หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 -

[่patsaporn]

คิดสงสัยพี่เอกเหมือนกันนะ มันแปลกๆ อ่ะ นิลไปเจอจนได้
คิงคงห่วงนิลแหละ รอชมการจัดการของคิง

ขอบคุณค่ะ

[J029]

โถ่พี่เอก

[nightsza]

ไม่นะพี่เอกกกกกกกกกกก

[Kaemmiizz]

ว่าแล้วว่าพี่เอกคือบุคคลน่าสงสัย แต่พี่เอกทรยศจริงๆหรอ??  หรือว่าพี่เอกจะเป็นคนของปู่ แบบท่านรู้ว่าคิงเป็นหลาน เลยให้แฝงตัวเข้ามางี้อ่ะ
รอดูพี่คิงจัดการ ชอบนักล่ะเวลาโหดๆงี้555

[jesus_fin]

เราว่าพี่เอกคงเป็นคนของปู่มาดูแลอเล็กซ์มากกว่า คงไม่ได้รู้ว่าคิงเป็นหลานหรอก สงสัยกลัวเพื่อนหลานพาไปทางที่ผิดแหง๋ๆ
พอตอนนี้เลยจัดการเพราะดูเหมือนหลานตัวเองเริ่มจะเข้าไปในคลับเต็มตัวแล้วแน่ๆ เพราะตอนก่อนที่มีเหตุตอนควีนรถล้มง่ะ
เราว่าคุณปู่แกคงกลัวหลานพัวพันเข้าไปเต็มตัวแน่เลยรึอาจไม่ใช่ก็ได้
 

[Seilong2]

รอลุ้น 

[kimjuy_o]

ว่าแล้วเชียว พี่เอก ไม่น่าเลยอะ
คราวนี้จะได้เห็นคิงโหดของจริง
ที่ผ่านมาคงจะเทียบไม่ติดแน่ๆเลย
รอลุ้นตอนต่อไปค่า

[minneemint]

 

[Supparang-k]

งุบงิบ  อะไรยังไงอ่ะ

[♠DekDoy♠]

ถ้าพี่เอกทรยศจริง เราก็พร้อมยืนเคียงข้างคนทรยศนะ 555

[JustWait]

 

[rear]

เราก็ว่า ไม่น่าใช่พี่เอกนะ เดี๋ยวอเล็กซ์ไม่มีคู่ 555+ (แอบเชียร์คู่นี้นิดๆ อิอิ)
 

[GOLDMIND]

อเล็กซ์บ้าได้น่ารักอ่ะ อ้อนตี้นอ้อนตีน ฮา 

อะ เอ่อ พี่เอก เอาจริงดิ ไมเธอถึงทำกับฉันได้~  มโนว่าพี่เท่ มาดแมนตะครุบอเล็กซ์ให้อยู่หมัดเลยนะ ฮี่ๆ ...ก็ได้แต่มโน

รอลุ้นต่อ ...
 

[КίmY]

อ๋อยยย ไม่นะพี่เอกกกกกก   

[lazyishappy]

จะเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย ขออย่าให้มีอะไรร้ายแรงเลย น้องนิลของเรานี่เก่งทุกเรื่องอะ 555 เฮ้ยนี่ชมนะ   ส่วนพี่เอก ถ้าทำผิดจริงก็กลับใจซะนะพี่ อยู่คลับมาก็นาน อย่าหักหลังกันเลย พี่คิงนี่ด็โหดได้ทุกตอน

[entirom]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


 

[่jum]

ค้างซิค่ะ งานนี้

รออะไรอยู่ล่ะ   

[klaew]

ท่านเทพคูล[พี่เอก]
เป็นคนสาวไส้หรือนี่ ไม่จริงอ่ะ เรื่องนี้ต้องมีที่มาที่ไป
หรือแผนเทพคิงกันนะ อ๋อย~~~

รอลุ้นเจ้าค่ะ

[LoYLaw]

ทำไมพี่เอกทำอย่างงี้  อุสาไว้ใจ-..- สนุกมากค่าา+1ให้แล้วน้ารอติดตามค่ะ

[sunipum]

ใช่พี่เอกจริงๆหรอ?  รีบมาต่อน้าาา  ขอบคุณนะค่ะ ^^

[ormn]

 

[tukkata bambola]

มีเรื่องให้รอลุ้นอีกแล้วว่าเรื่องนี้จะออกหัวออกก้อย รอพี่คิงออกโรงแค่คิดก็มันส์แล้ว รอรอรอ

[kiolkiol]

 

[PAiPEiPEi]

เราว่าพี่เอกอาจจะเป็นคนของปู่พี่คิงก็ได้นะ  ที่แอบส่งมาดูแลพี่คิงเหมือนกันนั่นแหละ  ถ้าปู่มีอำนาจขนาดนั้น ก็ไม่ยากหรอกที่จะรู้ว่าพี่คิงก็เป็นหลานอีกคนของตัวเอง   ที่จะพลิกน่าจะเป็นเรื่องตำรวจมากกว่าใครล่ะที่เป็นคนทำ...?  รอลุ้นหันต่อไป

[little_munoi]

อื้อหือออ พี่เอก จริงหรอ ไใน่าใช่ หรือใช่ โอ๊ยยยย ไมาสามารถเดาได้ เรื่องนี้มันเกินคาดเดา มันล้ำมากกกกก รออ่านค่า

[white feather]

ไม่นะพี่เอกอย่าเป็นแบบนั้นนนนนนน
 

[thanza1970]

รู้สึกเหมือนรอนานเป็นอาทิตย์ เป็นเดือนเลยครับ

ใจจดใจจ่อกับคอนต่อไป จะเป็นไปในรูปแบบไหน

[มาจะกล่าวบทไป]

ตอนที่ 51 : นักสืบ

ผมกำลังกระวนกระวาย

นั่งไม่สุก อยู่ไม่ติดที่ ได้แต่ลุกนั่งอยู่บนโซฟาที่คอนโดโดยมีหมาเฝ้าบ้านนั่งเล่นมือถืออยู่ไม่ไกล

เห็นแล้วก็หมั่นไส้ชิบ ไอ้ผัวยืนยันให้ผมเอาอเล็กซ์มาด้วยเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ไม่เป็นปัญหา ทั้งที่ควรจะให้มันเป็นหัวโขนถึงจะถูก แต่คิงคงมีแผนน่ะครับ ถึงผมจะยังเดาความคิดไม่ออกก็เถอะ แถมยังเถียงไม่ได้อีก

มีผัวฉลาดกว่านี่น่าปวดหัวชะมัด

“ทำอะไรไอ้หมา”

หมู่นี้ผมชักชินที่จะเรียกมันประหนึ่งสัตว์เลี้ยงทั้งในใจและต่อหน้า

“คุยกับเพื่อนเมียเพื่อน” อเล็กซ์ตอบโดยไม่ชายตาแลผมสักนิด ทำมาฟ้องว่าโดนไอ้หญิงรุกรานความเป็นส่วนตัว แต่เสือกตั้งอกตั้งใจสานสัมพันธ์ สรุปมึงจะเอาไงกันแน่วะ

ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ผมถึงหงุดหงิด อาจเพราะมัวแต่กังวลอยู่ล่ะมั้ง เลยลงทุนเดินไปเตะหมาถึงหน้าทีวี

“โอ๊ย เตะกูทำไมเนี่ย”

“กูหิว”

“จะให้กูทำเหรอ”

“กูยังไม่อยากให้มึงทำลายครัว ไปแต่งตัวไอ้หมา ลงไปหาอะไรกินกัน” ผมเตะอเล็กซ์อีกรอบเพื่อแซะมันออกจากพื้น ความจริงมันก็ไม่ได้แต่งตัวแย่อะไรหรอก แต่การจะจูงหมาที่สวมแค่กางเกงขาสั้นและเสื้อกล้ามตัวเดียวลงไปคงไม่เหมาะ อีกอย่าง ผมจะพามันไปข้างนอกด้วย

โทษนะไอ้คิง แต่กูขอไปดูแว่บๆ รับรองว่ามึงจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ!

“ชาย สถานการณ์เป็นไงบ้าง”

ระหว่างรออเล็กซ์ผมก็โทรหาสายของตัวเอง ไอ้คิงบอกพี่หมอบแล้วครับ ผมเลยสบายใจที่จะเล่าเรื่องนี้ให้ไอ้ชายฟัง และฝากฝังให้มันช่วยสอดส่อง

(( ยังไม่มีอะไรนะนิล แต่เราอยู่ฝั่งผับ ไม่รู้ว่าทางคลับเป็นยังไงบ้าง ))

“พี่หมอบล่ะ”

(( อยู่ข้างๆ ชายนี่เอง จะคุยมั้ย ))

“เฮ้ย ไม่เอา” ผมรีบปฏิเสธ เกิดถามซอกแซกมากจนพี่หมอบรู้ทันว่าผมจะแอบดอดมาหาถึงที่แล้วรายงานไอ้คิงจะทำยังไง

(( นิล...นิลจะทำอะไรรึเปล่า ))

เวรกรรมของนิลกาฬแท้ ลืมได้ยังไงว่าไอ้ชายแม่งหนักกว่า โทรหามันนี่คิดผิดชัดๆ

“เปล่า กูเชื่อใจไอ้คิง ไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามหรอกน่า”

เชื่อใจก็ส่วนเชื่อใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปดูให้เห็นกับตาไม่ได้นี่หว่า

สังหรณ์นิลกาฬฉายชัดมากว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ พี่เอกจะทรยศไอ้คิงทำไมป่านนี้หลังทำงานมาตั้งสี่ปีวะ และไอ้คิงเองก็รู้ข้อนั้นดี ถึงได้ตั้งใจจัดการเองโดยไม่ให้ผมเกี่ยวข้อง

เพราะมันรู้จักพี่เอกดีกว่าผม

เหมือนกับตอนที่ผมรู้จักกระต่ายดีกว่ามัน แต่ละคนล้วนมีวิธีรับมือในแบบของตัวเอง

ซึ่งคนอย่างไอ้คิง ถ้าลูกน้องทำผิดเกินให้อภัย แม่งต้องเอาถึงตายแน่ๆ

ผมนึกหน้าผัวตอนองค์ลงแล้วลองวิเคราะห์อย่างใจเย็น ถ้าไอ้คิงขึ้นผมต้องอ่อน ไม่งั้นจะวินาศกันหมด หรือว่าที่มันกันผมกับอเล็กซ์ออกนอกวง เพราะกลัวว่าถ้ามันจับพี่เอกได้จริงแล้วกลัวผมใจอ่อนวะ มีสิทธิ์สูงซะด้วย ตลอดมาผมก็คอยกันท่าเวลามันจะลงมือลงไม้หนักๆ ด้วยวิธีสมานฉันท์ ซึ่งไอ้คิงก็ยอมความไม่ถือสา แต่งานนี้มันคงไม่ถือไม่ได้แล้ว พี่เอกเป็นถึงอัศวิน โทษย่อมหนักหนากว่าคนอื่น

พอคิดถึงตรงนี้ผมก็เริ่มมั่นใจว่าใช่แหงๆ ไม่งั้นมันจะไล่อเล็กซ์ทำไมถ้าไม่ใช่ให้ถ่วงแข้งถ่วงขาผมกันฟุ้งซ่าน และเพื่อไม่ให้อเล็กซ์ดีแตกเพราะแค่ตอนสู้กับไอ้ชายก็ล่อซะหงอไปหลายวัน ไอ้คิงตอนเอาจริงน่ะ...น่ากลัวกว่านั้นตั้งหลายเท่า!

ชิบหาย ถ้าใช่จริงๆ แล้วผมควรจะไปมั้ยวะ ไอ้คิงถึงขนาดเอาข้อตกลงของเรามาใช้ เป็นเพราะมันห่วงสภาพจิตใจผมที่ไม่อยากให้เห็นความเหี้ยมของมันรึเปล่า และการที่มันไม่พูดตรงๆ ก็เพราะรู้ดีว่ายังไงผมก็คงงี่เง่าไม่ยอมแหงๆ

โอ๊ย นิลกาฬสมองจะระเบิด

“อ้าว เมียเพื่อน นั่งกุมขมับอะไรตรงนี้ ไม่ไปกินข้าวเหรอ”

อเล็กซ์ที่เอาเสื้อเชิ้ตสวมทับและใส่กางเกงขายาวนั่งยองๆ อยู่ข้างหน้าผมอย่างงุนงง เสือกเอานิ้วมาจิ้มหัวผมอีก กูไม่ใช่ขี้เฟ้ย ไม่ต้องกระแดะมาเป็นอาราเล่!

ผมปัดมืออเล็กซ์ออกแล้วหายใจเข้าลึกอย่างผ่อนคลาย ใจเย็นไว้นิลกาฬ ในเมื่อรู้ทันแล้วผมก็ไม่ควรไปทำลายเจตนาไอ้คิงใช่มั้ย ถ้างั้น...ในเมื่อความตั้งใจแรกเป็นหมัน ผมก็ควรลงไปกินข้าวกับอเล็กซ์แล้วกลับขึ้นห้อง เป็นเด็กดีไม่ออกนอกลู่นอกทาง
ความเสือกจงหายไป ความเสือกจงหายไป

ผมพยายามท่องคาถา ก่อนจะกำหมัดอย่างมาดมั่นแล้วหยิบคีย์การ์ดติดตัวพร้อมลากอเล็กซ์ลงมาด้วย แน่นอนว่าในเมื่อต้องคอยดูแลไอ้หมานี่ทั้งที มื้อนี้มันก็ต้องเลี้ยงผมสิครับ เรื่องอะไรจะต้องจ่ายเงินให้ไอ้ตัวกินจุอย่างมันล่ะ

ใช่ครับ อเล็กซ์กินอย่างกับปอบลง ขอให้เป็นอาหารมันแดกได้ทั้งนั้น ขออย่างเดียวไม่เอามะเขือเทศ ทั้งที่ผมโคตรชอบ กินแล้วผิวขาวเปล่งปลั่งอมชมพู เพราะผิวผมจะค่อนข้างซีดๆ เหมือนคนอมโรคนิดหน่อย

และเพื่อป้องกันไม่ให้ต่อมเสือกกำเริบ ผมเลยลากอเล็กซ์ไปกินที่ร้านอาหารในคอนโดแทน จะได้รีบขึ้นไปทำสมาธิให้ใจสงบ แต่พอนั่งพักท้องหลังโซ้ยไม่ทันไรผมก็เห็นเงาคุ้นตาชะโงกหน้ามองซ้ายขวาจากตรงหน้าร้าน

...นั่นมันหญิงนี่หว่า!

“เชี่ยอเล็กซ์ มึงเรียกเพื่อนกูมาทำไม” ผมหันไปด่าตัวการทันที

“กูเปล่า” อเล็กซ์ทำหน้าหงอย “ก็เพื่อนเมียเพื่อนถามว่ากูทำอะไรอยู่ กูเลยบอกว่ากินข้าว แล้วพอถามว่ากินที่ไหน กูก็ถ่ายรูปชื่อร้านตรงเมนูให้ดู จากนั้น...”

ผมชักเข้าใจแล้วว่าตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้มันเดือดร้อนแค่ไหน

ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทผมมีเลิกคบนะบอกเลย สตอล์กเกอร์ชัดๆ!

“หญิง” ผมปล่อยให้อเล็กซ์จ่ายเงินแล้วเดินมาหาเพื่อนสาว นี่มันกลัวเป็นโสดขนาดนั้นเลยเหรอวะ ผมล่ะไม่อยากจะเชื่อ “มึงรุกมากไปรึเปล่า ทำแบบนี้อเล็กซ์จะสยองมึงมากกว่าน่ะสิ”

...และกูเองก็ด้วย

ผมเอ่ยต่อในใจ เพราะชักจะขนลุกกับท่าทางของหญิงขึ้นมาเหมือนกัน

“เรื่องมากจัง” หญิงกอดอกทำหน้ามุ่ย “ก็มึงบอกให้กูจีบนอกเวลาทำงาน ตอนเย็นอเล็กซ์ก็ไปคลับ ตอนเช้าก็นอนหลับ แล้วกูจะเอาเวลาไหนมาจีบล่ะวะ มีแต่ต้องถามให้รู้ว่าอยู่ข้างนอกแล้วมาหาเองเท่านั้นไม่ใช่รึไง”

ถูกของมัน

“แล้วมึงไม่ไปคลับเหรอวันนี้”

“ไม่อ่ะ” ผมตอบพลางทำหน้าหน่าย “กูต้องดูแลอเล็กซ์”

“ทำไม อเล็กซ์ของกูเป็นอะไร”

“มัน...” ผมกลอกตาพยายามหาข้ออ้าง “มันทำไอ้คิงโมโห เพื่อความปลอดภัยกูเลยต้องพามันให้อยู่นอกตีนผัวสักพัก”

“โธ่...อเล็กซ์ของแม่”

หญิง มึงเข้าใจสถานะตัวเองผิดรึเปล่า ทำไมต้องเอามือทาบอกแบบระทมทรวงขนาดนั้นด้วยวะ

“เมียเพื่อน” พูดถึงอิเหนา ไอ้หมาก็มา หลังจ่ายเงินเสร็จอเล็กซ์ก็เกาะหลังผมอย่างระแวงไอ้หญิง คงไม่ได้โดนปู้ยี้ปู้ยำมาแล้วหรอกนะ “ไปกันเถอะ นะ นะ”

“กูไปด้วยสิ” หญิงยิ้มแป้นแล้นเสนอหน้าทันควัน “นะไอ้นิล มึงจะใจร้ายกับเพื่อนลงเหรอวะ”

“กูจะขึ้นห้องว่ะหญิง และไอ้คิงไม่ให้คนนอกเข้า โทษที”

“งั้นมึงก็อย่ารีบไปสิ กูเพิ่งมาถึงเองนะ” ซวยแล้วไงนิลกาฬ แขนเสื้อข้างหนึ่งไอ้หมาก็จับ อีกข้างไอ้หญิงก็จิก นี่ผมเป็นอะไร เสาให้พวกมันถูๆ ไถๆ เล่นเรอะ

“เมียเพื่อน กูง่วงแล้ว ขึ้นไปกันเถอะ”

สัด นี่เพิ่งหนึ่งทุ่ม

“ถ้าง่วงงั้นมานอนตักแม่ เอ๊ย ตักหญิงก็ได้นะ”

หญิง ช่วยคุมจิตใต้สำนึกมึงหน่อย ได้ยินทีไรสะดุ้งทุกที

“เมียเพื่อน ช่วยกูด้วย”

“ให้ช่วยอะไร บอกหญิงสิจ๊ะ”

ผมอยากระเหยตัวเองเป็นไอ คนหนึ่งก็หมาที่เลี้ยงไว้ อีกคนก็เพื่อนสนิทที่ช่วยจดเลคเชอร์หาของกินให้ตลอด ชีวิตช่างวิบากแท้นิลกาฬ

เพื่อไม่ให้อับอายไปกว่านี้ ผมเลยลากทั้งคู่ออกจากหน้าร้านอาหาร แล้วพาไปนั่งคุยกันดีๆ ตรงล็อบบี้ซึ่งมีส่วนแยกต่างหากเพื่อความเป็นส่วนตัว คอนโดราคาแพงก็แบบนี้ล่ะครับ เก้าอี้อย่างหรูเลย

“พวกมึงจีบกันไปก่อน กูรับโทรศัพท์แป๊บ”

“ไม่นะเมียเพื่อน ม่ายยย”

“มามะอเล็กซ์จ๋า ฮิฮิ” ไอ้หญิงรีบเปลี่ยนที่นั่งมาอยู่โซฟาเดียวกับอเล็กซ์ทันทีผมปลีกตัว สีหน้าหื่นกระหายมาก ผมถึงกับสวดแผ่เมตตาในใจ ด้วยเห็นแก่เพื่อนมากกว่าผมเลยตัดสินใจให้อเล็กซ์มันโดนรุกต่อไป ไม่ใช่เพราะอยากแกล้งเลยนะพูดจริงๆ

“มีอะไร”

ผมกดรับเมื่อเห็นชื่อโทรเข้าว่าเป็นนายบี ไม่ใช่ว่ามันอาจเอื้อมขอเบอร์ผมหรอก แต่ผมต่างหากที่เมมเบอร์ลูกน้องเกือบทุกคนเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน และก็แจกเบอร์ให้กับบางคนที่พอจะเป็นสายให้ด้วย

 (( ควีน...ที่คลับตอนนี้... ))

ว่าจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วนะ แต่ก็ไม่วายมีลูกน้องโทรมาฟ้องจนได้

“ที่คลับเป็นอะไร”

แล้วต่อมเสือกผมจะสงบได้มั้ย

(( พี่เอก...พี่เอกจะโดนบอสฆ่าตายแล้วครับควีน! ))

“กูจะไปเดี๋ยวนี้”

ผมพยายามทำใจไม่ให้ลนขณะเหล่มองอเล็กซ์ที่รีบลุกย้ายเก้าอี้หนีโดยมีหญิงย่องตามแล้วตัดสินใจปล่อยอ้อยเข้าปากช้าง

“มึงรั้งไอ้คิงไว้ก่อน”

(( ผม...ผมไม่กล้า ))

“งั้นก็บอกไอ้เก่ง...ไม่ บอกพี่แว่นให้ช่วยถ่วงเวลาที”

ไอ้เก่งแม่งบ้าลำดับชั้นและควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ ถ้ารู้ว่าพี่เอกทรยศ คงจะอาการหนักพอๆ กับนายมัน

“ตามพี่หมอบด้วย พี่หมอบช่วยได้แน่”

(( ครับผม! ))





สุดท้ายผมก็รีบโบกแท็กซี่มาจอดที่หน้าผับ

พอเดินอ้อมไปด้านหลังก็พบว่าวันนี้ค่อนข้างเงียบสงบมาก ทั้งที่ปกติจะมีคนหลบมุมสูบบุหรี่บ้าง แอบดอดเข้าประตูทางคลับบ้าง แต่สิ่งที่ผมเจอกลับเป็นแม่กุญแจล็อกแน่นหนา

ผมทั้งร้อนใจทั้งหงุดหงิดขึ้นมาลึกๆ เป็นถึงควีนแต่เสือกไม่มีกุญแจไขประตูคลับ บัดซบจริงกู

จากตอนแรกที่ไม่อยากให้ใครเห็นสักเท่าไหร่ ผมก็ต้องจำใจเดินเข้าจากทางผับแทนเพื่อขึ้นไปห้องออฟฟิศตรงชั้นสอง ระหว่างทางก็มองหาพี่หมอบไปด้วย ปรากฎว่าไม่เห็นทั้งพี่หมอบและไอ้ชาย คงไม่ใช่อยู่ฝั่งโน้นกันหมดแล้วหรอกนะ

แต่พอผมจะเปิดประตูห้องออฟฟิศ ก็พบว่าแม่งล็อกกลอนอีกแล้ว

เชี่ยเอ๊ย!

ผมเริ่มคิดจริงจังแล้วว่าต้องปั้มลูกกุญแจทั้งหมดพกติดตัว ช่วยไม่ได้ ปกติห้องนี้เคยล็อกที่ไหน ไอ้คิงแม่งเปิดกว้างตลอดไม่เว้นกระทั่งตอนจะเอากัน ถึงได้โดนขัดจังหวะซะทุกรอบ

“เปิดเดี๋ยวนี้!”

ผมเตะประตูอย่างหงุดหงิด ถึงจะมีเสียงเพลงกลบแต่เชื่อว่าคนข้างในต้องได้ยิน

“ไอ้คิง!”

ไม่ต้องรอให้เตะรอบที่สอง ประตูก็เปิดออก

เป็นไอ้ชายที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาเลย

ผมรีบผลักตัวมันออกแล้วเดินเข้ามาในห้อง ว่างเปล่า...ไม่มีใครอยู่นอกจากพี่หมอบที่นอนหมอบอยู่ตรงโซฟา เชี่ยไรวะเนี่ย!?

“เกิดอะไรขึ้น” ผมหันไปถามไอ้ชายที่รีบปิดประตูแล้วล็อกกลอนอีกครั้ง ที่แท้ก็เป็นฝีมือมันนี่เอง

“คือ...” ไอ้ชายอึกอัก ดูจับต้นชนปลายไม่ถูก “จู่ๆ ก็มีคนมาตามหมอบ จากนั้นก็มีคนมาตามชาย พอชายเข้ามา ก็เห็นหมอบนอนแบบนี้แล้ว”

ผมชะโงกหน้าดูพี่หมอบ  อื้อหือ ตาเขียวปากช้ำมาเลย ฝีมือไอ้คิงชัวร์ ถ้าไม่ใช่มันใครจะกล้าต่อยเรือวะ

“คนที่มาตาม...ใช่นายบีรึเปล่า”

“น่าจะใช่นะนิล”

อ้าว พี่หมอบ ผมเป็นต้นเหตุให้พี่โดนต่อยน็อกนี่เอง อโหสิกันนะพี่

“แล้วทางคลับล่ะชาย”

“มีคนยืนคุมอยู่หน้าประตูฝั่งนั้น ต่อให้ชายอยากออกไปดูก็ไปไม่ได้...”

“กูไปเอง”

ผมตบบ่ามันแบบเตรียมใจ ก่อนจะกระชากประตูฝั่งคลับเปิดออกทันที

“ก็บอกแล้วไงว่า...ควีน!!!”

เต็มหน้ากูเลย คนเฝ้าประตูก็คุ้นหน้าคุ้นตาดีครับ เพราะผมจำหน้าลูกน้องได้ทุกคน และแน่นอนว่าย่อมไม่มีใครไม่รู้จักควีน พอเห็นผมปรายตาดุให้ถอยจากหน้าประตูเลยสะดุ้งรีบผละหนีแทบไม่ทัน เป็นปฏิกริยาลูกโซ่ที่ส่งต่อกันเป็นทอดๆ

“ควีน...”

“ควีนมาแล้ว!”

“นั่นควีนนี่”

“ควีน ควีน”

เออ กูรู้ กูเป็นควีน แล้วไอ้คิงมันอยู่ไหนล่ะวะ

ผมสอดสายตาหาผัวแต่ก็เจอหัวของพวกลูกน้อง เหมือนกับว่าถูกไล่ต้อนให้อยู่ชั้นสองกันหมดเพราะยืนซะแน่นขนัดด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

“ไอ้คิงล่ะ”

“บอส...” คนที่ถูกถามทำหน้าอึกอัก แต่พอโดนผมถลึงตาใส่ก็รีบตอบแทบไม่ทัน “อยู่ชั้นล่างครับ”

“ขอบใจ” ผมตบไหล่มันแล้วรีบเดินลงบันไดทันที พร้อมกับพวกลูกน้องที่ควรจะยืนเฝ้าประตูตามมาเป็นพรวน อ้าวเฮ้ย ตามมาทำไม ผมขี้เกียจหันไปไล่เลยปล่อยเลยตามเลย

พอเดินลงมาก็เจอสิครับ

เจอผัวกำลังทำหน้าเถื่อนเหยียบบนหัวพี่เอกที่นอนนิ่ง สภาพบอกเลยว่าเลือดอาบ ข้างๆ กันคือพี่แว่นกับไอ้เก่ง แล้วก็...เบอร์หนึ่ง มาได้ไงเนี่ย สงสัยไอ้คิงให้คนไปตามตัวมาแน่ๆ เวลาพิพากษาทีไรต้องมากันพร้อมหน้าตลอด แต่เสือกกันกูออก จำไว้เลยนะไอ้คิง

“บอส...”

เบอร์หนึ่งรีบกระซิบบอกเจ้านายทันที ผมถึงกับขนลุกวูบเมื่อจู่ๆ ไอ้คิงที่ก้มหน้ามองพี่เอกเงยหน้าขึ้น สีหน้ามันแม่ง...ทำเอาอยากจะกระโดดหนีมากกว่าเดินเข้าหา

พวกลูกน้องที่เดินตามมาตอนแรกรีบวิ่งหายไปหมด เหลือผมเดินลงบันไดอยู่คนเดียว

รักกูกันมาก ซึ้งเหี้ยๆ

ผมกัดฟันสู้เมื่อไอ้คิงยังมองตาไม่กะพริบ ให้อารมณ์กดดันเหมือนจะถามว่าทำไมผมถึงมา ทำไมถึงไม่รักษาคำพูด มันทั้งผิดหวังและต่อว่ากรายๆ แต่โทษที กูเตรียมใจตั้งแต่เรียกแท็กซี่แล้วว่ะว่าต้องโดนผัวคาดโทษแน่ๆ

“ควีน...”

“ไม่เป็นไรพี่แว่น ผมรู้” ผมพูดดักพี่แว่นซึ่งเป็นคนเดียวที่เดินเข้าหาผมก่อน แต่จากท่าทางคงตั้งใจพาผมกลับซะมากกว่า “ผมรู้ว่าไอ้คิงไม่อยากให้ผมมาเพราะอะไร แต่ในเมื่อผมเป็นคน...อัดหลักฐานพี่เอก ผมก็ควรรู้ว่าสุดท้ายแล้วพี่เอกจะถูกตัดสินยังไง”

ผมพูดพลางมองไปทางไอ้คิงที่ลงน้ำหนักเท้ามากขึ้น

“ยกเว้นจะมีคนคิดว่าผมไม่ใช่คนในคลับ”

ผมดีใจนะที่ไอ้คิงเซฟตี้ให้ผมทุกอย่าง ไม่แค่เรื่องร่างกายยังรวมสภาพจิตใจ แต่บางครั้งมันก็ปกป้องเกินไป

คราวนี้ไอ้คิงเป็นฝ่ายหลบตาผม แต่ยังไม่ยกเท้าออก ผมเองก็ไม่ได้อยากให้มันวงแตกกะทันหัน ความตั้งใจจริงๆ คือมาดู ไม่ได้มาขวาง

พอไอ้คิงไม่ว่าอะไรพี่แว่นเลยไม่มีทีท่าห้ามปรามผมอีก และเข้ามายืนข้างๆ ผมแทน

เงียบ เงียบกันหมด

“ต่อสิ ถือว่ากูเป็นอากาศก็ได้”

(ต่อข้างล่างค่ะ)

[มาจะกล่าวบทไป]

“เก่ง”

เจ้าของชื่อสะดุ้งทันที แต่อัศวินแสนรู้ใจของไอ้คิงก็รีบเดินเข้ามาใกล้เจ้านายแล้วจัดการกระชากหลังหัวพี่เอกขึ้นราวกับสามารถถอดรหัสความต้องการของบอสได้จากการเรียกชื่อเพียงครั้งเดียว

ส่วนพี่เอก...

บอกเลยหน้าอย่างเละ

ก็ไม่แปลก ไอ้คิงคงลงมือเองถึงได้หนักข้อซะขนาดนี้ เพราะนอกจากจะพับแขนเสื้อขึ้นแล้วมันยังใส่สนับมือที่ผมไม่เคยเห็นด้วย

“กูให้มึงพูดอีกครั้ง ก่อนที่มึงจะไม่โอกาส” ไอ้คิงเอ่ยเสียงเย็น “ใครคือเจ้านายของมึง”

พี่เอกไม่ตอบ แต่หันมามองผมแทนด้วยสายตาที่ชวนเสียวสันหลัง คาดว่าก่อนหน้านี้ไอ้คิงไม่ได้บอกว่าใครเป็นคนอัดเสียง จนกระทั่งผมสารภาพออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ไอ้คิงตาวาวทันควัน ไม่ว่าใครย่อมไม่พอใจหากเมียโดนจ้องด้วยสายตาแบบนั้น มันหันไปพยักหน้าให้ไอ้เก่ง ก่อนที่อัศวินผู้แสนรู้ใจถึงขนาดอ่านกระแสจิตผัวผมได้จะทำการ...

จับหัวพี่เอกโขกกับพื้นแรงๆ!

ใจผมแทบกระเด็นออกมา เพราะไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่แม่งเล่นกระชากหนังศีรษะพี่เอกขึ้นแล้วกระแทกโครม จับขึ้นแล้วกระแทกโครมอยู่อย่างนั้น หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง...แม้ไม่รีบร้อนเหมือนให้เตรียมใจ แต่ตอนทุ่มลงไปจังๆ นี่แม่งเอ๊ยยย เลือดสาดกระจายจนพี่เอกร้องไม่ออก หัวคิ้วที่แตกอยู่แล้วยิ่งฉีกกว้าง ผมถึงกับหรี่ตาอย่างทนมองไม่ได้เมื่อเห็นหน้าคนรู้จักเริ่มเละจนไม่เห็นสีเนื้อ

แล้วไอ้คิงก็ยกมือขึ้น ไอ้เก่งหยุดทันที 

“กฎของคิงส์คลับห้ามฆ่าคน”

ไอ้คิงยังคงพูดเสียงนิ่ง แต่โคตรจับขั้วหัวใจ

“แต่มึงรู้...เอก เรามีวิธีการปิดปากที่ดีกว่าการตาย”

พี่เอกซึ่งโดนจับให้เงยขึ้นด้วยหน้าโชกเลือดแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเพราะเลือดไหลทะลักไปหมด แต่จากหนังตาที่ขยับและปากที่พยายามหายใจหอบ ทำให้ผมรู้ว่าพี่เอกยังตั้งใจฟังและมีสติครบสมบูรณ์

“จะพูดตอนนี้ หรือพูดไม่ได้อีกตลอดชีวิต เอกภพ”

เจ้าของชื่อไม่ตอบ เช่นเดียวกับทุกคนในที่นี้ซึ่งล้วนแต่อยู่ในความเงียบเพราะกลัวไปสะกิดต่อมเหี้ยมไอ้คิงให้ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก บรรยากาศกดดันและชวนอึดอัดกว่าครั้งไหนๆ ไม่ต้องพูดถึงลูกน้องซึ่งยืนรอบนชั้นสองเลย คลับไม่ได้เปิดเพลงคลอเหมือนทุกวัน พวกมันจึงได้ยินทุกคำและมองอดีตอัศวินชั้นหนึ่งด้วยสายตาที่ทั้งผิดหวังแต่ก็คาดหวังให้พูดความจริงออกมาเร็วๆ

แต่เมื่อพี่เอกไม่ตอบ ไอ้คิงก็มีวิธีฆ่าเวลาที่แสนระทึก

โครม!

เก่งจับหัวพี่เอกกระแทกกับพื้นอีกครั้ง อีกครั้ง และหลายครั้งจนผมต้องหันหน้าหนี กลิ่นบุหรี่ที่ตลบขึ้นมาทำให้ผมรู้ว่าไอ้คิงก็คงเครียดเหมือนกันถึงได้จุดสูบทั้งที่พยายามไม่หยิบขึ้นมาต่อหน้าผมนับตั้งแต่ขอให้เลิก

โครม! โครม!

โว้ยยยย เสียงกระแทกเหมือนการนับเวลาถอยหลังที่ยิ่งบีบเค้นจนแทบหายใจไม่ออก ผมเริ่มทนนิ่งไม่ไหว แต่พอจะหันไปทางเดิมก็โดนไอ้คิงยึดเอวเอาไว้ซะก่อน มันถอดสนับมือแล้ว คงไม่อยากลงมือต่อหน้าผมถึงได้ให้ไอ้เก่งจัดการแทน และแน่นอน มือข้างหนึ่งของมันคีบบุหรี่อยู่

สายตาของมันเหมือนสะกดให้ผมอยู่กับที่ คล้ายจะตำหนิว่าสุดท้ายก็ไม่พ้นอย่างที่คิดเอาไว้ เป็นผมที่ต้องทนไม่ไหวและใจอ่อน มันเป็นราชาไร้พ่าย โอเค ถึงจะมีจุดอ่อนมาหนึ่งอย่าง แต่ความโหดอันขึ้นชื่อลือชาก็ใช่ว่าจะลดน้อยลงในกรณีสำคัญอย่างนี้

โครม!

แต่โทษเถอะ ผมจะประสาทแดก

“หยุด”

ผมแทบจะถอนหายใจออกมา ตอนเหล่ไปมองพี่เอกอีกครั้งถึงกับไว้อาลัยเงียบๆ เพราะพี่แกไม่ค่อยมีสติแล้ว ท่าทางปวกเปียกไร้ซึ่งแรงต่อต้านโดยสิ้นเชิง นี่คือการกำราบแบบราบคาบหมดจดชัดๆ

“ใครคือเจ้านายของมึง”

คำถามถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเดิม สีหน้าเช่นเดิม แต่ผู้ฟังอยู่ในสภาพสติเลือนราง และตัวสั่นจากศีรษะที่ยังโดนรั้งให้แหงนหงายเผชิญหน้า พี่เอกไม่ได้สั่นสู้ แต่มันคือปฏิกริยาของร่างกายที่เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้จากความมึนงงและเลือดที่ไหลอาบ

ผมรู้ ทุกคนต่างรู้

ถ้าพี่เอกยังไม่ตอบ ไอ้เก่งก็จะลงมืออีก และต่อให้พี่เอกหมดสติ ก็คงจะถูกทำให้ตื่นขึ้นมาจนกว่าจะเค้นเอาสิ่งที่ไอ้คิงต้องการให้ได้ โดยไม่หวั่นไหว โดยไม่ลังเล และไม่แม้แต่จะเหนื่อยหน่ายกับการรอคอย

มันเพียงสูบบุหรี่นิ่งๆ ราวกับว่าท้ายที่สุดทุกคนล้วนแพ้พ่ายต่อราชา

โดยเฉพาะในที่แห่งนี้...ในปราสาทของเรา

“ผม...”

หลังปิดปากเงียบมานาน พี่เอกที่ควรจะรู้จักเจ้านายตัวเองดีก็เริ่มเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบแห้งและสำลักไอ

ถึงจะได้จังหวะเค้นคอ แต่ไอ้คิงกลับไม่ถามอีกครั้งให้เสียเวลา มันเพียงทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นและใช้เท้าขยี้ ทำเอาหลายคนลอบกลืนน้ำลาย เพราะท่าทางนั้นเป็นการกดดันชั้นดีว่าเวลาพิพากษาใกล้จะจบลง

“ผม...”

ก๊อก ก๊อก

...ใครมาเคาะประตูขัดจังหวะเอาตอนนี้วะ!!

ผมหันไปมองไอ้คิงเป็นอย่างแรก เพราะมันเป็นคนจัดฉากย่อมต้องรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไอ้คิงกลับจ้องเบอร์หนึ่งเป็นเชิงออกคำสั่ง ทำให้บิชอปที่อายุน้อยที่สุดเดินหายเข้าไปในม่านสีแดงเพื่อเปิดดูว่ามีใครมาเยี่ยมเยือนในยามวิกาล

อ้าว...ไม่ใช่แผนของไอ้คิงหรอกเรอะ

สีหน้าเครียดขึงของแต่ละคนทำเอาผมที่เคยคิดว่าไอ้คิงอาจจะควบคุมทุกสรรพสิ่งในโลกหล้าเริ่มระวังตัวหากเกิดเหตุสุดวิสัย ไอ้คิงโอบเอวผมแน่นขึ้น มันคงกังวลเรื่องที่ผมอยู่ตรงนี้มากกว่า เพราะถ้าเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ...ผมซึ่งไม่มีรายชื่อในคลับจะซวยเต็มๆ

ซึ่งถือว่าเป็นความผิดของผมเองนั่นแหละ

ผมแกะมือมันตรงเอวออกแล้วจัดแจงให้ประสานนิ้วกอบกุมกัน ไอ้คิงมองผมนิ่งๆ ผมก็ฉีกยิ้มตอบ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะน่า ตอนไอ้เก่งจับพี่เอกหัวกระแทกหลายรอบยังน่ากลัวกว่าอีก

“บอส...” เบอร์หนึ่งเลิกม่านขึ้น เผยให้เห็นสีหน้ากระอักกระอ่วน มันไม่กล้าพูด แต่เดินเข้ามากระซิบกับไอ้คิงแทน

แน่นอนว่าผมที่อยู่ข้างๆ ก็เสนอหน้าเข้าไปฟังด้วยความเสือกล้วนๆ

“มีคนมาขอพบพี่เอกครับ”

“ใคร”

“ผมไม่รู้จักครับ แต่เห็นว่า...เป็นนักสืบ”

สมัยนี้ยังมีนักสืบอีกเรอะ ผมนึกว่ามีแต่ในการ์ตูนซะอีก แต่จะว่าไป...ก็เคยเห็นสำนักงานที่ติดป้ายประกาศว่ารับตามสืบเรื่องชู้สาวอยู่เหมือนกัน อย่าบอกนะว่า...พี่เอกให้นักสืบไปคุ้ยประวัติผมเพื่อเอามาดิสเครดิตควีน!?

จะบ้าเรอะนิลกาฬ ร้อนตัวไปได้

“เขาบอกว่าพี่เอกจ้างให้ตามสืบเรื่องของผับฝั่งตรงข้าม ผมคิดว่า...อาจจะเกี่ยวกับเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนครับ”

“พาไปที่ออฟฟิศจากทางผับ” ไอ้คิงออกคำสั่ง

“ครับบอส” เบอร์หนึ่งก้มหัวนิดๆ ก่อนจะเดินหายไปในม่าน ระหว่างนั้นไอ้คิงก็หันมาพูดกับพี่แว่น

“ไปพาหมอบออกมา ถ้ายังไม่ตื่นก็ให้คนไปลากออกมานอนที่ชั้นสองของคลับ”

“แล้วชายล่ะครับบอส” พี่แว่นถามพลางเหล่ผมน้อยๆ

“...ถ้าอยากตามมาด้วยก็ปล่อยไป”

“ครับบอส” พี่แว่นรับคำก่อนจะเดินขึ้นบันได ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้คิงและอัศวินอีกสองคน ด้วยสถานการณ์ที่ค่อนข้างทำความเข้าใจได้ยาก แต่นิลกาฬซะอย่าง พอตั้งใจประมวลผลลัพธ์ก็พอตามความคิดไอ้คิงทัน

มันให้นักสืบไปรอที่ห้อง แสดงว่าต้องการรู้ข้อมูลที่พี่เอกให้ไปสืบ แต่เพื่อป้องกันเรื่องคลับ ก็เลยให้เข้าจากทางผับสินะ ส่วนพี่หมอบ...สภาพโดนต่อยแบบนั้นถ้าโดนเห็นจะไม่ดีไม่งาม เลยต้องพาออกมา และไอ้ชาย...มันเคยเห็นคลับตอนปิดบริการมาแล้ว ฉะนั้นถ้าให้เห็นอีกรอบก็ไม่เป็นไร

ปัญหาในตอนนี้คือ...พี่เอกจะทำอะไรกันแน่

ถ้าจะทรยศคลับ แล้วทำไมถึงจ้างนักสืบไปสอดส่องศัตรู สรุปแล้วที่ผมอัดเสียงมาว่า ‘ขั้นต่อไป’ ไม่ใช่เรื่องตำรวจ แต่เป็นเรื่องนี้งั้นเหรอ

ผมหันไปมองหน้าไอ้คิงอย่างถามความเห็น ก่อนจะบีบมือมันเบาๆ เป็นเชิงว่าเรื่องนี้กลิ่นแม่งๆ ว่ะผัว

“คุมตัวไว้ก่อน” ไอ้คิงหันไปสั่งไอ้เก่ง ก่อนจะเปลี่ยนมาโอบเอวผมอีกครั้งแล้วพาเดินขึ้นชั้นบน คงตั้งใจจะสะสางกับทางนักสืบก่อน แล้วค่อยมาเค้นคอพี่เอกอีกรอบ

ผมแอบหันหลังกลับไปมอง ทันเห็นไอ้เก่งพาพี่เอกไปนั่งพิงกับโต๊ะสนุ๊กเกอร์แล้วหาผ้ามากดห้ามเลือดเอาไว้ อย่างกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้จับโขกหัวไปเกือบสิบรอบอย่างนั้นล่ะ พวกลูกน้องเองก็ชะโงกดูอย่างกระวนกระวาย ยังไงพี่เอกก็ถือเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี พอสถานการณ์เปลี่ยน ไอ้คิงเริ่มแผ่รังสีน้อยลง เลยกล้าแสดงความเป็นห่วงขึ้นมา

แต่ไอ้คิงไม่สนใจหรอกครับ มันเดินหน้าตรงไปที่ห้องอย่างเดียวไม่สนใจใคร ซึ่งก็ถือว่าดีแล้วเพราะถ้าหันไปเห็นจะยิ่งทำอะไรไม่ถูกมากกว่า สวนกับพี่แว่นที่พาพี่หมอบเดินออกจากห้องพอดี พี่แกตื่นแล้วครับ แต่ดูเป๋ๆ เลยต้องให้ไอ้ชายช่วยพยุง

“เดี๋ยวคุยกัน”

ผมรีบขยับปากบอกไอ้ชายแบบไร้เสียงเพื่อดักไว้ก่อน ตอนนี้องค์ไอ้คิงยังไม่ออกจากร่าง ถ้าไปสะกิดหูแล้วเท้ากระตุกขึ้นมาจะช่วยไม่ทัน กันไว้ดีกว่าแก้ครับ

พอปิดประตูเสร็จสรรพผมกับไอ้คิงก็ไปนั่งที่ตำแหน่งโต๊ะทำงาน รอไม่นานเบอร์หนึ่งก็พานักสืบเข้ามา...อะไรเนี่ย ผมหวังสูงหรือโดนการ์ตูนหลอกวะ ผมนึกว่าพวกนักสืบต้องทำตัวเซอร์ๆ ไม่อาบน้ำ ไม่สระผมซะอีก หรือไม่ก็ใส่ชุดสูทแบบยกระดับขึ้นไปอีกขั้น แต่เท่าที่ดู คนที่เดินตามหลังเบอร์หนึ่งเข้ามาหน้าตาช่างสมเป็นตัวประกอบเอามากๆ

ผมไม่ขอบรรยายแล้วกัน เพราะเดี๋ยวก็ถูกเขี่ยทิ้งอยู่ดี

“เอ่อ...คุณเป็นอะไรกับนายเอกภพเหรอครับ” นักสืบคนนั้นถามแบบกล้าๆ กลัวๆ จะโทษก็ไม่ได้หรอก ใครใช้ให้ไอ้คิงวางมาดทำตาดุขนาดนี้ล่ะวะ

“เจ้านาย”

“อ้อ” นักสืบดูจะโล่งใจทันที “งั้นคุณคงเป็นคนสั่งเขาอีกทีสินะครับ”

ไอ้คิงไม่ตอบ เพราะเจ้านายที่คุณนักสืบเข้าใจ เป็นคนเดียวกับที่มันพยายามเค้นจากพี่เอก

นี่มันเนียนสวมรอยชัดๆ!

ผมกับเบอร์หนึ่งแอบสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ เชื่อสิว่าต้องคิดตรงกันอยู่แหงๆ

“นี่เป็นข้อมูลที่ผมสืบมาได้” น่าสงสารนักสืบที่ตกกับดักไอ้คิงไม่รู้ตัว นำเอกสารทั้งหมดรวมทั้งภาพถ่ายวางบนโต๊ะทำงานพลางอธิบายอย่างละเอียด “ผับแห่งนี้เพิ่งเปิดเมื่อเดือนก่อน เจ้าของเป็นนักธุรกิจเล็กๆ ที่ไม่มีประสบการณ์ ช่วงเปิดแรกๆ สามารถดึงดูดลูกค้าหน้าใหม่ได้พอสมควร แต่ในช่วงปลายเดือนมานี้จำนวนคนลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด แม้จะมีโปรโมชั่นก็ไม่เป็นผล เพราะด้วยสถานที่และการจัดการหลายอย่างซึ่งไม่เป็นมืออาชีพพอ”

ผมพยักหน้ารับเป็นช่วงๆ เพราะพอคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าผับนั้นคงอยู่ไม่รอดเกินสามเดือนหรอก

แต่ที่งงคือ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ผมต้องนั่งฟังทั้งที่พี่เอกยังนอนพะงาบอยู่ข้างล่างวะ

ผมเผลอเอียงตัวไปหาไอ้คิงน้อยๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ ขณะที่คุณนักสืบตั้งอกตั้งใจอธิบายโดยแสร้งทำเป็นไม่รู้เห็นถึงบรรยากาศสีชมพู

“เมื่อสิบวันก่อน เกิดเหตุการณ์คนเมาอาละวาดจนมีคนเจ็บถึงเจ็ดคน จากคำบอกเล่าจากลูกค้าในวันนั้นพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าจะไม่ยอมเสี่ยงกับผู้จัดการที่ไม่สามารถควบคุมหรือให้ความช่วยเหลือใดๆ อย่างเหมาะสมเด็ดขาด เป็นเรื่องราวใหญ่โตถกเถียงในโซเชี่ยลระยะหนึ่ง”

สิบวันก่อนงั้นเหรอ คุ้นๆ ว่าไอ้หญิงเคยพูดว่ามีคนโดนหามส่งโรงพยาบาลเหมือนกัน

“เดี๋ยวนะ” ผมกลับไปนั่งตัวตรงแบบเดิม “ลูกค้าคนนั้นใช่คนของผับเรารึเปล่า”

นักสืบทำหน้าเจื่อนเมื่อผมพูดคำว่า ‘เรา’

“ใช่ครับ”

ผมไม่แปลกใจ เพราะแถวนี้ก็มีผับดังๆ แค่ไม่กี่ที่ คนชอบเที่ยวย่อมวนไปเวียนมาไม่ไปไกลจากกันนักหรอก

“อย่าบอกนะว่า...”

“ดูเหมือนว่าคนที่ติดต่อตำรวจเมื่ออาทิตย์ก่อน จะเป็นฝีมือเจ้าของผับที่ต้องการดิสเครดิตร้านของคุณน่ะครับ”

สุดท้ายแล้วเรื่องการแจ้งตำรวจอะไรนั่นก็เป็นเพียงการแก้แค้นแบบเด็กน้อยของเจ้าของผับ ที่คงพอได้ยินข่าวคราวของทางคลับแล้วจงใจดิสเครดิตลดความเชื่อถือของลูกค้า โดยไม่ได้สืบสาวมาก่อนว่าไอ้คิงแม่งแบคใหญ่ขนาดไหน หวังแค่ว่าหากจู่ๆ มีตำรวจเดินป้วนเปี้ยนย่อมเกิดความไม่สบายใจ ยิ่งถ้ารื้อค้นเจออะไรเข้าจริงๆ แล้วมีคนลงในโซเชี่ยลขึ้นมา...

ไม่อยากจะคิด

“กร จัดการเรื่องค่าตอบแทน” ไอ้คิงตัดบททันทีเมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการ อารมณ์ตึงๆ เริ่มจะผ่อนลงนิดหน่อยเพราะเรื่องไม่ได้ใหญ่อย่างที่คิดเอาไว้ และไม่ได้เกิดจากพวกเดียวกันเอง

แต่ประเด็นเจ้านายของพี่เอกก็ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่ดี

“ไม่ต้องครับ คนของคุณโอนเงินเข้ามาแล้ว และให้ผมออกใบเสร็จด้วย” คุณนักสืบรีบยกมือห้าม “นี่ไง ออกใบเสร็จในนามของคุณเลย”

แจ็คพ็อตสิครับ

ไอ้คิงรับแผ่นกระดาษที่เขียนค่าใช้จ่ายต่างๆ ขึ้นมาดู ในนั้นระบุเรื่องค่าเดินทาง ค่าปิดปาก ค่าจิปาถะพอสมควร ราคาถือว่าสูงเกินคาด พี่เอกคงไปสรรหามือดีเข้าล่ะมั้ง แต่ชื่อที่ระบุว่าเป็นผู้จ่ายเงินนั้น...

ผมไม่รู้จัก

อย่ามองนิลกาฬด้วยสายตาผิดหวังแบบนั้นสิ ถึงผมจะไม่รู้ แต่ไอ้คิงต้องรู้แน่นอน เพราะพอเห็นปุ๊บมันก็ขยำกระดาษปั๊บ สายตาอำมหิตจนผมสะดุ้งเฮือก ส่วนคุณนักสืบแทบลืมวิธีหายใจ

“ส่งแขก”

“เชิญทางนี้ครับ” เบอร์หนึ่งรีบพาตัวประกอบฉากหลบออกไปก่อนที่ราชาจะพิโรธ บรรยากาศในนี้ทั้งร้อนทั้งอึดอัด  อย่างกับจู่ๆ ก็ถูกผลักไสให้ไปอยู่กลางทะเลทรายซาฮาร่าพร้อมกับสิงโตหิวเนื้อตัวหนึ่งชอบกล พอเหลือแค่สองคนผมเลยทำใจสู้ลองแตะไหล่ไอ้คิงแบบกล้าๆ กลัวๆ มันจะหันมากัดมั้ยวะ

“คิง...”

“ปู่กู”

“อะไรนะ”

เหวอแดกสิครับ จู่ๆ ก็พูดอะไรขึ้นมาเนี่ย

แต่ไอ้คิงไม่เล่นด้วย มันวางก้อนกระดาษลงบนโต๊ะ ยกมือกุมขมับ แล้วหลับตาอย่างเหนื่อยล้าสุดแสนขณะเอ่ยย้ำออกมาอีกครั้ง

“บนนั้น...ชื่อปู่กูเอง”

ชิบหายแล้วไง!

-------------

เป็นอันหมดข้อสงสัย พี่เอกเป็นคนของปู่พี่คิงค่ะ มีหลายคนเดาถูกด้วย

แต่ก่อนหน้านี้มีความเห็นนึงที่เราอึ้งมาก เพราะเดาถูกตั้งแต่ช่วงสงสัยกระต่ายก่อนจะจับผิดพี่เอกอีก ล่อซะเสียเซลฟ์เลยทีเดียว แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยกประโยชน์ให้จำเลย ก็ปูมาซะขนาดนี้แล้ว 5555 ปล.คนคนนั้นคือคุณ kitty08 ค่ะ

รายละเอียดจะเป็นยังไง ตอนหน้า รอลุ้นกันต่อเน้อ!

เพจนักเขียนที่อยากไปฝากตัวเป็นหลานสะใภ้คุณปู่จังเลยค่ะ   

[bevobova]

ฮรืออ พี่เอกกกกกกกกกกกกก   

ตอนฉากจับหัวโขกนี่ นึกภาพตามแล้วแอบเบือนหน้าหนี