หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86

[lahlunla]

โอ้ย เดาเรื่องราวไม่ได้เลย
มักหักมุมเหมือนกล้วยหักมุกเลย?

ให้ตายสิ ตกลงว่าดรีมท้องกับใคร หรือเพี้ยนเป็นหมัน ห๊ะ อะไรยังไง

เข้มข้นขึ้นทุกทีแล้วสินะ

อิพี่พ่ายยยยยยย แกทำไมรู้ทั้งรู้ว่าน้องจะทำอะไรทำไมไม่ห้าม ถ้าเพี้ยนบ้ากว่านี้แกจะฉุดไหวหรอ

ว่าแต่พี่พ่ายยาวถึงสะดือจริงอ่ะ

[Fragrant]

โอ้ว ตอนนี้รู้สึกเข้มข้นมากเลยอ่ะ น้องเพื้อนผู้ใส่ซื่อ แต่จริงๆแล้วไม่ได้ใสเหมือนหน้าตานะขอบอก นี่แหละที่มาของตอนแรกการะเดิมพันระหว่างพี่พ่ายกับน้องเพี้อน มันช่างลึกซึ้งจริงๆให้ดิ้นตาย
จ่อตูดคนแต่งรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ 

[bpyt]

มีใครไม่ใส่หน้ากากบ้างเนี่ยเรื่องนี้
สุดยอดเดาจนงงไปหมดแระ 555

[pipoo]

ทีมเพี้ยนต่อไป เรายังรักเหมือนเดิม

[Nathi]

คิดแล้วว่าคนที่เลี้ยงไร้พ่ายให้โตมาแบบนี้ได้ต้องไม่ธรรมดา  แล้วต่อไปจะทำไงกับความรักของทั้งสองคนล่ะกลุ้มใจจริงๆ

[YING_YING]

เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[▶August5th◀]

เพี้ยนใจร้ายอ่ะ ตอนแรกก็กะว่าไม่สงสารพี่พ่ายนะ
แต่พอมาถึงตอนนี้จริงๆ ก็อดสงสารพี่พ่ายไม่ได้

[Kaewkaew]

ก็กำลังเครียด ๆ สารภาพว่า เงิบมาก
ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ // ช่วงต้น
คือจริงๆแอบเงิบที่เพี้ยนพูด แต่หวังว่าไร้พ่ายคงจะเข้าใจ

หวังมานานกับ ช่วงของไร้พ่าย แต่แหม่ อึดอัดเสียเหลือเกิน
กลับมาอ่านฝั่งเพี้ยนนี่รู้สึกปลอดภัยสุดและ  จริง ๆ

ขำตรง มาวินคุง เนี่ย กำลังตึงๆ เลย ถึงกับฮา
หยอดมุขได้ตรงจุดมาก 5555

แล้วฝั่งนั้นใครยิง ฝั่งจากคุณพ่อหรอ ยิงใครกันแน่ ตกลงยิงภัทรหรือยิงเพี้ยน

แต่สุดท้ายเพี้ยนก็แค่จัดการมาวิน รู้หลายอย่างอยู่นะเพี้ยน

ที่ผ่านมาเราโดนหลอกใช่มั้ย ใครเป็นเหมือนเราบ้าง 
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนโดนหลอก แต่จริง ๆ ก็อาจจะไม่ รึเปล่า 


รอตอนต่อไป 
 

[ขนมโก๋]

ซับซ้อน

[me12inzy]

ว่าละ พ่ออิพี่พ่ายนี่มีอะไรไม่ชอบมาพากล นางlast bossจ้าาา โหดมากก ร้ายสุด
ณ ที่นี้ต้องขอขมาพี่พ่ายโด้ยนะคะ ด่านางไปไกลล้านปีแสง แต่ยังเอ็นดูหนูเพี้ยนอยู่555  เป็นผช.ที่น่าสงสารนะ รู้ทุกอย่างแต่จะเข้าข้างใครมากไปก็ไม่ได้ มาวินนี่ตกกะใจแรงมากกก แซ่บคนแก่หรอหล่อน

[OraeiAiYamapi]

ขอเอามีดที่จะใช้แทงป๋าพ่ายกลับคืน แล้วขอเอาแทงตัวเอง ฮืออออ นู๋เพี้ยนนู็ทุ่มสุดตัวมากลูก แต่เราก็ยังสงสารเพี้ยนอยู่ดี คนแบบเพี้ยนน่าสงสารนะ แต่พี่พ่ายก็น่าห่วงไม่ต่างจากใครเลย

[saotome]

หักมุมเกินไปแล้ววว

[ssipra]

อือหือนังน้องเพี้ยน แซ่บไปอีกกกกกกกกกก

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อปวดตับ ตลับเมตร

[Apple_matinie]

เริ่มไม่ไหว 

[JaaJaaJaaJaa]

เอิ่ม...คุณปู่ปะปะปะเป็นระระระรับ 
ขอลาไปเรียกสติกลัยมาแพร๊พนะไรต์

[followme]

ว่าจะไม่อ่านแล้วเรื่องนี้แต่อดไม่ได้
พอได้มาอ่านก้อยิ่งงงไปใหญ่ พอๆๆแล้วกะเรื่องนี้
รอเรื่องหน้าของนักเขียนดีกว่า

[May@love]

เพี้ยนจ๊ะความสุขมันไม่ยืนยาวอย่างที่คิด เหมือนชีวิตคนเรา
ตอนนี้ตัวเองก็เจ็บปวดส่วนอิป๋ามันก็กระอักเลือดไม่ต่างกัน

ปลายทางอาจจะยังไม่มองเห็น แต่ระหว่างทางเค้าอยากให้ตัวมีความสุข


ปล.มาวินคุง ผู้ชายน่าสงสาร

[Wannida]

มันต้องแบบนี้สิเพี้ยน
เอาคืน เอาคืน 

[Biwty...]

เออ มึงไม่ได้ตายดีแน่ไอ้มาวินคุง

[BoolinMini]

เงิบโดยถ้วนหน้า เงิบไปตามๆกัน เพี้ยน!!!!แกมันร้ายยยย แต่เราว่าเพี้ยนรู้ว่าไร้พ่ายไม่โง่ เพราะไม่งั้นเพี้ยนคงไม่บอกให้ที่เหลือให้ไร้พ่ายจัดการ อย่างที่เพี้ยนบอก เรื่องเดียวที่ไม่หลอกไม่โกหกกันคือ เพี้ยนรักไร้พ่ายจริงๆ

[hinago]

เดี้ยวๆๆๆ เนื้อเรื่องมันหักมุมตรงมาวินมากอ่ะ เราคิดว่านายเขาหลงป๋าแบบกู่ไม่กลับที่ไหนได้ ......
อึ้งรับประทานค่ะ

[caramel]

เพี้ยน!!!แกรมันร้ายยยย!!!!!!
ทำฉันเงิบมากกกกกนะเอาจริงๆ
นี่ทีมแกนะจะเปลี่ยนทีมก็งานนี้แหละ5555555555

[Takarajung_TK]

ซับซ้อนจัง ยิ่งอ่านยิ่งเครียดนึกตอนจบสวยๆ ไม่ออกเลย
 

[p9hmiew]

ซับซ้อนไปอีกก พลิกล็อคกันน่าดูถล่มทลาย อยากอ่านต่อแล้วค่า

[momobang]

ขอย้ายไปอยู่ #ทีมไร้พ่าย

[Sahrapova]

ทีมไร้พ่ายถาวรละ เบื่อเพี้ยนอ่ะทะนงเกิ้นนน 

[maru]

แต่ละคน

[Snufflehp]

ตอนที่ 28

“พะ...” ผมได้แต่อ้าปากค้าง ความคิดที่จะเรียกชื่อผู้ชายที่ขับรถมาจอดตรงหน้าก็เป็นอันตกไป เพราะความประหลาดใจมันเข้ามาแทนที่

คุณภัทรที่กำลังใช้โทรศัพท์มือถือโทรเรียกให้คนของบ้านพี่กิ๊ฟมารับก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างจากผม พี่พ่ายมาได้ยังไง...มาตอนไหน แล้วใครเรียกมา! ไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังจูบร่ำลากับผมที่สนามบินอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้...

“ขึ้นรถ” เสียงเข้มๆ นั้นดังลอดมาจากในรถที่กระจกหน้าต่างถูกลดระดับลง “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”

“เพี้ยน พี่ว่าตอนนี้เราไปกับคุณไร้พ่ายก่อนเถอะ คงปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่” คุณภัทรสะกิดแขนผมเล็กน้อย พร้อมกับกระซิบข้างหูว่า
“พี่พกปืนมาด้วย ไม่ต้องกลัว”

อะไรคือไม่ต้องกลัวครับ ...หมายความว่าถ้าพี่พ่ายคิดร้ายขึ้นมาจะยิงเขาหรือไง ผมไม่ยอมเด็ดขาดเลย! การทำร้ายพี่พ่ายเป็นสิ่งสุดท้ายในโลกที่ผมคิดจะทำ แต่ถึงอย่างนั้นสถานการณ์ในตอนนี้อาจจะไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้หากว่าต้องป้องกันตัวจริงๆ

“ครับ” ผมตอบรับไปเบาๆ ยื่นมือสั่นๆ ของตัวเองไปเปิดประตูรถ ก่อนจะขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ ส่วนคุณภัทรขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง

“พี่มาที่นี่ได้ยังไงอ่ะ ตกใจหมดเลย” ผมพยายามยิ้มกลบเกลื่อน แต่ก็พอรู้ว่าไม่สามารถปิดบังความตกใจที่มีได้ “ตามผมมาใช่ม้า คิดถึงกันมากขนาดนี้เลยเหรอ”

“อืม” พี่พ่ายตอบรับ ดวงตาคมดุมองสบตากับผมตรงๆ ทำให้ผมเป็นฝ่ายเลี่ยงสายตาไปแทน “คิดถึง”

ถ้าพี่พ่ายตอบปฏิเสธ ผมคงมีคำพูดยาวๆ มาต่อบทสนทนากับเขาได้มากกว่านี้ แต่เพราะเขายอมรับด้วยสีหน้าที่จริงจัง ผมก็เลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี

“ให้ไปส่งที่ไหน” คำถามของพี่พ่ายไม่ได้เจาะจงคนตอบคำถาม แต่สายตาของเขาเหลือบมองไปที่กระจกมองหลัง

“บ้านคุณกิ๊ฟครับ”  คุณภัทรให้คำตอบ ในขณะที่พี่พ่ายพยักหน้า

รถคันหรูของพี่พ่ายพาผมกับคุณภัทรออกมาจากบริเวณโรงพยาบาล ผมได้แต่นั่งจิกเล็บลงบนแขนตัวเอง หวังว่าความเจ็บจะทำให้หยุดสั่น ความมึนงงที่เข้ามาจู่โจมตอนนี้ทำให้ผมนึกกลัวขึ้นมาจับใจ...ผมกลัว...กลัวความนิ่งเงียบของพี่พ่ายในตอนนี้เหลือเกิน ผมอยากให้เขาถาม อยากให้เขาแปลกใจ อยากให้เขาทำเหมือนกับว่าบังเอิญไปเจอผมกับคุณภัทรที่โรงพยาบาลนั้น แต่ลึกๆ ในใจของผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

พี่พ่ายขับรถมาจนถึงหน้าบ้านพี่กิ๊ฟ คุณภัทรกล่าวขอบคุณแล้วลงจากรถไป ส่วนผมนั้น...ยังคงลังเล ผมไม่รู้ว่าหากเปิดประตูลงไปตอนนี้ เรื่องที่ทำมาทั้งหมดจะพังลงไหม หรือถ้าผมเลือกจะอยู่บนรถกับพี่พ่ายแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร...เรื่องของผมกับเขาจะยังคงดำเนินต่อไปได้หรือเปล่า

ก๊อกๆๆ

คุณภัทรเคาะกระจกสองสามที ผมจึงกดปุ่มให้กระจกเลื่อนตัวลง

“เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ” ผมแสร้งตีหน้าซื่อถาม

“พี่จะขอบคุณที่อุตส่าห์ไปเยี่ยมเพื่อนของพี่ที่โรงพยาบาลด้วยกัน เพี้ยนจะกลับไปกับคุณไร้พ่ายใช่ไหม” คุณภัทรมองผมด้วยสายตาสื่อความหมายบางอย่างที่ผมเข้าใจอยู่ลางๆ ว่าตอนนี้ผมควรจะไปกับพี่พ่ายก่อน “ยังไงผมฝากด้วยนะครับ”

ผมหันไปมองพี่พ่าย เห็นเขาพยักหน้า ดวงตาที่แสนคุ้นเคยนั้นมองมาอย่างจริงจังจนทำให้นึกหวั่นในใจ ...นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ผมคาดเอาไว้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ พี่กิ๊ฟทรยศผมหรือเพราะอะไร ทำไม ทำไม ทำไม...

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ” คุณภัทรพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินเข้าบ้านของพี่กิ๊ฟไป ส่วนผมได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจนี้

“พี่พ่าย...จะไม่ถามอะไรผมหน่อยเหรอครับ” ในที่สุดก็เป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ทำไมถึงไม่ถามอะไรเลย! มันแปลกไม่ใช่รึไงเล่า!

“อยากให้ถามอะไร”

“อะไรก็ได้...เรื่องไหนก็ได้ทั้งนั้น!”

“แล้วถ้าถาม คำตอบที่กูได้จะเป็นความจริงไหม”

“...”

“ในเมื่อมึงไม่คิดจะพูดความจริง แล้วกูจะถามมึงไปเพื่ออะไร”

ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสั่นกลัวขนาดนี้...ตอนเจอกับไอ้โม่งที่จับปืนมาไล่ยิงหรือปะทะกับไอ้มาวินที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ ความรู้สึกของผมยังไม่เท่าตอนนี้เลย

ความเงียบสร้างความอึดอัด ความเงียบทำให้เกิดความกลัว ผมเอาแต่จิกเล็บลงบนแขนตัวเองเพื่อหวังว่าความเจ็บจะทำให้คิดอะไรออกมาได้บ้าง แต่มันก็ว่างเปล่า สายตาผมกลับเอาแต่จ้องมองไปยังคนข้างๆ

มันชัดอยู่แล้วว่า...เขารู้ทุกอย่าง เขารู้ว่าผมโกหกเขา แม้แต่เรื่องที่ผมเป็นคนทำให้ภรรยาของเขาเป็นเจ้าหญิงนิทรา เขาก็คงรู้...

“พี่พ่าย”

“อะไร”

“จะพาผมไปที่ไหนเหรอ” ผมไม่คุ้นกับทางที่เขาพามา สองข้างทางรกร้างสลับกับบางบริเวณที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นหนาทึบตามแต่ความเร็วรถจะเคลื่อนผ่าน เรากำลังออกห่างความเจริญของเมืองกรุงมากขึ้นทุกที

“กลัวหรือไง” เขาถามขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉยตามปกติ ผมจึงใจชื้นขึ้นมาบ้าง

“ไม่กลัว จะพามาฮันนีมูนใช่ม้า ดีจังเลย ผมอยากมาเปลี่ยนบรรยากาศกับพี่ตั้งนานแล้ว”

พี่พ่ายขับรถมาจนถึงจุดหมาย รถเคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบ้านเรือนไทยหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นสักใหญ่หลายต้น ผมหันมองไปรอบๆ ความกลัวเริ่มผุดพุ่งขึ้นมาในใจ

“บ้านของพี่เหรอ”

“เปล่า บ้านเก่าแม่ไอ้เกม”

“แล้วไม่มีใครอยู่เลยเหรอพี่”

“ไม่มี ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมดแล้ว”

“อ๋อ ครับ”

ผมอธิบายไม่ถูกเลยว่าทำไม...แต่ผมนึกกลัวพี่พ่ายขึ้นมา ผมอยากรู้ว่าเขาพาผมมาที่นี่ทำไม แต่ถ้าผมถามแล้วไปกดเปิดสวิทช์อะไรเข้า...มันคงไม่เป็นผลดี ผมจึงเลือกที่จะเงียบและเดินตามเขาเข้ามาในบ้าน

แม้พี่พ่ายจะบอกว่าไม่มีคนอยู่ แต่เฟอร์นิเจอร์หลายๆ อย่างในบ้านก็ยังอยู่ครบ อยู่ใต้ผ้าคลุมสีขาวที่ทำให้รู้สึกน่ากลัวว่าจะมีพลังงานบางอย่างออกมาจากใต้ผ้านั่น และที่น่าแปลกใจคือไม่มีฝุ่นเกาะจับอยู่ตรงส่วนไหน ใยแมงมุมก็ไม่มีให้เห็น มันผิดแปลกจากบ้านที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ไปหน่อย

“พี่พ่าย” ผมจับเสื้อสูทของเขาไว้ด้วยทั้งสองมือ “คืนนี้จะนอนที่นี่เหรอครับ”

“อืม” เขาตอบรับแล้วก้มลงมาจูบ ก่อนจะอุ้มผมขึ้นในท่าราวกับเจ้าชายกำลังอุ้มเจ้าหญิงเข้าห้องหอ ผมโอบแขนรอบคอเขาด้วยความเต็มใจ อมยิ้มเมื่อเขาพาเดินขึ้นชั้นสอง ผ่านประตูห้องนอนที่เปิดรออยู่ เขาค่อยๆ วางผมลงบนเตียง แล้วตามลงมาทาบทับร่างกายของผมให้รู้สึกร้อนขึ้นมา

“พี่พ่าย...” ผมกระซิบเสียงแผ่ว เอียงคอเพื่อให้ใบหน้าของเขาซุกไซ้ลงมาได้ถนัด สองมือของผมถูกเขารวบไว้เหนือหัว เตียงไม้สักส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ แต่ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา ความรู้สึกเย็นวาบที่ข้อมือราวกับถูกโลหะสัมผัส กับเสียงดังกริ๊ก! ทำให้ผมลืมตาขึ้นมองหน้าเขาทันที!

กึก!

ผมนิ่วหน้า ข้อมือที่เสียดสีกับอะไรบางอย่างทำให้รู้สึกเจ็บ...

“พี่พ่าย!”

“ครับ”

“พี่ทำอะไร! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!”

เขาใส่กุญแจมือแล้วล็อคผมไว้กับเตียง!

“ปล่อยให้มึงออกไปทำเรื่องโง่ๆ อีกหรือไง”

“ทำอะไร! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พี่พ่าย ปล่อยผมเถอะ”

พรุ่งนี้ผมยังต้องไปเอาคำตอบจากไอ้มาวิน ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกหลายเรื่อง แต่ถ้าผมถูกล่ามไว้แบบนี้ ผมจะมีปัญญาไปทำอะไรได้เล่า!

“พี่พ่าย...ปล่อยนะ ผมขอร้อง”

“เป็นเด็กดีเชื่อฟังกูก็พอ”

“ผมจะเชื่อฟังพี่ทุกอย่างเลย...แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะ นะพี่พ่าย ได้โปรด”

นอกจากเขาจะไม่ฟังคำขอร้องของผมแล้ว เขายังเดินหนีหายไปอีก ผมได้แต่ถอนหายใจ หมดหนทางจะหนีแล้ว นอกจากจะมีใครมาช่วยผมออกไป พี่พ่ายกำลังคิดบ้าอะไรอยู่กันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!

อึดอัดขับข้องใจอยู่ได้ไม่นาน พี่พ่ายก็กลับมาพร้อมกับโซ่เส้นยาว

“พี่...เดี๋ยว! จะทำอะไร! จะล่ามผมไว้จริงๆ รึไงวะ!”

“อย่างน้อยมึงก็ไม่ต้องออกไปข้างนอกให้กระสุนเจาะผิวเล่น”

“ผมสัญญา! ผมสัญญาเลย! ไม่ออกไปหรอก...ไม่ไป... อย่าล่ามผมนะพี่”

พี่พ่ายเมินคำพูดของผม จัดการล่ามโซ่ที่ข้อเท้าข้างหนึ่ง ก่อนจะปลดกุญแจมือที่ล็อคอยู่กับหัวเตียงออก ผมขยับข้อมือเล็กน้อย ในจังหวะที่คิดว่าเขาเผลอก็ปล่อยหมัดออกไปตรงๆ แต่ก็ถูกมือของเขาจับไว้ได้แล้วใส่กุญแจมือให้ตามเดิม

“พี่มันบ้า! ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย!”

“เพราะมึงมันโง่ ถ้ามีหัวคิดกว่านี้กูจะล่ามมึงไว้ไหม”

“มันไม่เกี่ยวกับพี่นะ! ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม”

“เงียบ!”

“ผมไม่ชอบแบบนี้ ผมไม่ใช่สัตว์นะพี่พ่าย” แม้ผมจะกล้าได้กล้าเสียมากแค่ไหน แต่ผมไม่ชอบกับการถูกล่ามไว้แบบนี้ เป็นความรู้สึกที่ทั้งกลัวทั้งหวาดหวั่น ผมไม่ชอบ...เวลาที่ขาดอิสรภาพ

“พี่พ่าย...”

“รักกูไม่ใช่เหรอ”

“...”

“อดทนหน่อย”

ผิดแผน...ผิดแผนไปหมดแล้ว ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องมาถูกล่ามแบบนี้ ตอนนั้นผมน่าจะลงรถไปกับคุณภัทร ผมไม่น่าตามเขามา ทำไมตอนนั้นผมถึงลังเล...

“พี่” ผมเอ่ยเรียกเขาเบาๆ ลุกขึ้นนั่งคุกเข่าบนฟูกนุ่มๆ แล้วโอบรอบคอเขาจากข้างหลัง “ผมรักพี่นะ ปล่อยผมไปไม่ได้เหรอ”

ผมจูบที่ใบหูของเขา เลื่อนลงมาที่บริเวณลำคอ กัดเบาๆ ก่อนจะดึงรั้งกุญแจมือทั้งสองข้างของตัวเองให้โซ่ระหว่างมือทั้งสองรัดที่คอของเขา

“ถ้าไม่ปล่อย...ผมจะฆ่าพี่จริงๆ นะครับพี่พ่าย”

“เชิญ”

เขาไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน แม้ผมจะออกแรงมากแค่ไหน...เขาก็ยังไม่ยอมตอบโต้ ผมเกลียดที่เขาทำแบบนี้ เกลียดจริงๆ ที่ไม่ปัดป้องอะไรเลย ...แต่ที่ยิ่งกว่านั้น ผมเกลียดตัวเอง...เกลียดที่พอเห็นว่าเขากำลังเจ็บ ดิ้นทุรนทุรายเพราะกำลังขาดอากาศ ผมกลับเจ็บยิ่งกว่าและน้ำตาก็เริ่มไหล

“ผมขอโทษ...ผมขอโทษครับพี่” สุดท้ายผมก็ต้องปล่อย รอยแดงที่คอของเขาทำให้น้ำตาของผมยิ่งไหลมากขึ้น กลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดคือกลัวเขาจะจากไป

ผมได้แต่ซุกหน้าลงกับอกของเขาที่กระเพื่อมขึ้นลงถี่รัว หัวใจเขาเต้นแรง ก่อนจะกลับมาเต้นตามปกติ

“ขอโทษ ขอโทษ”

“เพราะมึงชอบทำอะไรไม่คิด แล้วก็ต้องมาเสียใจทีหลัง” เขายกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ “ชนะใจตัวเองมึงยังทำไม่ได้ เรื่องเอาชนะคนอื่นก็ไม่ต้องหวัง”

ผมรู้...ผมรู้ว่าตัวเองเป็นแค่คนขี้ขลาด เพราะถึงผมจะอยากให้ใครตาย ผมก็ไม่กล้าลงมือฆ่า ผมได้แต่ภาวนาให้ใครสักคนมาจัดการแทนผม ส่งพวกมันไปลงนรกให้ ผมคอยแต่หลบอยู่ข้างหลัง ใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของคนอื่น...

“เป็นเด็กของกู จะอยู่หรือตาย กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสิน ถ้ากูไม่อนุญาตให้ไปตาย มึงก็ไปไม่ได้ทั้งนั้น ถ้ากูบอกให้มึงมีชีวิตอยู่ต่อไป มึงก็ต้องทำตามนั้น”

“แต่ผม...”

“อยู่เฉยๆ เป็นเด็กดีก็พอ”

รอยยิ้มของพี่พ่ายทำให้ผมต้องพยักหน้ารับ ผมไม่มีวันชนะเขาได้ เพราะความรู้สึกที่มีให้เขานั้น...มันมากจนเกินไป



ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลย ผ่านวันที่ผมจะต้องเอาคำตอบจากไอ้มาวินมาสองวันแล้ว ทุกวันได้แต่ติดอยู่ในห้องรอพี่พ่ายกลับมาก็เท่านั้น ผมพยายามปลดโซ่ออกจากข้อเท้าหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล โทรศัพท์มือถือถูกยึดไป โทรศัพท์ในห้องก็ไม่มีเลยสักเครื่อง คนเดียวที่ผมจะพอพูดคุยได้ด้วยตอนนี้ก็มีแค่แม่บ้านสาวชาวพม่าที่พี่พ่ายพามาหาข้าวหาน้ำให้กิน พร้อมทั้งทำความสะอาดบ้านให้ก็เท่านั้น แถมยังเป็นพวกที่ติดละครหลังข่าวด้วย เวลามานั่งเฝ้าผมตามคำสั่งของพี่พ่ายจะต้องขออนุญาตเปิดดูละครเป็นประจำ ก็เลยทำให้พอจะคุยกันได้บ้าง ผมก็พยายามสร้างความสนิทสนมกับเธอ เพื่อว่าจะได้ให้ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเธอฟังคำสั่งของพี่พ่ายแค่คนเดียว เธอบอกว่าคุณไร้พ่ายหล่อมาก เหมือนพระเอกที่เธอชอบ เธอก็เลยเชื่อฟังคำสั่งอย่างสุดหัวใจ ผมได้ยินก็อยากจะโดดเตะฟรีคลิกใส่สาวต่างชาติไปสักสามที ยิ่งเวลาเห็นเธออ่อยพี่พ่ายแล้วผมขนลุก

“นี่ อ่อง”

“ขา คุเพี้ย”

“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยดิ กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามรัดรูปอย่างนี้มันทุเรศตาอ่ะ”

“คุเพี้ยเชยอ่ะ มะทังเทรง”

“ก็เธออ้วนอ่ะอ่อง ไขมันส่วนเกินก็เยอะ แพลมนั่นโผล่นี่ พี่พ่ายเห็นเข้าเสียสายตาพอดี”

บางทีผมก็คิดว่ามันเสี่ยงที่จะโดนแม่บ้านสาวคนนี้ฆ่ารัดคอ แต่ผมจะไม่นิ่งเฉยให้ผู้หญิงคนไหนมาอ่อยพี่พ่ายต่อหน้าต่อตาผมหรอก! เขายิ่งซื่อบื้ออยู่ด้วย!

“มะปา อ้ะ คุระพ่ากลับมาแล้ววว”

“นังอ่องงงงง!”

ถ้าผมไม่ถูกล่ามไว้อย่างนี้ล่ะก็ ผมจะรีบวิ่งแซงหน้านังบ้านั่นไปต้อนรับสามีกลับบ้านเลยคอยดู!

ขัดอกขัดใจอยู่ไม่นาน พี่พ่ายก็โผล่หน้าหล่อๆ มาให้เห็น ที่เขาบอกว่าคนยิ่งแก่ยิ่งมีเสน่ห์คงจะจริง เขาทำให้ผมหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วตอนนี้ และมันก็ยากมากที่จะไปจากเขา พี่พ่ายน่ารักมาก น่ารักขึ้นมากๆ ตอนนี้เขาเหมือนคนที่กำลังมีใจให้ผมเลย...ความรู้สึกประมาณกำลังเดทกับพระเอกซีรีย์เลยอ่ะตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่าผมมีโซ่ล่ามเท้ามีกุญแจมือล็อคอยู่ล่ะก็ผมคงฟินมากกว่านี้อีก

“พี่พ่าย กลับช้าอ่ะวันนี้ ไปไหนมา” ผมมองดูเขาคลายปมเน็คไท เสื้อสูทก็พาดอยู่กับโซฟากลางห้อง ปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสองสามเม็ด พลางพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นจนถึงข้อศอก ทุกท่วงท่าน่ามองจนไม่อาจละสายตา เขาเป็นผู้ชายที่เวลาแต่งตัวแบบนี้แล้วฟีโรโมนกระจายมาก

“ถามทำไม” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาใกล้ “เหงา?”

“มาก...อยากออกไปข้างนอกบ้าง เมื่อไหร่จะปล่อยผมสักที”

“อยากไปจากกูมากเหรอ” เขาอมยิ้ม ก้มลงมาพรมจูบที่ริมฝีปากของผมหลายที

“ไม่อยาก...ต่อให้พี่ไม่ล่ามผมไว้ ผมก็ไม่ไปอยู่แล้ว แต่แค่อยากไปข้างนอกกับพี่บ้างไง ไม่ได้เลยเหรอ”

“อดทนอยู่ที่นี่ไปก่อน”

“ทำไม”

“หึ”

“ทำไมอ่ะพี่พ่ายยยย”

“กินข้าวรึยัง” ทำไมเขาถึงชอบเปลี่ยนเรื่องตลอดเลย แต่สายตาที่มองมาจะเลี่ยงไม่ตอบก็คงไม่ได้

“กินแล้ว อ่องทำให้ พี่ล่ะ”

“อืม”

“ไปกินกับใครมาอ่ะ”

ทำไมต้องอมยิ้มแบบนี้อีกแล้ว เขาออกไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นมาใช่ไหม!

“ตอบมาเลย!” ผมทุบอกเขาเบาๆ เสียงโซ่จากกุญแจมือดังกระทบกันเล็กน้อย พี่พ่ายจับมือของผมไว้ ยกขึ้นแล้วแลบลิ้นเลียที่รอยถลอกบนข้อมือ

“อย่าโง่คิดว่าดึงมันออกได้โดยไม่ปลดล็อค ข้อมือมึงไม่ได้เล็กกว่ากุญแจมือ”

น้ำลายของพี่พ่ายทำให้รอยถลอกที่เกิดจากความพยายามโง่ๆ ของผมแสบขึ้นมา

“ก็ปลดล็อคสักทีสิ! อ้ะ พี่เปลี่ยนเรื่องอ่ะ!”

“หึหึ อยากรู้ว่ากูไปกับผู้หญิงรึเปล่า ก็หาคำตอบเอาเอง”

พี่พ่ายนั่งลงบนเตียงข้างๆ ผม ผมเลยรีบปีนขึ้นตักเขา พลางผลักให้เขาเอนหลังไปพิงกับหัวเตียง แล้วใช้จมูกดมกลิ่นน้ำหอมบนตัวเขา

“ไม่มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิง...แต่กลิ่นแป้งเด็กนี่มัน... พี่ไปกินข้าวกับเด็กอนุบาลมารึไง”

“ก็...ยังไม่เข้าอนุบาล”

“ห้ะ เอาจริงดิ โลลิค่อนชิบหาย”

“คิดบ้าบอไปใหญ่ละมึง”

“แล้วใครอ่ะ”

“ลูกกู”

คำตอบของพี่พ่ายทำเอาผมนิ่งเงียบไป ...เด็กๆ กลับมากันแล้ว... ถ้างั้น...พ่อของพี่พ่ายก็กลับมาด้วยใช่ไหม! ผมอยากถาม อยากรู้ แต่ไม่กล้า ถึงอย่างนั้นพี่พ่ายก็เหมือนจะเดาออกว่าผมกำลังคิดอะไร

“ไอ้เกมไปพากลับมา”

“พี่เกมเหรอ... แล้ว...เอ่อ พ่อของพี่ล่ะ”

ผมรู้สึกเป็นห่วงพี่กิ๊ฟชอบกล...เธอต้องอยู่กับพวกเด็กๆ และไอ้แก่นั่น แต่ทำไมตอนนี้เด็กๆ ถึงได้กลับมากันแล้ว แถมยัง...

“ไม่รู้”

“พี่ต้องรู้”

“ทำไมกูต้องรู้?”

“ก็...เขาเป็นพ่อของพี่นี่ครับ”

“แล้วทำไมมึงถึงอยากรู้ว่าพ่อกูอยู่ที่ไหน” คำถามบ้าอะไรของเขาเนี่ย!

“ถามไปงั้นเอง ผมถามถึงพ่อสามีไม่ได้หรือไง”

“หืม...มึงเป็นเมียกูเหรอ”

ผมทุบอกพี่พ่ายไปสองสามที “จะไม่ยอมรับเหรอ!”

“นั่นสินะ เอาไงดี”

“ถ้าเป็นผู้หญิงผมก็คงท้องไปแล้ว!”

ทุกคืนเขาจะไม่ยอมให้ผมได้นอนจนกว่าจะหมดแรง สัมผัสของพี่พ่ายรุนแรงราวกับพายุ แต่ก็หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้ง ผมโอนอ่อนทุกครั้งในอ้อมกอดของเขา โหยหาทุกครั้งเวลาที่ไออุ่นนั้นละหายไป ทั้งน้ำเสียงที่กระซิบแหบพร่าอยู่ข้างหู ทั้งเสียงโซ่ที่พันธนาการตัวผมไว้ดังกระทบกัน เสียงเตียงที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดเป็นจังหวะ เสียงหยาบโลนจากผิวกายที่แนบชิด พอหวนคิดไปถึงแต่ละคืนที่ผ่านมานั้น ใบหน้าของผมก็เห่อร้อน...ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องน่าอาย แต่ผมกลับชอบและมีความสุขมาก เขาเติมเต็มให้จนแทบสำลัก

“พี่ปล่อยใส่ข้างในตัวผมกี่ครั้ง จำไม่ได้เลยเหรอ” ผมโน้มตัวลงไปใกล้พลางกระซิบเสียงอ้อนข้างหูของเขา

“ไม่ได้ กูลืมง่าย”

“คนบ้า”

“ลองทำดิ เผื่อกูจะจำขึ้นมาได้บ้าง” ไม่ว่าเปล่า เขาใช้มือปลดซิปกางเกงตัวเอง แล้วดึงรั้งกางเกงที่ผมใส่อยู่ลง

“พี่พ่ายทะลึ่ง”

“ทำให้หน่อยสิครับ” ทำไมต้องอ้อนด้วย สองสามวันมานี้ผมตายด้วยมุกนี้ตลอดเลย ทั้งๆ ที่ไม่อยากทำ อยากเก็บแรงเอาไว้หนีตอนเขาหลับ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะผมเหนื่อยและหลับสนิทไปก่อนเขาทุกที ตื่นมาพี่พ่ายก็ไม่อยู่ข้างๆ แล้วด้วย จะหากุญแจมาปลดล็อคก็ไม่เคยมีโอกาส หรือจะแอบใช้มือถือของเขาโทรหาใครก็ไม่ได้...

“ไม่...เดี๋ยวอ่องก็ขึ้นมา...”

“หนู... ทำหน่อยนะครับ ป๋าอยากเข้าไปในตัวหนูจะแย่อยู่แล้ว”

ผมอยากจะข่วนหน้าเขา! ใครจะคิดว่าพี่พ่ายจะพูดแบบนี้ เขามีมุมน่ารักแบบนี้ด้วยเหรอ ทำสายตาอ้อนเป็นด้วยเหรอ! ฮือออออออ แล้วผมจะหาโอกาสที่ไหนหนีจากเขาไปได้

“อย่าไปพูดกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้นะ พูดกับผมแค่คนเดียวก็พอนะพี่”

ผมไม่อยากคิดว่าตอนที่เขาอยู่กับน้องเดียร์จะเป็นแบบนี้ไหม หรือตอนที่เขาอยู่กับแม่ของลูกเขา เขาจะเป็นแบบนี้รึเปล่า เพราะยิ่งคิดมันก็ยิ่งทำให้หัวใจเจ็บ ผมอยากให้เขาน่ารักกับผมแค่คนเดียว ผมอยากพิเศษกว่าคนอื่น...อยากสำคัญกว่าทุกคน

“ครับ”

แค่คำตอบรับ ผมก็พร้อมจะยอมเขาทุกอย่างแล้ว พี่พ่ายเก่ง...เก่งไปทุกอย่าง ถ้าเขางัดเอาทุกวิถีทางขึ้นมาใช้เพื่อเอาชนะผม...แล้วผมจะไปไหนรอด นอกจากสยบอยู่แทบเท้าของเขา

“เป็นของผมคนเดียวนะพี่...”


มีต่อด้านล่าง

[Snufflehp]

“อ๊า! วิน...แรงอีก...วิน”

เสียงครางกระเส่าของร่างข้างใต้เร่งเร้าให้มาวินบรรจงขยับเอวของตัวเองเข้าออกตามความเร็วที่อีกฝ่ายต้องการ สองมือของเขาฟอนเฟ้นไปตามผิวนุ่ม ลิ้นร้อนลากไล้ไปตามสันกระดูกกลางหลัง โน้มกายแนบแน่น กระแทกสวนจังหวะสอดประสานกับชายคนรักอย่างถึงใจ

“คิดถึง...คิดถึงเหลือเกินครับ” นานมากแล้วที่ไม่ได้สัมผัส เป็นเวลากี่เดือนก็ไม่อาจนับได้ ทรมานใจที่ต้องอยู่ไกล ทรมานกายที่ไม่ได้แนบชิด ร่างขาวโพลนของคนรักก็คงคิดไม่ต่างกัน เพราะเมื่อได้ยินเสียงกระซิบของความห่วงหา ช่องทางร้อนก็ยิ่งรัดแน่น มาวินครางอื้ออึงในลำคอ กัดริมฝีปาก เชิดหน้า พลางกระแทกกระทั้นเข้าใส่ร่างของอีกฝ่ายรัวแรง

“อ้ะ...อ้ะ” น้ำเสียงแหบพร่าร้องครวญไม่หยุด ครั้นถูกเขาจับพลิกกายให้มานั่งบนตัก สะโพกนั้นก็ยิ่งส่ายขยับราวกับอยากทรมานให้เขาขาดใจ ช่องทางร้อนคับแคบดูดกลืนมังกรของเขาจนหมดสิ้น มิหนำซ้ำยังบีบรัดไม่หยุดหย่อน

“คุณท่าน...เสียวเหลือเกินครับ อาาา อีกนิดสิครับคนดี”

คนตรงหน้าช่างเย้ายวน ตามจุดที่ถูกมือของมาวินฟอนเฟ้นก็ขึ้นสีระเรื่อ

“เหนื่อยไหมครับที่รัก”

ไม่มีคำตอบรับจากคนตรงหน้า มีเพียงอากัปกิริยาโอนอ่อน ใบหน้าที่ยิ้มอยู่เป็นนิตย์ ปลายหางตามีริ้วรอยเล็กน้อยตามวัยนั้นซุกซบลงกับไหล่ของเขา ลิ้นน้อยๆ แลบออกมาลากเลียเบาๆ เขาอมยิ้มพลางจูบซับเหงื่อที่ซึมตามไรผมข้างหู

“หอมไปทั้งตัว”

“อย่ามาพูดเอาใจคนแก่เลย วินต่างหากที่หอมไปทั้งตัว” คนตัวหอมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มยั่ว วนสะโพกเคล้าคลึงมังกรของเขาพลางบีบรัดแรงให้ทรมานเล่น

“วินจะขาดใจอยู่แล้วนะครับ...ขยับสักทีสิครับคนดี” มาวินยิ้มเครียด มองส่วนที่เชื่อมประสานกันแล้วก็ได้แต่แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง อยากกระแทกสวนเข้าไปใจจะขาด แต่ก็อยากจะรู้ว่าคนตรงหน้าจะปรนเปรอเขาอย่างไร หรือแค่แกล้งให้ขาดใจเท่านั้น

“ลงโทษ เด็กไม่ดี เรื่องที่ทำกับหนูกิ๊ฟ ไม่ใช่ว่าไม่รู้”

“หึงเหรอครับ”

มาวินได้รับรอยยิ้มแทนคำตอบ ก่อนร่างขาวราวหิมะแรกตรงหน้าจะเคลื่อนกายขึ้นลง ยามขึ้นก็ขึ้นไปจนสุด มิหนำซ้ำยังขยับบีบรัดส่วนหัวเรียกเสียงครางจากเขา ยามลงก็ขยับลงครอบครองจนมิดโคน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกทรมานด้วยความรู้สึกเสียวปลาบแบบนี้ จนในที่สุดความอดทนของมาวินก็หมดลง เขากลับมาเป็นฝ่ายคุมเกม บังคับคนขี้แกล้งให้นอนแนบหน้ากับฟูกยกสะโพกกางขารอรับแรงกระแทกจากเขา

“อ้ะ...อ้ะ อ้ะ วิน วิน...”

เสียงผิวเนื้อดังกระทบกันคละเคล้าไปกับเสียงครวญครางไม่เป็นภาษา ก่อนจังหวะเร่งเร้านี้จะทะยานสูงจนแตะสวรรค์ สองร่างกระตุกสั่นพลันปลดปล่อย

มาวินคลี่ยิ้มพลางก้มลงไปดูดเลียยอดอกของคนที่นอนหมดแรง ตัวแดงแต่ดูเย้ายวน เสียงหายใจหอบหนักนั้นก็น่าฟังอยู่ไม่น้อย

“รักนะครับ”

“อื้อ...พอแล้ววิน” มือหนึ่งผลักใบหน้าเจ้าของลิ้นซนให้ออกห่างแผ่นอก อีกมือก็จับนิ้วซุกซนที่กำลังสอดเข้ามาสำรวจช่องทางแทนเจ้ามังกรที่เพิ่งพ่นน้ำไปเมื่อครู่

“คิดถึงนี่ครับ” มาวินกระซิบเสียงออดอ้อน “อยากเจอก็ไม่มาให้เจอ อยากได้ยินเสียงก็ไม่ยอมรับสาย”

“ก็ต้องทำงานให้พ่ายไม่ใช่เหรอ พ่อไม่อยากกวน”

“ไม่อยากกวนหรือไม่อยากยุ่งกับวิน”

“งอแงใหญ่แล้วเด็กน้อย”

มาวินผ่อนลมหายใจ ล้มตัวลงนอนเคียงข้างพลางดึงคนรักเข้ามาในอ้อมกอด “ตอนนี้มีแต่ปัญหา ลูกของคุณก็เข้าข้างเด็กนั่น วินไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว”

“พ่ายก็เป็นแบบนี้ วินยังไม่ชินอีกเหรอ เขาชอบขัดใจพวกเรา อะไรที่เราต้องการเขามักจะขัดขวาง เป็นแค่เด็กดื้อเท่านั้นเอง แล้วตอนนี้เด็กนั่นอยู่ที่ไหน”

“น่าจะอยู่กับลูกของคุณหรือไม่ก็นังกิ๊ฟ วินให้คนตามไอ้ภัทรแล้ว แต่ไม่เห็นไอ้เด็กนั่นเลย มันหายไปตั้งแต่วันที่บุกมาที่โรงพยาบาล”

มาวินเฝ้ารอให้มันกลับมาเอาคำตอบ เขาเตรียมคนไว้พร้อมเพื่อรับมือกับมัน ตอบแทนที่มันกล้ายั่วยุโทสะเขา ทว่า...มันกลับไม่มาตามนัด แถมยังหายไปอย่างไร้ร่องรอย ให้คนออกตามหาก็ไม่เจอ ราวกับมีคนพาตัวมันไปซ่อนไว้

เขาแน่ใจ...ไอ้เด็กโง่นั่นไม่ว่ายังไงมันก็ต้องกลับมาเจอเขาเป็นแน่ แต่ที่มันไม่มา...ทำให้คิดได้อย่างเดียวว่ามีคนขัดขวางไว้อยู่

“หนูกิ๊ฟอยู่กับคนของพ่อ เพราะฉะนั้นคงเป็นพ่ายที่เอาตัวมันไป”

“นังกิ๊ฟยังไม่ตายอีกเหรอครับ นังนั่นมันตัวปัญหา คุณน่าจะรีบจัดการกับมันได้แล้ว”

“พ่อไม่ได้คิดจะฆ่าใคร ถ้าเจรจากันด้วยดีได้เราก็ควรทำไม่ใช่เหรอวิน หนูกิ๊ฟอาจจะรู้อะไรมากไปหน่อย พ่อก็แค่พาเธอไปอยู่ให้ไกลก็เท่านั้น พอเคลียร์ทุกอย่างได้ก็ไม่น่ามีอะไรแล้ว”

“คุณคิดง่ายเกินไป! เพราะนังงูพิษนั่น ไอ้เพี้ยนมันถึงได้กล้ามาทำกร่างกับวิน! อีกอย่าง...ถ้านังนั่นมันยังไม่ตาย ยังไงมันต้องพาตำรวจมาจับวินแน่ๆ”

“วิน... ใจเย็นๆ ก่อนดีไหม พ่อบอกแล้วไงว่าจะจัดการให้”

“ไม่ต้อง คุณไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องนี้ แค่ให้คนของคุณฟังคำสั่งวินก็พอแล้ว...วินไม่อยากให้คุณติดร่างแหไปด้วย”

“เป็นเด็กดีตลอดเลย” แค่ได้รับจูบที่แสนอ่อนโยนนี้ เขาก็เหมือนได้รางวัลที่สำคัญที่สุดในชีวิตแล้ว...ให้ทำอะไรก็ทำให้ได้ ทุกอย่าง...ทุกอย่างที่ต้องการ ทำได้ทั้งนั้น

“วินจะไม่ทำให้คุณลำบากหรอกครับที่รัก”

“อื้อออ วิน...วินครับ”

ตกหลุมรัก...ครั้งแล้วครั้งเล่า ร้อยครั้ง พันครั้ง หมื่นครั้ง และอีกนับครั้งไม่ถ้วน ...มาวินคลี่ยิ้ม ทอดมองคนตรงหน้าด้วยความปรารถนา เขาอยากถูกเติมเต็มอีกครั้งในอ้อมกอดของคนที่รักและอยากเติมเต็มให้กับอีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความสุขที่เขามอบให้
รักแม้จะรู้ว่าผิด...รักแม้จะรู้ว่าไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างเปิดเผย เขาเป็นลูกบุญธรรม และคนตรงหน้าก็คือบิดาตามกฎหมาย แต่มันเมื่อไหร่ก็จำไม่ได้ที่มาวินได้ก้าวข้ามขีดความสัมพันธ์ต้องห้ามนี้ ทั้งๆ ที่เขาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับครอบครัวที่ดีและสมบูรณ์พร้อมไปด้วยทรัพย์สินเงินทอง แม้จะขาดคนที่ทำหน้าที่มารดา แต่คนที่กำลังโอนอ่อนไปกับรสสัมผัสของเขาตอนนี้ก็ทำหน้าที่เป็นทั้งบิดามารดาได้โดยไม่มีบกพร่อง เขารักและเทินทูนผู้เป็นบิดาแม้ได้เกี่ยวพันทางสายเลือด รักอย่างไม่มีข้อกังขา ทว่า...กลางดึกคืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน...ความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

เป็นกลางดึกที่เงียบสงัด ไร้พ่ายไปเข้าค่ายของชมรมยิงปืนกับทางโรงเรียน ส่วนน้องสาวของเขาก็ไปนอนค้างบ้านเพื่อนเพื่อทำรายงาน เหลือเพียงแต่เขาที่อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนตามลำพังในห้องหนังสือ ในขณะที่บิดานั้นคุยงานอยู่กับเลขาคนสนิทในห้องถัดไป เขาอ่านหนังสือจนจบบทเรียนที่ได้เรียนมา ปิดไฟห้องหนังสือเพื่อจะขึ้นนอน แต่แล้วก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงครางกระเส่าดังมาจากห้องข้างๆ จำได้ว่าในตอนนั้นเขาก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อไปให้ถึงบานประตูของห้องที่กำเนิดเสียง เปิดแง้มดูเพียงนิดก็ทำได้เพียงเบิกตาโพลง

โต๊ะทำงานกลายเป็นสนามรักของท่านประธานและเลขาคนสนิท ความเร่าร้อนของทั้งคู่ส่งมากระทบกับใจเขาให้เจ็บแปลบ เขาควรจะรู้สึกผิดหวังในตัวบิดาที่เขาเคารพบูชากลายเป็นพวกรักร่วมเพศทั้งยังมีความสัมพันธ์ลับๆ กับเลขาของตัวเอง แต่เขากลับ...เจ็บปวดที่ใจ ยามเมื่อสายตาสบประสานกัน ร่างกายของเขาก็ยิ่งร้อนรุ่ม คนที่กำลังร้องครางเสียงอ่อนนั้นไม่ได้มีท่าทีตกใจที่เขาล่วงรู้ความลับ กลับทำเพียงแค่ส่งยิ้มมาให้...และมันก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขานอนไม่หลับไปอีกหลายต่อหลายคืน นอนไม่หลับเพราะพิษรักที่กำลังสำแดงเดช...จนในที่สุดความต้องการที่ท้วมท้นของเขาก็ได้รับการตอบรับ ในคืนงานคล้ายวันเกิดอายุสิบแปดปีของเขาที่จัดขึ้นในหมู่เพื่อนสนิทและคนในครอบครัว...คืนนั้นเขาได้ขอของขวัญที่เขาปรารถนาจากบิดาผู้แสนอ่อนโยน และของขวัญนั้น...ก็เติมเต็มความต้องการของเขามาจวบจนวันนี้

“ผมรักคุณ รักคุณ รักคุณ” เขาพร่ำพูดทุกครั้งยามเมื่อได้แนบชิดกายหอมกรุ่น หวนนึกไปถึงเรื่องราวในครั้งนั้นก็ทำให้ใจเต้นไม่สงบ อยากตีตราไปทั่วเรือนร่างนี้ ให้ได้รู้ว่าคนๆ นี้เป็นของเขา...ของเขาคนเดียวเท่านั้น

“ถ้าผมไม่อยู่แล้ว...อย่าไปเป็นของคนอื่นนะครับ”

“พูดอะไรแบบนั้น พ่อจะไม่ให้ใครมาพรากวินไปจากพ่อ...แม้ว่าวินจะเป็นเด็กไม่ดีไปบ้าง แต่พ่อก็จะปกป้องวินให้ถึงที่สุด”

“แล้วถ้าคนที่จะมาพรากวินไป...คือไร้พ่ายล่ะครับ คุณจะยังปกป้องวินอยู่ไหม”

“พ่ายไม่มีวันทำร้ายคนในครอบครัว...เรามีกันอยู่แค่นี้...ไม่ปกป้องกันแล้วใครจะมาปกป้องเรา”

“ไร้พ่ายไม่มีวันปกป้องวิน และวินก็ไม่อยากให้คุณทะเลาะกับลูกเพราะวิน แค่ความรู้สึกของคุณก็มากพอแล้วล่ะครับ”

มาวินไม่ได้หวังจะได้มากไปกว่านี้ แค่ที่ได้รับมันก็มากเกินพอสำหรับคนอย่างเขา เพราะฉะนั้น...เขาจะจัดการไอ้เด็กเพี้ยนด้วยตัวเอง... จะให้มันได้ตามไปอยู่กับพี่สาวที่มันรักนักรักหนาสมใจ แล้วจากนี้จะไม่มีอะไรมาขัดขวางความสุขในชีวิตของเขาได้อีก...

ก็แค่ต้องถอนรากถอนโคนพี่น้องน่าโง่นั่นก็พอ...

“ขอบคุณที่วินทำเพื่อพ่ายมาตลอด ขอบคุณที่ดูแลพ่ายให้ ขอบคุณนะครับ”

“วินเต็มใจ เพราะวินรักคุณ”

“ส่วนเรื่องเด็กนั่น...พ่อจะคุยกับพ่ายให้”

“ครับ”

มาวินตอบรับแต่ไม่ได้คาดหวัง ไร้พ่ายเป็นคนที่ไม่ฟังความคิดเห็นของใคร แม้แต่คำขอร้องอ้อนวอนก็ใช้กับผู้ชายคนนั้นไม่ได้ผล คนรักของเขารักไร้พ่ายมาก แต่ไร้พ่ายไม่เคยแยแสเลยสักนิด อาจเป็นเพราะไร้พ่ายนั้นรู้มาตั้งนานแล้วก็ได้ว่าทำไมมารดาถึงได้หนีตามชายอื่น เขาจึงไม่อาจมั่นใจได้ว่าไร้พ่ายจะฟังคำพูดของบิดา...

เอาเถอะ ยังไงก็คงไม่มีทางที่จะเลี่ยงการปะทะกับไร้พ่ายอยู่แล้ว ในเมื่อศัตรูที่เขาต้องการกำจัดคือคนที่ไร้พ่ายกำลัง...ปกป้อง

................................................TBC...................................................

ชั่วคราวหรือค้างคืนตลอดปายยยยย

กระซิบบอก อ่องเป็นนางเอก 555555555555555555

ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ เราลงรายละเอียดมาวิน x พ่อพี่พ่ายนะคะ จะได้ลึกซึ้งขึ้นอีกนิด