอย่างว่าง่าย ไอ้หมามันปากมากกวนประสาท แต่ถ้าไม่ไปขัดต่อมปัญญาอ่อนของมันเข้าก็นับว่าเลี้ยงง่ายอยู่ง่าย เรียกว่าหากจับจุดถูก ก็เหมือนกุมปลอกคอมันไว้ในกำมือล่ะครับ
“พี่แว่น ขอฝากไอ้หมาหน่อยสิ”
ผมลากอเล็กซ์มาตรงเคาน์เตอร์ชั้นสอง ที่ประจำของพี่แว่นซึ่งนั่งจิ้มไอแพดไม่สนใจใคร ตอนนี้เป็นช่วงใกล้จะเที่ยงคืน สภาพคลับเลยเหมือนม่านรูดซะมากกว่า ผมเห็นคนกินตับกันจนชินชา ไม่รู้สึกสยิวกิ้วเหมือนช่วงแรกๆ แล้ว
“ครับ” พี่แว่นรับปาก แต่อเล็กซ์เบ้ปาก
“ไม่เอาอ่ะ” ไอ้หมาดึงแขนเสื้อผมเอาไว้แน่น “อย่าทิ้งกูสิเมียเพื่อน”
“กูจะลงไปดูข้างล่างหน่อย มึงจะตามมาทำไม เดี๋ยวก็โดนท้าเล่นแล้วมาบ่นหงิงๆ อีกว่าไปชนะคนอื่นเขาจนโดนเขม่นน่ะฮะ” ผมชี้หน้าด่าอเล็กซ์ เมื่อวานแม่งก่อเรื่องครับ ไปรับปากลูกค้าว่าจะรวมเงินช่วยเล่นให้แล้วเสือกจำตัวเลขไม่ได้ว่าลงเท่าไหร่ ตอนโกยน่ะโกยยกใหญ่ แต่พอตอนแบ่งน่ะสิโดนโกงยับ
คิงส์คลับมีกฎห้ามโกงก็จริง แต่ถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขา บอกเลยว่าหมดสิทธิ์
หากอเล็กซ์คิดว่าจะเล่นสนุกที่ชั้นหนึ่งไปตลอดก็ได้เวลาคิดใหม่ทำใหม่แล้ว ที่นี่คือแหล่งชิงไหวชิงพริบ เอาเปรียบกันนะเว้ยเฮ้ย
อันที่จริงผมน่ะพอช่วยมันได้หรอก แต่ไม่อยากจะยุ่ง กับอเล็กซ์น่ะต้องให้เจอเองถึงจะสำนึก
“ไม่เอานะเมียเพื่อน ทิ้งกูตรงนี้กูอึดอัด”
ไอ้อเล็กซ์!
ผมตบหัวมันด้วยความชินมือ หากมันสมองเสื่อมลงอย่าสงสัยใครเลยครับ ฝีมือนิลกาฬเนี่ยแหละ
“อย่าเสียมารยาทกับพี่แว่นสิวะ”
คนนี้น่ะเป็นบิชอปผู้ศักดิ์สิทธิ์แห่งคิงส์คลับเชียวนะเว้ย ผมแสนจะเคารพนับถือ ด้วยความที่พี่แว่นไม่ได้มีกลิ่นอายเถื่อนถ่อยอย่างคนอื่นๆ และไม่ได้เจ้าเล่ห์แสนกลเหมือนเบอร์หนึ่งด้วย แต่ที่ได้ตำแหน่งนี้ก็เพราะการทำงานด้วยความละเอียด มีประสบการณ์ และใจเย็น จึงทำให้ทุกคนยอมรับโดยดุษณี
เสียอย่างเดียว พี่แว่นไม่ค่อยจะเปิดปากเหมือนเดิม
ถ้าผมชวนคุยก็ตอบบ้างหรอก แต่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะหมดหวัง ขนาดไอ้เก่งที่พยายามทำคะแนน ยังได้แต่มองตาละห้อยอยู่เลย ทั้งที่ผมเห็นว่าหมู่นี้พี่แว่นเริ่มจะเปิดใจมากขึ้น ไอ้เก่งชวนไปไหนที่ไม่น่ารำคาญจนเกินไปอย่างเดินไปส่งบ้าน ไปกินข้าวด้วยกันก็ยอมไปด้วยแล้วแท้ๆ
ถึงจะเป็นการรุกฝ่ายเดียว พูดอยู่คนเดียวก็เถอะ
“พี่แว่น อย่าไปสนคำพูดมันเลย คิดซะว่าฟังหมาเห่า”
“ได้สิครับ” พี่แว่นยิ้มมุมปากน้อยๆ ของหายากที่มักจะปรากฎต่อหน้านิลกาฬเท่านั้น “ควีนมีธุระกับเอกเหรอ”
ผมชะงักทันควัน พี่แว่นเห็นไม่ค่อยสนใจ แต่เอาเข้าจริงน่ะขี้เป็นห่วงกว่าคนอื่นเขาเลย
อย่างตอนที่ผมเพิ่งรถล้มหมาดๆ พี่แกก็คอยหายามาให้ผมตลอด ซื้อผ้าพันแผลมาติดไว้ที่คลับ และยาแก้แพ้สารพัดอย่าง แม้ไม่ใช่คนพูดมาก แต่ถ้าลงมือแล้วก็จะทำอย่างเต็มที่
ประเภทเดียวกับไอ้คิง
ถึงจะเทียบกับความเหี้ยมและเด็ดขาดของผัวผมไม่ได้ แต่ก็คล้ายๆ กันตรงที่เน้นการกระทำมากกว่าคำพูด มิน่าล่ะพี่แว่นถึงเคยชอบไอ้คิงมาก่อน ผมใช้คำว่า ‘เคย’ เพราะจนถึงตอนนี้ค่อนข้างมั่นใจว่าความรู้สึกของพี่แว่นนั้นถึงจะยังมองๆ ไอ้คิงบ้าง แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
คนประเภทเดียวกันย่อมรู้ว่าถ้าเกิดรักใครขึ้นมา ก็จะรักปักหลักไม่มองคนอื่นอีก
พี่แว่นเก็บความรู้สึกนั้นมาถึงสี่ปีโดยไม่สนใจไอ้เก่งแม้แต่ปรายตามอง จนกระทั่งผมโผล่เข้ามา ต่อให้ไม่เคยหวั่นไหว แต่พอรู้ว่าไม่มีทางสมหวังก็เริ่มตัดอกตัดใจอย่างจริงจังทั้งที่ไม่เคยคิดมาก่อน
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องยกความดีความชอบให้ไอ้เก่ง อัศวินที่รอคอยอย่างอดทนไม่ผันแปร ผมคิดว่าช่วงนี้พี่แว่นมัวแต่พิจารณาไอ้เก่งซะอีก แต่ไปๆ มาๆ พี่แว่นก็ยังคอยสังเกตผมอย่างเอาใจใส่เหมือนเดิม
“เอกไปทำอะไรเข้ารึเปล่า”
“เปล่าครับพี่แว่น” ผมรีบปฏิเสธ ไม่อยากทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ “ในบรรดาบิชอปกับอัศวิน มีพี่เอกคนเดียวที่ผมไม่สนิทที่สุด ผมเลยอยากเข้าหาบ่อยๆ ก็เท่านั้นเอง”
พี่แว่นมองอย่างคาดเค้นเล็กน้อย ชวนให้เสียวสันหลังวาบ คนประเภทเดียวกับไอ้คิงน่ากลัวตรงที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ กับผัวถ้าอ้อนหน่อยก็รอด แต่กับพี่แว่นนั้นให้ความรู้สึกอย่างกับว่าโดนผู้ปกครองจับผิดยังไงยังงั้น
“เดี๋ยวผมกำชับไอ้เก่งอีกที ถ้าอเล็กซ์เดินเพ่นพ่านจะได้มีคนคอยคุม” ผมพูดกับพี่แว่นทั้งรอยยิ้มหวานจ๋อย “หรือพี่แว่นจะบอกกับไอ้เก่งเองก็ได้นะ”
“ควีนจัดการเถอะครับ” พอพูดถึงไอ้เก่งพี่แว่นก็เลิกเค้นคอแล้วก้มจิ้มไอแพดทันควัน ผมเลยรีบเดินหนีไปหาอัศวินคุมชั้นสองที่ชักจะรักรูปปั้นอนูบิสที่ผมซื้อมาประดับประหนึ่งเพื่อนสนิท ตอนแรกเกลียดขี้หน้าชิบหาย พอตอนนี้ถ้าใครทำเป็นรอยมันจะเอาคืนหนักกว่าสามเท่า
ผมจะปลื้มก็ปลื้มไม่ออก เพราะความตั้งใจเดิมคืออยากเอามาแกล้งมันต่างหาก
“เก่ง กูฝากดูอเล็กซ์หน่อย ถ้ามันเดินห่างจากพี่แว่นเกินสามก้าว ก็ช่วยหิ้วมันไปนั่งที่เดิมที”
“ครับ” ไอ้เก่งเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะขานรับด้วยน้ำเสียงขอไปที ถึงจะญาติดีกับมันแต่สันดานกวนตีนชอบหาเรื่องเหมือนพร้อมจะลุยตลอดเวลานี่แก้ไม่หายหรอกนะครับ “แล้วทำไมต้องเอาไปอยู่กับพี่แว่นด้วย...”
“ทำไม อยากไปอยู่ตรงนั้นเองรึไง” ผมฉีกยิ้มล้อเลียน นิลกาฬก็กวนไม่แพ้กันหรอกน่า “ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปไอ้เก่ง ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีกว่าเดิมเยอะ ไม่ใช่รึไง”
อัศวินที่ตอนแรกจะแยกเขี้ยวขู่หุบปากทันควัน มันพยักหน้ารับนิ่งๆ ด้วยหน้าแดงก่ำ ถ้าเป็นเรื่องพี่แว่นปุ๊บมันจะกลายเป็นเด็กสองขวบเพิ่งหัดเรียนรักทันที
“กูจะลงไปดูชั้นหนึ่งหน่อย ถ้าคนที่มาคุยกับไอ้คิงกลับไปแล้วมาตามด้วยแล้วกัน”
“ครับ” มันโค้งให้ผมน้อยๆ เห็นยังกัดกันอยู่แต่พอมันยอมรับก็ทำตัวสมตำแหน่งดี ไม่ผิดหรอกที่ไอ้คิงจะบอกว่ามันบ้าเรื่องระดับชั้นที่สุด
พอฝากฝังตัวปัญหาอย่างไอ้หมาอเล็กซ์ได้ผมก็หมดห่วง เดินลงชั้นหนึ่งไปหาพี่เอกเพื่อตีสนิท ที่พูดกับพี่แว่นน่ะเรื่องจริงล้วนๆ แค่มีความนัยแอบแฝงที่ยังไม่ได้บอกก็เท่านั้น
แต่พอผมเดินลงมาก็ต้องประหลาดใจเพราะไม่เห็นพี่เอกอยู่ตรงประตู
“บี พี่เอกล่ะ” ผมหันไปสะกิดถามลูกน้องในคลับที่คุ้นหน้าคุ้นตาเพราะเคยไปท้วงหนี้ด้วยกัน
“คุยโทรศัพท์ข้างนอกครับควีน”
“ทำไมไปไกลจัง”
“คุยเรื่อง ‘นั้น’ น่ะครับ”
“อ้อ...” ผมลากเสียงยาวแบบไม่ส่อพิรุธ เรื่องนั้นคงไม่พ้นเรื่องตัวการที่แจ้งตำรวจซึ่งยังคาราคาซัง ถ้ามีลูกค้าได้ยินเข้าจะลดเครดิตคลับซะเปล่าๆ “ขอบใจ”
“ยินดีครับควีน” ทำหน้าชื่นมาเลย แหงล่ะ ก่อนหน้านี้ผมเพิ่งพาไปเลี้ยงข้าวต้มเป็ดอีกรอบนี่หว่า เดี๋ยวนี้พอผมไปทีไรอาแป๊ะเจ้าของร้านแทบจะเอาพรมมาปู เพราะมักจะเหมาที่เกือบทั้งร้านเนื่องจากเป็นร้านข้างฟุตบาทที่มีขนาดเล็ก และแต่ละคนก็เริ่มจะเกรงใจน้อยลงมีสั่งเบิ้ลสองกันด้วย
เอาเถอะ กินคนละสิบชามผมก็ไม่ล้มละลายอยู่แล้ว บางครั้งบางทีไอ้เก่งก็ติดมาด้วยทั้งที่ผมไม่ได้ชวน ถือว่าแผนซื้อใจด้วยข้าวต้มเป็ดยังราบรื่นดี
ส่วนพี่เอก...
ผมเลิกม่านแดงซึ่งกั้นระหว่างตัวคลับและประตูขึ้นเพื่อเดินออกไปข้างนอก หลังร้านช่วงดึกๆ นี่น่ากลัวครับ ไอ้คิงไม่อยากให้เป็นจุดเด่นเวลามีคนเดินเข้ามาเลยไม่ประดับไฟสักดวง มองเผินๆ เหมือนลานจาดรถขนาดเล็กที่จอดได้แค่ห้าถึงหกคัน มีเศษขยะเกลื่อนพื้นเหมือนแดนรกร้างไร้พิรุธอย่างสมจริง
ผมมองหาร่างสูงๆ ที่น่าจะเดินหลบมุมเข้าด้านในมากกว่าเฉออกไปด้านนอกซึ่งเป็นทางเข้าผับ ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงพูดดังแว่วๆ พร้อมกับเห็นเงาดำๆ ซึ่งยืนกลืนไปกับกำแพง
“ครับ ยังไม่มีใครสงสัยผมครับ”
...นิลกาฬเจอแจ็คพ็อตแล้วไง
“ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว จะให้ผมเริ่มจัดการขั้นต่อไปเลยมั้ยครับ”
เวร เวร เวร!
ผมรีบย่อตัวหลบอยู่หลังรถสักคันที่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดอัดเสียงด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ดีนะที่ผมปรับหน้าจอให้มีแสงต่ำสุดอยู่แล้วเพื่อความสบายของสายตา พอหยิบออกมาแล้วใช้เสื้อคลุมอีกชั้นเลยไม่เป็นจุดเด่นสักเท่าไหร่
“ครับ พรุ่งนี้นะครับ”
พรุ่งนี้อะไรวะ!
ผมไม่กล้าเขยิบเข้าไปใกล้เพราะห่างกันแค่สองช่วงรถเท่านั้น ถึงจะไม่รู้จักพี่เอกดี แต่ใช่ว่าจะประมาทกับตำแหน่งอัศวินที่อยู่มาตั้งแต่คลับเปิดได้หรอกนะครับ
เชี่ยเถอะ...พี่เอกทรยศเหรอวะ!
ผมถือโทรศัพท์มือสั่นอย่างไม่อยากเชื่อ ถึงจะนึกตงิดแต่ไม่คาดว่าจะเลยเถิดขนาดนี้
แต่ว่า...
“ครับ แล้วผมจะติดต่ออีกครั้ง ถ้ามีอะไรผิดปกติจะรายงานทันที”
ผมแทบจะกลิ้งไปใต้รถเมื่อพี่เอกเดินสวนออกมา ดีนะที่พี่แกดูรีบเร่งเลยเดินผ่านฉับๆ ไปโดยไม่มอง ผมเลยไม่ต้องลงทุนขนาดนั้น วันนี้ใส่เสื้อสีขาวซะด้วย
“ครับ ขอบคุณครับ”
บทสนทนาจบเพียงเท่านี้ พี่เอกกดวางสายแล้วเดินเข้าคลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
บางครั้งคนที่ยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร...ก็วางใจไม่ได้เอาซะเลย!
ผมกดเปิดเสียงที่อัดไว้ให้ไอ้คิงฟังทันทีหลังเดินอ้อมไปเข้าทางด้านหน้าผับเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับพี่เอก ส่วนอเล็กซ์ก็ทิ้งไว้ข้างนอกเหมือนเดิม คนปากเปราะแบบนั้นควรกันให้ออกห่างจะดีที่สุด
“ก่อนหน้านี้พี่เขาพูดเรื่องอาทิตย์ก่อนด้วย บอกว่าจะจัดการขั้นต่อไป” ผมพูดเสริมเพราะตอนอัดเสียงมีเพียงช่วงท้ายๆ ที่แทบจับความไม่ได้ แต่คนฉลาดขี้ระแวงอย่างไอ้คิง มันย่อมปะติดปะต่อได้ว่าผมต้องการสื่อถึงอะไร “มึงคิดว่าไง พี่เอก...ทรยศเหรอวะ”
ผมถามทั้งที่หลักฐานคามือ แต่ยังไม่อยากเชื่อนัก
แล้วไอ้คิงที่เป็นคนรับพี่เอกมาเองล่ะ...
“คิง...”
“มึงเก็บเรื่องนี้ก่อน” คุณผัวเอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนสักนิด ไอ้หน้านิ่งสงบเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่นี่ล่ะที่น่ากลัว กลัวว่าพอมันลงมือทำอะไรขึ้นมาแล้วผมจะตามไม่ทัน และก็เป็นแบบนั้นมาตลอดด้วย “ขอบคุณมาก”
“มึงไม่โกรธกูนะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจ้องตาชัดๆ ว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่
“ถ้าโกรธกูจะขอบคุณมึงทำไม” ไอ้คิงโอบเอวผม แม่ง จ้องขนาดนี้ยังเดาไม่ถูกเลย มันเป็นคนรึเปล่าวะ “พรุ่งนี้...มึงอย่าเข้าคลับดีกว่า”
“ทำไม” ผมดึงแขนมัน เรื่องอะไรจะโดนทิ้งทั้งที่ลุยไปอัดเสียงกันล่ะ
“ถ้าเอกเป็นคนทำจริง พรุ่งนี้คงเกิดเรื่อง ไม่ก็พวกตำรวจมาตรวจอีกครั้ง”
ไอ้คิงพูดเสียงเรียบอย่างกับไม่ใช่เรื่องตัวเอง
“มึงไม่เคยมีประวัติ ไม่มีชื่อในคลับนี้ ฉะนั้นมึงไม่ควรปรากฎตัวอยู่ที่นี่”
ผมรู้สึกโกรธมันนิดๆ แต่มันพูดถูก
ถึงผมจะเป็นควีน แต่ก็เป็นเพียงในนาม ไอ้คิงไม่เคยให้ชื่อของผมปรากฎบนกระดาษเอกสารหรือระบบใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะทั้งผับและคลับก็ตาม
ขนาดไอ้ชายยังต้องกรอกประวัติคร่าวๆ ตอนสมัครทำงาน เพื่อใช้เป็นการต่อรองว่าจะไม่มีวันทรยศ และในการออกใบเสร็จเงินเดือน นั่นเป็นกฎของคลับ ยกเว้นก็แค่ผม...เป็นควีนล่องหนที่ลอยไปลอยมาของจริง
“พรุ่งนี้มึงปิดคลับสิวะ อย่างน้อยก็ดีกว่าเผชิญหน้าตรงๆ”
“กูปิดแน่” ไอ้คิงว่าพลางจับมือผมนิ่งๆ “แต่ไม่ใช่เพื่อหนี กูจะปิดโดยไม่บอกเอก เพื่อจับพิรุธมัน”
งั้นยิ่งต้องให้ผมอยู่เลยสิ!
“แต่หากเกิดเรื่องไม่คาดฝัน ถ้ากูพลาด มึงต้องไม่อยู่ที่นั่น นิลกาฬ”
“ไอ้คิง!”
ผมไม่อยากเสี่ยงหรอกนะ แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้มันรับมือคนเดียว
“เมียของกูเป็นคนรักษาคำพูด” มันก้มจูบผมเบาๆ “และนี่เป็นคำขอข้อแรกของกู”
ไม่คิดเลยว่ามันจะเล่นเอาข้อต่อรองของเรามาใช้ในเรื่องงาน
...แล้ว ‘เมีย’ อย่างผมจะตอบยังไงได้วะ โว้ยยยย
ไอ้ผัวเชี่ย จำไว้เลยนะ!
-------------
มาสั้นๆ แต่มีประเด็นนะเออ
แม่ยกพี่เอกโปรดเตรียมใจกับตอนหน้าได้เลย พี่คิงหื่นแล้วมาเจอมาดพี่คิงโหดบ้าง ถนัดเรื่องใช้กำลังกระทืบคนนักแล
เพจนักเขียนที่อยากให้ผู้ชายทุกคนในโลกหันมาปรองดองกัน //ร้องเพลงสามัคคีชุมนุม
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353004 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก