ไร้พ่าย...เป็นคนอบอุ่น แม้พี่เกมจะบอกว่า เป็นไปไม่ได้ ผมน่ะเพ้อเจ้อไปเองก็ตามที แต่พี่เกมไม่รู้หรอกว่า ไร้พ่ายที่อยู่กับผมตามลำพังนั้น...ทำให้หัวใจเต้นแรงมากแค่ไหน
เขาไม่ใช่คนพูดหวาน ความโรแมนติกก็ไม่มี เทียบกับโทเมเนเจ้อแล้วยังห่างกันอีกหลายขุม แต่พี่พ่ายที่บางคืนก็ยอมมาเป็นหมอนข้างให้ผมได้นอนกอดนั้น น่ารักมากๆ พี่เกมเคยถามว่าตอนนี้ผมเป็นแฟนกับพี่พ่ายรึเปล่า แต่ผมก็ไม่สามารถตอบเขาได้ว่าผมอยู่ในฐานะไหนกันแน่ ถึงความสัมพันธ์ของผมกับพี่พ่ายจะดีมากๆ อย่างที่ไม่คิดว่ามันจะมาถึงจุดนี้ได้ แต่ผมก็ไม่แน่ใจเอาซะเลย เพราะเขาไม่เคยบอกรักผมเลยสักครั้ง การกระทำที่เหมือนมีใจทำให้เผลอคิดไปไกลเกินจริงมาก แต่เขาก็ไม่เคยปฏิเสธในสิ่งที่ผมคิด แค่ใช้ความเงียบและรอยยิ้ม ผมก็พร้อมที่จะลืมความต้องการในความชัดเจนไปจนหมด
“เพี้ยน ให้พี่ไปส่งที่บ้านเอาไหม ไม่ต้องลำบากนั่งรถเมล์ด้วย” พี่เกมเสนอขึ้นในระหว่างที่กำลังนั่งดูซีรีย์ด้วยกัน คืนนี้พี่พ่ายกับพี่เอออกไปเที่ยวผับในตัวเมืองเชียงราย ผมกับพี่เกมก็เลยอยู่เฝ้าบ้านตามประสาคอซีรีย์
“ไม่เป็นไรครับพี่เกม ผมอยากนั่งรถไปเองมากกว่า ขอบคุณนะครับพี่”
ผมโกหกทุกคนว่าจะกลับบ้านที่เชียงใหม่ในวันหยุดสามวัน พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางแล้ว ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วผมต้องไปทะเลกับพี่กิ๊ฟต่างหากล่ะครับ แต่ก็ไม่อยากบอกใคร เพราะทุกคนในบ้านไม่ทราบเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่กิ๊ฟเลยสักคน ยิ่งพี่พ่าย...ผมยิ่งไม่อยากไม่เขารู้ ทุกอย่างระหว่างผมกับเขามันกำลังดี จึงไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้พัง
“เอางั้นเหรอ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกพี่นะ”
“ครับ”
พี่กิ๊ฟส่งเวลาบินมาให้แล้ว เธอจัดการเรื่องตั๋วให้เสร็จสรรพ เพราะฉะนั้นผมจึงไม่ต้องลำบากขับรถไปเองหรือต้องนั่งรถทัวร์เป็นสิบๆ ชั่วโมงไป แต่ที่จริงผมจะเบี้ยวเธอก็ได้นะเนี่ย เพราะงานมันยังไม่คืบหน้าเลย ไม่รู้ว่ามันจะยากอะไรนักหนา กับอีแค่สืบประวัติไอ้มาวินกับหาชื่อคนได้รับบริจาคดวงตาจากพี่สาวของผม มีตออะไรมาขวางอยู่รึเปล่าวะ
ดูซีรีย์จบไปสามสี่ตอน แต่ละตอนเล่นคั้นอารมณ์ดราม่าของผมออกมาจนหมด วันนี้ขุดซีรีย์เก่าๆ ขึ้นมาดู พี่เกมบอกว่าถ้าเป็นคอซีรีย์ห้ามพลาดเรื่องนี้ ก็เลยได้มาดู Autumn in my heart ซึ่งแม่ง...ผมร้องไห้ตั้งแต่แผ่นแรก จนมาแผ่นที่สามแล้วก็ยังร้องไห้อยู่
“ถ้าเป็นผมผมคงทำอะไรไม่ถูกว่ะพี่ จู่ๆ ก็ต้องมารู้ว่าพ่อกับแม่ที่เลี้ยงมา ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ” ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา มีพี่เกมกัดผ้าเช็ดหน้าพยักหน้าเห็นด้วย
“ไอ้หมอโรงบาลนี่ก็งี่เง่า ทำลูกคนอื่นเขาสลับกันได้ยังไงวะ ไอ้เหี้ยยย กูไปเกาหลีเมื่อไหร่จะไปเผาโรงบาลมึงทิ้ง”
“พี่เกมออกค่าตั๋วเครื่องบินให้ผมด้วย ผมอยากไปช่วยยย” ได้โปรดดด อยากไปแต่ไม่มีเงินนนน
“กูว่าไม่ควรปล่อยให้ไอ้สองตัวนี้อยู่บ้านด้วยกันว่ะป๋า” จู่ๆ เสียงพี่เอก็ดังขึ้นที่ประตู “ไม่แน่ว่าสักวันมันอาจจะเผาบ้านทิ้ง พวกมึงจะอินอะไรกันขนาดนั้นนนน”
“คนที่หัวใจหยาบกระด้างอย่างพี่เอไม่มีวันเข้าใจพวกผมหรอก ผู้ชายที่หัวใจอ่อนไหวง่ายอย่างผมกับพี่เกมน่ะ อยู่ในขั้นบรรลุแล้ว” พี่เอเป็นคนที่ชอบขัดฟิลลิ่งคนอื่นจริงๆ แต่ว่าพี่พ่ายกลับมาแล้วนี่ เมามารึเปล่านะ
“พ่ายอปป้า กลับมาแล้วเหรอ” ผมรีบกระโดดข้ามขาพี่เกมพุ่งไปหาพี่พ่ายที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้าน
“อืม”
ผมดมเสื้อเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพลางขมวดคิ้ว
“มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงอ่ะ”
“เดียร์ไปด้วย”
“ทีผมขอไปด้วยพี่ไม่ยอมให้ไป แต่พานังน้องเดียร์ไปนี่นะ โคตรลำเอียงอ่ะ”
“มึงขอไปที่ไหน บอกกูว่าจะดูซีรีย์”
“อ้าว งั้นเหรอ” เออจริงด้วย ผมบอกเขาอย่างนั้นนี่ แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นที่เขาจะพานังเด็กนั่นไปกับเขาด้วยรึเปล่าวะ “แต่ทำไมต้องไปกับมันอ่ะ แล้วนี่ไม่ได้ไปเอามันมาใช่ไหม”
“มึงคิดว่าไง”
“ผมคิดว่าพี่ไม่ทำหรอก เพราะมีผมรอพี่กลับบ้านอยู่”
“หึ ถ้ากูบอกว่าเอาในห้องน้ำของผับ”
ผมยังคงยิ้ม ก่อนจะกอดพี่พ่ายให้แน่นขึ้น “พี่น่ะรักสะอาดจะตาย ห้องน้ำสาธารณะแบบนั้น พี่ทำไม่ลงหรอก ผมเชื่อ”
“รู้ใจกูตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ผมรู้ก็แล้วกันเถอะ แล้วนี่หิวรึเปล่า ผมทำอะไรให้กินเอาม้า”
“อืม ก็ดี”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวผมทำข้าวผัดให้กิน”
การไม่ทำตัวงี่เง่า คอยชวนเขาทะเลาะ เป็นอีกเทคนิคหนึ่งที่ผมใช้เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ แม้จะอยากข่วนหน้าเขาเมื่อรู้ว่าพาผู้หญิงไปเที่ยวด้วยก็ตาม แต่ผมก็ต้องทำทีเหมือนว่าเด็กนั่นไม่ได้มีผลอะไรกับความสัมพันธ์ของผมกับเขา ตอนนี้ผมพอจะจับจุดพี่พ่ายได้บ้างแล้ว เขาชอบคนเอาอกเอาใจ พูดจาหวานๆ ใส่ และคอยดูแลเขา ผมกำลังพยายามทำทั้งหมดนั้น ไม่ใช่เพราะมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง แต่ทำเพราะรักต่างหาก ยังไงก็อยากมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันให้มากที่สุดล่ะครับ
“เพี้ยนจะทำข้าวผัดเหรอ เดี๋ยวพี่ไปช่วย เพราะต้องทำเผื่อไอ้เหี้ยเอด้วย มันบ่นหิว” ผมกลับเข้ามาในบ้าน พี่เกมที่เพิ่งเถียงกับพี่เอเสร็จไปก็หันมาบอก “ไม่รู้ว่าไปผับไปแดกแต่เหล้ารึไง กลับมาถึงได้บ่นหิวกัน”
“นี่ถ้าผมเป็นพี่เอนะ ผมจะคบกับพี่เกมนี่แหละ หิวก็มีคนทำกับข้าวให้ ห้องก็ไม่ต้องเก็บเอง พี่เกมทำให้หมด ทำดีขนาดนี้แล้วยังจะไปมองคนอื่นอีก”
ระหว่างเตรียมของทำข้าวผัด ก็คุยกับพี่เกมไปด้วย ผมกับพี่เกมมักจะมีเรื่องมาปรึกษากันตลอด
“คนดีบางทีก็ไม่มีประโยชน์หรอกเพี้ยน สำหรับไอ้เอ แค่ดีคงยังไม่พอ พี่ก็เป็นเพื่อนกับมันมานาน ทำให้แค่นี้ก็ไม่ผิดปกติอะไรหรอก”
“ทำไมพี่เกมไม่สารภาพไปเลยอ่ะว่ารู้สึกยังไง”
“มันจะกระอั่กกระอ่วนกันเปล่าๆ แล้วไอ้เอมันไม่ชอบคนอ้วนอย่างพี่หรอก อ้วนไม่พอ แถมขี้เหร่ด้วย”
“มันไม่เกี่ยวสักหน่อย พี่ต้องมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้นะพี่เกม แต่อย่าเข้าขั้นหน้าด้านเหมือนผม ฮ่าๆ”
“เออว่ะ พี่เห็นด้วย”
“พี่เกมอ่ะ!”
ผมมั่นใจว่าถ้าพี่เอคบกับพี่เกมล่ะก็ ต้องโชคดีสุดๆ แน่ๆ แต่พี่เอไม่ได้มีท่าทีว่าจะชอบผู้ชายสักนิดเลยครับ เขาเป็นผู้ชายที่เหมือนกับใช้ชีวิตโดยการจีบผู้หญิงมาตั้งแต่ออกจากท้องแม่ แต่ก็ไม่ลงหลักปักฐานกับใคร ไม่ได้มีคู่นอนเป็นตัวเป็นตนเหมือนพี่พ่าย เพราะลอยชายไปเรื่อย
เอาเถอะครับ...ปล่อยให้พี่เกมตัดสินใจเองดีกว่า เพราะทุกวันที่เป็นอยู่นี้...มันก็ดีอยู่แล้ว แต่ถ้าสักวันพี่เอมีใครจริงๆ ขึ้นมา ความสุขที่มีในบ้านหลังนี้...คงจะหมดไป
ผมกับพี่เกมช่วยกันทำข้าวผัดจนเสร็จ มีไข่ดาวให้พี่พ่ายกับพี่เอคนละใบด้วย ไม่นานพี่พ่ายก็เดินเข้ามาในครัว ตามหลังมาด้วยพี่เอที่เหมือนคนวิ่งตามกลิ่นหอมๆ เข้ามา
“ทานให้อร่อยนะ ยังไงคืนนี้ก็ฝันดีนะพี่” ผมก้มลงหอมแก้มพี่พ่ายอย่างไม่แคร์สายตาใคร เขาดันหน้าผมออกห่างแล้วลงมือกิน
ไปนอนดีกว่าครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปที่สนามบินแต่เช้าด้วย นัดกับพี่เกมไว้แล้วว่าจะขอให้เขาไปส่งที่ บขส. ของอำเภอ ผมจะนั่งรถตู้เข้าไปในเมืองน่ะครับ แล้วค่อยต่อแท็กซี่ไปสนามบิน
เข้ามาในห้อง ก็เช็คของในกระเป๋าว่าขาดอะไรไปบ้าง ผมไม่ได้สำอางอะไรมาก จึงแทบไม่มีเครื่องประทินผิว แต่สาเหตุหลักๆ ก็เพราะมันเปลืองตังค์ ตอนอยู่กรุงเทพนี่ใช้เป็นเซ็ต ราคาแพงๆ ทั้งนั้น เพราะพี่กิ๊ฟเป็นคนซื้อให้ แต่มาอยู่นี่ไม่ค่อยมีใครพาไปซื้อของเท่าไหร่ ผมก็เลยใช้แค่โลชั่นราคาถูกเท่านั้น
ครืดดดดด ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด
‘พี่กิ๊ฟ’
“ครับพี่”
“จัดกระเป๋ารึยังคะเนี่ย”“เรียบร้อยครับ”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ ถึงแล้วโทรหาพี่ด้วย”“ได้ครับ”
แกร๊ก!
ลูกบิดประตูห้องนอนของผมถูกปลดล็อคและบานประตูก็ขยับเปิดเบาๆ พี่พ่ายเดินเข้ามา พอเห็นว่าผมกำลังคุยโทรศัพท์ก็มายืนซ้อนข้างหลัง ผมรีบกดวางสายทันที
“คุยกับใคร”
“พี่สาวของผมเอง” ผมตอบกลับไปทันควัน แต่พี่พ่ายกลับบีบคางผม แล้วจ้องมาด้วยแววตาที่มีโทสะหน่อยๆ
“โกหก”
“ผมไม่ได้โกหกน้า ผมนับถือเธอเหมือนพี่สาว”
พี่พ่ายจ้องผมอยู่สักพัก ก่อนจะคลายแรงที่บีบลง
“งั้นเหรอ”
“อื้อ ก็นี่ไง ผมจะกลับบ้าน ก็เลยมีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย”
ผมขอโทษที่ต้องโกหก แต่เรื่องนี้...ผมพูดความจริงกับพี่ไม่ได้ ขอโทษนะครับ
“อืม”
ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดด ครืดดดดดด
พี่กิ๊ฟยังคงโทรเข้ามา เธอคงอยากจะถามว่าทำไมผมถึงตัดสาย แต่ผมยังรับสายเธอไม่ได้ ในเมื่อพี่พ่ายยืนอยู่ตรงหน้า
“ทำไมไม่รับ”
“ผมอยากคุยกับพี่พ่ายมากกว่านี่นา จะไม่ได้เจอกันตั้งสามวันเลย คงคิดถึงแย่”
“งั้นก็ไม่ต้องไป”
“ไม่ได้หรอก ซื้อตั๋วไว้หมดแล้ว”
“กูจ่ายคืนให้”
ผมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน พี่พ่ายน่ารักอีกแล้วอ่ะ
“ได้ที่ไหนกัน”
ผมจัดการปิดมือถือแล้วจูงมือพี่พ่ายไปที่เตียง เขาตามมาง่ายๆ แล้วก็ยอมนอนลงบนเตียงข้างๆ ผม
“สามวันที่ผมไม่อยู่ ห้ามไปหานังน้องเดียร์นะ” ผมไล้นิ้วไปตามแผงอกกว้างของพี่พ่ายเล่น ใบหน้าก็ซุกอยู่ที่ซอกคอหอมๆ ของเขา ในขณะที่เขาก็โอบตัวผมไว้
“ถ้ากูไปล่ะ”
“หลังจากกลับมาผมจะตามไปตบมันให้หน้าเบี้ยวเลย”
“หึ”
“ทำจริงนะ ไม่ได้ขู่ด้วย ไม่รู้ว่าสวยตรงไหน” หน้าตาก็น้องๆ พิมฐา แต่ยังเทียบไม่ได้กับนานะอาฟเตอร์สคูลหรอก
“สวยกว่ามึงละกัน”
“พี่พ่ายพูดอย่างนี้ผมไม่ชอบเลยอ่ะ เมื่อไหร่จะเลิกกับมันวะ”
“ไม่ได้คบแล้วจะเลิกได้ไง”
“พอ จบๆ ไม่คุยละ”
ยิ่งคุยผมยิ่งหงุดหงิด ก็ถ้าพูดอย่างนี้ สถานะผมก็ไม่ได้ต่างจากนังน้องเดียร์เท่าไหร่ อาจจะด้อยกว่าด้วยซ้ำ ไว้กลับมาผมควรต้องจัดการอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นมันก็จะคอยทิ่มแทงใจผมอยู่อย่างนี้แหละ
“ไปกี่โมง”
“ไม่รู้”
“ตอบดีๆ”
“ก็ไม่รู้ไง”
เพียะ!
พี่พ่ายตีขาผมที่พาอยู่บนตัวเขาแรงๆ ผมใส่กางเกงขาสั้นด้วยอ่ะ โคตรเจ็บเลย
“ไปกี่โมง”
“แปดครึ่ง”
“อืม”
ผมไม่ต่อบทสนทนาอีก เพราะยังไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ ในหัวคิดไปสารพัดแล้วว่าสามวันที่ผมไม่อยู่พี่พ่ายต้องไปอยู่กับน้องเดียร์แน่ แค่คิดก็ทนไม่ได้จริงๆ
“โทรมาด้วย” เสียงของพี่พ่ายเบามาก แต่ผมก็ได้ยิน ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เชื่อ แต่พอสบกับแววตาที่จริงจังนั่นแล้ว หัวใจของผมก็เริ่มเต้นรัวอย่างหนัก
“อื้ม แน่นอนครับ”
ผมก้มลงจูบพี่พ่าย เป็นความรู้สึกที่เกินบรรยาย ผมไม่อยากจะห่างจากเขาเลย ไม่เจอกันสามวันจะเป็นยังไง ชีวิตจะสนุกไหมก็นึกไม่ออก
“ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงพี่แทบบ้า...พี่อย่าไปหาคนอื่นนะ”
พี่พ่ายจูบไล่ตั้งแต่หน้าผากผมเรื่อยลงไปจนถึงอก ก่อนจะตอบสั้นๆ ว่า “ครับ”
.........................................................TBC............................................................
ใครที่คิดจะเอาพี่พ่ายของเราไปปล่อยที่นั่นที่นี่ ถามใจตัวเองดูดีๆ นะว่าทำลงไหม
เรื่องนี้ดราม่าไม่หนัก แต่ก็จะลมเพลมพัด หน่วงๆ นิดๆ ให้จิตใจมัวหมองหน่อยๆ แต่ไม่ร้องหรอก เชื่อใจตัวเราสิ
รักนะทุกคน
ขอบคุณเพลงเพราะๆ ด้วยนะ รักให้พอดี ขอมอบแด่น้องเพี้ยนนะคะ
ปล. อัพเดทสารบัญทิ้งลิ้งไว้ด้วย นี่หาไม่เจอ T T
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 681847 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก