ตอนที่ 11ตอนเอามอเตอร์ไซค์มาเก็บไว้ก่อนไปส่งไอ้ยิว ก็ไม่เห็นรถของพี่พ่ายเลย ไม่ใช่ว่าเขากำลังนอนกกเด็กของเขาเหรอวะ หรือพากันไปสวีทที่อื่น โธ่เว้ย ไม่รู้จะคิดขึ้นมาให้รู้สึกแย่ทำไม...แต่มันก็...อดคิดไม่ได้นี่หว่า ผมกลับจากสนามบินก็ยังไม่เห็นรถของเขา เห็นแต่รถของพี่เกมจอดอยู่ตรงถนนหน้าบ้าน เพราะที่จอดรถเพียงที่เดียวของบ้านเช่าหลังนี้เป็นของรถคันหรูของพี่พ่ายโดยเฉพาะเลยครับ อย่างฟอร์จูนเนอร์หรือฮอนด้าซิวิคของผมนี่ จอดที่ไหนก็ได้อยู่แล้ว (ประชดครับประชด)
“เพื่อนกลับแล้วใช่ไหม” พี่เกมหันมาถามเมื่อเห็นผมถอดรองเท้าเก็บเข้าตู้ พี่เขากำลังดูรายการเพลงอยู่กับพี่เอที่นั่งเล่นมือถืออยู่ รายนี้ก็คงแชทคุยกับเด็กสาวมหาลัยเหมือนปกตินั่นแหละ ถ้าเทียบความเจ้าชู้กันแล้ว พี่เกมบอกว่าพี่เอเจ้าชู้กว่าพี่พ่ายมาก เพราะพี่พ่ายไม่มั่วเหมือนพี่เอที่จะเอาใครก็ได้ กว่าจะได้เป็นเด็กของไร้พ่ายก็ต้องผ่านการทดสอบมาเยอะพอควร ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าผู้หญิงที่จะให้ความสุขบนเตียงไม่จำเป็นต้องดีเลิศเลอปานนางฟ้านางสวรรค์อะไรขนาดนั้น แต่พี่พ่ายมันเป็นคนเรื่องมาก จะเลือกแต่ของที่ดีที่สุดให้กับตัวเองเท่านั้น แค่เห็นหน้าน้องเดียร์ผมก็รู้แล้วล่ะว่า...ระดับไหน
“กลับแล้วครับ ว่าแต่พี่เอกับพี่เกมกินข้าวรึยัง”
“กินแล้วล่ะ ข้าวผัดที่เพี้ยนทำไว้ไง ป๋าบอกว่าเพี้ยนทำไว้ให้” พี่เกมตอบ
“อ่า...อร่อยไหมครับ ผมเพิ่งเคยลองทำ”
“อร่อยมากกกก พี่กินไปสองจานแหนะ”
“มึงแค่หิวเหอะไอ้เกม” พี่เอนี่ถ้านั่งอยู่เฉยๆ ก็น่าคบอยู่หรอก
“แล้วไอ้คนที่ไม่หิวแต่แดกเยอะกว่ากูนี่คือไร” พี่เกมขว้างหมอนอิงไปโดนหัวพี่เอที่รีบขว้างตอบกลับมา
เฮ้อ สองคนนี้ทำไมถึงไม่เคยอยู่กันดีๆ สักทีนะ
“แล้วพี่พ่ายล่ะครับ”
“ไปส่งน้องเดียร์” พี่เอตอบแล้วเหลือบตาขึ้นมองหน้าผม “เดี๋ยวก็กลับ”
หืม...ทำไมล่ะ ไม่ใช่ว่าเขาพามานอนที่นี่หรอกเหรอ...ทำไมถึงพากลับ เตียงมันแคบไป หรือบรรยากาศมันไม่ดีรึไง นี่คงกลัวว่าผมจะกลับมานอนที่บ้านสิท่า ผมควรไลน์ไปบอกเขาว่าผมจะไปนอนที่โรงแรม ให้เขาใช้ห้องนอนที่บ้านขึ้นสวรรค์กับน้องเดียร์ของเขาได้เต็มที่ แต่คิดอีกที...ตัวตนของผมมันคงไม่ได้มีความสำคัญขนาดที่เขาจะหมดอารมณ์ทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงหรอก
“ผมไปอาบน้ำนอนล่ะครับ ฝันดีนะพี่เกมพี่เอ”
รู้สึกเหนื่อย รู้สึกเพลีย ปวดหัวนิดๆ ด้วย เลยอยากจะนอนพักผ่อนชาร์ตพลังเสียหน่อย ผมเป็นพวกถือคติพรุ่งนี้ก็เช้าน่ะครับ ได้หลับสักตื่นก็คงหายแล้ว...แต่ปกติคือมักจะนอนไม่หลับซะเองนั่นแหละ -_-
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อยก็เตรียมตัวเข้านอน แต่ประตูห้องนอนที่ถูกเปิดเข้ามาโดยไม่มีการเคาะก่อนนั้นทำเอาผมผุดลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ หัวใจเต้นรัวเร็ว...ก่อนที่มันจะช้าลง...ช้าลง เพราะคนที่เปิดเข้ามาเป็นใครบางคนที่ผม...ยังไม่อยากจะเจอ
“คุยกันหน่อย”
“ผมจะนอนแล้วครับ”
พี่พ่ายที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต เน็คไทหลุดลุ่ยนั้น ไม่ได้ฟังคำพูดของผมแม้แต่น้อย เขาเดินมานั่งลงที่เตียง เกือบทับขาผมแล้วหากว่าผมขยับหนีไม่ทัน
“พี่ครับ ผมจะนอนแล้ว” ผมพูดย้ำอีกรอบ แต่เขาก็ไม่ขยับตัวไปไหน จะผลักจะดันยังไง แม่งก็ยังนิ่ง
“ไม่ออกไปผมถีบนะ” พอผมพูดจบเขาก็ยังอยู่ที่เดิม ราวกับไม่ได้ยินที่เตือน ผมก็เลยง้างเท้าขึ้น จะถีบจริงๆ นั่นแหละครับถ้ายังไม่ออกไป แต่พี่พ่ายกลับจับข้อเท้าของผมข้างหนึ่งที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาไว้ จับแล้วก็บีบแน่นด้วย
“มึงกินข้าวหรือยัง”
คำถามของพี่พ่ายทำเอาผมชะงัก ...ไม่จริงน่ะ...ไร้พ่ายตัวจริงจะต้องไม่ถามผมแบบนี้
“ถามก็ตอบดิ”
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะหลุดปากถามเขากลับ
“พี่ล่ะ”
“ยัง”
“ทำไม ไม่ได้กินกับน้องเดียร์ของพี่เหรอ”
“ท่าทางไม่อร่อย กูเลยไม่กิน”
ปากอย่างนี้มันน่าล้างด้วยตีน พี่เกมกับพี่เอยังบอกว่าอร่อยเลยนะ นี่เขาตัดสินแค่ภายนอกก็คิดว่ามันไม่อร่อยแล้วเหรอ น่าหงุดหงิดชะมัด
“ข้าวผัดเหี้ยที่ไหนใส่พริก” พอเขาบอกประโยคนี้ตามหลังด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ผมก็หลุดยิ้มออกมา ทั้งๆ ที่เมื่อกี้รู้สึกอยากกัดหูเขาให้ขาดอยู่แท้ๆ
“ข้าวผัดขี้เมาไง”
“เมนูประหลาด”
“ไม่เห็นประหลาดเลย แล้วผมก็รู้ว่าพี่ไม่กินเผ็ด ผมก็ไม่ได้ทำเผ็ดนะ ทำไมถึงไม่ยอมกินล่ะ”
พี่พ่ายไม่ตอบในทันที เขาปล่อยข้อเท้าผมแล้วหันหลังให้ ผมมองแผ่นหลังเขาอยู่นาน ก่อนจะสะดุดกับประโยคต่อมาที่เขาพูด
“
รอ" แค่คำพูดสั้นๆ ก็ทำดาเมจต่อหัวใจผมได้อย่างรุนแรง นี่โทเมเนเจ้อมาเข้าสิงพ่ายอปป้าของผมใช่ไหม พูดอะไรก็ไม่รู้...น่ารักเป็นบ้าเลย
ผมอมยิ้ม ขยับเข้าไปใกล้แล้วสอดมือเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง ก่อนจะแนบแก้มลงกับแผ่นหลังแข็งๆ ที่แน่นเปรี๊ยะไปด้วยมัดกล้ามของเขา
“ทำไมถึงชอบปั่นหัวผมล่ะครับพี่ ตอนเย็นเป็นอีกอย่าง ตอนนี้เป็นอีกอย่าง พี่จะให้ผม...จัดการกับหัวใจตัวเองยังไง”
“...”
“บอกผมสิครับพี่...ผมควรทำยังไงดี”
ไม่มีคำพูดอื่นใดออกจากปากเขา มีแต่ความอุ่นนุ่มที่หลังมือของผมที่ไม่คิดว่าเขาจะยกมือผมขึ้นไปจูบ นี่คงเป็นครั้งแรกที่พี่พ่ายยอมให้ริมฝีปากที่เขาแสนจะให้ความสำคัญ ต้องสัมผัสกับมือของผม
“พี่พ่าย” พอผมเรียกเขาก็ยอมหันมามอง แถมยังทำหน้าบึ้งใส่อีก
“กูหิวข้าว”
“อื้อ แต่ไม่รู้จะพอสำหรับสองคนรึเปล่านะ พี่เกมกับพี่เอกินกันไปเยอะเลย”
“ไม่พอมึงก็ไม่ต้องกิน”
“ได้ไงเล่า ผมก็หิวนะ”
“ล้อเล่น”
“หื้มมม ล้อเล่นก็ยิ้มดิ ไม่ใช่ทำหน้าตาย ยิ้มมมม” ผมยิ้มให้เขาพร้อมกับใช้นิ้วยกมุมปากเขาให้ยิ้มตาม
“ไอ้เด็กบ้า เล่นไม่รู้เรื่อง” เขาจับมือผมไว้ แล้วจ้องมองมาด้วยสายตาที่ทำเอาผมไม่กล้ามองกลับ
“เพี้ยน” ท่ามกลางความเงียบที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น เสียงของพี่พ่ายที่เรียกชื่อผมนั้นนุ่มละมุนมาก
“ครับ”
“
ขอโทษ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่พ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา ...ไม่เคยคิดแม้สักนิดเลย ผมสาบานได้ ผมไม่เคยคิดจริงๆ ว่าคนอย่างไร้พ่าย จะพูดคำๆ นี้กับผม
“ครับ” ผมพยักหน้า พร้อมกับเลี่ยงสายตาพี่พ่ายมามองมือตัวเอง แต่เขาก็เชยคางผมขึ้นมอง
“ไปกินข้าวได้ยัง”
“อื้ม ไปสิครับ”
ไอ้ยิว...กูขอโทษ แต่เจออย่างนี้...กูก็บอกได้เต็มปากเลยว่า...ไม่เข็ด ไม่จำ เจ็บแค่ไหน...ต่อไปก็ช่างหัวมันแล้ว
ข้าวผัดเหลืออยู่จานเดียว ผมกับพี่พ่ายก็เลยต้องแบ่งกันกิน แต่ผมกินนิดเดียวก็อิ่มแล้วครับ เพราะนอกนั้นคือการอิ่มอกอิ่มใจล้วนๆ อิ่มทิพย์ตั้งแต่ได้ฟังคำขอโทษจากปากไร้พ่ายเมื่อกี้แล้วไงล่ะ อิอิ
“เป็นบ้าไง” พี่พ่ายถาม แถมยังดีดปากผมอีก “มองหน้ากูแล้วยิ้มอยู่ได้”
“ก็พี่คือความสุขของผมนี่ครับ ผมมองแล้วยิ้มมันแปลกตรงไหน”
พอผมตอบไปอย่างนี้ พี่พ่ายเงียบกริบเลย
“อร่อยไหม”
“พอกินได้”
“ไม่เผ็ดเนอะ”
“อืม”
“เห็นม้า...ผมรู้ใจพี่จะตายไป”
“แต่เค็ม”
“ไม่เค็มนะ ผมกินก็ปกติ”
“แสดงว่ามึงกินเค็ม”
“พี่กินหวานเกินไปน่ะสิครับ จะใส่น้ำตาลไหมล่ะ เดี๋ยวเอาลงไปผัดให้ใหม่”
“ไม่ต้อง”
เขาก้มหน้าก้มตากิน ผมก็นั่งเท้าคางมอง พี่พ่ายเป็นคนที่บุคลิกดีมากครับ เวลานั่งกินข้าวจะหลังตรง ไหล่ไม่มีตก ท่าทางก็ดูเป็นผู้ดีมาก เคี้ยวข้าวไม่เสียงดัง แถมเสียงช้อนส้อมกระทบจานก็ไม่มีให้ได้ยิน ยิ่งมองยิ่งเพลินตา
“หิวมากเหรอ กินเกลี้ยงเลย” ผมถามพลางเก็บจานหลังจากที่เขากินเสร็จแล้ว
“อืม”
“วันหลังผมจะทำอย่างอื่นให้กินนะ อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้”
“ไอ้อะไรก็ได้นี่คิดยากมากเลยนะครับ” ผมคว่ำจานไว้กับชั้นวางแล้วหันมาหาพี่พ่ายที่กำลังบีบขวดน้ำพลาสติกเล่น
“ค่อยๆ คิดไป”
“โอเคครับ งั้นผมไปนอนก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับพี่ ฝันดี จุ๊บๆ”
พี่พ่ายไม่ได้เบี่ยงตัวหลบตอนที่ผมก้มลงไปหอมแก้ม แต่กลับจับแขนผมไว้แล้วชี้ไปที่ตู้เย็น
“ไปเอาซุปไก่มากิน” อีกละ เมนูเพื่อสุขภาพ มาอีกละ
“ไม่เอา”
“ไปเอามา”
“ผมไม่ชอบนี่นา”
“ไม่ชอบก็ต้องกิน ดีต่อสุขภาพ”
ด้วยเพราะคำพูดแบบนี้ของพี่พ่ายแหละครับ ผมถึงได้จำใจเดินมาเปิดตู้เย็นค้นหาสิ่งที่มีรสชาติลี้ลับ บอกจากใจ ผมเกลียดซุปไก่ แต่เพื่อพี่พ่าย...กินครับ กิน กินมันเข้าไป
“อี๋!” แทบอ้วก ดีที่ยกมือปิดปากตัวเองทัน ไม่งั้นได้ดีท็อกลำไส้กันกลางดึกแน่
“กินน้ำตามดิ”
ผมรับขวดน้ำมาจากพี่พ่าย เปิดฝาแล้วกระดกมันไปหลายอึก ฮ้า...ค่อยรู้สึกดีหน่อย
“กินเสร็จแล้ว ผมไปนอนได้ยัง”
“ยัง”
“ทำไมอ่ะ”
“ถุงยางที่มึงซื้อมา ยังไม่ได้ใช้”
“ห้ะ!”
ตกใจจริงๆ นะครับ ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้มันอยู่ที่ไหน
“พี่เอาเก็บไว้ใช้กับน้องเดียร์ดีกว่าครับ คงดีกว่าใช้กับผม”
ไม่ได้น้อยใจอะไรเลย จริงจริ๊งงงงงงง
“หึ ที่ห้องเดียร์มีเยอะแล้ว กูไม่ต้องเอาไปเพิ่มหรอก”
ไอ้ชิบหายยยย กูไม่น่า...
“ผมไปนอนละครับ” กลัวจะคุยนานกว่านี้แล้ววางมวยขึ้นมา ผมยังไม่อยากรบกวนให้พี่เอกับพี่เกมต้องตื่นกลางดึกอีก เพราะงั้นถอยก่อนดีกว่า
“มึงนี่เชื่อคนง่าย” พี่พ่ายเดินตามมา แถมยังพูดบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ตอนผมจะเปิดประตูเข้าห้องก็มาล็อคคอจากข้างหลังอีก
“ถ้าทำให้กูติดใจอยู่กับมึงคนเดียวได้ กูจะเลิกกับเด็กทุกคน” เสียงกระซิบและถ้อยคำที่ได้ยิน ทำให้หัวใจผมเต้นแรง และผมคิดว่าพี่พ่ายคงรู้เพราะมืออีกข้างของเขากำลังสอดเข้าไปใต้เสื้อนอนของผม
“มีปัญญาทำไหม” เขาถามขึ้นอีก พร้อมกับคราวนี้ใช้นิ้วหัวแม่มือบี้ยอดอกของผมจนผมต้องบิดตัวเล็กน้อยเพราะความเสียวซ่าน
“อื้ม...คอยดูเถอะครับ...พี่จะต้องร้องหาแต่ชื่อผม คิดถึงแต่ผมจนไม่เป็นอันทำอะไร แล้วก็...ขาดผมแม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ได้”
“ให้ได้อย่างที่พูด” พี่พ่ายยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างที่ได้เห็นแล้วทำให้ใจสั่น เพราะนอกจากจะทำให้นึกหวั่นใจแล้ว...ยังทำให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาด้วย...
ตื่นเต้นกับการจะได้ปราบคนที่มีชื่อว่า ไร้พ่าย ให้พ่ายขึ้นมาสักครั้งไงล่ะครับ...
ผมตื่นเวลาเกือบหกโมง ข้างกายมีผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีนอนอวดแผงอกกำยำ และหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ความจริงจะใช้คำว่าตื่นก็ไม่ได้หรอก เพราะผมหลับๆ ตื่นๆ ไม่รู้ว่าตื่นเต้นมากไป หรือเป็นเพราะไม่ชินกับการที่มีคนมานอนโดยไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันแน่ ที่จริงนอนกับพี่พ่ายมาหลายครั้ง ไม่ได้มีอะไรกันก็ยังหลับได้ แต่วันนี้แปลกกว่าทุกที
อื้ม ใช่แล้วล่ะ ถุงยางยังไม่ได้ใช้หรอกครับ กล่องยังไม่ถูกแกะ อยู่ในสภาพสามารถเอาไปคืนร้านค้าได้เลย แต่ก็นั่นแหละครับ ใครมันจะรับคืน เพราะฉะนั้นเอาไว้ใช้ตอนที่มีโอกาสดีกว่า
ไร้พ่ายอปป้า หรือพี่พ่ายที่ทำให้ผมใจเต้นแรง กำลังนอนด้วยท่าทางสบายๆ สีหน้าผ่อนคลายมาก ผมไล้นิ้วไปตามคิ้วหนาเข้ม ไล่ไปตามเปลือกตาทั้งสองข้าง ลากลงมาที่จมูกโด่งและริมฝีปากสุขภาพดีที่ไม่มีรอยแตก มันนุ่มและค่อนข้างอุ่น ผมนอนมองเขานานมาก นานจนสามารถสำรวจรอยตำหนิบนตัวเขาได้ และเพิ่งสังเกตเห็นรอยแผลเป็นจางๆ เป็นเส้นขีดลงข้างล่างที่เปลือกตาซ้ายด้วย แต่มันจางมากจนแทบมองไม่เห็น
ไปโดนอะไรมากันนะ...
“พี่พ่ายครับ” ผมขยับขึ้นไปนอนบนตัวเขา ซุกหน้าลงกับอกหอมๆ แล้วกระซิบเรียก “ตื่นเถอะน้า หิวข้าวแล้ว”
แต่ยังไม่มีสัญญาณตอบรับ ผมก็เลยไล่จูบผิวของเขา เล่นกับยอดอกทั้งสองข้างของเขา ทั้งดูดทั้งงับเบาๆ จนรู้สึกได้ถึงความแข็งขืนที่ดุนดันกับหน้าท้องของผม
“ไอ้เด็กบ้า” พี่พ่ายกดหัวผมให้ใบหน้าของผมแนบกับอกของเขามากขึ้น “กูนึกว่าโดนผีอำ”
“อิอิ”
“ไม่ต้องมายิ้ม”
“หื้อ พี่พ่าย อย่าบีบสิครับ”
เพราะถูกมือทั้งสองข้างของพี่พ่ายขยำที่สะโพก แถมยังเพิ่มแรงบีบทุกครั้งที่ผมร้องห้ามด้วย
“พี่พ่ายอ่า ผมเจ็บนะ”
เป็นคนที่ไม่รู้จักการยั้งมือเหมือนที่พี่เอบอกไว้เลย ผมเคยโดนเขาตบ โดนเตะ โดนต่อยก็พอรู้อยู่บ้างว่าแม่งเจ็บนรก แต่ไม่คิดว่าจะขาดการอ่อนโยนมากขนาดนี้ บอกตามตรงว่านึกภาพตอนเขาอุ้มลูกๆ ของเขาไม่ออกอ่ะ เวลาจับแขนลูกทีนี่ต้องทำลูกร้องไห้เพราะเจ็บแน่ๆ
“พี่พ่าย พอแล้ว อื้ออออ เจ็บบบ ไอ้เหี้ย!” ผมทุบอกเขาไปสองสามทีเลยครับ เพราะจู่ๆ เขาก็สอดนิ้วเข้ามาที่ช่องทางข้างหลังของผม แทงพรวดเข้ามาตั้งสองนิ้ว ผมดิ้นพล่านน้ำตาซึม เจ็บเหมือนโดนมีดกรีดเลย
“ไอ้เหี้ยพี่พ่าย กูบอกว่าเจ็บ โอ้ยยยย! เจ็บบบบจะตายอยู่แล้ว” ยิ่งกว่าโดนต่อยโดนตบเป็นสิบครั้ง ผมพยายามดิ้นให้หลุด แต่แขนข้างหนึ่งของพี่พ่ายล็อคตัวผมไว้ไม่ให้ขยับหนี พยายามหุบขา แต่นิ้วที่ยังคาอยู่ก็ทำให้หุบไม่ลง พี่พ่ายขยับนิ้วไปมา แถมยังคลึงวนอยู่ข้างใน
“อื้อออ พอ พ่าย พอแล้ว กูเจ็บ”
“มึงเป็นผู้ชายคนแรก” พี่พ่ายบอกเสียงนิ่ง ความราบเรียบบนใบหน้าของเขาทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า...มันเป็นคำพูดที่สมองเขาสั่งการมาเท่านั้น...หรือมาจากความรู้สึกของเขากันแน่ “ที่กูทำแบบนี้ให้”
“อ้ะ กูเจ็บ! แฮ่ก แฮ่ก กูเจ็บได้ยินไหมวะ” ต่อให้จะคนแรกหรือคนสุดท้าย ตอนนี้ผมก็ไม่ดีใจทั้งนั้น มันมีแต่ความเจ็บ ความอึดอัด จนน้ำตาของผมค่อยๆ ไหลออกมา ผมฟุบหน้าลงกับอกกว้างของเขา หายใจหอบหนัก รู้สึกแสบร้อนที่ช่องทางข้างหลังที่ยังมีนิ้วของไอ้เหี้ยพี่พ่ายคาอยู่ตรงนั้น
“พูดดีๆ”
“พี่ก็เอานิ้วออกไปสักทีสิวะ!”
ไม่คิดเลยว่าจะเจ็บขนาดนี้ แค่นิ้วของเขาสองนิ้ว ผมก็จะไม่ไหวแล้วครับ เคยแต่เป็นคนแทงมาตลอด พอมาโดนเองบ้าง...บอกเลยว่ามันทำให้ผมกลัวหากจะต้องเปลี่ยนจากนิ้วเป็นอย่างอื่น ทำไมตอนที่เขาเกือบจะใส่เข้ามา ผมถึงได้ใจกล้าให้ของอันตรายนั่นเข้าใกล้กัน ...เพราะมันคงเจ็บกว่านิ้วหลายเท่า
“มึงตอดนิ้วกูแรงขนาดนี้ จะออกได้ยังไง คลายหน่อย”
ผมพยายามผ่อนลมหายใจ เพื่อให้ช่องทางข้างหลังคลายตัว แต่พอทำอย่างนั้น...ก็เป็นโอกาสให้พี่พ่ายขยับนิ้วของเขาต่อ ผมร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด แต่ไอ้บ้านี่เป็นมนุษย์ที่หัวใจถูกสร้างมาด้วยน้ำแข็ง เพราะน้ำตาใช้กับมันไม่ได้ผล
เสียงครวญครางปนเสียงสะอื้นของผมดังขึ้น ก่อนมันจะเงียบสนิทเมื่อพี่พ่ายพลิกตัวผมให้นอนหงายอยู่ใต้ร่างเขา แล้วก้มลงมาจูบปิดปาก ขาทั้งสองข้างของผมถูกแยกออกจากกันเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับขนาดตัวของเขาแทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางได้ พี่พ่ายยังคงใช้งานนิ้วมือของเขาไม่หยุด ในขณะที่อีกมือก็รวบแขนทั้งสองข้างของผมไว้เหนือหัว
“ทนหน่อย” พี่พ่ายพูดหลังจากที่ผละออกจากริมฝีปากผม เพื่อก้มลงไปสำรวจบริเวณอก เสื้อกล้ามที่ใส่นอนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แค่ถูกลิ้นของเขาโจมตี เนื้อผ้าบางๆ นี้ก็เปียกชุ่มแนบเนื้อพอจะทำให้มองเห็นยอดอกที่ตั้งชูชันขึ้นมา ผมกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงครางที่อาจจะดังไปยังห้องของพี่เอกับพี่เกม
“พี่พ่าย...จะทำใช่ไหม” ผมพยายามรวบรวมสติตั้งคำถาม แรงเสียดสีจากนิ้วที่ช่องทางด้านหลังก็ลดลงไปมากแล้ว แม้จะยังอึดอัดอยู่มากก็ตามที แต่ผมไม่ได้ทรมานเหมือนอย่างในตอนแรก น้ำตาที่เคยไหลก็ถูกเขาจูบซับให้จนแห้ง
“เปล่า” เขาตอบพร้อมกับกัดยอดอกของผมผ่านเนื้อผ้า “แค่ล้อเล่น”
ไอ้ชิบหายยยย
“เป็นการล้อเล่นที่สมจริงไปไหมไอ้เหี้ย กูบอกว่าเจ็บ ก็ยังจะ อ้ะ...อ้ะ อาาาา อาาา พี่พ่าย พอดิวะ อ้ะ กูจะไม่ไหวแล้วนะ”
“มึงพูดเพราะๆ ดิ๊” เขาทำหน้าหงุดหงิด เพิ่มความเร็วและความแรงในการชักนิ้วเข้าออกมากขึ้นไปอีก ผมครางไม่เป็นภาษา ส่ายสะโพกรับกับจังหวะที่เขาเป็นคนนำ ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านอย่างแยกไม่ถูกว่าความรู้สึกไหนมันมากกว่า
“เหี้ย อ้ะ ช่วยกูหน่อย พ่าย ช่วยหน่อย ของกู...ชักให้หน่อย เร็ว อาาา”
“กูบอกให้...พูดเพราะๆ” เขาไม่ยอมทำตามที่ผมขอ เอาแต่พูดย้ำกับคำสั่งของตัวเอง ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะพูดดีๆ กับเขา แต่ตอนนี้...ความต้องการกำลังจะทำให้ผมยอมเขาอีกแล้ว
“พ่ายอปป้า”
“ไม่เรียกอปป้า”
“อื้อ อ๊า อ๊ะ อ๊ะ พ่าย...อ้ะ...พ่าย ช่วยด้วย”
พี่พ่ายยิ้มกริ่ม นัยน์ตาเจ้าเล่ห์นั้นมองผมไม่วางตา “คำว่าพี่หายไปไหน หืม เด็กน้อย”
“อื้อออ พ่าย อย่าแกล้ง”
ผมกระตุกวูบเมื่อนิ้วของเขาเข้ามาลึกกว่าทุกที “อ๊า! ตรงนั้น พ่าย ตรงนั้น”
สมองของผมเริ่มไม่คิดถึงเรื่องอื่นแล้ว เพราะมันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการสัมผัสของเขา ไม่รู้ว่าพี่พ่ายปล่อยแขนผมตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้มือของเขากำลังรูดน้องชายของผมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ผมหลับตาแล้วร้องครางไม่หยุด ก่อนทุกอย่างจะหยุดชะงักเมื่อพี่พ่าย...จบการล้อเล่นของเขาไว้แค่นั้น ส่วนผม...รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตาย
“พอละ” พี่พ่ายยิ้ม เอื้อมมือไปหยิบกล่องทิชชู่ แล้วดึงออกมาเช็ดมือตัวเอง “มึงเจ็บ”
“ไอ้เหี้ยพ่าย ไอ้สัด...แม่ง ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ”
พาผมไต่บันไดสวรรค์ไปจนถึงขั้นสุดท้าย แล้วแม่งก็ถีบผมร่วงลงมา ผมลุกขึ้นนั่งแล้วง้างมือจะตบหน้าเขา แต่เขาเร็วกว่า รวบมือของผมไว้แล้วขึงตาใส่
“กล้ารึไง”
“มึงมันทุเรศ กูเกลียดมึง เกลียดมึง! อื้ออออออ”
โดนจูบปิดปากอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ผมก็ไม่ได้ขัดขืน กลับรีบจูบตอบรับเขาเพราะอารมณ์ที่ค้างเติ่งนี้ต้องการที่จะหาทางสานต่อเพื่อไปให้ถึงปลายทางอยู่แล้ว ระหว่างจูบกับเขา ผมก็รูดน้องชายของตัวเองไปด้วย ยิ่งถูกเขาดูดลิ้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกถึงความต้องการมากเท่านั้น อีกมือหนึ่งของผมก็ล้วงเข้าไปในกางเกงผ้าเนื้อบางของเขาเพื่องัดเอาน้องชายที่กำลังมีน้ำเหนียวๆ ปริ่มอยู่ที่ส่วนปลายออกมาด้วย ผมรีบขยับเข้าไปใกล้ ให้ส่วนปลายของเราสองคนเสียดสีกัน และกว่าจะถึงปลายทางเราก็หอบแฮ่กกันทั้งคู่
เมื่อกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ความเจ็บที่ช่องทางด้านหลังของผมก็เริ่มกลับมา ผมขยับตัวไปมาเพื่อหาท่านอนที่สบายตัว ก่อนจะมองไปยังพี่พ่ายที่กำลังใช้ทิชชู่เช็ดทำความสะอาดร่างกายตัวเอง
“พี่”
“หืม”
“ทำไมถึงชอบแกล้งวะ”
แถมคราวนี้แกล้งแรงด้วย ผมเกือบจุกตายเพราะเขา
“แกล้งมึงสนุกดี”
“ไม่ได้คิดเล้ยว่าผมจะเจ็บ”
“คิด...ถึงได้ทำ”
“แม่ง เลว”
“หึ”
“แล้ววันนี้ออกไปไหนป่ะ”
วันนี้วันเสาร์ครับ หยุดงาน แต่ไม่รู้ว่าระดับรองประธานกรรมการอย่างพี่พ่ายมีงานอะไรต้องทำรึเปล่า
“ไป”
“ที่ไหน”
“เสือก”
“ถามว่าที่ไหน”
พี่พ่ายไม่ตอบคำถาม ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วเดินออกจากห้องไป
อะไรของเขาวะ แค่ตอบคำถามมันจะชักดิ้นชักงอตายหรือไง เฮ้อ...ผมจะต้องถูกเขาปั่นหัวเล่นอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน
คิดอะไรอยู่...ก็พูดออกมาบ้างสิครับพี่พ่าย...ผมอดทนเก่งก็จริงนะ แต่มันก็ต้องมีสักวันที่ผมจะดันทุรังต่อไม่ไหว
.............................................................TBC..........................................................
เพิ่งตื่น แฮ่
รักพี่พ่ายมากกว่าเดิม ฮือออ
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 681783 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก