เก่งxแว่น part 2
พวกผมกำลังติดเกาะ...
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันมีเกาะร้างจริงๆ อย่างในละครด้วยเหรอ แต่ท้ายที่สุด ควีนก็สามารถหาทำเลพาพวกผมมาปล่อยโดยไม่ถามความเห็นสักคำ ทั้งที่ตื่นสายกว่าคนอื่น ( ...ว่ามากไม่ได้ เพราะบอสก็สายเหมือนกัน ) แถมยังทำหน้าแปลกๆ เวลาชวนเล่นบานาน่าโบ๊ทอีก เมื่อวานเป็นฝ่ายชวนเองแท้ๆ แต่วันนี้กลับเหมือนคนละคน พอโดนผมแซวก็หันมาถลึงตาใส่ ยกนิ้วกลางประเคน
...แล้วก็มาเอาคืนกับผมด้วยวิธีนี้
ควีนช่าง...ช่างไม่รู้ใจกันบ้างเลยว่าการอยู่กับพี่แว่นสองต่อสองน่ะมันอันตรายต่อหัวใจแค่ไหน! แถมยังบนเกาะร้างช่วงเย็นย่ำค่ำคืนอีกต่างหาก ผมตงิดใจอยู่แล้วเชียวว่าตอนควีนชวนขึ้นเรือไปดูตะวันตกดินกลางทะเลน่ะมันแปลกๆ ก็เล่นชวนผมก่อนพี่แว่น ส่อพิรุธเห็นๆ เพราะเราเคยญาติดีกันซะที่ไหน จากนั้นก็แกล้งทำเป็นชี้เกาะนี้บอกว่าอยากลงไปเดินสำรวจ ลากบอสนำไปก่อนจนพวกผมตามลงมาแทบไม่ทัน แต่พอเดินเล่นเพลินๆ กลับมาอีกที...
ทั้งควีน ทั้งบอส และเรือลำนั้นก็อันตรธานหายไปแล้ว
จะให้โทรขอความช่วยเหลือนั้นตัดไปได้ เพราะพวกผมสวมชุดว่ายน้ำ จะให้พกโทรศัพท์เหน็บตรงไหนล่ะเอ้อ พี่แว่นเองก็โดนควีนชวนกะทันหัน เลยมีแค่กางเกงสามส่วนและเสื้อคลุมอีกตัวหนึ่ง
“แผนของควีนสินะ”
แถมยังเดาออกอีกต่างหากว่าใครเป็นตัวการ
ก็ไม่แปลกหรอก เพราะตำแหน่งเดิมที่ควรจะมีเรือจอดอยู่ ดันมีอุปกรณ์กางเต็นท์วางบนผืนทราย พร้อมกับกล่องเก็บความเย็นที่มีพวกอาหารแช่แข็งพร้อมไฟแช็คและจานชามใส่มาด้วย เตรียมพร้อมซะขนาดนี้ ควีนคงตั้งใจให้พวกเรามาปิกนิกกันบนเกาะร้าง
แต่ก็เพราะไอ้ความจงใจเกินไปนี่ล่ะ ถึงทำให้บรรยากาศระหว่างผมกับพี่แว่นสุดแสนจะกระอักกระอ่วน
“ผม...พยายามห้ามควีนเรื่องนี้แล้วนะครับ” แก้ตัวทั้งที่เป็นฝ่ายได้ผลประโยชน์ขนาดนี้ พี่แว่นคงจะไม่เชื่อ “ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้จริงๆ นะ!”
แต่ก็อยากให้เขาเชื่อว่าผมไม่เคยคิดใช้แผนสกปรกในการเข้าหาเลยสักครั้ง!
พี่แว่นยกมือห้ามเมื่อผมทำหน้าจะร้องไห้ พอไร้ไอแพด เขาเลยต้องขยับท่าทาง และขยับปากพูดกว่าที่เคย
...ดีจัง
“ฉันรู้จักควีน” พี่แว่นเอ่ยพลางอมยิ้มนิดๆ ซึ่งปรากฏเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น “ถ้าตั้งใจทำอะไร ควีนก็ไม่สนว่าจะมีใครปรามหรอก”
สายตาที่อ่อนลง และน้ำเสียงกึ่งเอ็นดู ทำให้ผมอิจฉาควีนแทบขาดใจ
ทำไมนะทำไม ควีนที่เพิ่งเข้ามาในคลับแค่ไม่กี่เดือนถึงครอบครองหัวใจแสนเย็นชาของพี่แว่นได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่เป็นคนแย่งบอสไปแท้ๆ แต่พี่แว่นก็ยังเป็นห่วงควีน แถมยังปฏิสัมพันธ์ดีเหมือนพี่น้องที่รู้จักกันมานาน
แล้วผมล่ะ...
ผมที่เฝ้าอยู่ตรงนี้ ในที่ที่เดิม ทุกวัน...ทุกวัน...
ไม่มีทางที่จะก้าวข้ามไปเลยใช่มั้ย
คิดแล้วก็คอตก ผมเดินไปหยิบอุปกรณ์กางเต็นท์เพื่อจัดการสร้างที่นอนสำหรับคืนนี้ เพราะเชื่อว่าควีนคงไม่วกกลับมารับจนกว่าจะถึงเช้าวันถัดไปแน่นอน เผลอๆ จะทำหน้าตากะลิ้มกะเหลี่ย เข้ามาถามผมด้วยน้ำเสียงหยอกล้อว่ามีอะไรคืบหน้ารึเปล่าน่ะสิ
แต่ไม่หรอก ควีนคงต้องผิดหวัง
ต่อให้พยายามแค่ไหน ผมกับพี่แว่นก็คงเป็นได้เพียงเพื่อนร่วมงาน เป็นอัศวินที่หมายปองบิชอปอยู่ห่างๆ
ผมถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเริ่มงงงวยว่าการประกอบเต็นท์ต้องทำยังไงกันนะ ควีนนะควีน ดันซื้อของจีนมา คำอธิบายเป็นตัวอักษรยึกยือแบบนี้ผมจะอ่านออกได้ยังไง แค่ภาพอธิบายคนสมองน้อยอย่างผมมองไปก็ไม่เข้าใจซะด้วย
“จับตรงนั้น”
เหวอ! พี่แว่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่!
พอมือขาวมาแตะโดนต้นแขนผมก็สะดุ้งเหมือนถูกของร้อน รีบถอยตัวหนีตามสัญชาตญาณจนเกือบล้มก้นจ้ำเบ้า
พี่แว่นมองด้วยสายตาว่างเปล่า...ราวกับถามว่าผมเป็นบ้าอะไร
“เอ่อ...อ่า...”
แล้วจะตอบยังไงได้ว่าตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยแตะต้องอีกฝ่ายเลยสักครั้ง พอโดนตัวกะทันหันแบบนี้ก็เลยตกใจ ทั้งเขิน ทั้งดีใจจนหน้าแดงก่ำ ถ้ารู้เข้าเขาต้องรังเกียจแน่ๆ
“จะ...จับตรงนี้สินะครับ”
ผมรีบก้มหน้าทำตามปลายนิ้วเรียวที่ชี้สั่ง พี่แว่นมองผมอย่างติดใจครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับและเริ่มต่อแท่งกลมๆ อย่างคล่องแคล่ว โดยให้ผมคอยจับยึดเวลาใส่โครงจนเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ก่อนจะถึงเวลาให้อัศวินได้ใช้กำลังกาย ผมเอาหินมาตอกแท่งเหล็กผูกเชือกขึงเต็นท์ตรึงกับพื้น ล่อซะจมลึกจนแทบงัดไม่ออก
เดี๋ยวนะ...เต็นท์มีเต็นท์เดียว
ควีนเล่นผมแล้วไง
“เอ่อ...พี่แว่นครับ คืนนี้ผมจะนอนข้างนอก...”
“ไม่ต้อง” พี่แว่นผู้แสนใจดี แต่ในสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้ผมไม่กล้าประเมินตัวเองเลยว่าจะเผลอทำอะไรแปลกๆ ตอนนอนด้วยกันรึเปล่า พี่แว่นไม่คิดอะไร แต่คนคิดเยอะอย่างผมเนี่ยตัวอันตรายชัดๆ
“อย่าดีกว่าครับ ผมนอนข้างนอกดีกว่า”
พี่แว่นจ้องผมนิ่งๆ
“เอ่อ...นอนด้วยกันก็ได้” พูดแล้วก็กัดฟัน ใครจะกล้าขัดพี่แว่นที่จ้องเขม็งเหมือนไม่รับคำปฏิเสธกันล่ะ ผมคนนึงที่ไม่อาจต้านทานจริงๆ
“เดี๋ยวผมไปหาฟืนมาก่อกองไฟนะครับ”
ไม่ได้การ ต้องรีบออกห่างจากพี่แว่นก่อนที่จะทำหน้าหลงใหลเคลิบเคลิ้ม ถ้าพี่แว่นเปลี่ยนใจขึ้นมาเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย ผมคงน้ำตาตกในแหงๆ เพราะในใจน่ะตอบรับไปตั้งนานแล้ว
เห็นพี่แว่นไม่พูดอะไร ผมก็เลยรีบเดินเข้าไปในดงไม้เพื่อเก็บเศษฟืนแห้งๆ ยิ่งเดินก็ยิ่งมืด ก่อนจะเพิ่งสำนึกได้ว่า...สักแต่เดินเข้า แล้วมันออกทางไหนล่ะวะ
มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ สัญลักษณ์ไม่มีสักอย่าง ซวยแล้วไงไอ้เก่ง นี่เป็นบทลงโทษที่สวรรค์มอบให้โทษฐานริอาจเอื้อมหาดอกฟ้าหรืออย่างไร เพราะคนอย่างผมมันห่วยแตก มีดีแต่ใช้กำลัง เรียนก็ไม่ค่อยรอด กางเต็นท์ยังทำไม่ได้ ขนาดมาเก็บฟืนยังหลงทางได้อีก ไอ้เก่งเอ๊ย เอ็งไม่คู่ควรกับคนฉลาดอย่างพี่แว่นเอาซะเลย
ผมคิดด้วยความห่อเหี่ยว ตัดสินใจทิ้งตัวนั่งก่อนจะเดินหลงไปกว่าเดิม คืนนี้คงต้องนอนกลางป่า พระอาทิตย์ขึ้นเมื่อไหร่ค่อยหาทางกลับ คงพอดีกับที่ ควีนมารับ พร้อมกับความล้มเหลวจนไม่อยากพูดถึง
ห่วงก็แต่พี่แว่น...ป่านนี้คงหิวแย่แล้ว อาหารที่ควีนให้มามีแต่ของสดแช่แข็งที่ต้องตั้งไฟ ถ้าผมยังไม่กลับไปเขาก็คงรออยู่อย่างนั้น แย่จริงเชียว ผมทำให้พี่แว่นต้องหิ้วท้องไม่พอ ยังมาทำให้เป็นกังวลอีก
ผมเริ่มคิดลองกลับทางเดิมเท่าที่จำได้ แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นแสงไฟลอดกิ่งไม้อยู่ลิบๆ พร้อมกับเสียงตะโกนที่ยากนักจะได้ยิน
“เก่ง!”
พะ...พี่แว่นตะโกน!!??
เรื่องมหัศจรรย์ของโลก ผมน้ำตาจะไหล อยากหาอะไรมาอัดไว้สำหรับตั้งปลุกเหลือเกิน เชื่อว่าจะต้องลืมตาเบิกโพลง ไม่มีวันง่วงงุนไปอีกตลอดชีวิต...
พี่แว่นถึงกับตะโกนเรียกผมเชียวนะ!
“เก่ง!”
ใจนึงอยากจะแอบซ่อนตัวสักพัก ขอซึมซับกับน้ำเสียงที่แสนจะหายาก แต่อีกใจก็กลัวคนพูดน้อยจะเจ็บคอ เลยเดินเข้าหาทางแสงสว่างนั้นก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเฉไปคนละทาง
“พี่แว่น ผมอยู่นี่ครับ”
ในอ้อมกอดผมมีแต่ฟืนที่เก็บจนแทบล้น ถึงได้เดินเข้ามาลึกขนาดนี้ ส่วนในมือพี่แว่นคือไฟฉาย เออว่ะ ควีนก็เตรียมไว้ให้ เป็นผมเองที่ลืมหยิบติดมือมา โง่จริงๆ
พอเห็นผมสีหน้าติดคิ้วขมวดน้อยๆ ก็คลายออกอย่างโล่งใจ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีความหวัง อย่างน้อยเขาก็เป็นห่วงผมสินะ
ขากลับพวกเราไม่พูดอะไรสักคำ พี่แว่นนั้นเงียบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ส่วนผมมัวแต่ซาบซึ้งจนน้ำตาเอ่อ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันถูกตามหา ทั้งที่เป็นฝ่ายไล่ตามมาตลอด
ผมดีใจมากจนนั่งปิ้งไก่เสียบไม้เพลินไม่ยอมกิน ความจริงแล้วผมก็อิ่มอยู่นะ อิ่มใจไงครับ
แต่พี่แว่นเป็นคนกินน้อย หลังผมส่งไม้ที่สามให้ก็ดันมือกลับ แล้วมองผมนิ่งๆ เหมือนจะถามว่าไม่กินรึไง
...อยากได้ยินเสียงอีกครั้งจัง
ผมแสร้งทำเป็นอ่านสายตานั้นไม่ออก ทำหน้าเลิกลั่กงุนงง นำไก่กลับไปปิ้งอีกครั้งเหมือนนึกว่ายังไม่สุก ก่อนจะแทบปล่อยไม้ร่วงหลุดมือเมื่อพี่แว่นแย่งไปถือเอง แล้วนำมาจ่อปากผม
“กินสิ”
...รสชาติที่กินเข้าไปนั้นคือความหวานจนมดยังบ่ายหน้าหนี
ทั้งที่เป็นไก่ย่างแห้งๆ ไม่มีน้ำจิ้มรสเด็ด แต่ผมกลับรู้สึกว่ามื้อนี้อร่อยที่สุดในโลก แม้ว่าพี่แว่นจะป้อนแค่คำเดียว แล้วให้ผมถือกินต่อเองก็ตาม
คุ้มโคตรๆ! วันนี้ตายก็ไม่เสียใจแล้ว!
หลังพวกเราจัดการอาหารมื้อเย็นเสร็จ พี่แว่นก็เก็บกวาดเศษอาหารเป็นกองเดียวแล้วเอากิ่งไม้ทับเอาไว้ ตามประสาคนเจ้าระเบียบและรักสะอาด ผมมองการกระทำเหล่านั้นพลางดื่มน้ำที่ควีนจัดเตรียมในกระบอกเก็บความเย็นด้วยความเพ้อพก ถ้าได้พี่แว่นมาเป็นแม่บ้านให้ล่ะก็...
ชักจะอาการหนักแล้วกู
แต่พออากาศเริ่มเย็น ผมก็เพิ่งเห็นปัญหา
ควีนจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสรรพ แต่ไม่มีเสื้อกันหนาว ไม่มีถุงนอน มีแค่ผ้าห่มผืนเดียว!
“เอ่อ...พี่แว่น”
ผมคลี่ผ้าห่มผืนนั้นออก ลังเลว่าจะส่งให้ หรือจะคลุมให้ดี แน่นอนว่าอยากจะทำอย่างหลัง แต่ก็กลัวถูกเข้าใจผิดคิดว่าตั้งใจลวนลาม
พี่แว่นซึ่งกำลังนั่งกอดเข่ามองฟ้าเงยหน้ามองผม มุมนี้เล่นเอาใจสะท้านแข้งขาแทบอ่อนแรง ก่อนพี่แกจะดึงผ้าห่มออกไปจากมือผม และ...ดึงมือผมลงไปนั่งข้างๆ!?
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่แว่นจับมือผมเหรอ!!!!
ไอ้เก่งอยากจะวิ่งไปตะโกนที่ผา เพื่อระบายความรู้สึกที่แทบระเบิดตัวเอง ยิ่งพี่แว่นกางผ้าห่มออกแล้วคลุมไหล่พวกเราสองคนในผืนเดียวกัน หัวใจของผมก็ยิ่งเต้นแรงจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน
ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดีสติของผมเตลิดเปิดเปิงไปหมด มือไม้แข็งค้างทำอะไรไม่ถูก พอหันไปหาพี่แว่นเขาก็เหม่อมองฟ้าฆ่าเวลาเหมือนเดิม ราวกับว่าไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งเหมือนที่ผมแทบเป็นบ้าอยู่อย่างนี้
เห็นแบบนั้นผมก็ทำหน้าเศร้าโดยไม่รู้ตัว
ความรู้สึกคงจะส่งไปไม่ถึง หรือไม่...อีกฝ่ายก็ไม่สนใจจะรับเอาไว้
“ดาวสวยนะ”
“อะ...เอ่อ...”
พี่แว่นมาแปลกจริง จู่ๆ ก็ชวนผมคุยด้วย เล่นเอารีบเก็บอาการหูตกหางลู่เมื่อครู่แทบไม่ทัน
“นั่นสินะครับ”
...เป็นการต่อบทสนทนาที่จบในประโยคเดียว
ผมสลดอีกครั้ง ห่อเหี่ยวจนเหมือนกล้ามเนื้อที่แข็งโป๊กนั้นเป็นเพียงเยลลี่แสนอ่อนนุ่ม อยากจะแทรกตัวหนีไปกับผืนทราย ไม่อยากให้พี่แว่นคิดว่าผมเป็นคนน่าเบื่อ คุยไม่สนุกเหมือนกับควีน
“นายนี่...”
เสียงเรียกแผ่วเบาทำให้ผมเงยหน้าขึ้น ก่อนจะใจเต้นระรัวเมื่อเห็นเขากำลังนั่งขดตัว เอาหน้าวางบนเข่า ดูน่าทะนุถนอมชวนกอดสุดๆ ยิ่งหันมาทางผมและจ้องตากันตรงๆ ด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่
“...พอเป็นเรื่องนี้ทำไมขี้ขลาดจังนะ”
พลันการร้อนรุ่มทั้งหลายมลายสิ้นเมื่อถูกพูดแทงใจดำอย่างจัง ผมแทบจะกระอักเลือดออกมาเพราะได้รับการทำร้ายจิตใจอย่าง
รุนแรง
แต่พี่แว่นยังคงมองผมอยู่อย่างนั้น สายตาไร้ซึ่งความตำหนิ แต่กลับกดดันผมยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
“พะ...เพราะผมชอบพี่”
ผมได้แต่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เหมือนกับเด็กน้อยที่สั่นกลัวและพยายามหลบซ่อนจากสายตาคาดเค้นนั่น
“เพราะผมชอบพี่ พี่แว่น ผมชอบพี่!”
แต่พอพูดออกมาแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดก็พรั่งพรู
“ผมชอบพี่ ชอบมาตั้งแต่สิบปีก่อน...ชอบแต่แรกพบ”
เพราะไม่มีอะไรจะเสีย ผมเลยได้แต่สารภาพความในใจที่เก็บเอาไว้เนิ่นนานทั้งหมด หากจะเกลียดกัน ก็ขอให้ผมได้พูดสักครั้งเถอะ
“ผมชอบดวงตาของพี่ ชอบน้ำเสียง ชอบนิสัย ชอบสีหน้าของพี่ ผมชอบทุกอย่างที่เป็นพี่...ชอบ...ชอบมาตลอด”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้ำตาของลูกผู้ชายตัวโตๆ ไหลออกมา คงเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าทุกคำที่เอ่ยไปยังไงก็ไม่มีความหมาย
แต่พี่แว่นยังคงจ้องผมอยู่อย่างนั้น ไม่ยักหันหนีอย่างที่คิด
“กับพี่...ผมขี้ขลาดเสมอ ผมกลัวว่าพี่จะปฏิเสธ กลัวพี่จะหนีหายไปอีก ผมแค่อยากอยู่ใกล้ๆ พี่เท่านั้น ไม่ได้คาดหวัง เพราะไม่กล้าที่จะคาดหวัง พี่แว่น...”
ผมเบะปากเหมือนเด็กๆ
“ผมชอบพี่จริงๆ นะ”
พูดจบผมก็ซุกหน้ากับเข่า ไม่กล้ามองผลลัพธ์ว่าเขาจะมองด้วยสายตาแบบไหน
ผมคงรับไม่ได้หากถูกหักอกในการสารภาพรักครั้งแรกของชีวิต
ทั้งที่เก็บมาตลอด เฝ้ามองมาตลอด คอยยืนมองอยู่ห่างๆ ไม่คิดจะเข้าไปยืนในตำแหน่งคนรัก แต่คงเพราะนับจากครั้งนั้นที่ความลับของพี่แว่นถูกควีนล้วงออกมา ผมถึงได้เผลอตัว เผลอที่จะให้ความหวังตัวเองทั้งที่ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
การกระทำเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นไม่อาจเทียบกับที่พี่แว่นทำให้ควีน
แต่ผมก็ยังดีใจเมื่ออีกฝ่ายยอมเดินกลับด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน แม้จะแทบไม่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็น แต่แค่ได้อยู่ใกล้ๆ เขา ผมก็มีความสุขแล้ว
ผมหวังมากไปใช่มั้ย
พี่แว่นคงจะรำคาญสินะ ในวันนี้...พี่แว่นคงตั้งใจตัดขาดเยื่อใย ให้ผมเลิกทำอะไรบ้าๆ สักที
“พูดออกมาจนได้”
...เอ๊ะ
“ประโยคแรกที่เจอกัน นายพูดแต่จะขอแต่งงาน ฉันถึงคิดว่าเป็นแค่ความรู้สึกเด็กๆ ไม่เคยหันไปมองว่านายจะจริงจังขนาดนี้”
...เอ๊ะ...เอ๊ะ
“ฉันเห็นแล้วเก่ง”
สัมผัสอบอุ่นที่แตะบนศีรษะทำให้ผมอุ่นวาบไปทั้งใจ
“ฉันยอมรับนายแล้ว”
รู้ตัวอีกทีผมก็กระโจนเข้ากอดเขาทั้งตัวจนล้มลงไปด้วยกัน ร้องไห้กับอกของเขาอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ ที่ได้รับของขวัญตอบแทนในสิ่งที่เฝ้ารอและพยายามมาเนิ่นนาน
เป็นยิ่งกว่าความดีใจ มันคือความโล่งใจ อิ่มเอมใจ และ...รักหมดใจ
พี่แว่นไม่ต่อว่าและไม่ผลักผมออกทั้งที่ถูกทับให้นอนราบไปกับผืนทราย เพียงแต่ลูบศีรษะผมอย่างแผ่วเบาเท่านั้น
“ถ้าไม่พูดออกมาตรงๆ ก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ” พี่แว่นกระซิบ น้ำเสียงแฝงความขมขื่น ราวกับหวนนึกถึงรักเก่าที่ได้แต่เก็บงำเอาไว้ โดยที่อีกฝ่ายไม่เคยได้รับรู้ “ระยะนี้นายพยายามเข้าหา แต่ก็เว้นระยะห่าง...จนฉันไม่แน่ใจ”
พี่แว่นหยุดไปครู่หนึ่ง
“ฉันรอคำนี้มาสักพักแล้ว”
“ผมชอบพี่นะ ผม...ผมรักพี่นะ” ผมละล่ำละลักบอก กลัวว่าเขาจะเข้าใจการกระทำกล้าๆ กลัวๆ ของผมผิด ผมแค่ไม่อยากให้เกลียด ไม่อยากให้เขาคิดว่าเข้าหาหรือใกล้ชิดเกินไปเท่านั้นเอง ที่แท้เป็นผมเองหรอกเหรอที่ขี้ขลาดเกินไปจนทำเสียเรื่อง
“ผมชอบพี่จริงๆ นะพี่แว่น ผมชอบ ชอบมาตลอด”
“อืม...”
พี่แว่นเพียงตอบรับเบาๆ
“อืม...”
คืนนั้นผมนอนกอดพี่แว่น ไม่คิดทำอะไรอกุศลแม้แต่น้อย ใช้อ้อมกอดแข็งแกร่งสร้างความอบอุ่นภายใต้ผ้าห่มผืนเดียว แต่รู้อะไรมั้ย ผมไม่หนาวเลย แถมยังนอนไม่หลับ กลัวว่าตื่นแล้วทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน ผมต้องบ้าแน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ตอนเช้าตรู่ เสียงเรือเทียบท่าพร้อมเสียงฝีเท้าปริศนาวิ่งเข้ามาใกล้เต็นท์อย่างเร่งร้อน
“ไหนดูสิ...โอ๊ะโอ...”
ควีนยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตรงนั้น ค่อนข้างพอใจกับผลลัพธ์ ที่ตื่นเช้าขนาดนี้คงตั้งใจแอบมาจับผิดพวกผมตอนยังไม่ตื่นนอนล่ะสิ
ผมปั้นหน้าไม่ถูก แทบไม่กล้าสู้สายตาล้อเลียนของควีนที่เหมือนจะชมเชยว่าผมแน่มาก เพราะความจริงแล้ว...เป็นพี่แว่นต่างหากที่เค้นให้ผมสารภาพของออกมา อัศวินคนนี้พ่ายแพ้ต่อบิชอปอย่างราบคาบ
คงเพราะแสงแยงเข้ามาในเต็นท์ พี่แว่นที่นอนซุกกับอกของผมถึงขยับตัว ก่อนจะผุดลุกขึ้นมาพลางหยิบแว่นที่ถอดอยู่ข้างๆ ขึ้นใส่
“ยินดีด้วยนะพี่แว่น”
ควีนไม่รีรอที่จะแกล้งพี่ชายสุดที่รัก สีหน้าล้อเลียนเต็มขั้นจนน่าจับโยนลงทะเล
แต่พี่แว่นกลับไม่ตอบ เอาตามจริงคือไม่สะทกสะท้านกับรอยยิ้มกว้างนั่นสักนิด เขาดันควีนออกให้พ้นทางเพื่อออกจากเต็นท์ เงยหน้าสูดอากาศเย็นสบายยามเช้า ก่อนจะหันกลับเข้ามาพลางยื่นมือให้ผมคล้ายชักชวนให้ออกไปด้วยกัน
แม้ไม่พูดอะไรเหมือนเคย แต่ผมรับรู้ได้ด้วยใจว่าความสัมพันธ์ของเราได้ข้ามขั้นไปแล้ว
ถึงจะน่าหมั่นไส้ไปสักหน่อย แต่สุดท้าย...ก็ต้องขอบคุณควีนสินะ
ขอบคุณ ขอบคุณที่เข้ามาในคลับ ทำให้พี่แว่นตัดใจ และเห็นถึงความจริงใจของผม
ขอบคุณจริงๆ ครับควีน
----------
จบไปกับคู่เก่งแว่นที่มีหลายคนถามถึงนะคะ ความจริงเราแอบหมั่นไส้เก่งเพราะแย่งพี่แว่นของเราไปปปปปปป ฮืออออออออ พี่แว่นนนนนนนนนนนน แต่ตอนนี้ยกให้ก็ได้ สงสารนาง ดูอัดอั้นพยายามเดี๋ยวดีใจเดี๋ยวสลดหูตกหางลู่ซะเหลือเกิน จนพี่แว่นต้องเป็นฝ่ายเปิดปากเอง โธ่ พ่ออัศวินสมองกล้าม ถ้าพี่แว่นไม่พูดชาตินี้นางคงได้แต่มอง 555555
ปล.ตอนหน้าเป็นคู่เบอร์หนึ่งกระต่ายค่ะ เอฟซีเบอร์หนึ่งเตรียมรอได้เลย
หัวข้อ: {{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ - แจ้งข่าวรีปริ้น - P.149 - (อ่าน 1353051 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก