ตอนที่ 58 : หน้าที่ของควีน [1]
“ยาพาเลซ!”
เวร ยาพาเลซมาอยู่ในมือตำรวจได้ยังไงวะ ผมไม่แปลกใจเลยที่มีการดักจับกุมกันอย่างฉุกละหุกขนาดนี้ การมียาเสพติดในครอบครองถือเป็นเรื่องผิดกฎหมายที่ไม่น่าให้อภัยที่สุด ผมเคยคิดว่าด้วยความเลวของไอ้คิง วันนี้จะต้องมาถึง แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะเร็วขนาดนี้
แถมอเล็กซ์เสือกไม่อยู่อีก ไอ้หัวโขนไม่ทำหน้าที่เอ๊ย
ซวย! ซวย! ซวย!
คุณผัวรีบกดออกจากโปรแกรมคิงทันที ซึ่งจะเข้ารหัสล็อกอัตโนมัติ และซ่อนไปในไดรฟ์ส่วนตัวที่ต้องค้นหลายชั้นจึงจะเปิดขึ้นมาได้ ส่วนผมเองก็กดปิดคอมพิวเตอร์ ไม่รู้จะวางตัวยังไงในสถานที่ที่มีของกลางอยู่คาตาแบบนี้
โชคดีเพียงอย่างเดียวคงเป็นตำรวจบุกเข้ามาทางผับ ซึ่งไม่มีการขายยาเสพติดแถมยังปิดตรงเวลาทุกวัน แต่ยังไงซะเจ้าของร้านก็ต้องถูกสอบสวนจนกว่าจะให้คำตอบได้ว่าตัวยานี้มาจากไหน
ใครกันที่ทรยศ?
หลังผ่านหลายเหตุการณ์ร่วมกัน ผมเชื่อว่าไม่มีอัศวิน บิชอป เรือ หรือคนของผมคนไหนกล้าทำแน่นอน ถ้าหากเป็นลูกค้า...ก็เท่ากับเอาความเสี่ยงเข้าตัวเองชัดๆ ในเมื่อคลับมีการลงประวัติการซื้อขายทุกครั้งอย่างละเอียด จะต้องมีการลงนามเพื่อการันตี ถ้าหากตรวจสอบคนที่ซื้อยาพาเลซในช่วงนี้ จะต้องหาผู้ต้องสงสัยได้แน่นอน
แต่ก่อนหน้านั้น...พวกเราต้องไปพบตำรวจซะก่อน
หากขึ้นมาถึงห้องทำงานแล้วเจอกับประตูทางคลับ รับรองว่าความแตกแน่ๆ ฉะนั้นวิธีเซฟตัวเองและปลอดภัยที่สุด คือการเดินลงไปแบบบริสุทธิ์ใจเสียเองเพื่อให้พาไปสืบสวนต่อที่สถานีตำรวจ ป้องกันไม่ให้ลูกค้าแตกตื่น
ผมกับไอ้คิงมองหน้ากัน ก่อนไอ้ผัวจะโบกมือไล่เก่งให้กลับเข้าไปทางคลับ ออกคำสั่งให้ปิดล็อกประตูและช่วยพี่แว่นดูแลลูกค้า ส่วนพี่เอกก็เฝ้าประตูด้านหน้าเอาไว้ ห้ามให้ใครเข้าออกเป็นอันขาด
“ส่วนมึง...” ไอ้คิงหันมาหาผม “ไปกับเก่ง”
ผมอยากปฏิเสธก็พูดไม่ออก เพราะรู้ดีว่ายิ่งเถียงกันก็ยิ่งเสียเวลา ทำให้คุมสถานการณ์ยากขึ้น จึงยอมตามหลังไอ้เก่งเข้าไปทางคลับแต่โดยดี
แม้ความจริงจะอยากกระโดดเข้าไปขี่คอไอ้คิงให้พาไปด้วยกันก็ตาม!
แต่ผมจะทำเพื่ออะไร เพื่อพิสูจน์รักงั้นเหรอ มีแต่จะยิ่งแย่และทำให้ไอ้คิงกังวลน่ะสิ ผมจะเอาความรู้สึกส่วนตัวมาทำให้ทุกอย่างเละเทะไปกว่าเดิมไม่ได้ และเมื่อราชาไม่อยู่ ก็ควรจะมีควีนสักคนเพื่อให้ลูกค้าวางใจ
ฉะนั้นภาพที่ผมเดินออกจากประตูออฟฟิศ คือรอยยิ้มอย่างโล่งใจเป็นล้นพ้นทั้งที่ไม่ใช่เลย
เพลงในคลับถูกเบาเสียง ลูกค้าที่มักดื่มเมามายและเล่นจ้ำจี้พากันมองมาที่ผมเป็นตาเดียวด้วยความสงสัยและเครียดขึง คงจะพอเดาได้ว่าเกิดสถานการณ์ผิดปกติ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มและท่าทางของผมที่คล้ายคุยเล่นกับไอ้เก่ง สายตาที่คาดเค้นจะเป็นจะตายก็เริ่มผ่อนลงและหันไปซุบซิบสันนิษฐานกันเอง
ชั้นสองยังนับว่าดี แต่ชั้นหนึ่งถือว่าเลวร้าย ลูกค้าที่กำลังเล่นพนันถึงกับนั่งไม่ติดที่และต่อแถวแลกชิปคืนยาวเหยียด โต๊ะทุกตัวไม่มีใครกล้าเล่นอีกต่อไป และส่วนหนึ่งก็เริ่มประท้วงตรงหน้าประตูเพื่อขอกลับบ้าน ไม่อยากเสี่ยงให้โดนจับคาหนังคาเขา
พี่เอกยังคงรับมือได้ดีด้วยคำพูดสุภาพแต่สายตาแข็งกร้าว พร้อมด้วยเหล่าลูกน้องที่พากันกระจุกอยู่ที่เดียว
“เก่ง มาเล่นกับกูสักตาซิ”
เสียดายที่เบอร์หนึ่งไม่อยู่ มันน่ะทันเกมผมจะตาย ขณะที่ไอ้เก่งทำหน้าเหรอหราว่าผมจะมาไม้ไหนกันแน่
“เก่ง นั่งลง”
โชคดีที่พี่แว่นตามผมลงบันไดมาด้วย
“ควีน ให้เกียรติเล่นกับผมสักตานะครับ”
ก่อนจะหันมายิ้มน้อยๆ ให้ผมด้วยความแรร์ที่เล่นเอาตั้งตัวไม่ทัน ผมยังอึ้ง คนอื่นไม่ต้องพูดถึง ลูกค้าทุกคนย่อมจำหน้าบิชอปคนเก่งได้ เนื่องจากการเป็นสมาชิกคลับต้องผ่านการคัดกรองจากพี่แว่นเท่านั้น และต่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นคนเงียบและโลกส่วนตัวสูงขนาดไหน
ฉะนั้นการที่แว่นแย่งไพ่จากลูกน้องคนหนึ่งมาสับเองและแจกด้วยท่วงท่าคล่องแคล่วน่ามอง จึงตรึงสายตาทุกคนอย่างอยู่หมัด
เช่นเดียวกับไอ้เก่งซึ่งทิ้งตัวนั่งโดยที่ตาจ้องตรงที่บิชอปคนเดียวเหมือนต้องมนตร์สะกด
โต๊ะที่พวกเรานั่งคือโป๊กเกอร์ ไพ่ที่ผมไม่ถนัดที่สุด ส่วนชิปที่ใช้คือชิป กองกลางสำหรับพนักงาน
ตอนแรกผมคิดว่าจะทำท่าให้ดูคึกคักและแกล้งไอ้เก่งเล่น เพราะเชื่อว่าอัศวินคนนี้แม่งต้องอ่อนโป๊กเกอร์กว่าตัวเองแน่ๆ แต่พอจับไพ่ขึ้น ผมก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าไพ่ถูกจัดเรียงเสียสวย เข้าคู่กับที่พี่แว่นหงายบนโต๊ะพอดิบพอดี
ผมเหลือบมองพี่แว่น ถึงพี่แกจะไม่เคยแสดงออก แต่ผมคิดว่าเทคนิกการแจกไพ่แบบกำหนดแต้มที่ไอ้คิงและเบอร์หนึ่งเชี่ยวชาญนั้น...บิชอปคนนี้เองก็ทำเป็น
“ฟูลเฮาส์” ผมว่าพลางเพิ่มชิปมากขึ้นในตาต่อไป “หงายมาเลยสิเก่ง เล่นกันสองคนจะชักช้าทำไม ไม่มีใครแข่งกับเราอยู่แล้ว”
“เอ่อ...”
พี่แว่นแอบเตะขาไอ้เก่งใต้โต๊ะ ผมรู้สึกได้ เพราะอัศวินถึงกับทำหน้าฟิน ปล่อยให้พี่แว่นแย่งไพ่ไปวางหงายตามใจชอบ
“หนึ่งคู่” พี่แว่นอ่านแต้มไอ้เก่ง “ควีนชนะครับ”
ผมมองกองชิปที่เพิ่มมากขึ้นพลางร้องครางในลำคออย่างไม่ค่อยดีใจสักเท่าไหร่
“เอาชนะอัศวินไม่เห็นจะสนุกตรงไหน สู้เอาชนะควีนก็ไม่ได้” พูดพลางหันไปยิ้มให้ลูกค้าที่ยังยืนต่อแถว แต่ไม่ขยับจากที่เดิมสักนิด “ว่ามั้ยครับ”
อัศวินมาชั้นหนึ่งแถมร่วมโต๊ะว่ายากแล้ว แต่การที่ได้เล่นโดยมีบิชอปช่วยแจกไพ่นั้นยากยิ่งกว่า
แต่ที่สุดของที่สุด...คือการเอาชนะควีนของคลับ!
ปราสาทที่มีลำดับชั้นในการกำหนดตำแหน่ง จะมีอะไรน่าท้าทายไปมากกว่านี้อีก โดยเฉพาะเหล่าผู้มีสายเลือดการพนันอยู่ในตัว ต่อให้ยังระแวงกับตำรวจ แต่การมีควีนนั่งอยู่เคียงข้าง จำเป็นต้องกลัวอีกหรือ
หน่วยกล้าตายคนแรกเดินเข้ามานั่งข้างๆ เป็นคนเดียวกับที่เคยท้าผมเล่นโป๊กเกอร์สมัยเพิ่งเข้าคลับแรกๆ
“หวังว่าควีนจะไปถอนตัวไปด้วยเหตุผลว่าเงินที่ได้เป็นของคลับอีกนะครับ”
“นั่นเป็นกรณีที่ฉันชนะ” ผมเหยียดยิ้ม “แต่ถ้าแพ้ คำนั้นคงไม่ใช่ข้ออ้าง จริงมั้ยล่ะ”
ลูกค้าคนนั้นเบิกตากว้าง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“จริงครับควีน”
เสียหัวเราะที่มาจากลูกค้าด้วยกันเอง ทำให้แต่ละคนเริ่มลดความวิตกกังวลลง หน่วยกล้าตายคนอื่นๆ เริ่มเข้ามานั่งประจำโต๊ะโป๊กเกอร์จนเต็ม ส่วนคนที่เหลือก็ผันตัวเป็นไทยมุง ขนาดคนที่ยื่นคำขาดว่าจะกลับบ้าน ก็ยังวกกลับเข้ามาใหม่อีกครั้ง
ผมมองพี่แว่นอย่างเชื่อใจ ชะตาของคลับอยู่กับฝีมือของบิชอปคนนี้แล้ว
และพี่แว่นก็ไม่ทำให้ผมผิดหวัง
ผมเพิ่งรู้ว่าการเล่นโป๊กเกอร์แบบมาราธอนทำให้เหนื่อยล้ายิ่งกว่าการมีเซ็กซ์ติดต่อกันซะอีก
อาจเพราะต้องใช้ความคิดฉับไวในการตอบโต้กับพวกมือเซียนที่เข้ามาพลัดเปลี่ยนกันไม่ขาด ส่วนไอ้เก่งนั้นถอนตัวไปตั้งแต่สามตาแรกเพื่อกลับไปเฝ้าชั้นสอง ปล่อยให้ผมกับพี่แว่นคุมเกมที่เหลืออย่างอยู่หมัด
ข้อดีของการมีพี่แว่นช่วยแจกไพ่ คือพี่แกมีความคิดเป็นผู้ใหญ่และมีประสบการณ์ด้านการดูแลแหล่งพนันมากกว่าเบอร์หนึ่ง เพราะการกำหนดแพ้ชนะของผมจะขึ้นอยู่กับจังหวะและการคาดคะเนของบิชอปคนนี้เป็นหลัก มีทั้งชนะฉิวเฉียด ชนะขาดลอย เสมอตัว แพ้ฉิวเฉียด แพ้ขาดลอย สลับกันอย่างเป็นธรรมชาติและไม่น่าสงสัย เมื่อรวมกับทักษะการพล่ามน้ำไหลไฟดับที่มีตำแหน่งควีนเป็นเดิมพัน จึงไม่มีใครติดใจเลยว่าโดนโกง
“ได้เวลาต้องแยกย้ายแล้ว”
ก่อนพวกเราจะรีบถอนตัวเมื่อไอ้เก่งส่งสัญญาณมือลนลานจากชั้นสอง
“อ้าว ควีน ทำไมไม่เล่นต่ออีกหน่อยล่ะ”
“ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ทางคลับได้กำไรมามากพอแล้ว ฉันก็คงจะเล่นต่ออีกสักตาสองตา” ผมหันไปยิ้มหวาน ตาสุดท้ายที่ทุ่มลงไปเกือบหมดตัก ทำให้ผมได้ชิปย้อนกลับมาเกือบเท่าตัว “ทุกท่านก็คงสนุกมากพอแล้ว ใช่มั้ยล่ะครับ”
ทุกคนทำหน้าเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเวลาล่วงผ่านมานานขนาดนี้
“ควีน...”
ก่อนจะมีใครคนหนึ่งเอ่ยรั้งผมด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
“สรุปแล้วเรื่องของตำ...”
“คนของคิงส์คลับคุมสถานการณ์ได้เสมอ แม้วันนี้จะมีข้อผิดพลาดบ้าง แต่ในเมื่อทุกท่านให้ความเชื่อใจกับคิงส์คลับ ทางเราก็จะไม่ทำให้ผิดหวัง” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ “เหมือนที่เราคงมาตรฐานมาตลอด”
สี่ปีที่เปิดบริการคิงส์คลับไม่เคยมีข่าวเสียหาย
ทั้งหมดคือความพยายามของไอ้คิง
ฉะนั้นผมจะรักษาเอาไว้
เพราะผมคือควีน
“ไอ้คิงล่ะ”
พอเดินขึ้นชั้นสองพร้อมพี่แว่น ผมก็ลากไอ้เก่งมากระซิบถามทันที
“บอส...”
ดูจากสีหน้าก็รู้แล้วว่าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ ผมตัดสินใจไปคุยในออฟฟิศ โดยขอร้องให้พี่แว่นช่วยดูลูกค้าทั้งชั้นหนึ่งและสองเพื่อไม่ให้มีพิรุธเกินไปหากจู่ๆ ทั้งอัศวิน บิชอป และควีนจะปรากฏตัวพร้อมกันและหายไปพร้อมๆ กัน
ผมพยายามตีหน้าให้นิ่งที่สุดเมื่อเปิดประตู เจอกับพี่หมอบที่นั่งอย่างงุ่นง่านแทบไม่ติดที่
“พี่ขอโทษนะน้องนิล คิงถูกพาไปสถานีตำรวจแล้ว”
มิน่าล่ะสัญญาณมือจากไอ้เก่งถึงได้ลนซะขนาดนั้น
“ไอ้คิงต่อรองไม่ได้เหรอครับ”
“พวกนั้นไม่ยอมฟังเลย เหมือนมีคนแจ้งความว่าเรามีแหล่งผลิตยาด้วย เลยยิ่งยอมความไม่ได้ ต้องพาตัวไอ้คิงไปสืบสวนต่ออย่างเดียวนั้น”
นั่นคือข่าวร้ายที่ย่ำแย่ที่สุด โดยเฉพาะหากรู้ถึงหูลูกค้าคนอื่นๆ
“ปะ...เป็นไปได้ยังไง” ไอ้เก่งแทรกเสียงสั่น “ลูกค้าธรรมดาไม่มีวันรู้ว่าเราผลิตยา”
ใช่ เพราะชื่อเจ้าของยังเป็นสมศักดิ์อยู่ด้วยซ้ำ
“พี่หมอบติดต่อท่านรึยัง”
‘ท่าน’ คือคีย์เวิร์ดลับที่พวกเราใช้อ้างถึงปู่ไอ้คิง
พี่หมอบพยักหน้ารับ “ท่านรับปากว่าจะจัดการให้ จะไปเจอกันที่สถานีตำรวจ”
ให้ตายสิ...ผมไม่อยากจะคิดถึงภาพการเจอกันครั้งแรกของปู่หลาน สถานการณ์ไม่อำนวยให้กอดคอร่ำไห้น่าสานสัมพันธ์เอาซะเลย
“แล้วทางผับล่ะครับ”
“วุ่นวายนิดหน่อย โดยเฉพาะตอนที่ไอ้คิงโดนคุมตัวไป...” พี่หมอบตอบหน้าซีดเผือด “ผับโดนสั่งปิดบริการกะทันหัน พี่กับชายช่วยกันเก็บของเพราะพนักงานขอตัวกลับก่อน ตอนนี้ติดต่อไปทางกรแล้ว โชคดีที่ไม่มีสายตำรวจคนไหนบุกไป ไม่งั้นคงแย่กว่านี้”
ผมถอนหายใจโล่งอก ถึงชื่อเจ้าของจะเป็นสมศักดิ์ แต่ถ้าทั้งบิชอปและคิงโดนจับพร้อมกัน ยังไงก็ซวยยิ่งกว่าซวย
“ใครเป็นคนทำกันนะ” พี่หมอบพึมพำ ขณะที่ไอ้เก่งกำหมัดแน่นอย่างกรุ่นโกรธ
ผมเองก็ร้อนใจไม่ต่างกันหรอก อยากจะไปหาไอ้คิงซะเดี๋ยวนี้ แต่ก็ไปไม่ได้เพราะจะเป็นการเปิดเผยตัวเองซะเปล่าๆ อีกอย่างคลับยังไม่ปิดบริการ ตราบใดที่ยังไม่ได้ส่งลูกค้าคนสุดท้าย ผมก็ไม่สบายใจ
“พี่หมอบไปอยู่กับไอ้คิงได้มั้ย คอยโทรรายงานผมที”
“ได้สิ พี่ให้ชายขับรถตามไปแล้ว จะได้รู้ว่าถูกพาไปที่ไหน”
ในยามวิกฤต พี่หมอบยังพึ่งพาได้เหมือนเดิม
“ตรงนี้ให้เป็นหน้าที่ของเรือเถอะ ส่วนพวกอัศวินและบิชอป...”
“ผมจัดการเอง”
“ควีน!”
“มึงอยู่นิ่งๆ เลยเก่ง ถ้าขัดคำสั่งกูจะไม่ให้พี่แว่นไปไหนกับมึงอีกตลอดชีวิต”
ไอ้เก่งปิดปากสนิท ไม่มีคำขู่ใดน่ากลัวว่าประโยคนี้อีกแล้ว อย่าหาว่าผมใจร้ายกับไอ้คิงเลย แต่ยิ่งคนไปเยอะจะมากความมากเรื่องซะเปล่าๆ ถ้าปู่ไอ้คิงรับปากผมก็สบายใจ
“งั้นพี่ไปก่อนนะ”
“ดูแลตัวเองด้วยนะพี่หมอบ”
อันที่จริง ผมยังสงสัยว่าตัวเจ้าของร้านโดน แต่ทำไมหุ้นส่วนอย่างพี่แกไม่โดนจับไปด้วยวะ อย่าบอกนะว่าจืดจางจนตำรวจมองผ่าน หรือหน้ากากเกินเชื่อว่าขายยา
จะอย่างไหนก็ช่างเถอะ ผมโบกมือไล่ไอ้เก่งให้ออกไปคุมชั้นสองตามปกติ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ในห้องออฟฟิศที่กว้างขวางและชวนเหงากว่าเคยเมื่ออยู่คนเดียว
ปกติ...ไอ้คิงจะนั่งข้างๆ เสมอ ตัวติดกับคอมพิวเตอร์ไม่ไปไหน บ้างานยิ่งกว่าอะไรจนผมชินซะแล้วกับการเปิดประตูเข้ามาแล้วเจอกับภาพชวนอมยิ้มนั้น
แต่ตอนนี้...
ผมหลับตาขณะแหงนหน้าพิงกับพนักเก้าอี้ พยายามรวบรวมสมาธิให้มากที่สุด ก่อนจะตบหน้าตัวเองแล้วบอกว่าสู้เว้ย หันมาเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อหากฎหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้แทนเพื่อทำความเข้าใจว่าไอ้คิงจะโดนข้อหาอะไรบ้าง
แต่โทรศัพท์ที่นิ่งสงบก็ดังขึ้นซะก่อน
แวบแรกผมคิดว่าเป็นอเล็กซ์ที่ไลน์มาอวดว่าไปเที่ยวถึงไหน เพราะมันแม่งทำแบบนี้ตลอดที่หายไปเที่ยวกับหญิง คอยรายงานตัวว่ายังปลอดภัยครบสามสิบสอง ล่าสุดเห็นว่ากำลังจะขึ้นไปปาย สัญญาณอาจไม่ค่อยดีเท่าไหร่
...แสดงว่าเข้าที่พักแล้วล่ะสิ
ผมหลุดยิ้ม อเล็กซ์ถึงจะน่ารำคาญไปบ้างแต่ความบ้าบอของมันก็ทำให้เลิกกังวลเรื่องไอ้คิงชั่วคราว ก่อนผมจะขมวดคิ้ว รอยยิ้มเลือนหายโดยสิ้นเชิง
ข้อความไลน์ที่ส่งมาเป็นภาพภาพหนึ่ง
ตึกเก่าที่ถูกถ่ายผ่านทางกระจกรถ แต่ผมจำได้ดีว่าที่นั่นคือโรงงานผลิตยา
มือผมเหงื่อออกจนชื้น เพิ่งเข้าใจตอนนี้เองว่าใครเป็นคนทำ
เพราะชื่อของคนที่ส่งภาพนั้นเข้ามาก็คือ...
นาย!
------------
ก็ไม่ได้ยาวสักเท่าไหร่...OTL
ตอนหน้าแล้วกันค่ะตอนหน้า! ที่รับปากเพราะว่าก็เหลือแค่ไม่กี่ตอนเรื่องนี้ก็จะจบลงแล้วค่ะ ตอนหน้ายังไงก็น่าจะจบเรื่องนี้ได้ลงโดยเฉพาะประเด็นของนาย (ที่หลายคนสาปแช่งจนเรากลัวแทนนายเลย...) มาร่วมลุ้นไปถึงตอนจบของเรื่องกันนะคะ!!!
ปล.เรื่องนี้น่าจะราวๆ หกสิบตอนบวกลบไม่เกินหนึ่งตอนค่ะ แต่พอจบเรื่องแล้วจะมีสรุปแต่ละคู่ในคลับเเถมท้ายมาด้วย (ไม่นับรวมในตอนพิเศษที่แถมในหนังสือนะคะ อันนั้นเป็นตอนพิเศษคู่ของคิงxนิลแยกต่างหาก ไม่ได้ลงในเวปค่ะ )
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353043 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก