หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86

[boboman]

ห้ามจบบบ! ไม่ให้จบบ อย่ามาหลอกเราซะให้ยาก -^-!

[biibbmnt]

เสียน้ำตาหลายลิตรตั้งแต่อ่านมาก
อย่าจบแบบนี้ ยังไม่เคยได้ยิ้มแบบเต็มที่เลย
จะชิงหนีกันไปแล้ว ไม่นะ
อันเดววววววววววววว /ทำท่าแบบกวางซู
ฮือออ รักพี่พ่าย รักน้องเพี้ยน
 

[nightsza]

ไม่นะ อย่าเพิ่งยอมแพ้กันสิ

[PAiPEiPEi]

รักพี่กิ๊บจริงๆเลยอะ   เป็นผญ.คนแรกที่ประทับใจมากตั้งแต่อ่านนิยายวายมา   สงสารพี่กิ๊บจริงๆ   แต่บางทีอาจจะดีกผ้ได้เพราะพี่กิ๊บก็เจออะไรไม่ดีมาเยอะถ้าจบเรื่องต่างๆแล้วรอดชีวิตจริงๆ อาจมีปัญหาด้านจิตใจตามมาก็ได้   ส่วนพ่อพี่กิ๊บก็สุดยอดเอาจริงๆคือบางทีเพี้ยนอาจโดนเล่นงานก็ได้ถ้านับทุกพฤติกรรม หรืออะไรต่างๆที่เพี้ยนเกี่ยวข้องกับพี่กิ๊บมาดูไม่บวกเท่าไร  เป็นพ่อคนอื่นคงเล่นงานไปด้วยแล้ว แต่นี่แสดงว่าคงรักลูกสาวมากถึงขนาดที่ไม่นับรวมเพี้ยนอยู่ในคนที่ควรจะต้องได้รับผลด้วย R.I.P พี่กิ๊บ


ปล.ตอนนี้เหลือแต่ต้องมาลุ้นป๋ากับเพี้ยนแล้วแหละ

[JustWait]

ยังไม่จบใช่ไหมคะ??

[Nvamnarak]

 ::ม่ายอาวววววว   :hao5:ม่ายน๊าาาาา
 :serius2:มันต้องไม่จบแบบนี้นั

[Ginny Jinny]

ปวดใจไปกับเพี้ยน 
สงสารและเห็นใจไร้พ่าย 
มันหน่วงๆ 

[Chocobear]

ไม่จบแบบนี้หรอกใช่มั้ย 5555 ไม่ดิ ไม่เอานะ

[iammz]

น้ำตารื้น

 

[Snufflehp]

ตอนที่ 32

ผมกำลังเดินทางไปเชียงใหม่ด้วยซิวิคลูกรักที่ยืมเงินไอ้ยิวไปจ่ายค่างวด ดีที่ทางบริษัทจ่ายเงินเดือนเดือนสุดท้ายให้ ผมก็เลยได้เงินส่วนนั้นไปเคลียร์ค่าห้องที่เชียงรายก่อนจะแจ้งย้ายออก และเกือบไม่ได้เงินประกันคืนเพราะไม่ได้แจ้งล่วงหน้า แต่เพราะไปขอร้องอ้อนวอนป้าเจ้าของหอพักเขาอยู่หลายชั่วโมงจนเขานึกรำคาญก็เลยคืนเงินประกันพร้อมทั้งหักค่าทำความสะอาดและค่าน้ำค่าไฟไป รวมๆ แล้วผมก็เลยเหลือเงินไปใช้คืนไอ้ยิวได้ ถึงมันจะบอกว่าเป็นแฟนกันไม่รับคืนก็เถอะ แต่ผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นแฟนนี่หว่า

“เพี้ยน มึงเป็นไรเนี่ย ขับวนไปวนมาหลายรอบแล้วนะเว้ย เปลืองน้ำมันไม่รู้รึไง”

“เออ กูรู้”

จะไม่ให้ขับวนได้ยังไงวะ ใครจะกล้าขับเข้าบ้านไปเลยแบบไม่วิตกกังวล คือผมหายไปหลายปีนะเว้ย หายไปแบบไม่ติดต่อมาหาแม่เลย แล้วจะให้เข้าไปแบบ อ้าวแม่ หวัดดี มีไรกินบ้างเย็นนี้ อย่างงี้น่ะเหรอ มันจะชิวไปไหมวะ

“รู้ก็อย่าวนอีก ห้ามยูเทิร์นแล้วนะมึง กูเหนื่อย นั่งเครื่องจากกรุงเทพไปเอารถมึงที่เชียงราย ยังจะให้มานั่งอยู่บนรถกับมึงอีกหลายชั่วโมงต่ออย่างนี้ก็ไม่ไหวนะ”

“บ่นอยู่ได้ เมียขี้บ่นอย่างนี้จะมีใครทนได้นอกจากไอ้พี่ทัศน์วะ”

“แล้วมึงจะพูดถึงเขาขึ้นมาทำไม”

“ผัวเก่ามึงนี่ ไม่คิดถึงไง”

“ไอ้เพี้ยน!”

เบื่อเสียงไอ้ยิวเต็มแก่แล้ว ผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่ยูเทิร์นอีก คราวนี้จะขับตรงไปที่ไร่เลยก็แล้วกัน

ที่บ้านผมก็ทำไร่ทำนานี่แหละครับ มีสวนผลไม้ด้วยนะ เมื่อก่อนมีคนงานอยู่ร้อยกว่าคน ไม่รู้ว่าตอนนี้เหลือกันอยู่กี่คน พวกคนงานจะเรียกแม่ผมว่านายแม่อะไรแบบนั้น คือแม่จะห้าวๆ เหมือนผู้ชายเลยครับ เพราะตั้งแต่พ่อเสียไปแม่ก็คุมคนงานในไร่คนเดียว โหดด้วย ดุด้วย แต่ก็ตามใจผมสุดๆ กับพ่อเลี้ยงซึ่งก็คือพ่อของพี่ดรีมนั้นก็ไม่รู้ว่าไปสวีทกันตอนไหน รู้อีกทีก็บอกจะแต่งงาน พ่อของพี่ดรีมอายุน้อยกว่าแม่ผมด้วย เหมือนแม่เลี้ยงต้อยเด็กเลยอ่ะ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผมไม่เข้าใจแม่หรอกนะ ผมว่าอายุอย่างแม่ก็คงอยากหาเพื่อนคู่คิดที่จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ได้ แม่บอกผมว่าแม่ไม่เคยรักใครนอกจากพ่อ ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา ยังไงแม่ก็ลืมพ่อไม่ได้ ...ตอนเด็กๆ ผมไม่เคยเข้าใจที่แม่พูดเลย แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าต่อให้ตัวจะอยู่กับใคร แต่ใจของเราก็ยังมีคนเพียงคนเดียวที่สามารถยึดครองมันไว้ได้

คนที่ให้ตายยังไง...ก็ไม่มีวันลืม

“กูโทรบอกแม่มึงแล้วว่าเราจะมา” ไอ้ยิวบอกหน้าตาย แต่ผมงี้อยากจะจับหัวมันโขกกับคอนโซลรถให้ดิ้นตายไปซะ

“มึงจะโทรบอกทำไมวะ”

“ก็ถ้ามึงกลับบ้าน ยังไงก็ต้องเจอเขาอยู่แล้ว บอกไว้ก่อนให้เขาเตรียมใจไง”

“เหี้ยนี่เสือกจริงๆ”

“ว่ากูทำไมเนี่ย!”

แม่งเสือกไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว ใครจะรู้ว่าแม่เตรียมต้อนรับผมยังไง แม่รักผมมากเพราะมีลูกยาก ตอนเด็กๆ ผมก็ไม่แข็งแรง พัฒนาการช้ากว่าเด็กคนอื่นๆ แม่บอกผมเสมอเลยว่าแม้ผมจะไม่ได้เก่งอย่างคนอื่นเขา แต่ผมเก่งที่สุดแล้วสำหรับแม่ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องในวัยอนุบาลวัยประถม พอขึ้นมัธยม แม่ก็ไม่ได้ตามใจผมเหมือนอย่างเคย ผมถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็กจึงแสดงความรุนแรงออกมาทุกครั้งเมื่อถูกขัดใจ แม่พยายามดัดนิสัย และคงเป็นช่วงนั้นล่ะมั้งที่ผมเริ่มสนใจพี่ดรีมเพราะพี่ดรีมเป็นคนเดียวที่เข้าข้างผม ในขณะที่ตอนนั้นผมคิดว่าแม่เกลียดผม ผมถูกจับขังในห้องมืดๆ หลายครั้งเพราะผมไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนอื่น และสารพัดวิธีลงโทษที่ทำให้ผมกับแม่เริ่มไม่คุยกัน จนกระทั่งมาถึงเรื่องของพี่ดรีม...

ผมกลับมาคราวนี้...เพื่อบอกกับแม่ว่า...พี่ไม่ได้ตายเพราะผม แม้เรื่องเลวร้ายที่ผมทำกับพี่ดรีมไว้มันจะไม่ได้หายไป แต่มันคงดีถ้าแม่ได้รู้ว่า...ลูกเลี้ยงของแม่ไม่ได้ตายเพราะลูกแท้ๆ ของตัวเอง

ความจริงผมก็แค่หวังว่า...แม่จะได้มีความสุขกับพ่อเลี้ยงอีกครั้งก็เท่านั้น แม้ตอนนี้เวลามันจะล่วงมาหลายปีแล้วก็ตาม ผมคงได้แต่ภาวนาว่ามันจะไม่สายเกินไป

“แม่ต้องถือปืนรอกูอยู่แน่ๆ” นี่ผมไม่ได้พูดเล่น แต่กังวลมากจริงๆ ความทรงจำในวัยมัธยมหวนกลับมาเป็นระลอกคลื่น ซัดเข้าสู่จิตใจให้รู้สึกกลัว

“ป๊อดอะไรของมึง ตอนสมัยยังเกรียนมึงเคยกลัวปืนแม่ด้วยรึไง”

“นั่นมันตอนวัยรุ่นเกรียนแตกเว้ย ตอนนี้กูโตแล้ว กูไม่อยากตาย”

“เอาน่า มันไม่มีอะไรอย่างที่มึงคิดหรอก ไม่แน่ว่าคุณน้าอาจจะกำลังร้องไห้ดีใจอยู่ก็ได้”

แต่ที่ไอ้ยิวคิดแม่ง...ผิดถนัด รถผมเกือบเสียหลักเพราะกระสุนปืนจากปากกระบอกปืนลูกซองที่ยิงมา และฝีมือคนทำก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นายแม่ของไร่เทียมตะวันที่อยู่ในชุดทะมัดทะแมงนั่นเอง

“เพี้ยนๆ ระวังมึง หักซ้าย!” ไม่ต้องบอกก็หักอยู่แล้วเว้ย ไม่งั้นซิวิคลูกรักได้ซิ่งปะทะต้นชาทองที่ขึ้นเป็นแนวตามข้างทางแน่

“มึงเป็นไรไหมวะ” ไอ้ยิวหันมาถาม ในขณะที่ผมฟุบหน้ากับพวงมาลัยด้วยใจที่เต้นระทึก ก่อนที่คนงานสองสามคนกรูกันมาที่รถ เคาะกระจกให้ผมได้เปิดประตูลงไป พวกเขาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงว่าผมเป็นอะไรไหม แล้วอาสาเอารถไปเก็บให้  ผมยอมส่งกุญแจรถให้ไปแล้วเดินอย่างระมัดระวังไปยังตัวบ้านที่มีแม่ยืนรออยู่แล้ว

“กลับมาได้ซะทีไอ้ลูกตัวดี”

“นี่เป็นประโยคแรกของแม่ที่ไม่ได้เจอลูกมาหลายปีรึไง! แม่บ้าไปแล้วเหรอ! จะฆ่าเพี้ยนใช่ไหม!”

ผมตะโกนเถียงกับแม่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปใกล้ แต่พอถูกรุนหลังให้เดินก็ต้องจำใจ ผมยังกลัวปืนที่แม่ถืออยู่ ถึงคิดว่ายังไงนางก็คงไม่ยิงมาก็เถอะครับ อ่า...หรือจะยิงวะ?

โป๊ก!

ด้ามปืนเน้นๆ แต่เบาแรงถึงอย่างนั้นก็เจ็บสุดๆ เคาะเข้าที่หัวผมอย่างจัง แม่มองผมด้วยท่าทางนิ่งๆ จากนั้นก็

โป๊ก!

“แม่!”

“อะไร”

โป๊ก!

น้ำตาผมปริ่มอยู่ที่หางตาเพราะความเจ็บ

“คุณน้า...”

“ยิวเข้าไปรอในบ้านลูก เดี๋ยวน้าขอเคลียร์กับไอ้เด็กนี่หน่อย”

“ครับ”

“ไอ้ยิว เดี๋ยว...”

โป๊ก!

“แม่! หยุดตีเพี้ยนสักที เจ็บนะ!”

“ยังอีก!”

“อะไรเล่า!”

ผมถามอย่างเคืองๆ แต่พอเห็นหน้าแม่ชัดๆ แล้ว...ผมก็พูดแทบไม่ออก

แม่...ร้องไห้

แววตาที่กำลังเฝ้ารอ สองแขนที่อ้าออกกว้างทำให้ผมรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอก

“ผมกลับมาแล้ว” ผมเข้าไปกอดแม่ไว้แล้วยกมือกราบลงบนไหล่ พร้อมๆ กับที่แม่กอดตัวผมแน่น “ผมขอโทษ”

“เด็กโง่...กลับมาได้ซะที”

ผมร้องไห้ออกมาเงียบๆ มันเป็นอีกครั้งที่อ้อมกอดอบอุ่นของใครสักคนทำให้ผมอ่อนแอ แม้ผมจะพยายามเข้มแข็งมากแค่ไหน แต่ทุกคืนผมก็ยังฝันร้าย ฝันที่ยังคงตามหลอกหลอนและมอบความทุกข์ทรมานให้อย่างไม่หยุดหย่อน

“ไม่ไปไหนแล้วนะ แม่ไม่ให้เพี้ยนไปไหนอีกแล้ว”

ผมพยักหน้ากับไหล่ของแม่ ปล่อยให้ความอบอุ่นของท่านโอบล้อมตัวผมไว้ ...ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่กอดกับแม่แบบนี้...ก็เป็นตอนที่ผมอยู่ชั้นประถม มันนานมากแล้วจริงๆ

“แม่ แต่ถ้าเพี้ยนอยากไปเกาหลีอ่ะ”

“ไปเที่ยวน่ะเหรอ”

“อือ”

“มีเงินรึไง”

“ไม่มี งานก็ไม่มีทำด้วย รถก็ยังต้องผ่อนอ่ะ”

“งั้นมาทำงานกับแม่ เก็บเงินได้แล้วจะไปเที่ยวก็ตามใจ ส่วนเรื่องรถ เดี๋ยวแม่จัดการให้”

“โอ้ย ชีวิตดี๊ดี”

“หมายถึงเพี้ยนก็มาผ่อนที่แม่ต่ออีกที”

“อ้าว แค่หนี้เปลี่ยนมือแค่เนี้ย แต่ก็ได้อ่ะ แล้วพ่อไปไหนล่ะครับ”

“อยู่ออฟฟิศ เคลียร์บัญชีอยู่” ห่างออกไปจากตัวบ้านมีออฟฟิศเล็กๆ ไว้สำหรับติดต่อกับลูกค้าของทางไร่ ซึ่งก่อนที่ผมจะออกจากบ้านไป พ่อเลี้ยงก็อยู่ที่นั่นตลอด เขาไม่ยอมกลับมานอนที่บ้านกับแม่เลย

“อ๋อ แล้วพ่อจะกลับมาที่บ้านไหม”

“ไม่รู้”

“ช่างเถอะเนอะ ยังไงคืนนี้เพี้ยนก็จะนอนกับแม่”

“เออๆ เข้าบ้านก่อนไป แม่ให้คนเตรียมกับข้าวไว้ให้ด้วย”

“มีของโปรดของเพี้ยนไหม”

“ไม่มี”

“แม่อ่ะ!”

แม่ยิ้มแล้วดึงผมให้เดินตามเข้าไปในบ้าน บ้านของผมเป็นบ้านที่ทำจากไม้สักทั้งหลัง พื้นขัดเป็นมันปลาบจนไม่กล้าเดิน พ่อเป็นคนออกแบบทั้งหมด เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างในบ้านก็มาจากฝีมือช่างคนโปรดของพ่อที่ตอนนี้คงอายุมากแล้ว พ่อของพี่ดรีมก็คือลูกชายของช่างคนนี้แหละครับ เป็นเหมือนน้องชายของพ่อผมเลยก็ว่าได้เพราะพ่อเคารพช่างคนนี้มาก เคยพาผมไปเจอหลายครั้งด้วย

ทุกอย่างในบ้านยังคงเหมือนตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ แม่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย มีบ้างที่เพิ่มเติมเข้ามา แต่อะไรที่เคยอยู่ตรงไหนก็ยังอยู่ตรงนั้น

“ไหนแม่บอกไม่มีของโปรดเพี้ยนไงล่ะ” อาหารบนโต๊ะมีแต่ของโปรดผมทั้งนั้น น้ำพริกกะปิกับหน่อไม้ ไข่เจียวชะอม น้ำพริกอ่องสูตรพิเศษของแม่ก็มี นึกไปถึงตอนที่ทำงานแล้วเงินแทบไม่มีต้องกินแต่มาม่าแล้วน้ำตาจะไหลเลยเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า

“ยิว ตามสบายเลยนะลูก”

“ครับคุณน้า”

ผมกับไอ้ยิวกินข้าวไปพร้อมกับที่แม่ก็ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของไอ้ยิวไปด้วย ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยถามอะไรผมเลย แต่ผมรู้ว่าแม่ก็คงเฝ้ารออยู่...เฝ้ารอให้ผมพร้อมแล้วเล่ามันออกมาเอง

กินข้าวเสร็จก็ช่วยกันเก็บจานไปล้าง ก่อนจะแยกย้ายไปอาบน้ำ คืนนี้ผมจะนอนกับแม่ ให้ไอ้ยิวใช้ห้องนอนของผมไป มันก็ไม่ได้งอแงอะไรมาก คงเพราะเหนื่อยด้วยล่ะมั้ง ผมอาบน้ำเสร็จก็มานอนเล่นที่ห้องของแม่ ดูเฟซไปเรื่อยเปื่อย ไอจีบ้างตามประสา และบ่อยครั้งที่ผมมักจะเผลอเข้าไปอ่านแชทไลน์ในห้องสนทนาที่มีชื่อว่า ‘พี่พ่าย’ เลื่อนอ่านดูก็ไม่ค่อยมีอะไร เพราะพี่พ่ายไม่ค่อยพิมพ์ตอบกลับมา เขามักจะส่งมาแค่ ‘- -‘ หรือไม่ก็บอกให้ โทรไปคุยเพราะเขาขี้เกียจพิมพ์ ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเขาคงบล็อคการติดต่อกับผมทุกทาง ไลน์ก็อาจไม่ใช่ข้อยกเว้น เพราะผมเคยโทรหาเขาตอนเมาครั้งหนึ่ง...แต่ก็ไม่ติด ปลายสายมีแต่เสียงสัญญาณสั้นๆ ราวกับเบอร์ของผมถูกบล็อคไว้

อ่า...ขอโทษนะครับพี่กิ๊ฟ...ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว

“เพี้ยน”

“ครับแม่”

“เป็นอะไรรึเปล่า”

แม่นั่งลงข้างๆ พลางลูบเปลือกตาผมเบาๆ ผมจับมือท่านไว้แล้วขยับไปนอนหนุนตัก

“อกหัก รักคุด เป็นตุ๊ดแต่ไม่มีใครเอา”

“เด็กบ้า” แม่ตีที่แขนของผม ก่อนจะจับหน้าผมไว้ให้มองสบตากับท่าน “เป็นจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”

“อะไร...แค่ล้อเล่น”

“คิดว่าแม่ไม่รู้เหรอ”

“แม่รู้อะไรอ่า”

“มีแฟนเป็นผู้ชายใช่ไหม”

ผมเงียบอยู่นาน แต่สายตาของแม่ไม่ใช่สายตากดดัน กลับเป็นสายตาที่บ่งบอกว่าท่านพร้อมจะเข้าใจ

“อือ เคยมี แต่ตอนนี้เลิกกันไปแล้ว” แค่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมก็รู้สึกแย่เอามากๆ แย่จนแม่ก็คงสังเกตเห็นได้

“โดนนอกใจ?”

“ก็...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก บางทีมันก็มีเหตุผลที่รักกันไม่ได้”

แม่ยิ้มแล้วลูบหัวผม “ไม่มีเหตุผลไหนที่ทำให้คนเรารักกันไม่ได้ มีแต่...ไม่รักกันเท่านั้น”

“รักสิ...ทำไมจะไม่รัก” ผมรัก...รักแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เรามีความสุขด้วยกันได้ “แต่เพี้ยนอยู่กับเขาต่อไม่ได้ เราทำร้ายกันมามากแล้วแม่ เขามีคนสำคัญของเขา ไม่ว่าเพี้ยนจะคิดยังไง...เพี้ยนก็ไม่ใช่คนที่เขาจะเลือกอยู่ดี แล้วเพี้ยน...ก็มีคนที่อยากจะให้ความสำคัญด้วย เธอเป็นคนดี ดีกับเพี้ยนมากๆ แต่เพราะเพี้ยน...เธอถึงต้องจากไป ...ไม่งั้นตอนนี้เพี้ยนคงพาเธอมากราบแม่แล้วอ่ะ คิดไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องแต่งกับคนนี้แน่นอน อิอิ”

“อืม เธอคงเป็นคนดีมากจริงๆ” แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน มีไม่บ่อยที่จะได้เห็นในมุมนี้ เพราะปกตินางจะห้าวใส่ตลอด

“ดีมากกก ถ้าไม่มีเธอเพี้ยนก็คงเรียนไม่จบอ่ะ เพราะไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอม ฮ่าๆ”

“คงไปรบกวนไว้มากสินะเนี่ย”

“ไม่ซะหน่อย เพี้ยนก็หางานทำเหมือนกันนะ ไม่ได้จะให้เธอเลี้ยงฝ่ายเดียว โธ่! แม่อย่าทำหน้าไม่เชื่ออย่างนี้สิ เพี้ยนทำงานจริงๆ นะ”

“จ้าๆ”

ผมเล่าเรื่องของพี่กิ๊ฟให้แม่ฟังอีกหลายเรื่อง ในขณะที่แม่ได้แต่ยิ้มรับฟังอย่างเงียบๆ ...ผมอยากให้มีคนมาร่วมรับรู้ด้วย เพราะผมกลัว...ว่าวันหนึ่ง สมองของคนโง่ๆ อย่างผม...จะลืมมันไป

“แม่”

“หืม”

“ถ้าเพี้ยนไม่แต่งงาน แม่ก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“ไม่ว่า”

“แม่จะไม่มีหลานนะ”

“ไม่มีก็ไม่มีสิ”

“แม่สวยจัง”

“แม่สวยเฉพาะเวลาได้ดั่งใจแกเท่านั้นแหละ”

“แม่”

“เรียกบ่อยจัง”

“อย่าทำหน้ารำคาญสิ” ทำไมใครๆ ก็ชอบทำหน้ารำคาญใส่ผมจังเลย ทั้งแม่ทั้งพี่พ่าย พวกเขาให้ความรู้สึกคล้ายๆ กันนิดๆ เลยอ่ะ

“ก็เรียกทำไมบ่อย”

“แค่จะบอกว่า เพี้ยนรักแม่นะ”

“เออๆ รู้แล้ว”

“แม่ไม่รักเพี้ยนเหรอ”

“อารมณ์ไหนของแกเนี่ย”

“ชิ ผู้หญิงปากแข็ง”

“กล้าว่าแม่เหรอ” ผมโดนบีบแก้มเต็มแรง ร้องโอดโอยอยู่หลายวินาทีเลยกว่าแม่จะปล่อย ก่อนแม่จะก้มลงมาหอมหน้าผากผมแล้วยิ้มให้

“แม่...เรื่องของพี่ดรีม แม่อยากฟังรึเปล่า”

“แล้วเราอยากเล่าไหม”

“อือ วันนี้พร้อมแล้ว...”

แม่ยังคงยิ้ม แม้ว่าผมจะเริ่มพูดถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อนขึ้นมา ผมยอมรับกับแม่ว่าในตอนนั้นผมหลงรักพี่ดรีมจริงๆ ความรู้สึกของผมตอนนั้นอาจจะเรียกได้ว่าเป็นความหลงมากกว่าความรักก็ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าผมได้ทำอะไรลงไปบ้าง ผมบอกกับแม่ในทุกๆ เรื่องที่ผมได้ไปทำได้ไปเจอมา เรื่องราวในระยะเวลาหลายปีที่ผมเดินไปตามทางที่ผมเลือก ผมล้มลงกี่ครั้ง และคิดจะไม่เดินต่อไปกี่หน หลายครั้งที่ผมเอาแต่ตั้งคำถามว่าทำไมผมถึงไม่มีความสุข ทำไมผมถึงไม่มีชีวิตปกติเหมือนคนอื่นๆ ...และผมก็ไม่เคยได้คำตอบ แม้ว่าตอนนี้ผมจะหยุดเดินแล้ว ผมหยุดเดินแล้วเลือกจะหันหลังกลับไปยังทางแยกที่ผมได้เริ่มต้นเดินมาเพื่อเริ่มเลือกอีกครั้ง แต่ผมก็ยัง...ไม่มีความสุขอยู่ดี นั่นคงเป็นเพราะผมไม่ได้กลับมาตัวเปล่าเหมือนตอนที่ผมเริ่มเดิน ผมกลับมาพร้อมกับความทรงจำมากมายและการสูญเสีย

“เพี้ยนโง่มากใช่ไหมแม่”

“อืม...โง่ โง่มากจริงๆ”

ผมอยากจะเคืองอยู่หรอก แต่เพราะรอยยิ้มของแม่ทำให้เคืองไม่ลง อีกอย่าง...แม่ยอมรับฟังโดยที่ไม่ตบไม่เตะผมก็บุญเท่าไหร่แล้ว

“แม่ดูไม่ตกใจเลยอ่ะ ทำไมล่ะ”

“เพราะแม่ไม่โง่เหมือนแกไง”

“แม่!”

แม่มองผมแล้วถอนหายใจเบาๆ “ไร้พ่ายใช่ไหมที่เป็นแฟนของลูก”

“อดีตแฟน! แล้วเขาก็ยังไม่เคยบอกรักเพี้ยนด้วยซ้ำ เพี้ยนทึกทักไปเองคนเดียว”

“อ๋อ หมายถึงว่าเรื่องแฟนนี่ก็มโนไปเอง”

“ก็เขาบอกว่าเพี้ยนเป็นเด็กเขาอ่ะ มันก็หมายถึงแฟนนั่นแหละ”

“แต่คนหล่อๆ อย่างนั้นจะมารักเด็กหน้าลิงอย่างแกเหรอ”

“แม่รู้ได้ยังไงว่าหล่อ แม่ยังไม่เคยเห็นสักหน่อย”

“เคย...”

“เอ๊ะ?”

แม่อมยิ้มแล้วก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนผมต้องงัดลูกอ้อนร้อยแปดกระบวนท่าขึ้นมาใช้ แม่ถึงได้ยอมบอกเรื่องที่ทำให้ผมโคตรช็อค

“แม่เจอเขาครั้งแรกหลังงานศพของน้องดรีมไม่กี่เดือน เขามาขอบคุณและแสดงความเสียใจ เป็นผู้ชายทื่อๆ นะ พูดจาก็เข้าประเด็นจนพ่อน้องดรีมอึ้งพูดแทบไม่ออก จู่ๆ ก็มาบอกว่าเขาได้รับกระจกตาของน้องดรีม บอกว่าน้องดรีมตายก็เพื่อช่วยเขา แต่ทั้งแม่และพ่อก็ไม่มีใครเชื่อหรอก ได้แต่คิดว่าเขาคงเป็นแฟนน้องดรีมแล้วคงไม่รู้เรื่องอะไรมากด้วย”

“แล้วทำไมเพี้ยนไม่รู้...”

ตอนนั้นผมไปอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร ผมนึกย้อนกลับไปก็นึกไม่ออก เพราะช่วงเวลาหลังจากงานศพของพี่ดรีม...ผมจำแทบไม่ได้เลย มีแค่สิ่งเดียวที่ยังเด่นชัด...นั่นก็คือความทรมานและผมไม่อยากกลับไปในช่วงเวลานั้นอีกแล้ว

“แกเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง แค่มีคนพูดชื่อน้องดรีมแกก็ร้องไห้แถมยังคลุ้มคลั่งอย่างกะคนบ้า แม่กับพ่อก็เลยไม่ได้พูดเรื่องนี้ อีกอย่างกลัวว่าแกจะไปทำร้ายเขาด้วย ไม่ต้องมองแม่อย่างนั้น แม่รู้นิสัยแกดี”

อะไรล่ะ นิสัยผมเป็นยังไง ผมก็เป็นคนดีทีเดียวนะ แม้ว่าตอนนั้นจะแน่ใจว่าอาจจะควักดวงตาของพี่พ่ายออกมาได้จริงๆ ก็ได้

“แล้วเขามาแค่แสดงความเสียใจแค่นั้นน่ะเหรอแม่”

“เปล่า เขามาบอกว่าถ้ามีอะไรที่เขาพอช่วยได้เขาก็จะช่วย ทุกๆ อย่างที่เขาทำได้เลย แต่พ่อน้องดรีมก็ไม่ได้ตอบรับอะไรไป จนแกออกจากบ้านแล้วหนีไปที่กรุงเทพนั่นแหละ เราถึงต้องติดต่อขอความช่วยเหลือจากเขา เพราะเราก็ไม่มีญาติอยู่กรุงเทพ ถึงได้ขอให้เขาช่วยตามหาแกให้หน่อย แต่แม่ติดต่อเขาไม่ได้ มีแต่เบอร์คนชื่อเอที่เขาให้ไว้ แม่ก็เลยลองโทรไป ก็ได้รู้มาว่าเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่น้องเอก็รับปากว่าจะติดต่อเขาให้ แล้วก็เงียบหายไป แม่ก็ถอดใจแล้วว่าคงจะขอความช่วยเหลือไม่ได้ รีบเคลียร์งานที่ไร่ พ่อน้องดรีมก็ไปหานักสืบมือดีอะไรมาให้แต่ก็ไม่มีใครหาแกเจอ จนประมาณเดือนกว่าๆ ได้มั้ง จู่ๆ ก็ได้รับจดหมายพร้อมกับรูปถ่ายของแก บอกว่าไม่ต้องห่วง มีคนดูแลให้แล้ว ถ้ามีอะไรให้ติดต่อไปหาผู้หญิงที่เป็นเพื่อนของเขาได้ เท่านั้นแหละ...แม่เลยเบาใจ ความจริงก็อยากตามตัวแกกลับเหมือนกัน แต่คิดว่าให้แกได้สบายใจมากกว่านี้ เรียนรู้อะไรมากกว่านี้คงดีกว่า  เพราะตอนนั้นแกก็คงไม่พร้อมจะอยู่ที่นี่จริงๆ”

“ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนของเขา...คือพี่กิ๊ฟใช่ไหมแม่”

ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เรื่องของผม...อยู่ในสายตาของพี่พ่ายมาตลอด แต่นั่นไม่ใช่เพราะผมที่เป็นตัวแปรสำคัญ พี่ดรีมต่างหากที่ทำให้เขาต้องดูแลความเป็นอยู่ของผม มันเป็นแค่คำขอบคุณต่อครอบครัวของผู้หญิงที่เขารัก แค่ปกป้องตามคำร้องขอ...

ตัวตนของผม...ไม่ได้สำคัญอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

“อืม เธอมักจะโทรมาคุยกับแม่บ่อยๆ เรื่องของแก แม่เคยโอนเงินไปให้แต่เธอก็โอนกลับมา แถมยังงอนแม่ด้วย ตัดพ้อสารพัดจนแม่เลิกล้มที่จะโอนเงินไปให้ เพราะยังไงค่าเทอมค่ากินอยู่ที่เธอจ่ายให้แกก็เยอะ”

...คงมีแต่พี่กิ๊ฟเท่านั้น...ที่ให้ผมได้เท่าที่ผมต้องการและรักผมอย่างที่ผมเป็น ...ไม่ได้ให้ความสำคัญกับผมแค่เพราะหน้าที่

“เยอะมาก พี่กิ๊ฟดาวน์รถให้เพี้ยนด้วย วันรับปริญญา พี่กิ๊ฟเอากุญแจรถมาให้เป็นของขวัญเลยอ่ะแม่ เซอร์ไพรส์สุดๆ”

“เห็นรูปแล้ว หนูกิ๊ฟส่งมาให้”

“แม่เสียใจไหมที่ไม่ได้ไปวันรับปริญญา”

“นิดหน่อย เพราะงั้นแกต้องเรียนโทด้วย” นี่มันไม่ใช่นิดหน่อยแล้ว ถึงขั้นบังคับกันเรียนต่ออย่างนี้!!

“โธ่แม่ โง่ๆ อย่างเพี้ยนจะสอบเข้าได้เหรอ”

“ต้องได้! เพราะยังไงแม่ก็อยากถ่ายรูปกับแกในวันรับปริญญาสักครั้ง”

“เอางั้นก็ได้...”

ไม่รู้ทำไม...ผมถึงรู้สึกอบอุ่นหัวใจ พวกเขา...โอบล้อมตัวผมไว้ คอยประคองให้ก้าวเดินอย่างมั่นคงมาตลอด นี่เป็นเรื่องที่ผม...ไม่เคยรู้มาก่อนเลย

“แม่...”

“หืม”

“แล้วหลังจากนั้น แม่ได้เจอพี่พ่ายอีกไหม”

“เจอ”

“เขามาหาแม่อีกทำไมเหรอ”

แม่มองหน้าผมนิ่ง เงียบอยู่นานราวกับจะปล่อยให้ความว่างเปล่าเป็นคำตอบของคำถามนี้ แต่แล้ว...เสียงถอนหายใจเบาๆ ก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับที่รอยยิ้มอ่อนโยนของแม่จะส่งตามมา

“มาเพราะเรื่องของแก”

“เรื่องของเพี้ยน?”

“อืม ก็ประมาณสองเดือนก่อน...”

มีต่อด้านล่าง...

[Snufflehp]

วันนั้นเป็นวันที่ฟ้าครึ้ม นายแม่ของไร่เทียมตะวันได้ทำการต้อนรับแขกที่ไม่คาดฝัน แม้ความสูงจะต่างไปจากเดิม เสื้อผ้าที่ใส่ก็ภูมิฐานสมวัย แต่เค้าโครงหน้ายังคงไว้ซึ่งเด็กหนุ่มที่เคยมาพบเธอกับสามีเมื่อหลายปีก่อน

‘ผมขอโทษที่มารบกวนเวลานะครับ’

เธอยกมือรับไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าแล้วเชื้อเชิญให้เขานั่งลง พร้อมกับเรียกให้แม่บ้านหาน้ำหาท่ามาต้อนรับแขก

‘ไม่เจอกันนานเลยนะคะ’

‘ครับ’

‘มาวันนี้มีธุระอะไรรึเปล่าคะ หรือลูกชายตัวดีไปก่อเรื่องอะไรอีก’

‘ผมมีเรื่องบางอย่างที่ต้องให้คุณน้ากับคุณอารับรู้ก่อนที่จะบอกรายละเอียดของธุระที่ผมมาในวันนี้ ยังไงรบกวนช่วยตามคุณอามาด้วยได้ไหมครับ’

‘อ๋อ ได้ค่ะ’

เธอรีบให้คนงานในไร่ไปตามสามีอย่างเร่งด่วน เพราะชายหนุ่มตรงหน้าคงมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดคุยด้วยจริงๆ ระหว่างรอให้สามีมาถึง ความเงียบอันน่าอึดอัดใจก็เข้าปกคลุม ชายหนุ่มรุ่นหลานยังคงนั่งหลังตรงไม่ไหวติง สายตาจดจ่อแน่วแน่จนเธอพลอยเกร็งไปด้วย

‘สบายดีรึเปล่าคะ’

พยายามชวนคุยครั้งที่ 1

‘ก็เรื่อยๆ ครับ’ จบการสนทนา

‘ยังหนุ่มยังแน่น อย่าทำหน้าเหนื่อยอย่างนั้นสิคะ’

พยายามชวนคุยครั้งที่ 2

‘ครับ’ แต่ก็ยังไม่มีบทสนทนาให้ไปต่อ

หัวใจของเธอได้แต่ร่ำไห้เพราะในครอบครัวไม่มีใครที่ลักษณะนิสัยเงียบๆ อึนๆ แบบนี้ สามีก็เรียบร้อยแต่ก็ร่าเริงเหมือนๆ กับน้องดรีมที่เป็นลูกสาว ส่วนลูกชายตัวดีของเธอก็พูดมากชนิดพูดจนลิงหลับก็ทำมาแล้ว แต่พอมาเจอกับไร้พ่ายก็ถึงกับไปไม่เป็น

‘ให้คนไปตามผมมีอะไรรึเปล่าครับพี่ อ้าว...มีแขกเหรอ’ สามีมักจะเรียกเธอว่าพี่เสมอเพราะเธออายุมากกว่า แต่ก็เป็นเฉพาะเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนเท่านั้น

‘ค่ะ รีบมานั่งสิคะคุณ’

‘ครับๆ’

สามีนั่งได้ไม่นาน ชายหนุ่มตรงหน้าก็เริ่มเข้าประเด็น เขาเล่าถึงข้อเท็จจริงในการตายของน้องดรีม ก่อนจะวกเข้าถึงเรื่องที่กำลังบานปลายอยู่ ทั้งเธอและสามีได้แต่เงียบฟัง เพราะไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปด้วยคำพูดแบบไหน

‘คุณจะช่วย...ปกป้องลูกชายของเราได้ไหม’ สามีของเธอพูดขึ้นเมื่อเรื่องราวที่ทำให้นึกถึงอดีตอันแสนเจ็บปวดนั้นจบลง ‘ผมไม่อยากต้องเสียใครไปอีก’

‘ผมจะพยายามครับ แต่ผมไม่รับปาก...ว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี เพราะฉะนั้นผมถึงต้องมาพบพวกคุณ เพี้ยนจำเป็นต้องมีที่ให้กลับ ในวันที่เขาไม่เหลือใคร ผมอยากให้ที่นี่เป็นที่ที่เขาจะกลับมา ถ้าในวันที่แม้แต่ผมหรือกิ๊ฟไม่ได้อยู่กับเขา ผมก็อยากแน่ใจว่าเขาจะไม่เป็นไร’

‘ลูกของเรา...กลับมาได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ ผมคิดมาตลอดว่าที่ลูกสาวของผมต้องจากไป มันเป็นเพราะความอ่อนแอของเธอ และผมเสียใจมาตลอดที่พาลใส่น้องเพี้ยน ผมไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวของผมเธอกำลังรู้สึกอย่างไร เพราะเธอเอาแต่ยิ้ม มันทำให้ผมคิดไปเองว่าเธอคงสบายดี ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากให้ผมมีครอบครัวใหม่ แต่วันนี้ผมดีใจนะ...ที่ได้รู้ว่าน้องดรีมไม่ได้เต็มใจจะไปเอง ยังไงผมฝากน้องเพี้ยนด้วยนะครับ ส่วนเรื่องการตายของน้องดรีมให้ตำรวจจัดการไปตามที่สมควร’

‘ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะจัดการเอง’

เธอมองดูชายหนุ่มตรงหน้า พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วก็ยังคงมีแต่ความสงสัย

‘คุณ...รักกับลูกชายเราอยู่รึเปล่าคะ’

‘...’

‘พี่...ถามอะไรอย่างนั้น’ สามีกระซิบถามเธอเบาๆ

‘ก็พี่คิดว่าเขาเปลี่ยนไปนี่ เขาเอาแต่พูดเรื่องลูกชายของเรา จะไม่ให้พี่ถามได้ไง!’

ระหว่างที่สามีของเธอได้แต่ส่งสายตาขอโทษขอโพยให้กับหนุ่มหน้ามึนตรงหน้า เขาก็ได้ให้คำตอบกับเธอว่า

‘ใช่ครับ ผมคบกับลูกชายของคุณ’

‘นั่นไง เห็นไหม พี่ว่าแล้ว...เอ๊ะ?’

เพี้ยน...มีแฟนเป็นผู้ชายเหรอ... แล้วหนูกิ๊ฟล่ะ...

‘แต่ผมมีลูกและภรรยาแล้ว ดังนั้น...ผมก็คงจะคบกับเขาได้ไม่นาน’

ตกใจกับแฟนของลูกชายได้ไม่ได้ ก็ยังต้องมาตกใจเรื่องที่แฟนของลูกมีเมียแล้วอีก เรื่องราวสุดช็อคนี้ทำให้สามีของเธอผุดลุกขึ้น เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร แต่เธอก็จับแขนเขาไว้ได้ทัน

‘คุณ! ใจเย็นๆ’

‘พี่ฟังที่มันพูดสิครับ!’ สามีของเธอเดือดดาล แต่ชายหนุ่มตรงหน้าก็ยังนิ่ง ใบหน้าสุขุม เงียบสงบราว แต่ดวงตาหลังแว่นกรอบดำนั้นราวกับซ่อนพายุที่รุนแรงไว้

‘ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมจะรีบหย่าให้เร็วที่สุด’

‘แกก็ไปหย่าก่อนที่จะมาคบกับลูกของเราสิวะ! เป็นผู้ชายทำอะไรให้มันแมนๆ หน่อย!’

‘ผมก็อยากจะหย่าก่อน แต่ภรรยาของผมเธอถูกรถชน นอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาหลายปีแล้ว’

สามีของเธอนิ่งอึ้งไป และเธอก็เช่นกัน เขาดูเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสารขึ้นมาทันที ถ้าไม่ติดว่าหน้ามึนๆ นั้นยังไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย

‘เอ่อ...แย่เลยนะครับ แล้วจับตัวคนที่ชนได้รึยัง’ สามีกลับลำแทบไม่ทัน เขาได้แต่ยืนเก้อมองผู้ชายที่ทำให้ลูกทั้งสองคนของเขาตกหลุมรักอย่างหัวปักหัวปำ

‘ผมจะจับได้ยังไงครับ ในเมื่อคนที่ชนคือคนที่เป็นแฟนผมอยู่ตอนนี้’

‘ห้ะ!’ ทั้งเธอและสามีต่างก็ช็อคตาค้าง หันมองหน้ากันแล้วลอบกลืนน้ำลาย ปรึกษากันทางสายตาว่าควรเตรียมหาทนาย ตกลงค่าเสียหายหรืออะไรก็ว่ากันไป

‘เอ่อ...ยังไงก็เถอะ คุณควรเคลียร์ตัวเองก่อนที่จะมาคบกับลูกของเรา’ สามีกระแอมไอเล็กน้อยแล้วพูดเสียงแผ่ว ในขณะที่เธอหมดเรี่ยวแรงที่จะเอ่ยคำพูดใดๆ แล้ว

‘ผมทราบครับ ยังไงวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมจะรีบติดต่อมา’

‘ครับ เชิญครับ’

คล้อยแผ่นหลังกว้างตั้งตรงและเสียงรถคันหรูของแขกผู้มาเยือน สามีของเธอก็ผ่อนลมหายใจ

‘พี่ว่าเราควรไปรับน้องเพี้ยนกลับมาไหม’

‘ความจริงมันก็ควรทำตั้งนานแล้ว แต่นิสัยอย่างลูกพี่ พากลับมาได้ก็คงหนีออกไปอยู่ดี มันดื้อไม่ฟังใคร ต้องให้รู้เอง เจ็บเองมันถึงจะได้จำว่าไม่ควรทำอีก’

‘แต่ถ้าน้องเพี้ยนเป็นอะไรไปล่ะก็ พี่จะเป็นคนที่เสียใจที่สุดไม่ใช่เหรอ...แล้วถ้าพี่เสียใจ ผมจะมีความสุขได้ยังไง’

เธอลูบหัวสามีที่ไม่ว่าจะแต่งงานกันมานานหลายปีแล้วก็ยังคงทำตัวเป็นเด็กน้อยที่คอยเดินตามเธอกับสามีที่จากไปแล้วต้อยๆ

‘พี่เชื่อว่าเพี้ยนจะไม่เป็นไร’

‘ผมขอโทษที่ทำให้เป็นแบบนี้ ผมไม่น่าตีลูก’

‘ไม่เป็นไร เพราะพี่ก็ตีเธอคืนแล้วไง’

‘พี่ตีผมเพราะผมดื้อกับพี่ไม่ใช่เหรอ’

‘อายุเท่าไหร่แล้วล่ะพ่อคุณ ยังจะดื้ออยู่ได้’ เธออมยิ้มมอง

‘น้อยกว่าพี่สิบสองปีได้มั้ง โอ้ยยยย! เจ็บๆ พอแล้วๆ’

เพี้ยนน่ะหน้าตาเหมือนกับพ่อแท้ๆ แต่นิสัยน่ะได้พ่อเลี้ยงมาเต็มๆ



“แม่ แม่บอกว่าพี่พ่ายรักเพี้ยนจริงๆ น่ะเหรอ”

“แม่พูดตอนไหน”

“ก็...”

“เขาแค่ยอมรับว่าคบกับแก ไม่ได้บอกว่าเขารักแก”

“มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ”

“แล้วแกยิ้มทำไม แกเลิกกับเขาแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ก็เลิกแล้วไง จะดีใจหน่อยไม่ได้เหรอ คนมันฮอตอ่ะ ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา แต่พี่พ่ายเขาก็ไม่ได้บอกเพี้ยนนะว่าพ่อไม่ได้โกรธเพี้ยนแล้ว”

“แล้วถ้าบอก แกจะรีบกลับมาเลยรึไง”

“คงไม่อ่ะ”

“เพราะแกเป็นซะอย่างนี้ ต่อไปทำอะไรก็ใช้หัวคิดบ้าง”

“แล้วทำไมพ่อไม่มานอนที่บ้านล่ะ แม่กับพ่อก็ไม่ได้โกรธกันไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ได้โกรธ”

“แล้วทำไมไม่มานอนกับแม่อ่ะ”

“ก็แม่บอกแกแล้วไงว่าพ่อเคลียร์บัญชีอยู่”

“อ้าว เหรอ อิอิ ดีจังเนอะ”

ผมกอดแม่พร้อมกับจุ๊บที่แก้มไปหลายๆ ที

“พอๆ นอนได้แล้ว”

“รับทราบ ฝันดีนะแม่”

“เออๆ”

คืนนี้...อาจจะเป็นคืนแรกที่ผมนอนหลับสนิท อาจจะเป็นคืนแรกที่รู้สึกโล่งใจ และอาจจะเป็นคืนแรกที่ในความฝันอยากจะเจอกับ...ไร้พ่าย...อีกสักครั้ง


....................................................................TBC................................................................

มุกเราไม่ขำ แถมคนยังจริงจังกันอีก ยังไม่จบหรอกนะ ยังไม่จบหรอก

[boboman]

จิ้มจึกๆ
เราขำพ่อเลี้ยงเพี้ยนอ่ะ 55555
นิสัยเหมือนกันจริงๆ เลย
พี่พ่ายยอมรับด้วยแฮะว่าคบกับนังเพี้ยน -..-

[teamkoyza]

หึหึ ไปทำลับหลังเพี้ยนซะเยอะเลยนะเนี่ย

[tkaekaa]

  โธ่ๆๆๆ น้องเพี้ยนไม่รู้อะไรอยู่คนเดียวจริงๆ ถ้ากลับมาบ้านแต่แรกก็จะเป็นนายน้อยเพี้ยนผู้มีความสุขสินะ 

ขอบคุณที่ยังไม่จบ ชีวิตน้องเพี้ยนกำลังจะมีความสุขมากมายแล้ววววว

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มารอ

[Cinnamon Roll!!!]

เพี้ยงงงงงงง  เข้มแข็งเร็วๆน้าาา

[pornwicha]

สู้สู้น้าเพี้ยนน  ค้างแรงมากค่ะ555555 สู้ๆนะคะนักเขียน

[nutty]

ไม่มีบทพี่พ่ายเลย
อยากให้ฮีมาทอลก์บ้าง
ทำดีลับหลังน้อง
อยากให้คืนดีกัน

[boonpa]

  พี่พ่ายแดก้าวไปไกลกว่าหนูเยอะเพี้ยนเอ๊ย

[me12inzy]

ผช.คนนี้เตรียมการพร้อมทุกอย่างเจรงงงง ไร้พ่ายอปป้า

[mild-dy]

สู้ๆน้าเพี๊ยน พี่พ่ายแอบได้ใจไปเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ

[aiyuki]

เพี้ยนเอ๊ยยย สุดท้าย ครอบครัวนี่ล่ะ ที่ยังอยู่กับเราเสมอ จำไว้นะ เราดีใจที่เพี้ยนตัดสินใจมาเผชิญหน้ากับความจริง กลับมาหาครอบครัว เข้มแข็งนะ

[SuPeRDonGDanG]

พี่พ่ายยยยยยยยยยย
มาตามเพี้ยนนนนนกลับไปหาสามแฝดเร็วๆน้าาา

[wann]

คงเหลือแต้เรื่องพี่พ่ายแล้วอ่าซิ ว่าจะเอายังงายยยย

[naumi]

ส่วนตัวเชื่ออยู่แล้ววว ว่ายังไงก็ต้องมีต่อ อิอิ

ว่าแต่ไร้พ่ายก็ยังคงเป็นไร้พ่าย ฟังแม่เล่าแล้วเหมือนจะโล่งนะ แต่มันก็ยังอึมครึม ยังเอาแน่เอานอนกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ จิตใจทำด้วยอะไรนะ ถึงกลายมาเป็นเป็นคนนิสัยแบบนี้ เล่นด้วยยากมากกกกกกกกกกกกก

[Mouse2U]

คุณแม่กับคุณพ่อ(เลี้ยง)ของน้องเพี้ยน 'รักกัน' ได้น่ารักมากเลยนะคะ ^^ แถมยังเป็นคู่ชีวิตที่มีครบถ้วนทุกความสัมพันธ์เลยจริงๆ เพราะต่างก็เป็นทั้งคนรัก เป็นทั้งพี่และน้อง หรือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อนก็ยังมีให้แก่กันได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด พร้อมสรรพจนรู้สึกได้เลยค่ะว่าการกลับมาของน้องเพี้ยนคราวนี้ เจ้าตัวเขาคงได้รับความสุขเสียจนล้น จะขาดก็แต่คนที่จะเข้ามาอุดรอยรั่วในหัวใจให้ก็เท่านั้น ก็ได้แต่หวังว่าพี่พ่ายคงจะไม่ใจร้ายทั้งกับตัวเองและน้องเพี้ยนเกินไป
หรอกน้าา~

[kitty08]

อ่านมาถึงตอนนี้ ก้อรู้สึกกับเพี้ยนได้อย่างเดียวว่า ไอ้ซื่อบื้อ เราขอมอบคำนี้ให้กับเพี้ยนจริง ๆ เธอมันช่างซื่อบื้อเหลือเกิน ทำอะไรไม่ค่อยมีสติ เหมาะอยู่กับไร้พ่ายที่สุดแล้วล่ะ เพราะคนนั้นก้อเหมือนมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลาจนเหมือนคนหน้ามึน ๆ อึน ๆ ตลอด ส่วนอีตาเพี้ยนก้อใช้อารมณ์ตลอด ช่างต่างกับแม่ราวฟ้ากับดินจริง ๆ ที่บอกว่านิสัยเหมือนพ่อเลี้ยงคงจะจริงแท้ เพราะเพี้ยนเหมาะกับเป็นผู้ตามน่ะ ฉะนั้นจงกลับไปหาไร้พ่ายและตัดขาดจากยิวได้แล้ว 

[twinmonkey0311]

มันเกี่ยวพันยุ่งเหยิงไปหมด แล้วเดี๋ยวพี่พ่ายกับเพี้ยนจะกลับมารักกันยังงัยเนี่ย

[TachibanaRain]

แหง่วววว สุดท้ายแล้วเพี้ยนคือคนที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆสินะ แต่อย่างน้อยก็ดีที่เพี้ยนยอมกลับบ้านอารมณ์เพี้ยนตอนนี้เหมือนกับตอนปลื้มเลยแต่ต่างกันตรงที่ปลื้มเข้มแข็งกว่านี้เยอะ เซ็งนิดๆตรงที่พายิวมาด้วยนี่แหละ งือออ รำคาญจริงๆนะไม่เคยรำคาญใครเท่าฮีมาก่อนจริงๆ และสุดท้ายพี่พ่ายผู้ชายปากแข็งรักเพี้ยนแท้ๆแต่ก็ไม่ยอมรับ ทั้งๆที่ห่วงเพี้ยนมากขนาดนี้แท้ๆไม่รู้จริงๆว่าป๋ารออะไร รอเพี้ยนคิดได้เหรอคงอีกนานอะป๋า ฮึ่ยๆๆๆ ทำไมรู้สึกขัดอกขัดใจงี้ว้าาาา

อัพเดทสารบัญตอนที่ 32 จ๊ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241

[DKTime]

รู้สึกเหมือนมีออกซิเจนมาต่อเข้าปอด 55555