หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86

[Junekid]

ตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนล่าสุดนี้พี่พ่ายก็ยังใจร้ายมากๆสำหรับนี่ ฮื่อออออ. สงสารเพี้ยน

[jeabbox]

พี่พ่ายมาแล้ววววว  เพี้ยนน่าสงสาร แต่ทำยังไงได้ละจ๊ะ

ตัวจริงพี่พ่ายอยู่นี่

[Maewjunsu]

อยากจะถามอิพ่ายว่าสนุกไหมกับการเล่นสนุกกับความรู้สึกกับหัวใจของเพี้ยนสนุกมากไหม ตอนนี้สนุกพอแล้วเหรอถึงได้มาบอกให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมถ้าคิดว่าไม่ต้องการแล้วทำให้เพี้ยนรู้สึกรักทำไม คนที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอย่างอิพ่ายสักวันความรู้สึกนั้นจะกลับมาทำร้ายตัวเองบ้างแต่ขอให้โดนหนักกว่าเพี้ยนพันล้านเท่าให้เจ็บกว่าเพี้ยนพันล้านๆเท่าให้มีชีวิตอยู่ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น เพี้ยนเอ๊ยตัดใจซะเถอะตอนนี้อะไรมันก็สุดๆแล้วอย่าไปสนใจอิพ่ายมันอีกเลยคนพวกนี้ปากบอกว่าทำเพือดูแลเพี้ยนแต่สิ่งที่ทำมันไม่ใช่เลย อิพ่ายทำร้ายจิตใจสารพัดหลอกลวงให้รักให้หลงแต่บอกว่าจะดูแลเพี้ยนเท่าที่จะทำได้นี่คือการดูแล พี่กิ๊ฟรู้ความจริงทุกอย่างแต่ไม่เคยบอกความจริงกับเพี้ยนปล่อยให้เพี้ยนจมอยู่กับความรู้สึกผิดของตัวเองพี่กิ๊ฟเองก็เลวร้ายไม่ต่างจากไร้พ่ายเห็นเพี้ยนเป็นแค่สิ่งของหรือไง เอกับเกมก็คงรู้ความจริงทุกอย่างแต่ทำที่ทำเป็นดีกับเพี้ยนก็น่าจะเพราะไร้พ่ายสั่ง คนพวกนี้สักวันขอให้ได้รับผลกรรมที่ทำไว้กับเพี้ยน เพี้ยนถึงจะผิดเรื่องพี่สาวแต่ทุกวันนี้ก็เหมือนกับชดใช้กรรมแล้ว แล้วที่ไร้พ่ายไม่ทวงความยุติธรรมให้พี่สาวเพี้ยนเป็นเพราะมาวินเป็นคนฆ่าแต่คนที่บงการคือพ่อไร้พ่ายรึเปล่าอันนี้เดาเพราะมีความรู้สึกว่าถ้ามาวินฆ่าไร้พ่ายก็น่าจะจัดการทวงความยุติธรรมให้ได้แต่ที่ไม่ทำเพราะมีคนบงการที่ทำให้ไม่สามารถเรียกร้องความเป็นธรรมได้หรือเราอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ อ่านเรื่องนี้แล้วไม่เคยได้เม้นน้อยๆเลยมีแต่เยอะตลอด

[thelittlemaster]

รู้สึกอยากย้ายทีม สงสารเพี้ยนอ่าาาาาาาา 

[lahlunla]

พี่พ่ายยยยยยยยยย

หนูเพี้ยนนนนนน

[zabzebra]

นี่พี่พ่ายกำลังคืนของให้พี่กิ๊ฟอยู่หรอ
หรือว่ากำลังห้ามใจตัวเองอยู่กันแน่
โว้ยย คิดยากคิดเย็นคิดซับซ้อนเหลือเกิน คุณไร้พ่าย

[Pamaipraewa]

ทำไมเรารู้สึกว่าป๋าทำแบบนี้เพราะเริ่มรักเพี้ยนขึ้นมาจริงๆแล้วน้าาา

ตอนป๋าสะดุดล้มนี่คือแบบ555 ป๋าคงคิดขึ้นมาได้ว่าแค่เพี้ยนโดนแทงนิดหน่อยยังเป็นห่วงขนาดนี้ แล้วถ้าถึงเวลาต้องทำร้ายเพี้ยนจริงๆ ป๋าคงทำใจไม่ได้แน่ๆ //เรากำลังมโน555

รออ่านต่อค่ะ ตกลงจะห่างกันจริงๆเหรอ?

[ka[ze]na]

ยิ่งกว่านิยาย..

[kitty08]

  อาลัยให้กับความรักของเพี้ยนน่ะ จงอดทนต่อความรักที่แสนโง่งมของตัวเองไปซะ เพราะรักของเพี้ยนจะทำให้พี่พ่ายต้องใจอ่อนน่ะ เราเชื่ออย่างนั้น 

[iiduckii]

เฮ้อออออออ พี่พ่าย รักน้องเข้าไปแล้วสินะ อย่าไล่น้องเลย ปกป้องน้องสิ!!

คิดถึงคนแต่งมากเลยค่ะ สู้ๆกับงานนะคะ ยังไงรอได้เสมอ

[โซดาหวาน]

โอ้ยยยย อยากเห็นป๋ากระวนกระวายมั่งงงงอ่ะ 

[TachibanaRain]

ฮืมมมม....ดูๆแล้วอิป๋ามันก็คงห่วงเพี้ยนมากนั่นแหละก็ถึงกับเข่าอ่อนเลยนี่นะและคงรู้ด้วยว่าเพี้ยนมันโดนใครแทง แต่ก็นะด้วยความไร้พ่ายไงเลยแสดงออกไม่เก่ง+ไม่รู้จะหาทางแก้ยังไงเพราะจะให้เพี้ยนถอยเองน้องมันคงไม่ทำ เพราะงั้นคนที่ต้องทำมันก็คือป๋านี่แหละ อันนี้เพิ่งเริ่มต้มน้ำร้อนน้ำยังไม่เดือดก็ไม่รู้ว่ามาม่าชามนี้จะใช้เวลาต้มนานเท่าไหร่กันแน่นะ

อัพเดท สารบัญ ตอนที่ 23 ให้แล้วจ่ะ

[YING_YING]

Gooooooooooooooooooooooooooooooodddddddddddddddd

[КίmY]

เฮ้อออ ถ้ามันเจ็บก็พักซะบ้างนะเพี้ยนนะ 
มาต่อไวๆนะฮะรออออ   :')

[Pittabird]

  เพี้ยนเอ๋ย. ความรักแบบนี้จะรักไปทำไม.  ไม่มีค่าในสายตาพ่ายเลย.  กลับมากับเพี้ยนแต่ไปกับเดียร์

เรารับพ่ายไม่ได้จริงๆ.  จบแบบให้พ่ายทรมานไปจนตาย.   เพี้ยนอยู่กับตัวเองคนเดียวดีกว่า. ไม่มีใครจริงใจซักคน.

เพลียจริงๆ. หงุดหงิด.  เกลียดพ่ายมากมาย

[Snufflehp]

ตอนที่ 24

“แล้วตอนนี้จะเอาไง มึงจะปล่อยให้มันฆ่าคนตายไปอีกคนใช่ไหมถึงจะลากคอมันเข้าคุกสักที”

ผมได้ยินเสียงโวยวายของใครสักคนดังมาจากโถงรับแขก แต่ผมก็ไม่กล้าออกไปดูว่าเป็นใครและเกิดอะไรขึ้น เพราะรู้แน่ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของพี่เอ

“พอเหอะว่ะป๋า ไอ้วินมันกู่ไม่กลับแล้วนะเว้ย นอกเหนือจากเหตุผลที่มันเป็นลูกบุญธรรมของพ่อมึงแล้ว ยังมีสถานะอื่นที่ไม่ได้บอกพวกกูอีกไหม”

“ไอ้เอ ลดเสียงลงหน่อยเถอะมึง จะปลุกเพี้ยนขึ้นมาฟังด้วยรึไง”

“โทษที”

“เฮ้อ...ทำไมเรื่องมันยุ่งอย่างนี้วะ แล้วนี่กิ๊ฟว่าไง ตกลงจะพาพ่อกับลูกๆ ของมึงไปพักร้อนตากประเทศแล้วใช่ไหม”

“ยัง กูกำลังจะบอกให้ไอ้เกมไปกล่อมอยู่”

“ห้ะ กูนี่นะ”

“เออ ก็คุณกิ๊ฟฟังมึงที่สุดนี่ บอกไปเลยว่าเด็กสุดที่รักนั่นยังไงก็ปลอดภัย กูไม่ปล่อยให้ตายหรอก”

“มึงไม่ปล่อยให้ตาย แต่จะทำเด็กมันตายซะเอง มึงพาเขาไปแดกน้ำผึ้งพระจันทร์ที่ทะเลแต่ตอนนี้ดันถีบหัวเขาส่งนี่นะ เป็นกูแม่งเอามีดแทงคอตัวเองตายไปนานแล้ว”

“ถ้ากูไม่อนุญาตให้ตาย มันก็ไม่มีสิทธิ์ตาย”

“ป๋า ต่อให้น้องมันจะรักมึง แต่มึงไม่ใช่เจ้าชีวิตของใครนะ วันนี้เขาอาจจะรักมึงหมดหัวใจ แต่วันข้างหน้าเขาอาจจะไม่เหลือเยือใยอะไรให้มึงเลยก็ได้ ทำไมไม่หัดดูแลบ้าง...หรือยังลืมคนๆ นั้นไม่ได้...”

ผมไม่ได้ยินเสียงของพี่พ่ายตอบกลับไป ในขณะที่หัวใจกลับเต้นรัวราวกับจะได้ฟังความลับที่ไม่ควรรู้เข้า...

“ดรีมน่ะ...ตายไปนานแล้วนะเว้ย”

เสียงของพี่เอดังขึ้นมาอีกคน...แต่คราวนี้มันหยุดลมหายใจของผมไปชั่วขณะ...ผมยกมือปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงร้อง ทั้งเนื้อทั้งตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

พวกเขา...กำลังพูดถึงใครกัน...

“คนบางคน...ต่อให้มึงอยากลืมแค่ไหน มึงก็ทำไม่ได้หรอก”

“ถึงมึงจะลืมไม่ได้...แต่ก็ควรเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว ดรีมคงไม่ดีใจหรอกที่มึงคอยแต่ทำร้ายน้องชายของเขาอย่างนี้...กูบอกตรงๆ นะป๋า กูเห็นไอ้เพี้ยนมันแล้วกูโคตรสงสารว่ะ มันก็แค่เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ทำไมต้องดึงมันเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆ นี่ด้วย แม้ว่าดรีมจะยอมตายเพื่อมึง แต่มึงก็ไม่ใช่คนผิดนะ...ไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว”

ไม่...คงไม่ใช่...คนชื่อดรีมมีอีกเป็นร้อยเป็นพันคนในประเทศนี้...มันคงไม่ใช่....

“เพี้ยน....พอแล้ว...พอแล้ว...พี่ขอร้อง”

“พี่ดรีม...ผมต้องการพี่...เป็นของผมนะ อยู่กับผม เราจะอยู่ด้วยกันเหมือนที่พี่บอกผมไง!”

“พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนี้! ไม่ใช่เรื่องแบบนี้! ปล่อยนะ! ตั้งสติหน่อยได้ไหม! เพี้ยน!”

ผมหลับตาลง จิกเล็บลงบนผิวเท่าไหร่ก็ยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ชื่อของพี่อยู่ในความทรงจำของผม ไม่มีวันไหน...ไม่มีครั้งไหนที่ผมจะกล้าเรียกชื่อของพี่อีกนับตั้งแต่วันที่พี่ตาย...ผมไม่เคย...ไม่เคยแม้แต่จะนึกถึงหรือเรียกมันเลยสักครั้ง เพราะผมรู้...คนอย่างผมไม่คู่ควร แต่ทำไม...ทำไมพี่พ่ายถึง...

ผมกำลังหายใจไม่ออก ปวดแน่นหน้าอก ศีรษะก็ราวกับมีระเบิดเวลาติดตั้งอยู่ภายใน ผมทุบอกตัวเองให้กลุ่มก้อนบางอย่างที่อัดแน่นที่อกสลายไป แต่ก็ไม่เป็นผล ความเจ็บปวดทำให้ต้องงอตัว เตะเท้าดิ้นทุรนทุรายไปมา...

ปล่อยให้ผม...อยู่กับความหลอกลวงต่อไปอีกหน่อยไม่ได้เหรอ... โกหกผมต่อไปก็ได้... ในเมื่อผม...ก็พยายามปิดหูปิดตามาตลอดแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึงต้องพูดกันขึ้นมาอีก...

“เพี้ยน! เพี้ยน!”

“ป๋า...เดี๋ยวกูไปเอารถออก มึงอุ้มมันมาเร็ว ไปโรงพยาบาลกัน!”

“ให้เพี้ยนกัดผ้าเช็ดหน้าไว้! น้องกำลังช็อคนะ เร็วๆ ป๋า จับน้องไว้ที!”

ผมได้ยินเสียงโวยวายอยู่รอบตัว แต่ก็ไม่ดังเท่าเสียงหอบหายใจของตัวผมเอง มันบ่งบอกว่าผมยังคงมีชีวิต ยังคงเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่กำลังดิ้นรนใช้ชีวิตต่อไปในแต่ละวัน และเมื่อยิ่งหายใจเข้าออก...ความจุกเสียดที่อกก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“เพี้ยน! มองพี่! ใจเย็นๆ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร พี่อยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไรแล้ว” ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เพราะใบหน้าของเขานั้นเบลอไปเพราะน้ำตาที่กำลังไหลของผม แต่ความอบอุ่นที่ฝ่ามือก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง เขาจับมือผมไว้แน่น กระซิบข้างหูไม่ขาดว่าเขาอยู่ตรงนี้...อยู่ข้างๆ ผม

ไม่จริงใช่ไหม...พี่พ่าย...ที่ผมได้ยิน...มันไม่ใช่เรื่องจริง โกหกผมก็ได้ ช่วยบอกผมทีว่ามัน...เป็นแค่ฝันร้าย



ผมตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนของจังหวัดเชียงราย เหลือบมองไปที่โซฟาเห็นพี่เกมกับพี่เอนั่งพิงไหล่กันหลับอยู่ และที่ข้างๆ เตียงผม มีพี่พ่ายที่กำลังนั่งหลับอย่างหลุดมาด ใบหน้าที่ดูดีของเขาดูเหนื่อยล้า ผมยกมือขึ้นลูบที่หลังมือของเขาเบาๆ แต่เพียงแค่นี้พี่พ่ายก็รู้สึกตัวแล้ว

“ตื่นแล้วเหรอ”

ผมพยักหน้า สีหน้าที่อ่อนโยนของเขาและแววตาที่อ่านไม่ออกนั้นทอดมองมา ก่อนทุกอย่างบนใบหน้าจะฉาบไปด้วยความเย็นชาอย่างจงใจ

“หมอบอกว่ามึงเครียดมากเกินไป” พี่พ่ายพูดเสียงเรียบ “มีอะไรให้ต้องคิดหนักหนา”

“ไม่มีหรอกครับ คนไม่มีสมองอย่างผม...จะคิดอะไรได้”

“ทำไมต้องประชด”

“...”

“ได้ยินใช่ไหม ที่พวกกูคุยกัน”

ผมอยากจะบอกเขาว่าผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่มันคงเป็นการโกหกที่ไม่แนบเนียนเลย ในเมื่อตอนนี้สีหน้าของผม คงตอบเขาไปเรียบร้อยแล้วว่าผมได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาคุยกัน

“กูจะตอบทุกคำถาม...ที่มึงต้องการจะรู้”

ผมกำมือแน่น รู้สึกได้ถึงความเจ็บที่ฝ่ามือ แต่ไม่นานมันก็หายไปเมื่อพี่พ่ายดึงมือของผมไปกุมไว้ ความเงียบงันที่เกิดขึ้นนั้นทำให้รู้สึกราวกับออกซิเจนในห้องลดลงอย่างประหลาด ผมกำมืออีกข้างไว้แน่น และก็เป็นอีกครั้งที่พี่พ่ายดึงมันไปกุมไว้

เนิ่นนานหลายนาทีที่ผมปล่อยให้เขาจ้องมองมาอยู่อย่างนี้โดยไม่มีคำพูดใดๆ แต่...ผมรู้ว่ายังไงก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้...ความจริงก็ยังคงเป็นความจริง เปลี่ยนแปลงหรือบิดเบือนมันไม่ได้เหมือนๆ กับเรื่องราวในอดีตที่จะกลับไปแก้ไขอีกไม่ได้เช่นกัน

“ทำไมถึงรู้จักพี่สาวของผม...เธอเกี่ยวข้องอะไรกับพี่ แล้วที่บอกว่าเธอตายเพื่อพี่ มันหมายความว่ายังไง...”

เป็นคำถามที่ผมแทบจะกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ ในขณะที่พี่พ่ายมองตาผมด้วยสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็น...

“กูเคยตาบอด...ตอนเรียนมหาลัยเคยรถคว่ำ กระจกตาเสียหายหนัก แล้วพี่สาวของมึง ก็เป็นคนบริจาคกระจกตาให้กู”

พี่พ่ายบอกกับผมแค่นั้น...สั้นกระชับได้ใจความ แต่หลังจากที่เขาพูดจบ ผมกลับไม่ได้ตกใจอะไรเลยแม้แต่น้อย...มันเป็นความรู้สึกราวกับว่าผมรู้มันอยู่ก่อนแล้วว่าจะมีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้น เพราะผมรู้จักนิสัยของพี่สาวผมดีว่าเธอเป็นคนยังไง แต่ที่ผมไม่เข้าใจ...ก็มีแค่...

“พี่ไม่ได้ห้ามเธอเลยเหรอ...ไม่ได้บอกเหรอว่าอย่าตายเพื่อพี่ หรือพี่ใจร้ายและเห็นแก่ตัวเกินไป พี่อยากมองเห็น ไม่อยากพิการจนไม่นึกถึงชีวิตของคนอื่น!!”

“...”

“หรือแค่เพราะมีคนยอมตายเพื่อพี่ มันเท่มากนักรึไง! พี่รู้ไหม! รู้ไหมว่าพี่ทำอะไรกับครอบครัวของผม ทำอะไรกับลูกของผม!”

ผมสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของพี่พ่าย กระชากสายน้ำเกลือให้หลุด เลือดจำนวนไม่น้อยพุ่งออกมาจากรอยเจาะ แต่ผมไม่ได้สนใจ ผมรวบรวมแรงเท่าที่มีเพื่อต่อยหน้าเขา แค่ครั้งสองครั้งมันไม่พอ...ไม่พอหรอกกับสิ่งที่ผมสูญเสียไป!

“กะ...เกิดอะไรขึ้น!”

เสียงของพี่เกมทำให้ผมชะงักกำปั้นของตัวเอง ผมกำลังนั่งคร่อมอยู่บนอกของพี่พ่ายแล้วต่อยหน้าเขาจนแม้แต่มือของตัวเองก็ยังรู้สึกเจ็บ

“ไม่ต้องเข้ามา!” พี่พ่ายสั่งเสียงเฉียบ ผมต่อยหน้าเขาสุดแรงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยกตัวขึ้น แล้วนั่งหอบหายใจอยู่ข้างๆ

“เจ็บมือชะมัด คนเหี้ยอะไรหน้าหนาอย่างกะปูนซีเมนต์”

มือของผมแตก แต่เลือดที่เปรอะนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นเลือดจากมือผมหรือจากใบหน้าของเขากันแน่

“พอใจแล้วใช่ไหม”

“ยังไม่พอ! คืนกระจกตาของพี่ผมมาสิวะ! นั่นแหละถึงจะพอ คนอย่างพี่ตาบอดไปได้ก็ดี ไอ้ระยำเอ้ย!”

“ไอ้เอ เอามีดมาให้มัน”

“เฮ้ยยยย! พวกมึงใจเย็นๆ กันก่อนได้ไหม กูไม่รู้ว่าเรื่องอะไรหรอกนะ แต่ขอเถอะ อย่าฆ่ากันเลย”

“เอามีดมาเลยพี่เอ ผมจะควักลูกตาไอ้เหี้ยนี่ออกมาเอง!”

“เพี้ยน! ทำอย่างนั้นจะติดคุกนะ เป็นนักโทษเขาห้ามเข้าประเทศเกาหลีเลยนะจะบอกให้”

“เอ๋...จริงเหรอ” พี่เกมพูดจริงๆ เหรอวะ

“ใจเย็นๆ กันก่อนนะ ความจริงแล้วเรื่องมันไม่ได้สั้นกระชับอย่างที่ป๋ามันบอกแค่นั้นหรอก มานี่ๆ พี่จะเล่าให้ฟังเองนะ ไอ้เอ พาป๋าไปทำแผลก่อนไป”

พี่เอพาพี่พ่ายไปทำแผลแล้ว ก่อนไปยังมามองหน้าผมอีก อยากโดดถีบกลางหลังให้สาแก่ใจกับความโกรธ แต่ผมก็เลือกที่จะทำเป็นเฉยแล้วเบือนหน้าหนีแทน

“เป็นไงเรา ใจเย็นลงบ้างรึยัง”

“ขอบคุณนะครับ...ที่ห้ามผมไว้...”

“ไม่เป็นไร เพราะพี่รู้ว่าเพี้ยนไม่ได้อยากทำร้ายป๋าหรอก...”

“ใครบอกพี่...ผมอยากทำสิ อยากต่อยเขา อยากฆ่าเขา อยากเตะเขาให้ตายไปเลย”

“แล้วทำไมตอนนี้ถึงร้องไห้ล่ะ”

“ฮ่าๆ พูดเป็นเล่น ผมไม่ได้ร้องสักหน่อย”

ใช่...ผมไม่ได้ร้อง...ไม่ได้ร้องเลย ผมควรโกรธเขาให้มากๆ ไม่ใช่รู้สึกเศร้าอย่างนี้ มันถูกแล้วที่จะโกรธ เพราะเขาเป็นต้นเหตุทำให้พี่ของผมตาย...เป็นต้นเหตุทำให้ลูกของผมไม่ได้ลืมตาดูโลก แต่...แต่ว่า...

“ผมควรจะทำยังไงดี...ผมอยากแค้นเขาให้มากๆ แต่ผมไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย...ผมมัน...บ้าไปแล้ว”

คงเพราะผมรู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่มีเหตุผลอะไรจะไปแค้นเขา...ในเมื่อพี่สาวของผมเต็มใจทำเพื่อเขาเอง แต่ไม่รู้ทำไม...หัวใจของผมมันถึงได้รู้สึกราวกับถูกทุบจนแหลกละเอียด ความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามานี้...ทำให้ผมไม่รู้ว่าจะร้องไห้...หรือร้องไห้ดี... ฮ่าๆ ในที่สุดสิ่งที่ผมพอจะนึกได้ก็มีแต่ต้องนั่งเสียใจอย่างเดียวเท่านั้น...ไม่เปลี่ยนเลย ผมที่อายุสิบเจ็ดเมื่อหลายปีที่แล้วเป็นยังไง มาตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น...

ผมทำอะไรไม่ได้...นอกจากร้องไห้เสียใจเพราะความอ่อนแอของตัวเอง

“มันก็จริง...ที่น้องดรีมยอมตายเพื่อป๋า...แต่ตอนที่เธอตาย พี่เชื่อแน่ว่ามันไม่ใช่ความต้องการของเธอหรอก เท่าที่พวกพี่รู้...ดรีมบอกกับป๋าว่าขอเวลาอีกเก้าเดือน แต่เธอดันตายก่อนที่จะถึงเวลานั้น...”

เก้าเดือน...จริงๆ สินะ... ไม่รู้ทำไม พอรู้อย่างนี้แล้วผมกลับทั้งดีใจและเศร้าใจ

“งั้น...พี่ก็ถูกฆ่าเหรอ! แต่ที่ผมเห็น...”

“รายละเอียดเรื่องนี้...พี่ว่าถามกับมาวินคงจะรู้เรื่องที่สุด”

“หมายความว่า...”

“เรายังไม่มีหลักฐานหรอก อีกทั้งเรื่องมันก็นานมาแล้วด้วย คดีมันปิดไปหลายปี หลักฐานก็คงถูกมันทำลายทิ้งไปหมดแล้ว ที่ทำได้ตอนนี้ก็มีแต่จะให้มันพูดออกมาเอง”

“แล้วพี่พ่ายรู้เรื่องนี้ไหม”

“รู้”

“แล้วเขาไม่ทำอะไรเลยหรือไง! เขามันเป็นไอ้ซื่อบื้อจริงๆ”

“ฮ่าๆๆ พี่ก็ไม่เถียงหรอกว่าป๋ามันเป็นอย่างนั้น แต่ที่จริงแล้วพี่ก็เข้าใจมันอยู่บ้างนะ เพราะที่มั่นใจมากๆ อยู่อย่างนึงก็คือ ไอ้มาวินทำทุกอย่างเพื่อป๋า...นั่นแหละจึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบากใจ”

พอคิดตามแล้วผมก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง...ก็ถ้าเทียบกับผมแล้ว คงเหมือนให้จับปืนไปยิงไอ้ยิวล่ะมั้ง มันคงทำใจลำบาก เพราะยังไงผมก็ไม่ใช่ฮีโร่ปกป้องความยุติธรรม ถ้ามันต้องทำผิดเพื่อปกป้องผม ผมก็คงทำใจแจ้งตำรวจให้จับมันไม่ได้...

“งั้นถ้าพี่พ่ายทำไม่ได้ ผมจะทำเอง...”

“แต่พี่ว่า...”

“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ยังไงมันกับผมก็มีเรื่องที่ต้องเคลียร์กันอยู่แล้ว”

ผมก็ปากเก่งไปอย่างนั้น แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป...

“เอ่อ...พี่เกมครับ มีบางเรื่องที่ผมยังสงสัย”

“หืม?”

พี่เกมเลิกคิ้วมองมา ในขณะที่ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มีอีกคำถาม...ที่แม้ผมจะพอรู้คำตอบอยู่แล้ว...แต่ก็ยังอยากถาม เรื่องนี้ผมไม่อยากได้ยินจากปากของพี่พ่าย... เพราะคิดว่าได้ยินจากปากของคนอื่น...คงเจ็บน้อยลง

“พี่พ่ายกับพี่ดรีม...เคยรักกันเหรอครับ”

พี่เกมมองหน้าผม สีหน้าลำบากใจนั้นไม่ได้ช่วยให้ความกดดันที่มีหายไปได้เลย ผมกลับยิ่งเจ็บ...เจ็บมากขึ้นกว่าเดิม ทั้งๆ ที่เตรียมใจไว้แล้วและคิดว่ามันคงเจ็บไม่เท่าไหร่ แต่...ไม่ใช่

“ไม่มีใครที่ยอมเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อคนที่ไม่ได้รักหรอก...ใช่ น้องดรีมน่ะรักป๋า และพี่ก็คิดว่าป๋าคงรู้สึกไม่ต่างกัน”

ความจริง...ไม่ว่าจะจากปากใคร...มันก็เจ็บไม่น้อยไปกว่ากันเลย

“แล้วจนถึงวันนี้...เขาก็ยังไม่ลืมพี่สาวของผมใช่ไหมครับ”

พี่เกมฝืนยิ้มมาให้ แล้วลูบหัวผมเบาๆ “พี่ตอบไม่ได้หรอก...เพี้ยนหาคำตอบเอาเองดีกว่าไหม”

ผมยังจะมีแรง...หาคำตอบอีกเหรอครับ คนอย่างผม...จะมีอะไรไปสู้กับคนที่อยู่ในใจของเขา ในเมื่อคนที่อยู่ในใจของเขา...ผมก็พ่ายแพ้ให้มาแล้วเช่นกัน

[Snufflehp]

หมออนุญาตให้ผมออกจากโรงพยาบาลในอีกวันต่อมา ผมกลับมาทำงานตามปกติ เป็นผมคนเดิมอย่างที่เคยเป็นมา ใช่...เป็นคนเดิมก่อนหน้าที่จะรู้จักกับไร้พ่าย ผมคิดว่ามันคงไม่มีความจำเป็นที่ผมกับเขาจะพูดคุยกันอีกแล้ว ผมไม่ได้โกรธที่ใครๆ ต่างก็ปิดบังเรื่องต่างๆ กับผม พี่เกมกับพี่เอผมก็ปฏิบัติกับเขาเช่นเดิม เพราะที่ผ่านมา...ความรู้สึกที่พวกเราได้อยู่ด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด ส่วนพี่กิ๊ฟ ผมยังไม่มีเวลาเคลียร์กับเธอ เพราะเธอพาแฝดสามและท่านประธานไปเที่ยวพักร้อนกับครอบครัวของเธอที่ต่างประเทศ และยังไม่มีกำหนดกลับ

ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร...ในเมื่อโลกใบนี้ผู้คนต่างก็ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์อยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องผิดปกติแต่อย่างใด เป็นเพียงแค่กลไกของจิตใจมนุษย์เท่านั้น สำหรับไอ้มาวิน มันย้ายตัวเองมาประจำที่ไซต์งานที่ผมอยู่เป็นที่เรียบร้อยด้วยคำสั่งของท่านประธาน แม้แต่พี่พ่ายก็ยังขัดไม่ได้ ท่านประธานผู้ช่างไม่รู้เรื่องอะไรกับใครเขา ท่านโง่เง่าไม่ต่างจากผม เกิดเรื่องมากมายภายในครอบครัวของท่าน แต่ก็ยังยิ้มชื่นอยู่กับหลานๆ ที่ไม่ประสีประสา ความเละเทะที่ลูกๆ เป็นคนก่อขึ้นมา ผู้เป็นพ่อไม่ได้มาร่วมรับรู้แม้แต่น้อย

คงคิด...ว่าคนอื่นๆ บนโลกนี้โง่กันหมด มีแต่ตัวเองที่ฉลาดอยู่คนเดียวล่ะมั้งครับ คนๆ นั้นน่ะ...

“ไง ตกกระป๋องแล้วเหรอครับ ไม่เดินชูคอเหมือนอาทิตย์ก่อนแล้วเหรอ” ไอ้มาวินเป็นอีกคนที่บางทีผมก็คิดว่ามันโง่ ถ้ามันจะสุขุม ใจเย็นกว่านี้ คงเป็นตัวอันตรายที่ผมนึกหวั่น แต่เพราะมันแสดงออกให้เห็นว่ามันเกลียดผมจนอยากจะฆ่ามากแค่ไหนนั่นแหละ ผมถึงได้ไม่กลัวเลย หากตัวเองต้องตาย ตำรวจคงพุ่งเป้าไปจับมันโดยทันที

มันมักจะแวะมาที่ออฟฟิศเพื่อมาส่งสายตาอาฆาตให้แล้วก็กลับออกไป แต่ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกที่มันตัดสินใจเข้ามาคุยด้วย คงเพราะรู้ว่าวันนี้พี่เกมกับพี่เอไม่อยู่ที่ออฟฟิศล่ะมั้ง

“อย่างนี้ล่ะน้า... ของเล่นยังไงก็คือของเล่น พอเบื่อเขาก็ทิ้งขว้าง ไม่เหมือนคนที่เขาต้องการจริงๆ ไม่ว่ากี่ปีก็ยังได้เป็นที่หนึ่งเสมอ”

“หมายถึงตัวเองหรือน้องสาวเหรอครับที่เป็นที่หนึ่ง? หรือน้องเดียร์ที่เจ้านายของคุณกำลังกกกอดอยู่ทุกวันทุกคืน?”

“นี่มึงรู้เรื่อง...”

“ใช่สิครับ...ผมรู้ดีทีเดียวล่ะ แต่น้องสาวของคุณนี่...ยังเป็นที่หนึ่งได้ไหมนะ โอ๊ะ ทำหน้าตกใจเลยเหรอ อย่าลืมสิครับว่าผมก็เคยได้กับเจ้านายคุณมาก่อน นี่ที่จริงถ้าผมไม่เบื่อเขา ก็อยากจะสานต่อด้วยอยู่หรอก...แต่ไร้พ่ายน่ะเป็นผู้ชายที่โคตรน่าเบื่อ แถมยังซื่อบื้อไม่รู้แม้กระทั่งว่าลูกน้องตัวเองอยากได้เป็นผัวจนตัวสั่น โอ๊ะ ผมไม่ได้ว่าคุณนะครับ แค่พูดลอยๆ”

“มึง...!!” ไอ้มาวินแทบล้มโต๊ะ ติดที่ว่าโต๊ะที่ผมนั่งทำงานอยู่ตอนนี้มันไม่สามารถทำได้ ถึงได้เตะเก้าอี้ที่ตัวมันนั่งล้มคว่ำไปแทน ก่อนจะยกปืนขึ้นมาตรงหน้าผม

“ลูกน้องกูไม่น่าทำพลาด น่าจะแทงไอ้หมาปากดีอย่างมึงให้ตายไปซะ”

“หมาลอบกัดอย่างมึงมันก็มีดีแค่เห่าล่ะวะ แน่จริงมึงก็ยิงมา! ถ้ากูไม่ตาย มึงกับน้องมึงนั่นแหละที่จะตาย ทำให้เหมือนตอนที่พี่สาวกูตายดีไหม”

“ไอ้เพี้ยน!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

มีพี่พนักงานคนอื่นๆ ที่กลับมาจากพักกลางวันร้องลั่นออฟฟิศ ไอ้มาวินจ้องมาที่ผม โทสะของมันมากจนผมแน่ใจว่ามันคงลั่นไกในอีกไม่กี่วินาทีนี้

“พี่สาวของมึงมันโง่เอง โง่ๆ แบบนังนั่นก็สมควรตาย”

“กูไม่แปลกใจจริงๆ นะมึง...ว่าทำไมมึงเป็นคนแบบนี้ เพราะไม่มีใครคอยสั่งสอนสิท่า ถึงได้ตัดสินเอาเองว่าคนโง่สมควรตาย งั้นกูจะสอนมึงเองว่า คนฉลาดอย่างมึงก็สมควรตายเหมือนกัน!”

ปัง! เพล้ง!

มันตั้งใจยิงไปโดนแจกันดอกไม้บนตู้เอกสารข้างหลังของผม แต่ผมก็ได้แค่ยืนยิ้ม ...ผมไม่กลัวตายหรอก ตอนนี้ก็ไม่ได้มีใจอยากจะมีชีวิตต่ออยู่แล้ว คนอย่างผม...คนอย่างผม...

“แม่งห่วยว่ะ ถ้าอยากฆ่ากูจริงๆ ก็เล็งให้ดีๆ ความกล้าระดับเด็กอนุบาลอย่างมึงนี่โคตรน่าสมเพช คงทำได้แค่รังแกเพศแม่สิท่า”

“ไอ้เหี้ย...คนอย่างมึง...”

ไม่ทันที่ไอ้มาวินจะได้ลั่นไกอีกครั้ง พี่พ่ายก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี เขาคงวิ่งมา เพราะใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ แถมยังได้ยินเสียงหอบเบาๆ ด้วย

“มากไปแล้วมาวิน!” เสียงตวาดของพี่พ่ายทำให้ทั้งผมและไอ้มาวินสะดุ้งโหยง มันหันกลับไปมองแล้วยอมลดปืนลงแต่โดยดี และโดยไม่ทันตั้งตัว พี่พ่ายก็ชักปืนออกมา เขาติดตั้งที่เก็บเสียงลงที่ปืนอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเล็งและเหนี่ยวไก

ผมอ้าปากค้างมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เสียงปืนที่ดังขึ้นเล็กน้อยจากที่เก็บเสียงกับภาพไอ้มาวินล้มลงไปตรงหน้า เลือดไหลจากหัวไหล่ขวาอาบเสื้อเชิ้ตสีขาวของมัน ใบหน้าที่ไร้ความปราณีของพี่พ่ายทำให้ผมนึกกลัวขึ้นมาจับใจ ไม่เคย...ผมไม่เคยเห็นเขาทำหน้าแบบนี้เลย...แม้เขาจะโกรธมากแค่ไหน...ก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

“นาย...นายยิงผมทำไม...ยิงผมทำไม” น้ำตาของมันไหลออกมา ชั่วอึดใจเดียวที่ผมรู้สึกเวทนาสงสาร แต่แค่ไม่กี่วินาทีที่นึกถึงเรื่องที่มันทำ ความรู้สึกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยความสะใจแทน

“ผมเตือนคุณแล้ว ว่าถ้าขัดคำสั่ง คุณเจอกับผมแน่ แต่คุณก็ยังทำ ที่นี่เป็นไซต์งานที่ผมรับผิดชอบ พนักงานของผมทุกคนอยู่ในความรับผิดชอบของผม แต่คุณก็ยังกล้าก่อเรื่อง ถ้าคุณไม่ฟังคำสั่งของผมแล้ว ตั้งแต่วันนี้...อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก”

“มันก็แค่ข้ออ้าง! ที่นายยิงผมเพราะนายรักมัน! นายปกป้องมัน! นายบอกว่าผมขัดคำสั่ง แต่นายต่างหากที่ทรยศความเชื่อใจของผมก่อน!”

“ออกไป!”

“แล้วนายจะต้องเสียใจที่ทำกับผมแบบนี้”

“กูบอกให้ออกไป!”

ไอ้มาวินค่อยๆ ลุกขึ้น มันโซซัดโซเซไปมา พี่พนักงานที่จับกลุ่มกันอยู่มุมห้อง เฝ้ามองมาด้วยความกลัวนั้นร้องไห้ออกมาแทบทุกคน เพราะส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง คงไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้

“อย่าแจ้งตำรวจ ถ้าใครเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อ ผมจะฆ่าทิ้ง!” พี่พ่ายหันไปกำชับกับพวกพี่ๆ ที่ผมคิดว่าพรุ่งนี้เช้าคงมายื่นใบลาออกกันแน่ ก่อนเขาจะเดินมายืนตรงหน้าผม แล้ว...

เพียะ!

ใบหน้าผมหันไปตามแรงตบของเขา ความแรงที่เข้าปะทะทำให้ผมเผลอกัดริมฝีปากตัวเองจนได้เลือด

“ถ้ามึงอยากตายนัก ก็ไปตายที่อื่น!”

ความโกรธของพี่พ่ายทำให้ผมไม่กล้าเถียงอะไรกลับไป เพราะได้เห็นแล้วว่าคนๆ นี้ไม่พูดขู่เลยแม้แต่น้อย เขาเหนี่ยวไกปืนอย่างไม่ลังเล ความโหดเหี้ยมนั้นทำให้ไม่กล้าที่จะไปยั่วยุอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ในเมื่อพี่พ่ายตอนที่โกรธผมเมื่อก่อนนั้นน่ากลัวน้อยกว่าตอนนี้นัก

“เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาด” เขาหันไปสั่งกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่นั่งหน้าซีดอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองอยู่ไม่ไกล ก่อนจะหันกลับมากระชากแขนผมให้เดินตามเข้าไปในห้องทำงานของเขา

แล้วนี่...ทำไมผมต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อยู่กับเขาสองต่อสองด้วยวะ เพราะหลังออกจากโรงพยาบาลผมก็เลี่ยงจะเจอเขามาตลอด ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขา...ไม่มีเรื่องที่ต้องเคลียร์กันอีกแล้ว เพราะตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่าผมไม่ควรรักเขาต่อไป แม้ว่าในทุกๆ วัน ผมจะยังคิดถึงตอนที่เรามีความสุขด้วยกันก็ตาม

“จะให้คนย้ายโต๊ะทำงานเข้ามาในห้องของผม”

“ไม่จำเป็นครับ”

“ไม่ได้ถามความเห็น”

“ไอ้...”

“หึ...ไม่ด่าล่ะ”

“ผมไม่กล้าด่าหรอกครับ...ก็คุณเป็นเจ้านาย”

“เพิ่งรู้รึไง”

“ครับ เพิ่งรู้”

“ก็ดี”

“...”

“ตัดใจจากผมให้ได้ล่ะ...ไม่อยากต้องรู้สึกผิด”

ผมจับของที่อยู่ใกล้มือขว้างไปทางเขาทันที และตามด้วยสารพัดสิ่งของที่ผมจะหามาได้ แต่ขว้างไปเท่าไหร่ก็ไม่โดนตัวเขาเลยแม้แต่น้อย...คงเพราะ...ผมไม่อยากทำให้เขาต้องมีแผลอีก

ก็ถ้าไม่ทำเป็นโกรธ...ผมคงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ

“ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดอะไรนี่ เพราะตอนนี้ผมก็เกลียดคุณอยู่แล้ว คุณทำให้เมียและลูกของผมตาย แม้ว่าเธอจะเต็มใจก็เถอะนะ แต่ประเด็นมันก็อยู่แค่ว่าคุณได้กระจกตาไปแล้ว และก็ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอด นั่นแหละผมจึงเกลียดคนอย่างคุณ อยากควักลูกตาออกมาอยู่หรอก แต่ชีวิตในคุกคงไม่เข้ากับผมเท่าไหร่ คงได้แต่แช่งให้คุณตายๆ ไปนั่นแหละนะ คนอย่างผมคงทำได้แค่นั้น”

เขาไม่รู้หรอก...ว่าผมต้องฝืนตัวเองมากแค่ไหนที่จะพูดคำเหล่านี้ออกไปได้ เราไม่มีทางเป็นคนรักกัน...ไม่มีความหวังนั้นมาตั้งแต่แรก แต่ผมก็ยัง...รักเขามากอยู่ดี

“ถ้าอยากได้...ผมจะคืนมันให้ ผมก็ไม่ได้อยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“ไม่ต้อง! เอาคืนมาให้แล้วผมจะเอาไปทำอะไรได้! ไหนๆ ตอนนี้มันก็อยู่กับคุณแล้วนี่ พี่ก็คงอยากให้มันอยู่กับคนที่พี่รักด้วย ผมมันคนนอก ไม่ต้องมาสนใจความรู้สึกของผมหรอก! เพราะมันไม่ได้ทำให้คุณเป็นคนดีขึ้นมาเลยสักนิด”

“เป็นเด็กดีมากกว่าที่คิดนะ...”

“...”

“อ่อนโยนและก็โง่เหมือนอย่างที่พี่สาวคุณบอกไว้”

“...”

“แต่ยังไงก็...ขอบคุณ”

เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะยิ้มอย่างที่ผมมั่นใจว่ามันคงเป็นรอยยิ้มแรกที่มาจากใจของเขา รอยยิ้มที่พี่สาวของผมคงเห็นมานักต่อนัก รอยยิ้มที่ไม่มีวัน...เป็นของผม

พี่พ่ายกดโทรศัพท์เรียกให้คนเข้ามาเก็บกวาดห้องทำงาน ในขณะที่ผมได้แต่นั่งเงียบ...

หึ! อ่อนโยนเหรอ...พี่คิดผิดแล้ว ผมน่ะ...ไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น แต่ที่มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ก็เพราะเป็นพี่ต่างหากพี่พ่าย... เพราะผมรักพี่ไปแล้ว...ผมจะทำร้ายพี่ได้ยังไง แค่เห็นพี่เจ็บ...ผมก็เจ็บมากกว่าพี่หลายเท่า เหตุผลง่ายๆ แค่นี้...พี่ก็มองไม่ออกเหรอ... ทำไมถึงซื่อบื้อได้ขนาดนี้นะ

“แล้วไอ้มาวิน...คุณจะทำยังไงกับมัน ผมคิดว่ามันคงหาทางแก้แค้นอยู่แน่ๆ”

“เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง คุณไม่ต้องยุ่ง”

“แต่มันก็เป็นเรื่องของผมเหมือนกันนะ! มันมีปัญหากับผม!”

“ไม่เกี่ยวว่าเขาจะมีปัญหากับคุณ ในเมื่อตอนนี้คุณเป็นพนักงานของผม อยู่ในความรับผิดชอบของผม”

“แค่พนักงานกระจอกๆ คนหนึ่ง ท่านรองประธานกรรมการไม่ต้องสนใจหรอกครับ”

“พนักงานทุกคนมีความสำคัญ ไม่มีพวกคุณบริษัทก็ไปต่อไม่ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเถียง ไปย้ายของเข้ามาในห้องทำงานผมได้แล้ว”

“สั่งเอาๆ เกิดมาทำเป็นแค่นี้เหรอ ผู้ชายน่าเบื่ออย่างคุณนี่ชาตินี้ก็หาเมียไม่ได้”

“ผมมีลูกสามคนและภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย สิ่งที่คุณคาดเดาคงไม่ใช่แล้วล่ะ”

“เออ! ไอ้บ้า!”

อดโมโหไม่ได้จริงๆ เรื่องแค่นี้ไม่ต้องมาบอกหรอก! ผมรู้อยู่แล้วเว้ย! รู้อยู่แล้ว...ไม่ต้องมาบอกให้ใจมันเจ็บมากไปกว่านี้หรอก!

กว่าจะย้ายของเข้ามาในห้องทำงานของท่านรองประธานกรรมการเสร็จก็เล่นเอาหอบ โต๊ะทำงานของผมก็ย้ายมาอยู่ในมุมหนึ่งของห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ว่าแต่อย่างนี้ จะมีสมาธิทำงานได้ยังไงกันเล่า!

ก๊อกๆๆๆๆ

“ไอ้ป๋า!! เมื่อกี้แม่ค้าที่ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ๆ ออฟฟิศเราที่มึงให้กูไปซื้อก๋วยเตี๋ยวนี่มาให้อ่ะ เขาบอกว่าได้ยินเสียงคล้ายๆ ปืนดังมาจากที่นี่ เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงวะ แล้วมีใครเป็นอะไรไหม”

ก็ถ้าป้าที่ร้านก๋วยเตี๋ยวได้ยิน แล้วทำไมไม่แจ้งตำรวจให้มาที่นี่ แต่คิดอีกที ถ้ามาพี่พ่ายก็คงถูกจับเป็นคนแรกเพราะแม่งเสือกยิงคนไปแล้วหนึ่งคน แต่โชคยังดีที่แม่สายนั้นเป็นดินแดนแห่งความโกลาหลโดยแท้ มันจึงเป็นเหมือนเรื่องธรรมดาล่ะมั้งถ้าจะได้ยินเสียงทำนองนี้ หลายๆ คนคงนึกว่าหม้อแปลงระเบิด

“ถามเด็กนั่นดู” พี่พ่ายโบ้ยมาทางผม ในขณะที่พี่เอก็เบนเข็มมาที่ผมเช่นกัน

“เอ้า ต้นเหตุเพราะมึงเองเหรอ มีเรื่องอะไรวะ เล่าหน่อยๆ เอ้า นี่ก๋วยเตี๋ยว มีคนสั่งให้ซื้อมาให้ คิดว่าคงยังไม่ได้กินมื้อเที่ยง”

ผมมองไปทางพี่พ่าย รู้อยู่แล้วว่าคนที่จะใช้พี่เอได้มีแต่เขา แต่ผมก็ไม่ได้พูดขอบคุณกับเขาไป ไม่อยากต้องรู้สึกมีความหวังกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้หรอกครับ เพราะยังไงซะ...เขาก็ไม่มีทางคิดอะไรกับผมอยู่แล้ว

“ไอ้มาวินมันมาหาเรื่องผมน่ะครับ แต่คุณไร้พ่ายเขาไล่ไปให้แล้ว”

“โอ้โห นี่มันกล้า แต่ว่าทำไมเรียกกันซะห่างเหินอย่างนั้น เรียกพี่พ่ายอย่างเดิมก็ได้ พี่อนุญาต”

“มึงจะไม่ถามกูสักหน่อยเหรอไอ้เอ”

“ไม่อ่ะ ไม่ถาม กูเบื่อคนท่ามากอย่างมึง” พี่เอพูดจบก็โดนปากกาขว้างใส่ ตามสไตล์เดิมๆ ของพี่พ่าย ผมแอบหัวเราะเบาๆ แต่พอสบตากับเขาก็หยุดหัวเราะไปซะอย่างนั้น...

“แล้วไงต่ออ่ะ มันยอมกลับไปดีๆ เหรอ”

“ไม่หรอกครับ เขาโดนเพื่อนพี่เอยิงที่แขนอ่ะ ไม่รู้ตอนนี้เสียเลือดจนตายไปแล้วหรือยัง”

พอพูดขึ้นมาก็ชักจะเป็นกังวลเหมือนกัน ถ้าเกิดมันตายขึ้นมา พี่พ่ายไม่ต้องติดคุกเหรอ!

“ป๋า! ทำไมมึงวู่วามอย่างนี้! ไอ้ห่านี่ทำไรไม่คิดหน้าคิดหลังอีกละ ไอ้เกมรู้คงได้บ่นมึงจนหูชาแน่ๆ กูจะฟ้องมัน” พี่เอไม่ได้ดูซีเรียสอย่างที่เขาพูดเลย ราวกับเป็นเรื่องปกติมากกว่าที่ได้รู้ว่าพี่พ่ายชักปืนยิงคนได้อย่างไม่ลังเล

“พี่เอ สอนผมยิงปืนหน่อยสิ ผมอยากมีไว้ป้องกันตัวอ่ะ”

“ให้ป๋าสอนสิ นั่นเกือบติดทีมชาติเลยนะ คะแนนเต็มสิบให้ยี่สิบเลยอ่ะ”

“เอ่อ...งั้นก็ ไม่ดีกว่า แหะๆ”

“ทำไม เรียนกับผมมันมีปัญหาตรงไหน”

“มีปัญหาที่ตรงหน้าไม่รับแขกของคุณนั่นแหละครับ”

“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ เพี้ยนแม่งพูดถูกใจว่ะ”

“ผมพูดความจริงเหอะ”

หลังจากนั้นผมก็ได้รู้เลยว่าพี่พ่ายใช้ปากกายี่ห้อไหนบ้าง เพราะมีกี่ด้ามก็เล่นขว้างมาหมด เป็นพายุปากการาคาแพงที่ผมกับพี่เอต้องหลบใต้โต๊ะกันให้วุ่น...

นี่...พี่พ่าย... เป็นแบบนี้ดีแล้วสินะครับ ผมทำได้ดีแล้วใช่ไหม...

....................................................................TBC....................................................................

เพี้ยนซะอย่าง...ปรับตัวได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงงงงง

ยังรักพี่พ่ายไม่เสื่อคลาย

[บูมพอส]

กรี้ดด เปิดมาก้เจอเลย   นังพ่ายยยย ><

[boboman]

หมั่นไส้อิป๋าว่ะ -_-^^
อ่านไปแล้วขัดใจพี่แก ฮึ่ยยย! ซึนชิบเป๋ง
เหนืออื่นใดขอกระทืบอิเห้มาวินก่อน แม่งงง!! -_-^^^
ส่วนเพี้ยนก็รู้ความจริงบ้างละ อาการหนักเลย แต่แป๊บๆ นางก็กลับมาบ้าเหมือนเดิม โดยเฉพาะเรื่องเกาหลีเนี่ย อินี่มันไม่ยอมทิ้งจริงๆ เว้ยเฮ้ย!
แต่โคตรฮาตรงที่พี่เกมพูดเรื่องนักโทษห้ามเข้าเกาหลี คือมาม่ากันอยู่ดีๆ ดันมีฉากนี้ออกมาซะงั้น ผมนี่เงิบครัช!

[teamkoyza]

หึหึ 
แล้วให้ย้ายเข้าไปทำงานในห้องเดียวกัน ไม่ ปา ปากกากันทั้งวันเลยรึ
 

[tkaekaa]

“เพี้ยน! ทำอย่างนั้นจะติดคุกนะ เป็นนักโทษเขาห้ามเข้าประเทศเกาหลีเลยนะจะบอกให้”

“เอ๋...จริงเหรอ” พี่เกมพูดจริงๆ เหรอวะ  ประโยคนี้ลั่นเลยครับ 555 ทั้งๆที่กำลังดราม่า จะซับเลือดให้อิป๋าแท้ๆเลย
ว่าล่ะน้องเพี้ยนฮีมีกลไกป้องกันตัวเอง คนอมทุกข์คืออิป๋าสินะ

[Sahrapova]

เริ่มอารมณ์เสียกับพี่พ่าย ยังเฝ้ารอวันที่พี่พ่ายจะเป็นฝ่ายตามบ้าง 

[lizzii]

มาวินบ้าไปแล้วแน่ๆ น่ากลัวว

[me12inzy]

ขอให้เพี้ยนเลิกทุกข์จากคนเลวๆสักที คนที่ไม่เคยรักเรา ให้มันแย่ไปคนเดียวเลยเหอะ ปัญหาอะไรก็มาจากมัน เกลียด

[Nus@nT@R@]

ความจรืงที่แสนเจ็บปวด
เพี้ยนเข้มแข็งไว้นะ

[boonpa]

อยู่ห้องเดียวกันได้ตีกันตายไปข้างแน่

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

อยากให้เพี้ยนทิ้งห่างกับพ่ายบ้าง จะได้รู้สึก

[rujaya]

เกลียดอีพี่พ่าย #ทีมเพี้ยน

[Mouse2U]

พี่พ่ายทำเสียเรื่องจริงๆ เลยค่ะ แทนที่จะเก็บมาวินเอาไว้ใกล้หูใกล้ตาตัวเองหน่อย แต่นี่อะไรไปสุมฟืนใส่มาวินเสียอย่างนั้นล่ะ ไม่ไหวเลยจริงๆ

[►MoNkEy-PrInCe◄]

ดีจังที่ไม่ม่า ชอบนะที่ผลมันออกมาเป็นแบบนี้
เพี้ยนยังไงมันก็คือเพี้ยนอยู่วันยังค่ำแหละ