ตอนที่ 33“ไอ้ยิว กูร้อน ไปเดินห่างๆ ได้ไหมวะ”
ไอ้ยิวทำตัวแปลกๆ มาตั้งแต่ไก่โห่ จนแม่ก็สังเกตเห็นได้ แต่แม่ก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไร ช่วงนี้มันมาหาผมที่เชียงใหม่บ่อยๆ ไม่รู้ว่าไปทำงานบ้างรึเปล่า เพราะแม้แต่วันธรรมดาที่ไม่ใช่หยุดเสาร์อาทิตย์ผมก็ต้องแหกขี้ตาตื่นไปรับมันที่สนามบิน แถมมาคราวนี้ยังทำตัวแปลกๆ อีก
“ทำไมวะ มึงกลัวคุณน้ารู้รึไงว่าเราเป็นอะไรกัน”
ผมมองหน้าบึ้งๆ ของไอ้ยิวอย่างเอือมระอา ก่อนจะรีบเดินหนีมันมาเดินข้างๆ แม่ เห็นมันทำท่าฮึดฮัดขัดใจแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ
“เป็นอะไรไปน่ะเรา ทะเลาะกับยิวรึไง” แม่ถาม
“เปล่า ไอ้ยิวมันงี่เง่าอ่ะ เพี้ยนรำคาญ”
“อะไรกันเนี่ย โตๆ กันแล้วยังทะเลาะกันเป็นเด็กๆ”
“เพราะโตนี่แหละแม่ ปัญหาถึงได้เยอะ”
“ทำไม? ไปด้วยกันไม่ดีเหรอ?”
“หืม?” ผมแปลกใจกับคำถามของแม่ที่อมยิ้มมองมา
“ก็คบกับยิวอยู่ไม่ใช่รึไง ยิวบอกแม่เมื่อเช้า”
จู่ๆ ความหงุดหงิดก็แล่นริ้วเข้ามาในใจ ไอ้ยิวไม่ใช่คนที่ผมอยากแนะนำให้แม่รู้จัก...ในฐานะแฟน แล้วทำไมมันถึงได้กล้าบอกกับแม่ผม ทำไมไม่ถามผมก่อน..
จากที่คิดว่าได้มาเดินเซ็นทรัลกาดสวนแก้วกับแม่จะสนุก กลับกลายเป็นการช็อปที่กร่อยสนิท ผมลิสท์รายการไว้แล้วว่าอยากจะซื้ออะไรบ้าง แต่เพราะความโกรธขึ้งในใจ ความอยากได้ถึงได้หายไปหมด อีกทั้งไอ้ยิวยังเกาะติดผมไม่ปล่อย ราวกับพยายามจะโชว์ให้ใครต่อใครเห็นว่าผมกับมันเป็นอะไรกัน...
ปึง!
“โอ้ย!” ไอ้ยิวร้องเสียงหลงเมื่อโดนผลักอย่างแรงจนหลังไปชนกับประตูห้องน้ำ ผมลากตัวมันแยกออกมาโดยปล่อยให้แม่เลือกกระเป๋าอยู่ที่ช็อปแบรนด์โปรดของผม
“อย่าให้กูหมดความอดทน” ผมชี้หน้ามันที่มองตอบกลับมาอย่างถือดี
“ทำไม! มึงจะทำไมกู!”
“มึงเป็นบ้าอะไรวะ! มึงบอกแม่กูทำไม!”
“กูบอกเพราะว่ามึงไม่ได้คิดจะบอกไง”
“มึงเปลี่ยนไปมากนะ เปลี่ยนไปจนน่าขยะแขยง”
“แล้วเพราะใครที่ทำให้กูเปลี่ยน...” ไอ้ยิวมองผมด้วยดวงตาแดงก่ำ มันจับเสื้อผมไว้แน่น ริมฝีปากก็ถูกฟันขับกัดจนห้อเลือด “เพราะมึงไม่ใช่เหรอ...”
เป็นความผิดของผมอีกแล้วรึไง... ทั้งๆ ที่ผมเตือนแล้ว ผมบอกไปแล้วว่าผมให้ได้แค่ไหน แต่คนที่ดื้อรั้นเองก็คือมัน แล้วตอนนี้กลับมาโทษผม...
“กูไม่มีใครแล้วนะเพี้ยน...ตอนนี้กูมีแค่มึง อย่าใจร้ายกับกูเลยนะ” น้ำเสียงของไอ้ยิวอ่อนลง แต่แค่นี้มันไม่ได้ทำให้ผมใจอ่อนได้ เพราะไม่ว่ามันจะทำอะไร...หัวใจของผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนเจ้าของ มันยังคงเป็นของ...
“พี่พ่าย...!!”
จะไม่ให้ผม...ตกใจได้ยังไง นี่มัน...เชียงใหม่นะ ในห้องน้ำชายของห้างที่มีคนเดินกันพลุกพล่าน แล้วเขา...ดันมาอยู่ที่นี่! ทีแรกผมคิดว่าผมตาฝาด แต่ไม่ใช่...ทั้งทรงผม แว่นตา เสื้อผ้าการแต่งกาย...มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของไร้พ่ายที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเลียนแบบได้ แผ่นหลังตั้งตั้งนั้นก็ยังคงกว้างและน่าสัมผัสไม่เปลี่ยน อีกทั้ง...แววตาคมดุหลังแว่นกรอบดำที่จ้องมองผ่านกระจกก็ยังคงให้ความรู้สึกไม่เข้าใจเช่นเดิม
ผมปัดมือไอ้ยิวทิ้งแล้วเดินเข้าไปยืนตรงหน้าเขา ยกมือขึ้นจับแขนของเขาไว้
“อะไร” เขาเอ่ยปากถาม แต่ผมก็ไม่รู้จะตอบกลับเขาไปว่ายังไง เพราะแม้แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรเหมือนกัน
“เพี้ยน ไปเถอะ” ไอ้ยิวร้องเรียกผม “เพี้ยน! คุณน้ารออยู่นะ!”
พี่พ่ายขมวดคิ้ว สีหน้าไม่ชอบใจนั้นยังคงไม่เปลี่ยน...คงเพราะเสียงของไอ้ยิวที่ทำให้เขารำคาญ
“เพี้ยน!”
“มึงก็ไปก่อนสิ! เดี๋ยวกูตามไป!” ผมกลัวว่าพี่พ่ายจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ถึงได้เผลอตวาดไอ้ยิวไป
“เออ! ก็ได้! ไอ้คนทุเรศ!”
ไอ้ยิวเดินกระแทกเท้าจากไปแล้ว ที่ตรงนี้เลยมีแค่ผมกับพี่พ่ายที่ยืนจ้องมองมา
“ผม...เอ่อ...ขอโทษครับ...เพื่อนผมมันเสียงดังไปหน่อย” ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงแปร่งจนเหมือนไม่ใช่เสียงของตัวเอง มันฟังดูพิลึกและน่าอาย
“อืม แล้วมีอะไร” พี่พ่ายยังคงถาม พลางเหลือบมองมือของผมที่จับแขนของเขาอยู่
“อ้อ...เอ่อ ขอโทษทีครับ” ผมรีบปล่อยมือจากแขนของเขา ก่อนจะเกาหัวตัวเองแก้เก้อ “พี่...มาทำธุระที่เชียงใหม่เหรอครับ”
“อืม เด็กๆ อยากมาดูหมีแพนด้า”
“อ๋อ แล้วทำไมไม่พาไปที่สวนสัตว์ล่ะครับ นี่มันห้าง...”
“เพิ่งไปมา ตอนนี้พามากินข้าว”
“อ้อ...”
ผมกำลังคาดหวังอะไร...คิดว่าเขาจะมาที่นี่เพื่ออยากมาเจอผมเหรอ ฮ่าๆ โง่จริงๆ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าผมจะมาที่ห้างวันนี้...ถ้าไม่ใช่เพราะ...ความบังเอิญ
“จะไปเจอไอ้เอกับไอ้เกมไหมล่ะ”
“ครับ...”
ผมเหมือนคนบ้า...แค่คิดว่าจะได้อยู่กับเขามากขึ้นอีกสักนาที...ก็ยอมเดินตามเขามา
“เพี๊ยงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงของน้องโยนำเด่นมาเลยเมื่อเห็นหน้าผม พวกเด็กๆ กำลังนั่งอยู่ที่ KFC กับพี่เอและพี่เกม แก้มป่องๆ มันวาวไปด้วยน้ำมัน แถมมือป้อมๆ นั่นยังไม่ได้ว่าง ถือไก่ข้างละชิ้นอีกต่างหาก
“คิดถึงงงงง” ผมร้องบอกแล้วก้มลงหอมแก้มแฝดสามทีละคน ไม่สนว่าจะมันจะอะไรแล้วครับ อารมณ์ตอนนี้คืออยากฟัดมาก
“พี่เกมจะมาเชียงใหม่ก็ไม่บอกผมอ่ะ” ผมบู้ปากใส่พี่เกมที่หัวเราะแห้งๆ
“โดนบังคับมาน่ะสิ คนแถวนี้มันป๊อด แค่จะพาลูกมาดูหมีแพนด้าก็ไม่กล้า ต้องเรียกให้เพื่อนมาด้วย เสียงานเสียการกันหมด” พี่เกมบอกด้วยสีหน้าหมั่นไส้ แล้วคนแถวนี้คงไม่ใช่ใคร...นอกไปจาก...
“พี่กลัวหมีแพนด้าเหรอ” ผมหันไปถามอย่างข้องใจ เพิ่งรู้ว่าผู้ชายตัวใหญ่อย่างพี่พ่ายจะกลัวหมีแพนด้า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เออออ ใช่แล้ว มันกลัว ฮ่าๆๆๆ” พี่เอหัวเราะ แต่พี่พ่ายกลับหน้าบึ้ง พี่เอนี่เป็นผู้กล้ามากเลยนะ กล้าหัวเราะใส่พี่พ่ายอ่ะ นับถือ
ตอนนี้พี่เอกับพี่เกมกลับเชียงรายกันแล้ว แต่พี่พ่ายคงยังอยู่ที่กรุงเทพเพราะเด็กๆ ไม่มีใครดูแล ผมได้ยินจากพี่เกมว่าท่านประธานตรอมใจจนป่วยหนัก จนทุกวันนี้ก็ยังคงนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล ผมก็หวังว่าเขาจะหายดีทันวันที่ศาลเรียกไปฟังการพิจารณาคดีของไอ้มาวินที่จะมาถึงในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ซึ่งไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบไหน...ผมก็คิดว่ามันคงดีที่สุดแล้ว
ผมฟังพวกเด็กๆ เล่าเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆ ที่ไปเจอมาให้ฟัง น้องนะชอบอกชอบใจเป็นพิเศษ ยิ้มหวานตลอดการเล่าเรื่อง ส่วนน้องโยก็พลอยใส่เอฟเฟ็คให้กับพี่ไปด้วย แต่น้องยะนั้น...ผูกพันธ์กับไก่ผู้พันมากเกินไปจนไม่สนใจผมเลย ฮือออ
“ยะกินไม่แบ่งพี่เพี้ยนเลย” ไม่สนใจผม ผมเรียกร้องความสนใจเองก็ได้
“เพี๊ยงอยากกิงเหลอ”
“อือ”
น้องยะมองไก่ไม่มีกระดูกในมืออย่างลังเล คิ้วเล็กๆ ขมวดกันยุ่ง ก่อนจะตัดสินใจหันไปหา...
“ป๋า...เพี๊ยงอยากกิงด้วย”
“ไม่ๆ ผมล้อเล่นครับพี่ แฮ่ๆ” ทำไมยะทำกับพี่เพี้ยนอย่างนี้ล่ะลูก มองหน้าพ่อของหนูสิครับ เขาไม่ใช่คนขายไก่นะ!
โครกกกกกกกกก!
“เสียงเหมืองสิงโตเลยยยยย” น้องโยเยี้ยวๆ ขึ้นมาทันที เพราะน้องนั่งใกล้ผมมากที่สุดถึงได้ยินเสียงอันน่าอับอายนี้
ทำไมร่างกายผมมันช่างทำให้ตัวผมขายหน้าดีเหลือเกิน...ทั้งกระเพาะ...ทั้งหัวใจ
“โฮกกกกกก” น้องนะดันมาเลียนเสียงอีก
“ฮ่าๆๆ ป๋า พาเด็กมันไปหาไรกินหน่อยไป มันหิวจะตายอยู่ละ” พี่เอทำไมอารมณ์ดีนักวะวันนี้ ไม่ต้องมาใส่ใจผมก็ได้!
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมมากับแม่อ่ะ แม่รออยู่ที่ร้านกระเป๋า...”
“เรียกแม่มากินด้วยกัน” พี่พ่ายพูดเสียงนิ่งๆ ก่อนจะลุกเดินไปที่เคาท์เตอร์ ทำให้ผมต้องรีบลุกแล้วเดินตามเขาไป ใครจะกล้าให้พี่พ่ายมาซื้อให้เองล่ะครับ
‘แม่ มาที่ KFC นะ เพี้ยนเจอรุ่นพี่อ่ะ แม่ก็รู้จักด้วยแหละ’
ผมไลน์ไปบอกแม่ นางไม่สงสัยหรือถามอะไรเลย ตอบกลับมาแค่สติ๊กเกอร์ OK แค่นั้นเอง
“กินไร” พนักงานขายกำลังจะแนะนำเมนู แนะนำเซ็ต แต่พี่ท่านกลับหยิบเมนูที่วางบนเคาท์เตอร์ขึ้นมาส่งให้ผม “เลือกเผื่อแม่ด้วย”
“พี่”
“หืม”
“แล้วพี่กินอะไรรึยัง” ผมเห็นแต่จานของเด็กๆ แล้วก็ของพี่เอกับพี่เกม แต่ไม่เห็นของเขาเลย มีแต่โค้กแค่แก้วเดียว
“ยัง”
“งั้นกินไรดีอ่ะ”
“อะไรอร่อย?”
“ผมก็ไม่รู้ ถามพนักงานไหม”
ผมไม่ค่อยได้เข้า KFC เลยไม่รู้ว่านอกจากไก่แล้ว มีเมนูอะไรอร่อยอีกบ้าง ให้พี่พ่ายกินแค่ไก่คงหมดไปหลายถังและเขาคงไม่อิ่ม อยากหาเมนูข้าวให้ แต่ก็เห็นมีแค่ยำ...ซึ่ง...เขาไม่ชอบกินเผ็ด
“มีข้าวรึเปล่า”
“มี แต่พี่กินไม่ได้หรอก มันเผ็ดอ่ะ ผมเคยลองกินแล้ว”
“เหรอ งั้นให้กินไร”
ผมเห็นเขาอมยิ้ม แต่พอมองดูอีกทีก็ไม่ใช่ เมื่อกี้คงคิดไปเอง
“แค่ไก่พี่จะอิ่มรึเปล่าอ่ะ”
“อืม แค่นั้นก็ได้”
พอตกลงกันได้แล้ว ผมก็ทำหน้าที่สั่ง ส่วนพี่พ่ายเป็นคนจ่ายตังค์ ระหว่างรอ ผมก็ยืนอ่านเมนูแก้เก้อ บางครั้งก็เหลือบมองพี่พ่ายบ้าง แต่ไม่ชอบสายตาพนักงานเลย เพราะพวกหล่อนก็มองเขาอยู่เหมือนกัน อะไรล่ะ! ถึงผมจะไม่ใช่แฟนเขา แต่เขาก็มีลูกสามคนแล้วนะ! แถมเมียเขาก็ยังไม่ตายด้วย! พวกหล่อนน่ะหมดสิทธิ์แล้ว!
“พี่ ไปรอที่โต๊ะก็ได้ เดี๋ยวผมยกไปให้เอง” นี่ผมกลัวเขาเมื่อยหรอกนะ ไม่ได้หวงใครมองเลยจริงๆ
“ไม่เป็นไร”
“เป็นสิ!”
“เป็นอะไร”
“อ่า...พี่กลัวหมีแพนด้าจริงๆ เหรอ” ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แล้วไพล่พูดไปเรื่องอื่นแทน แต่...มันเป็นคำถามที่ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
“คิดว่าไง”
“ก็...” ผมกลืนคำตอบลงคอ...เพราะสายตาที่มองมานั้น...ไม่ได้เข้าใจยากเหมือนอย่างเคย
ป่านนี้แล้ว...มันจะมีประโยชน์อะไร แม้ผมจะรู้คำตอบ แต่ผมจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้...มันเป็นแค่...น้ำหล่อเลี้ยงหัวใจให้อยู่ไปได้อีกหลายปี...ก็เท่านั้น
“ผมมีแฟนแล้วนะครับพี่” ผมเปลี่ยนเรื่องพูดอีกครั้ง “พี่ล่ะครับ หาแม่ของเด็กๆ ได้รึยัง”
“ยัง”
“แย่หน่อยน้า ผมติดต่อให้เอาม้า เพื่อนแฟนผมมีสวยๆ เยอะเลย”
เพื่อนพี่กิ๊ฟมีแต่คนสวยๆ ทั้งนั้นนะครับ ผมเคยเจอบ่อยๆ แต่ก็ตอนเรียนมหาลัยแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกพี่สาวพวกนั้นแต่งงานมีลูกกันไปหมดรึยัง แต่ตอนงานศพของพี่กิ๊ฟก็ยังไม่เห็นใครกระเตงลูกมางานเลยสักคน
“เอาแฟนของแฟนมึงนี่...ติดต่อยังไง” หลังจากที่พี่พ่ายเงียบไปนาน เขาก็ถามคำถามที่ทำเอาผมงงแดก แฟนของแฟน อะไรของเขา ไม่ทันจะได้ถาม...เขาก็เดินหนีไปที่โต๊ะแล้ว
“เมนูที่สั่งได้แล้วค่ะ! ทานให้อร่อย..นะคะ!” พนักงานสาวก็กระแทกแดกดันยังไงชอบกล แต่พอมานึกๆ ย้อนไปอีกทีแล้วก็...
แฟนของแฟนผม...มันก็คือ...ผม..ป่ะวะ?
เหยดดดดด ไม่มีทางงงงง อีตานั่นคือไร้พ่ายนะ ไร้พ่ายเลยนะเว้ย จะพูดอะไรแบบนี้ได้เหรอวะ! ไม่มีท๊างงงงง!
กลับมาจากห้างด้วยความปลื้มปิติของแม่ที่ได้เล่นกับแฝดสาม แม่บอกว่าเด็กๆ น่ารักกันมาก มารยาทดี รู้จักออดอ้อนสมเด็ก ส่วนพ่อก็หล่อ แน่ล่ะ...แม่ชมเขาให้ฟังไม่ขาดปากเลยนี่ตั้งแต่ที่รู้ว่าผมเคยคบกับ... อ่า... โอ้ยยย! ผมกำลังเหมือนคนบ้าเลย!
‘พี่ บล็อคไลน์ผมป่ะเนี่ย’
เพราะประโยคที่เขาพูดแท้ๆ ผมถึงเก็บเอามาคิดมาก จนถึงขั้นต้องแชทไลน์ไปหา ทั้งโล่งใจทั้งผิดหวังเล็กน้อยที่ข้อความไม่ขึ้นอ่านแล้ว ราวกับไลน์ของผมถูกเขาบล็อคจริงๆ
ก็นี่ไง! ติดต่อทางนี้ไง! แต่พี่แม่งก็บล็อคไลน์ผม บล็อคเบอร์ แถมไม่เล่นเฟซ ไม่มีไอจี...ตัวเองเป็นคนไม่ให้ติดต่อเอง แล้วยังจะมาถามว่าจะติดต่อยังไง ...หงุดหงิดจริงๆ เลย!
‘พี่แม่งกวนตีนว่ะ มาทำให้คิดมากแล้วก็เป็นงี้ มาเชียงใหม่ก็เซอร์ไพรส์พออยู่แล้ว ยังจะมาพูดอะไรแปลกๆ อีก มารับผิดชอบเลยนะ!’
“ทำอะไร” ไอ้ยิวเดินเข้ามาในห้อง หน้ามันหงิกงอมาตั้งแต่ที่ห้างแล้วครับ
“เรื่อยเปื่อย”
“มึงคุยอะไรกับเขาบ้าง”
“มึงหมายถึงใคร”
“มึงก็รู้”
“ไม่ได้คุยอะไร”
ผมขี้เกียจทะเลาะกับไอ้ยิวก็เลยกราบพระเตรียมตัวนอน แม่บอกว่าถ้าไม่อยากฝันร้ายก็ให้สวดมนต์ก่อนนอนและนั่งสมาธิ จะได้นอนหลับสนิท ซึ่งผมก็ทำมาตลอดตั้งแต่ที่กลับมา ขอบอกว่าไม่ค่อยได้ผลหรอก บางคืนฝันว่าวิ่งหนีผีทั้งคืนเลยก็มี
“กูเจอเขาตั้งแต่ที่สนามบิน”
“แล้วไง”
“เขาตั้งใจมาหามึง กูเลยกลัวว่า...”
“เขาแค่พาลูกเขามาเที่ยว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกู”
“แล้วมันไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอที่จะมาเจอมึงที่ห้าง! เชียงใหม่มันแคบมากนักรึไง มึงนัดเขามาใช่ไหม มึงยังลืมเขาไม่ได้ แล้วไอ้ที่บอกว่าเลือกพี่กิ๊ฟนั่นคืออะไร มึงแม่งโกหกทั้งคนตาย โกหกทั้งตัวเอง แถมยังโกหกกูด้วย!”
“แล้วแต่มึงจะคิด กูพูดอะไรไปมึงก็ไม่ฟังสักอย่าง”
ไอ้ยิวเม้มปากมองหน้าผม น้ำตาของมันค่อยๆ ไหลลงมา “ทำยังไงมึงถึงจะรักกู”
“คนที่กูรัก...ต่อให้เขาไม่ทำอะไรให้ กูก็ยังรัก ...เพราะฉะนั้น มันไม่เกี่ยวหรอกว่ามึงจะทำอะไร กลับไปหาคนที่มึงรักดีกว่าไหมยิว”
เสียน้ำตาให้กับความผิดหวังไปเท่าไหร่แต่ไอ้ยิวก็ไม่เคยจำ มันสามารถปีนขึ้นไปจากนรกนี้ได้...แต่มันก็ไม่ทำ ทุกวันมีแต่ความทุกข์ใจ ทุกคืนเอาแต่ร้องไห้ ...ผมไม่รู้ว่าที่มันยังอยู่กับผมในตอนนี้เพราะอะไร...เพราะรัก...หรือแค่ไม่มีที่ให้กลับไปแล้วกันแน่
“กูกลับไปไม่ได้...พี่ทัศน์...เขามีคนใหม่ไปแล้ว เขากำลังจะไปได้ดีกับคนอื่นที่ไม่ใช่กู...”
น้ำตาของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม...ไหลพรั่งพรูลงมา ทำให้ผมต้องลุกเดินไปหามันแล้วดึงเข้ามากอดไว้
“เขาไม่รักกูแล้วเพี้ยน...เขาไม่รักกูแล้ว!”
“โธ่ นี่กูต้องมาปลอบแฟนที่กำลังร้องไห้เพราะชายอื่นเหรอเนี่ย เป็นไงล่ะ โง่ดีนักมึง”
ไอ้ยิวหยิกผมเบาๆ แต่ก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ผมได้ยินมันบ่นมาสักพักแล้วว่าพี่ทัศน์หลบหน้ามันที่บริษัท เอาจริงๆ ผมเพิ่งรู้ว่าพวกมันทำงานที่เดียวกัน
“จะเลิกกับกูแล้วไปตามง้อผัวเก่ามึงไหม เผื่อจะได้ไม่ต้องมาร้องไห้อย่างนี้อีก”
“มันไม่ทันแล้ว เขากำลังจะแต่งงาน...”
“เฮ้ย! อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นวะ!”
“แม่ของพี่ทัศน์เขาอยากอุ้มหลานเร็วๆ แล้วนังนั่นมันก็...ท้องแล้วด้วย”
เดี๋ยวนะ...
“มึงแน่ใจแค่ไหนว่าใช่ลูกพี่ทัศน์ เขาเพิ่งเลิกกับมึงไปแค่ไม่กี่เดือน”
“กูไม่รู้!”
ไอ้ยิว...ไอ้เพื่อนเหี้ยนี่ มันเก็บเรื่องนี้ไม่เล่าให้ผมฟังมานานเท่าไหร่แล้ว คงนั่งเสียใจอยู่คนเดียว แล้วก็มาพาลมาเหวี่ยงใส่ผมตลอด อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อย่างกะผู้หญิงมีเมนของมัน...พอผมได้รู้สาเหตุแล้วก็ทำเอาโกรธไม่ลง
“มึงเล่าให้กูฟังก็ได้ ไม่ต้องมาคิดมากหรอกว่าเล่าเรื่องผู้ชายคนอื่นให้แฟนฟังแล้วมันจะไม่ดี” ผมลูบหัวมันเบาๆ “เป็นเพื่อนน่ะดีกว่าตั้งเยอะ มึงทุกข์ใจ มึงอยากเล่าอะไร มึงอยากระบาย มึงก็ทำได้ เป็นแฟนแม่งต้องเกรงใจนั่นนี่อีก เพราะฉะนั้น...”
“เออๆ เลิกก็ได้ กูแม่งก็เบื่อฟังมึงกล่อมให้เลิกทุกสามเวลาหลังอาหารเหมือนกัน!”
“ก็มึงไม่ได้รักกูจริงๆ นี่ เรื่องแค่นี้ เพื่อนฉลาด เพื่อนรู้”
“ทีอย่างนี้ทำมาระริกระรี้ จะได้ไปมีผัวสมใจแล้วล่ะสิ”
“หยาบคาย! แล้วไง เล่ามาได้ละ”
“ก็คืองี้นะมึง...”
ผมนอนฟังไอ้ยิวมันระบายความทุกข์อกทุกข์ใจของมันพลางพิมพ์ไลน์ไปด้วย อินกับเรื่องไอ้ยิวอยู่ดีๆ ข้อความที่พิมพ์ไปทั้งหมดก็ขึ้น...
อ่านแล้ว
“เฮ้ยยยย!”
“อะไร! เป็นอะไรวะมึง!”
“เปล่าๆ แล้วไงนะ นังนั่นมันอ่อยพี่ทัศน์ที่ทำงานด้วยเหรอ!”
ผมปรับสีหน้าได้ทัน ก่อนจะเงียบฟังไอ้ยิวมันเล่าต่อด้วยน้ำเสียงถึงพริกถึงขิง แต่ตาผมกำลังจ้องหน้าจอมือถือด้วยใจเต้นรัว
‘เพ้อเจ้อ’
พี่พ่าย...แม่งพิมพ์กลับมาแค่เนี้ย? แต่ทำไมผมยิ้มวะ!
‘ไม่ได้เพ้อเจ้อ พี่บล็อคไลน์ผมไปแล้วไม่ใช่ไง?’
‘ไม่เคยบล็อค’
‘ไม่เคยบล็อคหรือไม่รู้ว่าบล็อคยังไง’
‘แล้วทำไร’
‘นอน’
‘กับใคร?’
‘แฟนผมดิ’
‘อืม’
ทำไมผมถึงหวังว่าเขาจะตอบอย่างอื่น แล้วพอหวังแต่มันไม่ได้อย่างหวังแม่งก็ใจแป้วแล้วยังหงุดหงิดเองอีก
‘พี่พ่าย เด็กๆ หลับกันยังอ่ะ’
‘หลับแล้ว’
‘นอนข้างๆ ไหม เปิดกล้องหน่อยดิ อยากเห็น’
‘อยากเห็นใคร’
‘ลูกพี่อ่ะ’
พี่พ่ายไม่ตอบอะไรมาสักพักใหญ่ๆ เลย จนผมถอดใจไปแล้วว่าเขาคงจะไม่ตอบอะไรกลับมาอีก แต่...
‘เปิดยังไง’
ชักสงสัยว่าพี่พ่ายอายุสามสิบเอ็ดหรือเจ็ดสิบสาม ทำไมถึงโลเทคได้ขนาดนี้ คือคนโง่ๆ อย่างผมก็ยังใช้เป็นเลยอ่ะ
‘งั้นเดี๋ยวผมคอลไปน้า พี่ก็แค่กดรับ’
‘OK’
“เออ ไอ้ยิว เดี๋ยวกูไปโทรศัพท์แป๊บนะ... อ้าว ไอ้นี่ พูดจนหลับ” ไอ้ยิวมันพูดจนตัวมันเองหลับกลางอากาศไปแล้ว ผมก็ว่าแล้วเชียวว่าทำไมมันเงียบๆ เอาเถอะครับ ไปที่ระเบียงดีกว่า
ผมวิดีโอคอลไปหาพี่พ่ายสักพักเขาก็รับสาย
“อันยองงงง” เห็นหน้าเต็มๆ เลยอ่ะ เห็นชัดมากกกก ขอบคุณกล้องหน้าของไอโฟนนนนน แต่ทำไมภาพมันค้างอ่ะ พี่พ่ายนี่นิ่งเหมือนภาพ .jpg เลย แถมหน้ายังแดงนิดๆ ตาก็เยิ้มหน่อยๆ ด้วย เขาเมารึเปล่านะ...
“พี่ ได้ยินผมรึเปล่า เห็นหน้าผมไหมเนี่ย”
“อืม” แม้แต่ตอบอืม หน้ายังไม่เปลี่ยนเลยอ่ะ หรือเน็ตบ้านผมมันทำให้ภาพกระตุกกันนะ
“เด็กๆ อยู่ไหนอ่า”
“รอแป๊บ” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเบนกล้องไปยังเด็กๆ ทีละคน เริ่มจากน้องนะที่ตอนหลับก็ยังหล่อ น้องยะที่นอนทับแก้มตัวเองจนผมกลัวว่าแก้มน้องจะแตก ส่วนน้องโย นอนกางขาทับน้องยะ อยู่ในท่าฟรีสไตล์มาก
“น่ารักจัง อยากหอมแก้ม”
“มาหาไหมล่ะ”“ดึกแล้วอ่ะ” อยากไปเหมือนกันนะ แต่จากไร่ไปโรงแรมในตัวเมืองก็คงจะถึงตอนเช้าพอดี “แล้วพี่จะอยู่เชียงใหม่อีกกี่วัน”
“กลับพรุ่งนี้ เด็กๆ ต้องไปโรงเรียน”“อ๋อ...”
“ถือกล้องดีๆ”“ทำไมอ่ะ”
“ภาพมันสั่น เห็นแล้วเวียนหัว”“ผมเมื่อยนี่นา”
“อดทน”“อือ แล้วพี่เกมกับพี่เออ่ะ”
“อยู่อีกห้อง”คือ...ผมจะคุยอะไรอีกดี ผมไม่มีเรื่องจะคุยแล้วอ่ะ แต่แค่ได้เห็นหน้า...มันก็...นะ ไม่อยากวางสายเลย
“พี่พ่ายรอแป๊บนะ ผมเดินเข้าห้องก่อน ข้างนอกหนาว”
“อืม”ผมเดินเข้ามาในห้อง โดยใช้นิ้วปิดกล้องหน้าไว้ กลัวว่าพี่พ่ายจะเจอไอ้ยิวอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกจากห้องมาที่ห้องแม่ ยังไงคืนนี้แม่ก็ไปนอนที่ออฟฟิศกับพ่ออยู่แล้ว
“ถึงละ”
“ห้องใคร”“ห้องแม่”
“ไม่นอนห้องตัวเอง”“มีคนอื่นนอนอยู่”
“อืม” นึกว่าจะถามว่าใครนอนอยู่ซะอีก อันที่จริงผมกำลังหวังอะไรอยู่ก็ไม่แน่ใจ...
“พี่พ่าย ถ้าคราวหน้ามาเชียงใหม่กับเด็กๆ ก็บอกผมด้วยนะ คือวันนี้ตกใจเลยอ่ะที่เจอพี่ ไม่คิดว่าจะเจอ”
“บังเอิญ”“ใช่ บังเอิญมากๆ อ่ะ ดีจังเลยเนอะที่ได้เจอกันอีก ผมคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอกันแล้ว”
“ทำไมคิดงั้น”“ก็...นะ หลายๆ อย่างอ่ะ พี่ก็รู้ คือผมบอกลาไปแล้วไง บอกซะเท่เลย แต่พอมาเจอก็รู้สึกเขินๆ ฮ่าๆ”
“แล้วเก็บตังค์ไปเกาหลีได้เท่าไหร่แล้ว”“ยังไม่ได้สักบาท ทำงานไม่รับค่าจ้างกับแม่มาหลายเดือนแล้วอ่า” ทำงานกับแม่นี่ไม่ได้ตังค์จริงๆ นะ นางงกอ่ะ แต่ก็ดีหน่อยที่ผมอยากได้อะไรก็ซื้อให้ แถมรถก็ไม่ต้องผ่อนแล้วด้วย เหมือนหักค่าแรงไปในตัว
“อยากมีเงินไหมล่ะ”ผมวางมือถือไว้ข้างๆ แล้วก็นอนตะแคงมองเขา ทำไมปากของพี่พ่ายน่าจูบจัง “อยาก”
“มาหาสิ”ผมยกผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าตัวเองทันที คือคนพูดเขาไม่ได้เขินอะไรนะ แต่คนฟังอย่างผมนี่ถ้าบิดเป็นเลขแปดได้ก็คงทำ
“ผมมีแฟนแล้วน้า”
“ไม่เห็นเป็นไร”“พี่พ่ายแปลกอ่ะ พูดจาเต๊าะเด็ก เมารึไง”
“นิดหน่อย”“ไปกินกับพี่เอมาเหรอ ผับเชียงใหม่เยอะด้วย สาวๆ ก็เยอะ”
“อืม”“นิสัยไม่ดี ปล่อยให้พี่เกมดูเด็กๆ คนเดียวล่ะสิท่า”
“ก็เราไม่ยอมมาช่วยดู”“ถ้ามารับจะยอมไปก็ได้นะ”
“ไปรับตอนนี้เลยได้ไหม”“บ้าเหรอ! เมาแล้วก็นอนไปเลย”
“นอนไม่หลับ”“ทำไมอ่ะ”
“ไม่มีคนให้กอด”“กอดลูกๆ ไปสิ”
ทำไมผมรู้สึกร้อนๆ ฟังเสียงของพี่พ่ายแล้วร้อนไปทั้งตัวเลย...ยิ่งเห็นสีหน้าของเขายิ่งอยากกระโจนผ่านหน้าจอมือถือเข้าไปหา
“กอดหนูได้ไหม”ผมอึ้งไปหลายนาทีเลย แถมพี่พ่ายก็เอาแต่มองมา สายตาก็ราวกับกำลังกลืนกินตัวผมทีละน้อย...
“อย่าพูดอย่างนี้สิครับพี่ ผมไม่อยากนอกใจแฟนนะ”
พี่พ่ายเงียบไปสักพักก่อนจะปล่อยหมัดฮุกเข้าที่ขมับผมอย่างจัง
“หนูไม่คิดถึงป๋าเลยเหรอ”ยอม...ยอมแล้วก็ได้
“คิดถึง”
“มากไหม”“อือ”
อยากถามพี่เอ...ว่าพี่พ่ายกินเหล้ายี่ห้อไหนมา ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ คนเมามักจะพูดความจริง แล้วถ้าพูดความจริงกับคนเมา...ก็ไม่ผิดใช่ไหม อย่างน้อย...เขาอาจจะจำไม่ได้ว่าคืนนี้เราคุยอะไรกันบ้าง
“ป๋า”
“หืม”“รักป๋านะ”
“อืม”“จะรักตลอดไปเลย”
“ขอบคุณครับ”“งั้นคืนนี้ป๋านอนหลับฝันดีนะ เมาแล้ว ห้ามออกไปไหนด้วย อยู่กับลูก นอนกับลูก โอเค๊?”
“โอเค”“มาคราวหน้า ต้องมาหาผมนะ ไม่ต้องอ้างเรื่องหมีแพนด้าแล้วนะครับ”
“ครับ”แค่คืนนี้...ที่ผมจะขอคิดเข้าข้างตัวเองบ้าง เพราะดูยังไงสติพี่พ่ายก็คงหลุดไปนานแล้ว หลับตาตอบอย่างนี้ก็ตลกดี ตื่นมาก็คงจำไม่ได้แน่ๆ ว่าพูดอะไรไปบ้าง
“ฝันดี...พ่ายอปป้า”
.............................................................................TBC...................................................................
เพี้ยน...ไม่ง่ายนะจ้ะ... พี่พ่าย มาทางนี้ หนูก็อยากไปเกาหลีเหมือนกันนนนน
ขอบคุณสำหรับทุกๆ ความคิดเห็นเลยค่ะ...ขอบคุณคนที่ยังอยู่กับเรา อิอิ
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 681840 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก