ตอนที่ 60 : ทะเล
นับตั้งแต่เจอไอ้คิง ผมเสี่ยงตายทั้งหมดสองครั้ง
ครั้งแรกคือตอนสมศักดิ์ มันยกปืนเล็งมาที่ผม ตอนนั้นคิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว นึกไปถึงพ่อแม่ไอ้ชายรวมทั้งผู้มีพระคุณทั้งหลาย จนเกือบจะสวดมนตร์แผ่เมตตาอยู่รอมร่อ แต่สุดท้ายไอ้คิงก็ช่วยเอาไว้
ครั้งที่สอง คือตอนโดนคนบ้าแทง บ้าจริงหรือหลอกไม่รู้ รู้แต่ว่าบ้าชิบหายที่กล้าทำ คราวนี้แม้จะถูกห้อมล้อมไปด้วยเหล่าคนรู้จัก ผมกลับคิดถึงแต่ไอ้คิงคนเดียว
ความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดอ้างอิงจากความรู้สึกล้วนๆ
นึกแล้วก็ขำ สุดท้ายนิลกาฬดันตกม้าตาย เริ่มจากเสพติดเซ็กซ์แท้ๆ สุดท้ายกลายเป็นเสพติดไอ้คิงซะนี่
แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะเลิกรักมังกรหรอกนะ ไอ้คิงก็ส่วนไอ้คิง มังกรของน้องนิลก็ยังหวงเหมือนเดิม
“อ้าว น้องนิล ฟื้นแล้วเหรอ”
“ชู่...” ผมยกนิ้วบอกให้พี่หมอบเงียบๆ เพราะตอนผมตื่นขึ้นมา ไอ้คิงแม่งก็นอนเป็นปลาเกยตื้นอยู่ข้างเตียง ท่าทางโทรมชิบหายอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แถมยังได้กลิ่นตุๆ ด้วย นี่มันอาบน้ำอาบท่าบ้างมั้ยเนี่ย
“นิล...เป็นยังไงบ้าง”
เพราะเดินตามหลังพี่หมอบไอ้ชายเลยไม่เห็นว่าผมไม่อยากปลุกผัว เสือกถามซะเสียงดัง ไอ้คิงเลยรู้สึกตัวตื่น เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยใบหน้ากึ่งง่วงงุนกึ่งตั้งสติ
“ไง” ผมทักทายผัวที่คล้ายไม่เจอหน้ากันนาน
“มึงทำกูห่วงแทบคลั่ง” ไอ้คิงสงบกว่าที่ผมคิด ตอนแรกนึกว่าจะโดนดึงเข้าไปกอดแน่นจูบปากจับคร่อมแล้วซะอีก ก่อนจะนึกได้ว่ากูถูกแทงนี่หว่า ขืนถูกทำแบบนั้นได้แผลปริพอดี
“กูไม่ได้ตั้งใจ”
ผมลูบหน้าไอ้คิงที่ดูตาโรยๆ เหมือนคนขวัญเสีย ราชาไร้พ่ายอย่างมันไม่ควรมีมุมนี้เลย
“...กูรักมึงว่ะคิง” “เอ่อ พวกพี่ขอตัวออกไปก่อนดีกว่า”
“กูก็รักมึง”
ผมกับไอ้คิงพากันไม่สนใจพี่หมอบกับไอ้ชายที่ยืนอึกอักอย่างทำอะไรไม่ถูก รีบเดินออกไปทั้งที่เพิ่งเข้ามาไม่ถึงห้านาทีซะด้วยซ้ำ ดีครับ ไม่ต้องไล่ให้เมื่อยปาก เพราะผมกับไอ้คิงนั่งจ้องตาจนแทบจะสิงกันและกันอยู่แล้ว
พอไร้ก้างขวางคอพวกเราก็จูบกัน ไม่ได้แนบแน่นบดเบียดจนน้ำลายย้อย แค่แตะปากเบาๆ เพื่อให้รู้ว่าที่พูดนั้นมาจากใจจริงๆ ไอ้คิงกำมือผมแน่น มันมองผมด้วยสายตาดีใจอย่างปิดไม่มิด
เพราะครั้งนี้ผมไม่ได้บ่ายเบี่ยงมันอีก
“กูรักมึงจริงๆ น่า ไม่ต้องมองว่าเดี๋ยวกูจะกลับคำหรอก นิลกาฬพูดคำไหนคำนั้น ลืมแล้วรึไง”
“มึงเคยเบี้ยวคำขอของกูครั้งนึง”
วะ ไอ้ผัวเวรนี่
“กูก็ชดเชยให้มึงขอได้อีกครั้งไง” พูดจบผมก็เงียบ มองหน้าไอ้คิงที่แม้จะพูดทีเล่นทีจริงแต่ยังจับมือผมไม่ปล่อยด้วยความเป็นห่วง “มึงตกใจมากมั้ย”
“กูสัญญากับชายแล้วว่าจะไม่ทำให้มึงบาดเจ็บ” ไอ้คิงเอ่ยเสียงเบา “และกูก็สัญญากับตัวเองว่าถ้าดึงมึงมาที่ฝั่งนี้แล้วจะต้องปกป้องมึงให้ได้...”
“ไม่เอาน่าคิง ถ้าวันไหนกูตกท่อตกส้วม มึงก็จะโทษตัวเองรึไง”
เชื่อสิว่าผมกำลังปลอบผัวอยู่ ไอ้คิงเป็นประเภทที่ถ้าคิดจะทำอะไรแล้วมันจะทุ่มเทหมดหน้าตัก ไม่ยอมให้มีปัจจัยใดๆ เข้ามาทำร้ายสิ่งที่มันรักเด็ดขาด เหมือนอย่างคิงส์คลับ เหมือนอย่างที่เลือกผม
“นั่นไม่เหมือนกัน นิลกาฬ มึงถูกแทง”
“กูรักมึงนะไอ้คิง”
ผมโน้มตัวเข้าหามัน ให้หน้าผากชนกันเพื่อจะได้มองตาผัวชัดๆ ว่าตลอดเวลาที่ผมโดนห้ามส่งเข้าโรงพยาบาล ท่ามกลางความรู้สึกกังวลและห่วงหาแทบบ้า มันคิดผิดหวังในตัวเองมากแค่ไหน
คนที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างเปรียบดังราชา ความจริงแล้วเปราะบางชิบหาย
ทั้งเรื่องของปู่ แล้วก็เรื่องนี้ด้วย
“ไม่มีอะไรเป็นไปตามที่มึงคิดได้ทุกอย่างหรอก ต่อให้มึงวางแผน เตรียมตัวมากแค่ไหน มึงก็จำกัดให้ทุกอย่างอยู่ในกรอบ ในกฎของมึงไม่ได้” ผมเอ่ยเสียงเรียบ “มึงเก่งนะคิง แถมยังฉลาดโคตรพ่อโคตรแม่ แต่มึงก็ต้องยอมรับ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะความผิดพลาดของมึง แต่มันเป็นเพราะปัจจัยที่เราควบคุมไม่ได้ต่างหาก”
“แต่ข้างตัวมึงมีอัศวิน”
เวรล่ะ อย่าบอกนะว่าป่านนี้โดนราชาพิโรธใส่กันหมดแล้ว
“ไอ้คิง มึงทำอะไรลงไป”
ผมผละออกจากมันทันที แต่ไอ้คิงเสือกกระตุกมือผมให้เซเข้าไปใกล้ เอาหน้าผากชนกันเหมือนเดิมด้วยด้วยประกายตาโฉดจนชวนขนลุก
“สัดคิง มึงห้ามแตะพี่แว่นกูนะ” ผมกัดฟันพูดกับมันเสียงเข้ม ถ้าปกป้องคนอื่นไม่ได้ ขอพี่แว่นสักคนก็ยังดี ส่วนไอ้เก่งกับพี่เอก คงทนไม้ทนมือมันได้ โดยเฉพาะรายแรกหนังหนาจะตาย
“ตอนนั้นแว่นอยู่ใกล้ตัวมึงที่สุด”
“เชี่ยคิง มึงอย่าหาเรื่องทะเลาะ”
“กูเปล่า นิลกาฬ แต่มึงต้องยอมรับ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะความผิดพลาดของกู แต่มันเป็นเพราะปัจจัยที่เราควบคุมได้อย่างอัศวินและบิชอป ที่กูกำชับนักหนาว่าต้องปกป้องควีน”
ผมเบื่อผัวฉลาด ขนาดคำพูดของผมยังก็อปคืนได้อย่างหน้าด้านๆ ผัวเชี่ย
“บิชอปไม่ใช่หน่วยกล้าตาย อย่างน้อยพี่แว่นก็ช่วยเรียกรถโรงพยาบาลให้กู” ผมยังปกป้องพี่แว่นสุดชีวิต ใครเลยจะนึกว่าทั้งที่นอนมีแผลตรงท้องอยู่อย่างนี้ ไอ้คิงดันเข้าโหมดโหดจนผมแทบนั่งไม่ติดเตียง ฉากโรแมนติกบอกรักเมื่อกี้หายไปไหนวะ นิลกาฬไม่เข้าใจ “คิง ถ้ามึงกล้าทำร้ายพี่แว่น กูจะไม่ให้มึงเอาสามวัน”
ผมงัดไม้ตายมาขู่
“บทลงโทษของแว่นคือการไปทะเลด้วยกันในวันหยุด”
...เอ๋อแดกสิครับ
“มึงว่าอะไรนะ”
ผมยกมือตบบ้องหู รู้สึกฟังไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่ ราชาสุดโหดมอบบทลงโทษเป็นการไปทะเล? สงสัยจะโดนแทงจนเบลอแน่ๆ
แต่ไอ้คิงไม่เล่นด้วย มันเปลี่ยนจากจับมือมาเป็นลูกแก้มผมแทน
“ทุกคนเล่าให้กูฟังหมดแล้วว่ามึงทำอะไรลงไปบ้าง นิลกาฬ”
พอถูกเรียกด้วยชื่อเต็ม ผมก็เข้าโหมดจริงจังอัตโนมัติ มองจากสายตาของไอ้คิงแล้ว เรื่องทั้งหมด...คงรวมถึงตอนผมวางเพลิงโรงงานสุดที่รักของมันจนวอดวายด้วย
“ขอบคุณ ที่ทำเพื่อกูมากขนาดนี้”
ผมเอียงหน้าซบกับฝ่ามืออุ่นของมัน รู้สึกผ่อนคลายอย่างแท้จริงหลังอารมณ์ถูกขึงจนตึงมาตลอด
“ถ้าไม่ให้กูช่วยผัว จะให้กูไปช่วยหมาที่ไหนล่ะวะ”
“ฮัดชิ้ว!”
พูดถึงหมา หมาก็มา
“กูกลับมาแล้วเมียเพื่อน มึงอย่าเพิ่งตายนะ กูไม่ให้มึงตาย โฮ!”
อเล็กซ์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกระโจนเข้าหาผมทั้งน้ำตานองหน้า แต่ถูกไอ้คิงยันเท้ากระเด็นไปซะก่อน เหลือแต่ไอ้หญิงที่เข้ามาจับหน้าจับตาผมเหมือนปลอบขวัญ ราวกับลูกน้อยถูกทำร้าย ลืมลูกตัวจริงที่มันกำลังจับเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างอเล็กซ์ที่กระเสือกกระสนอยู่กับพื้นซะสนิท
ผมเห็นพวกมันสองคนแล้วก็หัวเราะ
อยากให้ถึงวันไปทะเลด้วยกันจริงๆ
หลายเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก
แผลของผมตอนนี้เหลือแค่รอยเย็บ เพราะถูกแทงทีเดียวมิดด้ามโดยที่ไม่มีใครกล้าแตะหรือเขยื้อน จึงทำให้เป็นรอยบาดแค่สองเซนติเมตรเท่านั้น ก้มมองทีไรก็ไม่อยากจะเชื่อว่าทำเอาผมนอนซมไปตั้งหลายวัน เล่นเอาใครต่อใครตกใจกันหมด ถ้าไม่นับเรื่องเลือดไหลเป็นน้ำจนต้องให้เลือดกันข้ามคืน หมอก็ให้เหตุผลว่าผมเหนื่อยมาก แม้ยาสลบจะหมดแล้วแต่หลับยาว ถึงว่าสิ ตอนตื่นมาไอ้คิงแม่งตัวเหม็นชิบหาย
สรุปแล้วพวกอัศวินและบิชอปก็โดนลงโทษจริงๆ แต่ด้วยเห็นแก่ที่ผมวิ่งวุ่น แล้วพวกนั้นก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เลยโดนไปแค่ฝ่ามืออรหันต์ของราชาคนละที ล่อซะหน้าเห่อแดงต้องเอาผ้าเย็นมาประคบ พี่แว่นเองก็ไม่เว้น แน่ล่ะ ขนาดพี่หมอบ ไอ้คิงแม่งยังไม่เคยละเว้นเลยนี่หว่า
ส่วนนาย...สุดท้ายแล้วคำพูดที่บอกว่าจะไม่เจอกัน ลาขาดตลอดกาลก็เป็นหมัน ซึ่งผมเองก็ไม่ได้หยิบยกขึ้นมาให้เสียบรรยากาศเปล่าๆ ตอนโดนแทงสายตาของนายบ่งบอกหมดแล้วว่าเรื่องที่ผมหลอกเขา หนีเขาออกมานั้นไม่คิดเอาความ นายยังมีความรู้สึกดีๆ ให้ผมอยู่ แต่แน่นอน นั่นไม่ใช่ความรัก
เพราะนายแม่งหันไปปลูกต้นรักกับพี่เอก
ตอน-ไหน-วะ!
นิลกาฬไม่เข้าใจ กับอีแค่ปล่อยให้อยู่สองต่อสองระหว่างจับนายจากลานจอดรถไปที่คลับ พี่เอกกับนายก็สานสัมพันธ์กันได้แล้วเรอะ ผมไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเมื่อพี่เอกเป็นฝ่ายเริ่มก่อน นิสัยเป็นผู้ใหญ่ของพี่แกคงจะชอบแนวคนแก่เสเพลละมั้ง
สรุปแล้วเหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างผลกระทบหลายอย่างมาก ทั้งกับตัวผมเอง กับคนในคลับ และไอ้คิง
เพราะปู่ยอมรับมันเป็นหลานแล้ว
พี่หมอบมาเล่าให้ฟังทีหลังว่าตอนมีคนส่งหลักฐานเรื่องโรงงานผลิตยา สถานการณ์ที่สถานีตำรวจนั้นตึงเครียดเอามากๆ ถ้าโดนคดีนี้ไปยังไงไอ้คิงก็ดิ้นไม่หลุด พวกตำรวจขอกักตัวไอ้คิงไว้ในคุกชั่วคราวซะด้วยซ้ำ ก่อนจะยอมถอยเมื่อปู่มันสำแดงเดช ยอมประกาศออกมาว่าคิงนั้นเป็นหลานแท้ๆ ถ้ากล้าจับคนของนามสกุลนี้เข้าคุกทั้งที่มีแค่รูปภาพและคำปรักปรำ ก็อย่าหวังว่าจะยอม
เท่านั้นแหละ เงียบกริบกันหมด
พี่หมอบไม่รู้เรื่องอเล็กซ์กับปู่ไอ้คิงมาก่อน เลยอึ้งตะลึงพอๆ กับพวกตำรวจ
มาได้สติอีกครั้งก็ตอนมีคนแจ้งว่าเกิดเพลิงไหม้นั่นแหละ ล่อซะโกลาหลไปหมด แม้ตำรวจจะสงสัยว่าเกี่ยวข้องกับไอ้คิงแน่ๆ ไม่งั้นจะบังเอิญได้ขนาดนี้เหรอ แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐานอื่นมากางต่อหน้าปู่ไอ้คิงจริงๆ ก็เลยยอมจบคดีแค่การค้าขายยาเสพติดจำนวนสามกรัม
รอดไปด้วยแสนยานุภาพของผู้สูงอายุแท้ๆ
แต่หลังจากนั้นไอ้คิงก็ทำตัวเหมือนเดิม ปู่มันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไอ้ครอบครัวซึนแตกนี่!
เอาเถอะ ผมเชื่อว่าคุณผัวคงจะรับรู้ถึงน้ำใจและความปรารถนาดีของท่านไปอย่างเต็มเปี่ยมแล้วล่ะ
ส่วนอเล็กซ์...
มันเข้าขากับหญิงดีมาก ทั้งที่ก่อนไปกลัวจะเป็นจะตาย แต่พอกลับมาจากการท่องเที่ยวดันตัวติดกันอย่างกับแม่และลูก
ครับ ผมชวนพวกมันมาทะเลด้วย
“มึงไปทำอะไรมาวะหญิง”
“กูก็ใช้เสน่ห์ของหญิงไทยน่ะสิ” ไอ้หญิงตอบอย่างมาดมั่น “กูให้อเล็กซ์นอนตักแล้วร้องเพลงกล่อม ลูกคอกูอย่างงี้เลย” มันชูนิ้วโป้ง ส่วนผมกุมขมับ
ควรเรียกว่าเสน่ห์มารดาจะดีกว่า
อเล็กซ์แม้จะไม่ชอบผู้หญิงดุ แต่มันเสียผู้ให้กำเนิดไปตั้งแต่ยังเล็ก ก็เลยมีข้อบกพร่องตรงนี้
โดนไอ้หญิงงาบไปตามระเบียบ
“น้องนิล ทาครีมกันแดดรึยัง” พี่หมอบชะโงกหน้าเข้ามาใต้ร่มที่ผมกับไอ้หญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบคนละตัว โดยมีไอ้ชายถือตระกร้าอันใหญ่มาด้วย
“โดนไอ้คิงจับทาแต่เช้าแล้วพี่” ผมตอบ ก่อนจะชี้ไปที่ตระกร้าปริศนา “นั่นอะไรน่ะพี่หมอบ”
“น้ำ ขนม ยาสามัญและยาแก้แพ้ทั้งหลาย พี่เอามาเผื่อน่ะ”
...เผื่อกูนี่เอง
“หญิง เล่นน้ำกันนนน”
น้ำเสียงเริงร่าแบบนี้มีคนเดียว ไอ้หมาอเล็กซ์พอโดดลงทะเลแล้วดี๊ด๊าชิบหาย เสียงก็ดัง ดีนะที่ไอ้คิงเหมาห้องพักเอาไว้ ทำให้ทะเลซึ่งติดกับชายฝั่งด้านนี้เป็นของพวกเราทั้งหมด
“จ้า” ไอ้หญิงรีบผุดลุกทันที มือหยิบห่วงยางลายเบ็นเท็นติดมือไปด้วย “กูไปดูแลลูกก่อนนะนิล เดี๋ยวโดนน้ำพัดไปจะแย่”
“เออ มึงไปเถอะ” ผมล่ะเพลียกับคู่รักคู่นี้ซะจริงๆ ก่อนจะหันไปชวนพี่หมอบที่ลากเก้าอี้ผ้าใบมานั่งติดกับผมพร้อมกางร่มบังแดดอย่างสงสัย “ทำไมพี่ไม่ไปเล่นน้ำล่ะ ไอ้ชายว่ายน้ำเก่งนะ”
“...แต่พี่...ไม่เป็น”
“อะไรนะ” ผมชะเง้อไปใกล้เพราะพี่แกพูดเสียงเบามาก
“พี่ว่ายน้ำไม่เป็น!”
พี่หมอบหลับตาพูดอย่างอับอาย รู้ว่ากาก แต่ไม่คิดว่าจะกากขนาดอายุยี่สิบกว่าไปแล้วยังตีขาไม่รอด
“...พี่ก็ให้ไอ้ชายสอนสิ”
“ก่อนจะมาพี่ไปลงคอร์สเรียนมาแล้วด้วยซ้ำ” พี่หมอบตอบด้วยหน้าแดงก่ำ บ่งบอกถึงความอุตสาหะที่ไม่สำเร็จผล “แต่ไม่รอด”
สามคำ ยุติบทสนทนาทุกอย่าง ผมถึงกับลุกขึ้นแล้วตัดสินใจเดินลงทะเลก่อนที่จะเผลอแสดงสีหน้าให้พี่หมอบกระทบกระเทือนหัวใจ แต่ก็ถูกไอ้คิงคว้าแขนไว้ซะก่อน
“ไม่รอกู”
“กูรอแล้วนะ แต่...” ผมอึกอัก จะเล่าเรื่องพี่หมอบก็กระไรอยู่ “นี่ไง กูเห็นมึงเดินมาพอดี ก็เลยลุกมาหา”
ไอ้คิงมองแบบรู้ทัน ผมก็เลยหัวเราะแห้งๆ
“ใส่ไว้”
ก่อนจะเอาหยิบเสื้อคลุมที่ลงทุนเดินย้อนกลับไปที่ห้องมาสวมให้ผม ความจริงผมเตรียมมาแล้ว แต่ดันถูกไอ้เก่งกระชากขาดตอนเล่นลิงชิงบอลกับพี่เอก เบอร์หนึ่ง และกระต่าย สมเป็นตัวบ้าพลัง ป่านนี้คงถูกไอ้คิงกระทืบแล้วปล่อยให้นอนอืดที่ก้นทะเลแล้วมั้ง
ทริปครั้งนี้ไอ้คิงจองบ้านพักไว้ทั้งหมดหกหลัง มีหลังของผมกับไอ้คิง หลังของพี่หมอบและชาย หลังของอเล็กซ์กับพี่เอก หลังของเบอร์หนึ่งและกระต่าย หลังของไอ้เก่งและพี่แว่น (อันนี้ผมบังคับ) และหลังของหญิงคนเดียว (อันนี้ผมก็บังคับ)
คนอื่นๆ ไม่เท่าไหร่ พี่หมอบยังพอเข้าใจ แต่พี่แว่นนี่สิ เอาแต่นั่งถ่ายรูปอยู่ริมหาด ไม่ยอมขยับแม้แต่นิดเดียว
“หรือพี่แว่นจะว่ายน้ำไม่เป็น” ผมกระซิบกับไอ้คิง รู้สึกผิดที่สุดท้ายก็ลากพี่แกมานั่งเหงา เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง
“ช่างเขาสิ”
ไอ้คิงไม่เสือกเรื่องชาวบ้านเหมือนเดิม ไม่เข้าใจเมียเลยวุ้ย
“พี่เอก พี่แว่นว่ายน้ำไม่เป็นเหรอครับ” ผมเลยไปถามกับอีกคนหนึ่งที่มีอายุงานเท่ากับพี่แว่นแทน พี่เอกซึ่งกำลังแข่งดำน้ำกับเบอร์หนึ่งเสยผมชื้นที่ปรกหน้าเล็กน้อย ก่อนจะขยับยิ้มที่เล่นเอาสะท้านไปทั้งใจ สงบสติไว้นิลกาฬ ผัวอยู่ข้างๆ นี่ เพิ่งจะต่อยไอ้เก่งตายไปด้วย
“เป็นสิ แต่คงไม่ชอบให้ตัวเปียกมากกว่า” พี่เอกออกความเห็น ก่อนจะหันไปถามกระต่ายที่ถือนาฬิกาจับเวลาอยู่ข้างๆ ปรากฏว่าการแข่งครั้งนี้พี่เอกชนะไปเพราะดำได้นานกว่า เบอร์หนึ่งถึงกับยิ้มหวานแต่ถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่าหนังตามันกระตุกเพราะไม่ชอบความพ่ายแพ้
อันที่จริง คนในคิงส์คลับก็ไม่ชอบที่จะเป็นฝ่ายแพ้ทั้งนั้น
ผมหันไปมองไอ้คิง มันเองก็ไม่ชอบเล่นน้ำเหมือนกัน พามันไปไหนก็วงแตก ไม่มีใครกล้าเล่นกับราชา โธ่ๆ งั้นมากับนิลกาฬก็ได้มา
ผมตัดสินใจลากมันไปขึ้นบานาน่าโบ๊ทที่มีจุดบริการโดยเฉพาะ ราคาเหมารวมกับที่พักไปแล้ว ก็เลยขึ้นได้ไม่จำกัดรอบ ก่อนหน้านี้ผมเล่นกับพวกอัศวินจนติดลม งวดนี้ขอประลองกับราชาบ้างล่ะวะ
“อย่ารีบตกล่ะผัว”
ผมหัวเราะหึๆ เชื่อว่ามันไม่เคยเล่นหรอก จะต้องกลิ้งตลบหัวจุ่มน้ำเป็นแน่แท้ ขณะที่นิลกาฬนั้นได้ผ่านการฝึกฝนมาร่วมสามรอบก่อนจะลากผัวมาขึ้นสังเวียน เชื่อสิว่าต้องเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย
เพื่อความยุติธรรม ผมเลยนั่งข้างหน้า ไอ้คิงนั่งข้างหลัง
ยุติธรรมม้ากมาก
โค้งแรกผ่านไป เราทั้งคู่ยังชิลๆ เหล่าอัศวินและบิชอปเริ่มหันมามอง เห็นอีกทีก็ไปจับกลุ่มเชียร์อยู่ริมหาด
“พี่นิลสู้ๆ!”
ดีมากกระต่าย งวดนี้มันได้ติดสอยห้อยตามมาด้วยในฐานะแฟนเบอร์หนึ่งและคนของคลับ ใช่ครับ มันโดนจับเข้ามาในคลับแล้วเพราะโรงงานถูกทำลาย เพื่อให้มีเงินเดือนเท่าเดิม อีกทั้งมันเองก็เชื่อฟังคำสั่งผมดีเยี่ยม เลยผ่านการพิจารณาจากคนอื่น มีหน้าที่คอยดูแลชั้นสองคู่กับพี่แว่น แต่ตำแหน่งแท้จริงคือเลขาของควีน
“บอสสู้ๆ!”
เบอร์หนึ่ง ไอ้คนทรยศ!
โค้งที่สอง ผมเอนตัวราบไปด้านหน้าเพื่อผสานร่างเป็นเนื้อเดียวกับกล้วยยักษ์ ไม่ยอมแพ้ไอ้คิงเป็นอันขาด
“ควีนสู้เขา!”
พี่เอก ผมรักพี่
“บอสเอนตัวไปข้างหน้าสิครับ! ทำเหมือนควีน!”
ไอ้เก่ง มึงลอยขึ้นมาจากทะเลแล้วเรอะ โดนต่อยปางตายยังลุกมาเชียร์คนออกหมัดได้อีก ไอ้โง่เอ๊ย มึงต้องเชียร์กูสิ!
โค้งที่สาม ผมเริ่มซวนเซ ตัวพลิกเอียงเกือบตก โชคดีที่มือปลาหมึกพอเลยยังจับอยู่
แอบหันไปมองไอ้คิง...แม่งยังไม่ร่วงอีกเหรอวะ!
“อย่าหันเยอะสิน้องนิล เดี๋ยวก็ล้มหรอก”
พี่หมอบช่างน่ารักนัก
“มึงก็ร่วงมาเร็วๆ สินิล ลูกกูอยากขึ้นบ้างแล้ว”
หญิง...มึงงงง!!!!
โค้งที่สี่ ผมเกือบจะตกอีกครั้งเพราะมือลื่นเนื่องจากน้ำกระเซ็นเข้าหน้าเต็มๆ แถมกล้วยยังสะบัดมาก ผมมั่นใจว่าไอ้คิงต้องไม่รอดเป็นแน่
“บอส ระวัง!!!”
เสียงตะโกนอย่างตกใจของพวกลูกน้องทำให้ผมกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างได้ชัย ไอ้คิงคงร่อแร่เต็มทน พอดีกับโค้งครั้งที่หกที่เลี้ยวติดต่อกันไม่ให้พัก ทำเอาผมต้องหลับตาปี๋สุดชีวิต
เอ๊ะ...อะไรมาจับขา
ไม่ทันได้ร้องจ๊ากผมก็โดนฉุดร่วงลงไปพร้อมๆ กับไอ้คิงที่แม่งปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อคว้าเมียโดยเฉพาะ แรงเหวี่ยงนั้นทำเอาผมพลอยกระเด็นตัวลอยไปด้วย สำลักน้ำแทบตายเพราะไม่ทันตั้งตัว กว่าจะตะกายขึ้นมาได้ผัวก็ลอยตัวยิ้มนิดๆ ด้วยสภาพเปียกโชกเซ็กซี่เกินห้ามใจ
“ไอ้คิง มึงนะมึง”
ผมยกนิ้วกลางให้มันด้วยความฉุนเฉียว ก่อนจะตะโกนด่ากองเชียร์บนฝั่งที่หาว่าผมแพ้ แพ้อะไรล่ะ บอสมันเล่นโกงเนี่ย!
แต่ตะโกนด่าให้คอแห้งยังไงก็ไม่ไหวครับ เพราะพวกผมออกมาไกลมาก เห็นพวกมันเป็นแท่งสีเนื้อเล็กๆ และเสียงโหวกเหวกโวยวาย ไอ้คิงปีนขึ้นไปบนเรือของพนักงานขับ ก่อนจะช่วยฉุดผมขึ้นพลางมองไปที่บานาน่าโบ๊ทด้วยสายตามีเลศนัย
“ติดใจเหรอมึง” ผมแซวมัน
“อืม”
แปลก แม่งยอมรับด้วยโว้ย อย่างไอ้คิงน่ะเหรอจะชอบเล่นแบบนี้ ชอบแกล้งเมียน่ะสิไม่ว่า
“กูคิดคำขอที่สามออกแล้ว”
สังหรณ์ใจไม่ดีชอบกล
เย็นวันนั้นหลังอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยพวกเราก็ออกมาปิ้งบาบีคิวกันริมทะเล โดยมีพนักงานช่วยบริการเติมวัตถุดิบและเก็บกวาดขยะกันอย่างขยันขันแข็ง ไอ้เก่งกับพี่แว่นยืนอยู่หน้าเตา คอยพลิกดูว่ากุ้งสุกหรือยังแล้วคอยหยิบใส่ถาดเพื่อให้คนที่เหลือคีบใส่จานเอาเอง
แน่นอนว่าสำหรับผมกับไอ้คิง แค่นั่งเฉยๆ ก็มีคนช่วยหยิบช่วยจับให้โดยไม่ต้องกระดิกตัว อันที่จริงพนักงานอาสาเฝ้าหน้าเตาเอง แต่เพราะพี่แว่นอิ่มเร็วแล้วไม่มีอะไรทำ ก็เลยช่วยทำหน้าที่แทน ส่วนไอ้เก่ง...ก็รีบเสนอตัวไปใกล้ชิดทันควัน
ผมมองสองคนนั้นยืนใกล้กันแล้วก็อมยิ้มนิดๆ พี่แว่นไม่ได้ไล่ไอ้เก่งแถมยังบอกให้มันเอาถุงมือมาใส่เพราะกลัวมือพอง แสดงว่ายังใส่ใจกันบ้าง
มองไปมองมาคนในคลับก็มีคู่กันเกือบหมด หรือเพราะราชานำเทรนด์กันวะ แถมเรือสองคนยังโดนเพื่อนผมงาบไปแดกอีก นี่มันช่วงเวลาแห่งการโค่นอำนาจของนิลกาฬชัดๆ!
คิดน่ะคิดได้ แต่เรื่องอะไรจะทำจริง
ผมมีความสุขดีอยู่แล้ว
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้...จะ...
แม่ผมเสียชีวิตเมื่อเดือนก่อน
งานศพจัดอย่างเงียบๆ โดยที่พ่อแม่ไอ้ชายขึ้นมาร่วมเคารพศพด้วยเพราะอย่างไรก็เคยเห็นหน้าค่าตา และรับลูกชายของเธอมาเลี้ยง ไอ้คิงได้เจอกับพวกท่านตอนนั้น แต่ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะต่างอยู่ในห้วงอารมณ์หม่นเศร้า
ผมไม่ได้ร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่ารู้สึกแย่เหลือเกิน ผมรักแม่ ความจริงข้อนั้นยังไงก็ไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าในวาระสุดท้ายแม่จะไม่รักผมเลยก็ตาม
นายเองก็มาในงานวันนั้น แม่เป็นคู่นอนที่อยู่กับนายนานที่สุด ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นกกผมแทน ถึงได้มีความผูกพันและติดต่อกันมาตลอด พวกเราพูดคุยกันเล็กน้อย เพราะมีเพียงนายที่มีความทรงจำร่วมเกี่ยวกับแม่ให้พอระลึกถึง
แม้จะเป็นความทรงจำที่ไม่ค่อยดีก็เถอะ
สุดท้าย ผมก็เอาความขมขื่นทั้งหมดโยนใส่เตาเผา ยืนมองควันที่ลอยขึ้นฟ้าด้วยอารมณ์หน่วงๆ ก่อนจะชวนไอ้คิงไปหาปู่ในเย็นวันนั้น ที่น่าประหลาดใจ คือไอ้คิงตอบตกลง
มันคงเห็นบรรยากาศงานศพ และคิดได้ว่าทิฐิที่มันถืออยู่นั้นไม่ได้มีความหมายอะไรเลยหากต้องมายืนมองควัน
แต่แม่งลากผมไปด้วย
บ้านของอเล็กซ์เป็นบ้านเรือนไทยเก่าๆ ที่ตกแต่งและซ่อมแซมให้แข็งแรงขึ้น ไม่ได้ใหญ่โตอย่างที่คิดเอาไว้ แต่ก็มีบ้านหลังเล็กสำหรับรับแขกต่างหาก บ่งบอกว่ามักมีคนเก่าคนแก่มาเยี่ยมเยียนตามประสานามสกุลใหญ่ พวกผมไม่ได้พาอเล็กซ์ไปด้วย เพราะคิดว่าปล่อยให้ไอ้หมามันบ้าไอดอลต่อไปก็ดีแล้ว
ตอนไปถึง ไอ้คิงพูดกับปู่แค่ประโยคเดียว
‘สวัสดีคุณปู่’
ครับ ประโยคเดียว และปู่ก็ตอบมันด้วยประโยคเดียวเช่นกัน
‘เออ สวัสดี’
...ถ้าจะเก็บปากเก็บคำขนาดนี้ล่ะก็!
สุดท้ายความซวยตกที่ใคร นิลกาฬนี่ไงที่ต้องชวนคุณปู่คุยและเล่าว่าไอ้คิงนั้นเป็นฝ่ายรบเร้าอยากมาหาเอง ล่อซะโดนผัวเหยียบเท้าไปหลายที ตอนแรกนึกว่าปู่มันจะดุๆ โหดๆ เหมือนไอ้คิงซะอีก เพราะหน้าตาให้ชิบหาย วางมาดน่าเกรงขามแบบ ‘ข้าแน่’ มาแต่ไกล ที่ไหนได้ พอผมพูดสุภาพยิ้มหวานเข้าหน่อย ก็โอ๋ผมยิ่งกว่าอะไร
เข้าใจแล้วว่าทำไมอเล็กซ์ถึงเสียคน
สรุปคืนนั้นผมกับไอ้คิงนอนค้าง เพราะปู่ชวนให้มาตักบาตรด้วยกัน แน่นอนว่าอย่างไอ้คิงน่ะเหรอจะแหกขี้ตาตื่น นิลกาฬนี่ที่ต้องมากรวดน้ำ นึกแล้วก็ยังมึนๆ ว่าสุดท้ายแล้วใครเป็นหลานกันแน่วะ ผมหรือไอ้คิง กูงง
“เมีย”
ผมที่กำลังปรบมือเชียร์เบอร์หนึ่งร้องคาราโอเกะที่มีพนักงานยกเครื่องเสียงมาตั้งเพลินๆ ชะงักเมื่อไอ้คิงลุกขึ้นยืน
“อะไร จะกลับที่พักแล้วเหรอ กูยังไม่ง่วงเลย”
ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่เชื่อว่าผัวจะทำตัวเป็นเด็กอนามัย
“นอนเอาแรง”
“เอาแรงอะไรวะ”
ไอ้คิงไม่ตอบ แต่ยิ้มแบบชวนสยิวไปทั้งตัว
ผมเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปบอกกระต่าย ไอ้ชาย กับไอ้หญิงว่าขอตัวก่อน แล้วเดินตามหลังผัวแบบเบลอๆ
คืนนั้นผมนอนหนุนแขนไอ้คิงหลับไปทั้งที่ยังไม่เข้าใจว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่
---------------
ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายของคู่คิงนิลแล้วค่ะ หลังจากนั้นจะเป็นบทสรุปของแต่ละคู่ แน่นอน...รวมทั้งคู่พี่เอกกับนายด้วย อ๊ากกก อย่าเพิ่งทำร้ายกันนนน เราแง้มบอกแล้วนะคะว่าคู่พี่เอกมาตอนท้าย...ท้ายเรื่องเลย แอบกลัวว่าจะมีคนรับได้มั้ยนี่ แต่ดูจากคอมเม้นท์ที่หลายคนเริ่มเข้าใจนายมากขึ้น เราก็พอโล่งใจ...ไม่ต้องห่วงค่ะ คู่นี้แซ่บมาก ( แต่งเองอวยเอง )
ฉะนั้นขอประกาศเลยว่า...จบเรื่องของคิงส์คลับแล้ว เราจะแต่งคู่พี่เอกกับนายต่อค่ะ! //เห็นความลำเอียงนั่นมั้ย
กลับมาคุยเรื่องพี่คิงน้องนิลกันต่อ สุดท้ายน้องก็สารภาพรักแล้ว แต่ยังเป็นคู่ที่ไร้ความโรแมนติกคงเส้นคงวา สำหรับเรา แต่งเรื่องนี้ด้วยความคิดที่ว่า...อยากแต่งพระเอกนายเอกที่ไม่งี่เง่า ไม่ทะเลาะกันในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มีเหตุมีผล ไม่เอาอารมณ์เอาแต่ใจ และต้องช่วยกันรุ่ง! ช่วยกันทำงานด้วย! เลยออกมาเป็นคิงส์คลับอย่างที่ทุกท่านได้อ่านจนถึงตอนที่หกสิบนี้...จะว่านานก็นาน ว่าสั้นก็สั้น แต่ที่แน่ๆ เรานั้นใจหายสุดๆ (ถึงขนาดแอบจิตตกไปรอบเพราะกลัวทำให้นักอ่านผิดหวัง) ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาถึงตอนนี้ เรานึกภาพไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะเเต่งเรื่องนี้ได้ตลอดรอดฝั่ง แต่เพราะทุกท่านสนับสนุนทำให้เรามีวันนี้สำเร็จ
ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ
ตอนหน้าจะเป็นตอนส่งท้าย ลองเดาใจพี่คิงดูนะ
เพจนักเขียนที่เอาแต่จิตตกจนลืมแปะเพจไปสองตอน มีใครสังเกตมั้ยนี่
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353052 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก