ตอนที่ 8“น้องเพี้ยน สั่งได้เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” พี่เกมบอก เขาส่งเมนูอาหารมาให้ผมแล้วก็หันไปบ่นพี่เอที่กำลังขอเบอร์พนักงานรับออร์เดอร์อยู่
หลังจากที่พี่เอขับรถวนหลายรอบ พวกผมก็หาร้านอาหารที่จะกินกันได้ซะทีครับ เป็นร้านอาหารที่ได้รับการรีวิวว่าอร่อยสมราคาและบรรยากาศดีจากเว็บของจังหวัดเชียงราย พอมาถึงก็พบว่าไม่ได้เกินจริงเลย บรรยากาศของที่ร้านร่มรื่นไปด้วยพันธุ์ไม้หลากหลายชนิด พี่พ่ายเป็นคนเลือกว่าพวกเราจะนั่งโต๊ะไหน และโต๊ะที่เขาเลือกก็เป็นโต๊ะที่อยู่ในมุมที่ดีที่สุดในร้านด้วย
ผมกวาดตามองเมนูอาหารในขณะที่พี่พ่ายขยับเข้ามาใกล้ เขาพาดแขนอยู่บนเก้าอี้ของผมแล้วก้มหน้าลงมา
“เอาอันนี้ไหมครับ” ผมชี้เมนูอาหารให้พี่พ่ายดู แต่ไม่ได้ยินเสียงเขาตอบกลับมา ผมก็เลยหันหน้าไปมอง แต่ปลายจมูกดันไปชนกับแก้มของเขาเข้า พี่พ่ายไม่ได้ว่าอะไร แค่เหลือบตามองมา แต่ผมกลับค้างอยู่อย่างนั้น เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อ ดีที่ได้ยินเสียงกระแอมไอของพี่อีกสองคน
“ขอโทษครับ” ผมรีบกลับมาสนใจเมนูอาหารต่อ “งั้นผมสั่งปลาทับทิมนึ่งมะนาวนะครับ”
“อืม”
“อันนี้มันไม่เผ็ดใช่ไหมครับ”
พอได้รับคำตอบจากพนักงานว่าไม่เผ็ด ผมก็เลยสั่งไปอีกสองสามอย่าง แล้วก็คืนเมนู
ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ พี่เอกับพี่เกมก็ชวนคุยเรื่อยเปื่อยโดยไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์บ้าๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เลยแม้แต่น้อย ในขณะที่พี่พ่ายก็นั่งเงียบๆ ไม่ได้ร่วมบทสนทนา ซึ่งก็น่าจะเป็นปกติของเขาเพราะพี่ๆ อีกสองคนไม่ได้ทำหน้าอึดอัดอะไรเลย จนเกือบยี่สิบนาที อาหารก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ
“พี่ยังไม่ได้พูดเป็นทางการเลย เพราะงั้นตอนนี้ก็เป็นโอกาสดีแล้ว...พวกพี่ดีใจที่น้องเพี้ยนมาอยู่ไซต์งานนี้นะครับ เรื่องงานมีอะไรติดขัดตรงไหน หรือมีปัญหาอะไร ก็ถามพวกพี่สองคนได้ พวกพี่ยินดีช่วยเหลือ รวมไปถึงถ้าน้องเพี้ยนมีเรื่องกลุ้มใจก็สามารถปรึกษาพวกพี่ได้นะครับ หวังว่าเราจะสนิทกันมากขึ้นนะ” พี่เอพูดด้วยรอยยิ้มใจดี เวลาที่เขาจริงจังแบบนี้ก็ดูดีมากเลยทีเดียว
“ขอบคุณมากครับพี่ ผมก็ดีใจที่ได้มาทำงานกับพวกพี่เหมือนกันครับ”
“งั้นก็ลงมือกินกันเลย เอ้านี่ พี่ตักให้”
พี่เอกับพี่เกมผลัดกันตักกับข้าวมาใส่จานของผม ความใจดีของพวกเขาทำเอารู้สึกตื้นตันใจมากจริงๆ ผมกล้าพูดได้เลยว่าพี่สองคนนี้ดีกับผมมาก นอกจากพี่กิ๊ฟกับไอ้ยิวแล้ว ก็คงมีเขาสองคนนี่แหละครับ ผมอาจจะรีบตัดสิน แต่ความรู้สึกของผมมันบอกได้ว่าที่พวกเขาแสดงออกมาไม่ใช่เรื่องโกหก
“ที่จริงป๋าน่าจะเป็นคนพูดนะเนี่ย” พี่เอมองไปทางพี่พ่ายที่นั่งกินข้าวไม่ได้สนใจพวกผมมาสักพักแล้ว “ป๋า พูดไรหน่อยดิ ต้อนรับน้องเพี้ยนอ่ะ จะได้สนิทๆ กันไว้ไง ยังไงป๋าก็ใหญ่สุดในนี้”
“มึงก็พูดไปหมดแล้วนี่”
“กูพูดไม่เหมือนมึงพูดหรอก อย่างน้อยเด็กมันก็จะไม่อึดอัดเวลาต้องเจอหน้าไม่รับแขกของมึงอ่ะ สักหน่อยเถอะน่า” พี่เอคะยั้นคะยอ ส่วนพี่พ่ายทำหน้ารำคาญ
“น่านะป๋า พูดสักหน่อย เป็นกำลังใจให้เด็กมัน” พี่เกมเสริมด้วยอีกคน
พี่พ่ายดูหงุดหงิดนิดๆ ก่อนจะวางช้อนลงแล้วยกมือมาแตะที่หัวผม ใบหน้านิ่งๆ กับดวงตาคู่สวยที่กำลังสะท้อนเงาของผมอยู่นั้นทำเอาใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ผมชัก...จะแปลกมากขึ้นทุกทีแล้ว ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย...ผมต้องป่วยแน่ๆ ต้องมีอะไรผิดปกติกับตัวผมแน่ๆ
“ตั้งใจทำงาน” น้ำเสียงเรียบๆ ของเขา ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของผมลดน้อยลงได้เลย มันกลับยิ่งเพิ่มอุณหภูมิให้ร่างกาย...มากขึ้นเรื่อยๆ
“ครับ...”
เขายิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ผมเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ถึงแม้จะแค่เหมือนการกระตุกมุมปาก แต่นั่นผมก็แน่ใจว่าเขายิ้ม
“โอ้โห นานๆ ทีจะได้เห็น ป๋าแม่งโคตรละมุนอ่ะ เมื่อกี้ยิ้มด้วยใช่ไหมไอ้เกม ตากูไม่ได้ฝาดใช่ไหม” พี่เอก็คงคิดแบบเดียวกับผม ถึงเขย่าตัวพี่เกมด้วยความตื่นเต้น
ไม่แปลกหรอกที่จะทำอย่างนั้นเพราะรอยยิ้มที่หาดูได้ยากของเขา...พอได้เห็นแล้วก็รู้สึกว่าดีจริงๆ รู้สึกอยากให้ยิ้มบ่อยๆ อยากมองไปนานๆ ถ้ายิ้มกว้างกว่านี้...ผมก็ไม่รู้ว่าจะอดใจกับการแค่มองอยู่ได้รึเปล่า
พี่พ่าย...ผมต้องทำยังไง...พี่ถึงจะกลายเป็นของของผมซะที
ความทุรนทุรายต่อความอยากครอบครองมันทำให้ผมเสียศูนย์ไปมากทีเดียว ผมไม่มีสมาธิทำงาน เอาแต่คิดไปว่าจะทำยังไงถึงจะเอื้อมเอาคนๆ นั้นมาเป็นของของผมได้ เอาแต่คิดว่า...พอได้มาแล้ว...ผมจะทำยังไงต่อไป ผมควรจะทิ้งของทุกอย่างที่ผมมีเพื่อทุ่มเทกำลังทั้งหมดครอบครองของล้ำค่านี้ไว้ให้อยู่กับผมนานที่สุดไหม
ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน แม้แต่กับพี่...ความต้องการที่รุนแรงนี้ก็เทียบไม่ได้เลย แถมความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้จักก็กำลังพุ่งพล่านอยู่ภายในอก มันไม่ยอมสงบลงเลยสักนิด ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย เพราะมันทำให้เกมที่ผมกำลังเล่น ดำเนินไปในทางที่เสี่ยง...
เลิกงานประมาณหกโมงเย็นผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านพัก พี่เกมกับพี่เอนั้นเข้าไปทำธุระในเมืองหลังจากที่กินข้าวด้วยกันเสร็จ เห็นบอกว่าจะกลับดึกด้วย เย็นนี้ผมคงต้องหาอะไรกินเอง ส่วนพี่พ่ายนั้น...ผมไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน เขาไม่ได้บอกไว้ ไลน์ไปถามก็ไม่ตอบด้วย แต่พอมาถึงบ้าน ผมก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่ารถของพี่พ่ายจอดอยู่ที่จอดรถแล้ว ผมรีบจอดมอเตอร์ไซค์แล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน
อยากเจอ...อยากเจอมาก ทั้งๆ ที่ห่างกันไปไม่กี่ชั่วโมง
“พี่พ่าย กลับเร็วจังเลยครับ” ผมรีบวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกระจกแล้วเข้าไปนั่งเบียดกับพี่พ่ายบนโซฟา เขาไม่ได้ผลักผมออกเพราะมือหนึ่งถือแฟ้มเอกสารเปิดอ่าน อีกมือก็คีบบุหรี่อยู่ เขาคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเพราะได้กลิ่นครีมอาบน้ำที่เขาใช้ประจำด้วย แถมชุดที่ใส่ก็เป็นแค่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงผ้าขายาวสีขาว เนื้อผ้าไม่หนาที่เขาชอบใส่ตอนเข้านอน
“ไปอาบน้ำ”
“ไม่เอา ขอกอดหน่อย คิดถึง” ผมคิดเรื่องของพี่ทั้งวันเลยนะครับ อย่าใจร้ายกับผมเลย
“สกปรก”
“ไม่มีเหงื่อซะหน่อย ไม่เหม็นด้วย” ผมยกเสื้อขึ้นดมพิสูจน์กลิ่น แต่พี่พ่ายก็ยังคงมองมาด้วยความไม่ชอบใจ “ไปอาบก็ได้ พี่พ่ายรอนะครับ อย่าเพิ่งไปไหนนะ”
“อืม”
ผมขโมยหอมแก้มเขาไปหนึ่งที แล้วก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เอาให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย เวลากอดเขาจะได้ไม่ถูกว่าอีก ผมอาบน้ำเสร็จก็เลือกเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นมาใส่ ก่อนจะออกมาหาพี่พ่ายที่โถงรับแขก เขาก็ยังคงอ่านเอกสารอยู่เหมือนเดิม บุหรี่มวนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นมวนที่เท่าไหร่แล้ว
“พี่กินข้าวรึยังครับ”
“ยัง”
“ผมก็เหมือนกัน” อยากทำกับข้าวให้พี่พ่าย แต่ผมดันทำอาหารไม่เป็นเลยสักอย่าง ว่างๆ คงต้องขอให้พี่เกมสอนให้แล้วล่ะครับ
“พี่พ่าย”
“หืม”
“ผมโทรหาได้ม้า ตอนนี้อ่ะ”
“อะไรของมึง” เขาขมวดคิ้วมองมา ผมก็เลยยิ้มกว้างๆ ส่งไปให้ แล้วหยิบมือถือตัวเองออกจากกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ กดหาชื่อพี่พ่ายแล้วโทรออก
“พี่พ่าย รับสายผมหน่อยสิครับ” มือถือสั่นอยู่แท้ๆ แต่ก็ทำเมินไปได้
“กูนั่งอยู่ตรงหน้า อยากคุยอะไรก็คุย”
“ก็ผมอยากได้ยินเสียงพี่เวลาคุยโทรศัพท์นี่นา ยังไม่เคยได้ยินเลย”
“งี่เง่า”
“รับสายผมหน่อยนะครับพี่”
“...”
“นะครับ”
พี่พ่ายทำหน้ารำคาญใจ แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่เลิกล้มความตั้งใจ เขาก็หยิบมือถือขึ้นมากดรับ
“...”
“พี่พ่าย พูดอะไรหน่อยสิ”
“มึงมีอะไรก็พูดมา”
เพิ่งเคย...ได้ยินเป็นครั้งแรก คิดไว้แล้วว่ามันต้องรู้สึกดี แล้วก็ใช่จริงๆ น้ำเสียงทุ้มๆ ของเขาผ่านเครื่องสื่อสาร ทำเอาใจเต้นแปลกๆ
“ผมอยากจูบพี่”
“ไม่ได้” เขาตอบกลับมาทันที นั่นทำให้ผมรู้สึกผิดหวังอยู่มากทีเดียว แต่ก็ไม่อยากทำให้เวลาที่ได้อยู่กับเขาตามลำพังต้องสูญเปล่า ในเมื่อโอกาสแบบนี้มันจะเกิดขึ้นแค่นานๆ ครั้งเท่านั้น
“แค่กอดก็ได้”
“ขยับมา แล้วก็เลิกเล่นบ้าๆ นี่ได้แล้ว”
พี่พ่ายกดตัดสาย ผมก็เลยต้องวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วขยับขึ้นไปนั่งตักเขา
“แค่กอดไม่ใช่รึไง”
“ก็ถ้าไม่นั่งตัก ผมก็กอดไม่ถนัดนี่นา” ผมยกแขนขึ้นคล้องคอของเขาไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงไปซบหน้าลงกับไหล่ของเขา ไซ้จมูกลงไปเบาๆ
“ผมคิดถึงพี่ทั้งวันเลย”
“ทั้งๆ ที่กูบอกให้มึงตั้งใจทำงาน?”
“ผมขอโทษ แต่มันห้ามไม่ได้นี่นา คงเพราะเดี๋ยวนี้พี่พ่ายใจดีขึ้นเยอะ ไม่ตีผมแล้วด้วย”
เพียะ!
พูดยังไม่ทันขาดคำ เขาก็ตีขาผม แรงจากฝ่ามือของเขาทำเอาแสบๆ คันๆ เลยทีเดียว
“พี่พ่าย ตีทำไมอ่า”
“อยากตี”
เพียะ!
เขาฟาดมือลงที่เดิม แถมแรงก็มากกว่าเดิมด้วย
“เจ็บ”
เพียะ!
“ผมเจ็บ”
“อยากใส่ขาสั้นทำไม”
“ก็มันถอดง่าย”
“จะให้ใครถอด”
ผมจูบที่คางของเขา แล้วผละออกมาส่งยิ้มให้ “ป๋าถอดให้หน่อยได้ไหมล่ะครับ”
“ทำให้กูพอใจ แล้วจะลองคิดดู”
“งั้นคืนนี้...” ผมมองหน้าเขา พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปาก พี่พ่ายมองตอบกลับมา ใช้นิ้วหัวแม่มือบี้ริมฝีปากล่างของผมแล้วยัดมันเข้ามาในโพรงปาก ผมตวัดลิ้นเลียแล้วดูดมันแรงๆ
“คืนนี้ไม่ได้ กูมีงานต้องทำ”
แค่เพียงประโยคเดียวก็เหมือนมีลูกตุ้มยักษ์ชนกับวิมานที่ผมวาดฝันไว้จนพัง
“แต่ผมอยากอยู่กับพี่”
“ถ้ากูบอกไม่ได้ก็คือไม่ได้”
แม้ผมจะรู้สึกน้อยใจแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ผมจะดื้อดึงเหมือนที่ผ่านมาก็ได้ แต่อะไรบางอย่างในแววตาของเขาบอกกับผมว่าไม่ควรทำ ถ้ายังอยากจะให้เรื่องของผมกับเขายังคงดำเนินต่อไป ก็ควรเชื่อฟังเขา
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่คืนนี้ผมไม่ล็อคห้องนะ ถ้าพี่เสร็จงานแล้วก็มาหาผมหน่อยนะครับ”
พี่พ่ายไม่ตอบ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ เงยหน้าพ่นควันขาวๆ ขึ้นไปในอากาศ สองแขนก็พาดไปตามพนักโซฟา นั่นทำให้ผมมีโอกาสได้ซบหน้ากับอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา
“นะครับพี่พ่าย มานะครับ” ผมเริ่มใช้ลิ้นสัมผัสกับผิวกายของเขา ตั้งแต่ส่วนที่ไม่ได้ถูกเสื้อกล้ามบนบังเรื่อยขึ้นมาจนถึงลำคอหนา แม้ผมจะลงแรงเน้นย้ำมากยังไง พี่พ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยแม้แต่น้อย ผมทำจนแน่ใจว่ามันขึ้นรอยแล้วผละออกเพื่อมองผลงานของตัวเอง
“เป็นรอยสวยจัง”
“พอใจแล้วก็ไปนอน”
“ไม่เอา ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ทำงานนะครับ” แล้วผมก็ยังไม่พอใจด้วย
“งั้นก็อยู่เงียบๆ”
“โอเคครับ”
“ลงไปจากตักกูด้วย”
ไม่อยากลงเลยจริงๆ แต่ถ้าขืนผมยังนั่งตักเขาอยู่ เขาก็คงไม่ได้ทำงานต่อ
“หิวข้าวจัง” ผมบ่นเบาๆ ก่อนจะนอนคู้ตัวแล้วถือวิสาสะหนุนตักพี่พ่าย เงยขึ้นมองใบหน้าของเขาจากมุมนี้ก็ทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่า...ตัวผมนั้นมีอะไรผิดปกติไป และต้นเหตุก็คงมาจากผู้ชายที่ชื่อไร้พ่ายคนนี้ ผมไม่ได้คิดว่าการที่เขาเปิดรับให้ผมเข้ามาอยู่ใกล้ๆ โดยที่ไม่ได้ขัดขืนอะไร มันจะทำให้ความรู้สึกที่อยากครอบครองตัวเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“พี่พ่าย” ผมจับมือเขามาวางไว้บนแก้ม ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่นี้มันรู้สึกดีมาก ผมหลับตาลง พร้อมๆ กับยกมือของเขาขึ้นจูบที่กลางฝ่ามือเบาๆ “ผมควรทำยังไงดี”
“อะไร”
“ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะพี่”
“หิวข้าวก็ไปหาอะไรกิน ไม่ใช่มากินมือกู”
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่พี่พ่ายก็ไม่ได้ดึงมือกลับ แม้ผมกำลังจะดูดเลียนิ้วของเขาอยู่ก็ตาม
“เพี้ยน กูบอกว่ากูจะทำงาน”
“อือ ทำไปสิครับ”
พี่พ่ายขมวดคิ้ว ตบหน้าผากผมด้วยมืออีกข้าง ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ ใบหน้าดูดีในระยะเผาขนทำให้ลมหายใจของผมสะดุดไป ผมค่อยๆ ปล่อยมือเขาแล้วยกแขนโอบรอบคอเขาไว้ ก่อนจะรั้งลงมาให้ใกล้มากกว่าเดิม
“อยากมาก?” สีหน้าดูถูกของพี่พ่ายไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรไปมากกว่าความเจ็บแปลบที่แล่นริ้วขึ้นมาภายในอก
“ผมอยากให้พี่กอดผม อยากให้พี่สัมผัสผมมากกว่านี้ ก็ไม่ได้เลยเหรอครับ”
“...”
“ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ผมก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่มาตลอด เพราะฉะนั้น...ขอรางวัลให้ผมบ้างได้ไหม”
ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ยอมให้ผมจูบ ทั้งๆ ที่มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำกับเขามากที่สุด แต่นอกจากตอนที่เขาเผลอแล้ว ผมก็ไม่ได้มีโอกาสจูบเขาเลย ผมอยากให้เขาเต็มใจ...อนุญาตให้ผมได้สัมผัสกับริมฝีปากของเขา เพราะผมคิดว่ามันคงรู้สึกดีมากแน่ๆ แต่เพราะผมมันสกปรกและน่ารังเกียจมากสำหรับเขา ผมถึงไม่ได้รับโอกาสนั้นเลย...และคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตัวเองจะต้องมารู้สึกแย่กับแค่เรื่องเล็กๆ อย่างนี้
พี่พ่ายไม่ตอบอะไรกลับมาจนผมถอดใจไปแล้ว กำลังจะคลายแขนออกจากรอบคอของเขา แต่ทว่า ลิ้นสีสวยที่แลบออกมาเลียริมฝีปากของผม ทำให้ต้องหยุดชะงัก
“จูบไม่ได้ แต่มึงเล่นกับมันได้”ผมยิ้มกว้างให้เขา ไม่รู้หรอกว่ามันต่างกันยังไงกับจูบ แต่ผมก็รีบดูดลิ้นของเขาราวกับลูกนกที่กำลังถูกแม่นกป้อนอาหาร ความรู้สึกอุ่นนุ่มทำให้อยากกลืนกินมันลงไป ผมส่งลิ้นของตัวเองไปเกี่ยวกับลิ้นของเขาไว้ สายตาก็สบมองกัน ในแววตาของเขานั้นไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ ให้ผมได้อ่านมันออก แต่สำหรับเขา...คงรู้เป็นแน่ว่าผมกำลัง...หวั่นไหว
“พอใจไหม” เขาถามเมื่อผมเริ่มคลายมือออกจากรอบคอของเขาแล้ว รู้สึกเหนื่อยเหมือนไปวิ่งทางไกลมา คงเพราะผมตั้งหน้าตั้งตาดูดลิ้นของเขาจนลืมหายใจไปพักหนึ่ง แถมตอนนี้ยังหายใจลำบากกับความต้องการที่กำลังดุนดันอยู่ในกางเกงของตัวเองอีกต่างหาก
“อื้อ”
“หน้าแดงหมดแล้ว” พี่พ่ายกระตุกยิ้ม “ชอบมากหรือไง”
“มาก...มากเลยครับพี่”
ผมรู้แล้วว่ามันต่างจากจูบยังไง...มันต่างก็ตรงที่เขาอนุญาตให้ดูดลิ้นได้ แต่ไม่สามารถสัมผัสกับริมฝีปากของเขาได้ พอริมฝีปากของผมเข้าใกล้ เขาก็จะทึ้งหัวผมจากข้างหลังให้ถอยห่าง แต่ถึงมันจะไม่ใช่จูบ แต่มันก็รู้สึกดีมากจริงๆ ดีมากจนผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าได้จูบจากเขา...ผมอาจจะขาดใจตายไปเลยก็ได้
“ไปเอาน้ำมาล้างมือกูด้วย” พี่พ่ายสั่ง ผมเลยต้องจำใจลุกจากตักเขามาเอาน้ำใส่กะละมังใบเล็กเพื่อยกไปให้พี่พ่ายล้างมือ
“น้ำลายมึงคงมีแต่เชื้อโรค” เขาบ่นไม่จริงจัง ล้างมือแล้วก็เช็ดกับเสื้อกล้ามของผม
“เชื้อโรคคงไม่มากเท่าเชื้อรักหรอกครับ”
“หึ” เขามองผมอย่างหมั่นไส้แล้วก็ใช้มือที่ยังไม่แห้งดีลูบหน้าผม
“โอ้ย พี่พ่าย เดี๋ยวหน้าเป็นสิว”
“หน้าหนาอย่างมึงสิวที่ไหนจะกล้าขึ้น”
ผมอยากให้ช่วงเวลาแบบนี้ระหว่างเรา...เกิดขึ้นทุกวัน แต่การที่รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่สามารถเป็นไปได้ ก็ทำเอาเจ็บปวดใจใช่เล่น
ผม...ควรจะหักห้ามใจ...ก่อนที่อะไรๆ มันจะสายเกินแก้
“พี่พ่ายทำงานต่อเถอะครับ ผมจะอยู่เงียบๆ ไม่กวนแล้ว”
แต่พอนั่งเงียบๆ ก็หาวแล้วหาวอีก คงเพราะมันเงียบเกินไป เงียบจนง่วง ทั้งๆ ที่หิวแต่ผมก็เผลอหลับไป...
“เพี้ยน เพี้ยน เพี้ยนครับ ตื่นเร็ว พี่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้” เสียงพี่เกมกับแรงเขย่าตัวเบาๆ ทำให้ผมลืมตาขึ้น ขยี้ตาเบาๆ ก็เห็นว่าผมยังอยู่บนโซฟา นอนหนุนตักพี่พ่ายที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับแบบแปลน ส่วนพี่เอกับพี่เกมคงเพิ่งกลับมากัน เพราะเห็นถือของพะรุงพะรังอยู่
“อ่า...กลับมาแล้วเหรอครับพี่”
“ป๋าโทรมาบอกว่าเพี้ยนยังไม่ได้กินอะไรเลย พวกพี่ก็เลยแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวมา เจ้านี้อร่อย พี่คอนเฟิร์ม” พี่เอบอกแล้ววางข้าวของที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะ ส่วนพี่เกมเดินเข้าไปเอาถ้วยเอาจานที่ครัว
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณ หันไปมองพี่พ่ายที่ไม่ได้สนใจพวกผมแล้วก็เผลอยิ้มออกมา ก่อนจะลุกไปช่วยพี่เกม
“พี่ไม่เคยเห็นป๋าให้ใครนอนตักเลยอ่ะ” พี่เกมพูดขึ้น “มาเห็นกับไอ้เอเมื่อกี้ เกือบไม่กล้าปลุก ฮ่าๆ”
“ที่จริงผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ครับ แถมยังไปนอนตักพี่พ่ายด้วย เขาก็คงไม่กล้าผลักมั้งครับ เห็นแบบนั้นเขาใจดีจังเลยนะครับพี่”
“พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะ แต่เรื่องใจดีนี่คงไม่หรอก เพราะปกติถ้ามันไม่ชอบ มันจะถีบเลยนะ ป๋ามันหวงเนื้อหวงตัวจะตายไป”
ยิ่งได้ยินพี่เกมพูดอย่างนี้...หัวใจผมก็ยิ่งเต้นแรง แถมปากยังยิ้มไม่หุบอีก เพราะจากคำพูดของเขามันทำให้รู้สึกได้ว่า...ผมพิเศษกว่าคนอื่น...ล่ะมั้งครับ
“ไอ้เกม มึงเข้าไปเอาถ้วยเอาจานหรือไปปั้นใช้เองวะ แม่งช้าชิบหาย เร็วๆ เลยกูหิวแล้ว!” เสียงพี่เอโวยวายดังเข้ามาในครัว
“หิวนักก็เข้ามาเอาเองดิวะไอ้เหี้ยนี่ กูไม่ใช่คนใช้มึงนะ!” พี่เกมตะโกนตอบ แต่ก็รีบเอาถ้วยออกไป ผมก็เลยถือช้อนกับแก้วน้ำตามไปด้วย
พี่เกมน่ะชอบบ่นพี่เอทุกที แต่ก็ทำตัวเหมือนคนใช้พี่เอทุกทีเหมือนกัน คนอะไร ปากไม่ตรงกับใจเลย ชอบเขาก็ไม่บอกชอบ ความจริงผมสังเกตมาหลายทีแล้วครับ และสมองน้อยๆ ของผมก็สรุปใจความได้ว่า พี่เกมแม่งชอบพี่เอชัวร์ๆ ส่วนพี่เอนั้นผมไม่แน่ใจ คือถ้ามองในมุมผม พี่เอที่ชอบผู้หญิงสวยๆ หุ่นสะบึม คงไม่ได้มองว่าพี่เกมสวยเป็นแน่ เพราะพี่เกมคือไอ้อ้วนตาตี่ รูปหน้ามีเค้าว่าดูดีอยู่บ้าง แต่ผมว่าก็ยังไม่ใช่สเปคของพี่เอ
“พวกพี่ก็ยังไม่ได้กินเหรอครับ” เห็นพี่เอกับพี่เกมแกะถุงก๋วยเตี๋ยวแล้วผมก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย
“อืม ก็ไอ้เกมมัวแต่เลือกของช้า” พี่เอบอก
“พวกมึงได้ของรึยัง” พี่พ่ายถาม เขาเพิ่งวางแบบแปลนลงแล้วหันมาลงมือปรุงก๋วยเตี๋ยวในถ้วยของตัวเอง ซึ่งเขาโยนถุงพริกทิ้งและใส่แค่น้ำตาลกับพริกน้ำส้ม อยากถามว่ามันจะอร่อยได้ยังไง แต่ก็ไม่อยากจะดูสนิทกับพี่พ่ายต่อหน้าเพื่อนของเขาไปมากกว่านี้ แค่โมเม้นนอนตักเมื่อกี้ก็ไม่รู้ว่าพี่พ่ายจะด่ายังไงแล้ว
“ได้ แต่ยังไม่ครบ” พี่เกมตอบ “ไอ้ที่มึงอยากได้นี่หายากชิบ แถมไอ้เอยังทำเสียเรื่อง ไปจีบเมียช่างเขาอีก เขาก็เลยไล่ตะเพิดออกมาน่ะสิ”
“ไหนมึงรับปากว่าจะไม่บอกป๋ามันไง”
“เออ กูลืมตัว ป๋าช่วยลืมที่กูพูดละกัน” พี่เกมบอกหน้าตาย ไม่ต่างจากพี่พ่ายที่บอกกับพี่เอว่า “หักห้าเปอร์เซ็นของเงินเดือนมึง”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยย”
ผมหัวเราะพี่เอที่ทำหน้าทุรนทุราย แต่พอสบตากับพี่พ่ายก็ต้องหยุด ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวในถ้วยของตัวเองต่อ
อะไรวะ แค่หัวเราะก็ไม่ได้ไง ทำไมต้องมองมาดุๆ ด้วย
ผมทำหน้ามุ่ยมองก๋วยเตี๋ยวในชามของตัวเองอยู่ไม่นาน พี่เกมก็สะกิดแขนผมแล้วยื่นมือถือมาให้
“พี่เห็นมันสั่นอยู่นานแล้วอ่ะ ของเพี้ยนใช่ป่ะ”
“อ๋อ ใช่ครับ ขอบคุณครับ”
ผมรับมือถือมาจากพี่เกม ก้มมองหน้าจอก็เห็นชื่อไอ้ยิวโชว์หราอยู่ พี่พ่ายมองมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมก็เลยขอตัวพวกพี่ๆ ออกมารับโทรศัพท์ข้างนอก
“ว่าไงมึง”
“วันเสาร์จะขับรถไปให้ มึงส่งที่อยู่มาให้ด้วยละกัน บอกสถานที่เด่นๆ ใกล้ที่พักมึงมาด้วย กูจะได้ไปถูก”“เออๆ ไว้ส่งไปให้ เอารถมาก็ดี กูขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ค่อยแข็ง ลำบากเอาเรื่องอยู่เหมือนกันตั้งแต่มาที่นี่”
“อยากไปเองก็ไม่ต้องบ่น แล้วเป็นไง เรื่องงาน”“ก็ดีว่ะ”
“กับเจ้านายมึงล่ะ ถึงไหนละ”“เกือบได้กันแล้วว่ะ หึหึ”
ไอ้ยิวเงียบไป ผมอมยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ในตอนนี้ มันกลมสวยอย่างที่ตอนผมอยู่กรุงเทพไม่เคยได้มอง คงเพราะส่วนใหญ่ผมมักจะต้องนอนอยู่บนเตียงกับใครสักคน ไม่พี่กิ๊ฟ ก็ไอ้ยิว หรือมินเป็นบางครั้ง แต่ตอนนี้...กลับต่างออกไป ผมคิดว่าผมไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย แต่ไม่รู้ทำไม...การใช้ชีวิตถึงได้ต่างจากที่เคยเป็นมา อาจเป็นเพราะที่นี่...มีคนไม่ได้ตามใจกับความต้องการของผมล่ะมั้ง
“ไอ้เพี้ยน...มึงไม่ได้กำลังชอบเขาขึ้นมาจริงๆ ใช่ไหมวะ”คำถามของไอ้ยิวทำให้ผมต้องละสายตาจากพระจันทร์แล้วมองฝ่าไปยังความมืดเบื้องหน้า
“กูกำลังจะหมดความสำคัญกับมึงแล้ว...มึงไม่ได้ต้องการกูเหมือนเดิมแล้วรึเปล่าเพี้ยน”“ทำไมมึงถึงคิดอย่างงั้น”
“เพราะตั้งแต่ที่มึงไปเชียงราย มึงก็ไม่ติดต่อมาหากูเลย”ผมยอมรับ...ว่าผมไม่ได้ติดต่อกลับไปหาใคร ทั้งมินและพี่กิ๊ฟ ผมก็ไม่เคยโทรหาหรือรับสายพวกเธอ กับไอ้ยิว...นี่ก็เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ที่ผมได้คุยกับมัน
“กูไม่รู้ว่ะยิว”
ผมตอบมันไม่ได้หรอก เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมรู้แต่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่รุนแรงยิ่งกว่าตอนที่ผมรู้สึกกับพี่ เป็นความรู้สึกที่แปลกมาก...แม้พี่พ่ายจะไม่เคยทำตัวหวานๆ ใส่ แม้จะไม่มีอะไรพิเศษที่เขาทำให้ แต่เพราะอะไร...ผมถึงต้องการเขามากขนาดนี้...ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“ไม่มีใคร...รักมึงได้เหมือนที่กูรักหรอก เขาอาจจะกำลังหลอกมึงอยู่ก็ได้ ถ้ามึงเลือกจะไปต่อกับเขา...มึงอาจจะต้องเสียใจก็ได้นะเพี้ยน เพราะงั้น...พอเถอะ”
เสียงของไอ้ยิวสั่นเครือ เหมือนมันกำลังร้องไห้ ทั้งๆ ที่มันไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ผมเห็น แต่คงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับมันอยู่ห่างกัน ไม่ได้เหมือนที่ผ่านมาที่ไม่ว่าจะอยู่คนละที่ แต่พออยากเจอเมื่อไหร่ก็ได้เจอ ส่วนตอนนี้...แม้แต่ความอยากเจอ ผมก็ไม่มีเลยสักนิด
สำหรับผมแล้ว...ยิวสำคัญ ไม่ต่างจากพี่กิ๊ฟ สองคนนี้สำคัญกับผม ไม่มีทั้งสองคนก็ไม่มีผมมาจนถึงวันนี้ ไอ้ยิวไม่เคยปล่อยให้ผมต้องเผชิญกับความทุกข์ใจเพียงลำพัง ในขณะที่พี่กิ๊ฟก็ให้ทุกอย่างที่ผมต้องการ แต่ตอนนี้ผมกลับไม่ได้รู้สึกอยากจะอยู่กับพวกเขาเลย คนที่ผมอยากจะอยู่ด้วยตอนนี้...กลับเป็นคนที่...ไม่เคยให้อะไรกับผมเลยต่างหาก
“แล้วเจอกันวันเสาร์”
ผมกดวางสาย เงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา ...ก็ถ้าทำได้ ผมก็อยากจะมีชีวิตที่ปกติสุขกับคนที่ผมรักและก็รักผมเหมือนกัน แต่เสียดายที่คนที่รักผม...ยังไม่ใช่คนที่ผมต้องการ
เดินกลับเข้าไปในบ้าน พี่พ่ายกับพี่เอก็ไม่อยู่ที่โถงรับแขกแล้วครับ เหลือแต่พี่เกมนั่งดูซีรีย์เกาหลีอยู่คนเดียว
“พี่พ่ายกับพี่เอไปนอนแล้วเหรอครับ”
“ป๋าเข้าไปทำงานต่อ ส่วนไอ้เออาบน้ำน่ะ”
“ครับ”
ผมนั่งลงดูซีรีย์กับพี่เกม ส่วนตัวแล้วไม่เคยดูเลยครับ เพราะผมคิดว่ามันก็เหมือนละครไทยทั่วๆ ไป แต่พอนั่งดูไปสักพัก...ก็เริ่มรู้ซึ้งในสัจธรรมว่ามันไม่ใช่ นี่มัน...โอยย อะไรกันวะ ชีวิตนางเอกมันจะบัดซบไปถึงไหน แล้วพระเอกไม่ได้โง่เหมือนละครไทยนะครับ แม่ง...โคตรเท่ โคตรฉลาด โคตรหล่อ โคตรแสนดีอ่ะ!
“โทเมเนเจ้ออออออออออ” น้ำตาร่วงเผาะทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดว่าตัวผมที่ไม่เคยดูซีรีย์เกาหลีจะร้องไห้ พี่เกมก็กัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้อยู่ข้างๆ ครับ เป็นซีนที่พีคอารมณ์มาก ซึ้งมาก และโห้ยยย สงสารนางเอกมากกกกกก
“ไอ้เกม! มึงทำอะไรน้องเพี้ยน!” พี่เอที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมา ส่งเสียงถามด้วยความตกอกตกใจ แต่พอเห็นว่าพี่เกมก็ร้องไห้อยู่ด้วย เขาก็ทำหน้าไม่ถูก
“พวกมึงเป็นอะไรกันเนี่ย”
“ชอนซงอีน่าสงสารมากอ่ะพี่เอ ทำไมมนุษย์ต่างดาวถึงอยู่ร่วมกับคนไม่ได้อ่ะ ทำมายยยยยย” ผมสติแตกไปแล้วครับ แต่จุดนี้คืออัดอั้นตันใจมาก พี่เอทำหน้าเหลอหลา อย่างคนไม่รู้จะอธิบายยังไง
“พวกมึง...รีบๆ ไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงาน”
“ม่ายยยยย!” ผมกับพี่เกมร้องออกมาพร้อมกัน พี่เอก็เลยตัดใจเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปโดยไม่พูดอะไรอีก
หลังจากนั้นผมก็นั่งดูกับพี่เกมจนจบครับ เข้านอนกันตอนตีสาม แต่พอเข้ามาในห้องผมก็เริ่มเปิดเน็ตหาดูประวัตินักแสดงแต่ละคร ไม่เคยเข้าใจหัวอกของติ่งเกาหลีก็เพิ่งมาเข้าใจในวันนี้เองว่าทำไมถึงได้คลั่งขนาดนี้ คงเพราะคนที่เราชอบจะทำอะไร ก็คงดูฟินดูดีไปหมดล่ะมั้งครับ
ว่าแต่...พี่พ่ายไม่ได้มาจากต่างดาวเหมือนโทมินจุนอปป้าใช่ไหมนะ...
............................................................TBC....................................................................
พี่ไร้พ่ายจะน่ารักยิ่งกว่านี้อีกนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ทำไมต้องเครียด ทำใจให้สบาย มันไม่ได้มีอะไรขนาดนั้นหรอก อย่าเพิ่งจิตตกกันไปก่อนนะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจค่ะ
ดูแลตัวเองด้วยนะ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยอ่ะ อย่าป่วยอย่าไข้นะคะ
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 681753 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก