หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86

[lovenadd]

ลุ้นพี่พ่าย

[lovenadd]

คิดถึงเพี้ยน

[Snufflehp]

ตอนที่ 31

สองสัปดาห์กับการเริ่มต้นคบกันระหว่างผมกับไอ้ยิว ไม่มีอะไรแปลกใหม่ในความสัมพันธ์ครั้งนี้ ผมยังคงปฏิบัติตัวกับมันตามปกติ เพราะแม้สถานะจะไม่ใช่เพื่อน แต่ผมก็ยังคิดว่ามันเป็นเพื่อนเหมือนเดิม คงมีแต่ไอ้ยิวเท่านั้นที่เปลี่ยนไป

“เพี้ยน ทำไมกลับช้า”

ผมยังคงอยู่ที่กรุงเทพ ไม่ใช่เพราะอยากอยู่กับไอ้ยิว แต่เป็นเพราะ...พี่พ่ายยังคงอยู่ที่โรงพยาบาล มันก็ไม่ใช่ว่าผมห่วงอะไรหรอกครับ แค่ผมเป็นคนยิงเขา ก็เลยรู้สึกผิดนิดๆ เขานอนเดี้ยงอยู่อย่างนั้น ลูกก็ไม่มีใครดู ผมจึงต้องรับอาสาดูให้ ส่วนท่านประธานหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องของตัวเอง คงกำลังตรอมใจเรื่องไอ้มาวินอยู่เป็นแน่ เพราะสภาพความเป็นอยู่ที่เรือนจำของไอ้มาวินระหว่างรอขึ้นศาลนั้นยิ่งกว่าหมาข้างถนนซะอีก ผมเคยไปดูน้ำหน้ามันมาแล้ว สองครั้ง ครั้งแรกไปกับพ่อของพี่กิ๊ฟ ส่วนอีกครั้งผมไปพร้อมกับพี่เกม ไอ้มาวินอยู่ในสภาพที่ใกล้บ้าเข้าไปทุกที มันเหมือนคนที่ผ่านการถูกทรมานร่างกายมาอย่างหนัก

‘เกม...ช่วยกูด้วย บอกคุณท่านมาพากูออกไปที’ มันขอร้องอ้อนวอนพี่เกม สายตาจับจ้องแค่อดีตเพื่อนและเลือกจะมองเมินผม ผมได้แต่ยิ้มกับความน่าสมเพชของมัน

‘มันถึงเวลาที่มึงต้องชดใช้แล้ววิน มึงทำร้ายคนอื่นมามาก ตอนนี้ถึงคราวของมึงบ้าง...มันก็ถูกแล้ว’

ในเรือนจำที่คุมขังนักโทษชายคงไม่มีสังคมที่โรยด้วยกลีบกุหลาบต้อนรับมันอยู่เป็นแน่ ขอบตาดำคล้ำของมันบอกผมได้ดีว่าไอ้มาวินไม่เคยได้นอนเต็มอิ่ม มันคงอยู่อย่างคนหวาดระแวงตลอดเวลา

‘มึงมีผัวครบร้อยคนรึยัง ถ้ายังไม่ครบ กูหาเพิ่มให้เอาไหม’ ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบถาม ไอ้มาวินทุบกระจกที่กั้นระหว่างมันกับผมอย่างรุนแรงจนผู้คุมต้องเข้ามาลากตัวมัน

‘ไอ้สารเลว! กูจะฆ่ามึง! กูจะฆ่ามึง!’

ผมยังจำแววตาเคียดแค้นของมันได้ดี แต่จะโทษผมไปเพื่ออะไร ในเมื่อผมไม่ใช่คนสั่งการ พ่อของคนที่มันทำร้ายต่างหากที่เป็นคนทำ ซึ่งผมก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน ในเมื่อคนเป็นพ่อก็แค่อยากจะจัดการคนที่ทรมานลูกสาวของเขาจนตายก็เท่านั้น...

“กูถามว่าทำไมกลับช้า” ไอ้ยิวขึ้นเสียงใส่ผม มันเดินมายืนขวางตรงหน้า พร้อมกับจ้องมองมาด้วยแววตาโกรธขึ้ง

“อย่ามาชวนทะเลาะ กูเหนื่อย”

ตอนนี้ไอ้ยิวมันคงรู้แล้วว่าคบกับคนอย่างผมไม่ได้จะมีความสุขอย่างที่มันฝัน

“แค่ตอบคำถามกูไม่ทำให้มึงเหนื่อยหรอก ตอบกูมาเดี๋ยวนี้นะ มึงไปไหนมา ไปกับใคร อีนังมินใช่ไหมที่มึงออกไปหา”

มินเป็นเด็กเก่าผม พอรู้ว่าพี่กิ๊ฟตายเธอก็ทักแชทผมมาจนน่ารำคาญ ผมตอบรับไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ

“เพี้ยน! ตอบกูมานะ!” ไอ้ยิวแม่ง...

ผมสะบัดแขนแล้วผลักไอ้ยิวให้ออกห่าง มันเซไปชนตู้เสื้อผ้าแล้วมองผมด้วยตาแดงก่ำ

“ยิว...” ผมรีบเข้าไปหามัน แต่มันก็ปัดมือผมออก

“กูรอมึงกินข้าวอยู่สามชั่วโมง โทรไปก็ไม่รับ พอกลับมากูถามอะไรก็ไม่ตอบ นี่คือสิ่งที่มึงตอบแทนกูเหรอ!”

ผมทะเลาะกับไอ้ยิวบ่อยมาก บ่อยจนน่าเบื่อ จนผมเบื่อที่จะมองหน้ามัน เบื่อที่จะกลับมาที่ห้องนี้ มันหวังจะให้ผมทำอะไร ทั้งๆ ที่ผมก็บอกชัดเจนแล้วว่าผมให้มันได้แค่ไหน แต่ทำไมถึงยังเรียกร้องมากขึ้นทุกวัน

“จะเลิกไหม” ผมถามกลับ จ้องหน้ามันที่เอาแต่ร้องไห้ “ร้องไห้ขนาดนี้ มึงจะเลิกไหมล่ะ”

ไอ้ยิวเงียบ มันยกมือขึ้นจะทุบอกผม แต่ผมจับมือมันไว้แล้วบีบแรงๆ

“อย่าบังคับกูมากไปกว่านี้ มึงเป็นเพื่อนที่กูไม่อยากปล่อยไป แต่ก็อย่าใช้เหตุผลนี้มาบีบให้กูต้องอยู่กับมึง กูบอกแล้วว่าถึงกูจะไม่มีใคร ยังไงคนที่กูรักก็ไม่ใช่มึง”

ไอ้ยิวปล่อยโฮ มันร้องไห้สะอึกสะอื้น ตะโกนบอกให้ผมฆ่ามันซะถ้าจะทำร้ายมันแบบนี้ แต่ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง...

“อยู่กับกูนะเพี้ยน กูขาดมึงไม่ได้ อย่าพูดว่าเลิกเลยนะ กูจะไม่งี่เง่าแล้ว กูขอโทษ”

ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษที่ผมทำให้ แต่ไอ้ยิวก็ยังพูดว่าขาดผมไม่ได้

“มึงก็เห็นว่ามันไม่มีความสุข แล้วยังจะฝืนอีกทำไม”

“กูไม่เลิก! ถ้ามึงไม่อยากให้กูตายเหมือนพี่ดรีมพี่กิ๊ฟ ก็อย่าไปจากกู กูไม่ได้ล้อเล่นนะเพี้ยน กูทำจริงๆ ถ้าไม่มีมึง กูก็ไม่อยากอยู่แล้ว”

ผมได้แต่มองหน้าไอ้ยิวอย่างคนจนคำพูด ทำไมถึงได้เอาเรื่องตายมาพูดง่ายๆ แบบนี้ ไอ้ยิวมันไม่เข้าใจเลยสินะว่าพี่ดรีมกับพี่กิ๊ฟอยากมีชีวิตอยู่แค่ไหน พวกเขาทรมานมากตอนที่จากไป แต่มันกลับเอาเรื่องแบบนี้มาขู่ผม...

“กูผิดหวังในตัวมึงจริงๆ”

“เพี้ยน...”

“แต่กูจะไม่ไปไหน มึงก็เลิกคิดอะไรเหี้ยๆ ได้แล้ว”

ผมไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะผมอีก ชีวิตของคนหนึ่งคนมีเรื่องราวมากมาย กว่าจะเติบใหญ่ กว่าจะมีชีวิตมาได้ถึงทุกวันนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทุกคนต่างก็มีคนที่รัก เมื่อจากไป...คนที่อยู่ก็มีแต่ต้องทุกข์ทรมาน

“ไหน...มึงทำอะไรไว้รอกู”

“ของที่มึงชอบทั้งนั้นแหละ” ไอ้ยิวเข้ามากอดผม ทำหน้าอ้อนใส่แล้วพาเดินไปที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆ ริมหน้าต่าง

“อืม อร่อยดีนี่” ผมหยิบไก่ทอดน้ำปลาขึ้นมากัดหนึ่งคำ ก่อนจะถูกไอ้ยิวใช้ลิ้นเล็กๆ ของมันเลียที่ขอบปากล่าง “ซนนะมึง จะกินกูหรือจะกินข้าว”

“กินข้าว” มันตอบเสียงอ่อน แล้วจุ๊บแก้มผมหนึ่งที “นั่งสิ กูจะได้นั่งตัก”

ผมนั่งตามที่ไอ้ยิวขอ พอมันนั่งตักผมได้สำเร็จ ก็ยกแขนผมไปโอบตัวมันไว้

“ทำแบบนี้กูจะกินยังไง”

“กูป้อน”

มันอาจจะดีแล้วก็ได้ที่เป็นแบบนี้...อย่างน้อยมันก็ดูแลผมดีพอสมควร

“ว่าแต่...มึงไปไหนมาเหรอ”

“โรงพยาบาล” ถ้าไม่ตอบไอ้ยิวก็คงไม่เลิกถาม ผมก็เลยจำใจต้องตอบ

“อ๋อ” มันรับคำสั้นๆ แค่นั้นก็เงียบไป เพราะมันรู้ว่าผมไปที่โรงพยาบาลทำไม

“ไม่ป้อนต่อรึไง” ผมจงใจวางคางไว้บนไหล่ของมันพลางคลึงเล่น “กูยังไม่อิ่ม”

“โทษที”

“แล้วพี่ทัศน์เป็นไง”

ไอ้ยิวยังไม่ได้เคลียร์กับพี่ทัศน์เพราะเขาไปดูงานที่ต่างจังหวัดหนึ่งเดือน มีกำหนดกลับในอีกสัปดาห์หน้า ไอ้ยิวมันอยากจะเคลียร์กับพี่ทัศน์ตอนพี่เขากลับมา เพราะฉะนั้นตอนคุยโทรศัพท์ก็เลยยังคงหวานชื่นกันปกติ

“เขาก็สบายดี”

“ยังจับไม่ได้อีกเหรอว่ามึงคบชู้”

“กูไม่ได้...”

“หึ” ผมแสยะยิ้มมองเสี้ยวหน้าของไอ้ยิว มันไม่กล้าเลิกกับพี่ทัศน์หรอกนะผมว่า เพราะใครก็คงอยากเก็บคนที่รักตัวเอง ทำเพื่อตัวเองทุกอย่างไว้ข้างๆ ทั้งนั้น “จะบอกหรือจะคบซ้อนต่อไปอย่างนี้กูก็ไม่ว่านะ เพราะกูไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่พี่เขาจะยอมรึเปล่า อันนี้ก็บอกไม่ได้”

“กูจะเคลียร์กับเขาเร็วๆ นี้แหละ”

“ก็ดี เพราะกูไม่อยากให้คนดีๆ อย่างพี่เขามาตกนรกไปพร้อมกับเรา”

“กูไม่ชอบที่มึงพูดอย่างนี้เลยเพี้ยน มันไม่ได้ผิดซะหน่อยที่กูรักมึง”

“แต่มันผิดที่มึงนอกใจผัวมาหากู”

“พอ...พอเถอะ ตอนนี้...กูอยู่กับมึง เป็นของมึงคนเดียวเท่านั้น”

ผมยิ้มรับกับวังวนที่โสมมนี้ ความหวังที่จะมีชีวิตที่ดี มีแต่ความสุข...มันคงเป็นไปได้ยากสำหรับคนอย่างผม



“เพี้ยน! ป๋าฟื้นแล้วนะ คนที่โรงพยาบาลโทรมาบอก พี่กำลังรีบไป เราไปเจอกันที่นั่นนะ!”

ผมได้รับสายจากพี่เกมตอนตีห้า แต่สิ่งที่ได้ยินขับไล่ความงัวเงียไปจนหมด ผมรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างไม่ทันได้คิดอะไร แต่พอไอ้ยิวมันถามว่าผมจะไปไหน ผมก็ได้แต่ชะงัก...

นั่นสิ...ผมจะไปไหน และไปทำไม... ไปขอโทษเหรอ หรือไปเพื่อซ้ำเติมเขาอีก

ทั้งๆ ที่ไม่รู้เหตุผล ผมก็ยังจะไปอย่างนั้นเหรอ

ไอ้ยิวพาร่างที่เปลือยเปล่าของมันมาใกล้ มันสวมกอดผมจากข้างหลัง แล้วไล้มือไปตามแผ่นอกของผม

“ไม่ให้ไป...มานอนต่อเถอะนะ ยังไม่สว่างเลย”

“อืม”

ทั้งๆ ที่อยากเห็นหน้า...แต่ผมก็ไปไม่ได้

ผมยอมรับว่าเป็นห่วงเขา ผมไปเยี่ยมเขาทุกวัน ไปยืนอยู่แค่หน้าห้องผู้ป่วยแล้วก็กลับ เพราะผมไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา ผมทำเขาเจ็บหนัก ความโง่และไม่ยับยั้งสติของผมอาจทำให้เขาตายได้ พี่พ่ายเพิ่งได้รับการผ่าตัดเอากระสุนออกเมื่อสัปดาห์ก่อน จากนั้นเขาก็ถูกย้ายออกจากไอซียูและหลับมาตลอด...ผมเป็นห่วง เป็นห่วงมาก...แต่ผมช่วยอะไรไม่ได้...

“เพี้ยน...” ไอ้ยิวกระซิบเรียกเสียงอ่อน มันขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้ ทั้งยังจงใจให้สะโพกของมันเสียดสีกับตรงกลางลำตัวของผม

“พอแล้วน่า กูจะนอน” ผมมองมันอย่างนึกรำคาญ แต่พอคิดถึงหน้าของพี่พ่าย...น้องชายที่นอนสงบก็เริ่มดื้อขึ้นมา ความนึกคิดของผมตอนนี้มีแต่ผู้ชายที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยเท่านั้น... มีแต่เขาที่เติมเต็มให้ผมได้...มีแต่อ้อมกอดของเขาที่ทำให้ผมแทบขาดใจ มีแต่สัมผัสของเขาที่ทำให้ผมหลอมละลายได้ทุกครั้ง

พี่กิ๊ฟครับ...ผมรู้สึกผิดกับพี่จริงๆ ที่ไม่ว่ายังไง...ผมก็คิดถึงแต่เขา ...หัวใจของผม...มันไม่ยอมออกห่างจากเขาเลย

“มึงกำลังคิดถึงใคร...”

“...”

“ถ้าอยากเจอขนาดนั้น ทำไมไม่ไปล่ะ ไปหาเขาเลยสิ!”

ผมได้แต่เงียบ มองไอ้ยิวที่กราดเกรี้ยวใส่

“ไปเลย! ไอ้คนบ้า! ไอ้คนใจร้าย!”

“พอสักทีได้ไหม มึงเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย”

“มึงไม่รู้หรอกว่าตอนมึงหลับ มึงก็ละเมอเรียกเชื่อเขา ทั้งๆ ที่นอนกับกู มึงก็ยังเรียกหาเขา เห็นกูเป็นตอไม้รึไง กูเป็นเมียมึงนะ!”
ผมล่ะปวดหัวกับไอ้ยิวจริงๆ มันผีเข้าผีออกอยู่ได้ทุกวัน

“มึงเยอะแล้วนะ พี่ทัศน์ทนไอ้ตัวน่ารำคาญอย่างมึงเข้าไปได้ไงวะ”

“มึงว่าไงนะ!”

“โอ้ย! ไอ้เหี้ยยิว”

ผมเกือบตบมันกลับไปแล้วเพราะเล่นข่วนคอซะแรง แต่พอเห็นมันหลับตาปี๋แล้วก็อดสงสารไม่ได้

“อย่ามาหึงอะไรน่ารำคาญ กูไม่ชอบ” ผมบอกมันพร้อมกับดึงตัวมันให้ลงมานอนด้วยกัน “แค่ตัวกูอยู่ที่นี่ก็พอแล้วไม่ใช่รึไง อย่าโลภมาก”

“มึงใจร้าย”

“กูเป็นมาตั้งนานแล้ว”

“แค่ตอนที่อยู่ด้วยกันก็ได้ อย่าคิดถึงคนอื่น อย่าเรียกชื่อคนอื่น กูชื่อยิว ไม่ได้ชื่อไร้พ่าย”

ผมเหม่อมองเพดานห้อง เหนื่อยใจกับความต้องการของไอ้ยิว เพราะมันต้องการในสิ่งที่ผมไม่มีวันทำได้

“จะให้หยุดคิดถึงได้ยังไง...ในเมื่อ...หัวใจของกูอยู่ที่เขา”

“กูจะเป็นคนเอาหัวใจมึงกลับมา แม้พี่กิ๊ฟจะทำไม่ได้...แต่กู...ทำได้ ให้โอกาสกูบ้างนะเพี้ยน”

ไม่รู้ว่าไอ้ยิวไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ผมจะรับคำท้ามันก็ได้...

“คิดว่าทำได้ก็ลองดู”

“เย้”

“อย่าชวนกูทะเลาะอีกล่ะ กูเบื่อ”

“มึงก็อย่าทำอะไรขัดใจกูสิ”

“ครับๆ”

“เพี้ยน”

“หืม”

ไอ้ยิวจับมือผมให้ไล้ไปตามแผ่นอกของมัน ผมรู้ว่ามันต้องการอะไร แต่ผมไม่ได้มีอารมณ์อยากทำเรื่องอย่างว่า แม้จะถูกมันใช้ปากให้บ้าง แต่ผมไม่เคยเข้าไปในตัวมันเลยสักครั้งตั้งแต่เริ่มคบกันมา... มันทำใจลำบากเมื่อคิดไปถึงหน้าและสัมผัสของพี่พ่าย แม้ผมจะไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแล้วก็ตาม แต่ร่างกายของผมก็ยังคงโหยหาแต่เขาอยู่ดี

“อยากมากหรือไง” ผมถามคนที่คร่อมอยู่บนตัว ไอ้ยิวกำลังละเลงลิ้นกระตุ้นผม สะโพกของมันก็บดเบียดกับท่อนกลางลำตัวของผมค่อนข้างแรง

“อยาก...กูอยากได้มากกว่านิ้ว” ผมปรนเปรอมันได้แค่นิ้วเท่านั้น มากกว่านี้ผมคงต้องรู้สึกแย่กับตัวเองมากแน่ๆ แค่นี้ก็เกินเส้นที่ผมขีดไว้มามากแล้ว

“ไม่ได้ ซี้ดดดดด ยิว...มึงแม่ง...” ไอ้ยิวมันใช้ปากเก่งมาก ผมรู้ดีเพราะเคยนอนกับมันมาก่อน มันมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วเริ่มใช้ปากปรนเปรอความสุขให้ แม้จะบอกว่าคบกันแล้ว...แต่แบบนี้...ผมก็รู้สึกผิดอยู่ดี...รู้สึกผิดกับคนที่ไม่ใช่แฟนตัวเอง

“เซอร์ไพรส์!!!! น้องยิว...” พลันเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นที่ประตู ผมผงกหัวขึ้นมองก็เห็นพี่ทัศน์ยืนอยู่ตรงประตูที่ถูกเปิดเข้ามา เขาคงมีกุญแจห้องไอ้ยิว และตอนนี้ก็กำลังทำหน้าเซอร์ไพรส์ซะเอง

“เพี้ยน...ยิว...”

ปากของไอ้ยิวยังคงเลอะไปด้วยน้ำใคร่ของผม ใบหน้าของมันซีดขาวด้วยความตระหนก ในขณะที่ผมทำเพียงยักไหล่แล้วยิ้มให้กับพี่ทัศน์ที่แทบล้มทั้งยืน เขาเซปะทะกับประตู พอตั้งสติได้ก็ก้าวยาวๆ มาหาผมกับไอ้ยิวที่ร่างกายเปลือยเปล่ากันทั้งคู่

ผลัวะ!

เขาต่อยเข้าที่หน้าผมเต็มแรง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองมาด้วยความผิดหวัง

“กูไว้ใจ...แต่นี่คือสิ่งที่พวกมึงตอบแทนกูใช่ไหม!”

“พี่ทัศน์...พอแล้ว อย่าทำเพี้ยน ยิวขอโทษ ขอโทษนะพี่” ไอ้ยิวร้องไห้ ในขณะที่ผมปล่อยให้พี่ทัศน์ซัดหมัดมาอีกหลายหมัด หมัดที่ปะทะหน้าผมแต่ละครั้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของผู้ชายที่ถูกทรยศหักหลัง

“พี่ทัศน์ พี่ทัศน์!” ไอ้ยิวได้แต่ร้องเรียก มันเข้ามาห้ามพี่ทัศน์ไว้ “ยิวผิดเอง ยิวขอโทษ”

“ทำไมทำกับพี่อย่างนี้...ทำไมวะยิว! ทำไม!”

ความผิดหวังทำให้ผู้ชายที่สุภาพเรียบร้อยอย่างพี่ทัศน์ตวาดเสียงดังลั่น เขาเป็นผู้ชายที่ดีที่ผมอยากจะให้คบกับไอ้ยิวไปนานๆ แต่เพราะผมเองที่ทำให้ทุกอย่างพัง ...มันก็สมควรแล้วที่ผมจะต้องถูกเขาต่อยแบบนี้

“ยิวขอโทษ...ขอโทษนะพี่”

พี่ทัศน์คงไม่รับคำขอโทษจากไอ้ยิว เขาสะบัดมือมันออกจากแขนแล้วหันหลังเดินจากไป ในขณะที่ไอ้ยิวร้องไห้แทบจะขาดใจ
วันนี้มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์จริงๆ แต่มันก็มี...เรื่องดีๆ เหมือนกันนะ




นี่ก็ห้าวันเข้าให้แล้วตั้งแต่ที่พี่เกมบอกให้ไปเจอกันที่โรงพยาบาล ผมก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีกเลย ผมยังคงอยู่กรุงเทพ อยู่กับไอ้ยิวที่ในแต่ละวันพูดกันนับคำได้ รอยช้ำที่โดนพี่ทัศน์ต่อยก็ยังคงเหลือรอยจางๆ ให้เห็น นับตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ไอ้ยิวก็ไม่ได้พูดถึง มันเอาแต่จ้องโทรศัพท์ทุกครั้งที่คิดว่าผมไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วผมไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย ถ้ามันเพิ่งมารู้ตัวว่าเลิกกับพี่ทัศน์ไม่ได้แล้วอยากจะกลับไปคบด้วยตอนนี้ ผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะยังไง...ระหว่างผมกับมันก็เรียกไม่ได้ว่าคบกัน ก็แค่สถานะที่เพ้อฝันไปคนเดียวของไอ้ยิวเท่านั้น

‘พี่เกมครับ’ ผมทักไลน์พี่เกมไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีรีแอคชั่นใดๆ ตอบกลับมา ผมแค่อยากถามว่าตอนนี้พี่พ่ายเป็นยังไงก็เท่านั้น ไม่ได้อยากรบกวนเลยจริงๆ

“ขอโทษนะครับ ผมมีเงินไม่พอ ขอออกไปกดตังค์แป๊บเดียว ฝากของด้วยนะครับ”

ผมมาซื้อของที่เซเว่นใกล้อพาร์ทเม้นของไอ้ยิว แต่ตังค์ในกระเป๋าดันมีแค่แบงค์ห้าสิบใบเดียวเท่านั้น สร้างความอับอายต่อสายตาคนที่รอจ่ายเงินข้างหลังผมเป็นอย่างมาก ออกมากดตังค์ที่ตู้เอทีเอ็มก็แทบเข่าทรุดเพราะยอดเงินในบัญชีเหลือแค่หนึ่งพันบาท ไม่นะ...แล้วสิ้นเดือนนี้ผมจะเอาเงินที่ไหนผ่อนรถ!

ปัญหาใหญ่ ปัญหาระดับชาติ เสือกลาออกจากงานไม่ได้คำนึงถึงหนี้สินติดตัว!

ผมกดตังค์หนึ่งพันบาทสุดท้ายออกมา ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ชีวิตแม่งไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ แล้วรถที่ต้องผ่อนไปอีกหลายปีดันจอดอยู่ที่หอพักที่เชียงรายด้วย พอพูดถึงหอพัก...แม่งงงง ค่าหออีก ผมจะเอาตังค์ไหนไปจ่ายวะ!

ห่อเหี่ยว หมดเรี่ยวแรง แค่คิดก็เครียด อยากจะดิ้นตาย ชีวิตเอียงจนจะล้มอย่างนี้ผมควรกลับบ้านไปทำไร่ ปลูกผักหาปลากินดีไหมนะ

“เพี๊ยงงงงงงง”

เอ๋?

“เพี๊ยงงงงงง ทางนี้ๆ”

ผมหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียงที่คุ้นหู ก่อนจะเจอเข้ากับเด็กแฝดที่เรียงหน้าสลอนอยู่ที่รถคันหรู ส่วนคนขับก็คือพี่เอหรือลุงเอของเด็กๆ นั่นเอง ผมรีบเดินไปที่รถด้วยความแปลกใจ

“มาทำอะไรแถวนี้ครับ”

“มาขับรถเล่น” พี่เอตอบกวนๆ “กำลังจะไปโรงพยาบาล ไปด้วยกันไหม”

“เอ่อ...ผมไม่...”

“เพี๊ยง ไปกังๆ”

ผมแพ้ลูกอ้อนของสามแสบพวกนี้ทุกที น้องยะเกยคางและแก้มป่องๆ ไว้ที่ประตูรถพร้อมกับมองมาตาแป๋ว แต่ผมก็รีบให้น้องยกหัวกลับไป เกิดกระจกไฟฟ้าแม่งเลื่อนขึ้นมาจะทำไง อันตรายอ่ะ!

“อย่าซนนะครับ ลุงบอกให้นั่งกันดีๆ นะ เห็นไหมเพี้ยน ว่าเจ้าพวกนี้ไม่อยู่นิ่งๆ มาช่วยพี่หน่อยก็แล้วกัน”

“ก็ได้ครับ” สุดท้ายก็ต้องขึ้นรถมากับพวกเขา แล้วโชคดีจริงๆ ที่ผมซื้อขนมมาด้วย เลยทำให้เจ้าลิงทั้งสามตัวอยู่นิ่งๆ ได้
พี่เอขับรถมาถึงโรงพยาบาล ผมทำใจอยู่สักพักก่อนจะก้าวลงจากรถตามเสียงเร่งของเด็กๆ ในหัวเอาแต่คิดวนเวียนอยู่แค่ว่า...ผมมาแบบนี้จะดีรึเปล่านะ

“ป๋าาาาาาาา” เด็กๆ ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว วิ่งนำเข้าไปในห้อง พี่เอเดินตามเข้าไปในขณะที่ผมหยุดอยู่กับที่ พี่พ่ายตื่นอยู่ และกำลังอ่านแฟ้มเอกสารกองย่อมๆ

“อ้าว เข้ามาสิ” พี่เอหันมาพูดกับผม ที่ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ เห็นพี่เกมชะโงกหน้ามองมาพลางอมยิ้ม ผมค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง พยายามไม่มองไปทางเตียงผู้ป่วย

“สุดท้ายก็ต้องให้ไอ้เอไปพามา พี่อุตส่าห์ไม่ตอบไลน์ คิดว่าถ้าร้อนใจก็คงมาเองแน่ๆ แต่ก็ใจแข็งใช้ได้เลย”

“เอ่อ...ให้ผมมาด้วยทำไมเหรอครับ”

“ป๋ามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”

พี่เกมยิ้ม คำพูดของเขาทำให้ผมต้องหันไปมองพี่พ่ายจนได้ และ...ใจมันก็แป้วขึ้นมา เมื่อเขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะมองเห็นผมเลย เขายังคงสนใจกับเอกสารในมือ แว่นกรอบดำที่ปลายจมูกก็ไม่ได้สะท้อนภาพใดๆ นอกไปจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“มีอะไรจะคุยเหรอครับ” ผมเอ่ยถาม นั่นทำให้เขาวางเอกสารในมือลง พร้อมกับโยนซองสีขาวมาให้ผม

“ใบลาออกของคุณ” เหมือนนานมากแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงของเขา ถึงมันจะฟังกระด้างก็ตามที “ผมอนุมัติ หลังจากคุณเคลียร์งานของตัวเองเสร็จก็ไปได้”

“ครับ”

ผมหวังว่าเขาจะพูดเรื่องอะไรกัน... ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่มีอะไรพิเศษ

“ผมกลับได้แล้วใช่ไหมครับ”

“เชิญ”

ผมค้อมหัว ยกมือไหว้พี่เอกับพี่เกม แล้วก็หันหลังกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ชายเสื้อก็ถูกน้องยะจับไว้ น้องเดินตามผมมาตอนไหนก็ไม่รู้

“เพี๊ยงจะไปไหน ยะไปด้วย”

แก้มป่องๆ บนใบหน้ากลมดิ๊กนั้นทำเอาผมก้าวขาไม่ออก น้องยะเอียงคอมองมาอย่างสงสัย ในขณะที่ผมได้แต่ขอความช่วยเหลือไปที่พี่เกมที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ยะไปไม่ได้นะ พี่เพี้ยนจะกลับบ้านแล้วครับ”

ถึงจะบอกไปอย่างนั้น น้องก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเสื้อของผม เป็นคนที่ทั้งดื้อทั้งมึนเลย

“ป๋า นะไม่อยากให้เพี๊ยงกลับ”

“โยอยากเล่งกับเพี๊ยง ป๋าให้เพี๊ยงอยู่ที่นี่นะ นะป๋า”

“อย่าไปรบกวนคนอื่น” เสียงดุๆ ของพี่พ่ายทำให้เด็กๆ สลดกันทุกคน พอฟื้นมาแล้วก็ดุลูกอย่างนี้ เป็นพ่อประเภทไหนกันแน่วะ เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดจริงๆ

“ยะขอโทษ” น้องยะทำหน้าดราม่าได้น่าสงสารมาก ทำไมหนูดูเศร้ามาตลอดอายุสามขวบอย่างนี้อ่ะลูก พี่เพี้ยนไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ พ่อหนูต่างหากที่ว่า

“ไม่รบกวนเลย พี่เพี้ยนยังไม่กลับหรอก จะอยู่เล่นด้วยนะ”

“งั้น ป๋า พวกกูไปหาซื้อข้าวมาให้ละกันนะ ไหนๆ ก็มีคนอยู่ดูแล้ว” พี่เอพูดขึ้นแล้วพยักหน้าให้พี่เกมเดินตามออกไป

“เฮ้ย! พี่! เดี๋ยว!”

ไม่จริง...อย่าปล่อยผมไว้แบบนี้สิครับ ต่อให้มีเด็กๆ อยู่ด้วยก็เถอะ!

“เอ่อ...งั้นเราจะเล่นอะไรกันดีอ่ะ” ผมถามขึ้นแก้เก้อ น้องนะยกมือพรีเซ้นทันที

“คุณหมอ!”

“โยจะเล่งเป็งคุงตำลวจ”

“งั้งยะเป็งคงซื้อขนม”

เดี๋ยวนะ ทำไมบทบาทน้องยะถึงเป็นแบบนั้น หนูหิวอีกแล้วใช่ไหมลูก

“เพี๊ยงเป็งคงขายนะ ยะจะเป็งคงซื้อ”

น้องยะต้องรู้แน่ๆ ว่าขนมในถุงที่ผมถืออยู่นี้ยังไม่หมด ฮือออออ นี่เงินก้อนสุดท้ายในชีวิตพี่เพี้ยนเลยนะ อย่าเอาขนมของพี่ไป!

แต่ด้วยความน่ารักของเด็กๆ ผมจึงต้องยกขนมทั้งถุงให้กับพวกเขา แม้กระทั่งคุณหมอก็ยังต้องใช้ขนมเยลลี่แทนยา คุณตำรวจก็เอาขนมไปแจกเด็กๆ ที่สมมติขึ้นมา ส่วนคนซื้อขนมนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ซื้อขนมทั้งหมดด้วยเงินสองบาท ...ผมรู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบ แต่ถึงอย่างนั้นก็สนุกดี พวกเราเล่นกันเงียบๆ เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลและไม่อยากรบกวนพี่พ่ายที่กำลังอ่านเอกสารอยู่

เล่นกันได้ไม่นานเด็กๆ ก็เหนื่อยแล้วขอให้ผมเปิดทีวีช่องการ์ตูนให้ดู จากนั้นก็ไปนอนเรียงกันอยู่ที่โซฟาดูขบวนการยอดมนุษย์อะไรของพวกเขาไป ผมทำทีเป็นดูการ์ตูนไปกับพวกเด็กๆ ด้วย แต่เอาเข้าจริงสายตาก็เหลือบมองคนป่วยอยู่เป็นระยะ เขาเอาแต่อ่านเอกสาร แล้วก็เซ็นและประทับตรา ไม่ได้สนใจมองมาที่ผมแต่อย่างใด แม้กระทั่งจะหยิบน้ำดื่มก็ไม่เรียกให้ผมช่วย ทั้งๆ ที่แผลผ่าตัดน่าจะทำให้เขาขยับตัวลำบากแท้ๆ

“ผมช่วยนะ” ผมรีบเข้าไปช่วยเทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ แต่พี่พ่ายแค่มองและไม่รับมันไป

“จะดื่มน้ำไม่ใช่เหรอครับ”

“...”

“พี่”

“...”

“ผมขอโทษ”

“ขอโทษทำไม” ดวงตาที่สบมองมานั้นยังคงอ่านยากเช่นเดิม “ในเมื่อมึงไม่ได้รู้สึกผิด”

“...”

“คนที่ตายควรจะเป็นกู ไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงรัก มึงคิดอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ”

“...”

“กูต่างหากที่ควรขอโทษ” น้ำเสียงของเขามั่นคงและเย็นชา “ขอโทษที่ยังมีชีวิตอยู่”

ผมทำได้แค่ยิ้มรับกับผลลัพธ์นี้ มันยากจริงๆ ที่จะบอกว่าผมเป็นห่วง ยากจริงๆ ที่เขาจะเชื่อว่าผมรู้สึกขอบคุณที่เขายังมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างมันยากไปหมดเพราะเป็นผมเองที่ทำร้ายเขา

“พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เกมมันโอเวอร์ไปแล้ว ที่เหลือก็แค่ผลของมันก็เท่านั้น ผมกับพี่ยังต้องใช้ชีวิตกันต่อ ยังต้องดิ้นรนกันต่อไป แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่นานที่ได้อยู่กับพี่ แต่ผมก็มีความสุขมาก ผมมีความสุขจริงๆ”

เป็นคำกล่าวลาที่ผมจะพูดกับคนที่ผมรัก ผมแค่อยากบอกเขาว่า...ในเรื่องหลอกลวงพวกนั้น...ความรู้สึกของผมคือของจริง...

“อืม...กูรู้”

แค่นี้...ก็พอแล้ว

“ลาออกแล้วมึงจะไปไหนต่อ”

คำถามของพี่พ่ายทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย

“ผมคงจะกลับบ้านอ่ะพี่ หางานทำแถวบ้าน เก็บตังค์ไปเที่ยวเกาหลี อิอิ”

“อืม”

“อ้อ บัตรเครดิตของพี่ นี่อ่ะ ผมคืนให้ ไม่ได้เอาไปใช้อะไรหรอกนะครับ”

“อืม”

“พี่พักผ่อนเถอะ ผมจะกลับแล้วล่ะ จากนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะครับ ดูแลตัวเอง รักษาสุขภาพด้วย แล้วก็หาแม่มาให้สามแสบนั่นได้เร็วๆ ล่ะ มีความสุขกับครอบครัวที่ดีนะครับพี่ มีความสุขมากๆ นะ”

“มึงก็เหมือนกัน”

ผมยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย บอกลากันด้วยดีและไม่มีอะไรติดค้าง ...อ่า...ความจริงจะติดค้างก็แค่...หัวใจของผมเท่านั้น...ที่มันไม่ยอมกลับมาหาเจ้าของ

สุดท้าย...ผมได้อะไรจากเรื่องครั้งนี้บ้างผมก็ยังนึกไม่ออก ผมเสียไปแล้วเกือบทุกอย่างในชีวิต ไม่ได้อะไรกลับคืนมาเป็นรูปเป็นร่าง...ความสะใจก็ได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น ผมรับรู้กับเรื่องของไอ้มาวินมามากพอที่จะไม่สนใจอีกต่อไปว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง พอๆ กับน้องสาวของมันที่ผมก็ไม่ได้ติดใจตามหาตัว ผมอยากจะทิ้งทุกอย่างไว้แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถึงไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกกี่ปี จะมีอุปสรรคมาขัดขวางอีกแค่ไหน ผมคิดว่า...สักวันผมก็คงจะก้าวต่อไปได้เหมือนอย่างคนอื่นๆ

หวังว่าพี่สาวทั้งสองคนของผม...จะช่วยอวยพรให้

...

ระหว่างเธอกับฉัน...จากกันด้วยดี

ขอบคุณที่ติดตามไร้พ่ายมาจนถึงทุกวันนี้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ

[Kaewkaew]

เดี๋ยว... เดี๋ยว
ยังไม่จบใช่มั้ย... คำลงท้ายคืออะไร คุณคนเขียน...
ไม่เอาแบบนี้สิ.. ไม่เอาแบบนี้
เห็นคำสุดท้ายตอนจบละแบบ.... ไม่จริงน่า มีตอนต่อน่า ถถถถถ ....
เคลียร์แล้วจริงหรอ ไม่มั้ง..


เสียน้ำตาเป็นลิตรกับตอนนี้ พูดจริง ๆ

คือเจ็บปวดมาก
ตั้งแต่ตอนยิว สงสารเพี้ยน แต่ด้านบนสงสารที่สุดคือพี่ทัศน์และยิว... ยากแล้ว

ด้านล่างก็สงสารพี่พ่าย ที่สุด... หรือควรสงสารเพี้ยนดี
โอ้ย ทำไมเขียนดีแบบนี้ มันเข้าไปถึงจิตใจเลย รู้สึกเจ็บปวดตาม ฮือ


ขอโทษที่ยังมีชีวิต

เศร้าโคตรอะ... ไร้พ่ายแอทแทค... คริติคอลรุนแรงมาก

ขอให้ครั้งนี้ เป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย แต่ไม่เอาท้ายที่สุด ...

จะรอติดตามชมตอนต่อไปนะคะ... ไม่ไหวแล้ว ขอตัวไปซับน้ำตา

 

//

เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย

อีกอย่างคือสุดท้ายแล้ว คนที่ยังอยู่กับเพี้ยนอาจจะเป็นพี่พ่ายนั่นแหละ...
ดูได้จากตอนนี้ และที่ผ่าน ๆ มา มักจะเป็นไร้พ่าย ที่เจอและช่วยเหลือเพี้ยนอยู่ตลอด...

[rujaya]

อย่าบอกนะว่าจบแบบนี้ 

[evilheart]

ตอนแรกสงสารเพี้ยน แต่ ณ จุดๆ นี้สงสารป๋าพ่าย
พระเอกมาก ทั้งหมดที่ป๋าพ่ายทำมันมีที่มาที่ไป 
เพี้ยนเป็นคนที่เกินคำบรรยาย

[teamkoyza]

กริ๊ดดดดด
นี่มันอะไร
กระซิกๆ
เอาแบบนี้หรอ
โอ๊ย
ตะเตือนไต
ยิว นี่น่าเบื่อเนอะ ดูท่ายังอาลัยอาวรผัวเก่าอยู่ดี หึหึ โสน๊าน่า
 โถ่พี่ทัศ หาใหม่เถอะ ได้ดีกว่านี้แน่ๆ

[populijang]

จบแบบนี้หรอออ ไม่นะ!!!!
จบอบบแฮปปี้ได้ม่ายยย
ยยย

[TachibanaRain]

  ห๊ะ!!! ม่ายยยยยยยนะนางงงงงงงงจบแบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้าเลย นี่จบแล้วจริงๆดิทำไมเรารู้สึกเหมือนมันไม่จบหง่ะ    ถ้าจบจริงๆก็เป็นการจบที่เซอร์ไพรส์มากอะบอกเลยในใจก็เคยคิดนะว่าแบดเอนด์แน่ๆเรื่องนี้แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ง่อวววววว ป๋าน่าสงสารนะตอนนี้เพราะนอกจากลูกแล้วก็ไม่เหลือใครเลย แต่เราว่าป๋ารักเพี้ยนอยู่แหละแต่ตามสไตล์ไร้พ่ายอะปากหนัก ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ นี่แหละไร้พ่ายเลยแหละ งั้นขอตอนพิเศษนะๆๆๆๆ ตอนพิเศษที่ป๋ามันยอมใจตัวเองแล้วไปหาเพี้ยนอะ เพราะคนที่ไม่เหลือใครจริงๆก็คือเพี้ยนเพราะเพี้ยนต้องสูญเสียคนที่รักไปหมดทุกคนตอนนี้เพี้ยนเหมือนตัวคนเดียวอะ คิดอะไร รู้สึกยังไงก็ต้องเก็บไว้บอกกับใครไม่ได้ เพี้ยนน่าสงสาร QwQ

อ้อ ขอฝาก  ให้ยิวหน่อยโทษฐานทำตัวน่ารำคาญมากๆและบังอาจทำร้ายพี่ทัศน์ที่แสนดี พี่ทัศน์ขามาซบอกเราม่ะๆ 

สุดท้าย(?) ขอบคุณสำหรับไร้พ่ายเช่นกัน นิยายเรื่องนี้ของนางทำเราหน่วงจิตตั้งแต่ต้นจนจบเลยจริงๆ เป็นคู่พระ-นายที่ทรหดอดทนที่สุดของนางเลยจริงๆ

ปอลิง สามแฝดน่าร้ากกกกกกกกไม่เปลี่ยนเลยลูกเอ้ย ขอฟัดหน่อยเถอะ 

อัพเดท สารบัญตอนที่ 31 ให้แล้วนะ

*Edit* เห็นนางแก้ไขข้อความที่โพสต์ในเฟซล่ะรู้สึกเหมือนโดนนางหลอกนะ    ตกลงยังไม่จบจริงๆช่ะ?

[JaaJaaJaaJaa]

 
ไม่นะ!!!!!!!! เพี้ยนกะพ่ายต้องได้กันสิ อย่าจบแบบเน้!!!!!!!!!!!
ม่ายยยยยยยยยย ข้อยรับบ่อได้

[lizzii]

จบแล้วหรอ งื้ออออ

[mild-dy]

อะไรๆอะไรกัน จะจบแบบค้างคาแบบนี้ไม่ได้ๆ
เอามาต่ออีกเลยยยยยยยยย
มันต้องแฮปปี้ดิ ขอแบบแฮปปี้นะคะ
 

[Star06]

อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ก็รู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับเพี้ยน อ่านกี่รอบๆก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม
โอเคสำหรับไร้พ่ายก็สงสารที่ต้องมาผิดหวังกับเพี้ยน แต่ก็แค่ความผิดหวัง สิ่งที่เสียไปก็แค่ความรู้สึก
แต่ของเพี้ยน เพี้ยนเสียไปทุกอย่างทั้งคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเพี้ยนอย่างพี่กิ๊ฟพี่สาวที่แสนดีไม่แพ้พี่ดรีม
แล้วนี่ยังต้องเสียหัวใจให้ไร้พ่ายโดยที่ไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับคืนอีก ไม่รู้สิ อ่านแต่ละตอนยังลุ้นทุกตอนว่ามีตอนไหนที่ไร้พ่ายเป็นคนเดินตามเพี้ยนบ้าง ไม่ใช่แค่เพี้ยนที่ต้องเดินตามไร้พ่าย  แต่ก็นับถือคนแต่งจริงๆนะคะ แต่งมาได้ให้หน่วงเกือบทุกตอน อินจริงๆค่ะ

[dekying kukkig]

...จากกันด้วยดี .............ทำไมรู้สึกดีกับประโยคนี้ นี่เรามาไกลขนาดนี้ได้ไง 
รู้สึกว่าต่อจากนี้คือการเริ่มต้นที่แท้จริงของทั้งคู่ ใช้ชีวิตที่ไม่มีความแค้นมาบังหัวใจ เริ่มต้นจากการที่ไม่มีอดีตมาคอยตัดสินการกระทำปัจจุบัน หากจะพบกันใหม่อีกครั้งก็เป็นเรื่องของสองคนนี้จริงๆ ไม่มีใครคนอื่นที่จะมาขวางความสัมพันธ์

[tkaekaa]

  หน่วงสุดๆ
ยิวทำตัวได้น่ารำคาญมาก ใช้วิธีต่อรองได้น่ารังเกียจจริงๆอย่ามาเป็นนางร้ายเลยยิว กลับตัวกลับใจเหอะ
เพี้ยนกะอิป๋าจะไปทางไหนนี้

[Mouse2U]

สุดท้ายยิวก็ได้รู้แล้วสินะคะว่าตัวเองต้องการใครกันแน่ เพียงแต่ยังยึดติดกับความรู้สึกที่ว่าตัวเองยังรักเพี้ยนอยู่ ทั้งๆ ที่ในหัวใจมีพี่ทัศน์เข้ามายืนแทนที่เพี้ยนตั้งนานแล้วแท้ๆ

ส่วนมาวิน..กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนองกลับไปแบบนั้นเช่นกันค่ะ ตอนนี้คงได้รู้แล้วสินะคะว่าความรู้สึกของคนที่ถูกกระทำอย่างพี่กิ๊ฟมันเจ็บปวดแสนสาหัสแค่ไหน? แถมอยู่ก็เหมือนตายไม่ต่างอะไรไปจากพี่ดรีมเลยจริงๆ

และกับท่านประธานที่เก็บตัวเงียบแบบนั้น ไม่ใช่ว่าวันดีคืนดีจงใจเดินสวนกันกับเพี้ยนแล้วหยิบปืนมายิง หยิบมีดมาแทง เพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับมาวินหรอกนะคะน่ะ เพราะว่าใจท่านประธานยิ่งยากแท้หยั่งถึงอยู่ด้วย

เห็นใจทั้งเพี้ยนและพี่พ่ายพอๆ กันเลยค่ะ เพราะสุดท้ายก็เสียใจกันทุกๆ ฝ่ายอยู่ดี ที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของวันและเวลาในการช่วยเยียวยาทุกๆ ความรู้สึก..

[ขนมโก๋]

ยิวเอ๊ย

[badbadsumaru]

เหยยยย ยังไม่จบใช่ไหม ไม่นะ ;____;
มันหน่วง จุก มากเลยง่ะ
เพี้ยนไม่เหลืออะไรเลย ถ่อว

[narunarutoboyz]

คือ.....อะไรดีอ่ะ สงสารเพี้ยนกับพี่ทัศน์ที่สุด ไอ้ป๋าแม่งก็บ้าบอทำดราม่า ใครกันแน่ที่ไม่เหลือใครคิดดูใหม่นะ
คนไม่เคยมีใคร กับไม่เหลือใคร อะไรมันเจ็บปวดกว่ากัน
ถ้าให้เปรียบก็เหมือนเด็กที่อยู่บ้านกำพร้าตั้งแต่เกิด กับเด็กที่อยู่กับพ่อแม่มาทั้งชีวิตแล้วพ่อเเม่ตายหมด
แต่เอาเถอะเดี๋ยวมันก็คงได้กันอยู่ด้วยกัน

แต่คนที่สมน้ำน้าที่สุดคือยิว เกลียดคนแบบนี้ที่สุด พูดไม่รู้เรื่อง ทีงี้ทำตัวของหายอยากได้คืน
เพี้ยนก็พูดตั้งหลายรอบ ไม่ฟังไง...จะเอาอย่างเดียว ตอนนี้ที่คือกลัวคือใจคนเขียนที่จะให้พี่ทัศน์จะยอมคืนดีกับยิว
มันกลับไปคบได้เหรอ คือมันไม่สนิทใจอ่ะ ต่อให้กลับไปคบกันสักวันเวลาที่ทะเลาะหรือรู้สึกระแวง
เรื่องพวกนี้ก็จะผุดขึ้นมา มันมีความสุขหรอกจริงๆเหรอวะ คือมันต้องเป็นคนที่จิตใจดีงามมากๆ

แต่แบบมันคนละกรณีกับการมีแฟนเป็นคนเคยขายตัว กับมีแฟนที่เคยผ่านมือคนมาหลายคนป่าววะ
อันนี้เราเข้าใจว่าคืออดีตเขา แต่สิ่งที่ยิวทำแม่งทรยศชัดๆ
ไม่รู้สิสำหรับเราใครรับได้ก็รับไป แต่เราอ่ะไม่....อโหสิให้แต่ไม่ขอกลับไปยุ่งเกี่ยวกันอีก
#ลาขาด

 

[nutty]

ป๋ามึนก้อส่วนป๋า แต่สามแฝดต้องการเพี้ยนนะ

[kitty08]

 :hao5:หวังว่าคงไม่จบแบบนี้น่ะ เพราะมันเศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกก เศร้าตรงที่ทั้งคู่รักกัน แต่ต้องพลัดพรากเพียงเพราะคนอื่นและตัวเองไม่ได้มีส่วนในการกระทำนั้นเลย มันคือความโหดร้ายของโชคชะตา เรื่องนี้ทำให้ได้เห็นผลของการกระทำที่ไม่ใช้สติใช้แต่อารมณ์อยากได้อยากมีไม่ปล่อยวาง เขาไม่รักก้อยังดันทุรัง เราอยากให้เพี้ยนทิ้งยิวไปซะ เพื่อให้เขาได้อยู่กับตัวเอง เพราะเราเชื่อว่าสุดท้ายแล้วเขาก้อไม่ฆ่าตัวตายหรอก เพราะในใจเขามีพี่ทัศน์อยู่ในใจแล้วเพียงแต่ยังไม่ตระหนักเท่านั้นเอง เราอยากสมน้ำหน้าน่ะ ไม่มีใครหรอกที่จะให้ได้เพียงอย่างเดียว ยิวบอกว่าเพี้ยนไม่จำเป็นต้องตอบรับขอแค่อยู่ข้างเขาก้อพอแต่ท้ายที่สุดตัวเองก้อเรียกร้องเอาทุกอย่าง ดูแล้วน่าสมเพชจริง ๆ 

[maemix]

ทุกคนได้รับผลของการกระทำที่ผ่านมา
ชีวิตไม่สิ้น ก็สู้ต่อไป

[Lady Phantom]

ก่อนจะเจอเข้ากับเด็กแฝดที่เรียงหน้าสลอนอยู่ที่รถคันหรู
โอ๊ยยย อยากบีบบบบ แงงง น่ารัก 

ยิวหนูทำร้ายตัวเองนะลูกนะ

จบรึไม่จบยังไงก็ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องนี้ สนุกมาก เราชอบการดำเนินกับตัวละครในเรื่องนี้มาก เขียนดีจริงๆ 

[Lovelyjess]

ห๊า !! จบละ?? เรามาถึงจุดนี้กันได้ยังไง

[Biwty...]

 

[question09]

 

[Nus@nT@R@]

จบแล้ว???? นี่คือบทสรุปเหรอ
เศร้าอ่ะ

[boonpa]

  ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย หน่วงหนักกว่าเดิมอีก

[aiyuki]

แง้ๆๆๆๆ อย่าอย่างงี้ดิ นางจ๋า ไม่เอาาาา ร้องไห้จริงๆนะ จิตใจอันแสนบอบบางของเราโดนบีบคั้นอย่างแรงจากการจากลาครั้งนี้ เราเคารพการตัดสินใจของเพี้ยนและของพี่พ่ายนะ ถ้าไปด้วยกันไม่ได้จากกันด้วยดีแบบนี้ก็ดีนะ ความแค้นที่มีขอให้มันจบลง ถึงเราจะอยากให้รักกันมากแค่ไหนก็เถอะ
ตอนนี้ก็สงสารยิวด้วยเหมือนกัน คือ รักทั้งเพี้ยนและพี่ทัศแต่ยิวเองไม่ใช่เหรอที่ผิด สงสารพี่ทัศ นี่คือนิยายเรียกน้ำตาใช่มั้ย

[Maewjunsu]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยจะจบแบบนี้จริงๆเหรอออออออออมันจะน่าสงสารเกินไปแล้ว ไร้พ่ายก็น่าสงสารแต่อิพี่พ่ายก็ยังมีลูกๆที่รักพี่พ่ายมากอยู่อีก3คนแต่น้องเพี้ยนนี่ซิเพี้ยนไม่มีใครไม่เหลือใครจริงๆอย่างที่เพี้ยนบอกแม้แต่เพื่อนคนเดียวคนสุดท้ายเพี้ยนก็ไม่เหลือแล้วเพี้ยนจะอยู่ต่อไปยังไง กลับบ้านไปแล้วแม่เพี้ยนละยังอยู่ไหมไม่ใช่โดนพ่อเลี้ยงฆ่าตายไปแล้วนะฮืออออออออเพี้ยนน่าสงสารที่สุดเพราะเพี้ยนคือเหยื่อที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยแล้วอิพี่พ่ายก็ไม่เคยพูดหรือบอกว่ารักเพี้ยนหรือชอบเพี้ยนเลยสักนิดขอตอนพิเศษเถอะ